Μακαρι να ηταν ολες οι φασαριες ετσι… εχουμε αποφυγει προς το παρον τους προσωπικους χαρακτηρισμους, αλλα ειναι νωρις ακομα, μπορει να ερθουν κι αυτοι 
5 Likes
Ήμουν 99% σίγουρος πως θα έβαζες REM στην 5αδα
1 Like
Δε θα βαλω σε καμια χρονια αλμπουμ απο μια μπαντα που τα μισα της τραγουδια ειναι ιδια. Αυτο περιλαμβανει τους REM και αρκετες ακομα μπαντες. ΙΣΩΣ κανω μια εξαιρεση με τους Pearl Jam το 1991, αλλα δυσκολο με τοσα διαμαντια.
To '91 ειναι τρελο και δεν εχω καν guns & metallica στη λιστα. Τουλαχιστον εχω το νο 1. μου.
2 Likes
1984
Part 1 – Αναπληρωματική πεντάδα
THE SMITHS - THE SMITHS Όπου ο Johnny Marr, ο Morrissey και οι άλλοι δύο - που δεν θυμάται κανένας πώς τους λένε - μας συστήνονται. This Charming Man, Hand in Glove, Still ill, What Difference Does it Make και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου - το soundtrack του να είσαι νέος με ευαισθησίες στο χωρίς αύριο Ηνωμένο Βασίλειο της Θάτσερ.
THE TOP / HYAENA - THE CURE / SIOUXSIE AND THE BANSHEES Δύο δίσκοι μέσα στην ίδια χρονιά για τον υπερδραστήριο (τότε) Ροβέρτο. Έχοντας διαλύσει τους CURE μετά τις εντάσεις του PORNOGRAPHY, μπορούμε να πούμε ότι το THE TOP είναι σόλο δίσκος. Σχεδόν ταυτόχρονα, με κονέ τον Steven Severin – που ως ΤHE GLOVE κυκλοφόρησαν τo 1983 το album BLUE SUNSHINE - έρχεται στους BΑΝSHEES για να καλύψει την θέση του κιθαρίστα. Aπ’ ότι φαίνεται βέβαια έβαλε το χεράκι του και στις συνθέσεις καθώς σε πολλές από αυτές δεν μπορούν να κρυφτούν οι ιδιοσυγκρασίες του. Οι δύο δίσκοι απέχουν αρκετά από τις κορυφές των CURE και των ΒANSHEES, περικλείουν όμως μεγάλη ποικιλία σε ήχους και μελωδίες. Υπάρχει αναμφίβολα μια μεγάλη δημιουργικότητα άσχετα αν το αποτέλεσμα σε κάποιες περιπτώσεις είναι αμφιλεγόμενο. Φυσικά τους αγαπώ και τους δύο!
FUGAZI – MARILLION Με μπροστάρη τον ευαίσθητο γίγαντα Fish, οι MARILLION στον δεύτερο δίσκο τους συνεχίζουν την υπόσχεση που δώσαν με τον πρώτο τους: να προχωρήσουν από εκεί που σταμάτησαν οι Genesis όταν αυτοί μείναν τρεις. Αλλά υπάρχουν και κάποιες διαφορές με πριν. Το εναρκτήριο Assassing ροκίζει επικίνδυνα. Στο επόμενο Punch & Judy η ενέργεια που μεταδίδει ο Fish είναι μεταδοτική. To Jigsaw με το πανέμορφο ρεφρέν και την σολάρα στην μέση είναι το πρώτο αριστουργηματικό κομμάτι του δίσκου. Tα Emerald Lies και She Chameleon έχουν βέβαια τις στιγμές τους, αλλά το φινάλε με τα Incubus (top 5 MARILLION για εμένα) και Fugazi είναι επιπέδου champions league! O Fish σε αυτά παραδίδει μαθήματα ερμηνείας και η υπόλοιπη μπάντα είναι φωτιά.
METRO DECAY – ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Όσοι αγαπάμε το post-punk, gothic rock και new wave ήχο αναπόφευκτα θα σκοντάφταμε κάποτε και σε αυτούς. Το εκπληκτικό single τους με τα ΣΚΙΕΣ/ ΚΕΙΜΗΛΙΑ που κυκλοφορεί το ’83(!) είναι μόνο το ορεκτικό. Η ερμηνεία του Αντώνη Μανιάτη σε κομμάτια όπως π.χ. Μαύρος Κύκνος και To πάγωμα του πάθους (ΦΩΤΑ εκτυφλωτικά!) δεν ξενίζει καθόλου μα καθόλου και προετοιμάζει το έδαφος για άλλους σπουδαίους ερμηνευτές (Ανεστόπουλος). Εδώ έχουμε μια ολοκληρωμένη δουλειά με ελληνικό στίχο που ειλικρινά νομίζω μπορεί να σταθεί επάξια ανάμεσα στις κορυφές του είδους σε παγκόσμιο επίπεδο.
