Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[Curehead]

@stammargg_v2

Η ερμηνεία του Αντώνη Μανιάτη σε κομμάτια όπως π.χ. Μαύρος Κύκνος και To πάγωμα του πάθους (ΦΩΤΑ εκτυφλωτικά!) δεν ξενίζει καθόλου μα καθόλου και προετοιμάζει το έδαφος για άλλους σπουδαίους ερμηνευτές (Ανεστόπουλος).

Είχα την ευκαιρία κάποτε στο παλιό Closer να μιλήσω με τον αείμνηστο Θάνο για τους Metro Decay. Επιβεβαιώνεται η τεράστια επιρροή που είχε το 7’’ (και το LP αλλά η “Υπέρβαση” ήταν πιο δύσκολος δίσκος).
Πάντως, επίσης επιβεβαιωμένο, αν δεν είχαν διαλύσει, θα συνέχιζαν στην κατεύθυνση του Έβενου και της Απειλής , δηλαδή ακόμα πιο ατμοσφαιρικά.

Μεγάλη Πέμπτη της Σταυρώσεως…έρχεται σινδόνι (τοποθέτησης για 83/84, όχι του Τορίνο).

Για να συμπληρώσω το αρχικό σχόλιο, αν το '84 ήταν διεθνώς το pinnacle του μετσολ, στην ελλαδίτσα ήταν η εγκαθίδρυση του σκοτεινού (μετα)πανκ.

Το λάηβ στην Γκράβα είναι το απόλυτο ντοκουμένο της εποχής.
“Φοβάμαι όσο φοβάστε και εσείς, ε? Έτσι? Ευχαριστώ! Πάμε Απειλή Απειλή ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΕΙΛΗ”

[Dr.Feelgood]

@Curehead

“Φοβάμαι όσο φοβάστε και εσείς, ε? Έτσι? Ευχαριστώ! Πάμε Απειλή Απειλή ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΕΙΛΗ”

Αυτό, θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι σε κάποιο κείμενο του Αντώνη Σαμαράκη.

[ChrisP]

1984 → Knock, a-knock at your front door

10. – 6.

10. VOIVOD “War and Pain”
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, κουβαλάει κάμποση κουλαμάραπειρία μέσα του. Υποκειμενικά, και μόνο το ότι υπάρχουν οι πρωτόλειες μορφές των riffs που αργότερα γέννησαν «τέρατα» (από τους ίδιους αλλά και από πολλούς ακόλουθους) αρκεί για βρίσκεται εδώ.

9. TWISTED SISTER “Stay Hungry”
Δεν είναι τόσο το άλμπουμ καθαυτό (που παραμένει δισκάρα βέβαια) όσο η ανάμνηση εκείνου του headline show (όπου και παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο) που έκλεισε πανηγυρικά ένα ονειρικό μεταλλικό διήμερο, πίσω στο 2005.

8. W.A.S.P. “W.A.S.P.”
Το soundtrack μιας γενιάς που βράζει αλλά δεν έχει από πού να πιαστεί, παρά από μια εφήμερη “Sex, Drugs & Rock’n’Roll” πλάνη.

7. QUEENSRYCHE “The Warning”
Χωρίς διάθεση για (take hold of the) flame, οι αγαπημένοι μου RYCHE σταματάνε εδώ. Σεβασμός στην υπόλοιπη πορεία, αλλά οι ανατριχίλες του “Roads to the Madness” δεν ήρθαν ποτέ ξανά.

6. BATHORY “Bathory”
Επ, πού ‘σαι ρε ψηλέ; Κάτι για αντιγραφή VENOM λέγανε, “τι λέτε ρε, SABBATH meets G.B.H. με ολίγη από KISS” απαντούσες εσύ, τεσπά, το «επόμενο βήμα» μετά το “Show no Mercy” λέω εγώ.

---

5.

DIO “The Last in Line”

Οι υποσχέσεις είναι για να τηρούνται. Φοβερό back-to-back από Ronnie & Co., ισάξιο για μένα του “Holy Diver” και με ιδιαίτερη αγάπη, πέρα από το υπερβατικό ομώνυμο και το αναμενόμενα επικό “Egypt”, στα “One Night in the City” και “Mystery”, δύο κομμάτια που κουβαλάνε ατόφια τα 80ς μέσα τους, τουλάχιστον όπως τα έχω εγώ γραμμένα στο μυαλό μου. Δόξα και τιμή σε έναν εκπληκτικό καλλιτέχνη που μεγαλούργησε σε τρία διαφορετικά σχήματα, βάζοντας και στα τρία σήμα κατατεθέν αυτή τη θεσπέσια φωνή. Κι άλλο ένα check στο προαναφερθέν rockwave του ’05.

4.

