Πάρτε και κάτι από το '84.
Στο 7:27 ξυπνάει το πνεύμα των Thundercats και ο Eric σαν άλλος Lionor επικαλείται τη Θαντέρα διά του ξίφους των οιωνών.
@jonkyr το ξέρει ο Αρχηγός, πως μόνο τότε ήταν trve; Το ξέρει,ότι το δόσιμο χεριού με τον Ross ήταν δεσμός, που στη συνέχεια τον έσπασε; Αλλά μόνο να κρύβεται ξέρει, να τους πεις…
Τι να του πω; Σε διαβαζει. Απλως το βραδυ να προσεχεις λιγο παραπανω, κατα τ’ αλλα ολα καλα ρε συ.
Πες του να περάσει μια βόλτα από το Μολ ν’ ακούσει αυθεντική μουσική και να δει πως γράφονται ωραίοι δίσκοι από 60άρηδες. Να φοράει, όμως, καμπαρντίνα, καπέλο και γυαλιά.
1984
ήμουν έτοιμος για σεντόνι οπως το 1983, αλλα πραγματικά βλέποντας τον όγκο των αξιόλογων εώς αριστουργηματικών κυκλοφοριών με έπιασε απογοήτευση.
Αναγκαστικά cherry pick με 6 + 5 τεράστιες κυκλοφορίες:
Οι εκτός πεντάδας, αλλά τιτάνιοι:
Manowar - Hail to England & Sign of The Hammer
Ευτυχώς η τεχνολογία προχώρησε και ευτυχώς ο Joey είχε χωρίσει τα tracks έτσι ώστε στα mp3 players μπορούμε και σβήνουμε τις παπαριές του και έτσι γλυτώνουμε το skip. Κατά τα άλλα δύο τεράστιοι και πολύ διαφορετικοί δίσκοι οι οποιοι για εμένα έχουν κερδίσει πολύ παραπάνω στο στοίχημα του χρόνου από τον προκάτοχό τους. Τραχύ, βαρβαρικό και σκοτεινό το Hail to England, πιο “κλασικό” ηχητικά το Sign. Ο Adams σε θεϊκά επίπεδα, ειδικά όταν η φωνή του γίνεται λυρική και στεντόρια, υμνικά κουπλέ και refrain, σπουδαία riffs και όλα τα άλλα μουσικά στοιχεία λειτουργούν σχεδόν πάντα τέλεια. Μετά από αυτά τα albums βγάλαμε αμπελαλέ για αυτή τη σπουδαία μπάντα.
Metallica - Ride the Lightning
αν ήμουν οπαδός τους το 1984 και πήγαινα σπίτι να ακούσω τον δίσκο θα αναρωτιόμουν στα σίγουρα αν είχε γίνει κάποιο λάθος στο τύπωμα στο εργοστάσιο και ο δίσκος άνηκε σε μια άλλη μπάντα. Το περίφημο palm muting του James κάνει πρώτη φορά τόσο επικρατουσα εμφάνιση σε δίσκο, τα ανοιχτά NWOBHM ακορντα εξαφανίζονται, ο Lars είναι πολύ πολύ βελτιωμένος, ο Cliff βρίσκει τον ρόλο του, ο Hammet συνεισφέρει πολύ συνθετικά. Η μπάντα γίνεται τρομερά τραχιά και δυνατή , σε σημείο που αυτός ειναι ίσως ο πρώτος thrash δίσκος με τον πλήρη ορισμό του ήχου. Δεν μπορώ ούτε για αστείο να ακούσω το Fade to Black, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι σίγουρα από τους καλύτερους metal δίσκους που έχω ακούσει ποτέ. Τα Mustaine riffs του ομώνυμου ( αμφιβάλλω αν κάποιος από τους υπόλοιπους συνεισέφερε πραγματικά πάνω από 10% σε αυτό το διαμάντι) είναι από τα highlights ολόκληρου του είδους. Αριστούργημα που άλλες χρονιές θα ήταν σβηστά πεντάδα για εμένα.