POWERSLAVE - IRON MAIDEN
Κειμήλιο εφηβείας
Part 2 – Βασική σύνθεση
5. IT ’ LL END IN TEARS – THIS MORTAL COIL ***** Η περίπτωση που το αφεντικό μιας δισκογραφικής (4AD) με ένα φιλαράκι του παραγωγό μαζεύει την αφρόκρεμα του ρόστερ του, κυρίως τους COCTEAU TWINS, DEAD CAN DANCE, MODERN ENGLISH κ.α. και όλοι μαζί ηχογραφούν ένα δίσκο με διασκευές, instrumental αλλά και πρωτότυπα κομμάτια. Ότι να ναι δηλαδή, σωστά; ΛΑΘΟΣ! Γιατί προέκυψε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της λεγόμενης Dream Pop που επηρέασε ίσως όσο κανένα άλλο τις shoegaze μπάντες που ξεπήδησαν τα επόμενα χρόνια. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Αν περάσεις με επιτυχία το τεστ της συγκινητικής ερμηνείας του Song to the Siren από την Elizabeth Frazer, προχώρα άφοβα και στα υπόλοιπα.
*Also Best Album Cover
4. DEFENDERS OF THE FAITH - JUDAS PRIEST Δεν θα μπορούσε να λείπει το DEFENDERS…από την λίστα μου. Τα πρώτα 6 κομμάτια είναι ένα ανεξέλεγκτο headbanging σε γρήγορο κυρίως τέμπο, τόσο που δεν δίνω σημασία πως υπάρχει και συνέχεια. Όλα αυτά που κάνουν οι PRIEST σε αυτόν τον δίσκο τα είχαν ξανακάνει, αλλά δεν ξέρω, εδώ λες και όλα είναι στο κόκκινο, στο τέρμα! Δηλαδή πώς να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματα που μου δημιουργεί η γέφυρα εκεί στο δίλεπτο του Love Bites ή οι σολομαχίες του Freewheel Burning ; Πώς να εξηγήσω τα υπερφυσικά που γίνονται κατά την διάρκεια του Τhe Sentinel; Είναι απλά ο ορισμός του Heavy Metal.
3. PURPLE RAIN – PRINCE Αγαπάω Prince και αν έπαιρνα μέρος στις αρχικές ψηφοφορίες θα τον ψήφιζα σίγουρα το ‘80 για το DIRTY MIND, που κατά την γνώμη μου ήταν το πρώτο σημαντικό album της καριέρας του. Το PURPLE RAIN είναι ωστόσο τελείως άλλο επίπεδο. Εδώ αγγίζει την κορυφή και μας προσφέρει μια καλλιτεχνική δημιουργία που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην ποιότητα και στην εμπορικότητα. ΟΛΑ τα κομμάτια του δίσκου είναι super ωστόσο υποκλίνομαι στο θεϊκό When Doves Cry. Ξεκινά με ένα tasty guitar lick και καπάκι μπαίνει το drum machine ενώ κάποιος (ο ίδιος ο Prince;) να μιμείται τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας , μετά σκάει ένα κολλητικό πιανάκι , (αρμόνιο;) και τέλος μπαίνει και η φωνή. Το χτίσιμο του κομματιού είναι ασυνήθιστο αλλά όλα δένουν τέλεια. Αλλά βέβαια και το ξέρατε!
2. LET IT BE - THE REPLACEMENTS Mε τους REPLACEMENTS η σχέση μου είναι περίεργη. Δεν έχω και δεν έχω ακούσει κανένα άλλο album τους. Το συγκεκριμένο cd το πήρα απ’ τα μεταχειρισμένα καθαρά από περιέργεια. Πιο πριν είχα ακουστά μόνο το Unsatisfied ως και καλά ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του μακαρίτη Kurt Cobain. Για να έχω βάλει το άλμπουμ αυτό στο Νο2 μάλλον κάτι μου έκανε κλικ. Κατ’ αρχήν υπάρχει μια συγκινητική ειλικρίνεια στην φωνή του Paul Westerberg που κάνει τους στίχους του πιο αληθινούς και πιο πιστικούς. Οι συνθέσεις είναι σύντομες χωρίς περιττά στοιχεία. Σίγουρα υπάρχουν ένα δυο κιθαριστικά ξεσπάσματα, κομμάτια σφηνάκια που μαρτυράνε μάλλον το πανκ(?)παρελθόν της μπάντας. Σε κομμάτια όμως όπως τα Androgynous, Sixteen Blue, Answering Machine και φυσικά στο υπέροχο (είχε δίκιο τελικά ο Kurt) Unsatisfied, οι μελωδίες κυριαρχούν. Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή δυναμίτης στο Black Diamond των KISS, δεν χρειάζεται να ακούσω ποτέ ξανά το original! Πραγματικά ένα album διαμάντι (Black!!)
1. DON ’ T BREAK THE OATH - MERCYFUL FATE To εξώφυλλο και ο τίτλος του album σε προϊδεάζει: εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, προχωράς και ακούς με δική σου ευθύνη. Μπαίνει το A Dangerous Meeting που φυσικά είναι τόσο τέλειο που πρέπει να το ακούσεις και δεύτερη συνεχόμενη φορά (και τρίτη) πριν πας παρακάτω. Το μεταλλικό ολοκαύτωμα συνεχίζεται αδιάκοπο και στα υπόλοιπα κομμάτια. The Riffs…the Horror…O King είναι ακόμη πιο ακραίος στις ερμηνείες του εδώ απ’ ότι στο ντεμπούτο. Το φαλτσέτο από την Κόλαση. Οι απίστευτες ακροβασίες της φωνής του. Στο Τhe Oath τα παρανοϊκά πλήκτρα κάνουν την εμφάνιση τους και παίρνουμε μια μικρή δόση από το μέλλον και τους King Diamond. To Gypsy που ακολουθεί είναι το Τhe Ripper (Priest) των Fate και κάποια παιδιά στην γειτονική Νορβηγία ( Ihsahn ) ακούνε προσεκτικά. Το Μεγάλο Φινάλε έρχεται με το Come to the Sabbath όπου οι Δανοί μας καλούν να πάρουμε μέρος στην Ιερή (ΝΟΤ) Λειτουργία τους! Πιο progressive από το Melissa, στα πανύψηλα επίπεδα που είχαν θέσει από το πρώτο τους κιόλας ep, το DON’T BREAK THE OATH είναι ΜΥΘΙΚΟ.
