Αχαχαχ άψογο
Σορυ για τα οφτοπικ το παρακάναμε
Συνεχίστε
Μην τα κάνεις αυτά και προσπαθώ να το κόψω το γαμίδι…
Αν ενα τζιφακι με τσιγαρο σε κανει να το ξεκινησεις ξανα, τοτε μαλλον δε θα το κοψεις ποτε 
1. Rush - Moving Pictures
Είναι το καλύτερο άλμπουμ των Rush; Δεν ξέρω. Είναι το πέμπτο σερί ολοστρόγγυλο δεκάρι; Σίγουρα.
2. Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Δίσκος που πάντα ακούω με ένα σφίξιμο λόγο του τεράστιου Randy, που σε αυτό το δίσκο πραγματικά ζωγραφίζει στην ταστιέρα. Άλλο ένα τεράστιο what if… Επίσης, εξαιρετικός ο Bob Daisley που βέβαια μένει στη σκιά του τεράστιου RR και του Ozzy.
Βtw το S.A.T.O. είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Ozzy, μαζί φυσικά με το ομώνυμο, τη στοιχειωτική εισαγωγή του και την καθηλωτική ατμόσφαιρα (α, ρε Randy) και το μεγαλοπρεπές κλείσιμο…
3. Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Ο δίσκος που έδειξε πως μπορείς να γράφεις back to back hits και να μη χάνεις ούτε στάλα ποιότητας.
4. Demon - Night of the Demon
Δεν ξέρω τι λέτε για επιρροές, αλλά αυτοί εδώ οι τύποι με ένα “Lucifer! Satan! Beelzebub!” επηρρέασαν (γκουχ, Ghost, γκουχ) αυτό που σήμερα λέμε occult metal (αισθητικά, στιχουργικά και όχι μόνο), και ταυτόχρονα έπαιζαν και καλή (και φουλ μελωδική) μουσική. O Dave Hill είναι μια από τις καλύτερες φωνές του NWOBHM.
5. Killing Joke - What’s THIS For…!
Να επαναλάβουμε όσα ειπώθηκαν για το ντεμπούτο; Περιττό. Να πούμε απλά πως μια μπάντα που εμπνεύστηκε το όνομα της από τους Monty Python είναι μια μπάντα που έχει γούστο…
Honorable Mentions
Rush - Exit…Stage Left
Motorhead - No Sleep Till Hammersmith
Van Halen - Fair Warning
Michael Schenker Group - MSG
AC/DC - For Those About to Rock (We Salute You)
Black Sabbath – Mob Rules
Def Leppard – High ‘n’ Dry
Iron Maiden – Killers
Saxon – Denim & Leather
Roky Erickson - The Evil One
Accept - Breaker
Εξώφυλλο της χρονιάς / καλύτερο metal cover όλων των εποχών:
Αυτοσαρκαζομαι, μαν μου.
Κάπου εδώ να πούμε και πόσο ΚΑΡΓΙΟΛΑ είναι η Σάρον που επειδή υπήρχαν διαφορές τέλος πάντων, είχε το θράσος να αφαιρέσει τα ονόματα του Daisley και του Kerslake από όλα τα credits του δίσκου!
Το ξερω, κι εγω πλακα εκανα
Ουτε στα 100 καλυτερα!!!
Κρατα γερα, να γλιτωσεις απο τη χολερα λεμε.
Εδω τους εβγαλε απο τον ιδιο τον δισκο, στα credits θα κολλουσε; Δε θυμασαι που ειχαν βαλει Trujillo και Bordin να επανηχογραφησουν μπασο και ντραμς αντιστοιχα και ειχαν επανεκδοσει τους δυο πρωτους διακους, για να μην παιρνουν δικαιωματα ο Daisley και οχ Kerslake; Πραγματι, καργιολα.
Θυμάμαι, πώς δεν θυμάμαι…
Κρέντιτ στον Ozzy εδώ, που διόρθωσε την κατάσταση προσωπικά, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Σε κάποια ανάπαυλα νηφαλιότητας προφανώς.
Να ξέρεις ένα πράγμα. Αν σκεφτείς κάποια στιγμή να ξεκινήσεις fanzine μουσικής στο νετ ή ακόμα και έντυπο, στείλε μου μήνυμα, να με υπολογίζεις. Βέβαια, θα σου θέσω τους όρους μου, αλλά αυτό κάτι το μικρό.
Πραγματι πολυ ομορφη ιδεα απο ολο αυτο να προκυψει κατι ερασιτεχνικό. Οπου ερασιτεχνικό για μενα αυτο που γινεται με μερακι. Εν τω μεταξυ καποιες φορες διαβαζω τα κειμενα ολων σας και πραγματικα νομιζω ξεπερνανε κατα πολυ επισημες κριτικες.
1 Mob Rules - Black Sabbath
2 Diary of a madman - Ozzy
3 Killers - Iron Maiden
4 Denim and Leather - Saxon
5 Deceit - This Heat
εξώφυλλο Frost and Fire - Cirith Ungol
1981
-
Cirith Ungol - Frost and Fire
-
Iron Maiden - Killers
-
Riot - Fire Down Under
-
Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
-
The Sound - From the Lions Mouth
Cover Art
Ρε αυτό είναι πολύ καλός δίσκος.
