Pictures of home+ lazy > η δισκογραφία τους 
3 Likes
Πολλά και σπουδαία πράγματα είδαν το φως το 1972, όμως η χρονιά ανήκει κατά βάση στο progressive rock! Μοιραία, οι περισσότερες επιλογές μου είναι από εκεί…
1. Jethro Tull - Thick as a Brick: Η συζήτηση για το αν το Aqualung ήταν ή όχι concept είχε απασχολήσει σε κουραστικό βαθμό όσους αρέσκονταν να απασχολούνται με τέτοια ζητήματα, έτσι ο Ian Anderson πήρε την απόφαση το επόμενο LP να είναι αληθινά concept. Και πράγματι, εδώ έχουμε ένα ενιαίο έργο που χωρίζεται στα δύο για αποκλειστικά πρακτικούς λόγους, δεν υπάρχουν χωρίσματα στο βινύλιο, η μουσική ρέει αδιάκοπα, η Τέχνη θριαμβεύει.
Ένα έργο πολυθεματικό, πολυεπίπεδο και πολυστυλιστικό που ενώ ξεκινάει και τελειώνει με μια αιθέρια folk μελωδία, στο ενδιάμεσο παρεκτρέπεται σε δαιδαλώδεις μελωδικές ατραπούς με την απαράμιλλη μαστοριά του Ian Anderson. Το μεγαλόπνοο concept υπηρετεί και το ευφυέστατο artwork με την εφημερίδα που, μεταξύ ειδήσεων και “ειδήσεων” που αναγράφει, έχει και τους συντελεστές όπως και τους στίχους του album (γραμμένους από το παιδί-θαύμα του St Cleve, Gerald Bostock, τον ίδιο τον Anderson δηλαδή).
Με το Thick as a Brick οι Jethro Tull διεύρυναν την τέχνη τους. Το ότι κατάφεραν να το περάσουν στον πολύ κόσμο δείχνει ότι διεύρυναν και την αντίληψη των ακροατών!
2. Wishbone Ash – Argus: Τα έχουμε ξαναπεί, οι Wishbone Ash χαρακτηρίζονταν από την μοναδική ικανότητα τους να συνδυάζουν hard rock, blues, prog και folk (στα όρια του southern rock ενίοτε).
Στο “Argus” φτάνουν στην ασύλληπτη κορύφωση τους, με το αποτέλεσμα να ηχεί επικό, με όλες τις δυνατές ερμηνείες του όρου, αποσπώντας τον ακροατή σε άλλες διαστάσεις.
Ένα αποτέλεσμα που δεν είχε προηγούμενο, ούτε και επόμενο…από τους ίδιους τουλάχιστον, γιατί οι διπλές κιθαριστικές αρμονίες τους αποδείχθηκαν ουσιωδέστατες επιρροές για πολλούς και καθόλου… αμελητέους!
Κι επειδή όταν κάτι αληθινά σπουδαίο δημιουργείται όλα συνταιριάζουν ιδανικά, το εμπνευσμένο εξώφυλλο της Hipgnosis, τού προσέδωσε και εικαστική αξία!
3. Genesis - Foxtrot: Δεύτερο album της χρυσής σύνθεσης των Genesis, οι οποίοι καταπλήσσουν και δείχνουν να μην γνωρίζουν όρια. Μια τυπικά και ουσιαστικά συλλογική προσπάθεια από ένα συγκρότημα που όμως έχει πια έναν superstar στις τάξεις του, τον Peter Gabriel που απεικονίζεται έχοντας ξυρισμένο το πάνω μέρος του κεφαλιού του και συνεπαίρνει με την ερμηνεία του στη μίνι σουίτα Supper’s Ready, την αδιαμφισβήτητη κορωνίδα ενός έμφορτου έμπνευσης δίσκου!
4. Black Sabbath – Vol.4: Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs!
5. Yes - Close to the Edge: Διέπραξα το “ανοσιούργημα” να μην συμπεριλάβω δίσκο των Yes στις πεντάδες για τις προηγούμενες χρονιές, δεν θα το επαναλάβω για το Close to the Edge!
… και κάποια LPs που έμειναν εκτός, αλλά θα προσπαθήσω να καθησυχάσω την συνείδηση μου αφιερώνοντας λίγα λόγια!
