1984 (ψηφίζω τα πρώτα πέντε, αλλά για πρώτη φορά παραβιάζω τους προσωπικούς μου κανόνες και κατεβάζω μία εντεκάδα εδώ/επόμενη χρονιά που θα «σπάσει» ο κανόνας μου το 2000)
Metallica-“Ride the Lightning”
W.A.S.P.-“W.A.S.P.”
Manowar-“Hail to England”
Scorpions-“Love at First Sting”
Iron Maiden-“Powerslave”
Judas Priest-“Defenders of the Faith”
Queensrÿche-“The Warning”
Manowar-Sign of the Hammer”
Rush-“Grace Under Pressure”
Dio-“The Last in Line”
Twisted Sister-“Stay Hungry”
Δευτερη πενταδα σιδερα μασαει την κατεβαζεις και για πρωτη
Twisted Sister- Stay Hungry
Bathory- Bathory
Iron Maiden- Powerslave
Jag Panzer- Ample destruction
Warlord- And the cannons of destruction have begun…
Για να μην ξαναπαθω τα ιδια, ψηφιζω τωρα την εκλογικη πενταδα και επανερχομαι με διπλο narration για 1983 / 1984. Κατι σαν audiobook σε βινυλιο , ενα ετος ανα πλευρα. Μπορει να διαβαστει διπλα στο τζακι στο χριστουγεννιατικο δεντρο. Χμ, ειναι η αλλη γιορτη τωρα, η πιο κλαψιαρικη θρηνος. Οκ, μπορει να ακουστει βραδυ Παρασκευης μετα τις περιφορες και τους επιταφιους. Παραδοξως η “κυριακη της Λαμπρης” με τα λιπη και την χοληστερινη στο συν απειρο μου μοιαζει πιο βουκολικο-χριστιανικο-εμετικο απο την Παρασκευη, ισως γιατι ξερναω με το νεοελληνικο βερσιον του “νταχτιρντι”. But I digress.
Η πεντάδα για το '84 είναι εύλογα σχεδόν εξ ολοκλήρου μεταλλική. This was the pinnacle of metal.
ΤΟΠ ΦΑΗΒ (με ολιγον σχολιο)
1. Manowar - Sign of the hammer
2. Manowar - Hail to England
Και μόνο το γεγονός της διπλής κυκλοφορίας με λίγους μήνες διαφορά αυτών των αριστουργημάτων, πέραν του περιεχομένου που δεν σηκώνει συζήτηση (η εισαγωγή του Black Arrows είναι πιο μεταλ από οτιδήποτε διεκπεραιωτικό ή “revivalist” έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία 20 χρόνια από νεόκοπους μεταλλους). Θυμάμαι κάποιον κάποτε να “κριτικάρει” σε κάποια ρετροσπεκτίβα το “Hail” καταλήγοντας ότι εν έτει 1995 (year of said review) η επιστροφή των Βασιλιάδων είναι όνειρο θερινής νυκτός. Well, wake up to your nightmare, bitch. Αυτά τα έπη θα ζουν long after your name will be forgotten (and it has!). Και το 2084 στα 100χρονα θα τιγκάρουν κάποιοι κάπου τα τελευταία λεπτά του Mountains Και θα λένε “how the fuck was this possible?”. This greatness has been forged in Black Wind, Fire and Steel (ναι δίνω πάσα για το επόμενο έπος).
3. Metallica - Ride the Lightning
Δηλαδή αποθεώνεις το Kill Em All, αυτήν την νεανική υπερηχητική ρουκέτα, και σου σκάει μετά το δυσθεώρητο έπος της καταιγιστικής ηλεκτρικής εκκένωσης. Ήχος που αποτελεί την τελειότητα μεταλ παραγωγής, ούτε μισό δευτερόλεπτο δεν είναι περιττό ή λάθος, οι στίχοι πολιτικοποιούνται ανερυθρίαστα, οι μελωδικές στιγμές αποτέλεσαν τότε plot twist (σήμερα είναι metal textbook on how to reach perfection), όλοι και όλα καλοκουρδισμένοι και εκτελούν πατόκορφα. Ιδιοφυής σύλληψη που το συγκρότημα δεν κατάφερε να ξαναπιάσει, όχι έτσι (έγινε μία κοντινή απόπειρα με το πιο δύσκολο και επίσης μεγαλειώδες “And Justice”). Ό,τι και αν έκαναν ή δεν έκαναν μετά, όπως και αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί, αυτός και μόνο ο δίσκος τους έβαλε άπαξ και δια παντός στο πάνθεον των ηρώων της ροκ μουσικής (broadly defined). Αιώνιο respect, ιδίως στονJames.