26 Likes
Το 1984 ο κόσμος μπορεί να μην είχε εξελιχθεί όπως τον είχε φανταστεί ο Orwell στο ομώνυμο βιβλίο του, όμως ο metal κόσμος βίωνε μια άνευ προηγουμένου άνθηση τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
Έτσι, για πρώτη φορά η πρώτη πεντάδα των επιλογών μου αποτελείται από αμιγώς μεταλλικές κυκλοφορίες
1. Iron Maiden – Powerslave
Σεβάσμια υπόκλιση στο Powerslave, τον δίσκο που επιβεβαίωσε οριστικά (γιατί είχε αποδειχθεί ήδη από το Piece of Mind) ότι οι Maiden είχαν ξεφύγει από τα ασφυκτικά όρια του ΝWΟΒΗΜ και της πατρίδας τους και πλέον καθόριζαν τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, και έβαλε ακόμα ένα λιθαράκι - ογκόλιθο για να είμαστε ακριβείς - στο μυθικό status των Irons!
Όλα αυτά, πάντα με τους δικούς τους όρους, έχοντας σαν “πολιορκητικό κριό” για τις… καρδιές των απανταχού metalheads τον επίλογο του album δηλαδή το επτάλεπτο ομώνυμο υπερέπος κσι ένα δεκατετράλεπτο κομμάτι που αποτελούσε την επιτομή των Maiden-ικών επιτευγμάτων!
Και επειδή είχε πλέον γίνει καθεστώς να κυκλοφορούν μνημειώδεις δίσκους, είπαν να βάλουν τον Eddie να απεικονίζεται σαν… μνημείο στο εξώφυλλο!
2. Jag Panzer – Ample Destruction
Όταν η αμερικάνικη power σκηνή εξερράγη με άκρως εντυπωσιακά αποτελέσματα, το Ample Destruction ξεχώρισε εξαρχής με την ακαταμάχητη γοητεία που το διέκρινε, την επιθετική, αιχμηρή riffολογία του Briody να αλληλεπιδρά με τη πηγαία μελωδικότητα του δεξιοτέχνη Tafolla και τον υπέρτατο Tyrant να ερμηνεύει σαν να μην υπάρχει αύριο… όπως και δεν υπήρξε τότε για τους τεράστιους Jag Panzer που ακόμη και με έναν τέτοιο δίσκο στο ενεργητικό τους δεν κατάφεραν ούτε στην Ευρώπη να τον κυκλοφορήσουν, ούτε νέο συμβόλαιο να εξασφαλίσουν, οδηγούμενοι νομοτελειακά στην διάλυση για πρώτη φορά, σε μια πορεία που δυστυχώς σημαδεύτηκε από πολλές διακυμάνσεις και αναποδιές.
Το Ample Destruction όμως θα αντιπροσωπεύει εσαεί μια από τις τελειότερες “ενσαρκώσεις” του heavy metal και δικαίως λατρεύεται ως τέτοιο.
3. Mercyful Fate – Don’t Break the Oath
Ένα από τα δυσκολότερα και πλέον επίμονα διλήμματα στα metal χρονικά είναι για το ποιος εκ των δύο πρώτων δίσκων των Mercyful Fate είναι ανώτερος. Αυτό που επίσης παραμένει είναι η ακλόνητη θέση τους στο metal πάνθεον όπως και η απορία για το πως θα ήταν ο επόμενος τους που τον ετοίμαζαν προτού ο Shermann… “αυτομολήσει” – αν και στο δεύτερο δόθηκε μερικώς απάντηση ενάμιση χρόνο αργότερα, έστω και υπό άλλο όνομα και αλλαγμένη κατά τα 2/5 σύνθεση!
4. Manowar – Hail to England
Ορμώμενοι από τον θρίαμβο του Into Glory Ride, οι Manowar προσέφεραν με τους πολεμικούς παιάνες του Hail to England μια διαφυγή από την πεζή πραγματικότητα, όπως μόνο οι αληθινά σπουδαίοι μπορούν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έβγαλαν την ίδια χρονιά δεύτερο σερί αριστούργημα (εντάξει, με τις γνωστές εξαιρέσεις!), τον τέταρτο τους δίσκο σε δύο χρόνια (και κάτι ψιλά) σε τέταρτη διαφορετική δισκογραφική!
Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά για την πέμπτη τιμητική θέση, όμως μιας και διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα, η ψήφος αυτοδίκαια πάει στο…
5. Trouble – Trouble aka Psalm 9
Μια εποχή όπου οι Candlemass δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη το ντεμπούτο τους, ενώ εκείνο των Saint Vitus είχε προηγηθεί μόλις κατά ένα μήνα, εμφανίστηκαν αυτοί οι τύποι από το Σικάγο που είχαν έναν άμεσα αναγνωρίσιμο Sabbath χαρακτήρα και μια τάση προς τους heavy, επιβλητικούς, αργούς ρυθμούς, ενίοτε όμως αφήνονταν να παρασυρθούν και σε πιο γρήγορο tempo–για την ακρίβεια, σχεδόν σε κάθε τραγούδι του ομώνυμου πρώτου LP τους. Οι δύο κιθαρίστες, Rick Wartell και Bruce Franklin, αποδεικνύονται μάστορες τόσο στα riffs που σμιλεύουν όσο και στα υπέροχα (ανατριχιαστικά σε στιγμές) μελωδικά leads, ενώ ο τραγουδιστής Eric Wagner, με το ιδιαίτερο στυλ ερμηνείας του, άλλοτε να προειδοποιεί επιτιμητικά τους αμαρτωλούς και άλλοτε να φωνάζει οργισμένος, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!