CELTIC FROST “Morbid Tales”/HELLHAMMER “Apocalyptic Raids”

Η ψήφος πήγε στο “Morbid Tales”, η αναφορά όμως αναγκαστικά είναι και για τις δύο κυκλοφορίες μιας και αφού η προνύμφη HELLHAMMER καταβρόχθισε τα πάντα με τα demos του ‘83, ήρθε ή ώρα να φτιάξει το κουκούλι της (αυτό το 9-λεπτο θαύμα του “Triumph of Death”) και να κρυφτεί εκεί μερικούς μήνες μέχρι την μεταμόρφωση. Μεγαλειώδες πλέον, το πλάσμα δομεί τα ρυθμικά μοτίβα του και τοποθετεί τις βάσεις πάνω στις οποίες (μαζί με κάποιες άλλες ασφαλώς) θα ωριμάσουν αποκρουστικά (και όχι μόνο) βδελύγματα τα επόμενα χρόνια. Τα δε “Return to the Eve” και “Danse Macabre” κλείνουν το μάτι σε ένα μέλλον που δεν αργεί. Οι CELTIC FROST με τις ultra-necro κιθάρες και την εθιστική επαναληπτικότητα των συνθέσεών τους είναι εδώ για να μείνουν (και για να κάνουν ένα από τα συγκλονιστικότερα come-backs κάμποσα χρόνια μετά, αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό).

O θρίαμβος του Θανάτου είναι η γέννηση μιας Ανώτερης Μορφής

3.

MERCYFUL FATE “Don’t Break the Oath”

Το πιο στοιχειωτικό opener στην ιστορία του χέβι μέταλ; Πιθανόν. Το σίγουρο είναι ότι οι Δανοί στο sophomore album τελειοποιούν όλα αυτά που παρουσίασαν έναν χρόνο πριν, οδηγώντας το ιδίωμα στη νέα εποχή. Ο απόλυτος συνδυασμός επιθετικότητας-ατμόσφαιρας-ήχου (νιώθω ότι το “Oath” ακούγεται σα να ηχογραφήθηκε 10+ χρόνια μετά σε σχέση με τους όποιους συνοδοιπόρους του) και φυσικά θεματολογίας. Κι ας μην ήταν εν τέλει κάποιος συνειδητοποιημένος ακόλουθος της Αριστερής Ατραπού ο Βασιλιάς… Εξάλλου το μήνυμα υπερβαίνει τον φέροντα αυτό.

2.

METALLICA “Ride the Lightning”

Πώς φτάσαμε απ’ το “Kill ‘em All” εδώ μέσα σε έναν χρόνο αναρωτιέται κανείς, αν και η απάντηση είναι απλή και συνοψίζεται στο όνομα “Cliff Burton”. Ακόμα ανατριχίλες όπως και τότε, κοντά 30 χρόνια πριν, ακόμα η πρώτη τριπλέτα κομματιών να με στέλνει αδιάβαστο -είμαστε θράσερς αλλά είμαστε και σοφιστικέ (όσο σοφιστικέ μπορούσαν στα 20 τους δηλαδή). Ακόμα το “Fade to Black” (το πρώτο «4ο κομμάτι, aka the power ballad») να μοιάζει μυστήριο πώς ξεκίνησε από μια τόσο πεζή κατάσταση και εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο βαθύ. Ακόμα η αγωνία (“Trapped…”) και η οργή (“Escape” –“no damn chains can hold me to the ground”) ξεχειλίζουν, ακόμα αντέχω να ακούω τον μαϊντανό “Creeping Death” χωρίς να βαριέμαι. Ακόμα το “Ktulu” μου μοιάζει ως το πρώτο instru-metal με νόημα και όχι για να γεμίσει λεπτά στον δίσκο.

1.

JUDAS PRIEST “Defenders of the Faith”

Χωρίς πολλά-πολλά, ο δίσκος με το εξώφυλλο που πιθανότατα (εγώ το πιστεύω ακράδαντα) αποτέλεσε την έμπνευση για το thunder tank (και ως εκ τούτου κερδίζει και στην σχετική ψήφο μου) και είναι η μόνιμη απάντηση που δίνω στην ερώτηση «τι είναι το χέβι μέταλ;». Ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο, ούτε ένα κομμάτι να υστερεί, τα περί παραγωγής/ήχου τα ακούω βερεσέ. “Sentinel” → διαλύει το σύμπαν, “Love Bites” → εγχειρίδιο του πώς να συνδυάσετε 80ίλα με βαμπίρ, “Night Comes Down” → ελεγεία για τις αναμνήσεις που ξυπνάνε το σούρουπο, κι όσο για τα τελευταία δύο έχω εκφραστεί κατάλληλα σε προηγούμενη τοποθέτησή μου στο νήμα.

---

Ειδικές Καταστάσεις

• Οι 2 κυκλοφορίες των SLAYER (κυρίως το “Live Undead”) έκλεισαν υπέροχα την πρώτη τους περίοδο, εμπρός τώρα για την δεύτερη.

• Χάλο, βι αρ ζε Γκέρμανς, βι αρ άλζο χίαγ εντ βι βιλ βαηολέητ γιογ ήαρζ

• Ωπ, ωπ! Τι έχουμε δώθε;;;

• Ο Ροτζεράκος αφού προφανώς είχε πρήξει τα @@ των υπόλοιπων, επιτέλους την έκανε και έβγαλε έναν δίσκο που αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι τον προτιμώ (όπως και τα επόμενα δύο του) απ΄ οτιδήποτε βγήκε υπό το όνομα PINK FLOYD μετά το 1975 -του “The Wall” εξαιρουμένου για καθαρά συναισθηματικούς λόγους όπως είχα εξηγήσει.

