1981
DARKLANDS
1.The Cure – Faith
Οποιαδήποτε άλλη πρώτη θέση θα ήταν παράταιρη. Το σφικτό μίνιμαλ στον ήχο αλλά βαθύ στην ουσία φορμαλιστικό/ποιητικό μετα-πανκ του “Seventeen Seconds” που δημιούργησε έναν νέο ήχο, μπλεντάροντας το post- του πανκ (αληθώς) με το robotic feel των Kraftwerk και την εγκεφαλικότητα των Pink Floyd σε ένα πιο στενό, οριοθετημένο μοτίβο με την προσωπικότητα του frontman ήδη να ξεπροβάλλει δίνει τη θέση του σε ένα απροσδόκητο έρεβος. “Γυρίσαμε από την περιοδεία στην Αγγλία της Θάτσερ”. Το αντίμετρο ήταν ένας δισκός που αρχικά επρόκειτο να είναι “χαρούμενος” (!?). Μία επιστροφή στην παιδικότητα. “Αλλά μας το έκλεψαν και αυτό” (RS, 1981). Απροσδόκητοι θάνατοι στο στενό περιβάλλον των Smith - Tolhurst επιβαρύνουν την κατάσταση. Μουσικά απροσπέλαστο (ο πιο μουντός δίσκος τους), χτισμένο στο low end (το μπάσο και μία αύρα “εκκλησιαστική” αναδύεται από την παραγωγή του Hedges), το “Faith” χτίζει το αληθινό μεγαλείο του στους στίχους. Οι έννοιες της απώλειας, της ελπίδας και της πίστης (ή καλύτερα κάθε έλλειψης σε αυτήν) είχαν βέβαια “αγγιχτεί” στο παρελθόν, εδώ όμως δεν έχεις τον drug-fueled hedonism ενός Morrison ή το shock-rock βέβηλο των Alice Cooper , Black Widow, ή τον μυστικισμό των BoC. Εδώ η στιχουργική αναζήτηση ακουμπά ένα threshold ανάμεσα στον Γκουρτζίεφ και τον Ντοστογιέφσκι, αλλά στο θατσερικό σύμπαν του 1981. Με τον δίσκο αυτό ξεκινά ο πόλεμος του γκρουπ με τον “εναλλακτικό” (λολ) μουσικό τύπο της εποχής (κάτι πατσαβούρια τύπου NME, Sounds etc). “Dance music for autistics” θα γράψει ένας κριτικός. “Amusement as a form of conscience” απαντά το γκρουπ. Η περιοδεία αποδεικνύεται ψυχικά καταστροφική. Στην Ολλανδία ο Tolhurst ενημερώνεται τηλεφωνικά για το θάνατο της μητέρας του - στο encore καταρρέει. Το γκρουπ αρχίζει να περνάει περιόδους αϋπνίας. Παίρνονται αποφάσεις - στην αρχή της αμερικάνικης περιοδείας έχουν ήδη ηχογραφήσει το επερχόμενο “Charlotte sometimes”, και το B-side αποτελεί την αφετηρία του επομενου βήματος. Η πρώτη εκτέλεση στην Νέα Υόρκη είναι ένας ήχος από την κόλαση. Στην Νέα Ζηλανδία, ένας κριτικός θα γράψει: “Δεν γνώρισα ποτέ μου άλλο συγκρότημα τόσο δοσμένο στους οπαδούς του, στα όρια της αυτο-θυσίας” και θα προφητέψει ορθά “όταν ξανάρθουν, δεν θα έχει επιζήσει το ίδιο line-up”. Το φθινόπωρο του 1981 σε άρθρο του ο Smith προ-αναγγέλει το επόμενο χτύπημα. “Αποτύχαμε, και τώρα θα φύγουμε με μία τελική επίθεση απέναντι σε όλους” επεξηγώντας “Κανείς δεν θα περιμένει τον επόμενο ήχο μας”. True to his (Genius) word, αλλά το Faith θα αποτελεί για πάντα για μένα την υπέρτατη ηχογράφηση όπου το κάτοπτρο πίστης/ελπίδας και κάθε απουσίας αυτών τραγουδήθηκε με απίστευτη αγωνία, ειλικρίνεια και (dare it be said) ποιητικότητα. Το ομώνυμο έπος στοίχειωσε το συγκρότημα “Μακάρι όλα όσα έκανα στην ζωή μου να με επηρέαζαν έτσι” (RS, 1986 μετά το breakdown κατά την εκτέλεση του τραγουδιού στο Royal Albert Hall). Για κάποιους (λιγότερους όσο περνούν τα χρόνια) αυτή η εποχή του γκρουπ θα σηματοδοτεί τον φωτεινότερο και μακρινότερο φάρο στην πιο μαύρη (έστω γκρίζα) γεωγραφία. Και ναι, κανείς δεν περίμενε το επόμενο χτύπημα, ερχόμενο από το διαστημικό 500000 AH (after-holocaust). Τα λέμε του χρόνου.
2. New Order - movement
Εβδομάδες μετά την αυτοκτονία του Curtis, οι “αλλοι 3” ξεκινούν να μαζεύουν τα συντρίμια. Φέρνουν την κοπέλα του Morris για backup σε πλήκτρα/κιθάρες και με τον Θεό Hannett on decks ηχογραφούν το “sequel” του Closer. Δεν γνώρισε την δόξα των JD, αλλά it treads on that route. Μαύρο, σε σημεία Kraftwerk-ικό, στέκεται μόνο του, παράμερα από τις αλλοπρόσαλλες (ενίοτε φαμπιουλους) pop-ιλες (πιπίλες?) που ακολούθησαν. “Doubts even here” για πάντα.
3. The Sound - From the Lion’s mouth
Αν πάρεις όλο τον πυρήνα του Jeopardy και καθαρίσεις το uptempo groove που καθόρισε εν μέρει το success story τι μένει? Ένας βαθιά υπαρξιακός δίσκος που αποτελεί την κορυφή όχι μόνο του γκρουπ αλλά ένα από τα διαμάντια του ήχου. Διαχρονικό, άφθαρτο, σε πληγώνει πάλι και πάλι και με την απέλπιδα έναρξη του “Winning” οδηγεί στο απόλυτο “New Dark Age” που είναι ο ύμνος των ζωών μας. Τότε και όπως έλεγαν οι Γενιά, “Για τώρα και για πάντα” - ή μέχρι να βάλουμε τέλος στην προϊστορία της ανθρωπότητας. “Dying proof in the power of authority / to exact its will”.
4. Echo and the Bunnymen - Heaven up here
Ναι οκ θα τους δούμε σύντομα. Αλλά εδώ δεν είναι οι εμπορικοί Echo των Killing Moon, Lips like sugar. Ωραία και αυτά αλλά εδώ είναι το δικό τους κατέβασμα στο σκότος. A Show of strength , Over the wall, The Disease, All my colors, αριστουργήματα σε έναν ήχο που δυστυχώς γρήγορα εγκατέλειψαν για λόγους που ακόμα αδυνατώ να καταλάβω. Εδώ οι κιθάρες και το mood ακουμπάνε την τελειότητα - but not for all ears!
5. Bauhaus - Mask
Δεύτερος δίσκος,… γρήγορα και επιθετικά και σκοτεινά. Προσπερνάμε την μέτρια παραγωγή και ακουμπάμε διαδοχικά άσματα που σε σημεία δίνουν το πρόπλασμα και του deathrock. Το “Passion of lovers” ήταν κάποτε must (yea i am a boomer, fuck off), “Kick in the eye”, Hair of the dog" γκοθ-ροκάρουν ηδονιστικά και στο τέλος τα προσωπικά αγαπημένα, “The man with the x-ray eyes” και το ομώνυμο αριστούργημα από τα έγκατα μίας ανεξάντλητης - τότε - έμπνευσης. Μας πίκραναν στην πορεία αλλά εδώ γκρουβάρουν και νταρκάρουν και γαμούν.
6. The Birthday Party - Prayers on Fire
Χαμηλά στην λίστα (ντροπή). Ka-boom. Μία χούφτα παλαβοί Αυστραλοί στο Λονδίνο. Sounds like weird porn and it IS. Ένας δίσκος που ξεκινάει με το φρενήρες “Zoo Music Girl” και δεν καταλαβαίνεις τι βιτσιοζικο-ανώμαλο σκηνικό είναι αυτό. “Please let me die beneath her fists”. ΄Αντε εξήγα in retrospect ότι αυτός είναι ο Cave που μετά θα τραγουδάει Henry Lee και τραλαλα και τραλαλο (ουστ). This is the real deal, “Nick the stripper” παράνοιες με περίεργα όντα, sticky murky images and disturbing sounds. And in the thick of it all, δύο απίστευτοι παίκτες. Ο Mick “τα παίζω όλα και σας γαμάω” Harvey και ο τιτάνας Rowland Howard με τις πιο αναγνωρίσιμες κιθάρες από διαγαλαξιακά σύμπαντα μακριά. Και να σκεφτείς πως αυτό το διεστραμένο έπος είναι παιδική χαρά μπροστά στον επόμενο δίσκο…
7. Mecano - Entitled
Αφήνοντας πίσω τον πρώιμο punk ήχο που στο Άμστερνταμ έπαιζε καλή μπαλίτσα την εποχή εκείνη, οι Ολλανδοί περνάνε σε αμιγώς δικό τους ήχο. Είναι σκοτεινό, είναι σοβιετικό (και ελαφρώς τεταρτοδιεθνιστικό), είναι μετα-πανκ είναι μάλλον ο ήχος ενός σοβιετικού ποστπανκ που δεν ήρθε ποτέ (as of yet). Ανοίγει το “Meccano” με αναφορά στο Πρώτο Πενταετές Πλάνο της Σοβιετίας και μετά “Permanent Revolt”. “Still searching for social comrades/ to rebuild this society / after a model of Soviets”. Ξεκάθαρα πράγματα. Στο αριστουργηματικό “Untitled” μελοποιούν Μαγιακόφσκι και στο υπέροχο “Robespierre Re-Marx” χωρούν την υπέρβαση των ατελών αστικοδημοκρατικών κατακτήσεων από την εργατική εξουσία γκρουβάροντας (αν και προτιμώ την synth version από το 7’'). Υπέροχοι, ανεπανάληπτοι.
8. Siouxsie and the Banshees - JuJu
Μυστικιστικό, rock-oriented, σκοτεινό, αριστούργημα. Spellbound, Into the light (personal fav), Sin in my heart etc δεν υπάρχει ούτε περιττή στιγμή εδώ. Και η Siouxsie γίνεται η Ιέρεια του αναδυόμενου dark/goth rock (ναι ξέρω οι ταμπέλες βρε αει γαμήσου βραδιάτικο ναι ΓΚΟΘ τίγκα τι σου φαίνεται, fusion jazz asiatic pomp rock?). Το σκότος και το occult vibe δεν κάνουν resonate με όλους. Ο John αρχίζει και καταρρέει. Θα αντέξει έναν (αριστουργηματικό) δίσκο ακόμα. Εδώ πάντως, δίνει ρέστα, αν και ανεβαίνει σημαντικά το μπάσο (και το persona) του Severin.
9. The Cramps - Psychedelic Jungle
Πιο καθαρό και μελωδικό από το ντεμπούτο, με αλλόκοτους στίχους και τον νεοφερμένο θεό Kid Congo Powers (κάτι γελοίοι τον έκραξαν όταν έσκασε υπόγα κάποτε…λολ ρε ούγκανοι) να δίνει ψυχεδελικό value με τις μορλοκιθάρες του. Φυσικά το δίδυμο ημίτρελων Lux και Poison Ivy πάντα στο προσκήνιο. “What color panties are you wearing / and how long have you been wearing them?” . Hallelu!
10. Roky Erickson - The evil one
Η δεκάδα κλείνει μερακλιδικα, σαν τσιγάρο σε κιτρινισμένο χέρι στο δέκατο αφτερ shithole των Εξαρχείων μετά και από κατά λάθος μπουγέλωμα στο παλιό Mo Better και ενώ η ενδιάμεσα πίτσα από το Orange σου χει κάψει τα σωθικά. Αν ο μπαρμπα Roky ερχόταν για τριπάρισμα στα παλιά καλά λημέρια, θα ξανα-ανακάλυπτε το after-effect της δισκάρας του στα ηβολ σοκάκια πέριξ της πλατείας. Spray me some more with this glamorous gutter-glitter που λεγε κ ένας φίλος…
METALZONE
1. Black Sabbath - Mob rules
Διαβάζω ότι σε πολλούς δεν αρέσει και τόσο. Σεβαστό. Μα δεν μπορώ να συμφωνήσω. Λες, πώς ξεπερνώ το H&H. Δεν χρειάζεται. Συνεχίζεις down that awesome path, απλά και ωραία. Τριγκάρεις λίγο το energy στις συχνότητες σε σχέση με το πιο low-end / oldschool του παραμυθένιου ήχου του H & H και έχεις ένα τέλειο αποτέλεσμα. Το “Turn up the night” στα χώνει, το “Voodoo” είναι occult metal πριν από το occult metal. “Sign of the southern cross” και “Falling off the edge of the world” ριφάρες , στιχάρες, Dio σας σκίζει στα δύο βρε. “Over and over” αν δεν το σέβεσαι, τότε χάνεις. Και στα πιο “easy lsitening”, “Country girl” μελωδία και συναίσθημα. Δεν ξέρω, ίσως καλύτερα που δεν συνέχισαν το streak. Δύο δισκάρες και out with a bang…till the ten-year-after-thing. Dio μεγάλε, δεν είχες ανάγκη κανέναν ρε αγόρι μου. Και από όπου πέρασες, κέντησες. Αιώνιο σέβας.
2. Iron Maiden - Killers
Ο Παυλάρας δεν την πολυ-πάλευε μπλα μπλα air raid siren lol yas bitch σους όμως γιατί εδώ Purgatory, Murders in the rue morgue, Killers, Wrathchild, Innocent Exile, Στη μάπα όλα και νον-στοπ. Prodigal son μυστήριο και μερακλίδικο, και στα “άδυτα” Twilight Zone υπέροχο και αδικημένο. Αυτοί οι Maiden αυτής της εποχής είχαν κάτι ατόφιο και non-planned, not-choreographed, άμεσο και στη μούρη που μετά σταδιακά χάθηκε. Και ας ακολούθησαν (κάποια) αριστουργήματα. “Please take me away”.
3. Demon - Night of the demon
Υπέροχο, σκοτεινό, δυνατό, λυρικό, χεβιμετσολ ατόφιο, τίμιο, αλάνθαστο. Με πάμπολλη ψυχεδέλεια και πολλά side-stories που αναλύθηκαν καλύτερα σε επόμενες, πιο ώριμες κυκλοφορίες. Μα εδώ αυτό το σύνολο ασμάτων που όλα τα έχουμε τραγουδήσει (yea me and my multiple personalities), σκίζει αγέρωχα και ωμά. This is h e a v y m e t a l .
4. Riot - Fire Down Under
US metal γεννήτορες και επιβήτορες. Μέχρι το 1982, New York’s finest (προσοχή σκάνε μύτη άλλα λεβεντόπαιδα from upstate σύντομα). Δίσκος που απλά και λιτά, γαμεί πατόκορφα. Ροκάρει μεταλλίζει και έχει το street αλανιάρικο που μόνο η Νέα Υόρκη ήξερε (κάποτε) να σερβίρει. Play loud as fuck.
5. Judas Priest - Point of entry
Διάφοροι λένε πως βγήκε “too soon” μετά το British steel. Εγώ λέω πάρτε το hair dryer που φλεξάρουν στο video του Hot Rockin’ Και βάλτε το καλά στο… μυαλό σας. Το “Desert plains” γαμεί αιώνια, ο ροκ ύμνος της υπόσχεσης για αντάμωση στους εραστές. Με χάλασε? Καθόλου. Και ναι, δεν είναι British steel. So?
ROCK HARD
1. Motley Crue - Too fast for love
Αδικημένο γιατί μετά έσκασε το υπέρτατο SHOUT, αλλά FUCK ME τι ντεμπούτο. Βεντουζάτο, σλιζάτο, χέβι, ακόμα και μελαγχολικό (Starry Eyes τιτάνιο). Piece of your action, Take me to the top, το ομώνυμο, και βέβαια το Live Wire που γίνεται ασάλιωτη τσιμούχα για εκατομμύρια ξενύχτια. Here’s to the next ten million starry ones…
2. BoC - Fire of unknown origin
Υπέροχο. Αδιανόητο. Μάλλον το αγαπημένο μου BoC album.
3. Def Leppard - High N Dry
Στο μεταίχμιο της πρώιμης χεβι εποχής και του μετέπειτα anthemic hard. Here, the balance works. And omygod how it rocks.
4. Kiss - Music from ‘The Elder’
Δεν το βλέπω σε λίστες (με γκαβώσατε και εσείς με 400 unread μωρέ). Αδικημένο. Και καλά οι άμπαλες μάζες του rock america τι να νιώσουν (όξω ρε). Όμως εδώ οι KISS παίζουν ΣΟΒΑΡΟ ΧΕΒΙ ΜΕΤΑΛ και επηρέασαν κοσμάκη που ήρθε μετά. Δεν πούλησε? Τόσο το χειρότερο για τους μουρτζόβλαχους που επιμένουν να αγνοούν την εγκεφαλικότητα του γκρουπ (ναι μπόρεσε κ ανάσανε και αυτή για 1-2 δίσκους τω καιρώ εκείνω).
5. Ozzy - Diary of a madman
Επιτέλους, σοβάρεψε. Ακόμα και αν είχε μόνο το ομώνυμο μεγαλειώδες έπος, θα έμπαινε στην λίστα. And Randy at his finest.
VOTING LIST-ΤΡΙΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΤΟΠ ΦΑΗΒ
- The Cure - Faith
- Black Sabbath - Mob Rules
- Iron Maiden - Killers
- The Sound - from the lion’s mouth
- Motley Crue - Too fast for love
Χονοραμπλε μεντσιο
Jean Michel Jarre - Magnetic Fields
Kraftwerk - Computer World
Alice Cooper - Special Forces