Παρεμπιπτόντως, η ασυνήθιστη για το είδος χριστιανική θεματολογία των στίχων, έδωσε στην Metal Bladeτην αφορμή να πλασάρει το νέο αυτό απόκτημα του roster της σαν “white metal” – σε αντίθεση με την black metal ετικέτα που είχαν τότε κάτι Venom,Mercyful Fate κλπ.
Από την πλευρά τους, οι Trouble ξεκαθάριζαν με την δέουσα σεμνότητα ότι “δεν είναι άγιοι, αλλά τουλάχιστον προσπαθούν”! Τον τίτλο των “αποστόλων του doom” πάντως, μπορούν να λένε ότι τον κατέκτησαν επάξια!
Πάμε και κάποια που έμειναν για λίγο εκτός:
Metallica – Ride the Lightning: Έχοντας δώσει το “εναρκτήριο λάκτισμα” του thrash οι Metallica ήδη από το δεύτερο LP τους αρχίζουν να παίρνουν αποστάσεις από το είδος, τη στιγμή που οι υπόλοιποι δεν είχαν καλά - καλά ξεκινήσει! Έτσι, μειώνουν ενίοτε τις ταχύτητες και εισάγουν περισσότερη μελωδία. Κοντά σαράντα χρόνια μετά, το Ride the Lightning παραμένει ο καλύτερος δίσκος του πιο επιτυχημένου εμπορικά metal συγκροτήματος.
Warlord – …and the Cannons of Destruction Have Begun: Βιντεοκασέτες, official soundtracks και λοιπές περίεργες εμπνεύσεις δεν μπορούν να συσκοτίσουν στο ελάχιστο το απαράμιλλο μεγαλείο του πρώτου full length των Warlord, ακόμη κι αν ο Damien King ο ΙΙ υπολείπονταν του προκατόχου του.
Omen –Battle Cry: Όταν ο Kenny Powell άφηνε τους Savage Grace για να σχηματίσει το δικό του συγκρότημα δεν γνώριζε ότι ξεκίναγε να γράφει ένα από τα ενδοξότερα κεφάλαια στην ιστορία του επικού metal. Γιατί οι Omen, με έδρα την μητρόπολη του glam, είχαν ένα τραχύ αντιτουριστικό χαρακτήρα και διέθεταν τον πλέον ταιριαστό τραγουδιστή στο πρόσωπο του J.D. Kimball που κάθε άλλο παρά κύμβαλο αλαλάζον απεδείχθη αφού κατορθώνει να ακούγεται συναισθηματικός όπως και αγέρωχος σε έναν μοναδικό συνδυασμό.
Battle Cry εις τους αιώνας των αιώνων!
Deep Purple – Perfect Strangers: Πρώτο χρονικά πολύ πριν οι επανασυνδέσεις γίνουν κανόνας, το reunion των DP έγινε δεκτό με τον δέοντα ενθουσιασμό όπως συνέβη και με το Perfect Strangers που διέθετε, πέρα από έναν πετυχημένο αυτοσαρκαστικό τίτλο, όλη την φινέτσα και την ποιότητα των δημιουργών του αλλά και την εμπειρία τους σαν μουσικοί από τα χρόνια που μεσολάβησαν – το να πιάσουν το νήμα από το Who Do We Think We Are σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στο ενδιάμεσο, θα ήταν άλλωστε πρακτικά ανέφικτο!
Queensrÿche -The Warning: Εδώ έχουμε έναν από τους πλέον επιδραστικούς δίσκους που άφησε ανεξίτηλο σημάδι και βαθύ αποτύπωμα στην “λυρική” πτέρυγα του US power metal, πάνω στο οποίο πάτησαν πάμπολλοι. Οι ίδιοι οι Queensrÿche βέβαια δεν ξανάπαιξαν ποτέ έτσι, εξελίσσοντας το ύφος τους με εντυπωσιακά αποτελέσματα στα επόμενα δύο album!
Metal Church – Metal Church: Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που ενσωμάτωσε τα καλύτερα στοιχεία του λεγόμενου US metal, αυτό είναι οι Metal Church. Στον πρώτο, ομώνυμο δίσκο του το σχήμα υπό τον KurdtVanderhoof επιδόθηκε σε αυτό το υβρίδιο που είναι ταυτόχρονα thrash όσο και heavy με άριστα αποτελέσματα, επηρεάζοντας μεταγενέστερους όπως π.χ. οι Sanctuary.
