Η μονη αναμνηση που εχω ειναι οτι ξεκινησε με το where eagles dare. Δεν θυμαμαι κανενα αλλο τραγουδι
Είχα πάει κι εδώ και πάνω. Ντάξει, χαβαλέ είχε. Έλεγε κ κάτι κρύα ανέκδοτα ο Nicko κ γέλαγε μόνος του, μια χαρά!
1 Like
Αύγουστος λοιπόν έφτασε και θυμομουνα σήμερα μια ιστορία που θα μπορούσε να χωρέσει και στα πλαίσια του τοπικ αυτου κι ας μην έχει σχέση με το metal. Έχει όμως με τα ροκαδικα (και το νοσοκομείο) της Κω και με τους Rage Against the Machine, οπότε ας πούμε πώς χωράει εδω.
Καλοκαίρι 2006 λοιπόν, και με κάποιο μαγικό τρόπο χωρίς να έχουμε συνεννόηθει όλοι μαζί, αλλά σε μικρότερες ομάδες, σκαμε τέλη Ιουλίου μια παρέα 26 (!) ατόμων στη χώρα της (αγαπημένης μου για αρκετούς λόγους) Κω. Ο κορμός της παρέας είμαστε φίλοι από το σχολείο συν φίλους φίλων και ηλικιακά 18-23. Και με κάποιο τρόπο (αφενός επειδή μέναμε πολλαπλάσια άτομα του προβλεπόμενου στα δωμάτια, αφετέρου επειδή είχαμε στήσει έναν αυτοσχέδιο πάγκο που κάναμε henna tattoo 8-11 κάθε βράδυ, έχοντας την τύχη να έχουμε έναν στην παρέα που ήξερε και 2-3 που έκαναν πως ήξεραν!) χρηματοδοτώντας τις διακοπές μας, καταφέρνουμε και σύσσωμη η παρέα μενει εκεί ένα ολόκληρο μήνα, καταγράφοντας άπειρες μικρές ιστορίες εκτός των πλαισίων αυτού του τοπικ (πχ τη βάρκα αγνώστου ιδιοκτήτη που μεθυσμένοι όρμηξαν 4 φίλοι και κατάφεραν να την αναποδογυρίσουν 6 το πρωί στο λιμάνι της Κω γίνοντας μούσκεμα, το φίλο που κοιμήθηκε έξω από την εξώπορτα του δωματίου του με το κλειδί στο πάτωμα επειδή στο μεθύσι του δεν κατάφερε να την ανοίξει, και άλλα τέτοια χαριτωμένα), αλλά και μια που έχει και τον γράφοντα εκ των πρωταγωνιστων και θα ταιριάζε και εδώ.
Η παρέα μουσικά αποτελούταν από πανκηδες/χαρντροκαδες/alt-rockers/μεταλλαδες και fan της reggae και του hiphop, με ροκαδικες όμως ρίζες. Πράγματα όπως οι acdc, οι GnR, οι RATM, οι SOAD κτλ μας ένωναν ολους.
Μια αγαπημένη συνήθεια λοιπόν ήταν τα ντου σε μαγαζιά, στα οποία δεν είχαμε την οικονομική επιφάνεια να στηρίξουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό οικονομικά, αλλά σίγουρα δημιουργουσαμε χαβαλε και ενθουσιασμό, χορεύοντας στα όρια του good friendly violent fun συχνά, χωρίς να ενοχλούμε κανέναν βέβαια. Τα καλύτερα σκηνικά φυσικά γινόντουσαν στα ροκ μαγαζια, λόγω προτιμήσεων της παρέας, τα οποία στην περίφημη bar street της Κω ήταν τα παρακάτω:
- το κιτς cult Kamelot με ανάλογο ύφος που προδιαθέτει το όνομα του
- το πιο ξενερωτο μουσικά Heart Rock, στο οποίο όμως δούλευε καλός φίλος και κερναγε και heavy heavy fuel
- Ένα τρίτο που δεν θυμάμαι με τίποτα το όνομα του, αλλά ήταν κάπως πιο κυριλέ. Βέβαια όταν έπαιζε ο καλός ο dj ήταν και γαμω.
