Δεν φταίει αυτός να ξέρεις. Έχει τύχει να έχει βρει και να έχει στον κύκλο του άλλα 2 από τα συνολικά 10 απολειφάδια στον κόσμο που δεν προσκυνάνε Ρίτσι, και έχει πάρει αέρα
Αν συναναστρεφόταν περισσότερο με πιο νορμάλ μουσικόφιλους, τουλάχιστον θα ήταν πιο συνεσταλμένος.
Ενταξει, το εχω πει πολλακις, ο τονος του, ειδικα με περπλ με χαλαει. Αλλο αν εγραψε και εβγαλε πολλες δισκαρες.
Όλα τα λεφτά είναι ο τόνος του, τέλος πάντων, προχωράμε
Ετυχε να ακουω Animals As Leaders διαβαζοντας αυτον τον διαλογο, και με επιασε νευρικο γελιο
Τι σύμπτωση! Εμένα με έχει πιάσει νευρικό γέλιο κάθε φορά που έτυχε να ακούσω Animals as Leaders
Σιγουρα δεν ειναι για ολους
Σύμπτωση θα ήταν αν έγραφες το διάλογο αυτό, ακούγοντας Animals As Leaders και σε έπιανε νευρικό γέλιο, αυτό που περιγράφεις είναι ντετερμινιστικο
Τι σύμπτωση vol. 2! Η μπάντα που (apparently) σας έθιξα μου προκαλεί το ίδιο ενδιαφέρον όπως και το να μου επισημαίνει κάποιος ότι κάτι είναι ντετερμινιστικό.
Ούτε αυτή είναι σύμπτωση
Καλά τα λες αδερφέ
Το ξέρω μπροκο
Χαχ. “μπροκο”.
Pictures of home+ lazy > η δισκογραφία τους 
Πολλά και σπουδαία πράγματα είδαν το φως το 1972, όμως η χρονιά ανήκει κατά βάση στο progressive rock! Μοιραία, οι περισσότερες επιλογές μου είναι από εκεί…
1. Jethro Tull - Thick as a Brick: Η συζήτηση για το αν το Aqualung ήταν ή όχι concept είχε απασχολήσει σε κουραστικό βαθμό όσους αρέσκονταν να απασχολούνται με τέτοια ζητήματα, έτσι ο Ian Anderson πήρε την απόφαση το επόμενο LP να είναι αληθινά concept. Και πράγματι, εδώ έχουμε ένα ενιαίο έργο που χωρίζεται στα δύο για αποκλειστικά πρακτικούς λόγους, δεν υπάρχουν χωρίσματα στο βινύλιο, η μουσική ρέει αδιάκοπα, η Τέχνη θριαμβεύει.
Ένα έργο πολυθεματικό, πολυεπίπεδο και πολυστυλιστικό που ενώ ξεκινάει και τελειώνει με μια αιθέρια folk μελωδία, στο ενδιάμεσο παρεκτρέπεται σε δαιδαλώδεις μελωδικές ατραπούς με την απαράμιλλη μαστοριά του Ian Anderson. Το μεγαλόπνοο concept υπηρετεί και το ευφυέστατο artwork με την εφημερίδα που, μεταξύ ειδήσεων και “ειδήσεων” που αναγράφει, έχει και τους συντελεστές όπως και τους στίχους του album (γραμμένους από το παιδί-θαύμα του St Cleve, Gerald Bostock, τον ίδιο τον Anderson δηλαδή).
Με το Thick as a Brick οι Jethro Tull διεύρυναν την τέχνη τους. Το ότι κατάφεραν να το περάσουν στον πολύ κόσμο δείχνει ότι διεύρυναν και την αντίληψη των ακροατών!
2. Wishbone Ash – Argus: Τα έχουμε ξαναπεί, οι Wishbone Ash χαρακτηρίζονταν από την μοναδική ικανότητα τους να συνδυάζουν hard rock, blues, prog και folk (στα όρια του southern rock ενίοτε).
