Χαχα, αν κ ήμουν ξύπνιος ως αργά, είχε θέμα το φόρουμ, δεν μπορούσα να μπω.
Κάμπελ δεν το έριξα γιατί δεν τον έχω ακούσει όσο πρέπει… Μου φαίνεται καλλιτέχνης που πρέπει να σε πετύχει στο σωστό μουντ για να εκτιμήσεις.
1 Like
Καλή σας εβδομάδα δεσποινίδες, κυρίες και κύριοι. Αίθριος ο καιρός σήμερα με τον Μέγα Αλέξανδρο να δεσπόζει στα όρη και τις πεδιάδες του ίντερνετ. Έτσι, παρακολουθώντας από τη μια την live εκτέλεση των Maiden και από την άλλη την αγανάκτηση του @jonkyr και μη βρίσκοντας τα ποπ κορν για να συνεχίσω να παρακολουθώ την “κόκκινη” επανάστασή του, παραθέτω μία όχι και τόσο εύκολη πεντάδα από τον τρίτο δίσκο κι έπειτα.
1. Fates Warning - “Parallels”: Έχει, ήδη, γίνει αντιληπτό, πως ο Jim Matheos είναι ησύχως ένα ανήσυχο πνεύμα. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του και προχωρεί, πάντα, ένα βήμα παραπέρα. Ένα τη φορά και αυτό το ένα, είναι κατά τη μοναδικότητά του, μία μικρή αιωνιότητα. Έτσι, καταφτάνει το “Parallels”, μέσα σε όλη τη γλυκύτητα και την απαλότητά του. Μπροστά σε τέτοιους δίσκους, που βρίσκεις καταφύγιο και βρίσκουν και αυτοί σε σένα, δε χωράνε τα ΜΜΕ. Ο Ray κατεβαίνει από τη στρατόσφαιρα και γίνεται ακόμα πιο εξομολογητικός, ιδιαίτερα στην 11η ώρα, την πάντα κρίσιμη για το βαθύτερο αίτημα της καρδιάς. Όλοι τους ένας κι ένας, με μία, για την ώρα, συγκεκριμένη μνεία στον Mark Zonder, ο οποίος, ακόμα και σ’ έναν τέτοιο δίσκο, μοιάζει απλησίαστος.
“And here we are again, the doors close behind us, and the road goes on and on and on and on…”.
2. Gamma Ray - “Sigh No More”: Πειραματικός δίσκος και τρίχες κατσαρές. Δεν είναι λίγες οι φορές, που θα αποθεώσω αυτόν το δίσκο περισσότερο από τους υπόλοιπους. Και μπορεί στην αρχή το “Changes” να δημιουργεί απορίες, αλλά χρειάζεται υπομονή, καθώς όλα λειτουργούν για την απογείωση, αυτήν την εκπυρσοκρότηση που καταφτάνει στο τέλος. Ο Kai δίνει χώρο και στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον οβολό τους και αυτό δημιουργεί μία ελευθερία για ένα ηχητικό αποτέλεσμα, που ξεφεύγει από τα όρια της καθομιλουμένης του γερμανικού power, αλλά που την ίδια στιγμή, το κάνει καλύτερο από power. Στα έξτρα συν, η καλύτερη απόδοση και ερμηνεία του Ralf Scheepers εν γένει στη μουσική.
3. Sieges Even - “A Sense of Change”: Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα και αντίρροπα στη συστηματική παρουσίασης. Το “Change of Seasons” ακριβώς έτσι όπως ακούγεται, όπως όντως είναι, ρίχνει όλο το progressive ιδίωμα στο χώρο μας. Ξαναβάζει αρχή. Ξεπερνάει κάθε όριο. Σε κάνει να σωπαίνεις. Όποια αντίθεση, δεν το ακυρώνει, αλλά αυτό, σα να ήταν πρόσωπο, σιγά και συνάμα ακούγεται, διότι είναι η αποκάλυψη της μουσικής γέννησης. Και σε αυτό το καθολικό δημιούργημα δεν είναι μόνο οι Fates, που μετά τους RUSH έβαλαν τις συντεταγμένες για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Είναι αυτός ο εξαιρετικός μουσικός που ακούει στο όνομα Markus Steffen, με την αντίληψή του. Και το βιμπράτο του Jogi Kaiser, που στέκει μόνος του και κάνει μικρά θαύματα, απόμακρος και ασκεπής σε ώρες βροχής από το σύνολό μας.