Στο τρίτο λοιπόν αυτό bar, κάπου στις 4-5 το πρωί ο καλός ο dj βάζει RATM και συγκεκριμένα το μάλλον πιο γνωστό ασμα τους, το χιλιοτραγουδισμενο killing in the name. Κάποια στιγμή λοιπόν κάπου μετά το περίφημο μαδαφακαργκ, αρχίσουμε να χοροπηδάμε με έναν τρόπο που η ηλικία μας και η κατανάλωση αιθανόλης μπορούσε να δικαιολογήσει. Αλλά ο ακριβώς δίπλα μου φίλος, μεγάλος αληταρας και αθλήταρας λαγκαρει λίγο και αφήνει το έδαφος ελάχιστα κλάσματα αφότου εγώ είχα αρχίσει την καθοδική μου πορεία προς αυτό. Το αποτέλεσμα: η κάτω γνάθος μου συγκρούεται βίαια με τον ώμο του και τα μπροστινά μου δόντια χτυπανε με δύναμη και ορμή το κάτω χείλος μου, στο οποίο κάνουν ένα βαθύτατο κόψιμο και αναβλύζει αίμα σαν βίντεοκλιπ των Cradle of filth, αλλά αληθινό.
Με συνοδεία φίλης λοιπόν μεταβαινω στα επείγοντα του νοσοκομείου της Κω, όπου διαπιστώνω πως πρέπει να ήμουνα ο μόνος “ασθενής” που δεν ήταν εκεί λόγω δηλητηρίασης από αλκοόλ. Όχι πως δεν είχα πιει, αλλά όχι κι έτσι. Η νοσοκόμα μου κάνει ενα ράμμα το οποίο μέχρι να στρίψω στη γωνία είχε ήδη κοπεί, οπότε επιστρέφω για τριπλό, που ευτυχώς κράτησε 2 μέρες, αρκετές ώστε να επουλωθεί η πληγή.
Killing in the name λοιπόν, τραγούδι με αναμνήσεις.
23 Likes
9 Likes
Σκάω self-quote σε post μου
από τοπικ με την παιχνιδάρα του @anhydriis, μιας και ανώτερες φορουμικές δυνάμεις 
“επιβάλλουν” την μεταφορά του και εδώ- και επίσης bump σε ένα από τα εξίσου καλύτερα topics του forum
Mικρό προσωπικό story για το σαράκι των BoC που άρχισε να με ψιλό-τρώει στη τρυφερή ηλικία των 10-11 και πως θεμελιώθηκαν οι βάσεις για μια σχέση αγάπης 30 ετών σχεδόν -και συνεχίζουμε ακαθεκτοι
21 Likes
2 Likes
Να πω και μια μικρή ηλίθια ιστορία που έχει εσάνς BΟC, για να γελάσουμε. Καλοκαίρι στην Αντίπαρο, μία φίλη φιλοξενεί έναν γιαπωνέζο. Κανονικό, που δεν μιλάει καλά-καλά τα εγγλέζικα (sic). Προσπαθούμε να τον κρατήσουμε στην παρέα με νοήματα, με λιγοστά αγγλικά, όπως μπορούμε τέλος πάντων. Σε ένα μπαράκι του νησιού μπορούσαμε να παίξουμε τραγούδια που μας αρέσουν και φροντίσαμε να κάνουμε μία βραδιά με τζαπανίζ σονγκς και μπάντες. Woman From Tokyo, Godzilla, Loudness και ό,τι άλλο γιαπωνέζικο μπορούσαμε να σκεφτούμε. Τα καταφέραμε. Δεν έπινε ο Χιροχίτο, μεράκλωσε όμως με τα τραγούδια, ήπιε 3-4-5 ποτά και σφηνάκια, τον στείλαμε για ύπνο από τις 12.