Στο “Argus” φτάνουν στην ασύλληπτη κορύφωση τους, με το αποτέλεσμα να ηχεί επικό, με όλες τις δυνατές ερμηνείες του όρου, αποσπώντας τον ακροατή σε άλλες διαστάσεις.
Ένα αποτέλεσμα που δεν είχε προηγούμενο, ούτε και επόμενο…από τους ίδιους τουλάχιστον, γιατί οι διπλές κιθαριστικές αρμονίες τους αποδείχθηκαν ουσιωδέστατες επιρροές για πολλούς και καθόλου… αμελητέους!
Κι επειδή όταν κάτι αληθινά σπουδαίο δημιουργείται όλα συνταιριάζουν ιδανικά, το εμπνευσμένο εξώφυλλο της Hipgnosis, τού προσέδωσε και εικαστική αξία!
3. Genesis - Foxtrot: Δεύτερο album της χρυσής σύνθεσης των Genesis, οι οποίοι καταπλήσσουν και δείχνουν να μην γνωρίζουν όρια. Μια τυπικά και ουσιαστικά συλλογική προσπάθεια από ένα συγκρότημα που όμως έχει πια έναν superstar στις τάξεις του, τον Peter Gabriel που απεικονίζεται έχοντας ξυρισμένο το πάνω μέρος του κεφαλιού του και συνεπαίρνει με την ερμηνεία του στη μίνι σουίτα Supper’s Ready, την αδιαμφισβήτητη κορωνίδα ενός έμφορτου έμπνευσης δίσκου!
4. Black Sabbath – Vol.4: Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs!
5. Yes - Close to the Edge: Διέπραξα το “ανοσιούργημα” να μην συμπεριλάβω δίσκο των Yes στις πεντάδες για τις προηγούμενες χρονιές, δεν θα το επαναλάβω για το Close to the Edge!
… και κάποια LPs που έμειναν εκτός, αλλά θα προσπαθήσω να καθησυχάσω την συνείδηση μου αφιερώνοντας λίγα λόγια!
Nektar - A Tab in the Ocean: Τα ψυχεδελικά/ space rock ηχοτοπία είναι μεν ακόμη ανιχνεύσιμα εδώ, μόλις εννέα μήνες μετά το ντεμπούτο τους, όμως το μουσικό κέντρο βάρους των Nektar έχει πλέον μετατοπιστεί στην κατεύθυνση του κλασικού progressive με καταφανέστατες heavy rock απολήξεις . Υποδειγματικές ενορχηστρώσεις, σε ικανό βαθμό πολύπλοκες χωρίς να θυσιάζουν την ουσία, με την κορυφή να ανήκει στον Roye Albrighton που εμφανίζεται μετρημένος αλλά τόσο ουσιώδης στα solos του, δυναμικός στο heavy riffing, με ευαίσθητα arpeggios όταν η περίσταση το καλεί και άψογος στις φωνητικές αρμονίες! Μπορεί στην εποχή του “A Tab In The Ocean” να επισκιάστηκε από τις μνημειώδεις κυκλοφορίες που συντάραξαν το μουσικό στερέωμα την ίδια χρονιά, η θέση του όμως ανάμεσα στις κλασικές δημιουργίες του progressive rock παραμένει ακλόνητη.
Deep Purple – Machine Head: Από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που τον βάζεις πρώτη φορά και ενώ αρχικά συνειδητοποιείς ότι έχεις ήδη ακούσει ένα μεγάλο μέρος του αφού περιέχει classics που παίζουν παντού, κατόπιν βλέπεις ότι και τα όχι τόσο γνωστά είναι εξίσου υπέροχα!
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars: Συγκλονιστικό LP που όρισε και καθόρισε το ύφος και την πορεία πολλών, εκτός από του ίδιου του Bowie που δυσκολευόταν χαρακτηριστικά να εγκλωβιστεί σε συγκεκριμένο ρόλο/περσόνα!
