Ok εγω προχθες εμαθα οτι σε μερικους αρεσει το μυδοπιλαφο με κόκκινη σαλτσα στο the thing θα τα χαλάσουμε;
1 Like
1984
- Metallica - Ride the Lightning
- Warlord - And the Cannons of Destruction have Begun…
- Manowar - Hail to England
- Queensryche - The Warning
- Omen - Battle Cry
Cover Art
21 Likes
Είχα την ευκαιρία κάποτε στο παλιό Closer να μιλήσω με τον αείμνηστο Θάνο για τους Metro Decay. Επιβεβαιώνεται η τεράστια επιρροή που είχε το 7’’ (και το LP αλλά η “Υπέρβαση” ήταν πιο δύσκολος δίσκος).
Πάντως, επίσης επιβεβαιωμένο, αν δεν είχαν διαλύσει, θα συνέχιζαν στην κατεύθυνση του Έβενου και της Απειλής , δηλαδή ακόμα πιο ατμοσφαιρικά.
Μεγάλη Πέμπτη της Σταυρώσεως…έρχεται σινδόνι (τοποθέτησης για 83/84, όχι του Τορίνο).
Για να συμπληρώσω το αρχικό σχόλιο, αν το '84 ήταν διεθνώς το pinnacle του μετσολ, στην ελλαδίτσα ήταν η εγκαθίδρυση του σκοτεινού (μετα)πανκ.
Το λάηβ στην Γκράβα είναι το απόλυτο ντοκουμένο της εποχής.
“Φοβάμαι όσο φοβάστε και εσείς, ε? Έτσι? Ευχαριστώ! Πάμε Απειλή Απειλή ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΕΙΛΗ”
5 Likes
Αυτό, θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι σε κάποιο κείμενο του Αντώνη Σαμαράκη.
1 Like
1984 → Knock, a-knock at your front door
10. – 6.
10. VOIVOD “War and Pain”
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, κουβαλάει κάμποση κουλαμάραπειρία μέσα του. Υποκειμενικά, και μόνο το ότι υπάρχουν οι πρωτόλειες μορφές των riffs που αργότερα γέννησαν «τέρατα» (από τους ίδιους αλλά και από πολλούς ακόλουθους) αρκεί για βρίσκεται εδώ.
9. TWISTED SISTER “Stay Hungry”
Δεν είναι τόσο το άλμπουμ καθαυτό (που παραμένει δισκάρα βέβαια) όσο η ανάμνηση εκείνου του headline show (όπου και παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο) που έκλεισε πανηγυρικά ένα ονειρικό μεταλλικό διήμερο, πίσω στο 2005.
8. W.A.S.P. “W.A.S.P.”
Το soundtrack μιας γενιάς που βράζει αλλά δεν έχει από πού να πιαστεί, παρά από μια εφήμερη “Sex, Drugs & Rock’n’Roll” πλάνη.
7. QUEENSRYCHE “The Warning”
Χωρίς διάθεση για (take hold of the) flame, οι αγαπημένοι μου RYCHE σταματάνε εδώ. Σεβασμός στην υπόλοιπη πορεία, αλλά οι ανατριχίλες του “Roads to the Madness” δεν ήρθαν ποτέ ξανά.
6. BATHORY “Bathory”
Επ, πού ‘σαι ρε ψηλέ; Κάτι για αντιγραφή VENOM λέγανε, “τι λέτε ρε, SABBATH meets G.B.H. με ολίγη από KISS” απαντούσες εσύ, τεσπά, το «επόμενο βήμα» μετά το “Show no Mercy” λέω εγώ.
5.