8 Likes
Not exactly metal, αλλά δεν πειράζει.
Αφορμή αυτό που μου το θύμισε να την πω
και πιο συγκεκριμένα οι Echo & The Bunnymen.
Γύρω στις αρχές του 2000 από όταν δηλαδή ξεκινάω περίπου να έχω αναμνήσεις, ξεκίνησα να ακούω μουσική, με ερεθίσματα απ’ τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και τον θείο μου (αδερφό του πατέρα μου).
Για να δώσω περισσότερο context, ο πατέρας μου είχε και έχει άπειρα βινύλια, μαζεμένα από αρχές των 80s, ο θείος μου το ίδιο αλλά και μαζί άπειρα δισκάκια που τα μάζεψε στα 90s πού ήταν στο Λονδίνο και ο αδερφός μου ήταν ο μεγάλος αδερφός που με έπαιρνε παντού και κάναμε πολλά μαζί, αν και έχουμε 6 χρόνια διαφορά (τότε 13 και 7).
Γενικά στην οικογένεια, πάντα είχαμε μαγαζιά (cafe, bar), με πρωτεργάτη τον πατέρα μου, όταν ήταν στην Ύδρα στην ΑΕΝ που δύο καλοκαίρια δε γύρισε και αγόρασε/νοίκιασε ένα μπαρ εκεί, και εν συνεχεία τον άλλο τον μεγάλο θείο (όχι αυτόν παραπάνω που ήταν ο 3ος, αλλά και οι δύο αδέρφια του πατέρα μου) που περίπου την ίδια χρονική περίοδο άνοιξε νομίζω στο Καλαμάκι or smth. Ο μικρός θείος ήταν εκεί γύρω παντού απ’ ότι έχω μάθει στο μπαρ, στη μουσική κλπ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά? Επειδή λόγω όλων αυτών των ενασχολήσεων, στο σπίτι είχαμε (και ακόμη υπάρχουν στο πατρικό) αδιανόητα καλά επαγγελματικά μηχανήματα ήχου που έμειναν κάβα όταν έκλειναν τα μαγαζιά. Θυμάμαι άπειρες φορές τη μάνα μου να λέει “ρε πατέρα_του_νννκκκ χαμήλωσε το, με έχεις τρελάνει” όταν ξέρω γω δεν ήταν ούτε καν στη μέση η ένταση. Άρα στο σπίτι υπήρχαν φοβερά μηχανήματα και άπειρη μουσική.
Κάπου εκεί γύρω στο 2002, ο αδερφός μου ξεκίνησε να πειραματίζεται και να παίζει μουσική, που οι μεγαλύτεροι θυμάστε πως τότε ήθελε αρκετό ταλέντο και προσπάθεια, αφού δεν υπήρχαν laptop, ο,τι έκανες με τα βινύλια ή λίγο πιο σύγχρονα τις σιντιερες. Άρα το σκηνικό ήταν εγώ να πηγαίνω σχολείο, να παίζω μπάλα και να κάνω ο,τι κάνει κι ο αδερφός μου, άρα αναπόφευκτα πέρναγα πολύ χρόνο ακούγοντας ο,τι ακούει από τη μουσική του πατέρα μου και του θείου μου στη διαπασών.
Ένα από τα cd που θυμάμαι να παίζει ήταν το εξής
Το οποίο το έβαζα τακτικά να παίζει και όταν με άφηναν μόνο μου να παίζω Master League στη μεγάλη τηλεόραση στο σαλόνι. Από αυτό το album το τραγούδι που μου άρεσε περισσότερο ήταν το It’s Alright, στο οποίο είχα μάθει τους στίχους και νομίζω πως ακόμη και τώρα πρέπει να το θυμάμαι απέξω αν το ακούσω 1-2 φορές.