Trouble - Psalm 9
το ντεμπούτο της καλύτερης Metal μπάντας που συνήθως αγνοεί ο μεταλλάς είναι ένα σκοτεινό και θεόβαρο έπος με επικρατουσα την Black Sabbath αύρα που κλείνει και τα δύο μάτια στο κιθαριστικό δίδυμο των 70s Priest και Scorpions. Οι δισολίες και τα riffs των θεών Franklin και Wartel είναι για μεταλ σεμινάριο, τα σολίδια γευστικότατα, ο Wagner είναι η φωνή της Αποκάλυψης και των έσχατων του κόσμου. Το μόνο “λάθος” των Trouble για να έχουν αναγνώριση σήμερα, μάλλον είναι που δεν διαλύθηκαν μετά από 3-4 δίσκους, να ορκίζονταν ότι δεν θα γινόταν ποτέ reunion, και μετά να έσκαγαν θριαμβευτικά σε κανένα KIT. ίσως έτσι ο πολύς κόσμος να ένιωθε τι εστί αυτή η μπάντα διαμάντι.
Voivod - War And Pain
Αν θελαμε να έχουμε σημαία Pride στο extreme metal όπου κάθε χρώμα θα σβολιζε και μουσικό είδος που έδωσε επιρροές , στο μέσο της θα έπρεπε να είχε το λογότυπο των Voivod και από κάτω ακριβώς τη φιγούρα του εξώφυλλου αυτού. Πραγματικά δεν ξέρω ποση ευφυϊα μπορει να διέθετε μια μπάντα για να παντρέψει τους Motorhead, τους Venom, τους GBH, τους Raven, τους Rush, τους King Crimson και πόσους άλλους σε έναν δίσκο και να βγει ένα αποτέλεσμα τόσο ομοιογενές . Ο πολύς κόσμος και ο τύπος θεωρεί ότι η prog ανθηση των Voivod έγινε από το Killing Techology και μετά, αλλά έχω πολλές ενστάσεις και αντεπιχειρήματα πως αυτό συμβαίνει ήδη από τον πρώτο δίσκο. Εν πάσει περιπτώση το cyberpunk thrash των Voivod είναι ένα πορωτικό αριστούργημα, με εννια ύμνους που είναι εγγυημένο ότι σπάνε τα άλατα του σβέρκου και μετά τις πρώτες ακροάσεις απορείς πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν ήδη τα άτομα. 
Dio - The Last In Line
αυτό εδώ είναι για εμένα όχι μόνο το απόλυτο Dio album, αλλά και ένα από τα must have heavy metal album της δεκαετίας. Δισκος που έχω πολλά χρόνια να ακούσω ( θα διορθωθεί αυτό μέσα στην εβδομάδα) τον οποιο έχω ακούσει τόσες πολλές φορές που πραγματικά θυμάμαι κάθε σημείο του απ’έξω. Πάρε ύμνους, πάρε deep tracks, πάρε παιξίματα , πάρε μια από τις απόλυτες metal φωνές. Αριστούργημα κυρίες και κύριοι.
Gene Krupa roll for the fab 5 
5 . Europe - Wings of Tomorrow
Οποιοσδήποτε από τους προαναφερθέντες δίσκους θα μπορούσε να είναι εδώ. Τον προτίμησα για την διαχρονικά μεγάλη αγάπη που του έχω αλλά και γιατί εδώ είναι η πλήρης άνθιση του John Norum, ενός κιθαρίστα που στα μάτια μου είναι η απόλυτη ενσάρκωση του 80ς guitar hero ( και ο μόνος που στην καρδιά μου χτυπάει επίπεδα Criss Oliva ). Τρομακτική δουλειά σε κάθε νότα οποιουδήποτε σολο εδώ μέσα που χωρίς υπερβολές είναι τραγούδια μέσα σε τραγούδια. Πέραν τούτου, όλοι κάνουν το απόλυτο step up, ο δίσκος έχει σημεία που μπορούν να θεωρηθούν από τα πρώτα ευρωπαϊκα Power metal, έχει φωνάρα, έχει κομματάρες.