DIO “The Last in Line”
Οι υποσχέσεις είναι για να τηρούνται. Φοβερό back-to-back από Ronnie & Co., ισάξιο για μένα του “Holy Diver” και με ιδιαίτερη αγάπη, πέρα από το υπερβατικό ομώνυμο και το αναμενόμενα επικό “Egypt”, στα “One Night in the City” και “Mystery”, δύο κομμάτια που κουβαλάνε ατόφια τα 80ς μέσα τους, τουλάχιστον όπως τα έχω εγώ γραμμένα στο μυαλό μου. Δόξα και τιμή σε έναν εκπληκτικό καλλιτέχνη που μεγαλούργησε σε τρία διαφορετικά σχήματα, βάζοντας και στα τρία σήμα κατατεθέν αυτή τη θεσπέσια φωνή. Κι άλλο ένα check στο προαναφερθέν rockwave του ’05.
4.
CELTIC FROST “Morbid Tales”/HELLHAMMER “Apocalyptic Raids”
Η ψήφος πήγε στο “Morbid Tales”, η αναφορά όμως αναγκαστικά είναι και για τις δύο κυκλοφορίες μιας και αφού η προνύμφη HELLHAMMER καταβρόχθισε τα πάντα με τα demos του ‘83, ήρθε ή ώρα να φτιάξει το κουκούλι της (αυτό το 9-λεπτο θαύμα του “Triumph of Death”) και να κρυφτεί εκεί μερικούς μήνες μέχρι την μεταμόρφωση. Μεγαλειώδες πλέον, το πλάσμα δομεί τα ρυθμικά μοτίβα του και τοποθετεί τις βάσεις πάνω στις οποίες (μαζί με κάποιες άλλες ασφαλώς) θα ωριμάσουν αποκρουστικά (και όχι μόνο) βδελύγματα τα επόμενα χρόνια. Τα δε “Return to the Eve” και “Danse Macabre” κλείνουν το μάτι σε ένα μέλλον που δεν αργεί. Οι CELTIC FROST με τις ultra-necro κιθάρες και την εθιστική επαναληπτικότητα των συνθέσεών τους είναι εδώ για να μείνουν (και για να κάνουν ένα από τα συγκλονιστικότερα come-backs κάμποσα χρόνια μετά, αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό).
O θρίαμβος του Θανάτου είναι η γέννηση μιας Ανώτερης Μορφής
3.
MERCYFUL FATE “Don’t Break the Oath”
Το πιο στοιχειωτικό opener στην ιστορία του χέβι μέταλ; Πιθανόν. Το σίγουρο είναι ότι οι Δανοί στο sophomore album τελειοποιούν όλα αυτά που παρουσίασαν έναν χρόνο πριν, οδηγώντας το ιδίωμα στη νέα εποχή. Ο απόλυτος συνδυασμός επιθετικότητας-ατμόσφαιρας-ήχου (νιώθω ότι το “Oath” ακούγεται σα να ηχογραφήθηκε 10+ χρόνια μετά σε σχέση με τους όποιους συνοδοιπόρους του) και φυσικά θεματολογίας. Κι ας μην ήταν εν τέλει κάποιος συνειδητοποιημένος ακόλουθος της Αριστερής Ατραπού ο Βασιλιάς… Εξάλλου το μήνυμα υπερβαίνει τον φέροντα αυτό.
2.
METALLICA “Ride the Lightning”
Πώς φτάσαμε απ’ το “Kill ‘em All” εδώ μέσα σε έναν χρόνο αναρωτιέται κανείς, αν και η απάντηση είναι απλή και συνοψίζεται στο όνομα “Cliff Burton”. Ακόμα ανατριχίλες όπως και τότε, κοντά 30 χρόνια πριν, ακόμα η πρώτη τριπλέτα κομματιών να με στέλνει αδιάβαστο -είμαστε θράσερς αλλά είμαστε και σοφιστικέ (όσο σοφιστικέ μπορούσαν στα 20 τους δηλαδή). Ακόμα το “Fade to Black” (το πρώτο «4ο κομμάτι, aka the power ballad») να μοιάζει μυστήριο πώς ξεκίνησε από μια τόσο πεζή κατάσταση και εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο βαθύ. Ακόμα η αγωνία (“Trapped…”) και η οργή (“Escape” –“no damn chains can hold me to the ground”) ξεχειλίζουν, ακόμα αντέχω να ακούω τον μαϊντανό “Creeping Death” χωρίς να βαριέμαι. Ακόμα το “Ktulu” μου μοιάζει ως το πρώτο instru-metal με νόημα και όχι για να γεμίσει λεπτά στον δίσκο.