[JTN]

ωραια χρονια

Top 5 1984

1. This Mortal Coil - It’ll End in Tears
2. Scott Walker - Climate of Hunter
3. Univers Zero - Uzed
4. Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Διαίρεση
5. Arvo Pärt - Tabula rasa

εξώφυλλο

Alien Sex Fiend - Acid Bath

[hopeto]

Α ρε JTN, τελειωσαν τα 70ς και χασαμε τα κοινα σημεια επαφης.

[JTN]

τπτ απο αυτα σου κανει;

U2 - The Unforgettable Fire
Prince - Purple Rain
The Smiths - The Smiths
King Crimson - Three Of A Perfect Pair
Λένα Πλάτωνος - Μάσκες Ηλίου
Queen - The Works
Violent Femmes - Hallowed Ground
Red Hot Chili Peppers - Red Hot Chili Peppers
Julian Lennon - Valotte
Paolo Conte - Paolo Conte
Lloyd Cole and The Commotions - Rattlesnakes
Sade - Diamond Life
Cocteau Twins - Treasure
Deep Purple - Perfect Strangers
Ennio Morricone - Once Upon A Time In America
Scorpions - Love At First Sting
Nick Cave and the Bad Seeds - From Her to Eternity
Metallica - Ride the Lightning
Bon Jovi - Bon Jovi
The Cars - Heartbeat City
Dead Can Dance - Dead Can Dance
Dio - The Last In Line
W.A.S.P. - W.A.S.P.
Wham! - Make It Big
Diana Ross - Swept Away
Laurie Anderson - Mister Heartbreak
Iron Maiden - Powerslave
R.E.M. - Reckoning

αν οχι, δεχομαι προτασεις για το 85

[hopeto]

Α οκ, μια χαρα. Κατι κανουμε.

[osfp7]

Fuck ξέχασα τελείως queen, purple και scorpions. Honourable mentions θα τα έβαζα μικρό το κακό

[38aris]

Μια πρόταση για εξώφυλλο

[QuintomScenario]

Εβαλε και χειροτερα εξωφυλλα της χρονιας ο @anhydriis στο παιχνιδι?
Ειχα δυσκολη εβδομαδα και δεν παρακολουθησα το παιχνιδι πολυ.

[Curehead]

Δεν ξέρω για καλύτερο εξώφυλλο… σίγουρα θα έβαζα το “Acid bath” ως fav pick των Alien Sex Fiend.
Έχω την υποψία ότι ο Cronenberg επηρεάστηκε πάντως.

(I think I just made no sense once again)

[anhydriis]

Μην πασπατευετε το αρνι απο τωρα αντίχριστοι… σας ψαχνει η μολυ

[hopeto]

Εξωφυλλαρα, κακος δισκος.

[Rebel]

1984

Ή αλλιώς η χρονιά που τα megahits ήταν τα εξής

Wham! - Wake Me Up Before You Go-Go (Official Video)

George Michael - Careless Whisper (Official Video)

Δικαιωματικά θα πω

Επίσης βγήκε μια από τις αγαπημένες μου και συγκλονιστικότερες μπαλάντες εβερ

Prince - Purple Rain (Official Video)

HONOURABLE MENTIONS

22. Bryan Adams - Reckless
Hits all over the place

21. Bruce Springsteen - Born in The USA
Hits all over the place

20. Trouble - Psalm 9
Fucking Doom Metal

19. Armored Saint - March of the Saint

πωπω δισκαρα

18. Metal Church - Metal Chruch

πώς δισκαρα

17. Scorpions - Love at first Sting

Guess what? Hits all over the place

16. Twisted Sister - Stay Hungry

We wanna rock too

15. Van Halen - 1984

80’s hard rock στα καλύτερα του

14. Bathory - Bathory

Χωρίς να είμαι γνώστης της σκηνής αλλά λάτρης της μπάντας, θα πω ότι ο ήχος του black metal βρίσκεται/ξεκινάει εδώ

13. Judas Priest - Defenders of the Faith

Jawbreaker, Love Bites, Sentinel κλπ κλπ

12. Yngwie Malmsteen - Rising Force

Η κιθαριστική μουσική δεν ήταν ποτέ ξανά ίδια . Συγκλονιστικός δίσκος και ταιριαστός τίτλος

11. Celtic Frost - Morbid Tales

Μεγάλη μπάλα από μεγάλους καλλιτέχνες

10. Dio - Last in Line

Είπαμε , 80ς Dio = textbook metal

9. Deep Purple - Perfect Strangers

Τεράστιο comeback του θρυλικού lineup

8. Q5 - Steel the Light

Ούτε μισή αδύναμη στιγμή. Διαμάντι παραγνωρισμένο. Συγκλονιστικό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος

Lonely Lady , Steel the Light, MiA , ain’t no way to treat a lady

Απίστευτα πράγματα. 80ς φακιν χαρντ ρακ

7. Manowar - Hail to England

Πιο επιθετικός αλλά παραμένει επικός . Σπουδαίοι οι Manowar όλη τη δεκαετία

6. Manowar - Sign of the Hammer

Πιο ατμοσφαιρικοεπικος σε σημεία αλλά δεν υστερεί σε επιθετικότητα. Thor, ομώνυμο, Mountains , Guyana τι να πεις ειλικρινά