4. The Cure - The Top
Η επιστροφή μετά το σκότος του 1982 και το ονειρικό, ψυχεδελικό, επώδυνο 1983 (κάποια στιγμή θα γραφτεί ένα ειδικό κεφάλαιο για εκείνη την περίεργη χρονιά, δύσκολο καθότι ο Robert αρνείται να μιλήσει). Το “The Top” δεν ήταν η αλλόκοτη μεταλλίζουσα θύελλα όπως αρχικά σχεδιαζόταν, καθώς η εσωστρέφεια εκφράστηκε με έναν detached, psychedelic τρόπο. Δεν λείπουν οι πιο επιθετικές στιγμές, αντιθέτως το “Give me it” είναι deranged και λυσσαλέο. Ο πιο φιλολογικός δίσκος τους, με άμεσες αναφορές στον Dylan Thomas και κυρίως στον J. D. Sallinger (“A perfect day for bananafish”). Βέβαια οι άξεστοι των πατσαβουροφυλλάδων δεν τα ήξεραν αυτά και νόμισαν ότι ο Robert τρελάθηκε ή τους τρολλάρει. Ουστ. Το “The Top” είναι ο δίσκος που κλείνει την μεγαλειώδη εποχή τους με ιδανικό τρόπο. “This Top is the place where nobody goes/ You just imagine it all”.
5. Judas Priest - Defenders of the Faith
Ο ήχος του “Screaming” διατηρείται στο πνεύμα του και γίνεται πιο spiked up στην παραγωγή. Το αποτέλεσμα σπέρνει 80ς αθάνατο μέταλλο με τον Halford να δίνει ρέστα έμπροσθεν των καταιγιστικών Glen/ KK Και ενός rhythm section που τα κρατάει όλα tight and sexy. Όλα μα όλα εδώ γαμούν, και οδηγούν με ένταση και ριφάρες ατελείωτες στο ένδοξο στακάτο statement του Heavy Duty και του ομότιτλου outro. Heavy lies the crown, and the Screaming Queen wears it, Bitchez!
Powerslave
Ride the Lightning
Sign of the Hammer
Warning
Defenders
με αυτη την σειρα
Το ξανάκουσα την περασμένη βδομάδα και δε μου αρέσει καθόλου ο ήχος στα drums. Ήδη από το Freewheel… μου βγάζει μια αίσθηση σχεδόν drum machine. Φταίει που είναι κ ο ντράμερ άμπαλος βέβαια.
1984
Metallica - Ride The Lightning
Θα ανασύρω από τη μνήμη μου ένα κείμενο από ένα επετειακό Metallica τεύχος/edition που το πήρα το 2010 περίπου από το Metal Hammer/Hard Rock και το έχω χάσει μάλλον από τότε, αλλά πήγαινε κάπως έτσι: Πως γίνεται από το Kill 'em all, μέσα σε ένα χρόνο και 21 χρονών παιδί, να αναλύσεις έτσι τα ακόρντα στο Fade To Black, και να γράψεις τέτοιους στίχους? Σε διάστημα ενός χρόνου “έφτιαξαν” ένα metal ιδίωμα και ήδη το ξεπέρασαν γιατί απλά μπορούσαν.
The Smiths - The Smiths
Αγαπάμε πολλά από τα 80s Βρετανικά συγκροτήματα, αλλά εδώ βαράμε προσοχή. Το να αρκεί μια λέξη για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε για ποιον μιλάμε είναι προνόμιο πολύ λίγων και δε δίνεται έτσι. 5 χρόνια καριέρας, 4 δίσκοι σε διαδοχικές χρονιές, όσο χρειάζεται για να αφήσεις για πάντα το αποτύπωμα σου, και από εδώ ξεκίνησαν όλα.