Yngwie J.Malmsteen’s Rising Force – Yngwie J. Malmsteen’s Rising Force: Έχοντας κάνει το “αγροτικό” του με τους Steeler και τους Alcatrazz του Graham Bonnet (φαντάζομαι μέτρησε εδώ η προϋπηρεσία του Bonnet δίπλα στον Μεγάλο) ο νεαρός Βίκινγκ προχωρά σε αυτό για το οποίο ήταν εξαρχής προορισμένος: ξεκινάει solo καριέρα όπου θα είχε τον πρώτο λόγο, τον τελευταίο και… όλους τους ενδιάμεσους! Αντλώντας έμπνευση από τους Blackmore, Hendrix αλλά και τους Bach και (ειδικά) Paganini κυκλοφορεί το ντεμπούτο του, έναν από αυτούς τους δίσκους που κάνουν τομή στην ιστορία της κιθαριστικής μουσικής, χωρίζοντας την σε πριν και μετά!
Judas Priest - Defenders of the Faith: Μπορεί η παραγωγή του να προδίδει πια την… προχωρημένη ηλικία του, μπορεί το εξώφυλλο να μοιάζει να απευθύνεται σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας, όμως το “Defenders…” είναι το καλύτερο album των Priest στα eighties - ειδικά η πρώτη πλευρά έχει μια από τις εντυπωσιακότερες συγκεντρώσεις διαχρονικών classics στην πορεία των ίδιων αλλά και του metal γενικότερα!
Griffin - Flight of the Griffin: Οι Griffin ήταν από το San Francisco, όμως παραδόξως δεν έπαιζαν thrash!Το πρώτο τους είναι ένα αριστουργηματικό δείγμα του νεαρού τότε USPM όντας επιβλητικό, πότε μελωδικό και πότε επιθετικό, με τον έναν ύμνο να διαδέχεται τον άλλο και τον μπροστάρη William McKay να ακούγεται σαν τον DiAnno να προσπαθεί να ερμηνεύσει τραγούδια των Maiden με τον Dickinson – με την καλή έννοια αυτό, προφανώς, και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε!
32 Likes
Βλέποντας την αναφορά σε Morissey και σκεπτόμενος πως έρχονται κι άλλοι με βεβαρυμένο ιστορικό, αναρωτιέμαι κατά πόσον θα επηρεαστούν οι λίστες μου κι αν θα αρχίσει πάλι αυτή η κουβέντα περί διαχωρισμού καλλιτέχνη και έργου.
1 Like
Πάρτε και κάτι από το '84.
Στο 7:27 ξυπνάει το πνεύμα των Thundercats και ο Eric σαν άλλος Lionor επικαλείται τη Θαντέρα διά του ξίφους των οιωνών.
@jonkyr το ξέρει ο Αρχηγός, πως μόνο τότε ήταν trve; Το ξέρει,ότι το δόσιμο χεριού με τον Ross ήταν δεσμός, που στη συνέχεια τον έσπασε; Αλλά μόνο να κρύβεται ξέρει, να τους πεις…
10 Likes
Τι να του πω; Σε διαβαζει. Απλως το βραδυ να προσεχεις λιγο παραπανω, κατα τ’ αλλα ολα καλα ρε συ.
10 Likes
Πες του να περάσει μια βόλτα από το Μολ ν’ ακούσει αυθεντική μουσική και να δει πως γράφονται ωραίοι δίσκοι από 60άρηδες. Να φοράει, όμως, καμπαρντίνα, καπέλο και γυαλιά.
8 Likes
1984
ήμουν έτοιμος για σεντόνι οπως το 1983, αλλα πραγματικά βλέποντας τον όγκο των αξιόλογων εώς αριστουργηματικών κυκλοφοριών με έπιασε απογοήτευση.
Αναγκαστικά cherry pick με 6 + 5 τεράστιες κυκλοφορίες:
Οι εκτός πεντάδας, αλλά τιτάνιοι:
-
Manowar - Hail to England & Sign of The Hammer
Ευτυχώς η τεχνολογία προχώρησε και ευτυχώς ο Joey είχε χωρίσει τα tracks έτσι ώστε στα mp3 players μπορούμε και σβήνουμε τις παπαριές του και έτσι γλυτώνουμε το skip. Κατά τα άλλα δύο τεράστιοι και πολύ διαφορετικοί δίσκοι οι οποιοι για εμένα έχουν κερδίσει πολύ παραπάνω στο στοίχημα του χρόνου από τον προκάτοχό τους. Τραχύ, βαρβαρικό και σκοτεινό το Hail to England, πιο “κλασικό” ηχητικά το Sign. Ο Adams σε θεϊκά επίπεδα, ειδικά όταν η φωνή του γίνεται λυρική και στεντόρια, υμνικά κουπλέ και refrain, σπουδαία riffs και όλα τα άλλα μουσικά στοιχεία λειτουργούν σχεδόν πάντα τέλεια. Μετά από αυτά τα albums βγάλαμε αμπελαλέ για αυτή τη σπουδαία μπάντα. -
Metallica - Ride the Lightning
αν ήμουν οπαδός τους το 1984 και πήγαινα σπίτι να ακούσω τον δίσκο θα αναρωτιόμουν στα σίγουρα αν είχε γίνει κάποιο λάθος στο τύπωμα στο εργοστάσιο και ο δίσκος άνηκε σε μια άλλη μπάντα. Το περίφημο palm muting του James κάνει πρώτη φορά τόσο επικρατουσα εμφάνιση σε δίσκο, τα ανοιχτά NWOBHM ακορντα εξαφανίζονται, ο Lars είναι πολύ πολύ βελτιωμένος, ο Cliff βρίσκει τον ρόλο του, ο Hammet συνεισφέρει πολύ συνθετικά. Η μπάντα γίνεται τρομερά τραχιά και δυνατή , σε σημείο που αυτός ειναι ίσως ο πρώτος thrash δίσκος με τον πλήρη ορισμό του ήχου. Δεν μπορώ ούτε για αστείο να ακούσω το Fade to Black, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι σίγουρα από τους καλύτερους metal δίσκους που έχω ακούσει ποτέ. Τα Mustaine riffs του ομώνυμου ( αμφιβάλλω αν κάποιος από τους υπόλοιπους συνεισέφερε πραγματικά πάνω από 10% σε αυτό το διαμάντι) είναι από τα highlights ολόκληρου του είδους. Αριστούργημα που άλλες χρονιές θα ήταν σβηστά πεντάδα για εμένα. -
