1984 → Knock, a-knock at your front door
10. – 6.
10. VOIVOD “War and Pain”
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, κουβαλάει κάμποση κουλαμάραπειρία μέσα του. Υποκειμενικά, και μόνο το ότι υπάρχουν οι πρωτόλειες μορφές των riffs που αργότερα γέννησαν «τέρατα» (από τους ίδιους αλλά και από πολλούς ακόλουθους) αρκεί για βρίσκεται εδώ.
9. TWISTED SISTER “Stay Hungry”
Δεν είναι τόσο το άλμπουμ καθαυτό (που παραμένει δισκάρα βέβαια) όσο η ανάμνηση εκείνου του headline show (όπου και παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο) που έκλεισε πανηγυρικά ένα ονειρικό μεταλλικό διήμερο, πίσω στο 2005.
8. W.A.S.P. “W.A.S.P.”
Το soundtrack μιας γενιάς που βράζει αλλά δεν έχει από πού να πιαστεί, παρά από μια εφήμερη “Sex, Drugs & Rock’n’Roll” πλάνη.
7. QUEENSRYCHE “The Warning”
Χωρίς διάθεση για (take hold of the) flame, οι αγαπημένοι μου RYCHE σταματάνε εδώ. Σεβασμός στην υπόλοιπη πορεία, αλλά οι ανατριχίλες του “Roads to the Madness” δεν ήρθαν ποτέ ξανά.
6. BATHORY “Bathory”
Επ, πού ‘σαι ρε ψηλέ; Κάτι για αντιγραφή VENOM λέγανε, “τι λέτε ρε, SABBATH meets G.B.H. με ολίγη από KISS” απαντούσες εσύ, τεσπά, το «επόμενο βήμα» μετά το “Show no Mercy” λέω εγώ.
5.
DIO “The Last in Line”
Οι υποσχέσεις είναι για να τηρούνται. Φοβερό back-to-back από Ronnie & Co., ισάξιο για μένα του “Holy Diver” και με ιδιαίτερη αγάπη, πέρα από το υπερβατικό ομώνυμο και το αναμενόμενα επικό “Egypt”, στα “One Night in the City” και “Mystery”, δύο κομμάτια που κουβαλάνε ατόφια τα 80ς μέσα τους, τουλάχιστον όπως τα έχω εγώ γραμμένα στο μυαλό μου. Δόξα και τιμή σε έναν εκπληκτικό καλλιτέχνη που μεγαλούργησε σε τρία διαφορετικά σχήματα, βάζοντας και στα τρία σήμα κατατεθέν αυτή τη θεσπέσια φωνή. Κι άλλο ένα check στο προαναφερθέν rockwave του ’05.
4.
CELTIC FROST “Morbid Tales”/HELLHAMMER “Apocalyptic Raids”
Η ψήφος πήγε στο “Morbid Tales”, η αναφορά όμως αναγκαστικά είναι και για τις δύο κυκλοφορίες μιας και αφού η προνύμφη HELLHAMMER καταβρόχθισε τα πάντα με τα demos του ‘83, ήρθε ή ώρα να φτιάξει το κουκούλι της (αυτό το 9-λεπτο θαύμα του “Triumph of Death”) και να κρυφτεί εκεί μερικούς μήνες μέχρι την μεταμόρφωση. Μεγαλειώδες πλέον, το πλάσμα δομεί τα ρυθμικά μοτίβα του και τοποθετεί τις βάσεις πάνω στις οποίες (μαζί με κάποιες άλλες ασφαλώς) θα ωριμάσουν αποκρουστικά (και όχι μόνο) βδελύγματα τα επόμενα χρόνια. Τα δε “Return to the Eve” και “Danse Macabre” κλείνουν το μάτι σε ένα μέλλον που δεν αργεί. Οι CELTIC FROST με τις ultra-necro κιθάρες και την εθιστική επαναληπτικότητα των συνθέσεών τους είναι εδώ για να μείνουν (και για να κάνουν ένα από τα συγκλονιστικότερα come-backs κάμποσα χρόνια μετά, αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό).
O θρίαμβος του Θανάτου είναι η γέννηση μιας Ανώτερης Μορφής
3.