Ψιλό fast forward, καλοκαίρι 2002, οι γονείς μου στέλνουν εμένα και την αδερφή μου στην κατασκήνωση, όπου περάσαμε τέλεια, γεννήθηκε ο μικρός μου αδερφός όσο ήμαστε εκεί, λόγω του ότι ήταν κατασκήνωση για παιδιά ναυτικών δεν είχε πολλά παιδιά, άρα τα πρωτάθλημα ήταν όλοι με όλους (εμείς δηλαδή 9 χρόνων παίζαμε με παιδιά 14), όμως εμείς βγήκαμε 3οι στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στον μικρό τελικό με νίκη 5-2, όταν στο ημίχρονο χάναμε 1-2. Η νίκη αυτή ήρθε καθαρά λόγω του ταλέντου του υποφαινομενου, βάζοντας 3 γκολ και μοιράζοντας την ασσίστ για το άλλο, αφού στο πρώτο ημίχρονο δεν έπαιζα. Και δεν έπαιζα γιατί την ίδια ώρα η μαφία της κατασκήνωσης είχε βάλει τον τελικό του πινγκ πονγκ, όπου φυσιολογικά ήμουν κι εκεί. Θυμάμαι να κλαίω καθώς ο αντίπαλος με έσκιζε, αφού είχα στο μυαλό μου ότι μπάλα>οτιδήποτε άλλο. Έκανα μια τίμια ήττα 3-1, μου έδωσε το χέρι ο 13-14-15χρονος και έτρεξα σφαίρα για να αποκαταστήσω την τάξη στο (χωμάτινο) γήπεδο.
Στην κατασκήνωση λοιπόν, ένα βράδυ ήταν διαγωνισμός ταλέντων και μπορείτε να καταλάβετε που πάει η κατάσταση. Κάποια παιδάκια χόρευαν breakdance με το Freestyler, μια παρέα κοριτσιών τραγούδησαν το Φιλαράκι (?), δύο κοριτσάκια έκαναν ενόργανη με το Whenever Wherever, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των διαγωνιζομένων τραγουδούσαν και χόρευαν το S.A.G.A.P.O. που ήταν η χρονιά του στη Eurovision. Βλέποντας εγώ αυτά, πήρα θάρρος και είπα στον ομαδάρχη να μου δηλώσει συμμετοχή.
Έρχεται η σειρά μου κι ανεβαίνω πάνω στο αμφιθεατρικό σκηνικό. Στο διαγωνισμό είχε και dj που έβαζε τη μουσική υπόκρουση για να βοηθάει τους συμμετέχοντες και θυμάμαι να κοιτάω αριστερά μου να δω αν το έχει το τραγούδι, για να μου κάνει νεύμα με το χέρι πως δεν το έχει. Ψιλοαπογοητευμένος (και με disadvantage ε) ξεκινάω να τραγουδάω το It’s Alright. Σε όλη τη διάρκεια δεν κουνήθηκα καθόλου, έκανα τους ήχους διαφόρων οργάνων για να συγχρονιστώ και άρχισε να με πιάνει ντροπή γιατί αντί να φοράω τα Reef μου (θυμηθείτε είναι 2002 κι εγώ ουσιαστικά αντιγράφω το αλάνι τον αδερφό μου), φοράω τα φλωροπαπουτσα που μου πήρε η μάνα μου για καλά, μετά από ψυχολογική πίεση της αδερφής μου (“τόσα λεφτά έδωσε η μαμά nnnkkk κι εσύ δεν τα φοράς?”). Το σκηνικό λοιπόν κράτησε 3’, δεν έχασα ούτε στίχο και κέρδισα το βαθύ χειροκρότημα από περίπου 200 άτομα και μια αγκαλιά από τις φίλες της αδερφής μου (χεχεχε). Το ίδιο βράδυ, η Αφροδίτη είπε στη φίλη της να μου πει ότι μ’αγαπαει αν και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για να της πω πες της κι εγώ (έτσι γίνονταν οι μόντες τότε).