Trouble - Psalm 9
το ντεμπούτο της καλύτερης Metal μπάντας που συνήθως αγνοεί ο μεταλλάς είναι ένα σκοτεινό και θεόβαρο έπος με επικρατουσα την Black Sabbath αύρα που κλείνει και τα δύο μάτια στο κιθαριστικό δίδυμο των 70s Priest και Scorpions. Οι δισολίες και τα riffs των θεών Franklin και Wartel είναι για μεταλ σεμινάριο, τα σολίδια γευστικότατα, ο Wagner είναι η φωνή της Αποκάλυψης και των έσχατων του κόσμου. Το μόνο “λάθος” των Trouble για να έχουν αναγνώριση σήμερα, μάλλον είναι που δεν διαλύθηκαν μετά από 3-4 δίσκους, να ορκίζονταν ότι δεν θα γινόταν ποτέ reunion, και μετά να έσκαγαν θριαμβευτικά σε κανένα KIT. ίσως έτσι ο πολύς κόσμος να ένιωθε τι εστί αυτή η μπάντα διαμάντι. -
Voivod - War And Pain
Αν θελαμε να έχουμε σημαία Pride στο extreme metal όπου κάθε χρώμα θα σβολιζε και μουσικό είδος που έδωσε επιρροές , στο μέσο της θα έπρεπε να είχε το λογότυπο των Voivod και από κάτω ακριβώς τη φιγούρα του εξώφυλλου αυτού. Πραγματικά δεν ξέρω ποση ευφυϊα μπορει να διέθετε μια μπάντα για να παντρέψει τους Motorhead, τους Venom, τους GBH, τους Raven, τους Rush, τους King Crimson και πόσους άλλους σε έναν δίσκο και να βγει ένα αποτέλεσμα τόσο ομοιογενές . Ο πολύς κόσμος και ο τύπος θεωρεί ότι η prog ανθηση των Voivod έγινε από το Killing Techology και μετά, αλλά έχω πολλές ενστάσεις και αντεπιχειρήματα πως αυτό συμβαίνει ήδη από τον πρώτο δίσκο. Εν πάσει περιπτώση το cyberpunk thrash των Voivod είναι ένα πορωτικό αριστούργημα, με εννια ύμνους που είναι εγγυημένο ότι σπάνε τα άλατα του σβέρκου και μετά τις πρώτες ακροάσεις απορείς πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν ήδη τα άτομα.
-
Dio - The Last In Line
αυτό εδώ είναι για εμένα όχι μόνο το απόλυτο Dio album, αλλά και ένα από τα must have heavy metal album της δεκαετίας. Δισκος που έχω πολλά χρόνια να ακούσω ( θα διορθωθεί αυτό μέσα στην εβδομάδα) τον οποιο έχω ακούσει τόσες πολλές φορές που πραγματικά θυμάμαι κάθε σημείο του απ’έξω. Πάρε ύμνους, πάρε deep tracks, πάρε παιξίματα , πάρε μια από τις απόλυτες metal φωνές. Αριστούργημα κυρίες και κύριοι.
Gene Krupa roll for the fab 5 
5 . Europe - Wings of Tomorrow
Οποιοσδήποτε από τους προαναφερθέντες δίσκους θα μπορούσε να είναι εδώ. Τον προτίμησα για την διαχρονικά μεγάλη αγάπη που του έχω αλλά και γιατί εδώ είναι η πλήρης άνθιση του John Norum, ενός κιθαρίστα που στα μάτια μου είναι η απόλυτη ενσάρκωση του 80ς guitar hero ( και ο μόνος που στην καρδιά μου χτυπάει επίπεδα Criss Oliva ). Τρομακτική δουλειά σε κάθε νότα οποιουδήποτε σολο εδώ μέσα που χωρίς υπερβολές είναι τραγούδια μέσα σε τραγούδια. Πέραν τούτου, όλοι κάνουν το απόλυτο step up, ο δίσκος έχει σημεία που μπορούν να θεωρηθούν από τα πρώτα ευρωπαϊκα Power metal, έχει φωνάρα, έχει κομματάρες.
4 . Iron Maiden - Powerslave
Πολυ μεγάλη κυκλοφορία από την απολυτη μεταλ μπάντα των 80ς. Θα μπορούσε να βγει μόνο με το Rime of the Ancient Mariner και τιποτα άλλο απολύτως και να είναι από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες όλων των εποχών. Πέραν τούτου όμως υπάρχουν και άλλες κομματάρες, πιασάρικα riffs, τρομερές μπασογραμμές και εξαιρετικές ερμηνείες. Στο μυαλό μου Piece of Mind και αυτό εδώ είναι σαν αδερφάκια ηχητικά. Μια τεράστια περιοδεία που έφερε την μπάντα στα όρια του burnout και θα την μεγαλώσει εμπορικά θα ακολουθησει αλλα τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη… τι μπαντα
3 . Judas Priest - Defenders of The Faith
Από τους δίσκους-επιτομή του heavy metal. Ρυθμικές κιθάρες και σολίδια για σεμινάριο, Halford στις ίσως πιο απόλυτες ερμηνείες της καριέρας τους. Από τα ισοπεδωτικά Freewheel Burning, The Sentinel, στους mid tempo ύμνους Rock Hard, Ride Free και Some Heads Are Gonna roll ( τι σολίδια ειναι αυτά ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ) ο δίσκος αυτός φωνάζει αριστούργημα . Είναι επίσης στο μυαλό μου ο πιο χαρακτηριστικός mid 80ς heavy metal δίσκος σε καθαρα ηχητικά επίπεδο.
