Ρίχνω απανωτές ψήφους σε:
Fools Gold μόνο από Thin Lizzy
RHCP
Δεν έχω ακούσει το νέο Fates ακόμα, άρα εύκολο δίλημμα, το ρίχνω σε ένα από τα πολύ αγαπημένα μου Sabbath.
Σεβασμός στους Flots αλλα Maiden.
Επίσης σεβασμός στους Coven, αλλά μερικά πράγματα έχουν άλλη βαρύτητα.
Heaven And Hell εύκολα Sabbath και Heaven Can Wait μάλλον Maiden>Gamma Ray.
Και double post με ένα ωραίο που μου ήρθε μόλις:
Από την μια έχουμε κάτι από το κολοσσιαίο αριστούργημα των Faith No More. Το κομμάτι συνεχίζει την απόλυτη παράνοια που συναντάει κανείς σε όλο το δίσκο, στιχουργικά δίνει μια υπέροχη ερμηνεία του πως νιώθει κανείς όταν ξυπνάει με ένα ξεγυρισμένο hangover (τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω!) και πιστεύω πως πολλοί μπορούν να ταυτιστούν με το περιέχομενο 
. Επίσης, ναι οκ, Πάττον θεός, αλλά αυτό το μπάσο σε όλο τον δίσκο δεν χορταίνω να το ακούω!
Στο ίδιο πνεύμα μας μιλάνε για την εμπειρία του hangover και οι Tankard, με πιο ευθύ τρόπο, δίχως σουρεάλ συλλογισμούς, με αφοπλιστικό ρεαλισμό θα έλεγε κάποιος. Ύμνος το Morning After, σούπερ δίσκος συνολικά (με εξωφυλλάρα). Το κομμάτι είναι τεσσεράμιση λεπτά τσίτα, από τα πλέον επιθετικά τους, με ριφφς ξυράφι και ρεφρέν για stagediving από τον 5ο χωρίς αναστολές. Από τις πιο λαμπρές στιγμές μια μάλλον υποτιμημένης μπάντας.
0 voters
Πάρα πολύ δύσκολο, πιθανότατα να πάρουν ψήφο οι FnM όμως γιατί λατρεύω όσο λίγα πράγματα το Real Thing.
Λοιπόν, βλέπω μέχρι στιγμής ότι κανείς δεν το έχει αναφέρει, οπότε αρπάζω την ευκαιρία πριν προλάβει να περάσει. Από τη μια πλευρά, έχουμε τους Lucifer’s Friend, οι οποίοι φέρνουν στον κόσμο το “Ride the Sky”. Ομολογουμένως, σαν τίτλος τραγουδιού δημιουργεί κάποιες διανοητικές εξάψεις αυθορμητισμού και άλλων ψυχολογικών “πυροτεχνημάτων”. Είναι ένα από τα πιο ντόμπρα hard rock - άδικα κομμάτια, κάτι σα να δείχνει εκ του αποτελέσματος πώς ό,τι φτιάχτηκε μετά είναι τσικό μπροστά του, πόσο μάλλον όταν έχει μέσα και τον ήχο “σάλπιγγας”.
Μετά, έρχονται οι Γερμανοί Helloween και εκτοξεύουν τα πάντα σε τριπλή και τετραπλή ταχύτητα. Δεν αποκλείω η έμπνευση ν’ αντλήθηκε από το παραπάνω άσμα στο σκελετό δημιουργίας του. Ας βάλουμε έναν περίεργο ήχο στην αρχή να τους ψαρώσουμε όλους και μετά ας τα τσιτώσουμε όλα. Τίποτα να μείνει. Παιδιά, λέω να βάλω και μια τσιρίδα να μη μείνει τίποτα όρθιο… Και μετά από χρόνια σε δήλωσή του ο Weikath είπε “αυτό το κομμάτι ανοίγει τον δίσκο, ανοίγει τα πάντα”. Τευτονικό speed/power και τα γνωστά λεκτικά υπόλοιπα που αναγράφονται και καταγράφονται ανά καιρούς.
Λόγω σύνδεσης με τους Helloween και του παρελθόντος που έχουμε οι δυο μας, η ψήφος μου πάει σ’ αυτούς. Αλλά των Lucifer’s Friend είναι πιο μάγκικο, ξεκάθαρα.
0 voters
Πάω και για ένα δεύτερο χτύπημα και μετά πάω πάσο. 1976, δεύτερος συνεχόμενος δίσκος με τον Collins στα φωνητικά. Η μπάντα δείχνει ακόμα υγιής και ακάθεκτη στο να συνθέτει με ωραία έμπνευση, έστω κι αν δεν υπάρχει το πρότερο μεγαλείο αυτής και ο Banks παίρνει μία σύνθεση πάνω του εξ ολοκλήρου, και αποφασίζεται να είναι αυτή που θα κλείσει τον δίσκο. Μελωδικότατη, μελαγχολικότατη, γλυκύτατη και αξιομνημόνευτη. Οι Genesis δεν το βάζουν κάτω.