Run-D.M.C. - Run-D.M.C.
Αντί να μαλώνετε για το ποιος φταίει που ήΡθΕ τΟ nU mEtAl και χάλασε η φάση, μπορούμε απλά να ακούσουμε αυτό το album (και τον παραγωγό τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Depeche Mode - Some Great Reward
Το 4ο κατά σειρά 10αρι, ίσως του άξιζε παραπάνω, αλλά σόρι παιδιά, έχετε και το 1987 και το 1990, τι να κάνουμε, People Are People.
Violent Femmes - Hallowed Ground
Όχι τόσο καλό όσο το ντεμπούτο, αλλά αρκετά καλό για να μπει στην 5αδα.
Κόπηκαν στο τσακ
Madonna - Like a Virgin
Iron Maiden - Powerslave
Bon Jovi - Bon Jovi
Simple Minds - Sparkle in the Rain
REM - Reckoning
Echo & The Bunnymen - Ocean Rain
Everything But The Girl - Eden
U2 - The Unforgettable Fire
Wham - Make It Big
Bruce Springsteen - Born in the U.S.A.
A Flock of Seagulls - The Story of a Young Heart
Λοιπόν, μετά από κάμποσο καιρό που τρέχει το παιχνίδι, παρατηρώ ότι έχει παγιωθεί πλέον μια περιοδικότητα στις αναρτήσεις.
Τις πρώτες ημέρες της εβδομάδας π.χ. υπάρχουν συγκεκριμένοι φίλοι που σπεύδουν να ψηφίσουν, ας τους ονομάσουμε “πρωτοψηφισάκηδες” (μαζί σας παιδιά!), όπως εμφανίζονται και άλλοι που διαμαρτύρονται για το πόσο δύσκολο είναι να επιλέξουν μόνο 5 όταν έχουν ήδη ξεχωρίσει 30-40-50-1000 album που υπεραγαπούν και πόσο μαρτυρικό τους είναι να αφήσουν έξω κάποια από αυτά!
Για τους δεύτερους και προκειμένου να απαλύνω τον πόνο τους, θα πω τι κάνω εγώ:
Φτιάχνω μια λίστα με τα LPs της χρονιάς.
Ξεχωρίζω πέντε που θεωρώ καλύτερα (σημαντικότερα)/έχω περάσει περισσότερο χρόνο μαζί τους/whatever.
Για τα υπόλοιπα, όσα έχω έμπνευση ή δεν έχουν αναφερθεί ιδιαίτερα από άλλους, κάνω μνεία σαν honourable mentions - όχι όλα, συνήθως 5-10!
Ακόμη κι αν δίνει κάποιος τόσο μεγάλη σημασία στην τελική κατάταξη, δεν είναι τόσο ζωτικής σημασίας τι θα ψηφίσει στην πέμπτη θέση π.χ. που δίνει μόλις ένα βαθμό έναντι μηδενός των πιο χαμηλών.
Επίσης, όπως το βλέπω εγώ, μέχρι και το 1993 στο metal πεδίο τουλάχιστον υπάρχει τεράστια άνθηση με σπουδαία μουσική - αν ακούς και άλλα πράγματα η τελική επιλογή γίνεται ακόμη πιο δύσκολη τόσο που καταλήγεις να ψηφίζεις με βάση πρωτίστως τα βιώματα, οπότε μην μου αγχώνεστε! 
πλεον σιγα σιγα θα ειναι βιωματικη η ψηφος μας, με αυτα τα αλμπουμ τα οποια τα ακουσαμε στην κυκλοφορια τους και ακομη καλυτερα που πετυχαμε και την περιοδεια του να περναει και απο τα μερη μας (πχ Conspiracy, Arise, κτλ κτλ κτλ)
Είμαι περίεργος πώς θα και αν θα λειτουργήσει αυτό με μένα και Nevermore αργότερα. Γτ βιωματικά πρεπει να έχω 4 στο Νο. 1. Λογικά όμως θα έχω 0.