Neil Young - Harvest: Λίγο πριν την ditch trilogy ο σπουδαίος Καναδός προσφέρει άλλο ένα αριστούργημα, που γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία παρά το… καθιερωμένο θάψιμο από τον Τύπο, με το επακόλουθο “σταριλίκι” να τον φέρνει σε εξαιρετικά άβολη θέση
Premiata Forneria Marconi - Storia di Un Minuto: Τα έχουμε πει, “με λίγα λόγια”!
Hawkwind – Doremi Fasol Latidο: Με όλους τους “απόκοσμους” ήχους, τα ηλεκτρονικά μουσικά “στρώματα”, τα θορυβώδη space rock έπη και τις ψυχεδελικές folk μπαλάντες του, το “Doremi Fasol Latido” πιστοποίησε ότι το διαστημόπλοιο των Hawkwind είχε οριστικά απογειωθεί, αναχωρώντας για πιο μακρινά ταξίδια, προκειμένου να γράψει κι άλλες ένδοξες σελίδες διαγαλαξιακών συγκρούσεων!
Blue Öyster Cult - Blue Öyster Cult: Η αρχή των λατρεμένων Blue Öyster Cult και αρχή της black ‘n’ white περιόδου τους, είναι αυτό το συχνά παραγνωρισμένο, καταπληκτικό όμως LP!
Ας δωσω κ γω το δικο μου Τοπ 5, λιγο πιο αμεσα αυτη την εβδομάδα, οπως ειχα πει στον @anhydriis οτι θα κανω.
1. Black Sabbath - Vol. 4
Το ίσως λιγότερο αγαπημένο μου από τα πρωτα Sabbath Albums παραμένει μια ατελειωτη δισκαρα από δω μέχρι την αιωνιότητα, με καβατζωμενη την πρωτια για την χρονια που βγήκε
(όπως -spoiler alert- κάθε δίσκος τους μέχρι κ τα μέσα της δεκαετίας, στις δικές μου λίστες.Μετά παραδιδουν σκυτάλη…)
Ιδιαίτερα εσωστρεφες σε σημεια, με μια αισθηση μελωδίας ξεχωριστή απ ο,τιδήποτε προηγηθηκε, ακόμα κι από τους ίδιους (σε κάποιες ιδιαίτερα μαγικες στιγμές του επόμενου δίσκου θα συναντήσουμε ξανά αυτή την αίσθηση κοσμικού μεγαλείου σε ακόμα πιο ολοκληρωμένη μορφή), αλλά ταυτόχρονα διατηρούν εδω αυτή την τόσο ultra heavy ηχητικη ταυτότητα που έχει ξεκινήσει ήδη, από εκείνα τα τόσο πρωιμα χρονια του σκληρου ήχου, να έχει πιστους ακολουθους.
Ένας από τους πλεον αξιόλογους, αν κ μάλλον παραγνωρισμενοι, ειναι κ οι επόμενοι στο τοπ 5 μου.
2. Bang - Bang
Από τους πρωτους Sabbath Disciples, λοιπόν, της ίδιας εποχης με τους Sir Lord Baltimore, οι Αμερικανοί εδώ παραδιδουν ένα πραγματικα ψυχωμενο κ εμπνευσμενο δείγμα πρωτολειου Heavy Rock/Metal με ιδιαίτερα φωνητικά (από τους πρωτους μαθητές της μεγάλης του Ozzy σχολής ο μπασίστας/τραγουδιστης τους Frank Ferrara) κ κάποιες αληθινά αθάνατες συνθέσεις (με πρωτη κ καλυτερη το εναρκτήριο Lions, Christians).