MERCYFUL FATE “Don’t Break the Oath”
Το πιο στοιχειωτικό opener στην ιστορία του χέβι μέταλ; Πιθανόν. Το σίγουρο είναι ότι οι Δανοί στο sophomore album τελειοποιούν όλα αυτά που παρουσίασαν έναν χρόνο πριν, οδηγώντας το ιδίωμα στη νέα εποχή. Ο απόλυτος συνδυασμός επιθετικότητας-ατμόσφαιρας-ήχου (νιώθω ότι το “Oath” ακούγεται σα να ηχογραφήθηκε 10+ χρόνια μετά σε σχέση με τους όποιους συνοδοιπόρους του) και φυσικά θεματολογίας. Κι ας μην ήταν εν τέλει κάποιος συνειδητοποιημένος ακόλουθος της Αριστερής Ατραπού ο Βασιλιάς… Εξάλλου το μήνυμα υπερβαίνει τον φέροντα αυτό.
2.
METALLICA “Ride the Lightning”
Πώς φτάσαμε απ’ το “Kill ‘em All” εδώ μέσα σε έναν χρόνο αναρωτιέται κανείς, αν και η απάντηση είναι απλή και συνοψίζεται στο όνομα “Cliff Burton”. Ακόμα ανατριχίλες όπως και τότε, κοντά 30 χρόνια πριν, ακόμα η πρώτη τριπλέτα κομματιών να με στέλνει αδιάβαστο -είμαστε θράσερς αλλά είμαστε και σοφιστικέ (όσο σοφιστικέ μπορούσαν στα 20 τους δηλαδή). Ακόμα το “Fade to Black” (το πρώτο «4ο κομμάτι, aka the power ballad») να μοιάζει μυστήριο πώς ξεκίνησε από μια τόσο πεζή κατάσταση και εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο βαθύ. Ακόμα η αγωνία (“Trapped…”) και η οργή (“Escape” –“no damn chains can hold me to the ground”) ξεχειλίζουν, ακόμα αντέχω να ακούω τον μαϊντανό “Creeping Death” χωρίς να βαριέμαι. Ακόμα το “Ktulu” μου μοιάζει ως το πρώτο instru-metal με νόημα και όχι για να γεμίσει λεπτά στον δίσκο.
1.
JUDAS PRIEST “Defenders of the Faith”
Χωρίς πολλά-πολλά, ο δίσκος με το εξώφυλλο που πιθανότατα (εγώ το πιστεύω ακράδαντα) αποτέλεσε την έμπνευση για το thunder tank (και ως εκ τούτου κερδίζει και στην σχετική ψήφο μου) και είναι η μόνιμη απάντηση που δίνω στην ερώτηση «τι είναι το χέβι μέταλ;». Ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο, ούτε ένα κομμάτι να υστερεί, τα περί παραγωγής/ήχου τα ακούω βερεσέ. “Sentinel” → διαλύει το σύμπαν, “Love Bites” → εγχειρίδιο του πώς να συνδυάσετε 80ίλα με βαμπίρ, “Night Comes Down” → ελεγεία για τις αναμνήσεις που ξυπνάνε το σούρουπο, κι όσο για τα τελευταία δύο έχω εκφραστεί κατάλληλα σε προηγούμενη τοποθέτησή μου στο νήμα.
Ειδικές Καταστάσεις
- Οι 2 κυκλοφορίες των SLAYER (κυρίως το “Live Undead”) έκλεισαν υπέροχα την πρώτη τους περίοδο, εμπρός τώρα για την δεύτερη.
- Χάλο, βι αρ ζε Γκέρμανς, βι αρ άλζο χίαγ εντ βι βιλ βαηολέητ γιογ ήαρζ
- Ωπ, ωπ! Τι έχουμε δώθε;;;
- Ο Ροτζεράκος αφού προφανώς είχε πρήξει τα @@ των υπόλοιπων, επιτέλους την έκανε και έβγαλε έναν δίσκο που αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι τον προτιμώ (όπως και τα επόμενα δύο του) απ΄ οτιδήποτε βγήκε υπό το όνομα PINK FLOYD μετά το 1975 -του “The Wall” εξαιρουμένου για καθαρά συναισθηματικούς λόγους όπως είχα εξηγήσει.
:
