Cultosaurus Erectus, τρομερός δισκος
1 Like
Οι Blue Öyster Cult είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, ειδικά για τις ΗΠΑ είναι (με μια μικρή δόση υπερβολής) το αντίστοιχο των Black Sabbath για τον υπόλοιπο κόσμο!
Ο “μυστικιστικός” χαρακτήρας της μουσικής και των στίχων, η διασύνδεση με σπουδαίους συγγραφείς, οι διάσημες live εμφανίσεις τους (είχα διαβάσει πως υπήρχε συμμορία μηχανόβιων που τους ακολουθούσε σαν… σμήνος σε κάθε στάση της περιοδείας τους στις ΗΠΑ) όλα προσέδωσαν μια μυθική διάσταση στο συγκρότημα!
Η επιρροή τους τεράστια, εκτείνεται πέρα από το μουσικό μέρος, μέχρι το image και το… umlaut στο όνομα, που έκτοτε χρησιμοποιήθηκε από αρκετούς!
Η Black and white περίοδος (τα τρία πρώτα δηλαδή). το Agents of Fortune, και το Fire of Unknown Origin είναι τα πρώτα που θα ακούσει κάποιος που ενδιαφέρεται, και μετά προχωράει και σε άλλα. Αναλυτικότερα όμως θα τα πούμε στον… καιρό τους, μην παρεκτρεπόμαστε από το θέμα!
16 Likes
Πολύ χαίρομαι όταν κάποιος χρήστης (στην προκειμένη ο @Ian_Metalhead με το εξαιρετικό ύφος του) αποτυπώνει σχεδόν επακριβώς δικές μου σκέψεις που λόγω έλλειψης χρόνου ή/και διάθεσης δεν έχει τύχει να καταγράψω.
1 Like
Κυριακη κοντη γιορτη αυριο ε.
Οποτε και θα δουμε αν θα λάβει χωρα η ανατροπη που μυριζει απο χτες… μεχρι τοτε
@38aris @criss_burton @Tom7 @JTN @nnnkkk @jonkyr @Sh_Wo_f
Αντε και ξεκιναμε “περήφανο” αφιέρωμα
5 Likes
Προσυπογράφω για Blue Oyster Cult, ήθελα αυτή τη βδομάδα να ακούσω albums του 1972, αλλά από όταν άκουσα το Flaming Telepaths από το άλλο παιχνίδι, το μόνο που κάνω είναι να ακούω τους δίσκους τους 
9 Likes
blue oyster cult είναι αδύνατο σχεδόν για εμένα, όπως είχα γράψει και στο σχετικό post του 1972, να μην συμπεριλαμβάνω στις επόμενες χρονιές ένα δίσκο στη 5άδα μου… funny story -ή και όχι- θα τη πω anyway 
(σε spoiler για να μην σπάω μπάλες):
Summary
είχα ακούσει μικρός το Don’t Fear the Reaper σε κάποιο τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό του Ηρακλείου στη Κρήτη και έχοντας μονίμως ένα κασετόφωνο δίπλα από το κρεβάτι, πάνω στο κομοδίνο μου -γιατί μου άρεσε να γράφω κασέτες γενικά- πάτησα το rec και έγραψα κάπου το μισό κομμάτι -λίγο πριν αρχίσει το solo στη μέση… αυτά τώρα γύρω στα 11-12, λίγο πριν μπω Γυμνάσιο anyway.
Λοιπόν αυτή η κασέτα ήταν μια από τις δεκάδες που είχα γράψει εκείνα τα χρόνια, με κομματάρες που προφανώς ούτε ήξερα ποιοι τις λέγαν εκείνα τα χρόνια, ούτε υπήρχε και ένας άμεσος τρόπος να μάθω -οι 40άρηδες καταλαβαίνεται πόσο εύκολο ήταν εκείνη την εποχή να ακούσεις κάτι και αν δεν σημειώσεις στίχους και να έχεις κανένα φίλο/συγγενή σκληροπυρηνικό fan του ήχου αυτού, να μην μάθεις ποτέ ποιος το έλεγε.