I hear ya. Έχω την αίσθηση ότι αυτό οφειλόταν σε 80s production values, εδώ είναι το “slick/hi-NRG” portion της παραγωγής. Ο Tom Allom (παραγωγός) πχ έκανε την επόμενη χρονιά την παραγωγή στον ΔΙΣΚΑΡΟ “lovin every mnute of it” των Loverboy, και εκεί το snare drum και το όλο vibe θυμίζει πχ το “Love bites”. Interestingly enough, οι Loverboy διαμαρτυρήθηκαν για τον “heavy sound” του Allom (!). Ο Dave Holland έγινε όντως increasingly unfit όσο εξελίσσονταν οι Priest, και μαζί τους τα metal 80s. Στο Turbo πάντως (η αποθέωση του drum machine sound), μία χαρά ταίριαξε. Αλλά στο αμέσως επόμενο που χώνει… yea it was time to kick him out. Και άμπαλος και convicted sex offender… κάτσε βρε Holland…
Εκανα ο δυσμοιρος ενα τιτανιο ψυχναγκαστικο excel για το 1983 και τελικά ιδρωμένος και τροχάδην αμόλησα μόνο την εκλογική πεντάδα. Τόση δουλειά να πάει άκλαφτη και αμοίραστη?
Όοοοοοχι θα επανέλθω.
1984
Metallica-Ride The Lightning αιώνιο μνημείο
Manowar-Hail To England θα μπορούσε να είναι και το Sign Of The Hammer αλλά είπα να βάλω μόνο ένα
Judas Priest-Defenders Of Faith
Twisted Sister-Stay Hungry
Mercyful Fate-Don’t Break The Oath
εξώφυλλο:
4/5 κοινα ρε θηριο με κοινο #1 και αναποδα τα #2-#3 και αυτο που δεν ειχα πενταδα απο τα δικα σου το ειχα 6ο παικτη.
Οκ ναι, 80s,συγκλιση αλλα και παλι!
γμτ, τι εξωφυλλάρα 
θα θελα να μπορώ να ψηφίσω την τελειότητα των replacements αλλά δεν το κόβω ;p
@Ian_Metalhead ωραία τα λες, προσωπικά να ξέρεις αυτό κάνω, δηλ πρώτα γράφω, μετά σημειώνω τα πιο σημαντικά/αγαπημένα και μετά ακούω. η κατάστασή μου όμως δεν σώζεται. ;p
Εδώ να πω πως κάθε φορά αυτό το chart είναι το αγαπημένο μου, λέει πολλά. Μάλλον λέει αρκετά και για το μέλλον.
Καλό ποσοστό επιτυχίας δύσκολη χρονιά, ήθελα να βάλω και το Powerslave προφανώς αλλά το έφαγε στη στροφή το Don’t Break The Oath, σήμερα. Αύριο μπορεί να είναι αλλιώς…
Οι δισκοι πανε σχεδον παραλληλα με τις συμμετοχες (με χαμηλα τις χρονιες με πιο εντονη συγκλιση αποψεων), το οποιο βγαζει νοημα σε καποιο βαθμο.
Και η κιτρινη κανει πικ τις χρονιες με τη μεγαλυτερη συγκλιση αποψεων (οχι τυχαιο σιγουρα), θα δουμε πως θα εξελιχθει, σιγουρα οταν θα μπουμε στα 00s-10s βλεπω να ειναι πιο χαμηλα σε σχεση με τωρα.
Εγώ το διαβάζω διαφορετικά, ειδικά από τα μέσα των '70s και μετά
Δίσκος που δεν χάνει από τίποτα.
Εχει την πλακα του αυτο… παντως εγω την κιτρινη γραμμη την βλεπω και ευθεια ε… θα το δω ξανα παλι αλλα να πω οτι περιμενα μεγαλυτερη διασπορα… γενικα οταν υπαρχει φαβορι σπαει λιγο η διασπορα… ακομη δεν μπορω να δω που θα παει …
Α ωραία ρε παιδιά, και ήθελα τόσο καιρό να πω κάτι για το γράφημα γιατί με μπερδεύει. Η κίτρινη γραμμή είναι ποσοστό?? 
εγώ από τη στιγμή που μπήκε το μεταλ περίμενα να μικραίνει διαρκώς.