1.
JUDAS PRIEST “Defenders of the Faith”
Χωρίς πολλά-πολλά, ο δίσκος με το εξώφυλλο που πιθανότατα (εγώ το πιστεύω ακράδαντα) αποτέλεσε την έμπνευση για το thunder tank (και ως εκ τούτου κερδίζει και στην σχετική ψήφο μου) και είναι η μόνιμη απάντηση που δίνω στην ερώτηση «τι είναι το χέβι μέταλ;». Ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο, ούτε ένα κομμάτι να υστερεί, τα περί παραγωγής/ήχου τα ακούω βερεσέ. “Sentinel” → διαλύει το σύμπαν, “Love Bites” → εγχειρίδιο του πώς να συνδυάσετε 80ίλα με βαμπίρ, “Night Comes Down” → ελεγεία για τις αναμνήσεις που ξυπνάνε το σούρουπο, κι όσο για τα τελευταία δύο έχω εκφραστεί κατάλληλα σε προηγούμενη τοποθέτησή μου στο νήμα.
Ειδικές Καταστάσεις
- Οι 2 κυκλοφορίες των SLAYER (κυρίως το “Live Undead”) έκλεισαν υπέροχα την πρώτη τους περίοδο, εμπρός τώρα για την δεύτερη.
- Χάλο, βι αρ ζε Γκέρμανς, βι αρ άλζο χίαγ εντ βι βιλ βαηολέητ γιογ ήαρζ
- Ωπ, ωπ! Τι έχουμε δώθε;;;
- Ο Ροτζεράκος αφού προφανώς είχε πρήξει τα @@ των υπόλοιπων, επιτέλους την έκανε και έβγαλε έναν δίσκο που αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι τον προτιμώ (όπως και τα επόμενα δύο του) απ΄ οτιδήποτε βγήκε υπό το όνομα PINK FLOYD μετά το 1975 -του “The Wall” εξαιρουμένου για καθαρά συναισθηματικούς λόγους όπως είχα εξηγήσει.
28 Likes
ωραια χρονια
Top 5 1984
- This Mortal Coil - It’ll End in Tears
- Scott Walker - Climate of Hunter
- Univers Zero - Uzed
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Διαίρεση
- Arvo Pärt - Tabula rasa
13 Likes
Α ρε JTN, τελειωσαν τα 70ς και χασαμε τα κοινα σημεια επαφης.
1 Like
τπτ απο αυτα σου κανει;
U2 - The Unforgettable Fire
Prince - Purple Rain
The Smiths - The Smiths
King Crimson - Three Of A Perfect Pair
Λένα Πλάτωνος - Μάσκες Ηλίου
Queen - The Works
Violent Femmes - Hallowed Ground
Red Hot Chili Peppers - Red Hot Chili Peppers
Julian Lennon - Valotte
Paolo Conte - Paolo Conte
Lloyd Cole and The Commotions - Rattlesnakes
Sade - Diamond Life
Cocteau Twins - Treasure
Deep Purple - Perfect Strangers
Ennio Morricone - Once Upon A Time In America
Scorpions - Love At First Sting
Nick Cave and the Bad Seeds - From Her to Eternity
Metallica - Ride the Lightning
Bon Jovi - Bon Jovi
The Cars - Heartbeat City
Dead Can Dance - Dead Can Dance
Dio - The Last In Line
W.A.S.P. - W.A.S.P.
Wham! - Make It Big
Diana Ross - Swept Away
Laurie Anderson - Mister Heartbreak
Iron Maiden - Powerslave
R.E.M. - Reckoning
αν οχι, δεχομαι προτασεις για το 85
4 Likes
Α οκ, μια χαρα. Κατι κανουμε.