TOP 5

5. Quennsryche - The Warning

Συγκλονιστικό US power metal . Ίσως η πιο ντελικάτη καθαρή και συγκλονιστική φωνή στο μεταλ. Για μένα παίζει ανάμεσα σε αυτόν και Midnight , δεν θα αποφασίσω ποτέ

Μουσικός έρωτας

4. Metallica - Ride the Lightning

Το έχετε ήδη αναφέρει πολλοί. Πώς γίνεται μέσα σε ένα χρόνο αυτά τα παιδιά τότε , να πάνε από το KEA σε αυτό το αριστούργημα;;

Απίστευτες συνθέσεις, ήχος , φωνή James όλα 10/10 .

Είναι φορές που τον θεωρώ τον καλύτερο τους

3. WASP - WASP

Στο ποστ του 1983 είχα γράψει για τους MF ότι το μεταλ δεν ακούστηκε ξανά τόσο καυλιαρικο

Θα το ξαναπώ και τώρα για τους WASP

Όσο κι αν θεωρώ καραγκιόζη τον blackie , η μουσική των wasp είναι απ’ τις αγαπημένες μου εβερ . Ροκ εν ρολιζον hard rock , καυλιαρικο, επιθετικό, ανθεμικα ρεφρέν που τρυπανε εγκέφαλο και τα φωνάζεις με υψωμένες γροθιές , μια απ’ τις καλύτερες power ballads

Αυτά

2. Mercyful Fate - Don’t Break the Oath

Ίσως το καλύτερο και πιο ψαρωτικο μπασιμο δισκου . Το ίδιο ισχύει και για το κλείσιμο του

Ξανά θα πω ότι η κιθαριστική δουλειά , η μελωδίες τα ριφφ είναι μνημειώδη

Απ’ τους καλύτερους μέταλ δίσκους

1. Iron Maiden - Powerslave

Στο ποστ για το 1983 έγραψα ότι με το PoM έδειξαν γιατί στο μέλλον έφτασαν στη θέωση .

Ε, με το powerslave ένα χρόνο μετά έφτασαν στη θέωση και έγιναν Υ μεγαλύτερη μεταλ μπάντα του πλανήτη

Εξώφυλλο
Για μένα είναι από τα καλύτερα εξώφυλλα όλων των εποχών ούτως ή άλλως

[antonis86antoniadis]

Εβδομάδα των Παθών indeed οπότε όλα έμειναν πίσω. Ξεκλέβω λοιπόν χρόνο για ψήφο, χωρίς πολλά λόγια.

Γενικά, δύσκολο το '84, όχι όσο το '83, και σίγουρα όχι όσο το '85. Γενικά, ως αρχή, είχα πει πως θα πάω μόνο με δίσκους διεθνείς, ούτε ελληνικά, ούτε live, oύτε EP, oύτε τίποτα. Το σπάω μετά από εβδομάδες παιχνιδιού καθώς η χρονιά έχει δύο από τα πιο αγαπημένα μου EP όλων των εποχών και, τελικά, δεν μπόρεσα να κρατήσω τους κανόνες που εγώ είχα θέσει. Δεν νομίζω πως θα το επαναλάβω άλλη χρονιά πάντως. Η 5αδα μου:

The Smiths – The Smiths - Προφανής δίσκος της χρονιάς. Λίγο χειρότερο από το “Queen…” αλλά κερδίζει χάρη στην έκπληξη του προσφέρει στον ακροατή. Ψυχραιμα, από άποψη ποιότητας κι επίδρασης, μέσα στα 10 σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών.
Metallica – Ride The Lightning - Κάτι έλεγε ο αδεφός @apostolisza8 για σοβαρό μεταλ. Πιο σοβαρό από αυτό δεν υπάρχει. Όχι απλά από άποψη ήχου αλλά και στιχουργικά ο James αδειάζει για πρώτη φορά την ψυχή του στο μικρόφωνο (συνεχίζει να το κάνει μέχρι σήμερα), απλά εδώ με έναν δίσκο που τσακίζει κόκαλά.
Celtic Frost - Morbid Tales (EP): Punk Rock δίσκος της χρονιάς!
Πείτε με και υπερβολικό αλλά το “Morbid Tales” μου αρέσει μάλλον ένα τσικ περισσότερο από το ντεμπούτο που θα σκάσει μύτη την επόμενη χρονιά. Χωρίς πολλά- πολλά, ένας από τους αγαπημένους δίσκους όλων των εποχών. Είναι εντυπωσιακό το πως ο Fischer έφερε τόσα πολλά νέα πράγματα εδώ ενώ ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η συνθετική ωριμότητα που επιδεικνύει το συγκρότημα. Τέλειο από κάθε άποψη.
Minutemen – Double Nickels On The Dime: H καλύτερη κυκλοφορία του τρίου από το San Pedro. Δίσκος που όρισε το post- hardcore ενώ, παράλληλα, είναι τέρμα διασκεδαστικός.
Hüsker Dü – Zen Arcade: Δυσκολεύτηκα να διαλέξω πέμπτο αλλά πήγα τελικά με το συναίσθημα. Δίσκος που χαρακτηρίστικε “thrash Quadrophenia” και “like The Byrds with a fuzzbox”, δίσκος που όρισε μια εποχή και άνοιξε νέους δρόμους για την εναλλακτική μουσική των HΠΑ, δίσκος, που δικαίως, λατρεύτηκε όσο λίγοι.

