Πάρα πολύ δυσκολεύτηκα αλλά τελικά τα κατάφερα και το ρίχνω για να μην ξαναλλάξω γνώμη.
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars
Αδιαμφισβήτητο #1. Δίσκος που άλλαξε τα πάντα και 50 χρόνια μετά δεν λεέι να γεράσει.
Curtis Mayfield - Superfly
Πόση αλητεία χωράει σε εννιά τραγούδια; Η απάντηση στο “Superfly” του Mayfield το οποίο, δικαίως, θεωρείται ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών.
Lou Reed - Transformer
Μετά τους VU, ο θείος Lou το 1972 κυκλοφόρησε 2 άλμπουμ, εκ των οποίων το ένα σε παραγωγή David Bowie και Mick Ronson. Άλμπουμ τόσο άγριο, σαν να σε χτυπάνε με ένα λουλούδι.
Bill Withers – Still Bill
Συχνά μιλάμε για τον Al Green, για τον Hayes ή για τον Stevie Wonder και ξεχνάμε τον τρόπο με τον οποίο ο Withers όρισε τον soul/ funk ήχο στα 70s. Το “Still Bill” είναι σίγουρα το αριστουργημά του κι ένα essential άλμπουμ για κάθε μουσικόφιλο.
Wishbone Ash - Argus
Ένα από τα καλύτερα (και από τα λίγα στην πραγματικότητα που μπορώ να ακουσω χωρίς να βαρεθώ) hard rock άλμπουμ της δεκαετίας. Αδιανόητη τεχνική, ακραίος λυρισμός, άπειρη έμπνευση, πανέξυπνες ενορχηστρώσεις, φανταστική παραγωγή, και, φυσικά, riff-άρες.
Με αξιολογική κατάταξη, αυτά είναι τα υπόλοιπα της 15αδας μου για το 1972.
Can - Ege Bamyası
Yes - Close to the Edge
Roxy Music - Roxy Music
Terry Callier - What Color Is Love
Black Sabbath - Vol.4
Neil Young- Harvest
Al Green - Let’s Stay Together
Steely Dan - Can’t Buy a Thrill
Randy Newman - Sail Away
The Temptations – All Directions
για το 1973 έχω βγάλει 40 albums λίστα, εκ των οποίων οποιαδήποτε 5 και αν διαλέξω στη τύχη, θα μπορούσαν να μπουν στο εν λόγω τοπ5… δεν ξέρω καν πως θα διαχειριστώ το δεύτερο μισό των 70ς έτσι που πάμε
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars : Πείτε το pop, πείτε το glam rock, πείτε το shock rock, αυτό το album του David Bowie γράφτηκε το 1972 και ήρθε να μείνει για παντα.
DeepPurple – MachineHead , η τρίτη και πιο κορυφαία hard rock κυκλοφορία των Purple στα 70’s.
WishboneAsh – Argus, ίσως οι Wishbone Ash δεν είναι για όλους, το Argus όμως είναι ένας δίσκος για να τους ανακαλύψετε. Στα συν ο Martin Birch σε ρόλο τεχνικού ήχου (όπως και στο Machine Head πιο πάνω)
UriahHeep- DemonsandWizards, το Demons and Wizards των Uriah Heep, μπορεί να θεωρηθεί ο πρόγονος του progressive και power metal.
BlackSabbath- BlackSabbathVol. 4, ο τέταρτος δίσκος τον Sabbath με το εικονικό εξώφυλλο και το πρώτο κακό τραγόυδι (FX). Σίγουρα αξίζει μια θέση στην ιστορία του metal.
The Rolling Stones - Exile On Main St., διπλός δίσκος που συμπεριλαμβάνει από rock ‘n’ roll μέχρι μαύρες επιρροές, η περίοδός τους με τον Mick Taylor είναι απλά αδιανόητη, από Beggars Banquet μέχρι αυτόν τον δίσκο έχουν μια ΜΥΘΙΚΗ τετράδα (Let It Bleed και Sticky Fingers τα άλλα δύο).
Deep Purple - Machine Head, η πρώτη πλευρά ανοίγει με Highway Star, η δεύτερη ανοίγει με Smoke On The Water, πες εσύ τώρα. Α, και ο Blackmore είναι μάλλον ο σπουδαιότερος κιθαρίστας, να τα λέμε αυτά, να ανάβουμε και καμιά φωτιά ε .
Wishbone Ash - Argus, τεράστια δισκάρα, οι Maiden την έχουν Ευαγγέλιο, οι διπλές κιθάρες είναι ονειρικές και οι τύποι έχουν σκαρφιστεί ορισμένες από τις καλύτερες μελωδίες που έχουμε ακούσει ποτέ.
Frank Zappa - Waka/Jawaka, η συνέχεια του απίστευτου Hot Rats, θα φτάσω στο '75 για να ξαναβάλω θείο Frank, εδώ κάνει κάτι ανάμεσα σε rock, jazz/fusion, big band. Βασικά είναι και ο δίσκος που ακούω αυτή τη στιγμή .
Uriah Heep - Demons And Wizards, ο αγαπημένος μου δίσκος τους, Hensley κεντάει συνθετικά, όντως φέρνει λίγο σε Deep Purple αλλά μιλάμε για απίστευτο το υλικό.