Nektar - A Tab in the Ocean: Τα ψυχεδελικά/ space rock ηχοτοπία είναι μεν ακόμη ανιχνεύσιμα εδώ, μόλις εννέα μήνες μετά το ντεμπούτο τους, όμως το μουσικό κέντρο βάρους των Nektar έχει πλέον μετατοπιστεί στην κατεύθυνση του κλασικού progressive με καταφανέστατες heavy rock απολήξεις . Υποδειγματικές ενορχηστρώσεις, σε ικανό βαθμό πολύπλοκες χωρίς να θυσιάζουν την ουσία, με την κορυφή να ανήκει στον Roye Albrighton που εμφανίζεται μετρημένος αλλά τόσο ουσιώδης στα solos του, δυναμικός στο heavy riffing, με ευαίσθητα arpeggios όταν η περίσταση το καλεί και άψογος στις φωνητικές αρμονίες! Μπορεί στην εποχή του “A Tab In The Ocean” να επισκιάστηκε από τις μνημειώδεις κυκλοφορίες που συντάραξαν το μουσικό στερέωμα την ίδια χρονιά, η θέση του όμως ανάμεσα στις κλασικές δημιουργίες του progressive rock παραμένει ακλόνητη.
Deep Purple – Machine Head: Από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που τον βάζεις πρώτη φορά και ενώ αρχικά συνειδητοποιείς ότι έχεις ήδη ακούσει ένα μεγάλο μέρος του αφού περιέχει classics που παίζουν παντού, κατόπιν βλέπεις ότι και τα όχι τόσο γνωστά είναι εξίσου υπέροχα!
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars: Συγκλονιστικό LP που όρισε και καθόρισε το ύφος και την πορεία πολλών, εκτός από του ίδιου του Bowie που δυσκολευόταν χαρακτηριστικά να εγκλωβιστεί σε συγκεκριμένο ρόλο/περσόνα!
Neil Young - Harvest: Λίγο πριν την ditch trilogy ο σπουδαίος Καναδός προσφέρει άλλο ένα αριστούργημα, που γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία παρά το… καθιερωμένο θάψιμο από τον Τύπο, με το επακόλουθο “σταριλίκι” να τον φέρνει σε εξαιρετικά άβολη θέση
Premiata Forneria Marconi - Storia di Un Minuto: Τα έχουμε πει, “με λίγα λόγια”!
Hawkwind – Doremi Fasol Latidο: Με όλους τους “απόκοσμους” ήχους, τα ηλεκτρονικά μουσικά “στρώματα”, τα θορυβώδη space rock έπη και τις ψυχεδελικές folk μπαλάντες του, το “Doremi Fasol Latido” πιστοποίησε ότι το διαστημόπλοιο των Hawkwind είχε οριστικά απογειωθεί, αναχωρώντας για πιο μακρινά ταξίδια, προκειμένου να γράψει κι άλλες ένδοξες σελίδες διαγαλαξιακών συγκρούσεων!
Blue Öyster Cult - Blue Öyster Cult: Η αρχή των λατρεμένων Blue Öyster Cult και αρχή της black ‘n’ white περιόδου τους, είναι αυτό το συχνά παραγνωρισμένο, καταπληκτικό όμως LP!
16 Likes
Ας δωσω κ γω το δικο μου Τοπ 5, λιγο πιο αμεσα αυτη την εβδομάδα, οπως ειχα πει στον @anhydriis οτι θα κανω.
1. Black Sabbath - Vol. 4
Το ίσως λιγότερο αγαπημένο μου από τα πρωτα Sabbath Albums παραμένει μια ατελειωτη δισκαρα από δω μέχρι την αιωνιότητα, με καβατζωμενη την πρωτια για την χρονια που βγήκε
(όπως -spoiler alert- κάθε δίσκος τους μέχρι κ τα μέσα της δεκαετίας, στις δικές μου λίστες.Μετά παραδιδουν σκυτάλη…)
Ιδιαίτερα εσωστρεφες σε σημεια, με μια αισθηση μελωδίας ξεχωριστή απ ο,τιδήποτε προηγηθηκε, ακόμα κι από τους ίδιους (σε κάποιες ιδιαίτερα μαγικες στιγμές του επόμενου δίσκου θα συναντήσουμε ξανά αυτή την αίσθηση κοσμικού μεγαλείου σε ακόμα πιο ολοκληρωμένη μορφή), αλλά ταυτόχρονα διατηρούν εδω αυτή την τόσο ultra heavy ηχητικη ταυτότητα που έχει ξεκινήσει ήδη, από εκείνα τα τόσο πρωιμα χρονια του σκληρου ήχου, να έχει πιστους ακολουθους.