Και 10 ακόμη

Scratch Acid - Scratch Acid (EP): To άλλο EP που αγαπώ από το μακρινό 1984, ένα πρώιμο noise rock διαμαντάκι που οριακά δεν μπήκε στην 5αδα.
The Replacements – Let It Be: Λίγο κατώτερο για μένα από το Tim που το 1985 πάει για 5αδα. Όπως και να έχει, σπουδαίο και πολύ αγαπημένο άλμπουμ που, σε μεγάλο βαθμό, όρισε το νεανικό ανεξάρτητο rock των ΗΠΑ για τη δεκαετία του 1980.
Bathory – Bathory: Kαλώς ήρθες γλυκό σκότος. Μου αρέσει που είσαι τόσο ακατέργαστο.
R.E.M. - Reckoning: Δεν είναι κατώτερο από το ντεμπούτο απλά πλέον απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης.
Echo & The Bunnymen - Ocean Rain: Σίγουρα ο καλύτερος τους δίσκος. Post- punk που στοχεύει στο mainstream κοινό, χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις.
Trouble - Psalm 9: Doom, heavy, πείτε το όπως θέλετε, ο δίσκος σπέρνει.
Black Flag – My War: Οι ταχύτητες πέφτου, η ποιότητα παραμένει στα ύψη. Χωρίς το “My War” δεν θα υπήρχε grunge και αφήστε τους υπόλοιπους να λένε για Led Zeppelin κτλ.
This Mortal Coil - It’ll End In Tears: Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος fan του είδους, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσεις την ποιότητα αυτού του δίσκου και να μην υποκλιθείς στις ατμόσφαιρες που δημιούργησε εδώ ο Ivo Watts-Russell.
7 Seconds - The Crew : Aγαπημένος hardcore punk δίσκος. Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλό όσο πιστεύω αλλά εγώ το λατρεύω.
Nick Cave and The Bad Seeds – From Her to Eternity: Η all- star τετράδα των Nick Cave, Barry Adamson, Blixa Bargeld, Mick Harvey κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο και είναι τόσο καλός, όσο θα περίμενε κανείς.

Τρεις υποσημειώσεις.

1. Παραλίγο να έβαζα στην 15αδα Powerslave που δεν το περίμενα αλλά είναι αδιανόητο ποιοτικά και μπράβο του.

2. Εν όψει της ψηφοφορίας ξαναάκουσα το “Don’t Break the Oath” o οποίος είναι ένας εκπληκτικός heavy metal δίσκος όπου κάθε φορά όμως που μπαίνει ο King Diamond εγώ σκέφτομαι αυτό:

3. Αν απέκλεια όντως τα EP στη 15αδα μου θα έβαζα το “Psychic… Powerless… Another Man’s Sac” των Butthole Surfers που είχα χρόνια να το ακούσω και με εντυπωσίασε από το πόσο φρέσκο ακούγεται ακόμα, και το “March Of The Saint” των Armored Saint που γμαει διαχρονικά. John Bush άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα.

Edit: Εξώφυλο

[ARIAN]

Έχω βάλει κι ακούω Hail to England.
Να δω μέχρι ποιο κομμάτι θα αντέξω…

[ARIAN]

Παιδιά, συγγνώμη, αλλά αν εξαιρέσουμε τα δύο τελευταία κομμάτια, το Hail to England ήταν σαν να ακούω Τζόνυ Μέταλο :

[hopeto]

Minutemen κ Husker du αναμένεται να λιωθούν τα επόμενα χρόνια.

Το '23 το έχω κάψει όσον αφορά νέες κυκλοφορίες και νέα ακούσματα λόγω του θρεντ. Έχω ακούσει μία και αναμένεται να ακούσω καμιά δεκαριά βαριά με αυτούς τους ρυθμούς…

[Rebel]

@hopeto

Το '23 το έχω κάψει όσον αφορά νέες κυκλοφορίες και νέα ακούσματα λόγω του θρεντ. Έχω ακούσει μία και αναμένεται να ακούσω καμιά δεκαριά βαριά με αυτούς τους ρυθμούς…

Πόσο δίκιο έχεις btw

Συμβαίνει και σε μένα αυτό

[DarthVader]