Honorable mentions: Black Sabbath - Vol.4, Little Feat - Sailin’ Shoes, Genesis - Foxtrot, Santana - Caravanserai, The Allman Brothers Band - Eat A Peach (δεν το έβαλα γιατί το μισό είναι live), David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars, Yes - Close To The Edge, Neil Young - Harvest
Πάμε για 1973 τώρα. Εκεί να σε δω @jonkyr. Και να με δω…
Χαίρομαι που είδα το Phoenix των Grand Funk εδώ κ εκεί… Σίγουρα είναι απο τους αδύναμους της μπάντας τα πρώτα χρόνια, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει τραγούδι που όταν το ακοϋω δεν περνάω ωραία.
Καλός για 3ος καλύτερος κιθαρίστας της μπάντας.
(να τα λέμε αυτά, να ανάβουμε και καμιά φωτιά )
Αφού άφησα το φακελάκι μου χθες στην κάλπη, ας αφήσω και το κατιτίς μου εδώ. Σχετικά εύκολη χρονιά το 1972 για μένα, η ηρεμία πριν την καταιγίδα του 1973, ενός έτους που περιλαμβάνει πολλά λατρεμένα μου άλμπουμ. Κοινώς, για ένα προσωπικό τοπ5, είχα να επιλέξω από σχετικά λίγα άλμπουμ για τα μέτρα μου.
Neil Young - “Harvest”: Από τα πιο εύκολα νο1 που θα έχω σε αυτό το παιχνίδι, ένα άλμπουμ υπόδειγμα σύνθεσης, παραγωγής, ποικιλίας, ερμηνείας και απόδοσης, ένας δίσκος ανατριχίλα και ο μοναδικός που έχει δοκιμάσει τις αντοχές του ηχοσυστήματός μου, κάτι που για τα απαράδεκτα που ακούω, λέει πολλά. Αξεπέραστο για την πσυχούλα μου.
David Bowie - “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars”: Η ρευστότητα της ταυτότητας, το πολυεπίπεδο της περσόνας, η απόσταση καλλιτέχνη με άνθρωπο, η ροή, η σεξουαλικότητα, το ονειρικό αίσθημα, η ιστορία, η δραματουργία, η εσωστρέφεια, το αποτύπωμα για τον επόμενο μισό αιώνα, η δημιουργία ενός μύθου, άφθαρτου, άχρονου, εξωγήινου. Δέος.
Neu! - “Neu!”: Αν πήγαινα από μνήμης με λίστα του πενταλέπτου θα την πατούσα όπως με το Bitches Brew αφού παραλίγο να ξεχάσω πως αυτό το κτήνος βγήκε το '72. Καλά, λογικό, θα μπορούσε να έχει βγει οποιαδήποτε χρονιά, το ίδιο κορυφαίο θα ήταν. Με τη διαφορά πως έκτοτε, είναι και ανεπανάληπτο. Όχι από αυτούς. Ένα beat που άπλωσε τις σκιές του στην έκρηξη, φέρνοντας την παράλληλα πιο κοντά, του post-punk, του πειραματικού, του ambient, του avant, του industrial, του νέου.
Lou Reed - “Transformer”: Ένας από τους πιο προσιτούς δίσκους του μέγιστου, και ταυτόχρονα ένας από τους πιο ολοκληρωμένους του. Γιατί δεν έχει εκπτώσεις. Γιατί εδώ ο Reed, αποφάσισε να ξαναπαίξει με το εναλλακτικό, να του δώσει μια κλωτσιά και να του πει “κοίταξε να δεις”. Το τέλειο είναι βαρετό. Το “Transformer” όμως είναι συγκλονιστικό.
The Rolling Stones - “Exile On Main St.”: Για μένα, ο κορυφαίος τους δίσκος, αν και πιο αγαπημένος είναι ο επόμενος. Αλλά τούτω δω, είναι όλοι οι RS. Και είναι κυρίως ένα σεμινάριο ροής, αλληλουχίας, διαδοχής, κτισίματος, συμπάγειας αλλά όχι ομοιογένειας, με λίγα λόγια, η ταυτότητά τους.
5 επιλαχόντα, για να μην το ξεχειλώσω:
Summary
Deep Purple - “Machine Head”: Ο αγαπημένος μου DP δίσκος, με διαφορά, τι να λέμε τώρα.
David Ackles - “American Gothic”: Βασικά, μια αισθητική και αφήγηση που μέχρι και σήμερα τα θεωρώ εκνευριστικά φρέσκα και “περίεργα” για να το επισκέπτομαι κάθε όποτε.
Aphrodite’s Child - “666”: Αυτή την κασέτα δεν την ξεπέρασα ποτέ, μην τα ξαναλέμε. Συγκίνησις.
Hugh Masekela - “Home Is Where the Music Is”: Afro-beat jazz αριστούργημα, προσιτό αλλά όχι και πολύ χαρούμενο, πνευματικό αλλά και ποπ, αλληγορικό αλλά και αμαρτωλό. Αμέ.
Alice Cooper - “School’s Out”: Δεν θα ξεχάσω μέχρι τώρα να είμαι δημοτικό να το βρίσκω στη συλλογή των γονιών, να το ανοίγω και να βλέπω το LP τυλιγμένο στο εσώρουχο. Τοπ. Ε, δισκάρα.
.
.
)