Η 5αδα του 1983 προκύπτει πιο εύκολα από κάθε άλλη χρονιά, με “Piece Of Mind”, “Into Glory Ride”, “Kill’ Em All”, “Holy Diver” και εννoείται “Pyromania”.
Τώρα η σειρά θέλει λίγη παραπάνω σκέψη.
16 Likes
Σαφής, δωρική, απέριττη!
2 Likes
Οσο ευκολο μοιαζει, με μερικες απο τις δισκαρες που επηρεασαν τη ζωη καποιων απο εμας και το πώς ακουμε μουσικη σημερα, ειναι πολυ δυσκολο ακομη και τωρα να βρεις μονο πεντε. Θα το βολεψω καπως. Ελπιζω τουλαχιστον.
Μπα, ουτε καν. Μονο προς τα πανω παει αυτο το μνημειο της μουσικης 
1 Like
Έχει και καλύτερο τραγούδι το album, παιδιά (να το post-άρω ΤΩΡΑ ή μετά;;; ).
Κατά τ’ άλλα, Curehead, ωραίος (για άλλη μια φορά) που λύνεις εμπεριστατωμένα τις μουσικές απορίες. 
1 Like
1983
9 Likes
1 Like
Ε πως? Θα ειχαμε νικητη στο εξωφυλλο… 
Κι αν στα non-singles υπάρχουν κομμάτια σαν το “Sister of night” (άνετα χωράει σ’ ένα top-5 μου της μπάντας), καταλαβαίνει κανείς. Επιπλέον νομίζω ότι το “Ultra” έχει τον καλύτερο/πιο εντυπωσιακό ήχο στη δισκογραφία τους.
2 Likes
Sister Of Night φανταστική κομματάρα. Έχουν τόσα υπέροχα τραγούδια που δεν ξέρω αν το βάζω στην 5αδα μου, αλλά σίγουρα μπαίνει στην 20αδα μου.
1 Like
Το παίζουν στην περιοδεία!
1 Like
Έφτασα στην πρώτη χρονιά που μετά κόπων και βασάνων ξεδιάλεξα 5 και δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο θα πάει σε ποια θέση. Θα μπορούσαν όλα να είναι στην πρώτη με χαρακτηριστική ευκολία.
- Iron Maiden - Piece of Mind
Το αγαπημένο μου Maiden. Θα υποστηρίζω πάντα πως είναι και το πιο υποτιμημένο, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά. Ούτε μισή νότα λάθος και γέλια προς όποιον θεωρεί κάτι Quest For Fire και Sun and fucking Steel φιλεράκια. Επίσης, το καλύτερο Maiden epic είναι το Tame a Land, τι να κάνουμε τώρα.
- Def Leppard - Pyromania
Δίσκος και συγκρότημα που με μεγάλωσε. Κατ’εμέ ίσως και ο καλύτερος hard rock δίσκος της δεκαετίας. Η μπάντα στα καλύτερά της, πλέον ξέρει και πως να γράφει hits, τα deep cuts είναι τέλεια, το song writing άπιαστο. Για πάντα στα αγαπημένα μου, μετά από εκατοντάδες ακροάσεις δεν σταματά να με ενθουσιάζει.
- Ashbury - Endless Skies
Το αδερφάκι του Winterhawk όσον αφορά το κοινό που προσέλκυσε (και τους 200 παγκοσμίως) και το πόσο αδικήθηκε που βγήκε όταν βγήκε. Είμαι πεπεισμένος πως αν είχε βγει το 75, θα έκανε τεμενάδες πολύ περισσότερος κόσμος και θα έβρισκε έστω και λίγη παραπάνω αναγνώριση. Εδώ έχουμε hard rock που δεν ανήκει απλά στην ελίτ, αλλά βρίσκεται εκεί ψηλά στην στρατόσφαιρα με άλλους γνωστούς (και άγνωστους) ήρωες αυτής της μουσικής. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Hard rock ναι, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει πολλά. Λοιπόν, σκεφτείτε έναν δίσκο που έχει 70s hard rock βάσεις, με τζούρες folk, κάποια αχνά στοιχεία πρωτόγονου epic στο Vengeance (πάντα με λογική 70ς, δεν ανήκει στα 80ς αυτό που παίζεται εδώ), ενώ δεν λείπουν οι ακουστικές στιγμές (τουναντίον, έχουν καθοριστικό ρόλο). Σε όλα αυτά βάζουμε στο μιξ και το αηδόνι που ακούει στο όνομα Randy Davis, έναν άνθρωπο που εκτός της πολύ εκφραστικής φωνής και της δεδομένης ικανότητας στο τραγούδι, έχει το έξτρα χάρισμα να ακούγεται συγκινητικά οικείος, λες και στο μικρόφωνο είναι δικός σου άνθρωπος. Όλα αυτά πλαισιώνονται από αψεγάδιαστη παραγωγή και φοβερούς στίχους. One of a kind, ένας πραγματικός θησαυρός.