Ένας από τους πλεον αξιόλογους, αν κ μάλλον παραγνωρισμενοι, ειναι κ οι επόμενοι στο τοπ 5 μου.
2. Bang - Bang
Από τους πρωτους Sabbath Disciples, λοιπόν, της ίδιας εποχης με τους Sir Lord Baltimore, οι Αμερικανοί εδώ παραδιδουν ένα πραγματικα ψυχωμενο κ εμπνευσμενο δείγμα πρωτολειου Heavy Rock/Metal με ιδιαίτερα φωνητικά (από τους πρωτους μαθητές της μεγάλης του Ozzy σχολής ο μπασίστας/τραγουδιστης τους Frank Ferrara) κ κάποιες αληθινά αθάνατες συνθέσεις (με πρωτη κ καλυτερη το εναρκτήριο Lions, Christians).
3. Jerusalem - Jerusalem
Από τα πιο σεβαστά protometal διαμαντακια της εποχής το ντεμπούτο των Βρετανών, σε παραγωγη του Gillan (ναι, του γνωστου), παρόλο που το αποτέλεσμα θυμιζει πολυ περισσότερο Sabbath, παρα Purple (αν κ στο τέλος της μέρας έχει ένα εντελώς δικό του ηχητικό στιγμα). Θεωρηθηκε ως ένας από τους προπομπους του NWOBHM, κ η ατμόσφαιρά του αποτελεί ακριβώς εκείνο το είδος της ιδιότυπης 70ς επικής θαμπαδας που αγαπώ.
4. Wishbone Ash - Argus
Αν επελεγα μόνο συναισθηματικά/βιωματικά, το Argus μάλλον θα κατέληγε ο αγαπημένος μου δίσκος όχι απλά της χρονιάς, αλλά κ της δεκαετίας στο συνολο της.
Τα παιδια πιο πανω τα είπαν πολυ όμορφα, οπότε δεν έχει νόημα να προσθεσω πολλα παραπανω, περα απο το ότι - σε προσωπικο επίπεδο - στα ηχοτοπία, αλλα κ στην συνολική αισθητική αυτου του δίσκου, βρήκα τις Πηγές πολλων αγαπημένων μουσικων, θεματικων, ιστοριών κ αρχετυπων, κ την Αφετηρία έμπνευσης αμέτρητων υπεροχων δίσκων (από πρωιμους Maiden μέχρι μεταγενέστερους Agatus κ πολλα πολλα αλλα στο ενδιάμεσο).
Αιώνιος Φρουρός ο Άργος, μισό αιώνα αφότου βγήκε (κ σχεδόν 25ετια απ όταν το πρωτακουσα).
5. Dust - Hard Attack
Όσο συμπαθες κι αν ήταν το ντεμπούτο, στον δευτερο του δίσκο το αμερικανικό power trio παραθέτει ένα από τα πιο όμορφα δείγματα αρχέγονου, πηγαιου, αβίαστα επικου Hard/Heavy Rock της εποχης, με την τόσο χαρακτηριστικη φωνή του Richie Wise να σημαδευει εμφατικά αγαπημένα τραγούδια όπως το λυρικοτατο Walk in the Soft Rain κ το περιπετειώδες Learning to Die (έπος).
Για δευτερη πενταδα/Honorable Mentions με καλυπτει σχεδόν απόλυτα το τοπ 5 του αρχαίου φίλου @Aldebaran , με τα συγκινητικα references.
Θα αντικαθιστούσα απλώς το Pink Moon του Nick Drake με το Harvest του Neil Young.
Kλεινοντας, λίγη αγάπη, κ απο μένα, στα επικά references του @Chaos για τους αξιομνημόνευτους δίσκους των Epitaph κ Gomorrah.
14 Likes
@Ironman1
Ευχαριστώ για την αγάπη.
