Δεν με νοιαζουν οι ιδιοι ρε
Με αφορμή τις συνεχείς αναφορές στον Nick Drake (μπράβο, σπουδαίος δίσκος και όπως γράφεις, σπαραχτική ιστορία), μια άσχετη/σχετική ιστοριούλα που είχα διαβάσει πέρσι και θυμήθηκα
3 Likes
Εγω σιγουρα, αυτο δεν ειναι scorpions κατι αλλο ειναι 
3 Likes
Πως τα φερνει η π@%#να η ζωη… ανατριχιαστικο
Περιμενε δυο χρονια ρε βιαστικε.
2 Likes
Λύστε μου μια απορία, γιατί το έχω δει σε κάμποσες λίστες: Μόνο εγώ έχω στα κιτάπια μου ότι το ομώνυμο των Bang! έχει κυκλοφορήσει το 1971 και το '72 έβγαλαν άλλο δίσκο, με τίτλο Mother / Bow to the King;
Τι έχει παιχτεί; Μήπως έχω μπλέξει με ύποπτες επανακυκλοφορίες;
Εγώ βλέπω στο RYM ομώνυμο released Feb 72 και το M/BTTK Nov 72.
Αυτοί πάλι λέει ότι formed 1985 αλλά δεν ξέρω, μπορεί να έβγαλαν κάτι το 71 
3 Likes
Καλλιρης? 
1 Like
Το ομώνυμο των Bang, κυκλοφορησε τον Φεβρουάριο του 72 απo την Capitol.
Ο δισκος του 71 του αναφερθηκε παραπανω ειναι το Death of a Country, ο οποίος έφαγε ακυρο απο την Capitol, δεν κυκλοφορησε για 40 χρόνια, κ τον έβγαλε η Rise Above το 2011.
Το Mother/ Bow to the King κυκλοφορησε επισης το 72, τον Νοέμβριο.
Αλλά το ομώνυμο ειναι που έμεινε ως το διαμαντακι τους.
Οι Bang με θαυμαστικό δεν εχω ιδέα τι πολιτισμικο θαυμα ειναι!
1 Like
Μια που ανέφερες το RYM, εκεί την είχα πατήσει κι εγώ την προηγούμενη βδομάδα με των Socrates το ντεμπούτο που το 'χει το '72 ενώ είναι του '71. Ευτυχώς που είχε στο Spotify το copyright γιατί μέσω δισκογραφικής δεν το βρίσκεις πλέον και η χρονιά είναι λάθος σε ένα σωρό αναφορές από blogs και τέτοια, θα 'χα μείνει με την απορία 
Discogs ρε 
A little late to the party, αλλά ας αποπειραθώ να καταθέσω τις ψήφους μου για το 1971. Θα το κάνω σε τρία παρτς, θα βάλω και τα σποιλερς και όλα να μην μακρηγορώ (οπτικά έστω ;p) και τελοσπάντων προχωράτε με δική σας ευθύνη.
Ι. Αχρείαστη τεράστια εισαγωγή
Summary
Καταρχάς, να ξαναματαπώ, συγκλονιστική χρονιά. Έχει μέσα δίσκους, τουλάχιστον 10, που είναι από τους αγαπημένους μου όλων των εποχών κι όχι μόνο του 71 ή από τους αγαπημένους μου των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Εντυπωσιάστηκα όταν το συνειδητοποίησα (ξαναείπα επίσης πως δεν το έχω με τις χρονολογίες και λυπάμαι γι αυτό αλλά αλήθεια, δεν ξέρω πότε βγήκε τι, ακόμα και για βασικά πράγματα, τους δίσκους των μειντεν ας πούμε να με ρωτήσεις ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΤΥΧΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ), κάπως ένιωσα λες και η μισή μουσική μου προσωπικότητα έχει υπάρξει μέσα σε αυτό το έτος.