2 . Mercyful Fate - Don’t Break The Oath
Σοκ και δέος με έναν από τους τελειότερους μεταλ δίσκους που έχουν βγει ποτέ. Τεχνικός, περιπετειώδης, βαρύς, σκοτεινός , περίτεχνος και βλασφημος. Ο King Diamond είναι η φωνή των χειρότερων εφιαλτών μας ( pun intended) , το ισοπεδωτικό rhythm section ανεβαίνει ακόμη παραπάνω επίπεδο από το ντεμπούτο ( αν είναι ποτε δυνατόν) και οι κιθάρες των Shermann/Denner είναι ηχητικά και παιχτικά να τις πιεις στο ποτήρι . Ουτε δευτερόλεπτο δεν πέφτει κάτω από το θεϊκό, η πριμαριστή παραγωγή του πηγαίνει γάντι και οι αθάνατες κομματάρες του είναι στο πάνθεον του metal. Η καλύτερη underground metal μπάντα της εποχής της έμελλε να διαλυθεί πάνω στο απόγειό της μιας και ο ένας συνθετικός πυλώνας της αποφάσισε πως ήθελε να παίξει… glam 
O King πήρε τα μπογαλάκια του και με το δικό του όνομα τράβηξε κουπί βγάζοντας δισκάρες οι οποιες όμως κατά την ταπεινή μου απόψη ποτε δεν μπόρεσαν να φτάσουν το επίπεδο αυτών των δίσκων. Ούτε και το reunion των MF μπόρεσε να πιάσει αυτό το επίπεδο και αυτην την ατμοσφαιρα ξανα. Οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται σπάνια.
1 . Queensryche - The Warning
Θα χρειαζόταν πραγματικά ένας υπερβατικός δίσκος ( πιο υπερβατικός και απο το υπερβατικό Don’t Break The Oath ) για να εκθρονίσει τους MF για τη δική μου λίστα και αυτό ακριβώς είναι το Warning. Οι δυο δίσκοι μάλιστα έχουν ακριβώς την ίδια ημερομηνία κυκλοφορίας ( “ναι καλησπέρα φίλε, αυτή την εβδομάδα φέραμε αυτούς τους δύο καινούριους δίσκους, καλοί λένε ότι ειναι…” ). Το progressive metal κάνει εδώ ακριβώς την εμφάνισή του βλέπε Roads To Madness, NM 156, Deliverance. Πραγματικά εξωπραγματικό το πόσο μπροστά ηχητικά βρέθηκαν οι Queensryche από τους σύγχρονους τους ειδικά αν σκεφτει κανείς πως πρόκειται για ντεμπούτο. Μεσα στους προαναφερθέντες ύμνους υπάρχουν το ισοπεδωτικό Take Hold of The Flame, οι power metal υμνοι Before the Storm, Child of Fire. Το διδυμο De Garmo/Wilton κονταροχτυπιέται στα ίσα με οποιοδήποτε άλλο για το κορυφαίο της εποχής, οι ερμηνείες του Tate ειναι το λιγότερο εξωγήινες, η ντραμιστική προσωπικότητα του Rockenfield τεράστια. Αριστούργημα κυρίες και κύριοι…
24 Likes
1984
Υπερβολικά δύσκολη χρονιά. Τέρμα δύσκολη. Αλλά όχι γιατί δεν είχα πως να χωρέσω όλες τις δισκάρες σε 5 θέσεις. Υπήρξαν 2 άλμπουμ το 1984. Αυτά.
Και μετά τίποτα. Ήταν το έτος όπου κυκλοφόρησαν οι 2 μεγαλύτεροι heavy metal δίσκοι. Είπαμε δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη. Παρότι έχουν περάσει 39 χρόνια από τότε, και 29 από τη στιγμή που τα πρωτοάκουσα, ο υποκειμενικός παράγοντας είναι εκεί για να ανάβει τα αντίστοιχα λαμπάκια. Άλλωστε τι μπορεί να πάει στραβά όταν στο φροντιστήριο αγγλικών σου δανείζει ο Κ. μια αυθεντική κασέτα με το Powerslave? Ή όταν ψάχνεις απεγνωσμένα το album που περιέχει το Creeping Death. Ναι αυτό με τα DIE DIE DIE μετά το solo.
Στο δικό μου αυτόνομο σύμπαν αυτοί οι 2 δίσκοι είναι διδυμάκια. Αγγλοσάξωνες και αμερικάνοι βάλθηκαν μέσα σε 38 μέρες να κυκλοφορήσουν 16 έπη. Τι να πρωτοξεχωρίσεις και που να σταθείς. Τι να συγκρίνεις. Πως να πεις ότι κάποιος από τους δύο δίσκους υπερέχει.
