Το 1984 ο κόσμος μπορεί να μην είχε εξελιχθεί όπως τον είχε φανταστεί ο Orwell στο ομώνυμο βιβλίο του, όμως ο metal κόσμος βίωνε μια άνευ προηγουμένου άνθηση τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
Έτσι, για πρώτη φορά η πρώτη πεντάδα των επιλογών μου αποτελείται από αμιγώς μεταλλικές κυκλοφορίες
1. Iron Maiden – Powerslave
Σεβάσμια υπόκλιση στο Powerslave, τον δίσκο που επιβεβαίωσε οριστικά (γιατί είχε αποδειχθεί ήδη από το Piece of Mind) ότι οι Maiden είχαν ξεφύγει από τα ασφυκτικά όρια του ΝWΟΒΗΜ και της πατρίδας τους και πλέον καθόριζαν τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, και έβαλε ακόμα ένα λιθαράκι - ογκόλιθο για να είμαστε ακριβείς - στο μυθικό status των Irons!
Όλα αυτά, πάντα με τους δικούς τους όρους, έχοντας σαν “πολιορκητικό κριό” για τις… καρδιές των απανταχού metalheads τον επίλογο του album δηλαδή το επτάλεπτο ομώνυμο υπερέπος κσι ένα δεκατετράλεπτο κομμάτι που αποτελούσε την επιτομή των Maiden-ικών επιτευγμάτων!
Και επειδή είχε πλέον γίνει καθεστώς να κυκλοφορούν μνημειώδεις δίσκους, είπαν να βάλουν τον Eddie να απεικονίζεται σαν… μνημείο στο εξώφυλλο!
2. Jag Panzer – Ample Destruction
Όταν η αμερικάνικη power σκηνή εξερράγη με άκρως εντυπωσιακά αποτελέσματα, το Ample Destruction ξεχώρισε εξαρχής με την ακαταμάχητη γοητεία που το διέκρινε, την επιθετική, αιχμηρή riffολογία του Briody να αλληλεπιδρά με τη πηγαία μελωδικότητα του δεξιοτέχνη Tafolla και τον υπέρτατο Tyrant να ερμηνεύει σαν να μην υπάρχει αύριο… όπως και δεν υπήρξε τότε για τους τεράστιους Jag Panzer που ακόμη και με έναν τέτοιο δίσκο στο ενεργητικό τους δεν κατάφεραν ούτε στην Ευρώπη να τον κυκλοφορήσουν, ούτε νέο συμβόλαιο να εξασφαλίσουν, οδηγούμενοι νομοτελειακά στην διάλυση για πρώτη φορά, σε μια πορεία που δυστυχώς σημαδεύτηκε από πολλές διακυμάνσεις και αναποδιές.
Το Ample Destruction όμως θα αντιπροσωπεύει εσαεί μια από τις τελειότερες “ενσαρκώσεις” του heavy metal και δικαίως λατρεύεται ως τέτοιο.
3. Mercyful Fate – Don’t Break the Oath
Ένα από τα δυσκολότερα και πλέον επίμονα διλήμματα στα metal χρονικά είναι για το ποιος εκ των δύο πρώτων δίσκων των Mercyful Fate είναι ανώτερος. Αυτό που επίσης παραμένει είναι η ακλόνητη θέση τους στο metal πάνθεον όπως και η απορία για το πως θα ήταν ο επόμενος τους που τον ετοίμαζαν προτού ο Shermann… “αυτομολήσει” – αν και στο δεύτερο δόθηκε μερικώς απάντηση ενάμιση χρόνο αργότερα, έστω και υπό άλλο όνομα και αλλαγμένη κατά τα 2/5 σύνθεση!
4. Manowar – Hail to England
Ορμώμενοι από τον θρίαμβο του Into Glory Ride, οι Manowar προσέφεραν με τους πολεμικούς παιάνες του Hail to England μια διαφυγή από την πεζή πραγματικότητα, όπως μόνο οι αληθινά σπουδαίοι μπορούν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έβγαλαν την ίδια χρονιά δεύτερο σερί αριστούργημα (εντάξει, με τις γνωστές εξαιρέσεις!), τον τέταρτο τους δίσκο σε δύο χρόνια (και κάτι ψιλά) σε τέταρτη διαφορετική δισκογραφική!
Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά για την πέμπτη τιμητική θέση, όμως μιας και διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα, η ψήφος αυτοδίκαια πάει στο…
5. Trouble – Trouble aka Psalm 9
Μια εποχή όπου οι Candlemass δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη το ντεμπούτο τους, ενώ εκείνο των Saint Vitus είχε προηγηθεί μόλις κατά ένα μήνα, εμφανίστηκαν αυτοί οι τύποι από το Σικάγο που είχαν έναν άμεσα αναγνωρίσιμο Sabbath χαρακτήρα και μια τάση προς τους heavy, επιβλητικούς, αργούς ρυθμούς, ενίοτε όμως αφήνονταν να παρασυρθούν και σε πιο γρήγορο tempo–για την ακρίβεια, σχεδόν σε κάθε τραγούδι του ομώνυμου πρώτου LP τους. Οι δύο κιθαρίστες, Rick Wartell και Bruce Franklin, αποδεικνύονται μάστορες τόσο στα riffs που σμιλεύουν όσο και στα υπέροχα (ανατριχιαστικά σε στιγμές) μελωδικά leads, ενώ ο τραγουδιστής Eric Wagner, με το ιδιαίτερο στυλ ερμηνείας του, άλλοτε να προειδοποιεί επιτιμητικά τους αμαρτωλούς και άλλοτε να φωνάζει οργισμένος, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!
Παρεμπιπτόντως, η ασυνήθιστη για το είδος χριστιανική θεματολογία των στίχων, έδωσε στην Metal Bladeτην αφορμή να πλασάρει το νέο αυτό απόκτημα του roster της σαν “white metal” – σε αντίθεση με την black metal ετικέτα που είχαν τότε κάτι Venom,Mercyful Fate κλπ.
Από την πλευρά τους, οι Trouble ξεκαθάριζαν με την δέουσα σεμνότητα ότι “δεν είναι άγιοι, αλλά τουλάχιστον προσπαθούν”! Τον τίτλο των “αποστόλων του doom” πάντως, μπορούν να λένε ότι τον κατέκτησαν επάξια!
Πάμε και κάποια που έμειναν για λίγο εκτός:
Metallica – Ride the Lightning: Έχοντας δώσει το “εναρκτήριο λάκτισμα” του thrash οι Metallica ήδη από το δεύτερο LP τους αρχίζουν να παίρνουν αποστάσεις από το είδος, τη στιγμή που οι υπόλοιποι δεν είχαν καλά - καλά ξεκινήσει! Έτσι, μειώνουν ενίοτε τις ταχύτητες και εισάγουν περισσότερη μελωδία. Κοντά σαράντα χρόνια μετά, το Ride the Lightning παραμένει ο καλύτερος δίσκος του πιο επιτυχημένου εμπορικά metal συγκροτήματος.
Warlord – …and the Cannons of Destruction Have Begun: Βιντεοκασέτες, official soundtracks και λοιπές περίεργες εμπνεύσεις δεν μπορούν να συσκοτίσουν στο ελάχιστο το απαράμιλλο μεγαλείο του πρώτου full length των Warlord, ακόμη κι αν ο Damien King ο ΙΙ υπολείπονταν του προκατόχου του.
Omen –Battle Cry: Όταν ο Kenny Powell άφηνε τους Savage Grace για να σχηματίσει το δικό του συγκρότημα δεν γνώριζε ότι ξεκίναγε να γράφει ένα από τα ενδοξότερα κεφάλαια στην ιστορία του επικού metal. Γιατί οι Omen, με έδρα την μητρόπολη του glam, είχαν ένα τραχύ αντιτουριστικό χαρακτήρα και διέθεταν τον πλέον ταιριαστό τραγουδιστή στο πρόσωπο του J.D. Kimball που κάθε άλλο παρά κύμβαλο αλαλάζον απεδείχθη αφού κατορθώνει να ακούγεται συναισθηματικός όπως και αγέρωχος σε έναν μοναδικό συνδυασμό.