- Manowar - Into Glory Ride
Τα λόγια είναι περιττά. Ο πιο μεγαλειώδης heavy metal δίσκος που ηχογραφήθηκε ποτέ. Έπη που δεν θα παλιώσουν ποτέ, ο Adams στα καλύτερά του, ένας ήχος λες και ακούς να σφυρηλατείται καυτό μέταλλο. Οι καλύτεροι στίχοι των Manowar συνολικά σε δίσκο (τι ωραία που έγραφαν κάποτε), πρωτοφανής θεατρικότητα για την μπάντα. Καλύτερα που δεν μπήκε το Defender, θα ήταν άδικο για τους υπόλοιπους.
- Marillion - Script For A Jester’s Tear
Αδυναμίες είναι αυτά. Δεν υπάρχουν αυτά που συμβαίνουν εδώ. Δεν ξέρω από που να το πρωτοπιάσω. Τα θεϊκά leads του Rothery στα πρώτα δύο Marillion είναι πραγματικά αμίμητα, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτός ο ήχος, αλλά το συναίσθημα που κουβαλούν τα σόλο και οι μελωδίες εδώ δεν περιγράφονται. Ο Fish, γνήσιο τέκνο του Peter Gabriel, είναι απλά force of nature, μια ιδέα που σε κάθε κομμάτι είναι φορτισμένη όσο πάει με διαφορετικές ενέργειες αναλόγως την περίσταση. Οι στίχοι τόσο καλογραμμένοι, ποιητικοί, άλλοτε ειλικρινείς και άμεσοι, άλλοτε συγκεκαλυμμένοι πίσω από ένα πλέγμα μεταφορών και αλληγοριών, είναι highlights από μόνοι τους. Σπαραξικάρδια κομμάτια για περασμένες αγάπες, ψυχοτρόπες εξάρσεις και κρυμμένες φοβίες, φλεγματικό χιούμορ και αδέκαστη ειρωνεία με τον πιο βρετανικό τρόπο που είναι πιθανό. Για την θεατρικότητα της μουσικής και την οπτική αποτύπωση υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα που δείχνουν πως οι άνθρωποι είχαν ξεκάθαρο όραμα όσον αφορά το αισθητικό κομμάτι της μουσικής τους. Μνημείο, στο οποίο καμία νότα και καμία λέξη δεν έχουν τοποθετηθεί τυχαία.
26 Likes
1)Iron Maiden - Piece Of Mind
Για μένα οι Maiden έκαναν ένα απλησίαστο σερί καλών δίσκων απ το number μέχρι το 7th son. Εδώ έχουμε τον 2ο δίσκο. Ντίκινσον συνεχίζει να είναι επιβλητικός όπως και η υπόλοιπη μπάντα. Κομματάρες από τα deep cuts μέχρι revelations, Trooper και φυσικά το επικό flight of icarus
2)Journey - Frontiers
Συνεχίζω να στηρίζω τούτα τα παλικάρια γιατί πάλι μας δίνουν έναν δίσκο με φανταστικές μελωδίες και αρμονία
3)Metallica - Kill 'Em All
Ότι πιο ωμό και επιθετικό έβγαλαν ποτέ. Οκ κακή παραγωγή κλπ αλλά δεν νομίζω να εμπόδισε κανέναν να έχει λαιμό τούμπανο απ το Whiplash. Ίσως ο μοναδικός δίσκος τους που παίζουν αγνό θρας. Και καλύτερο εξώφυλλο
4)Marillion - Script for a Jester’s Tear
Τα είπε ο συνάδελφος αρσεναλάρας @martian καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ δεν έχω να προσθέσω κάτι
5)Def Leppard - Pyromania
Έχει μπόλικο good feeling hard rock η χρονιά έπρεπε να βάλω και έναν αντιπροσωπευτικό δίσκο στην 5αδα. Πάντα μου ανεβάζει την διάθεση
Honourable Mentions με αλφαβητική σειρά
6)Accept - Balls to the Wall
7)Depeche Mode - Construction Time Again
8)Dio - Holy Diver
9)Madonna - Madonna
10)Mercyful Fate - Melissa
11)Motley Crue - Shout at the Devil
12)Motorhead - Another Perfect Day
13)Ozzy Osbourne - Bark at the Moon
14)R.E.M. - Murmur
15)The Police - Synchronicity
16)Twisted Sister - You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll
17)U2 - War
20 Likes
Warlord, Sortilege, Manowar, Mercyful Fate, Maiden.