Με το εν λόγω κομμάτι έπαθα παροξυσμό για μια περίοδο, παίζει να το άκουγα κάθε μα κάθε μέρα και να φαντάζομαι ένας θεός ξέρει τι για το ποιοι το έγραψαν, από που ήρθε, αυτό, εκείνο, Θεριστής, αγάπες, παραλίες, καλοκαίρι, τι συμβαίνει κτλ κτλ κτλ -enter gif <δεν μπορώ άλλο, συγκινήθηκα> που λέει και ο Μπουμπούκος…
Φτάνουμε πλέον Γ Λυκείου, έχοντας αρχίσει να αποκτώ μια μουσική ταυτότητα ας πούμε, ώσπου ξαφνικά σε μια εκκαθάριση κασετών πετυχαίνω την εν λόγω με το “Don’t Fear the Reaper” και λέω ρε γαμώτο, τι κομματάρα είναι αυτή πάλι και πως το άφησα/ξεχάστηκα, ας το ψάξω λίγο παραπάνω…
Πάω σχολείο και λέω στον φίλο κολλητό μου Νικόλα, ότι “ποπο μλκ βρήκα μια κομματάρα παλιά, πρέπει να το ακούσεις, πρέπει να ήταν τρελό χιτάκι στην εποχή, ποπο μλκ έλα φέρε walkman κτλ κτλ”…“πως το λένε”, με ρωτάει ψύχραιμα και με αύρα μεταλλοπατέρα, “Ripper μάλλον” του απαντάω εγώ, “Α ΜΛΚ, σε έφτιαξα, εννοείται το ξέρω, ύμνος, κλασσικό, α ρε μλκ κοροίδευες και τώρα θα κολλήσεις και συ κτλ κτλ, έλα από το σπίτι μετά το σχολείο μια να σου δώσω το cd γιατί το έχω”
Δεν πήγαινε 14.00 να σχολάσουμε με τη καμία, αγωνία, λαχτάρα, χαμός, χτυπάει κουδούνι, καρφί σπίτι του και μου δίνει το… Sad Wings of Destiny των Priest.
Λέω γω “χμ χμ, δεν μου ταιριάζει υφολογικά αυτό που βλέπω τώρα με αυτό που ακούω από 10 χρονών, μου φαίνεται κοντά σε αυτά που ακούς εσύ”.
Ο φίλος Νικόλας ήταν μεταλλάς , από τους πρώτους της παρέας που το γύρισαν στον σκληρό ήχο, ενώ εγώ κλασσικά επέμενα με Τρύπες/Σπαθιά/Γενιά του Χάους/MetroDecayΧάσμα/alternativonewwave-ίζοντα ξένα συγκροτήματα της εποχής και λίγο πιο πίσω, καμία απολύτως σχέση δεν είχα με αυτόν τον ήχο, ενώ έκανα και σαν 12χρονος κομπλεξικός “πολέμιος του μέταλ”, όποτε κάναμε σοβαρές μουσικό-συζητήσεις (ασχέτως αν ήμουν 18 τότε) αλλά δε γαμιέται, τον εμπιστευόμουν, κολλητός, κάτι ήξερε…
Πάω σπίτι τρέχοντας, cd-player με τη μια, σκάω το cd μέσα, track 2 (?) και… γντούπ, η ξενέρα του αιώνα! Παίζει να μην το άκουσα καν ολόκληρο + να του μανούριασα μετά κιόλας, “ρε μλκ με δουλεύεις, τι είναι αυτά κτλ κτλ”
Αnyway, στο πρώτο έτος ήρθε η λύση του μυστηρίου, αφού άρχισα να ακούω σχεδόν τα πάντα που μου έκαναν το παραμικρό κλικ χωρίς τα λυκειακά κόμπλεξ ευτυχώς, κάπου κάπως έπεσε γρήγορα στα χέρια μου ένα best of των BoC και όλα μετά πήραν το δρόμο τους (και ευτυχώς γρήγορα εδραιώθηκε και η πίστη/αγάπη μου στους Priest)… φοβερό δλδ πως “ενώθηκαν” τρόπο τινά η αγαπημένη μου metal μπάντα με το αγαπημένο μου heavy rock συγκρότημα 
Να πω ότι στο live του 2008 (? 2008 ήταν; δεν θυμάμαι) παίζει να άφησα τη ψυχή μου στο θέατρο Βράχων -κυριολεκτικά ανέβασα πυρετό την άλλη μέρα, φωνή 0 για μια βδομάδα κτλ- αλλά ήταν ένα από τα ίσως 5 αγαπημένα μου live ever, που έζησα στο έπακρο κάθε μα κάθε δευτερόλεπτό του!