4 . Iron Maiden - Powerslave
Πολυ μεγάλη κυκλοφορία από την απολυτη μεταλ μπάντα των 80ς. Θα μπορούσε να βγει μόνο με το Rime of the Ancient Mariner και τιποτα άλλο απολύτως και να είναι από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες όλων των εποχών. Πέραν τούτου όμως υπάρχουν και άλλες κομματάρες, πιασάρικα riffs, τρομερές μπασογραμμές και εξαιρετικές ερμηνείες. Στο μυαλό μου Piece of Mind και αυτό εδώ είναι σαν αδερφάκια ηχητικά. Μια τεράστια περιοδεία που έφερε την μπάντα στα όρια του burnout και θα την μεγαλώσει εμπορικά θα ακολουθησει αλλα τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη… τι μπαντα
3 . Judas Priest - Defenders of The Faith
Από τους δίσκους-επιτομή του heavy metal. Ρυθμικές κιθάρες και σολίδια για σεμινάριο, Halford στις ίσως πιο απόλυτες ερμηνείες της καριέρας τους. Από τα ισοπεδωτικά Freewheel Burning, The Sentinel, στους mid tempo ύμνους Rock Hard, Ride Free και Some Heads Are Gonna roll ( τι σολίδια ειναι αυτά ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ) ο δίσκος αυτός φωνάζει αριστούργημα . Είναι επίσης στο μυαλό μου ο πιο χαρακτηριστικός mid 80ς heavy metal δίσκος σε καθαρα ηχητικά επίπεδο.
2 . Mercyful Fate - Don’t Break The Oath
Σοκ και δέος με έναν από τους τελειότερους μεταλ δίσκους που έχουν βγει ποτέ. Τεχνικός, περιπετειώδης, βαρύς, σκοτεινός , περίτεχνος και βλασφημος. Ο King Diamond είναι η φωνή των χειρότερων εφιαλτών μας ( pun intended) , το ισοπεδωτικό rhythm section ανεβαίνει ακόμη παραπάνω επίπεδο από το ντεμπούτο ( αν είναι ποτε δυνατόν) και οι κιθάρες των Shermann/Denner είναι ηχητικά και παιχτικά να τις πιεις στο ποτήρι . Ουτε δευτερόλεπτο δεν πέφτει κάτω από το θεϊκό, η πριμαριστή παραγωγή του πηγαίνει γάντι και οι αθάνατες κομματάρες του είναι στο πάνθεον του metal. Η καλύτερη underground metal μπάντα της εποχής της έμελλε να διαλυθεί πάνω στο απόγειό της μιας και ο ένας συνθετικός πυλώνας της αποφάσισε πως ήθελε να παίξει… glam 
O King πήρε τα μπογαλάκια του και με το δικό του όνομα τράβηξε κουπί βγάζοντας δισκάρες οι οποιες όμως κατά την ταπεινή μου απόψη ποτε δεν μπόρεσαν να φτάσουν το επίπεδο αυτών των δίσκων. Ούτε και το reunion των MF μπόρεσε να πιάσει αυτό το επίπεδο και αυτην την ατμοσφαιρα ξανα. Οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται σπάνια.