Battle Cry εις τους αιώνας των αιώνων!
Deep Purple – Perfect Strangers: Πρώτο χρονικά πολύ πριν οι επανασυνδέσεις γίνουν κανόνας, το reunion των DP έγινε δεκτό με τον δέοντα ενθουσιασμό όπως συνέβη και με το Perfect Strangers που διέθετε, πέρα από έναν πετυχημένο αυτοσαρκαστικό τίτλο, όλη την φινέτσα και την ποιότητα των δημιουργών του αλλά και την εμπειρία τους σαν μουσικοί από τα χρόνια που μεσολάβησαν – το να πιάσουν το νήμα από το Who Do We Think We Are σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στο ενδιάμεσο, θα ήταν άλλωστε πρακτικά ανέφικτο!
Queensrÿche -The Warning: Εδώ έχουμε έναν από τους πλέον επιδραστικούς δίσκους που άφησε ανεξίτηλο σημάδι και βαθύ αποτύπωμα στην “λυρική” πτέρυγα του US power metal, πάνω στο οποίο πάτησαν πάμπολλοι. Οι ίδιοι οι Queensrÿche βέβαια δεν ξανάπαιξαν ποτέ έτσι, εξελίσσοντας το ύφος τους με εντυπωσιακά αποτελέσματα στα επόμενα δύο album!
Metal Church – Metal Church: Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που ενσωμάτωσε τα καλύτερα στοιχεία του λεγόμενου US metal, αυτό είναι οι Metal Church. Στον πρώτο, ομώνυμο δίσκο του το σχήμα υπό τον KurdtVanderhoof επιδόθηκε σε αυτό το υβρίδιο που είναι ταυτόχρονα thrash όσο και heavy με άριστα αποτελέσματα, επηρεάζοντας μεταγενέστερους όπως π.χ. οι Sanctuary.
Yngwie J.Malmsteen’s Rising Force – Yngwie J. Malmsteen’s Rising Force: Έχοντας κάνει το “αγροτικό” του με τους Steeler και τους Alcatrazz του Graham Bonnet (φαντάζομαι μέτρησε εδώ η προϋπηρεσία του Bonnet δίπλα στον Μεγάλο) ο νεαρός Βίκινγκ προχωρά σε αυτό για το οποίο ήταν εξαρχής προορισμένος: ξεκινάει solo καριέρα όπου θα είχε τον πρώτο λόγο, τον τελευταίο και… όλους τους ενδιάμεσους! Αντλώντας έμπνευση από τους Blackmore, Hendrix αλλά και τους Bach και (ειδικά) Paganini κυκλοφορεί το ντεμπούτο του, έναν από αυτούς τους δίσκους που κάνουν τομή στην ιστορία της κιθαριστικής μουσικής, χωρίζοντας την σε πριν και μετά!
Judas Priest - Defenders of the Faith: Μπορεί η παραγωγή του να προδίδει πια την… προχωρημένη ηλικία του, μπορεί το εξώφυλλο να μοιάζει να απευθύνεται σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας, όμως το “Defenders…” είναι το καλύτερο album των Priest στα eighties - ειδικά η πρώτη πλευρά έχει μια από τις εντυπωσιακότερες συγκεντρώσεις διαχρονικών classics στην πορεία των ίδιων αλλά και του metal γενικότερα!
Griffin - Flight of the Griffin: Οι Griffin ήταν από το San Francisco, όμως παραδόξως δεν έπαιζαν thrash!Το πρώτο τους είναι ένα αριστουργηματικό δείγμα του νεαρού τότε USPM όντας επιβλητικό, πότε μελωδικό και πότε επιθετικό, με τον έναν ύμνο να διαδέχεται τον άλλο και τον μπροστάρη William McKay να ακούγεται σαν τον DiAnno να προσπαθεί να ερμηνεύσει τραγούδια των Maiden με τον Dickinson – με την καλή έννοια αυτό, προφανώς, και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε!