Κάπου εδώ να επαναλάβω ότι είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό το θρεντ! Αρχικά, είναι κάπως πανέμορφο που όσοι είμαστε εδώ και άλλοι ακόμα έχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συντονιστεί σε αυτό με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια πάντα αγάπη για αυτή την μουσική. Ασχέτως προτιμήσεων/μικρο"διαφωνιών" κλπ, ο άξονας είναι αυτός και η όρεξη όλων τουλάχιστον εντυπωσιακή. Πέρα από αυτό το συνολικό βαιμπ όμως, προσωπικά, όπως επίσης κάπου σημείωσα ;p, είναι η τέλεια αφορμή για κάποιες δικές μου αναζητήσεις. Ήτοι, μια πιο συντονισμένη προσπάθεια για να ακούω μουσική όπως άκουγα, με την ίδια δίψα και όρεξη και με μια σχετική συνέπεια, γιατί τα τελευταία χρόνια καλώς ή κακώς, ξεχνιέμαι. Δεν είναι ότι δεν ακούω μουσική, αλλά σε μία καθημερινότητα πότε πολύ έντονη και γρήγορη πότε πολύ βαρετή, καμια φορά χάνεται ο χρόνος, η όρεξη, ενίοτε και η μαγεία.
Οπότε, εξ αφορμής του θρεντ, σκέφτηκα ότι κάθε εβδομάδα θα ακούω όντως πράγματα της κάθε χρονιάς - νταξ οκ θα δούμε πως θα πάει αυτό βέβαια, ήδη είμαστε στην τρίτη εβδομάδα και είμαι πίσω τρεις ημέρες ;p- τα οποία θα είναι τα αγαπημένα μου με σκοπό να αποκωδικοποιήσω το ρανκινγκ, κάποια που δεν έχω ακούσει και μερικά ομπσκιουρ/αντεργκραουντ, είτε αγαπημένα, είτε προς υπενθύμιση, είτε προς ανακάλυψη. Το οποίο είναι δικό μου προσωπικό κουεστ και γίνεται από μένα για μένα και το θεωρώ υπερτέλειο, όπως εξίσου τέλειο μπορεί να είναι το κάποιος να ξέρει ακριβώς τι του γίνεται ή να μην θέλει να ασχοληθεί ή ακόμα κι αν, θεωρεί πως δεν έχει επαφή, να ακούσει κάτι για να ψηφίσει αλλά κυρίως και εν τέλει, για να του μείνει κάτι. @QuintomScenario εσένα κοιτάω ;p κι εννοώ ότι ο καθένας προφανώς μπορεί να το διαχειριστεί όπως θέλει.
Κι επειδή θα μπορούσα να το τραβήξω για ώρα/παραγράφους χωρίς ουσιαστικό λόγο, να κλείσω λέγοντας ότι το θέμα με το ρανκγινγκ συγκεκριμένα το έχω πάρει τόσο “πατριωτικά” γιατί ποτέ δεν μπορούσα να το κάνω. Σε απλές ερωτήσεις όπως ποιά είναι η αγαπημένη σου μπάντα/ ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης/το αγαπημένο σου ό,τι, δεν έχω, δεν είχα ποτέ, εύκολες απαντήσεις. Ή που έχω πολύ αγάπη μέσα μου ή που δεν έχω κριτήριο ;p δεν ξέρω - και δεν με πειράζει βέβαια. Αλλά μου αρέσει πολύ το να ζορίζομαι έστω και με αυτόν τον τρόπο για να καταλάβω λίγο καλύτερα το πού στέκομαι, το τι μ’αρέσει και γιατί, το τι μου μιλάει περισσότερο και γιατί, το πώς έχουν αλλάξει με τα χρόνια οι προτιμήσεις μου, τι έχει μείνει ατόφιο και τι όχι κοκ. Τόσο που όταν “αποφασίζω” ότι κάτι είναι το αγαπημένο μου ενθουσιάζομαι και το διατυμπανίζω παντού. ;p Και γι αυτό, όπως και πάλι ματαξαναείπα, ελπίζω ότι του χρόνου τέτοιο καιρό θα μπορώ να κοιτάξω πίσω σε αυτά τα 52 χρόνια μουσικής και να βγάλω 52 εξελάκια ως αποτέλεσμα αυτής της μουσικής “μελέτης” αλλά και του ποιάς είμαι σήμερα. Και σε 10, 20, όσα χρόνια από τώρα, να θυμάμαι λίγο καλύτερα πού στεκόμουν και να καταλάβω λίγο περισσότερο πώς άλλαξα μαζί και μέσα από την μουσική.
ΙΙ. Τοπ 5 1971
-
The Rolling Stones - Sticky Fingers
Ο αγαπημένος μου δίσκος των Stones, το μεγάλο μου μπάσιμο στην μπάντα, ο λόγος που την αγάπησα τόσο κι ας είχα ήδη ακούσει αρκετά και βασικά μία τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακούγεται χωρίς skip, το προτιμάω συχνά πυκνά, βασικά το ψάχνω συχνά πυκνά ως κάτι safe και fun -όπως και ό,τι έπεται στην πεντάδα λίγο πολύ- και παρ’όλο που το άκουσα ενδεχομένως και δέκα χρόνια μετά το iv, έχει γίνει μέσα μου τόσο μεγάλο που δεν θα μπορούσε να μην είναι πρώτο εδώ. -
Led Zeppelin - IV
H αρχή. Το πρώτο μου αγαπημένο zep, το πρώτο πράγμα που θα μπορούσα να εντοπίσω στο εφηβικό μυαλό μου ως απόλυτο αριστούργημα. Ο λόγος που είναι δεύτερο και όχι πρώτο είναι ότι δεν θα το επιλέξω εύκολα πια, χωρίς να σημαίνει ότι έχει ξεθωριάσει. The Battle of Evermore, Misty Mountain Hop και When the Levee Breaks αιώνια στο πάνθεον. -
Janis Joplin - Pearl
Η φάση εδώ είναι έλα φιλάκια μπαι και τι να πούμε τώρα. Την λατρεύω, το λατρεύω, τέλος. -
Joni Mitchell - Blue
Άλλη θεάρα από κει. Ο αγαπημένος μου δίσκος της, πολύ εσωτερικός, πολύ μελαγχολικός, πολύ υπέροχος. -
Rory Gallagher - Rory Gallagher
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ γι αυτή την ύστατη θέση, αλλά ο @pantelis79 μου έδωσε απλόχερα την λύση στο “πρόβλημα” λέγοντας για δίσκους που τον έχουν διαμορφώσει ως ακροατή. Κι έτσι λοιπόν επειδή o Rory υπήρξε για μένα πολύ πριν τους Genesis και τους VDGG, επειδή το I Fall Apart γκρεμίζει δισκογραφίες (isaidwhatisaid), επειδή αυτό το χαμόγελο στο εξώφυλλο (και στο τραγούδι) με συγκλονίζει, επειδή αυτή την ζεστασιά αυτού του δίσκου συχνά την έχω ανάγκη, είπα να τον τοποθετήσω εδώ.
ΙΙΙ. Αχρείαστο ατελείωτο name-dropping
Summary
Eάν συνέχιζαν τα νούμερα, θα πήγαιναν κάπως και χωρίς απόλυτη σειρά σαν
- Genesis - Nursery Cryme (Καλά και μόνο το Musical Box να είχε!)
- Van Der Graaf Generator - Pawn Hearts (Αυτό.)
- Uriah Heep - Salisbury ,
- Uriah Heep - Look at Yourself (Δεν είμαι κάθε μέρα σε θέση να τα ξεχωρίσω. ;p Το Salisbury ήταν παραδοσιακά το αγαπημένο μου, το Look το έχω ακούσει πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια, και τα δύο είναι τέλεια, τα αφήνω εδώ δίπλα δίπλα)
- Black Sabbath - Master of Reality (Το αγαπημένο μου Sabbath, λίγο χαμηλά για κάποιους ίσως αλλά και τι να κάνουμε!)
- New Riders of the Purple Sage - New Riders of the Purple Sage (Δεν θα μπορούσε να μην, είναι κάτι σαν φυσική συνέχεια των δίσκων των Grateful Dead του 70)
- Crazy Horse - Crazy Horse (Crazy Horse χωρίς Neil Young, ντεμπουτάρα)
- The Who - Who’s Next (Τα έχετε πει όλα)
- Gene Clark - White Light (Συγκλονιστικά συγκινητικός και συγκινητικά συγκλονιστικός)
- Funkadelic - Maggot Brain (Επίσης το αγαπημένο μου)
- Carole King - Tapestry (Μία γλυκύτητα, μια ομορφιά όλο)
- Grand Funk Railroad - E Pluribus Funk (Καλά αυτές τις χρονιές κεντάν οι grand funk, τούτο δω είναι τίγκα χιέβυ αλλά και τσαχπίνικο)
- Marvin Gaye - What’s Going On (Ίσως, με αντικειμενικά κριτήρια, ο πιο σπουδαίος δίσκος της χρονιάς αλλά ευτυχώς δεν χρειάζεται να είμαστε αντικειμενικοί ;p)
- Sly & The Family Stone - There’s A Riot Going On (Γιατί μετά την ερώτηση χρειάζεται η απάντηση)
- Rory Gallagher - Deuce (Επειδή έτσι)
…Oκ οκ, σταματάω, ας μην φτάσω μέχρι το 50. Τουλάχιστον το 72 έχει λιγότερα πράγματα για μένα, νομίζω, ελπίζω να είναι μια ανάσα μέχρι το μακελειό του 1973. 
Ωστόσο, με την ασφάλεια που μου δίνει τούτο το εκπληκτικό σποιλερ, θα κάνω και μια μικρή τόση δα λιστούλα με μη προφανείς επιλογές από τον ευρύτερο progressive χώρο. Όχι απαραίτητα τα καλύτερα (η χρονιά έχει τουλάχιστον 400 τέτοιες κυκλοφορίες, άντε βγάλε άκρη), όχι τα μόνα αγαπημένα, αλλά 10 δίσκοι που βρήκαν τον δρόμο τους στα αυτιά μου κάπου κάπως κάποτε και που ξανάκουσα αυτές τις μέρες :
-
Fraction - Moon Blood
Τα έχουμε ξαναπεί, heavy psych στα καλύτερά του -ή αλλιώς πώς θα ήταν ο μορρισον αν ήταν χριστιανός. ;p -
Frumpy - Frumpy 2
All hail Inga Rumpf, απίστευτη τύπισσα, απίστευτη δύναμη, απίστευτος δίσκος. -
Felt - Felt
Ό,τι λέει το όνομα, συναίσθημα φουλ. Ιδιαίτερος δίσκος για ευαίσθητες ψυχές ;p και κουλό μιξ, αμερικανοί τώρα αυτοί, αλλά έχουν μέσα τους λίγο beatles, λίγο προγκ, λίγο μπλουζ, λίγο απόλα τελοσπάντων. -
Fuzzy Duck - Fuzzy Duck
Αυτοπεριγραφικό αζ φακ. Και πολύ ζεστό. -
Fuchsia - Fuchsia
Τρεις τύποι που παίζαν rawk γνώρισαν τρεις τύπισσες που έπαιζαν κλασική μουσική και έβγαλαν αυτόν τον πολύ όμορφο prog folk δίσκο. -
Tonton Macoute - Tonton Macoute
Τζαζζυ, προγκ και so much fun. Απολαυστικός δίσκος. -
Blue Phantom - Distortions
Μυστήριο άλμπουμ από την Ιταλία, instrumental, οριακά κινηματογραφικό. -
Nektar - Journey to the Centre of the Eye
Ένα σουρεαλιστικό κομμάτι ουσιαστικά, με κονσεπτ για το διάστημα και ήχους από το διάστημα. -
Gila - Gila ή Free Electric Sound
“Cosmic space rock classic” λέει, ή αλλιώς χάσιμο, ΤΟ. -
Ash Ra Tempel - Ash Ra Tempel
Χωρίς Λόγια.
20 Likes
Απ’ ό,τι φαίνεται αξιόπιστο είναι το Discogs αλλά κι αυτό 3rd-party είναι. Το 'ψαχνα στην Polydor
Btw, δύο ακόμα honorable mentions για το '72 είναι οι προσωπικοί δίσκοι του Garcia και του Weir, δηλαδή το (πρώτο) Garcia (γιατί βγήκε κι άλλο μετά 
) και το Ace. Τρομεροί δίσκοι, στους οποίους πάνω-κάτω παίζουν όλοι οι Grateful Dead και τραγούδια από τους οποίους είχαν στάνταρ στα setlists τους.
2 Likes
Α καταπληκτικά, ας αρχίσω την χρονιά από εκεί ^-^
Αν δεν τους έχεις ακούσει, ΣΠΕΥΔΕΙΣ! Ο δίσκος του Garcia έχει και το τραγούδι που έχει βαφτίσει τους Spidergawd
2 Likes
πλάκα πλάκα θα είχε ενδιαφέρον να γίνει και με ταινίες αυτό το παιχνίδι
4 Likes
Και να αραδιαζει ο κόσμος τριάντα εφτά “αριστουργήματα” από το 1947? Καλύτερα όχι… 
3 Likes
Βρείτε τα 
. Εγώ έτσι κ αλλιώς μετρημένες είναι οι ταινίες που είδα προ godfather
1 Like