4. Heaven’s Gate - “Livin’ in Hysteria”: Γερμανικό power και το πόδι μόνιμα στο γκάζι. Οι στιγμές που ο όρος “epic” -όχι για να καταταχθεί στο ομότιτλο παρακλάδι", αλλά για να αποδοθεί θεωρητικά και ερμηνευτικά η απορρέουσα αύρα στα τραγούδια- πάνε κι έρχονται με αποκορύφωμα το “The Neverending Fire” και την ένθερμη πυροδότηση στο σημείο, όπου σύσσωμη η εξέδρα της St. Pauli θα έπρεπε να αναφωνεί οπαδικά “We 're fighting here in this glory ride, for HOLY SWORD again, a proudly soul in a crying heart, we never have to shame”. Ν’ αναφερθούμε και στην αστραπή “Gate of Heaven”; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
5. Cathedral - “Forest of Equilibrium”: Αγγλία, αρχές '90ς, αυτό το ντεμπούτο και ο συγκεκριμένος τύπος πίσω από το μικρόφωνο. Κάνουν πλάκα σε όλο το μεταλ στερέωμα με την εισαγωγή, τρέμουν τζάμια και ταράσσονται παλμοί στις ιαχές των κιθάρων. Τους έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους Candlemass και το σίγουρο είναι, πως θα έχω άλλους δύο στην κορυφή της αντίστοιχης χρονιάς (υπάρχει μία μικρή πιθανότητα και για άλλους δύο σε άλλη θέση). Αν με ρωτήσουν τι είναι doom, θα παίξουν οι Cathedral, καθότι γεννήθηκαν την κατάλληλη στιγμή. Είναι και από τις πιο τίμιες μπάντες. Επίσης, το “Monotheist” χρωστάει απείρως πολλά σε αυτό το ντεμπούτο, όπως και στο “Phantasmagoria” (στέμμα έρχεται).
Εικαστική παρέμβαση και κορύφωση:
25 Likes
1991
Metallica - Black Album
Η στιγμή που ο Lars είχε προδιαγεγραμμένη στο μυαλό του από όταν ανέβασε την αγγελία του έφτασε. Όλα τα κομμάτια είναι στη θέση τους, έχουν παίξει ό,τι έπρεπε να παίξουν στα 80s, έχουν ορίσει είδη, κατευθύνσεις και ζωές ολόκληρες και η ώρα για όχι την κορυφή, αλλά την κορυφή των κορυφών ήρθε. Ο Lars δείχνει την κατεύθυνση, ο James γκρινιάζει ότι θέλει να τραγουδήσει κανονικά επιτέλους, ο Jason βρήκε τη θέση του και στο studio, ο Kirk γράφει το μεγαλύτερο riff τους και το καλύτερό του solo, ο Bob Rock έχει μεγαλύτερα αρχίδια κι απ’ τον Lars και τους δίνει οδηγίες πως να κάνουν τι, και το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος με τον καλύτερο ήχο ever και η επιτομή του heavy για όλους. Οι Metallica πια είναι δικαιωματικότατα μια larger than life μπάντα που κάνει ό,τι θέλει, το όνειρο κάθε καλλιτέχνη. Τεκμήριο, ότι 3 χρόνια πριν τελειώνανε δίσκο με το Dyers Eve και 3 χρόνια μετά βγάζανε το Nothing Else Matters. Unpopular opinion μάλλον, αλλά το Sandman είναι το καλύτερο opener που έχουν.
Pearl Jam - Ten
Έχετε δίκιο όλοι, τον τελευταίο μήνα τον λιώνω ασταμάτητα, εκτός των Even Flow και Jeremy, και είναι φανταστικός δίσκος.