Fuck ξέχασα τελείως queen, purple και scorpions. Honourable mentions θα τα έβαζα μικρό το κακό
1 Like
Εβαλε και χειροτερα εξωφυλλα της χρονιας ο @anhydriis στο παιχνιδι?
Ειχα δυσκολη εβδομαδα και δεν παρακολουθησα το παιχνιδι πολυ.
1 Like
Δεν ξέρω για καλύτερο εξώφυλλο… σίγουρα θα έβαζα το “Acid bath” ως fav pick των Alien Sex Fiend.
Έχω την υποψία ότι ο Cronenberg επηρεάστηκε πάντως.
(I think I just made no sense once again)
Μην πασπατευετε το αρνι απο τωρα αντίχριστοι… σας ψαχνει η μολυ
5 Likes
Εξωφυλλαρα, κακος δισκος.
3 Likes
1984
Ή αλλιώς η χρονιά που τα megahits ήταν τα εξής
Δικαιωματικά θα πω
Επίσης βγήκε μια από τις αγαπημένες μου και συγκλονιστικότερες μπαλάντες εβερ
HONOURABLE MENTIONS
22. Bryan Adams - Reckless
Hits all over the place 
21. Bruce Springsteen - Born in The USA
Hits all over the place
20. Trouble - Psalm 9
Fucking Doom Metal
19. Armored Saint - March of the Saint
πωπω δισκαρα
18. Metal Church - Metal Chruch
πώς δισκαρα
17. Scorpions - Love at first Sting
Guess what? Hits all over the place
16. Twisted Sister - Stay Hungry
We wanna rock too 
15. Van Halen - 1984
80’s hard rock στα καλύτερα του
14. Bathory - Bathory
Χωρίς να είμαι γνώστης της σκηνής αλλά λάτρης της μπάντας, θα πω ότι ο ήχος του black metal βρίσκεται/ξεκινάει εδώ
13. Judas Priest - Defenders of the Faith
Jawbreaker, Love Bites, Sentinel κλπ κλπ
12. Yngwie Malmsteen - Rising Force
Η κιθαριστική μουσική δεν ήταν ποτέ ξανά ίδια . Συγκλονιστικός δίσκος και ταιριαστός τίτλος 
11. Celtic Frost - Morbid Tales
Μεγάλη μπάλα από μεγάλους καλλιτέχνες
10. Dio - Last in Line
Είπαμε , 80ς Dio = textbook metal
9. Deep Purple - Perfect Strangers
Τεράστιο comeback του θρυλικού lineup
8. Q5 - Steel the Light
Ούτε μισή αδύναμη στιγμή. Διαμάντι παραγνωρισμένο. Συγκλονιστικό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
Lonely Lady , Steel the Light, MiA , ain’t no way to treat a lady
Απίστευτα πράγματα. 80ς φακιν χαρντ ρακ
7. Manowar - Hail to England
Πιο επιθετικός αλλά παραμένει επικός . Σπουδαίοι οι Manowar όλη τη δεκαετία
6. Manowar - Sign of the Hammer
Πιο ατμοσφαιρικοεπικος σε σημεία αλλά δεν υστερεί σε επιθετικότητα. Thor, ομώνυμο, Mountains , Guyana τι να πεις ειλικρινά
TOP 5
5. Quennsryche - The Warning
Συγκλονιστικό US power metal . Ίσως η πιο ντελικάτη καθαρή και συγκλονιστική φωνή στο μεταλ. Για μένα παίζει ανάμεσα σε αυτόν και Midnight , δεν θα αποφασίσω ποτέ
Μουσικός έρωτας
4. Metallica - Ride the Lightning
Το έχετε ήδη αναφέρει πολλοί. Πώς γίνεται μέσα σε ένα χρόνο αυτά τα παιδιά τότε , να πάνε από το KEA σε αυτό το αριστούργημα;;
Απίστευτες συνθέσεις, ήχος , φωνή James όλα 10/10 .