Να τη επιστρέψω για τη δισκαρα το Jerusalem. Οσο για Bang το αγαπημένο μου είναι το ακυκλοφόρητο τους death of a country ( νομίζω ηχογραφήθηκε το 1971 και είχε βγει μόλις πριν κάποια χρόνια)
3 Likes
Ναι, έχεις δικιο για το Death of a Country, του 71 ειναι!
Στο Metal Archives αναφέρουν πως ηταν να κυκλοφορησει απο την Capitol, αλλά τελικά απορρίφθηκε λογω του οτι το θεώρησαν heavy κ αντιεμπορικο.
Κ τελικά κατέληξε να κυκλοφορήσει 40 χρόνια μετα απο την Rise Above!
Ωστόσο, το (ακομα πιο Heavy/Sabbathικο) ομώνυμο, νομίζω οτι παραμενει η πλεον εμβληματική τους δουλειά.
Οπως κ να χει, ψιλοαπιστευτο το οτι υπαρχουν ακομα. Κυκλοφόρησαν κ single προπερσι οι θεουληδες!
1 Like
Νομιζω πως τωρα κατα τα μεσα της εβδομαδας, ειναι μια καλη στιγμη να ποσταρω και εγω λιστακι… Αυτή την βδομαδα ειπα να το παιξω @JTN και να αφιερωσω μια αυτια σε πολλους απο τους δισκους (περιπου 20) κυριως γιατι αυτη δεκαετια εχω απειρα κενα.
Και καπως ετσι μπορω να πω οτι χαρηκα πολυ περισσότερο τη φαση. Ακουσα δισκους που δεν εχω ακουσει ποτε και αλλους ξεχασμένους ενω οσο περνανε τα χρονια αρχιζω να αναθεωρώ για τη μουσικη που εβγαινε στην αρχη της δεκαετιας του '70. Σε αυτη λοιπον την περιοδο εχουμε αρκετη και πολυ καλη μουσικη. Και εχει πολυ πλακα που καποια στιγμη στην ιστορια της ανθρωποτητας το progressive rock ηταν τοσο mainstream οντας ουσιαστικα η pop κουλτουρα.
Καλύτερο album της χρονιάς
David Bowie – The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars
Καινοτόμος, επιδραστικός, εξωστρεφής, πόσοι και πόσοι δεν θέλησαν να τον υμνήσουν, να τον αντιγράψουν, να τον κοινωνήσουν. Με αυτόν τον δίσκο εγκαινιάζονται ολόκληρα παρακλάδια της rock ενώ πολλές καριέρες έχουν χτιστεί πάνω του.
2η θέση
Neu! - Neu!
Και αφού πιάσαμε τα εγκαίνια ας εγκαινιάσουμε άλλο ένα παρακλάδι, αυτό του post-rock, 50 χρόνια πριν. Επαναλαμβανόμενα μοτίβα, σχεδόν υπνωτικά, εντυπωσιακοί στην απλότητά τους οι Neu! μας δίνουν τα μυαλά στο χέρι με ένα δίσκο που θα έβγαινε δίσκος της χρονιάς ακόμη και για το 2022
3η θέση
Neil Young - Harvest
Εδώ μιλάμε για ένα blockbuster της εποχής, δεν μπορεις να σχολιάσεις ενα δίσκο που αγγίζει το τέλειο τοσο ποιοτικά όσο και εμπορικά.
4η θέση
Santana - Caravanserai
Μα πόσο ταξιδιάρικος μπορεί να είναι ενας δίσκος. Να σε μεταφέρει κατευθείαν στη μέση του πουθενά. Πιο λυρικός και ρομαντικός από τα προηγούμενα του, fusion με τα από όλα του.
5η θέση
Nick Drake - Pink Moon
Η ανακάλυψη της χρονιάς. Μετά το διάμαντι του 1971 που λέγεται Carole King - Tapestry, το οποίο και δεν πρόλαβα να βάλω στην 5αδα καθώς ειχά ήδη ψηφίσει, ήρθε η ώρα να επανορθώσω με ένα άλλο διαμάντι του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Σπαραχτικός και ο δίσκος και η ιστορία απο πίσω του. Μία κιθάρα και φωνή, μια χαμένη ψυχή, αξίζει κάθε δευτερόλεπτο. @Aldebaran και @SvenN τα σέβη μου.