Δεν έχω ξανατραγουδήσει από τότε (ευτυχώς), δεν ξέρω τι με είχε πιάσει (οκ, ήμουν πιτσιρικάκι) αλλά είναι τελείως σουρεαλιστικό φαντάζομαι να βλέπεις ένα 9χρονο να τραγουδάει Echo & The Bunnymen, όταν πριν και μετά λογικά έπαιζε το SAGAPO και κάναμε τα robot. Με τον αδερφό μου ακόμα γελάμε όταν καμιά φορά λέμε την ιστορία, ενώ το αρχίδι στο γάμο του (που τον πάντρεψα) μου είχε πει “θα μας πεις κανένα τραγούδι?”.
21 Likes
Αφού με νουθέτησε ο Κομισάριος Προστασίας Μεταλλικών Ηθών και Θυμησών (
να μεταφέρω στο κατάλληλο τόπικ το παρακάτω -για να διασωθεί η ιστορική μνήμη του πράγματος-
ας συμπληρώσω με κάτι έξτρα, μιας και μιλάω παραπάνω για t-shirt με μουσικών προελεύσεων στάμπα στον μπέτη, με το πως έχασα το μοναδικό Iron Maiden t-shirt που αγόρασα ποτε -Live after Death εξώφυλλο στο μπροστινό μέρος, σταθμοί της περιοδίας στο πίσω:
2003 και φοιτητής, γενικά τα πονούσα πολύ τα cd/βινύλια/comics/βιβλία/κτλ που αγόραζα, γιατί το budget ήταν ακραία πενιχρό και έπρεπε να επιλέγω προσεκτικά κάθε μήνα που θα επενδύσω, ότι μου έμενε μετά από κάρτες απεριορίστων, λογαριασμούς, φαί, κανένα καφε κτλ (ευτυχώς ξεκίνησα μετά από μερικά χρόνια να δουλεύω παράλληλα με τη σχολη και κάπως τα έφερνα βόλτα καλύτερα).
Το συγκεκριμένο t-shirt το αγόρασα αρκετά ακριβα, γιατί δεν ήταν το κλασσικό από το Μοναστηράκι, αλλά μου το έφερε ένας φίλος από Λονδίνο παραγγελία, μια vintage-ιά που έκανε κανένα 50άρικο αν θυμάμαι καλά - και για αυτό το λόγο, το πρόσεχα ακραία και δεν το φόραγα για ψίλου πήδημα -μια φορά μόνο, την μια βδομάδα που το κράτησα
Τεσπά μην τα πολύ-αναλύω τώρα, θα πηγαίναμε στο live του Dio στο Αρκ νο6 (Ιούνιος, Ιούλιος, δε θυμάμαι) με μεγάλη παρέα ΚΑΙ μια φίλη -μεγαλύτερη 2-3 χρόνια- με την οποία γνωριζόμασταν ελάχιστα αλλά κάπως έδειξε να κολλάμε την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε -λίγες μέρες πριν το live σε μια μεγάλη παρέα.
Οπότε, 2 μέρες πριν τη συναυλία ήρθε από το σπίτι -δυστυχώς με 2 παιδιά ακόμα- να αράξουμε (εκείνα τα ατελείωτα φοιτητικά βράδια με μουσικές, μπύρες και παπαρολογία μέχρι τα ξημερώματα). Δεν έκανα κίνηση γιατί οκ, «πολύς» κόσμος + κοτάρα, αλλά μείναμε να μιλάμε φάση τρεις ώρες στη βεράντα για τα πάντα και για όλα -γενικότητες βέβαια, αλλά όλα έδειχναν ότι η φάση θα προχωρήσει και σε κάτι παραπάνω!
Λίγο πριν φύγουν όλοι μαζί κατά τις 6 το πρωί για το μετρό, μου κάνει χαριτωλογόντας, κάτι τύπου ότι δεν έχει κ κάτι για το live να βάλει σε μεταλοντύσιμο κτλ!