Η πιο ώριμη δουλειά τους. Concept, ok the story was a pretext, αλλά οι συνθέσεις γαμούν. Oath, A World without heroes ( η καλύτερη ερμηνεία του Gene και ΣΟΛΑΡΑ από Paul), I, etc. Στο “Creatures” κρατήσαν τον heavy ήχο αλλά χωρίς τα Bob Ezrin/concept/cinematic στοιχεία που ξένισαν το πόπολο. Το internal controversy στο Elder οδήγησε στην εκπαραθύρωση του Frehley.
Από εμένα είναι:
The Adicts “Songs of praise”
Απόρησα, είναι η αλήθεια, που δεν ανέφερε κανείς το συγκεκριμένο ντεμπούτο (ιδίως με τον Αντώνη που τις προηγούμενες χρονιές έκανε ουσιαστικά ολόκληρα αφιερώματα στον ’77 punk ήχο). Για εμένα είναι μάλλον Ο κλασικός, μελωδικός punk δίσκος· τόσα πολλά κομμάτια (16 στο σύνολο) instant hits, χωρίς fillers, με όλα να χωράνε (και πολλά χωρέσανε) σε best-of συλλογές του σχήματος. Τρομερός δίσκος που οι τόσο έντονες μελωδίες του τον απομακρύνουν, θα έλεγα, από αυτό έχουμε σαν «punk» στο μυαλό μας.
Zounds “The curse of Zounds”
Τον είδα σε διάφορες λίστες οπότε δεν έχει νόημα να πω κάτι, απλά να σημειώσω ότι στην original κοπή του δίσκου όλα τα κλασικά hit-άκια (“War”, “Subvert”, “Demystyfication” κλπ.) δεν υπάρχουν -αυτά ανοίγουν μόνο την επανακυκλοφορία του 1993. Και το λέω αυτό γιατί υποθέτω οι περισσότεροι από εμάς γνωρίσαμε το “The curse of Zounds” από αυτήν την επανακυκλοφορία -αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς όλα αυτά single-άκια ο δίσκος πέφτει πολλά επίπεδα.
Wipers “Youth of America”
Βαριέμαι τα 10 λεπτά του ομώνυμου -ορίστε το είπα.
Βαγγέλης Γερμανός “Τα μπαράκια”
Παρ’ όλο που, προφανώς, ήξερα κομμάτια τύπου “Κρουαζιέρα” και “Μπανιέρα” (αν και όχι στην ιδιαίτερη, original εκτέλεσή του) από την παιδική μου ηλικία, ερωτεύτηκα τη φωνή του Γερμανού σε μεγάλη ηλικία και, μάλιστα, μ’ ένα κομμάτι που δεν είναι καν δικό του κι ούτε βρίσκεται σε δικό του δίσκο (είναι του Γιοκαρίνη):
(Κάντε μου τη χάρη κι ακούτε το, βρε, ούτε 3 λεπτά δε θα σας πάρει)
Πώς να μη συγκινηθείς με μία τέτοια μπαλάντα; Πώς να μη σκιρτήσεις μ’ αυτήν την τόσο απαλή φωνή; Σχεδόν άμεσα έψαξα “Τα μπαράκια”, το αγόρασα (παρ’ όλο που ήξερα ότι δεν είχε αυτό κομμάτι μέσα, αλλά με το σκεπτικό «το πρώτο του θα είναι λογικά το καλύτερο») και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Όντως μιλάμε για μία τόσο ιδιαίτερη φωνή που είναι λες και ψιθυρίζει σ’ εσένα προσωπικά, μπαλάντες προσωπικές (πόσο με συγκινεί κάθε φορά που ακούω τα γέλια της κόρης του στην “Μπανιέρα”; ) μα που έχουν την ικανότητα να συνδεθούν μαζί σου κι ας ακούγονται «παλιομοδίτικες» ή με «αφελή» στίχο. Βασικά μου βγάζει μία αθωότητα η φωνή και τα τραγούδια του -αυτό.
Adolescents “Welcome to reality” EP
Παραδόξως, αυτό το μικρό EP με τα 3 κομμάτια μου αρέσει περισσότερο από το (καλό, όπως και να έχει) ομώνυμο LP. Και να φανταστεί κανείς ότι λείπει ο Rikk Agnew, ο βασικός συνθέτης!
Εξώφυλλο, “Frost and fire”, παρ’ όλο που φλέρταρα με την ιδέα να βάλω το “The curse of Zounds”. Είχα μείνει μαλάκας με την πανέξυπνη ιδέα τους, όταν ανοίγεις όλο το LP τότε ν’ αντιλαμβάνεσαι ότι οι πυροσβέστες δε ρίχνουν νερό στο φλεγόμενο Λονδίνο, αλλά… πετρέλαιο!
1981
- Iron Maiden - Killers
- Saga - Worlds Apart (κανένας? ΚΑΝΕΝΑΣ ΡΕΕΕΕ???)
- Crass - Penis Envy
- Triumph - Allied Forces
- Praying Mantis – Time Tells No Lies
Οριακά δεν μπήκαν:
Blue Öyster Cult - Fire Of Unknown Origin
Saracen- Heroes, Saints & Fools
Venom - Welcome To Hell