Αυτό που παρατήρησα φέτος (1972) είναι η πληθώρα των prog κυκλοφοριών, μεγάλες διάρκειες σε τραγούδια και δίσκους, εκπληκτικά εξώφυλλα, και πολλά παραμελημένα διαμαντάκια που όμως βρήκαν τον δρόμο τους. Ωραία χρονιά!
Μεγαλο χονοραμπλε μεντσιο σε
Areta Frankin - Young, Gifted and Black
Aphrodite’s Child - 666
Jethro Tull - Thick as a Brick
Blue Oyster Cult - Blue Oyster Cult
Και ας μην το περιμενα ποτε
Scorpions - Lonesome Crow
15 Likes
Ελπιζω να μην βαζω φωτιές αλλά δεν ξερω, συμφωνει κανενας άλλος ότι το Lonesome Crow είναι ο καλύτερος δισκος Scorpions;
1 Like
Ούτε οι ίδιοι
5 Likes
Δεν με νοιαζουν οι ιδιοι ρε
Με αφορμή τις συνεχείς αναφορές στον Nick Drake (μπράβο, σπουδαίος δίσκος και όπως γράφεις, σπαραχτική ιστορία), μια άσχετη/σχετική ιστοριούλα που είχα διαβάσει πέρσι και θυμήθηκα
3 Likes
Εγω σιγουρα, αυτο δεν ειναι scorpions κατι αλλο ειναι 
3 Likes
Πως τα φερνει η π@%#να η ζωη… ανατριχιαστικο
Περιμενε δυο χρονια ρε βιαστικε.
2 Likes
Λύστε μου μια απορία, γιατί το έχω δει σε κάμποσες λίστες: Μόνο εγώ έχω στα κιτάπια μου ότι το ομώνυμο των Bang! έχει κυκλοφορήσει το 1971 και το '72 έβγαλαν άλλο δίσκο, με τίτλο Mother / Bow to the King;
Τι έχει παιχτεί; Μήπως έχω μπλέξει με ύποπτες επανακυκλοφορίες;
Εγώ βλέπω στο RYM ομώνυμο released Feb 72 και το M/BTTK Nov 72.
Αυτοί πάλι λέει ότι formed 1985 αλλά δεν ξέρω, μπορεί να έβγαλαν κάτι το 71 
3 Likes
Καλλιρης? 
1 Like
Το ομώνυμο των Bang, κυκλοφορησε τον Φεβρουάριο του 72 απo την Capitol.
Ο δισκος του 71 του αναφερθηκε παραπανω ειναι το Death of a Country, ο οποίος έφαγε ακυρο απο την Capitol, δεν κυκλοφορησε για 40 χρόνια, κ τον έβγαλε η Rise Above το 2011.
Το Mother/ Bow to the King κυκλοφορησε επισης το 72, τον Νοέμβριο.
Αλλά το ομώνυμο ειναι που έμεινε ως το διαμαντακι τους.
Οι Bang με θαυμαστικό δεν εχω ιδέα τι πολιτισμικο θαυμα ειναι!
1 Like
Μια που ανέφερες το RYM, εκεί την είχα πατήσει κι εγώ την προηγούμενη βδομάδα με των Socrates το ντεμπούτο που το 'χει το '72 ενώ είναι του '71. Ευτυχώς που είχε στο Spotify το copyright γιατί μέσω δισκογραφικής δεν το βρίσκεις πλέον και η χρονιά είναι λάθος σε ένα σωρό αναφορές από blogs και τέτοια, θα 'χα μείνει με την απορία
Discogs ρε 
A little late to the party, αλλά ας αποπειραθώ να καταθέσω τις ψήφους μου για το 1971. Θα το κάνω σε τρία παρτς, θα βάλω και τα σποιλερς και όλα να μην μακρηγορώ (οπτικά έστω ;p) και τελοσπάντων προχωράτε με δική σας ευθύνη.