Στο Powerslave το εξώφυλλο σε καθηλώνει. Και ενώ έχει αρχίσει η εισαγωγή του Aces High ακόμη χαζεύεις το εξώφυλλο. Στο ρεφραίν αρχίζεις το sing along χωρίς καν να ξέρεις τους στίχους. Αυτό ήταν. Το 2 minutes to midnight, με όλιγον τι από τα παλιά, συνεχίζει στον uptempo ρυθμό, ενώ το ορχηστικό Losfer Words σε υποδέχεται στις πυραμίδες. Το Flash of the Blade ξεπηδά λυσσασμένο και πραγματικά απορώ για το πως είναι δυνατόν αυτός ο ύμνος να είναι deep cut. The Duellists και πέφτουν λίγο οι ταχύτητες με μια πιο μελωδική γέφυρα που θα μας οδηγήσει Back in the Village. Κομμάτι στα κυβικά του Flash of the Blade που ο Bruce το απογειώνει. Γενικώς όλα τα τραγούδια του Dickinson σε αυτό το δίσκο μου δημιουργούν ένα κλίμα που θα ξανασυναντήσω ξανά στο Accident of Birth. Αρχίζουν οι λύκοι στο ομώνυμο και η τρίχα κάγκελο. Από αυτή τη στιγμή έως και το τέλος του Rime of the Ancient Mariner χάνεται η μπάλα. Για σχεδόν 21 λεπτά οι ακροατές μυούνται στο μυστήριο ενώ οι Iron Maiden θεώνονται. Όλο το dna της μουσικής αυτής από το 1970 και μετά κλεισμένα σε μια σαρκοφάγο.
Και με μια ακουστική κιθάρα, προσπαθούμε να χαλαρώσουμε από τη μυσταγωγία. Να σβήσουμε. Αμ δε. Το Ride The Lightning προσπαθεί να ξεγελάσει. Τι σκότωσε το NWOBHM? Αυτοί που τους είχαν ιδάλματά τους. Και στο Fight Fire With Fire παίρνουν τα πάντα παραμάζωμα. Ταχύτητες, αλλαγές tempo, σολίδια…αστραπές και βροντές. Στο ομώνυμο ανοίγουν οι ουρανοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, από San Francisco ως τη Μαλακάσα. Τι το θελαν. Τώρα πια δεν μας ξεπλένουν ούτε οι καμπάνες. Δεν υπάρχει εισαγωγή τραγουδιού σαν αυτή που φέρει το For Whom the Bell Tolls. 126 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί η αγγελική φωνούλα του James, καταιγισμός από riff, mid tempo όλεθρος. Εντάξει καλοί οι θράσερς αλλά πάλι ακουστική κιθάρα; Ξεπούλημα; Ποπ τραγουδάκια; Το Fade to Black είναι το τραγούδι που με έκανε να αγαπήσω τα solo. Ανατριχιαστικό πέρασμα μετά το δεύτερο ρεφραίν και από εκεί και πέρα ταξίδι ως ότου τελειώσει η πρώτη πλευρά. Τραγούδια σαν τα τέσσερα πρώτα δεν επαναλαμβάνονται και μόνο αυτό δέχομαι ως μέτρο σύγκρισης για τα Trapped Under Ice και Escape. To μπάσο του Cliff στο Trapped στενάζει ενώ τα riffs του Escape πολλοί τα ζήλεψαν ενώ ο ξανθός τα έχει για πασατέμπο. Το Creeping το Death. Το απόλυτο 10 μέχρι το Master of Puppets. Δεν μπορώ να κρύψω ότι λάτρεψα τις εκτελέσεις με τον Jason και ότι ναι, εδώ λείπει αυτή η σβερκάδα ανεμόμυλος. Στο Call of Ktulu o Wilhelm Richard Wagner 100 χρόνια μετά το θάνατό του εισβάλει στις ψυχές τους και τα τυπάκια παραδίδουν το πιο ολοκληρωμένο ορχηστικό κομμάτι (παρόλο που λείπουν οι στίχοι) στο χώρο της μουσικής αυτής.
Πρώτη θέση λοιπόν και για τους δύο. Στη φόρμα θα αναγκαστώ να βάλω κάτι μέχρι την Κυριακή αλλά θα είναι απόφαση της στιγμής. Σε άλλα νέα και αφού στέγνωσαν αυτιά, λέξεις και συναισθήματα:
- Judas Priest - Defenders of the Faith
- Pretenders - Learning to Crawl
- Hüsker Dü - Zen Arcade
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Αυτό…
ε sorry αυτό…
όχι εντάξει… ΑΥΤΟ το μεγαλειώδες…
29 Likes
8 Likes
Happens. 
2 Likes
Ο δίσκος στην πραγματικότητα έχει τρία φιλερ, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου
1 Like
Παλι καλα που δεν εγραψες ολοκληρο το “Κωστας” ή “Καρολος” ή “Κριστιανο” γιατι θα σου εκανε μηνυση για παραβιαση προσωπικων δεδομενων!
4 Likes
Όσες φορές κι αν μου το έχεις πει, δεν μπορώ να το χωνέψω.
3 Likes
Ναι αλλα αν ειναι ο Κατης;
6 Likes
Χαχαχααχ Κορδελας ηθελα να γραψω αλλα δεν θελετε κυριοι λιγο μυστήριο να πλανάται 
Δεν βαζω τόνο για το μυστήριο 
3 Likes
Cordellace
Κατά το Corraface
3 Likes