K κάπου εδώ, διακόπτω την ροή του προγράμματος για να μιλήσω για VENOM.
Κ επειδή κάπου παρα-απλωθηκε, αλλά δεν ήθελα να την εντιταρω/αυτολογοκρινω κιόλας, είπα να την αφήσω εδω, ξεχωρα από την λίστα μου, που ουτως ή άλλως θα έχει τον δίσκο σε περιοπτη θέση (ναι, ξέρω, σοκ)
Summary
This text will be hidden
Venom - Welcome to Hell
Εδώ, λοιπόν, σοβαρευουν τα πράγματα.
Ωστόσο θα πρεπει να πουμε πως οι ίδιοι οι Venom τίποτα σοβαρό δεν είχαν. Μαλακες κ καραγκιόζηδες ήταν. Κ όχι, δεν θα πω το κλισέ ότι τους αγαπάμε γι αυτο. Θα πω (όπως θα έλεγε κι ο ίδιος ο Κρόνος αν ειχε απέναντί του κάποιον τόσο παπαρα όσο ο ίδιος) να πανε να γαμηθουν.
Ενα μεγάλο μέρος της (τζαμπα) μαγκιας κ της τοξικής μαλακίας που συνοδεύει μεγάλο μέρος του metal έκτοτε, ξεπηδα από δω.
Αλλά, ταυτόχρονα, από δω αρχίζει κ ανοίγει η κερκόπορτα για τα αληθινά άκρα που θα έρθουν πολυ συντομα πλεον.
Από δω αρχίζει η Αψήφιση.
Από δω αρχίζουν τα κωλοδάχτυλα στο metal που είχε προηγηθεί
(αλλά κ στο punk - σιγά τους ακραίους που ήταν κ αυτοί μέχρι τότε, με τις τζουφιες κιθάρες κ τα φωνητικά μεθυσμένης παπιας που είχε υιοθετήσει η πλειοψηφια τους - there I said it!).
Κ από δω αρχίζει, για καλό κ για Κακό (το χειροτερο pun στην Ιστορία αλλά δεν κρατήθηκα),
ο Σατανισμος στο Metal.
Κ ναι, αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά τους στον χώρο. Οχι γιατι δεν είχαν ανυπερβλητες κομματάρες (που ειχαν, κ αυτό μας κάνει να τους λέμε εσαεί Βενομαρα όσο παπαρες κι αν ήταν), ουτε γιατί η συνολικη τους προταση δεν ήταν εκστατικη (που ήταν).
Αλλά η μουσικη τους ΔΕΝ ήταν αναγκαία για ο,τι επακολουθησε. Γαμάτη ήταν (κ είναι). Οχι αναγκαία.
Οι Motorhead, ξεκινώντας από πολυ πιο ταπεινες, μη φιλοδοξες, κ αυθεντικά αλητικες βάσεις, χωρίς ποζες κ λοιπες παπαριες, τα είχαν πει ήδη. Κ τα είχαν πει εκκωφαντικα.
Πάνω στο οικοδόμημα των Sabbath
(κ των Priest) κ την τονωτική πρεζα των Motorhead, μπορουσαν να στηθουν όλα όσα ακολουθησαν.
Κ θα γινόταν ουτως ή άλλως, πιστεύω.
Οι Venom ουτε μουσικά αναγκαίοι θεωρώ ότι ήταν, για ότι επακολουθησε, ουτε οι πρωτοι του ακραίου ήχου (θέλουμε λιιιιγο ακόμα για να φτάσουμε στο πραγματικο extreme metal).
Μάλλον οι τελευταίοι του “παλιου ήχου” ηταν, κι από εκείνους που τον ξεθεμελιωσαν εκ των έσω (γεγονός που το πουλησαν μέχρι εκεί που δεν πηγαινε βέβαια).
Ο λόγοι, λοιπόν, που παρολαυτα χαρακτήρισα πριν από λίγες μέρες το Welcome to Hell ως ηφαιστειο ειναι δυο.
Αφενός, όσο κι αν θεωρώ τον ερχομό του ακραίου ήχου αναπόφευκτο, με βάση τα όσα είχαν προηγηθει, όσο κράξιμο κι αν (φάνηκε πως) εριξα στην μπάντα, όσο κι αν ΔΕΝ παίρνουν απο μενα τον τίτλο της πρωτης extreme metal μπάντας (θα πρεπει να περιμένουμε την μεθεπόμενη χρονια γι αυτό), παραμενουν ο,τι πιο ακραίο μέχρι την στιγμή της εμφάνισης τους.
Κ το ότι αυτό συνοδευτηκε απο πραγματικα Διαολεμενους Υμνους (κ τα κακά puns συνεχίζονται για κάποιο λόγο), δίνει ακόμα μεγαλυτερη Βαρυτητα (ρε μλκ σταματα επιτέλους!) στα πεπραγμενα τους.
Το να μνημονεύσω συνθέσεις σαν το ομώνυμο (πιο κυριολεκτικη ηχητικη αναπαράσταση του ΕΡΧΟΜΑCΤΕ δεν μπορώ να σκεφτώ 
), ή το statement του In League with Satan, νομίζω ότι περιττευει.
Αλλά μια ιαχη θριάμβου για το γαμημενο το Witching Hour θα την βγάλω
(περασαν σχεδόν πέντε χρόνια από το Dissident Aggressor, αλλά το κάλεσμά του εκπληρωθηκε κ το Thrash, επιτέλους, είναι εδω - ως τραγούδι. Για full length θα χρειαστουμε αλλά δυο χρονάκια).
Ωστόσο, έγραψα ότι οι λόγοι που θεωρώ ηφαιστειακο τον δίσκο ειναι δυο.
Περα λοιπόν , από τις ο,τι-πιο-ακραιο-μεχρι-στιγμης κομματάρες του δίσκου, οφείλω να επανέλθω στην παραπανω αποψαρα μου περι Σατανισμου.
Ναι, αυτή θεωρώ ως την μεγαλυτερη συνεισφορά της μπάντας σε ο,τι επακολουθησε. Κ το εννοω - όσο γραφικό, άκυρο, αστείο, υπερβολικο κλπ κι αν ακουγεται.
Οχι γιατι αποφάσισα ξαφνικά να κάνω σατανικη προπαγάνδα, αλλά γιατί αναγνωρίζω τους δρόμους έμπνευσης που άνοιξε αυτή η επιλογή, κ την εσωτερική φλόγα που ξυπνησε.
Ναι, μπορεί να είχαν υπάρξει νυξεις κ αναφορες (κ οχι μόνο) μέχρι τότε, από τους Black Widow έως τους Witchfynde, κι από τον Roky Erikson κ τους εσωτερικους του δαίμονες, μέχρι τους ίδιους τους Σάμπαθ, αλλά κανένας ποτε μέχρι τότε δεν το είχε κάνει τόσο απροκάλυπτα κ έντονα, κ ΚΥΡΙΩΣ, κανενας μέχρι τότε δεν είχε πάρει τόσο ξεκάθαρη ΠΟΛΕΜΙΚΗ θέση ΥΠΕΡ του Εωσφόρου.
Αυτή η θέση, λοιπόν, έφερε ένα ολόκληρο ολοκαίνουργιο οπλοστάσιο στον χώρο της μουσικής της εποχής κ άνοιξε τον δρόμο για τοποθετήσεις που ξεκινουν από τις πιο καινοφανείς, shock value just for the sake of it , απολιτίκ προσεγγίσεις που χαρακτηρισαν μέρος του Metal έκτοτε, μέχρι αληθινά ρηξικέλευθες, φλογισμένες, επαναστατικές, αν θέλετε να το πουμε κι έτσι, προτασεις, των οποίων τα καύσιμα, ξαφνικά πηγαιναν τώρα πιο βαθιά (προς πασα κατεύθυνση, καλώς ή κακώς).
Από το αυθεντικα λαϊκο, αντιεξουσιαστικο Non Serviam του δικου μας Necromayhem, μέχρι την σχεδόν μιλιταριστικη προσεγγιση των Revenge, κ κάπου ανάμεσα σ αυτά, συσσωμο το Black κ το Death, κυρίως στις βλασφημες εκδοχές τους, είχαν τώρα ανοιχτο το μονοπάτι για συνδεση με ένα πιο μεταφυσικο υπόβαθρο, το οποίο στην μακρινή του κατάληξη φτάνει μέχρι κ στον αναπόφευκτο απογαλακτισμο από τον Σατανισμο (τουλάχιστον της πρωτολειας εκδοχής του), κ την καταβύθιση σε ετερες δοξασίες παλαιοτερων εποχών (η πορεια του Quorthon κ τα Υψη/Βάθη στα οποια εφτασε, ειναι από τα πλεον χαρακτηριστικά παραδείγματα γι αυτό που προσπαθώ να πω εδώ).
Η εξέλιξη/ανάπτυξη, λοιπόν, του ακραίου ήχου, ίσως κ να ήταν αναπόφευκτη πλεον, δεδομένου του πλαισίου κ των συνθηκών της εποχής, κ κρίνοντας από το τι είχε προηγηθει ήδη μουσικά.
Ωστόσο, η τόσο έντονη, πολεμικη πρόθεση ενασχόλησης με την σκοτεινη πλευρα του μεταφυσικου, δεν ήταν δεδομένη άνευ των ανεκδιήγητων Venom.
Κ ναι, η δική τους προσεγγιση μπορεί να ήταν τόσο επιφανειακή, τυχοδιωκτική κ αριβιστικη όσο των Kiss, πχ
Αλλά το έργο τους αυτό καθαυτό, κ η επίδραση που άσκησε, κέρδισε το δικαίωμα να κριθεί αυτονομα (κ οχι, δεν μιλάω για Διαχωρισμό Δημιουργου κ δημιουργίας εδώ - εχουμε καιρό μέχρι να χρειαστεί, ίσως, ν αγγίξουμε τέτοια ζητήματα).
Κέρδισε αυτό το δικαίωμα γιατί η μουσική του πληρότητα κ η κρισιμότητα των θεματικων του συμβολισμων υπερβαίνει τις προθέσεις κ την σοβαρότητα των δημιουργων του.
Κ όλο αυτό, θα το επαναλάβουν - εξίσου έντονα κ εμβληματικα- κ την ακριβώς επόμενη χρονιά, χωνοντας το απαίσιο τραγοκεφαλο τους ανάμεσα σε κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του κλασικου Heavy Metal.
Tldr; Θα ήταν καταδικασμενοι να μείνουν στην Ιστορία κ μονο για τον Ορυμαγδό μεσα απο τον οποίον κραυγασαν αυτές τις Ιαχές Πολεμου:
Kiss the Flames,
Scorn Defeat
Kill, We Kill Death
WELCOME TO HELL
)