Ι. Αχρείαστη τεράστια εισαγωγή
Summary
Καταρχάς, να ξαναματαπώ, συγκλονιστική χρονιά. Έχει μέσα δίσκους, τουλάχιστον 10, που είναι από τους αγαπημένους μου όλων των εποχών κι όχι μόνο του 71 ή από τους αγαπημένους μου των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Εντυπωσιάστηκα όταν το συνειδητοποίησα (ξαναείπα επίσης πως δεν το έχω με τις χρονολογίες και λυπάμαι γι αυτό αλλά αλήθεια, δεν ξέρω πότε βγήκε τι, ακόμα και για βασικά πράγματα, τους δίσκους των μειντεν ας πούμε να με ρωτήσεις ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΤΥΧΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ), κάπως ένιωσα λες και η μισή μουσική μου προσωπικότητα έχει υπάρξει μέσα σε αυτό το έτος.
Κάπου εδώ να επαναλάβω ότι είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό το θρεντ! Αρχικά, είναι κάπως πανέμορφο που όσοι είμαστε εδώ και άλλοι ακόμα έχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συντονιστεί σε αυτό με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια πάντα αγάπη για αυτή την μουσική. Ασχέτως προτιμήσεων/μικρο"διαφωνιών" κλπ, ο άξονας είναι αυτός και η όρεξη όλων τουλάχιστον εντυπωσιακή. Πέρα από αυτό το συνολικό βαιμπ όμως, προσωπικά, όπως επίσης κάπου σημείωσα ;p, είναι η τέλεια αφορμή για κάποιες δικές μου αναζητήσεις. Ήτοι, μια πιο συντονισμένη προσπάθεια για να ακούω μουσική όπως άκουγα, με την ίδια δίψα και όρεξη και με μια σχετική συνέπεια, γιατί τα τελευταία χρόνια καλώς ή κακώς, ξεχνιέμαι. Δεν είναι ότι δεν ακούω μουσική, αλλά σε μία καθημερινότητα πότε πολύ έντονη και γρήγορη πότε πολύ βαρετή, καμια φορά χάνεται ο χρόνος, η όρεξη, ενίοτε και η μαγεία.
Οπότε, εξ αφορμής του θρεντ, σκέφτηκα ότι κάθε εβδομάδα θα ακούω όντως πράγματα της κάθε χρονιάς - νταξ οκ θα δούμε πως θα πάει αυτό βέβαια, ήδη είμαστε στην τρίτη εβδομάδα και είμαι πίσω τρεις ημέρες ;p- τα οποία θα είναι τα αγαπημένα μου με σκοπό να αποκωδικοποιήσω το ρανκινγκ, κάποια που δεν έχω ακούσει και μερικά ομπσκιουρ/αντεργκραουντ, είτε αγαπημένα, είτε προς υπενθύμιση, είτε προς ανακάλυψη. Το οποίο είναι δικό μου προσωπικό κουεστ και γίνεται από μένα για μένα και το θεωρώ υπερτέλειο, όπως εξίσου τέλειο μπορεί να είναι το κάποιος να ξέρει ακριβώς τι του γίνεται ή να μην θέλει να ασχοληθεί ή ακόμα κι αν, θεωρεί πως δεν έχει επαφή, να ακούσει κάτι για να ψηφίσει αλλά κυρίως και εν τέλει, για να του μείνει κάτι. @QuintomScenario εσένα κοιτάω ;p κι εννοώ ότι ο καθένας προφανώς μπορεί να το διαχειριστεί όπως θέλει.
Κι επειδή θα μπορούσα να το τραβήξω για ώρα/παραγράφους χωρίς ουσιαστικό λόγο, να κλείσω λέγοντας ότι το θέμα με το ρανκγινγκ συγκεκριμένα το έχω πάρει τόσο “πατριωτικά” γιατί ποτέ δεν μπορούσα να το κάνω. Σε απλές ερωτήσεις όπως ποιά είναι η αγαπημένη σου μπάντα/ ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης/το αγαπημένο σου ό,τι, δεν έχω, δεν είχα ποτέ, εύκολες απαντήσεις. Ή που έχω πολύ αγάπη μέσα μου ή που δεν έχω κριτήριο ;p δεν ξέρω - και δεν με πειράζει βέβαια. Αλλά μου αρέσει πολύ το να ζορίζομαι έστω και με αυτόν τον τρόπο για να καταλάβω λίγο καλύτερα το πού στέκομαι, το τι μ’αρέσει και γιατί, το τι μου μιλάει περισσότερο και γιατί, το πώς έχουν αλλάξει με τα χρόνια οι προτιμήσεις μου, τι έχει μείνει ατόφιο και τι όχι κοκ. Τόσο που όταν “αποφασίζω” ότι κάτι είναι το αγαπημένο μου ενθουσιάζομαι και το διατυμπανίζω παντού. ;p Και γι αυτό, όπως και πάλι ματαξαναείπα, ελπίζω ότι του χρόνου τέτοιο καιρό θα μπορώ να κοιτάξω πίσω σε αυτά τα 52 χρόνια μουσικής και να βγάλω 52 εξελάκια ως αποτέλεσμα αυτής της μουσικής “μελέτης” αλλά και του ποιάς είμαι σήμερα. Και σε 10, 20, όσα χρόνια από τώρα, να θυμάμαι λίγο καλύτερα πού στεκόμουν και να καταλάβω λίγο περισσότερο πώς άλλαξα μαζί και μέσα από την μουσική.