5 .Voivod - War And Pain: Σκεφτόμουν ένα σωρό Albums για αυτή τη θέση αλλά κατέληξα σε αυτό για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι ότι σιχαίνομαι το αφήγημα των ανώριμων πρώτων δίσκων που οδηγούν στην ωριμότητα μεταγενέστερων αριστουργημάτων ενώ στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι να μιλάμε για δισκάρες και ο μόνος λόγος που δεν αναγνωρίζονται όσο μεταγενέστερες δουλειές είναι επειδή οι δημιουργοί δεν έχουν ζαχαρώσει ακόμα αρκετά το ρυζόγαλο για να τρώγεται πιο εύκολα. Ο δεύτερος είναι επειδή τον καιρό που ακόμα καλά καλά δεν είχε διαμορφωθεί ο Thrash ήχος της κάθε σκηνής και τα Crossover φαινόμενα δεν υπήρχαν καν σαν σκέψη οι Voivod είχαν δημιουργήσει μια πηγή διαστημικών πυρηνικών αποβλήτων διασταυρώνοντας ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στο σκληρό ήχο. Όταν τα ξεσηκώνουν οι (θεοί) Aura Noir είναι τέχνη αντάξια του Παρθενώνα και της σφίγγας αλλά από τους Voivod είναι ανωριμότητες των πρώτων δίσκων. Ο καλύτερος τους δίσκος δεν είναι αλλά πατάει χάμω ένα σκασμό πιο αναγνωρισμένες δουλειές από άλλα μεγάλα συγκροτήματα.

4 .Iron Maiden - Powerslave: Τρίτος δίσκος με Dickinson και ουσιαστικά τέλος της δεύτερης περιόδου του συγκροτήματος. Από τα Early Days με Dianno στην καθεδραίωση τους σαν το μεγαλύτερο συγκρότημα της γενιάς του. Το Number Of The Beast ήταν το καθοριστικό Album που θα άνοιγε το δρόμο, το Piece Of Mind αυτό που ολοκλήρωσε την ταυτότητα τους επί Dickinson και το Powerslave αυτό που επιδείκνυε την υπεροχή και την αυτοπεποίθηση τους. Η θαμπάδα(αυτό δεν το λέω αρνητικά) του Piece Of Mind δίνει τη θέση της στο κρύσταλλο και τη δύναμη του Powerslave και η σχετική Obscurίλα στην ξεκάθαρη αίσθηση ότι ο κόσμος τους ανήκει. Σε κομμάτια ξεχωριστά δε θα πω τα προφανή αλλά θα σταθώ στην εγκληματική υποτίμηση των Flash Of The Blade και ιδιαίτερα του Duelists με εκείνο το μεσαίο σημείο που είναι οργασμός.

3 .Jag Panzer - Ample Destruction: Κάποιες δουλειές της προηγούμενης χρονιάς ουσιαστικά γέννησαν το US Power σαν ξεχωριστό παρακλάδι αλλά οι δίσκοι που το στήριξαν και προσδιόρισαν την ταυτότητα του στις 2 κύριες εκφάνσεις του κυκλοφόρησαν το 1984. Από τη μια έχουμε το Warning των Queensryche που εκφράζει την πιο επικολυρική μελωδική έκφραση του που πολλές φορές τα κάνει πλακάκια με το progressive και από την άλλη το Ample Destruction εκφράζει την πιο ατσάλινη και πολεμική του πλευρά. Αν υπήρχε μια λέξη που θα χρησιμοποιούσα για να το περιγράψω είναι ασάλιωτο. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο δίσκος πάει τραίνο με μια διαολεμένα εξωφρενική απόδοση, ατσάλινες ριφφάρες, ατσάλινες φωνητικές χορδές(βασικά αν κάποιος θέλει να καταλάβει τι εννοούμε με τη λέξη Ατσάλι όσον αφορά τη μουσική το Ample Destruction είναι ορισμός), τρομερά ξεγυμνώματα του Rhythm Section με τη Lead να παίζει μελωδιάρες χωρίς ρυθμική από πίσω, επικά σημεία και πάει λέγοντας.

2 .Metallica - Ride The Lightning: Πρώτος τεράστιος δίσκος των Metallica και η γέννηση του πραγματικού Metallica ήχου. Από τις μεγαλύτερες ωριμάνσεις που μπορώ να θυμηθώ από πρώτο σε δεύτερο δίσκο συγκροτήματος, μεγαλύτερη ποικιλία σε ταχύτητες και περισσότερη μελωδία, παραγωγή που μπορεί να στηρίξει αυτές τις αλλαγές, πολυπλοκότερα τραγούδια και πολύ πιο Heavy ήχος. Πιθανότατα ο αγαπημένος μου Hetfield είναι μέσα σε αυτό το δίσκο όσον αφορά τα φωνητικά του, για τα δεδομένα της εποχής τον λες και κάφρο. O κοντός μπορεί να έχει φάει δούλεμα από όλη την πλάση για το πόσο κουλός είναι αλλά αυτή την έλλειψη τεχνικής την παλατζάρει με το να σκέφτεται σα συνθέτης και όχι σα ντράμερ προσπαθώντας να βρει που θα χτυπήσει το οτιδήποτε για να ακουστεί όσο πιο πορωτικός γίνεται(κλασσικό παράδειγμα τα απλοϊκά αλλά και μέσα στην καύλα σκασίματα στο μεσαίο σημείο του ομώνυμου). Δεν ξέρω πόσο υπεύθυνος ήταν ο Burton για την ωρίμανση σε σύνθεση και ενορχήστρωση(πιθανόν πολύ υπεύθυνος) αλλά αυτό το κλώτσημα στο μπάσο του δεν το ξαναβρήκαν ποτέ μετά το θάνατο του. Μπορεί την τελειότητα να την ακούμπησαν και να μην την έφτασαν εντελώς σε αυτό το δίσκο αλλά προσωπικά μιλώντας μέσα του υπάρχουν ξεχωριστές μεμονωμένες στιγμές που δυσκολεύομαι να πω ότι τις ξεπέρασαν αργότερα.