Nirvana - Nevermind
#2
Από αυτά που αναφέρω παραπάνω (Polly, Lithium, Drain You, Breed) μαζί με κάποια από τα 4-5 κλασσικά τους (Teen Spirit, In Bloom, Come As You Are), φτιάχνουν το μισό δίσκο ξέρω γω. Βάλε και τα Lounge Act, Territorial Pissings και On A Plain που είναι κομματάρες, ε και αυτή η κωλοτούμπα έρχεται ορθώς.
Massive Attack - Blue Lines
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το trip hop είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί και δύσκολα βρίσκεις μπάντες που να μοιάζουν με αυτό που ακούς όταν ψάχνεις κάτι παρόμοιο, αλλά οι Massive Attack είναι η κινητήριος δύναμη και δε μοιάζει με κανέναν. Γενικά νομίζω ότι μου αρέσουν και κατατάσσω ψηλά στις προτιμήσεις μου, τις μπάντες που παίζουν μουσική που είναι μουσική της μπάντας, και οι Massive Attack είναι πολύ ψηλά σε αυτή τη λίστα. Πιθανώς το αγαπημένο μου ντεμπούτο album ever.
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Άλλος ένας δίσκος που βάζει το χέρι του ο Rick Rubin, και in retrospect, αν τα βάλεις όλα στη σειρά απ’ τη μέση των 80s, είναι αρκετά προφανής η εξέλιξη και η μίξη όλων των μουσικών ειδών με αυτό που ονομάζουμε groove και πόσο χρειαζόταν για να προχωρήσει μπροστά η μουσική. Αναφέρθηκε πάνω πως η χρήση των κομπιούτερζζ, έκανε τα albums να ακούγονται σύγχρονα ακόμα και τώρα, αλλά έδωσε και τη δυνατότητα “μη-μουσικών” να είναι μέρος της δημιουργίας, χωρίς να χρειάζεται να μαθαίνουν κάποιο όργανο, να έχουν μυθικό ταλέντο ή να είναι θεωρητικοί μουσικοί. Ούτως ή άλλως η δημιουργία πηγάζει πάντα από κάτω, σωστά? Οι Peppers είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα, που απαρτίζεται από παιχταράδες, και εδώ ξεδιπλώνουν το τεράστιο ταλέντο τους.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Queen - Innuendo
A Tribe Called Quest - The Low End Theory
Roxette - Joyride
De La Soul - De La Soul Is Dead
Michael Jackson - Dangerous
Smashing Pumpkins - Gish
Primal Scream - Screamadelica
Public Enemy - Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black
N.W.A. - Niggaz4Life
Cypress Hill - Cypress Hill
Pixies - Trompe le Monde
Blur - Leisure
Primus - Sailing the Seas of Cheese
U2 - Achtung Baby
22 Likes
Ρίγη συγκίνησης…
Ύψωσε το κέρας σου μαζί μου!
4 Likes
1991: μια χρονιά μουσικής αποθέωσης και προσωπικής εξαθλίωσης η οποία δε με άφησε να χαρώ τους δίσκους τους οποίους θα αναφέρω ως καλύτερους όταν ήταν ολόφρεσκοι…
Υπήρχαν βέβαια και εξαιρέσεις: τα άλμπουμ των Guns n Roses, Metallica, Alice Cooper, REM, U2 μπορώ να πω ότι κατάφερα να τα απολαύσω και τότε, παρόλη τη φουρτουνιασμένη θάλασσα στην οποία παράδερνα…
4 Likes
Πανεύκολη 20άδα ευτυχώς, ακόμα πιο εύκολη 5άδα:
-
Massive Attack - Blue Lines
-
A Tribe Called Quest - The Low End Theory
-
Soundgarden - Badmotorfinger
-
Cathedral - Forest of Equilibrium
-
Bathory - Twilight of the Gods
6.Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
7. Cypress Hill - Cypress Hill
8. Temple Of The Dog - Temple Of The Dog
9. Dinosaur Jr. - Green Mind
10. Mr. Bungle - Mr Bungle
11. Talk Talk - Laughing Stock
12. Primal Scream - Screamadelica
13. Slint - Spiderland
14. Kyuss - Wretch
15. Smashing Pumpkins – Gish
16. Nirvana – Nevermind
17. Death - Human
18. The Jesus Lizard - Goat
19. Paradise Lost – Gothic
20. 2Pac – 2Pacalypse Now
Soundtrack χρονιάς άκοπα και αβίαστα εκείνο της Διπλής ζωής της Βερόνικα, από τον Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ
Summary
Eξώφυλλο επίσης χωρίς κάποιον ιδιαίτερο ανταγωνισμό
30 Likes
1991, το death metal είχε-δεν είχε φτάσει στο απώγειό του (ήταν σχεδόν εκεί) και οι Suffo αποφάσισαν να ντεμπουτάρουν ανοίγοντας καινούρια σχολή και τερματίζοντας την έννοια του breakdown.
ΥΓ. @SvenN Τρελό χαη φαηβ για Crows, μπράβο ρε! Πολύ πολύ υποτιμημένος δίσκος.
7 Likes
Ε ναι.
Ώπα ώπα
Τι εννοείς μ’ αυτό;
Χαλάστηκες που πήρε αυτούσιο τον Δία του Χολστ;
Αυτό εννοείς;
Κοίτα, αγνόησε με σε αυτό, μην μου δίνεις σημασία. Υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει εδώ, διαισθητικά μόνο. Συν βεβαια που θεωρώ γελοία ιδέα το να βάζουμε στίχους πάνω σε ορχηστρικά θέματα αλλά, οκ, κι αυτο θέμα γούστου είναι.
Γιατί μωρέεεεεε 
Για μένα είναι από τις πιο φαεινές ιδέες (με την κυριολεκτική έννοια, όχι την ειρωνική όπως συνηθίζεται) που είχε ποτέ μεταλλάς.
Υπάρχει καλύτερη μουσική για να ντύσει το …and Oden shall hail us Bearers of a Pounding Hammerheart…! 
Τεσπά δε θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό 
2 Likes
1991
Metallica-“Metallica”
Fates Warning-“Parallels”
Death-“Human”
Bathory-“Twilight of the Gods”
Guns N’ Roses-“Use Your Illusion II”
22 Likes
Δε θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά γιατί τους αγαπώ τους Fates, απλά ήθελα να ρωτήσω αν και κάποιος άλλος διακρίνει μία, ας πούμε, “εμπορική” (με την κακή έννοια) κατεύθυνση σε κάποια κομμάτια του “Parallels” (που παρέμεινε και στο επόμενο “Inside out”), κι αν αυτό τον χαλάει ή θεωρεί ότι ταίριαξε 100% στον ήχο τους. Αναφέρομαι κυρίως στα “μεγάλα” refrain, τους πιο ανθρώπινους ρυθμούς και τις μελωδίες που μπορεί-να-τραγουδήσει-όλος-ο-λαός (που είσαι, ρε Arch;).
Το ρωτάω αυτό γιατί θεωρείται (αν δεν κάνω λάθος, ε) ο πιο δημοφιλής τους δίσκος και ήδη βλέπω να παίζει σε πολλές λίστες, αλλά προσωπικά δε θα το έβαζα στα πιο αγαπημένα μου albums της μπάντας, παρά τις 1-2 εμβληματικές κομματάρες.
2 Likes
Αυτό που διακρίνω εγώ είναι μια σχετική απλοποίηση των δομών, με λιγότερη έμφαση στο υπερτεχνικό παίξιμο (δηλαδή μια τάση που ήδη προϋπήρχε, π.χ. από το No Exit στο Perfect Symmetry) και κάποια όντως πιο εύληπτα ρεφρέν που νομίζω ότι απλά ήταν εργαλεία για να γίνει πιο καθαρό το μήνυμα, γιατί δεν πιστεύω ούτε στιγμή ότι ο Matheos πήγε ποτέ “να πιάσει την καλή” ή οτιδήποτε σχετικό.
6 Likes
1991 λοιπόν μια χρονιά που έβγαιναν δισκάρες ανα βδομάδα σχεδόν. Καλά θα πάει αυτό…
Τροχάδην αναφορές
Summary
Alice Cooper - Hey Stoopid
Blur - Leisure
Bryan Adams - Waking Up the Neighbours
Dinosaur Jr. - Green Mind
Green Day - Kerplunk!
Lenny Kravitz - Mama Said
Michael Jackson - Dangerous
Mr. Bungle - Mr. Bungle
Pixies - Trompe le Monde
Primus - Sailing the Seas of Cheese
Prince - Diamonds and Pearls
Rush - Roll the Bones
Screaming Trees - Uncle Anesthesia
Skid Row - Slave to the Grind
The Smashing Pumpkins - Gish
U2 - Achtung Baby
Van Halen - For Unlawful Carnal Knowledge
14-6
Summary
14)Motorhead - 1916
Ο θείος Lemmy μπορεί να παραδώσει μαθήματα ροκ εν ρολ και στα 90’s. Σίγουρα ρίχνουν λίγο ταχύτητα αλλά εγώ λέω ναι και σε τραγούδια όπως love me forever & το ομώνυμο
13)R.E.M. - Out of Time
Πήραν έναν πιο εμπορικό δρόμο εδώ και τι έγινε; Γιατί είναι κακό αυτό; Σίγουρα τους χάρισε επιτυχία αλλά και αυτοί με την σειρά τους μας χάρισαν τον πιο ώριμο τους δίσκο
12)Ozzy Osbourne - No More Tears
Τελευταίο πραγματικά μεγάλο άλμπουμ του Ozzy (1970-91 καθόλου άσχημα). Σαν τους Motorhead ο Prince of Darkness το γυρνάει στο πιο μελό που και εδώ δεν με χαλάει καθόλου. Και τώρα που είπα Motorhead έχουμε και συμμετοχή Lemmy στην κομματάρα Hellraiser
11)Savatage - Streets: A Rock Opera
Άξιος διάδοχος του Gutter Ballet. Οι Savatage συνεχίζουν τις υψηλές πτήσεις και μπορώ πλέον με σιγουριά να πω πως έγιναν η κορυφαία κλασική Heavy Metal μπάντα της Αμερικής
10)Sepultura - Arise
Σοκ και δέος με thrash metal αριστούργημα απ την Βραζιλία. Για μένα ο κορυφαίος τους δίσκος
9)Guns N’ Roses - Use Your Illusion I & 8)Guns N’ Roses - Use Your Illusion IΙ
Είναι τόσο σκληρή χρονιά το 91 που αυτά τα άλμπουμ μένουν 8η και 9η θέση ενώ άλλες χρονιές πήγαιναν καρφί για 1η κ 2η. Προτιμώ ελαφρώς το II αλλά πάνω κάτω έχω να πω τα ίδια. Οι Guns γράφουν στις 17 Σεπτέμβρη Hard rock ιστορία. Διότι χώρεσαν σε 2 άλμπουμ τα Civil War, November Rain, Don’t Cry, Estranged, Coma, You Could Be Mine και τόσα άλλα.