Ωπ λέω εγώ, νιώθοντας το κάλεσμα της μοίρας, περίμενε και τσουπ, της δίνω το Maiden t-shirt -2η φορά που θα το φορούσε κάποιος -χωρίς καν να σκεφτώ το παραμικρό - αδύναμος af.-
Πάρτο της κάνω και οκ, θα μου το φέρεις άλλη ώρα…
Οπότε φτάνει η επόμενη μέρα και βρισκόμαστε όλη η παρέα να κινήσουμε για το live, 10-15 άτομα τώρα. Κάνω στον φίλο Χ «η Ε που είναι, θα έρθει μετά κατευθείαν;»
«Α όχι ρε μλκ δε θάρθει, δεν στοπε ο Κ; Πήγε Ολλανδία να βρει τον πρώην της»
«…»
«…»
«Ρε έχει το Live after Death μπλουζάκι μου…»
«Ε θα το πάρεις μωρέ μλκ όταν γυρίσει νταξ»
Δεν το ξαναείδα, ούτε αυτήν ποτέ (π ο τ έ)
Ηθικό δίδαγμα: ξέρωγω, αν είστε 18, μην είστε Lupin?
30 Likes
Να ξέρεις πάντως ότι όλοι την ίδια μαλακία θα κάναμε… 
6 Likes
Ποτέ δεν είναι αργά…ΨΑΞΤΕΙ .Μπορεί να έχει παιδιά μεταλάδες τώρα με δικιά τους συλλογή t-shirt, αν υπολογίσεις τους τόκους πρέπει να σου δώσουν 15 
1 Like
Τσιμπησε η καρδια μου ρε μικρο καρδιακό επεισοδιο μόλις διαβασα τις 3 αυτες λεξεις.
Ασε που μου θύμησες το ασπρο t shirt των INXS που υπερ αγαπούσα κ οταν χωρισαμε ηθελε να το κρατησει γιατι “μου αρεσει κ θελω να εχω κατι να σε θυμαμαι” ( βλεπε τις εκατοντάδες αναπαντητες κλήσεις μου στο κινητο σου τα απελπισμενα μου μηνυματα κ την καρδιά που μου ξεριζωσες κ την πεταξες στα σκουπίδια αν θες να με θυμάσαι γτθσ).
Το εδωσα.
16 Likes
τι θύματα που είμαστε ρε γαμώτη μου…
3 Likes
Παλιότερα το είχα “παράπονο”, όμως διαβάζοντας τα παραπάνω ευγνωμονώ την τύχη που δεν “γνώρισα” ποτέ κάποια με, παραπλήσια εστω, γούστα στην μουσική, (ακόμα και σε rock πλαίσια) γιατί όλο και κάτι θα…έκλαιγα κι εγώ τώρα, CD, t shirt, οτιδήποτε!
3 Likes
8 Likes
7 Likes
Να πω κ γω ενα δικο μου σκηνικο το οποιο συνεβει το ιστορικο 2005.Τοτε που εγινα αντρας.Που πηγα στρατο ντε.
Πρεπει να ηταν ιουλιος κ εκεινη την περιοδο ειχαμε καποιου ειδους ασκηση κ παιρναμε τα μπογαλακια μας (ρεο/οπλα/πυρομαχικα) κ αραζαμε σε ενα σημειο ολη μερα.Τοτε ημουν σε φυλακιο πρωην στρατοπεδο κ ημασταν καμια 20ρια ατομα απο 2-3 ξεχωριστα στρατοπεδα.4 ημασταν απο το δικο μου οι οποιοι κ την καναμε για την ασκηση.1 εποπ κ 3 κωλοφανταρα.Πρωι πρωι βαραγαμε τις σκοπιες μας κ φευγαμε για το σημειο το οποιο κ ηταν 5 λεπτα απο το φυλακιο.
