Γνωστά ειν’ αυτά ρε… απλά ο μικρός έχει μπλέξει τώρα σε σπείρα με σπουργίτια…

Συμβουλή: απομακρύνσου από το πληκτρολόγιο για τις επόμενες 8 ώρες. You’re only making it worse!

Δε μου λέει κάτι, μετά το Nevermind θα το ακούσω

Pearl Jam, άραζα πίσω με μπύρες και έπιανα θέση για Kasabian, τι έχεις να πεις γι’αυτό?

Και τα πήγαινα τόσο καλά γαμώτο ως τώρα, beef με όλο το fan club για τους ήρωες της εφηβικής ηλικίας άνοιξα απ’ότι φαίνεται

Πολύ συμφωνήσαμε, το μάτιασα.

Οτι παρατησα τους Kasabian στη μεση στο Ejekt του '17 γιατι ηταν σαπιοι και βαρεθηκα (ειχαν βγει και μετα απο The Jesus And Mary Chain) και εφτασα μεσανυχτα στο Αν και προλαβα απο την αρχη MDC (ελα πισω @apostolisza8, σε ξεματιασα ρε)

Indeed, με συγκίνησες λιγάκι

Αν και Vive Le Punk! (ναι, κατάλαβες την διοργάνωση εννοώ) και '17 ένα είναι το λάιβ να ξέρεις. Μην καταντήσω γραφικός.

Συμμετέχω μόνο για να πω ότι τα γούστα αλλάζουν πολλές φορές όσο ακούς μουσική , ή τυχαίνει να ακούς πιο προσεκτικά κάποια πράγματα ή με άλλη διάθεση κλπ

Παίζουν παρά πολλοί παράγοντες

Η σκηνή του grunge ούτε εμένα μου αρέσει τόσο πολύ ώστε να επιθυμήσω πχ να βάλω Νιρβάνα

Pearl Jam είχα βάλει κάποτε τους 2 πρώτους δίσκους και δεν μου είπαν τίποτα απολύτως. Έβαλα το Ten στην πρώτη την καλή την ορθόδοξη καραντίνα και γελαγα με τον εαυτό μου που δεν είχα δώσει σημασία σε αυτόν τον ΤΕΛΕΙΟ δίσκο

Οι μόνοι της σκηνής που μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή και είναι μέσα στις μεγαλύτερες αγάπες μου είναι οι Alice in Chains . Δωσε τους ευκαιρίες

Soundgarden δεν έχω εκτιμήσει ακόμα αλλά σίγουρα δεν θα βρω πολλά αρνητικά , Κρις Κορνέλ αφού …

Audioslave επίσης με έπιασαν με την πρώτη, είναι αυτή η γκρουβα και το riffing του Μορελο που σε πιάνει από τα μούτρα και όταν βάλεις με τέτοια φωνή το μείγμα γίνεται εκρηκτικο

Foo Fighters είναι ο ορισμός του καλού μεηνστρημ ροκ για μένα

Η μόνη συνεισφορά που θα κάνω στο θέμα αυτή τη στιγμή είναι τούτο εδώ:

Αν λέμε για ΕΝΑ, ήταν οι Exploited, αν λέμε για δύο, ήταν και οι φίλοι σου

Πολύ μεγάλη αλήθεια. Ένας δίσκος μπορεί να σε πιάσει οποτεδήποτε, οι “ιδανικές συνθήκες” για τον καθένα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικές. Το χαρακτηριστικό ενός πραγματικού αριστουργήματος πάντως είναι ότι τελικά το πιθανότερο είναι ότι θα σε αγγίξει κάποια στιγμή.

Συμφωνώ πάρα πολύ. Το Violator τους έβαλε στο MTV, αυτό έκανε. Το Music For The Masses είναι παρομοίως εκπληκτικό. Άλλωστε, στην περιοδεία του Music For The Masses έπαιξαν στο Rose Bowl στο Los Angeles, από όπου και έβγαλαν το 101 Live, μπροστά σε καμιά εκατοστή χιλιάδες κόσμο. Ήταν εντυπωσιακό το πώς έφτασαν από το underground στο stardom και μετά από αυτό, έβγαλαν και το Violator .

Να λες ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν είχες προλάβει να μπεις τσάμπα, αλλά θα ήσουν ο αμέσως επόμενος που θα έμπαινε

Ισχυει, μαζι με σενα, αλλα ευτυχως ακυρωθηκε κι ετσι φυγαμε με τη μια ζουμ ζουμ ζουμ με το αυτοκινητο πισω για σουβλακια και μπυρες οσο οι αλλοι ηταν ακομα στην κινηση 2 ωρες μετα

Τουλαχιστον ισαξιες φορες με οσα ειναι τα τραγουδια των Nirvana στα οποια εχει παιξει drums

Λοιπόν, είχαμε ξαναμιλήσει γι’ αυτό το, όχι ιδιαίτερα γνωστό, διαμάντι από τα early seventies, μιας και το ξαναθυμηθήκαμε όμως, λόγω κοινού τίτλου τραγουδιού με Helloween και παρόμοιας έναρξης του… ίδιου τραγουδιού με Led Zeppelin, ας πούμε λίγα παραπάνω λόγια!

lu's friend1000×985 130 KB

Η γερμανική rock σκηνή, με αιχμή του δόρατος το krautrock κίνημα, βρισκόταν σε αναβρασμό στα late sixties. Τότε ήταν που οι Peter Hesslein (κιθάρα), Dieter Horns (μπάσο), Peter Hecht (keyboards, όργανο) και Joachim Rietenbach (drums) ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Άγγλο τραγουδιστή John Lawton και, αφού κυκλοφόρησαν ένα album με το όνομα Asterix, μετονομάστηκαν στο οπωσδήποτε πιο εντυπωσιακό, Lucifer’s Friend.

Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους με το κάπως “άκυρο” εξώφυλλο, θα ακούσουμε heavy, δυναμικά τραγούδια – αυτό που αργότερα χαρακτηρίστηκε proto metal, ή πιο βαρύ psych/prog - με την κιθάρα του Hesslein να συναγωνίζεται το όργανο και τα keys του Hecht σε εκτεταμένα μέρη και solos, και ένα στιβαρό rhythm section (ειδικά το μπάσο του Horns πρωταγωνιστεί σε στιγμές).

Ο δίσκος ξεκινάει με την κατά μέτωπον επίθεση του “Ride the Sky”, το μοναδικό όπου τα keys περνάνε σε δεύτερο πλάνο, και δανείζεται το εναρκτήριο riff του “Immigrant Song” (ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Τα δυο τραγούδια κυκλοφόρησαν με λίγες εβδομάδες διαφορά, οι Zeps είναι αυτοί με το “βεβαρυμένο μητρώο”, για τη Ιστορία όμως το Led Zeppelin III προηγήθηκε!) για να καταλήξει στο ομώνυμο κομμάτι που αρχίζει κάπως αφηρημένα αλλά στη συνέχεια αναλαμβάνουν τα solos της κιθάρας και του οργάνου να κερδίσουν τις εντυπώσεις σε άλλη μια δυναμική προσθήκη. Στην πραγματικότητα, ούτε στο μεσοδιάστημα πέφτει η ένταση – δεν υπάρχουν αργά κομμάτια εδώ!

Ακούγοντας αυτό το album εύλογα δημιουργείται η απορία πως οι Lucifer’s Friend δεν συγκαταλέγονται στους πρωτοπόρους του συγκεκριμένου ήχου που τότε βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, πόσο μάλλον όταν το συγκρότημα δεν χάθηκε από το προσκήνιο, αλλά συνέχισε να δισκογραφεί και τα επόμενα χρόνια.

Οι ομοιότητες με το ύφος των Deep Purple και Uriah Heep πρωτίστως και των Sabbath δευτερευόντως, είναι προφανείς, τόσο που θα άγγιζαν τα όρια της αντιγραφής αν το εν λόγω LP δεν είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 1970, όταν η καριέρα όλων αυτών των σχημάτων ήταν ακόμη στο ξεκίνημα της! Καθόλου τυχαία μάλιστα, ο Lawton πήρε τη θέση του Byron στους Uriah Heep κάποια χρόνια μετά!
Επίσης, οι Lucifer’s Friend θα σας θυμίσουνε πολύ τους συμπατριώτες τους Scorpions στο υπέροχο “Lonesome Crow”… αλλά για μισό λεπτό…

Παιδιά, εξηγήστε μου κι εμένα γιατί το λέτε αυτό (δεν το λέω ειρωνικά), γιατί το “Songs for the deaf” το θεωρώ 10-άρι, από τους 3-4 καλύτερους rock δίσκους που έχω ακούσει και προσωπικά δε με χάλασε ποτέ κάτι στην παραγωγή.

http://dr.loudness-war.info/album/view/68347

rxvv9q7euam21640×1760 154 KB

Ναι, ΟΚ, έχω ξαναδεί τέτοια διαγράμματα, δεν αμφισβητώ την πληροφορία σαν πληροφορία, αυτό που ρωτάω είναι πρακτικά που ακούγεται αυτό στο album.

Για να φέρω ένα παράδειγμα, όταν πρωτάκουσα το “Death magnetic” (όπου για πρώτη φορά τότε πληροφορήθηκα όλα αυτά με το “loudness war”) κατευθείαν έπιανα τα ενοχλητικά “τσικ” στ’ αυτιά μου τις δυνατές στιγμές. Στο “Songs for the deaf” τόσα χρόνια δεν έχω αντιληφθεί κάτι παρόμοιο, γι’ αυτό και μου 'κανε εντύπωση αυτό που είπατε.

Αρκετα ταιριαστος τιτλος παντως για αυτο το αλμπουμ, ε μπορει μετα απο αυτο να κουφαθηκες

Οριακα ενοχλητικη η ακροαση του CD ρε.

καλώς το θεωρείς γιατί είναι

στο enjoyment των συνθέσεων δεν αφαιρεί κάτι, προφανώς. Εγώ τις κυματομορφές δεν τις είχα δει αλλά καταλάβαινα από τα “δυνατά” σημεία του δίσκου (πχ στο πρώτο κομμάτι τα δευτερόλεπτα μετά τον στίχο “give me some more!” ή το outro στο Song for the Dead) το πόσο δυνατά κι ασφυκτικά είχαν κάνει τη μίξη που νιώθεις το ηχτικό τούβλο και την έλλειψη χώρου (breathing space που λέμε) που έχουν τα όργανα μεταξύ τους.

Αν έπρεπε να πω τον σημαντικότερο λόγο που με χαλάει σε αυτό, θα ήταν ότι ακόμα και οι mellow στιγμές των οργάνων (είτε κιθάρες είτε drums αλλά και φωνή) δε φαίνονται να έχουν ηπιότερες δυναμικές σε σχέση με τις δυνατές στιγμές παρά μάλλον μόνο μείωση στην ένταση της μίξης (αν καταλαβαίνεις τι εννοώ).

Θα το ξαναβάλω, ρε παιδιά, να δω.

Ανέφερα τα κακώς κείμενα του album με την περιγραφή μου στο Six Shooter πάντως

Ρε τι σου έμελλε βραδιάτικα