Είναι φορές που τον θεωρώ τον καλύτερο τους
3. WASP - WASP
Στο ποστ του 1983 είχα γράψει για τους MF ότι το μεταλ δεν ακούστηκε ξανά τόσο καυλιαρικο
Θα το ξαναπώ και τώρα για τους WASP
Όσο κι αν θεωρώ καραγκιόζη τον blackie , η μουσική των wasp είναι απ’ τις αγαπημένες μου εβερ . Ροκ εν ρολιζον hard rock , καυλιαρικο, επιθετικό, ανθεμικα ρεφρέν που τρυπανε εγκέφαλο και τα φωνάζεις με υψωμένες γροθιές , μια απ’ τις καλύτερες power ballads
Αυτά
2. Mercyful Fate - Don’t Break the Oath
Ίσως το καλύτερο και πιο ψαρωτικο μπασιμο δισκου . Το ίδιο ισχύει και για το κλείσιμο του
Ξανά θα πω ότι η κιθαριστική δουλειά , η μελωδίες τα ριφφ είναι μνημειώδη
Απ’ τους καλύτερους μέταλ δίσκους
1. Iron Maiden - Powerslave
Στο ποστ για το 1983 έγραψα ότι με το PoM έδειξαν γιατί στο μέλλον έφτασαν στη θέωση .
Ε, με το powerslave ένα χρόνο μετά έφτασαν στη θέωση και έγιναν Υ μεγαλύτερη μεταλ μπάντα του πλανήτη
Εξώφυλλο
Για μένα είναι από τα καλύτερα εξώφυλλα όλων των εποχών ούτως ή άλλως
21 Likes
Εβδομάδα των Παθών indeed οπότε όλα έμειναν πίσω. Ξεκλέβω λοιπόν χρόνο για ψήφο, χωρίς πολλά λόγια.
Γενικά, δύσκολο το '84, όχι όσο το '83, και σίγουρα όχι όσο το '85. Γενικά, ως αρχή, είχα πει πως θα πάω μόνο με δίσκους διεθνείς, ούτε ελληνικά, ούτε live, oύτε EP, oύτε τίποτα. Το σπάω μετά από εβδομάδες παιχνιδιού καθώς η χρονιά έχει δύο από τα πιο αγαπημένα μου EP όλων των εποχών και, τελικά, δεν μπόρεσα να κρατήσω τους κανόνες που εγώ είχα θέσει. Δεν νομίζω πως θα το επαναλάβω άλλη χρονιά πάντως. Η 5αδα μου:
The Smiths – The Smiths - Προφανής δίσκος της χρονιάς. Λίγο χειρότερο από το “Queen…” αλλά κερδίζει χάρη στην έκπληξη του προσφέρει στον ακροατή. Ψυχραιμα, από άποψη ποιότητας κι επίδρασης, μέσα στα 10 σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών.
Metallica – Ride The Lightning - Κάτι έλεγε ο αδεφός @apostolisza8 για σοβαρό μεταλ. Πιο σοβαρό από αυτό δεν υπάρχει. Όχι απλά από άποψη ήχου αλλά και στιχουργικά ο James αδειάζει για πρώτη φορά την ψυχή του στο μικρόφωνο (συνεχίζει να το κάνει μέχρι σήμερα), απλά εδώ με έναν δίσκο που τσακίζει κόκαλά.
Celtic Frost - Morbid Tales (EP): Punk Rock δίσκος της χρονιάς!
Πείτε με και υπερβολικό αλλά το “Morbid Tales” μου αρέσει μάλλον ένα τσικ περισσότερο από το ντεμπούτο που θα σκάσει μύτη την επόμενη χρονιά. Χωρίς πολλά- πολλά, ένας από τους αγαπημένους δίσκους όλων των εποχών. Είναι εντυπωσιακό το πως ο Fischer έφερε τόσα πολλά νέα πράγματα εδώ ενώ ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η συνθετική ωριμότητα που επιδεικνύει το συγκρότημα. Τέλειο από κάθε άποψη.
Minutemen – Double Nickels On The Dime: H καλύτερη κυκλοφορία του τρίου από το San Pedro. Δίσκος που όρισε το post- hardcore ενώ, παράλληλα, είναι τέρμα διασκεδαστικός.