αυτά 
18 Likes
Εξαιρετικά τα λένε οι φίλοι @Ian_Metalhead κ @Lupin
Το μόνο που θα προσθεσω εδώ σαν γνώμη, ειναι ότι, ακριβώς επειδη μιλάμε για μια μπανταρα με πολλα κ διαφορετικά μεταξυ τους μουσικά προσωπα, αν θες μια κ μόνη, definitive προταση για να ξεκινήσεις την ενασχόλησή σου, κατ εμε η λυση ειναι μονόδρομος:
Το Fires of Unknown Origin θα μπορουσε σχεδόν να θεωρηθεί το δικό τους Black Album κ ενδείκνυται απειρα ως πρωτη επαφή - κ μια παραπάνω αν δεν εισαι τρέλα εξοικειωμένος με τα 70ς, μιας που εδω, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας, κ με την βοήθεια της παραγωγαρας του τεράστιου Martin Birtch, ραφιναρουν/ απλοποιούν/ ανανεώνουν την μαγικη τους μουσική συνταγή παρουσιάζοντας το ίσως πιο προσιτο τους προσωπο.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο ιδανικό σημείο εισόδου στον κόσμο της μπανταρας.
Κ μια δευτερη κ τελευταία (αρκετά σε βομβαρδισαμε με πληροφορίες, νομίζω!) προταση από μένα, κάτι σχετικο με ένα άλλο πολυ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης μπάντας, που, αν δεν κάνω λάθος, δεν αναφέρθηκε παραπανω:
Το Some Enchanted Evening, του 1978,
ειναι το δευτερο live album τους, συγκεντρωνει κάποια από τα πιο επιβεβλημένα τους έπη των 70ς σε μια κυκλοφορία (Godzilla, Don’t Fear the Reaper, Astrolonomy κλπ), αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι εκτελέσεις τους είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ κ κλάσεις ανωτερες από τις αντίστοιχες studio.
Αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικο της μπάντας: θεωρούνται από τα κορυφαία Live Acts της γενιάς τους κ τα live albums τους είναι κλασικα ( ειδικά το συγκεκριμένο).
Για μια συγκεκριμένη live εκτελεση ενός από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ever ( λεγε με και Veteran of the Psychic Wars), θα φανμποΐσω όταν φτάσουμε στα 80ς.
Για την ώρα νομίζω ότι σε καλυψαμε φίλε @nikosPL !
12 Likes
Χαχα, δεν την ήξερα αυτή την ιστορία (ή δεν τη θυμόμουνα), nice.
Και σκεφτείτε ότι το τρολάρισμα ανυποψίαστων βάζοντάς τους Judas Priest ήταν μόλις η 3η πιο αγαπημένη ασχολία του εν λόγω ατόμου εκείνη την περίοδο, μετά την ΑΕΚ και τις γκόμενες (για την ακριβή σειρά των πρώτων δύο δεν είμαι απόλυτα σίγουρος οπότε θα το αφήσω να αιωρείται).
OH NO!
THERE GOES TOKYO!
GO, GO, GODZILLA!
4 Likes
Μην εισαι τοσο woke τι ουρανια τοξα ειναι αυτα ελεος
1 Like
Έρχεται σεληνιασμενη τσαπου στο νο1 λέμε 
3 Likes
BΟC σπέρνουν, κάθε συναυλία τους είναι μυσταγωγία. To Veteran ειναι το magnus opus τους. Ή ισως το Astronomy. Μπορεί το Flaming Telepaths. Δεν ξέρω, πιθανώς αλλα 10-20-30 τραγούδια τους. Τόσο πολύ ταλέντο σε συγκρότημα δύσκολα βρίσκεις.