1 . Queensryche - The Warning
Θα χρειαζόταν πραγματικά ένας υπερβατικός δίσκος ( πιο υπερβατικός και απο το υπερβατικό Don’t Break The Oath ) για να εκθρονίσει τους MF για τη δική μου λίστα και αυτό ακριβώς είναι το Warning. Οι δυο δίσκοι μάλιστα έχουν ακριβώς την ίδια ημερομηνία κυκλοφορίας ( “ναι καλησπέρα φίλε, αυτή την εβδομάδα φέραμε αυτούς τους δύο καινούριους δίσκους, καλοί λένε ότι ειναι…” ). Το progressive metal κάνει εδώ ακριβώς την εμφάνισή του βλέπε Roads To Madness, NM 156, Deliverance. Πραγματικά εξωπραγματικό το πόσο μπροστά ηχητικά βρέθηκαν οι Queensryche από τους σύγχρονους τους ειδικά αν σκεφτει κανείς πως πρόκειται για ντεμπούτο. Μεσα στους προαναφερθέντες ύμνους υπάρχουν το ισοπεδωτικό Take Hold of The Flame, οι power metal υμνοι Before the Storm, Child of Fire. Το διδυμο De Garmo/Wilton κονταροχτυπιέται στα ίσα με οποιοδήποτε άλλο για το κορυφαίο της εποχής, οι ερμηνείες του Tate ειναι το λιγότερο εξωγήινες, η ντραμιστική προσωπικότητα του Rockenfield τεράστια. Αριστούργημα κυρίες και κύριοι…
1984
Υπερβολικά δύσκολη χρονιά. Τέρμα δύσκολη. Αλλά όχι γιατί δεν είχα πως να χωρέσω όλες τις δισκάρες σε 5 θέσεις. Υπήρξαν 2 άλμπουμ το 1984. Αυτά.
Και μετά τίποτα. Ήταν το έτος όπου κυκλοφόρησαν οι 2 μεγαλύτεροι heavy metal δίσκοι. Είπαμε δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη. Παρότι έχουν περάσει 39 χρόνια από τότε, και 29 από τη στιγμή που τα πρωτοάκουσα, ο υποκειμενικός παράγοντας είναι εκεί για να ανάβει τα αντίστοιχα λαμπάκια. Άλλωστε τι μπορεί να πάει στραβά όταν στο φροντιστήριο αγγλικών σου δανείζει ο Κ. μια αυθεντική κασέτα με το Powerslave? Ή όταν ψάχνεις απεγνωσμένα το album που περιέχει το Creeping Death. Ναι αυτό με τα DIE DIE DIE μετά το solo.
Στο δικό μου αυτόνομο σύμπαν αυτοί οι 2 δίσκοι είναι διδυμάκια. Αγγλοσάξωνες και αμερικάνοι βάλθηκαν μέσα σε 38 μέρες να κυκλοφορήσουν 16 έπη. Τι να πρωτοξεχωρίσεις και που να σταθείς. Τι να συγκρίνεις. Πως να πεις ότι κάποιος από τους δύο δίσκους υπερέχει.
Στο Powerslave το εξώφυλλο σε καθηλώνει. Και ενώ έχει αρχίσει η εισαγωγή του Aces High ακόμη χαζεύεις το εξώφυλλο. Στο ρεφραίν αρχίζεις το sing along χωρίς καν να ξέρεις τους στίχους. Αυτό ήταν. Το 2 minutes to midnight, με όλιγον τι από τα παλιά, συνεχίζει στον uptempo ρυθμό, ενώ το ορχηστικό Losfer Words σε υποδέχεται στις πυραμίδες. Το Flash of the Blade ξεπηδά λυσσασμένο και πραγματικά απορώ για το πως είναι δυνατόν αυτός ο ύμνος να είναι deep cut. The Duellists και πέφτουν λίγο οι ταχύτητες με μια πιο μελωδική γέφυρα που θα μας οδηγήσει Back in the Village. Κομμάτι στα κυβικά του Flash of the Blade που ο Bruce το απογειώνει. Γενικώς όλα τα τραγούδια του Dickinson σε αυτό το δίσκο μου δημιουργούν ένα κλίμα που θα ξανασυναντήσω ξανά στο Accident of Birth. Αρχίζουν οι λύκοι στο ομώνυμο και η τρίχα κάγκελο. Από αυτή τη στιγμή έως και το τέλος του Rime of the Ancient Mariner χάνεται η μπάλα. Για σχεδόν 21 λεπτά οι ακροατές μυούνται στο μυστήριο ενώ οι Iron Maiden θεώνονται. Όλο το dna της μουσικής αυτής από το 1970 και μετά κλεισμένα σε μια σαρκοφάγο.