Τοτε θυμαμαι ειχα ενα γουοκμαν κ ειχα γραψει κατι κασετουλες best of αλλα που να κρατησουν οι μπαταριες.Θυμαμαι ακουγα ολη μερα ερα σπορ ή σπορ εφ εμ κ ηταν η μεταγραφικη περιοδος με κωνσταντινου γιαγια στο θρυλο κ μπισκαν κονσεισαο στο βαζελο αν θυμαμαι καλα.Α κ σουντοκου ή σταυρολεξα.Τεσπα.Τα αλλα 2 συνφανταρα τα βαριομουν συν οτι ο ενας ηταν μλκας.
Κ μπαινω στην ιστορια.Θυμαμαι σε καποια φαση τα 2 παιδια να λενε οτι θελουν να φτιαξουν μπαντα.Πιτσιρικαδες κ οι 2.18-20.Εγω μεγαλος (κ καλα) τοτε.24.Δεν θυμαμαι να λενε οτι επαιζαν κανα οργανο. Προσπαθουσαν παντως να βρουν ονομα.Κ τους αρεσε το black spider.
Καποιο απογευμα γυρναμε απο την ασκηση-ηλιοθεραπεια-αραλικι να κανουμε την απογευματινη μας σκοπια στο στρατοπεδο.Εκεινες τις μερες περιμεναμε κ επιθεωρηση ταξιαρχικη (αν λεγεται ετσι) οποτε ως γνωστον γινοντουσαν καθαριοτητες.Βαψιματα μλκιες κλπ.Μεσα σ ολα βαφαμε κ τις σκοπιες που ως συνηθως γραφαμε τα παντα πανω.
Γυρναω απο την σκοπια κ εκεινη την ωρα ειχαμε βραδινη αναφορα.Οποτε πρεπει να ηταν 9 ή 10 το βραδυ.Με φωναζει ο ανθυπας κ μου λεει στην ταδε σκοπια ειναι γραμμενο black spider.Ξερεις κατι?Μπα του λεω.Εισαι σιγουρος μου ξαναλεει.Του λεω εγω δεν εγραψα κατι.Μου λεει οτι μονο εγω ακουω τετοια μουσικη,οι περισσοτεροι δεν ξερουν αγγλικα κλπ.Του λεω αυτο δεν αποδεικνυει κατι.Δεν θυμαμαι αν μου ειπε κατι για καμια καμπανα κλπ
Ανεβαινω καπακια στο θαλαμο κ το θαλαμοσκυλο (αρχισα να μιλαω σαν κωλοφανταρο τωρα) που ηταν κ αυτος μεταλλας αρχισε να μου λεει το υπολοιπο της ιστοριας.Οτι ανεβηκαν στο θαλαμο οταν βρηκαν γραμμενη τη σκοπια για να ψαξουν για στοιχεια.Ειδαν το χαμερ που διαβαζε ο φιλος εκεινη την ωρα κ ρωτησαν ποιανου ειναι.Λεει του haunted5.Εφυγαν μετα με το χαμερ ομηρο ψαχνοντας εναγωνιως να βρουν καπου μεσα τις 2 λεξεις κλειδια.Μου συνεχιζει ο φιλος οτι μετα ο “μια ζωη κ σημερα” πηρε τηλεφωνο καποιον γνωστο του/ξαδερφο του/δεν θυμαμαι ακριβως τι που ηταν ροκας/μεταλλας κ τον ρωτουσε αν ξερει καμια μπαντα με το ταδε ονομα.Εγω εν τω μεταξυ οσο μου τα ελεγε ειχα λιωσει στο γελιο.