Τα υπόλοιπα (σχετικά με το θέμα του τόπικ) αύριο.
11 Likes
Κοίτα τώρα που θα με βάζουν να ακούω BoC στα γεραματα
2 Likes
Εμενα παλι οχι, τους βαριεμαι αφορητα και δεν ενστερνιζομαι ουτε στο ελαχιστο τους διθυραμβους στις τελευταιες σελιδες, αλλα προφανως απλα δεν ειναι για μενα. Οτι γουσταρει ο καθενας.
Tους είχα δει το 2009, ακόμα το θυμάμαι ως ένα από τα καλύτερα λαιβ που έχω πάει! 
Αγαπημένη μπαντάρα.
3 Likes
Μαζι σου σε αυτο
- Demons and Wizzards (Uriah Heep)
- Machine Head(Deep Purple)
- Argus(Wishbone Ash)
- Vol 4 (Black Sabbath)
- Blue Öyster Cult (Blue Öyster Cult )
9 Likes
Πάντοτε είχα ένα πρόβλημα όταν έπρεπε να διαλέξω τι θα ακούσω πρώτο: το magician’s ή το demons. Το ομωνυμο του πρώτου είναι ένα συγκλονιστικό έπος και για να φτάσω εκεί έχει ένα build up με όλα τα προηγούμενα τραγούδια του δίσκου. Στο δεύτερο όμως το δίδυμο Paradise/The Spell αποτελεί τις δύο όψεις ενός νομίσματος, δύο τραγούδια σε ένα, δύο συγκλονιστικές ερμηνείες από μαγικές φωνές που συνδυάζονται για να απογειώσουν ηχητικά τον δίσκο στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα.
Let us not begin
This fight we cannot win
Be sure you’re watching me
Cause all through your life
Everyday and everynight
You should know that I’ll be watching you
Οι επιλογές μου
Deep Purple - Machine Head
Uriah Heep - Demons
Black Sabbath - Vol. 4
Blue Oyster Cult - Same
Dust - Hard Attack
Ζητώ συγγνώμη από (μόνο πεντάδα):
David Bowie - Rise and Fall
Uriah Heep - Magician’s Bday
Scorpions - Lonesome Crow
Jethro Tull - Thick
Alice Cooper - Schools Out
Και απο Aphrodite’s Child, Eagles, Yes, Wishbone Ash, Neil Young, Manfred Mann’s Earth Band, Santana, Hawkwind, Eagles, T.Rex και οσους δεν χωρεσαν.
Ξεχνα το 1973 @pantelis79, το 1974 ειναι πολυ δυσκολο να ξες.
9 Likes
Μου κάνει εντύπωση η τόση δημοφιλία του “Lonesome crow”. Όχι ότι δεν το θεωρώ καλό album, περιέχει 2-3 (όχι περισσότερες για τα δικά μου γούστα) αρκετά δυνατές στιγμές, αλλά από εκεί και πέρα ωχριά μπροστά στην επόμενη πορεία του συγκροτήματος. Δεν πάνε συγκριτικά αυτά, βέβαια, ωστόσο πρόκειται για έναν ήχο που οι Scorpions δεν “πρόλαβαν” να εξελίξουν/εξερευνήσουν παραπάνω, οπότε απορώ (όχι ειρωνικά, το γράφω εννοώντας ότι δεν έχω τα επαρκή ακούσματα/γνώσεις αυτού του prog/kraut/hard rock ήχου) αν κατάφεραν όντως να δώσουν κάτι τόσο ποιοτικό σε σχέση με τα standards του ήχου ή απλά αυτό το album κέρδισε την αίγλη του “μοναδικού” ντεμπούτου.
1 Like
Προσωπικά εγώ τους υπόλοιπους σκόρπιονς δεν τους μπορώ… όχι οτι μου έχουν κάνει κάτι, αλλά δεν…βαριέμαι… ε αυτο το μοναχικό κοράκι με άφησε άφωνο… άλλη μπάντα… και όντως δλδ, αφού διάβασα λίγο κατάλαβα γιατί όντως δεν υπάρχει συνέχεια στο ήχο αυτό…
1 Like