1 . Manowar - Hail To England: Ήταν περίοδος του Πάσχα 1994 σε ένα παραθαλάσσιο κωλοχώρι της Ελληνικής επαρχίας. Μέχρι τότε δεν ασχολιόμουν ιδιαίτερα με τη μουσική γενικότερα και πρόσβαση σε Metal και Rock έφτανε μέχρι τον Παπακωσταντίνου. Μέχρι τότε Πάνκηδες, ροκάδες και μεταλλάδες ήταν ένα τουρλουμπούκι στο μυαλό μου και η αντίληψη που είχα για αυτούς ήταν κάτι ανάμεσα στο αμερικάνικο Hard n Heavy, τους SAMCRO και το Τζώνυ Μέταλο

Γιάννης Ζουγανέλης / Τζώνυ Μέταλος

Οι περίοδοι των διακοπών ήταν από τις αγαπημένες μου επειδή τότε ερχόταν από την Αθήνα ένας ξάδερφος μου. Πάντα είχαμε φιλικές σχέσεις μεταξύ μας(αδέλφια στην ουσία) και πολλά κοινά ενδιαφέροντα αλλά χρονικά περιοριζόμασταν στις περιόδους του Πάσχα και του καλοκαιριού. Το βασικό κοινό μας ήταν η λατρεία για το επικό και το φανταστικό είτε είχε να κάνει με Sword And Sorcery ιστορίες στo μπλεκ, είτε το Star Wars, τα πορτοκαλόμαυρα Spider Man της ΚΑΜΠΑΝΑΣ, οι Thundercats, τα comics του Conan, το Willow (που πετύχαμε μια φορά στην τηλεόραση και από τότε δεν το ξαναματάδειξε ποτέ των ποτών) ή το Golden Axe και το Rastan Saga στα ηλεκτρονικάδικα τα οποία είχα ξετινάξει με κλεμμένες πετονιές στη θέση των κερμάτων. Εκείνο το πάσχα αυτός ο ξάδερφος λοιπόν έφερε το Μεγάλο Τοτεμ των επικοκαβλωμένων Nerds, ενα μαύρο κουτί με ένα κόκκινο Δράκο στη μάπα σου και ένα βάρβαρο με ένα τσεκούρι να τον πολεμάει. Dungeons And Dragons Starter Edition το όνομα του και είμασταν προετοιμασμένοι να λιώσουμε με τις ώρες οπλισμένοι με κάτι περίεργα ζάρια που είχαν περισσότερες από 6 έδρες και δεν ήταν φτιαγμένα για Μπαρμπούτη.

Το πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι ο DM(ο ξάδερφος) ήταν από τα πιο τελειομανή άτομα που υπήρχαν, όλες τις κάρτες ιστορίας που είχε έπρεπε να τις μεταφράσει μέχρι και στα σημεία στίξης στην εντέλεια για να παίξουμε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μεγάλους χρόνους αναμονής και εμένα να έρχομαι κάθε ώρα στο σπίτι του για να δω αν έχει τελειώσει το κάθε κεφάλαιο(τα σπίτια μας ήταν δίπλα το ένα με το άλλο) και με αυτόν να έχει κάθε φορά την έκφραση “Πω το μπούστη δε θα ξεμπερδέψω μαζί του” οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο αντιπερισπασμού και κωλυσιεργίας που είχε στη διάθεση του. Με φύτευε σε μια καρέκλα δίπλα από το γραφείο του να διαβάσω το τελευταίο τεύχος του Spider Man που είχε αγοράσει και εγώ δεν είχα προλάβει να διαβάσω ενώ αυτός καθόταν και μετάφραζε.

Κάπου εκεί έχωνε και κάτι κασέτες με μουσική που είχε να παίζουν στο κασετόφωνο του. Καθώς διάβαζα στη γωνία μου και με μερικές ασυναίσθητες ακροάσεις κάπου με έπιανα να μουρμουρίζω ένα ρυθμό στο κεφάλι μου, του τρ τουτου του τρ τουτου του τρ τουτου. Yup αυτός ο ρυθμός ήταν το March to war(έτσι το βαφτίζω εγώ αυτό το ρυθμό) του Blood Of My Enemies και σιγά σιγά άρχισα να πιάνω και τη φωνή του Adams με τα ουρλιαχτά του σε όλο τους το μεγαλείο και τελικά κατάλαβα ότι παίζει και να μου αρέσει αυτό που ακούω χωρίς να το πολυκαταλάβω. Κάπου εκεί το κατάλαβε και ο ξάδερφος που ενώ παίζει να μην είχε υπόψιν του συνειδητά να με χώσει στη φάση, έβλεπε ότι εκεί έπαιζε θέμα. Το ένα έφερε το άλλο και είχα την πρώτη μου κασέτα με το Hail To England και στα περισσεύματα της 60άρας κασέτας Bonus το Sign of The Hammer, Power Of Thy Sword, Spirit Horse Of the Cherokee και το Kings Of Metal. Μια μέρα μετά μου έγραψε το Hammerheart και το Hall Of The Mountain King αλλά προς το παρόν η φάση μου ήταν εκείνη η κασέτα η οποία από τη στιγμή που αποχαιρετιστήκαμε για να φύγει για Αθήνα.