ΙΙ. Τοπ 5 1971
-
The Rolling Stones - Sticky Fingers
Ο αγαπημένος μου δίσκος των Stones, το μεγάλο μου μπάσιμο στην μπάντα, ο λόγος που την αγάπησα τόσο κι ας είχα ήδη ακούσει αρκετά και βασικά μία τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακούγεται χωρίς skip, το προτιμάω συχνά πυκνά, βασικά το ψάχνω συχνά πυκνά ως κάτι safe και fun -όπως και ό,τι έπεται στην πεντάδα λίγο πολύ- και παρ’όλο που το άκουσα ενδεχομένως και δέκα χρόνια μετά το iv, έχει γίνει μέσα μου τόσο μεγάλο που δεν θα μπορούσε να μην είναι πρώτο εδώ. -
Led Zeppelin - IV
H αρχή. Το πρώτο μου αγαπημένο zep, το πρώτο πράγμα που θα μπορούσα να εντοπίσω στο εφηβικό μυαλό μου ως απόλυτο αριστούργημα. Ο λόγος που είναι δεύτερο και όχι πρώτο είναι ότι δεν θα το επιλέξω εύκολα πια, χωρίς να σημαίνει ότι έχει ξεθωριάσει. The Battle of Evermore, Misty Mountain Hop και When the Levee Breaks αιώνια στο πάνθεον. -
Janis Joplin - Pearl
Η φάση εδώ είναι έλα φιλάκια μπαι και τι να πούμε τώρα. Την λατρεύω, το λατρεύω, τέλος. -
Joni Mitchell - Blue
Άλλη θεάρα από κει. Ο αγαπημένος μου δίσκος της, πολύ εσωτερικός, πολύ μελαγχολικός, πολύ υπέροχος. -
Rory Gallagher - Rory Gallagher
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ γι αυτή την ύστατη θέση, αλλά ο @pantelis79 μου έδωσε απλόχερα την λύση στο “πρόβλημα” λέγοντας για δίσκους που τον έχουν διαμορφώσει ως ακροατή. Κι έτσι λοιπόν επειδή o Rory υπήρξε για μένα πολύ πριν τους Genesis και τους VDGG, επειδή το I Fall Apart γκρεμίζει δισκογραφίες (isaidwhatisaid), επειδή αυτό το χαμόγελο στο εξώφυλλο (και στο τραγούδι) με συγκλονίζει, επειδή αυτή την ζεστασιά αυτού του δίσκου συχνά την έχω ανάγκη, είπα να τον τοποθετήσω εδώ.
ΙΙΙ. Αχρείαστο ατελείωτο name-dropping
Summary
Eάν συνέχιζαν τα νούμερα, θα πήγαιναν κάπως και χωρίς απόλυτη σειρά σαν
- Genesis - Nursery Cryme (Καλά και μόνο το Musical Box να είχε!)
- Van Der Graaf Generator - Pawn Hearts (Αυτό.)
- Uriah Heep - Salisbury ,
- Uriah Heep - Look at Yourself (Δεν είμαι κάθε μέρα σε θέση να τα ξεχωρίσω. ;p Το Salisbury ήταν παραδοσιακά το αγαπημένο μου, το Look το έχω ακούσει πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια, και τα δύο είναι τέλεια, τα αφήνω εδώ δίπλα δίπλα)
- Black Sabbath - Master of Reality (Το αγαπημένο μου Sabbath, λίγο χαμηλά για κάποιους ίσως αλλά και τι να κάνουμε!)