Μετα απο λιγο ανεβαινει κ ο στοκος γυρνωντας απο την σκοπια του.Του λεω το κ το.Κανονισε.Α ναι μου λεει?Οκ .Θα τους μιλησω λεει.Απο κει κ περα δεν ξερω τι εγινε.Εμενα δεν με ξαναενοχλησαν.Ισως τους μιλησε ο βλακας που ηθελε κ μπαντα.Ισως κ οχι.Συγγνωμη παντως δεν ακουσα απο κανεναν.Στρατος
Υ.Γ Το χαμερ μου φαινεται το απελευθερωσαν κ λογικα καπου το εχω ακομα.
16 Likes
με το Forest of Equilibrium να παιζει γερα σε λιστες του 91, εκεινη την περιοδο πηγαιναμε με την παρεα σε ενα μεταλομαγαζο στο Γαλατσι στην Αγιας Γλυκεριας - νομιζω My Way το ελεγαν το μαγαζι- ηταν απεναντι και λιγο πιο περα απο την Le Roi. περναμε πολλλες φορες και δισκους μας και ζηταγαμε απο τον DJ του καταστηματος να παιξει καποιο τραγουδι. εκεινη την Παρασκευη λοιπον καποιος απο την παρεα ζητησε να φερω μαζι μου το Cathedral που μολις ειχε κυκλοφορησει. παμε λοιπον τους δισκους στον Dj και του λεμε απο εδω παιξε αυτο εκεινο κτλ Στους Cathedral το Ebony Tears. Τι ειναι αυτο λεει ο DJ. " Α πολυ καλο, λεει ο φιλος μου απο την παρεα. Σαν Black Sabbath (!!)'…
Περιμενουμε καποια ωρα και να σου το κομματι παιζει το Ebony Tears. Εγω με το φιλο στην πιστα - καθρεφτη να χτυπιομαστε- και καποιοι αλλοι να διαμαρτυρονται για τον “θορυβο” και την “μ@λ@κι@” που επαιζε ο DJ το οποιο βγηκε με συνοπτικες στα 3 λεπτα…χαχαχααχα ( γελαω τωρα, αλλα στα 16 μου που εγινε αυτο ενιωσα λιγο ασχημα για τον DJ και οτι πηγαμε κατι που το μαγαζι ή μαλλον ο κοσμος του δεν μπορουσε να το σηκωσει) .
14 Likes
Χαχα, θυμήθηκα τώρα που πριν κάποια χρόνια πήγαινα αρκετά συχνά στο Excalibur, πίσω απ’ το Χίλτον, μαζί με κάτι κουμάσια από δω μέσα. Είχε τύχει λοιπόν κάμποσες φορές συνεχόμενες να σκάσω μύτη με μπλουζάκι Watchtower - Energetic Disassembly. Σε μια απ’ αυτές, σε κάποια φάση συναντιούνται οι ματιές μας με τον dj και μου κάνει thumbs up και νόημα για την μπλούζα. Του κάνω κι εγώ νόημα “παίξε!” και μου ανταπαντά με νόημα που ερμήνευσα ως “θα προσπαθήσω”. Τελικά όμως γιοκ. Αυτό έγινε άλλες 2-3 φορές, πάντα με προηγμένη νοηματική και πάντα χωρίς Watchtower μέχρι και γύρω στις 4-5 που το διαλύαμε, μέχρι που ένα βράδυ, κι ενώ εγώ φορούσα άλλη μπλούζα, Led Zeppelin αν δεν απατώμαι, χώνει ο δικός σου Watchtower - Meltdown! Με τη μία γυρνάω προς τα decks, ο dj ήδη με έψαχνε με το μάτι, ώσπου με εντοπίζει και σκάει τεράστιο χαμόγελο, μαζί με νόημα τύπου “σ’ έφτιαξα; ε; όχι πες, σ’ έφτιαξα;”. Ε οπότε κι εγώ κάνω το μόνο που έπρεπε εκείνη τη στιγμή: Του δείχνω την μπλούζα με μια έκφραση τύπου “bummed down”. Νομίζω ότι ο τύπος σταμάτησε να γελάει μετά από κάνα δίλεπτο.
13 Likes