Και με μια ακουστική κιθάρα, προσπαθούμε να χαλαρώσουμε από τη μυσταγωγία. Να σβήσουμε. Αμ δε. Το Ride The Lightning προσπαθεί να ξεγελάσει. Τι σκότωσε το NWOBHM? Αυτοί που τους είχαν ιδάλματά τους. Και στο Fight Fire With Fire παίρνουν τα πάντα παραμάζωμα. Ταχύτητες, αλλαγές tempo, σολίδια…αστραπές και βροντές. Στο ομώνυμο ανοίγουν οι ουρανοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, από San Francisco ως τη Μαλακάσα. Τι το θελαν. Τώρα πια δεν μας ξεπλένουν ούτε οι καμπάνες. Δεν υπάρχει εισαγωγή τραγουδιού σαν αυτή που φέρει το For Whom the Bell Tolls. 126 δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί η αγγελική φωνούλα του James, καταιγισμός από riff, mid tempo όλεθρος. Εντάξει καλοί οι θράσερς αλλά πάλι ακουστική κιθάρα; Ξεπούλημα; Ποπ τραγουδάκια; Το Fade to Black είναι το τραγούδι που με έκανε να αγαπήσω τα solo. Ανατριχιαστικό πέρασμα μετά το δεύτερο ρεφραίν και από εκεί και πέρα ταξίδι ως ότου τελειώσει η πρώτη πλευρά. Τραγούδια σαν τα τέσσερα πρώτα δεν επαναλαμβάνονται και μόνο αυτό δέχομαι ως μέτρο σύγκρισης για τα Trapped Under Ice και Escape. To μπάσο του Cliff στο Trapped στενάζει ενώ τα riffs του Escape πολλοί τα ζήλεψαν ενώ ο ξανθός τα έχει για πασατέμπο. Το Creeping το Death. Το απόλυτο 10 μέχρι το Master of Puppets. Δεν μπορώ να κρύψω ότι λάτρεψα τις εκτελέσεις με τον Jason και ότι ναι, εδώ λείπει αυτή η σβερκάδα ανεμόμυλος. Στο Call of Ktulu o Wilhelm Richard Wagner 100 χρόνια μετά το θάνατό του εισβάλει στις ψυχές τους και τα τυπάκια παραδίδουν το πιο ολοκληρωμένο ορχηστικό κομμάτι (παρόλο που λείπουν οι στίχοι) στο χώρο της μουσικής αυτής.
Πρώτη θέση λοιπόν και για τους δύο. Στη φόρμα θα αναγκαστώ να βάλω κάτι μέχρι την Κυριακή αλλά θα είναι απόφαση της στιγμής. Σε άλλα νέα και αφού στέγνωσαν αυτιά, λέξεις και συναισθήματα:
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Αυτό…
ε sorry αυτό…
όχι εντάξει… ΑΥΤΟ το μεγαλειώδες…
Happens. 
Ο δίσκος στην πραγματικότητα έχει τρία φιλερ, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου
Παλι καλα που δεν εγραψες ολοκληρο το “Κωστας” ή “Καρολος” ή “Κριστιανο” γιατι θα σου εκανε μηνυση για παραβιαση προσωπικων δεδομενων!
Όσες φορές κι αν μου το έχεις πει, δεν μπορώ να το χωνέψω.