Hüsker Dü – Zen Arcade: Δυσκολεύτηκα να διαλέξω πέμπτο αλλά πήγα τελικά με το συναίσθημα. Δίσκος που χαρακτηρίστικε “thrash Quadrophenia” και “like The Byrds with a fuzzbox”, δίσκος που όρισε μια εποχή και άνοιξε νέους δρόμους για την εναλλακτική μουσική των HΠΑ, δίσκος, που δικαίως, λατρεύτηκε όσο λίγοι.
Και 10 ακόμη
Scratch Acid - Scratch Acid (EP): To άλλο EP που αγαπώ από το μακρινό 1984, ένα πρώιμο noise rock διαμαντάκι που οριακά δεν μπήκε στην 5αδα.
The Replacements – Let It Be: Λίγο κατώτερο για μένα από το Tim που το 1985 πάει για 5αδα. Όπως και να έχει, σπουδαίο και πολύ αγαπημένο άλμπουμ που, σε μεγάλο βαθμό, όρισε το νεανικό ανεξάρτητο rock των ΗΠΑ για τη δεκαετία του 1980.
Bathory – Bathory: Kαλώς ήρθες γλυκό σκότος. Μου αρέσει που είσαι τόσο ακατέργαστο.
R.E.M. - Reckoning: Δεν είναι κατώτερο από το ντεμπούτο απλά πλέον απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης.
Echo & The Bunnymen - Ocean Rain: Σίγουρα ο καλύτερος τους δίσκος. Post- punk που στοχεύει στο mainstream κοινό, χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις.
Trouble - Psalm 9: Doom, heavy, πείτε το όπως θέλετε, ο δίσκος σπέρνει.
Black Flag – My War: Οι ταχύτητες πέφτου, η ποιότητα παραμένει στα ύψη. Χωρίς το “My War” δεν θα υπήρχε grunge και αφήστε τους υπόλοιπους να λένε για Led Zeppelin κτλ.
This Mortal Coil - It’ll End In Tears: Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος fan του είδους, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσεις την ποιότητα αυτού του δίσκου και να μην υποκλιθείς στις ατμόσφαιρες που δημιούργησε εδώ ο Ivo Watts-Russell.
7 Seconds - The Crew : Aγαπημένος hardcore punk δίσκος. Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλό όσο πιστεύω αλλά εγώ το λατρεύω.
Nick Cave and The Bad Seeds – From Her to Eternity: Η all- star τετράδα των Nick Cave, Barry Adamson, Blixa Bargeld, Mick Harvey κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο και είναι τόσο καλός, όσο θα περίμενε κανείς.
Τρεις υποσημειώσεις.
-
Παραλίγο να έβαζα στην 15αδα Powerslave που δεν το περίμενα αλλά είναι αδιανόητο ποιοτικά και μπράβο του.
-
Εν όψει της ψηφοφορίας ξαναάκουσα το “Don’t Break the Oath” o οποίος είναι ένας εκπληκτικός heavy metal δίσκος όπου κάθε φορά όμως που μπαίνει ο King Diamond εγώ σκέφτομαι αυτό:
- Αν απέκλεια όντως τα EP στη 15αδα μου θα έβαζα το “Psychic… Powerless… Another Man’s Sac” των Butthole Surfers που είχα χρόνια να το ακούσω και με εντυπωσίασε από το πόσο φρέσκο ακούγεται ακόμα, και το “March Of The Saint” των Armored Saint που γμαει διαχρονικά. John Bush άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα.
Edit: Εξώφυλο
20 Likes
Έχω βάλει κι ακούω Hail to England.
Να δω μέχρι ποιο κομμάτι θα αντέξω…
1 Like
Παιδιά, συγγνώμη, αλλά αν εξαιρέσουμε τα δύο τελευταία κομμάτια, το Hail to England ήταν σαν να ακούω Τζόνυ Μέταλο 
:
2 Likes