Με αυτή την σειρά.
12 Likes
όχι
Γελια λοιπον προς εσενα.
Σε τιμαει παντως που δεν θεωρεις δισκο των metallica το σενανγκερ
Ρε αυτός προκειμένου να προκαλέσει κόσμο είναι ικανός μέχρι και τη Λουλού να βγάλει δισκάρα
1 Like
Άρχισαν οι εσωτερικές συγκρούσεις, που έλεγε και η Karen Horney. Οφείλουμε, όμως, να είμεθα ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να τολμάμε να παρουσιάζουμε μία καθαρή και αμετανόητη πεντάδα.
1. Accept - “Balls to the Walls”: Ένας τόνος riffs για να βγουν καμιά ντουζίνα δίσκοι, κάτι που αποδείχθηκε και με το “Don’t Get Mad… Get even” των Victory, όπου ο Herman Frank ξέδωσε μέσα από την “καταιγίδα” του '83. Εδώ οι Accept γίνονται “εμπορικοί” φτιάχνοντας ρεφρενάρες που δεν έχουν σκοπό να τελειώσουν ποτέ. Για μένα, ο τελευταίος τους ηχηρός δυναμίτης και ας υπάρχει ένα “Blood of the Nations” στο μέλλον.
2. Iron Maiden - “Piece of Mind”: Έχουν πάρει τα πάνω τους, αποδεικνύουν ότι μπορούν να κάνουν και να συνθέσουν ό,τι θέλουν. Η έμπνευσή τους μοιάζει να μην μπορεί να στερεύσει. Συγκρατούν τις δυνάμεις τους, αλλά αυτό δεν τους αλλοιώνει. Η επιρροή των Camel δίνει την αφορμή στον Steve να συνθέσει σε prog φόρμες, αλλά όχι να ενταχθεί σε αυτά τα χωράφια η μπάντα του. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε θα το πω καλύτερο από τον προκάτοχό του.
3. Savatage - “Sirens”: Power Metal. Θα μπορούσα να το κλείσω με αυτές τις δύο λέξεις, αλλά δε γίνεται. Ιδανικό ντεμπούτο, μας συστήνονται και μας δείχνουν για τι είναι ικανοί και είναι μόνο η αρχή. Θέλω, όμως, να σταθώ ολίγον τι στο ομότιτλο που ανοίγει και τον δίσκο. Δεν είναι μόνο η επικότητά του ή το στοίχειωμα στο φινάλε με τις συγκρατούμενες τσιρίδες του Jon. Είναι αυτά που κάνει ο Chriss στην κιθάρα. Αν το ακούσουμε ξανά και ξανά, μπορούμε να πούμε ένα πράγμα: Ότι εδώ μέσα υπάρχουν τα λιθαράκια της μοντέρνας Αμερικάνικης thrash metal σκηνής. Μπορεί οι Pantera να φημίζονται περισσότερο, αλλά αν δώσουμε βάση στα “παιχνιδιαρίσματα” του Chriss, μπορούμε να επανατοποθετηθούμε.
4. Mercyful Fate - “Melissa”: Δε μετανιώνω ούτε μια στιγμή που εκείνο το καλοκαίρι, εντός των Metropolis, ρώτησα τον υπεύθυνο στο γραφειάκι του τι θα με συμβούλευε ανάμεσα σε “Melissa” και “Slip of the Tongue”, με είπε χωρίς δεύτερη σκέψη να πάρω το δεύτερο και εντέλει, χωρίς δισταγμό (και χωρίς να έχω ακούσει νότα), επέλεξα το “Melissa”. Ένιωσα και μια δικαίωση όταν ύστερα στο σπίτι το έβαλα να παίξει και μπήκαν αυτά τα riffs. Και φυσικά, κάθε φορά στο “Satan’s Fall”, όταν τελειώνει, το βάζω να ξαναπαίξει εκείνο το σημείο λίγο πριν μπει αυτή η ανεπανάληπτη μελωδία.
5. Warlord - “Deliver Us”: Κλέβει τη θέση από το “Shout at the Devil” την τελευταία στιγμή. Ωστόσο, είναι γεμάτο έμπνευση και συναίσθημα, από κάθε άποψη και ιδιαίτερα στο “Winter Tears”. Τι κιθάρες, τι μελωδία. Ρε, ποιος κυκλοφορεί ΕΡ με έξι τέτοια τραγούδια;
Καλύτερο εξώφυλλο, θέλει και ερώτημα:
18 Likes