- New Riders of the Purple Sage - New Riders of the Purple Sage (Δεν θα μπορούσε να μην, είναι κάτι σαν φυσική συνέχεια των δίσκων των Grateful Dead του 70)
- Crazy Horse - Crazy Horse (Crazy Horse χωρίς Neil Young, ντεμπουτάρα)
- The Who - Who’s Next (Τα έχετε πει όλα)
- Gene Clark - White Light (Συγκλονιστικά συγκινητικός και συγκινητικά συγκλονιστικός)
- Funkadelic - Maggot Brain (Επίσης το αγαπημένο μου)
- Carole King - Tapestry (Μία γλυκύτητα, μια ομορφιά όλο)
- Grand Funk Railroad - E Pluribus Funk (Καλά αυτές τις χρονιές κεντάν οι grand funk, τούτο δω είναι τίγκα χιέβυ αλλά και τσαχπίνικο)
- Marvin Gaye - What’s Going On (Ίσως, με αντικειμενικά κριτήρια, ο πιο σπουδαίος δίσκος της χρονιάς αλλά ευτυχώς δεν χρειάζεται να είμαστε αντικειμενικοί ;p)
- Sly & The Family Stone - There’s A Riot Going On (Γιατί μετά την ερώτηση χρειάζεται η απάντηση)
- Rory Gallagher - Deuce (Επειδή έτσι)
…Oκ οκ, σταματάω, ας μην φτάσω μέχρι το 50. Τουλάχιστον το 72 έχει λιγότερα πράγματα για μένα, νομίζω, ελπίζω να είναι μια ανάσα μέχρι το μακελειό του 1973. 
Ωστόσο, με την ασφάλεια που μου δίνει τούτο το εκπληκτικό σποιλερ, θα κάνω και μια μικρή τόση δα λιστούλα με μη προφανείς επιλογές από τον ευρύτερο progressive χώρο. Όχι απαραίτητα τα καλύτερα (η χρονιά έχει τουλάχιστον 400 τέτοιες κυκλοφορίες, άντε βγάλε άκρη), όχι τα μόνα αγαπημένα, αλλά 10 δίσκοι που βρήκαν τον δρόμο τους στα αυτιά μου κάπου κάπως κάποτε και που ξανάκουσα αυτές τις μέρες :
-
Fraction - Moon Blood
Τα έχουμε ξαναπεί, heavy psych στα καλύτερά του -ή αλλιώς πώς θα ήταν ο μορρισον αν ήταν χριστιανός. ;p -
Frumpy - Frumpy 2
All hail Inga Rumpf, απίστευτη τύπισσα, απίστευτη δύναμη, απίστευτος δίσκος. -
Felt - Felt
Ό,τι λέει το όνομα, συναίσθημα φουλ. Ιδιαίτερος δίσκος για ευαίσθητες ψυχές ;p και κουλό μιξ, αμερικανοί τώρα αυτοί, αλλά έχουν μέσα τους λίγο beatles, λίγο προγκ, λίγο μπλουζ, λίγο απόλα τελοσπάντων. -
Fuzzy Duck - Fuzzy Duck
Αυτοπεριγραφικό αζ φακ. Και πολύ ζεστό. -
Fuchsia - Fuchsia
Τρεις τύποι που παίζαν rawk γνώρισαν τρεις τύπισσες που έπαιζαν κλασική μουσική και έβγαλαν αυτόν τον πολύ όμορφο prog folk δίσκο. -
Tonton Macoute - Tonton Macoute
Τζαζζυ, προγκ και so much fun. Απολαυστικός δίσκος. -
Blue Phantom - Distortions
Μυστήριο άλμπουμ από την Ιταλία, instrumental, οριακά κινηματογραφικό. -
Nektar - Journey to the Centre of the Eye
Ένα σουρεαλιστικό κομμάτι ουσιαστικά, με κονσεπτ για το διάστημα και ήχους από το διάστημα. -
Gila - Gila ή Free Electric Sound
“Cosmic space rock classic” λέει, ή αλλιώς χάσιμο, ΤΟ. -
Ash Ra Tempel - Ash Ra Tempel
Χωρίς Λόγια.
20 Likes