Μέχρι να ξαναγυρίσει το καλοκαίρι πρέπει να είχε γράψει τριψήφιο αριθμο ακροάσεων. Αυτό ήταν και η αφορμή να ξεκινήσει και διαφορετική σχέση μεταξύ μας με υπεραστικές κλήσεις(ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι πλήρωνε η γιαγιά μου σε ΟΤΕ εκείνο τον καιρό), αλληλογραφίες, εγγραφές κασετών δια αλληλογραφίας κτλ. Από τότε σταματήσαμε να είμαστε τα ξαδέλφια των διακοπών και γίναμε αχώριστοι φίλοι με όποια σκαμπανεβάσματα και τριβές και να είχαμε στη σχέση μας. Μπορεί να αποκλίναμε σε πολλά πράγματα όσον αφορά τα γούστα αλλά πάντα υπήρχε ένα μεγάλο κοινό μονοπάτι και μέχρι και σήμερα μου μαθαίνει πράγματα(φυσικά όχι μόνο μουσικά). Αυτός ο δίσκος ήταν διαμορφωτικός για εμένα σε πάρα πολλά επίπεδα και θα ήταν δίσκος της χρονιάς ακόμα και αν είχε αναστηθεί ο Μπαχ, ο Μπετόβεν και o Μοτσαρτ και κάναν συνεργασία ξεπερνώντας οτιδήποτε και αν είχαν κάνει οι ίδιοι μέχρι τότε.

Υ.Γ. Τα πέρνω πίσω όσα είπα για τον μπρο, εξαιτίας της κωλυσιεργίας του ποτέ δε νικήσαμε το Zanzer Tem και όσο οι σκλάβοι που έσκαβαν τα αλατωρυχεία του ξύπνησαν το λευκό δράκο που είχε τη φωλιά του εκεί. Μετά από αυτό ακολούθησε μια αλυσίδα γεγονότων με μυστικές κοινότητες, μάγους, δράκους, ημίθεους, απέθαντους, μια τυφλή Halfling ιερόδουλη στο κουτούκι του δρακοκέφαλου, ένα ξωτικό κλέφτη και 5 νάνους αδέλφια που ήταν καταραμένα να μη μπορούν να πιάσουν αξίνα στα χέρια τους και να έχουν φαγούρα στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών τους η οποία οδήγησε στην πλήρη καταστροφή της Mystara και για όλα φταίει εκείνος.

Honorable Mentions

Savatage - The Dungeons Are Calling: Dungeons are Calling, City Beneath The Surface και By The Grace Of The Witch είναι μέσα στα 10 αγαπημένα μου τραγούδια Savatage και κατ’ επέκταση σε όλο το metal ενώ Midas Knight και Visions είναι και αυτό πολύ ωραία τραγούδια. O μόνος λόγος που δε μπαίνει 5άδα είναι ψυχαναγκαστικός επειδή είναι EP

Queensryche - The Warning: Το έτερο πρόσωπο του US Power ένα βήμα παραπέρα μετά το EP της προηγούμενης χρονιάς προς το πιο λυρικό και ακουμπά οριακά τον Prog ήχο. Προσωπικά μιλώντας δεν το βάζω πλέον κάτω από τα 2 επόμενα που ακολούθησαν. Είναι τόσο καλό που αναδρομικά θα ήθελα άλλο ένα δίσκο από αυτούς πριν προχωρήσουν στην επόμενη φάση τους.

Celtic Frost - Morbid Tales: Μονολιθικότητα, όγκος, ασχήμια και ένας από τους καλύτερους και προσωπικότερους κιθαριστικούς τόνους που έχω ακούσει ποτέ μου. Αυτή η δουλειά μαζί με τα demo των Hellhammer έχουν Black Sabbath Quality όσον αφορά τον ακραίο ήχο, εκεί ξεκινούν όλα.

Trouble - Psalm 9: Αυτός ο δίσκος είναι μάλλον αυτός που γέννησε το Doom ήχο. Υπήρχαν και προγενέστερα δείγματα όσον αφορά τον ήχο και τις ταχύτητες αλλά τόσο ολοκληρωμένα το συναίσθημα απελπισίας που χαρακτηρίζει το Doom σαν είδος εδώ εμφανίζεται πρώτη φορά(εκτός και αν ξεχνάω κάτι). Δυο χρόνια μετά θα ερχόταν και τα βαφτίσια.

Manilla Road - Open the Gates: Δεύτερο σερί αριστούργημα για Manilla Road. Πιο σκοτεινοί πιο ατμοσφαιρικοί πιο ταυτόχρονα πιο επιθετικοί από το Crystal Logic με και με τον Shelton να προσπαθεί να τραγουδήσει και χωρίς τη μύτη του. Astronomica, Ninth Wave και Fires Of March οι κορυφές του.