Ναι αλλα αν ειναι ο Κατης;
Χαχαχααχ Κορδελας ηθελα να γραψω αλλα δεν θελετε κυριοι λιγο μυστήριο να πλανάται 
Δεν βαζω τόνο για το μυστήριο 
Cordellace
Κατά το Corraface
1)Metallica - Ride the Lightning (και εξώφυλλο)
2o άλμπουμ των Metallica λοιπόν. Έγινε μάχη με maiden αλλά είπα να σπάσω λίγο την μονοτονία και να βάλω τα 4 παλικάρια από την Καλιφόρνια. Ένας δίσκος πιο τεχνικός πιο άρτιος και γενικά σε όλα τα επίπεδα ανώτερος του προκατόχου του. Οι στοίχοι που τραγουδάει ο Papa Het σηκώνουν την τρίχα, το μπάσο του for whom διαπερνά τα κόκκαλα μου, ο λαιμός μου ακόμα δεν έχει συνέρθει απ την πρώτη επαφή με τα Fight Fire With Fire και Ride Τhe Lightning. Τέλος το Fade To Black με έχει καθηλώσει. Απ τα λίγα τραγούδια που με έχουν τσακίσει και παρόλα αυτά θέλω να το ακούω και στις καλές μου. Τι μελωδία; Τι ωμοί και ειλικρινείς στοίχοι; Τι παρουσιάσατε;;;;;;
2)Iron Maiden - Powerslave
Έχω βαρεθεί να γράφω Bruce Dickinson και από δίπλα επιβλητικός αλλά τι να κάνω αφού ισχύει. 3ο άλμπουμ της χρυσής εποχής των Maiden με Aces High, 2 Minutes to Midnight, Powerslave και τα υπόλοιπα άσματα. Βάλτε και την θεματική της αρχαίας Αιγύπτου που την γουστάρω από πάντα και έδεσε το γλυκό. Α και οι κιθάρες κεντάνε σε αυτόν τον δίσκο
3)R.E.M. - Reckoning
Άλμπουμ απόδειξη της ποιότητας των REM. Παντρεύει ακουστικό με ηλεκτρικό, πειραματίζεται με διάφορα είδη και έχει και αυτό εξαιρετικούς στοίχους. Cheers στον αρχιτέκτονα Michael Stipe
4)Europe - Wings of Tomorrow
Μάλλον κάθε χρονιά θα έχει έναν δίσκο good feeling ποζερό-hard rock. Οι Σουηδοί κερδίζουν Van Halen και τους άγουρους ακόμα Bon Jovi. Τι φωνάρα έχει αυτός ο Joey Tempest ρε σεις;
5)Dio - The Last in Line
Τριπλό ντέρμπι παραδοσιακού μέταλ με Dio, Fate κ Priest. Κατέληξα στον Dio γιατί ήθελα μια φορά να τον τιμήσω, priest έχω ξαναβάλει και Fate άκουσα σχετικά πρόσφατα και δεν έχουν γιγαντωθεί πλήρως στο μυαλό μου. Τεσπα κλασικός δίσκος με τον Dio να έχει όπως πάντα έναν ιδιαίτερο τρόπο να μεταδίδει τους στίχους με τη μουσική του με την εκπληκτική φωνή του.
Honourable Mentions
Judas Priest - Defenders of the Faith
Mercyful Fate - Don’t Break the Oath
Van Halen - 1984
Bon Jovi - Bon Jovi
The Smiths - The Smiths
Prince - Purple Rain
Madonna - Like a Virgin
Γράψε τη γνώμη σου για το the thing that should not be να δει κάτι ο κόσμος
Δεν θα το έλεγα filler το Fade απλά εμένα δεν μου αρέσει, το βαριέμαι. Τα άλλα δύο που λες τα υποψιάζομαι αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ, ειδικά το Escape το θεωρώ κομματάρα κιόλας
Το rtl δεν εχει filler. Το escape Γ Α Μ Α Ε Ι.
Το πρώτο κομμάτι που θα έβγαζα από το MoP αν μου το ζητούσε κάποιος κρατώντας ένα πιστόλι να με σημαδεύει στο κεφάλι.
Εεχχχμμμμμμμμ μιλατε γιαυτό το the thing that should not be ή για καποιο που δε γνωριζω;
Αυτά παθαίνει κανεις αν μιλάει για μεταλ με ροκάδες.
Αφήστε πάντως να ξεκατινιαστουμε στο 1986 για αυτό