3. Jerusalem - Jerusalem
Από τα πιο σεβαστά protometal διαμαντακια της εποχής το ντεμπούτο των Βρετανών, σε παραγωγη του Gillan (ναι, του γνωστου), παρόλο που το αποτέλεσμα θυμιζει πολυ περισσότερο Sabbath, παρα Purple (αν κ στο τέλος της μέρας έχει ένα εντελώς δικό του ηχητικό στιγμα). Θεωρηθηκε ως ένας από τους προπομπους του NWOBHM, κ η ατμόσφαιρά του αποτελεί ακριβώς εκείνο το είδος της ιδιότυπης 70ς επικής θαμπαδας που αγαπώ.
4. Wishbone Ash - Argus
Αν επελεγα μόνο συναισθηματικά/βιωματικά, το Argus μάλλον θα κατέληγε ο αγαπημένος μου δίσκος όχι απλά της χρονιάς, αλλά κ της δεκαετίας στο συνολο της.
Τα παιδια πιο πανω τα είπαν πολυ όμορφα, οπότε δεν έχει νόημα να προσθεσω πολλα παραπανω, περα απο το ότι - σε προσωπικο επίπεδο - στα ηχοτοπία, αλλα κ στην συνολική αισθητική αυτου του δίσκου, βρήκα τις Πηγές πολλων αγαπημένων μουσικων, θεματικων, ιστοριών κ αρχετυπων, κ την Αφετηρία έμπνευσης αμέτρητων υπεροχων δίσκων (από πρωιμους Maiden μέχρι μεταγενέστερους Agatus κ πολλα πολλα αλλα στο ενδιάμεσο).
Αιώνιος Φρουρός ο Άργος, μισό αιώνα αφότου βγήκε (κ σχεδόν 25ετια απ όταν το πρωτακουσα).
5. Dust - Hard Attack
Όσο συμπαθες κι αν ήταν το ντεμπούτο, στον δευτερο του δίσκο το αμερικανικό power trio παραθέτει ένα από τα πιο όμορφα δείγματα αρχέγονου, πηγαιου, αβίαστα επικου Hard/Heavy Rock της εποχης, με την τόσο χαρακτηριστικη φωνή του Richie Wise να σημαδευει εμφατικά αγαπημένα τραγούδια όπως το λυρικοτατο Walk in the Soft Rain κ το περιπετειώδες Learning to Die (έπος).
Για δευτερη πενταδα/Honorable Mentions με καλυπτει σχεδόν απόλυτα το τοπ 5 του αρχαίου φίλου @Aldebaran , με τα συγκινητικα references.
Θα αντικαθιστούσα απλώς το Pink Moon του Nick Drake με το Harvest του Neil Young.
Kλεινοντας, λίγη αγάπη, κ απο μένα, στα επικά references του @Chaos για τους αξιομνημόνευτους δίσκους των Epitaph κ Gomorrah.
@Ironman1
Ευχαριστώ για την αγάπη.
Να τη επιστρέψω για τη δισκαρα το Jerusalem. Οσο για Bang το αγαπημένο μου είναι το ακυκλοφόρητο τους death of a country ( νομίζω ηχογραφήθηκε το 1971 και είχε βγει μόλις πριν κάποια χρόνια)
Ναι, έχεις δικιο για το Death of a Country, του 71 ειναι!
Στο Metal Archives αναφέρουν πως ηταν να κυκλοφορησει απο την Capitol, αλλά τελικά απορρίφθηκε λογω του οτι το θεώρησαν heavy κ αντιεμπορικο.
Κ τελικά κατέληξε να κυκλοφορήσει 40 χρόνια μετα απο την Rise Above!
Ωστόσο, το (ακομα πιο Heavy/Sabbathικο) ομώνυμο, νομίζω οτι παραμενει η πλεον εμβληματική τους δουλειά.
Οπως κ να χει, ψιλοαπιστευτο το οτι υπαρχουν ακομα. Κυκλοφόρησαν κ single προπερσι οι θεουληδες!
Νομιζω πως τωρα κατα τα μεσα της εβδομαδας, ειναι μια καλη στιγμη να ποσταρω και εγω λιστακι… Αυτή την βδομαδα ειπα να το παιξω @JTN και να αφιερωσω μια αυτια σε πολλους απο τους δισκους (περιπου 20) κυριως γιατι αυτη δεκαετια εχω απειρα κενα.