7)Pearl Jam - Ten
Το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς και μάλλον της 10ετίας. Τα κομμάτια ένα κ ένα. Ο Vedder και η παρέα του κατάφεραν να χώσουν σε έναν δίσκο Even Flow, Jeremy, Alive κ Black και δεν μπήκε 5αδα ρε φίλε. Η ζωή είναι σκληρή
6)Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Ευτυχώς φτάνουμε 5αδα γιατί δεν άντεχα άλλο μνημείο εκτός αυτής. Εμπορική και μουσική κορυφή για τους RHCP που ισορροπούν τέλεια το Funk των προηγούμενων με τον mainstream ήχο τους από δω και πέρα. Highlight o Frusciante που κεντάει και από κοντά ο τρελό-Flea με την μπασάρα του
Top 5
5)Temple Of The Dog - Temple Of The Dog
Αν η Grunge είχε all star game θα ήταν οι Temple Of The Dog. Μέλη των Soundgarden και των Pearl Jam με μπροστάρη τον Chris Cornell. Δεν μπορούσε να πάει τίποτα στραβά. Ανατριχίλες μόνο χαρίζει αυτή η συνύπαρξη. Κρίμα που έμειναν σε αυτόν τον έναν δίσκο
4)Queen - Innuendo
Last dance από τον μεγαλύτερο performer όλων των εποχών. Η μπάντα το ξέρει και μας δίνει την ευκαιρία για standing ovation. Η ερμηνεία της μπάντας σε κομμάτια όπως ride the wild wind κ show must go on μου επιτρέπει να λέω πως έφυγαν με το κεφάλι ψηλά. ΘΡΥΛΟΙ
3)Metallica - Black Album
Δίσκος που έβαλε το metal σε κάθε σπίτι. Γιατί είναι κακό αυτό είπαμε. Το μόνο αρνητικό που βρίσκω σε αυτόν τον δίσκο είναι ότι έχουν καεί τελείως το Sandman και το nothing else. Κατα τ άλλα και εδώ τα κομμάτια είναι ένα κ ένα. Τρομεροί στοίχοι, τρομερά ριφ, τρομερό συναίσθημα. Και τρομερό Live στην Μόσχα τώρα που λέγαμε για πτώση της ΕΣΣΔ.
2)Soundgarden - Badmotorfinger
Ο υπέρτατος ροκ δίσκος της χρονιάς κερασμένος απ τον αγαπημένο μου Chris Cornell. Grunge, Hard rock, και λίγο metal με την φωνάρα του Chris, την κιθάρα του Thayil, το μπάσο του Shepherd και τα drums το Cameron μας χαρίζουν outhsined, Jesus christ pose και τόσες άλλες κομματάρες. Μόλις απογειώθηκε η μπαντάρα.
1)Nirvana - Nevermind + Εξώφυλλο
Απ τον απόλυτο ροκ δίσκο στον απόλυτο δίσκο της χρονιάς και για μένα των 90’s. 3 τύποι που ήθελαν να παίζουν σε κλαμπάκια και να κάνουν την φάση τους γράφοντας αυτά που δεν τολμούσαν οι άλλοι έγιναν ξαφνικά το σύμβολο μιας γενιάς. Ναι δεν είναι ο πιο τεχνικός δίσκος (o Kurt είχε πει για την κιθάρα I can barely play that shit έτσι κ αλλιώς) αλλά εμένα προσωπικά μου άλλαξε τον κόσμο και φανταζομαι τι έκανε σε όσους έζησαν την τρέλα αυτή live
23 Likes
5 Likes
Είναι ένα περίπλοκο ranking που έχω στο κεφάλι μου θα εξηγήσω όταν πάω σπίτι 
Βσκ long story short ξεχωρίζω τις κυκλοφορίες απλών συγκροτημάτων και supergroups
2 Likes
Να ψηφισω μόνο νο.1; οσο διαβαζω λιστες τοσο μπερδεύομαι.
Το ριχνω να ξεμπερδευω χωρις πολλα πολλα
-
GNR - illusion I
Ελα τωρα… -
GNR - Illusion II
Ελα ρε παιδακι μου λεμε… -
METALLICA - Black album
“Ελα ελα Μιχάλη ξαναεβαλε στην τηλεοραση τους Metallica” -
PEARL JAM - Ten
Πρωτοδισκακιας περηφανος εδω -
MASSIVE ATTACK - Blue lines
Οχι δεν το ακουσα στην εποχη του αλλα πολυ μετα. Σημαδι στο μυαλο κ στην καρδια.
17 Likes
Σκέφτηκα το ίδιο. 
Πάντως δεν μπορώ να φανταστώ την ιστορία διαφορετική.
Διόρθωση στον τίτλο. Το Reel to Real που έγραφα λανθασμένα, ήταν το demo τους πριν το ντεμπούτο.