Όχι και το Damage ρε παιδιά
Μια φορά έπαιξε σωστά γρήγορο θρας ο κοντοπούτανος και θα το βγάλουμε κι απέξω;!
Αμαρτία
όχι και μια.
Τη μπαλάντα φυσικά
Α ναι και το Dyers Eve ψιλοκαλά το πήγε
Λογικα το Disposable Heroes ειναι καρσιλαμάς τότε
Σιγά το ντράμινγκ ρε μλκ
Καθε φορά που κάποιος λέει κάτι κακό για τον Lars, ένας άγγελος πεθαίνει και πέφτει από τον ουρανό.
Κάνας άγγελος του Αρκά λογικά
Λογικα δίκιο θα έχεις
Καθε φορα που καποιος λεει τον λαρς μουσικα αταλαντο ενας νταλικιερης διαβαζει κοσμοπολιταν
Στο παραπανω καταλαβαινεις πως ενα ριφ κλανια εγινε ο πιο χιλιοπαιγμενος μαιντανος του μεταλ
Σκεφτομαι αν πρεπει να μιλησω το 86 ή το 91 για Metallica κ κυρίως mid tempo Metallica. Βασικα αντε, δε θα μιλησω, θα πω απλα πως δε με συγκινουν γενικα, με καποιες εξαιρεσεις ασφαλως.
Όσον αφορά το Fade to Black, νομίζω ειναι το τραγούδι που πραγματικα δείχνει πως ωρίμασαν σαν συνθέτες (σαν θράσερς φαίνεται ήδη από το Fight Fire, μόλις μπει και το ομώνυμο παραδίνεσαι).
Το The Thing… το μισώ. Ειναι από τα τραγούδια που για μένα δεν ειναι φίλερς απλά, κόβουν κ βαθμό. Το drumming μου φαίνεται laughable. Παντελής έλειψη δυναμικών, όλα μια ευθεία γραμμή, αυτό το γαμωταμπούρο… Δεν έχει καν πλάκα πια να κοροϊδεύει κάποιος τον κοντό για τις ικανότητές του τις εκτελεστικές αλλά για μένα δεν ακούγεται αυτό το πράγμα. Σόρυ.
Μόλις σκότωσες άλλον έναν.
Έλα ρε
Δεν την περίμενα τέτοια φόρμα
Φέρε μου τον επόμενο τώρα που γυρίζει
Και μένα είναι από τα λιγότερα αγαπημένα μου, αλλά ευτυχώς ο Λαρς βγάζει τη σειρά στους δίσκους κι όχι εμείς. Μετά το Master και πριν το Sanitarium δε θα μπορούσε να μπει κάτι πιο ταιριαστό.
Ok εγω προχθες εμαθα οτι σε μερικους αρεσει το μυδοπιλαφο με κόκκινη σαλτσα στο the thing θα τα χαλάσουμε;
1984
- Metallica - Ride the Lightning
- Warlord - And the Cannons of Destruction have Begun…
- Manowar - Hail to England
- Queensryche - The Warning
- Omen - Battle Cry
Cover Art
Είχα την ευκαιρία κάποτε στο παλιό Closer να μιλήσω με τον αείμνηστο Θάνο για τους Metro Decay. Επιβεβαιώνεται η τεράστια επιρροή που είχε το 7’’ (και το LP αλλά η “Υπέρβαση” ήταν πιο δύσκολος δίσκος).
Πάντως, επίσης επιβεβαιωμένο, αν δεν είχαν διαλύσει, θα συνέχιζαν στην κατεύθυνση του Έβενου και της Απειλής , δηλαδή ακόμα πιο ατμοσφαιρικά.
Μεγάλη Πέμπτη της Σταυρώσεως…έρχεται σινδόνι (τοποθέτησης για 83/84, όχι του Τορίνο).
Για να συμπληρώσω το αρχικό σχόλιο, αν το '84 ήταν διεθνώς το pinnacle του μετσολ, στην ελλαδίτσα ήταν η εγκαθίδρυση του σκοτεινού (μετα)πανκ.
Το λάηβ στην Γκράβα είναι το απόλυτο ντοκουμένο της εποχής.
“Φοβάμαι όσο φοβάστε και εσείς, ε? Έτσι? Ευχαριστώ! Πάμε Απειλή Απειλή ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΕΙΛΗ”
Αυτό, θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι σε κάποιο κείμενο του Αντώνη Σαμαράκη.