Και καπως ετσι μπορω να πω οτι χαρηκα πολυ περισσότερο τη φαση. Ακουσα δισκους που δεν εχω ακουσει ποτε και αλλους ξεχασμένους ενω οσο περνανε τα χρονια αρχιζω να αναθεωρώ για τη μουσικη που εβγαινε στην αρχη της δεκαετιας του '70. Σε αυτη λοιπον την περιοδο εχουμε αρκετη και πολυ καλη μουσικη. Και εχει πολυ πλακα που καποια στιγμη στην ιστορια της ανθρωποτητας το progressive rock ηταν τοσο mainstream οντας ουσιαστικα η pop κουλτουρα.
Καλύτερο album της χρονιάς
David Bowie – The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars
Καινοτόμος, επιδραστικός, εξωστρεφής, πόσοι και πόσοι δεν θέλησαν να τον υμνήσουν, να τον αντιγράψουν, να τον κοινωνήσουν. Με αυτόν τον δίσκο εγκαινιάζονται ολόκληρα παρακλάδια της rock ενώ πολλές καριέρες έχουν χτιστεί πάνω του.
2η θέση
Neu! - Neu!
Και αφού πιάσαμε τα εγκαίνια ας εγκαινιάσουμε άλλο ένα παρακλάδι, αυτό του post-rock, 50 χρόνια πριν. Επαναλαμβανόμενα μοτίβα, σχεδόν υπνωτικά, εντυπωσιακοί στην απλότητά τους οι Neu! μας δίνουν τα μυαλά στο χέρι με ένα δίσκο που θα έβγαινε δίσκος της χρονιάς ακόμη και για το 2022
3η θέση
Neil Young - Harvest
Εδώ μιλάμε για ένα blockbuster της εποχής, δεν μπορεις να σχολιάσεις ενα δίσκο που αγγίζει το τέλειο τοσο ποιοτικά όσο και εμπορικά.
4η θέση
Santana - Caravanserai
Μα πόσο ταξιδιάρικος μπορεί να είναι ενας δίσκος. Να σε μεταφέρει κατευθείαν στη μέση του πουθενά. Πιο λυρικός και ρομαντικός από τα προηγούμενα του, fusion με τα από όλα του.
5η θέση
Nick Drake - Pink Moon
Η ανακάλυψη της χρονιάς. Μετά το διάμαντι του 1971 που λέγεται Carole King - Tapestry, το οποίο και δεν πρόλαβα να βάλω στην 5αδα καθώς ειχά ήδη ψηφίσει, ήρθε η ώρα να επανορθώσω με ένα άλλο διαμάντι του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Σπαραχτικός και ο δίσκος και η ιστορία απο πίσω του. Μία κιθάρα και φωνή, μια χαμένη ψυχή, αξίζει κάθε δευτερόλεπτο. @Aldebaran και @SvenN τα σέβη μου.
Αυτό που παρατήρησα φέτος (1972) είναι η πληθώρα των prog κυκλοφοριών, μεγάλες διάρκειες σε τραγούδια και δίσκους, εκπληκτικά εξώφυλλα, και πολλά παραμελημένα διαμαντάκια που όμως βρήκαν τον δρόμο τους. Ωραία χρονιά!
Μεγαλο χονοραμπλε μεντσιο σε
Areta Frankin - Young, Gifted and Black
Aphrodite’s Child - 666
Jethro Tull - Thick as a Brick
Blue Oyster Cult - Blue Oyster Cult
Και ας μην το περιμενα ποτε
Scorpions - Lonesome Crow
Ελπιζω να μην βαζω φωτιές αλλά δεν ξερω, συμφωνει κανενας άλλος ότι το Lonesome Crow είναι ο καλύτερος δισκος Scorpions;
Ούτε οι ίδιοι