1984
Υπερβολικά δύσκολη χρονιά. Τέρμα δύσκολη. Αλλά όχι γιατί δεν είχα πως να χωρέσω όλες τις δισκάρες σε 5 θέσεις. Υπήρξαν 2 άλμπουμ το 1984. Αυτά.
Και μετά τίποτα. Ήταν το έτος όπου κυκλοφόρησαν οι 2 μεγαλύτεροι heavy metal δίσκοι. Είπαμε δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη. Παρότι έχουν περάσει 39 χρόνια από τότε, και 29 από τη στιγμή που τα πρωτοάκουσα, ο υποκειμενικός παράγοντας είναι εκεί για να ανάβει τα αντίστοιχα λαμπάκια. Άλλωστε τι μπορεί να πάει στραβά όταν στο φροντιστήριο αγγλικών σου δανείζει ο Κ. μια αυθεντική κασέτα με το Powerslave? Ή όταν ψάχνεις απεγνωσμένα το album που περιέχει το Creeping Death. Ναι αυτό με τα DIE DIE DIE μετά το solo.
Στο δικό μου αυτόνομο σύμπαν αυτοί οι 2 δίσκοι είναι διδυμάκια. Αγγλοσάξωνες και αμερικάνοι βάλθηκαν μέσα σε 38 μέρες να κυκλοφορήσουν 16 έπη. Τι να πρωτοξεχωρίσεις και που να σταθείς. Τι να συγκρίνεις. Πως να πεις ότι κάποιος από τους δύο δίσκους υπερέχει.
Στο Powerslave το εξώφυλλο σε καθηλώνει. Και ενώ έχει αρχίσει η εισαγωγή του Aces High ακόμη χαζεύεις το εξώφυλλο. Στο ρεφραίν αρχίζεις το sing along χωρίς καν να ξέρεις τους στίχους. Αυτό ήταν. Το 2 minutes to midnight, με όλιγον τι από τα παλιά, συνεχίζει στον uptempo ρυθμό, ενώ το ορχηστικό Losfer Words σε υποδέχεται στις πυραμίδες. Το Flash of the Blade ξεπηδά λυσσασμένο και πραγματικά απορώ για το πως είναι δυνατόν αυτός ο ύμνος να είναι deep cut. The Duellists και πέφτουν λίγο οι ταχύτητες με μια πιο μελωδική γέφυρα που θα μας οδηγήσει Back in the Village. Κομμάτι στα κυβικά του Flash of the Blade που ο Bruce το απογειώνει. Γενικώς όλα τα τραγούδια του Dickinson σε αυτό το δίσκο μου δημιουργούν ένα κλίμα που θα ξανασυναντήσω ξανά στο Accident of Birth. Αρχίζουν οι λύκοι στο ομώνυμο και η τρίχα κάγκελο. Από αυτή τη στιγμή έως και το τέλος του Rime of the Ancient Mariner χάνεται η μπάλα. Για σχεδόν 21 λεπτά οι ακροατές μυούνται στο μυστήριο ενώ οι Iron Maiden θεώνονται. Όλο το dna της μουσικής αυτής από το 1970 και μετά κλεισμένα σε μια σαρκοφάγο.
Και με μια ακουστική κιθάρα, προσπαθούμε να χαλαρώσουμε από τη μυσταγωγία. Να σβήσουμε. Αμ δε. Το Ride The Lightning προσπαθεί να ξεγελάσει. Τι σκότωσε το NWOBHM? Αυτοί που τους είχαν ιδάλματά τους. Και στο Fight Fire With Fire παίρνουν τα πάντα παραμάζωμα. Ταχύτητες, αλλαγές tempo, σολίδια…αστραπές και βροντές. Στο ομώνυμο ανοίγουν οι ουρανοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, από San Francisco ως τη Μαλακάσα. Τι το θελαν. Τώρα πια δεν μας ξεπλένουν ούτε οι καμπάνες. Δεν υπάρχει εισαγωγή τραγουδιού σαν αυτή που φέρει το For Whom the Bell Tolls. 126 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί η αγγελική φωνούλα του James, καταιγισμός από riff, mid tempo όλεθρος. Εντάξει καλοί οι θράσερς αλλά πάλι ακουστική κιθάρα; Ξεπούλημα; Ποπ τραγουδάκια; Το Fade to Black είναι το τραγούδι που με έκανε να αγαπήσω τα solo. Ανατριχιαστικό πέρασμα μετά το δεύτερο ρεφραίν και από εκεί και πέρα ταξίδι ως ότου τελειώσει η πρώτη πλευρά. Τραγούδια σαν τα τέσσερα πρώτα δεν επαναλαμβάνονται και μόνο αυτό δέχομαι ως μέτρο σύγκρισης για τα Trapped Under Ice και Escape. To μπάσο του Cliff στο Trapped στενάζει ενώ τα riffs του Escape πολλοί τα ζήλεψαν ενώ ο ξανθός τα έχει για πασατέμπο. Το Creeping το Death. Το απόλυτο 10 μέχρι το Master of Puppets. Δεν μπορώ να κρύψω ότι λάτρεψα τις εκτελέσεις με τον Jason και ότι ναι, εδώ λείπει αυτή η σβερκάδα ανεμόμυλος. Στο Call of Ktulu o Wilhelm Richard Wagner 100 χρόνια μετά το θάνατό του εισβάλει στις ψυχές τους και τα τυπάκια παραδίδουν το πιο ολοκληρωμένο ορχηστικό κομμάτι (παρόλο που λείπουν οι στίχοι) στο χώρο της μουσικής αυτής.
Πρώτη θέση λοιπόν και για τους δύο. Στη φόρμα θα αναγκαστώ να βάλω κάτι μέχρι την Κυριακή αλλά θα είναι απόφαση της στιγμής. Σε άλλα νέα και αφού στέγνωσαν αυτιά, λέξεις και συναισθήματα:
- Judas Priest - Defenders of the Faith
- Pretenders - Learning to Crawl
- Hüsker Dü - Zen Arcade
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Αυτό…
ε sorry αυτό…
όχι εντάξει… ΑΥΤΟ το μεγαλειώδες…