Καλλιτεχνικό έτος 1994 για τη μεγάλη μας αγάπη μ’ έναν αξιολάτρευτο δίσκο (και προσωπικό αγαπημένο ξανά για σήμερα αντί του “Perfect Symmetry”). Η πιο γλυκιά, μελαγχολική, μελωδική (εννοείται και αξιομνημόνευτη μαζί με τις υπόλοιπες) σύνθεση κλείνει τον δίσκο. Ιδιαίτερη έμφαση στα κιθαριστικά αρπίσματα και σ’ ένα από τα πιο γλυκά φωνητικά αγγίγματα του Ray. Μικρή σύνθεση, λιτή, όχι γεμάτη από ανούσια σημεία και ατέλειες, αλλά καθολικά τέλεια.
Η αλήθεια είναι ότι μουσικά η σύνθεση των Genesis δεν υστερεί σε κάτι, ούτε καν στη φωνή και το λέω με πλήρη επίγνωση, έχοντας δηλαδή σώας τας φρένας. Αλλά… αυτή των Fates έχει ΤΗΝ αίγλη.
0 voters
Από πάνω, υπάρχει κι αυτό που είναι post-punk ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ από μία από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στον καλύτερο δίσκο τους:
Τώρα, διάφορα σχόλια:
Τι γαμάτο όταν πατάς κλικ και είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις ακούσει το συγκρότημα/κομμάτι, και τελικά από τα πρώτα δευτερόλεπτα λες: «ααα, αυτοί το λένε τελικά αυτόοο;;;» (για το “Last resort” των Papa Roach αυτό).
Για το ντέρμπι Bathory vs. Blind Guardian ήμουν έτοιμος να post-άρω ότι οτιδήποτε συγκρίνεται με κάτι από το “Hammerheart” (τραγούδια, εξώφυλλο, στίχοι, τα πάντα) χάνει ήδη από τα αποδυτήρια (και όντως στον Quorthon έριξα την ψήφο μου), αλλά η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα από το συγκεκριμένο τραγούδι (και ιδίως από τη συγκεκριμένη live εκτέλεση), πράγμα περίεργο μιας και σιχαίνομαι το power. Αλλά αυτοί οι Blind Guardian (και η φωνή του Hansi συγκεκριμένα) πάντα έχουν «κάτι» στις μελωδίες ή τις ερμηνείες τους που τελικά μου κάνει και μου τους ξεχωρίζει. Αλλά εντάξει, τι να λέμε τώρα, ο Quorthon με το συγκεκριμένο album ανακάλυψε τη χρονομηχανή κανονικά.
Lol, γαμάτο trivia ότι οι Maiden στο “Seventh son of a seventh son” τελικά χρησιμοποίησαν δύο τίτλους του Gallagher, δεν το είχα προσέξει.
Coroner vs. Blue Oyster Cult το έριξα στους δεύτερους, ακούγοντας το για πρώτη φορά στη ζωή μου (γενικά από αυτούς μόνο 3-4 κομμάτια έχω ακούσει συνολικά). Πόσο Ghost μου θύμησε;;; Επίσης το “Nosferatu” μόνο εμένα μου φαινόταν η πιο Malmsteen-ική στιγμή των Coroner;
Το “Evidence” πολύ δύσκολο δίλημμα, μιλάμε για τόσο διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια (καλά, όπως τα περισσότερα σ’ αυτό το topic, αυτό είναι και το ενδιαφέρον του) αλλά το ίδιο κορυφαία στο είδος τους. Θα πω, όμως, Faith No More, για το σοκ που είχα πάθει όταν είχα δει (και πρωτακούσει) το video-clip στο TV War: «τυρβφμαγξςυ, τι φάση, γιατί είναι metal αυτό, πώς παίζουν έτσι αυτοί, γιατί μου αρέσει ενώ είμαι μεταλάς κλπ. κλπ.».
Σωστή το σχόλιο για συγγένεια “Unforgiven 2” και “Creep” από Stone Temple Pilots. Απ’ τους τελευταίους μ’ αρέσει περισσότερο το “Interstate love song” σαν μπαλάντα, βέβαια. Το έριξα στους Radiohead.
Ρε παιδιά, αυτή η μελωδία από Lucifer’s Friend που είναι ίδια με τη κραυγή στο “Immigrant song”, ποιος έκλεψε ποιον;
Η She_wolf ανέφερε τα “Mirror mirror” από Guardian και Def Leppard (το τελευταίο δεν το θυμόμουν καν), χαλώντας μου το ντέρμι μεταξύ Guardian και Candlemass. Πάμε και γι’ αυτούς, λοιπόν:
Έχει ενδιαφέρον γιατί και για τους δύο πρόκεται για hits/πολύ γνωστά κομμάτια. Δαγκωτό Candlemass για ‘μένα, των Guardian έχει κι αυτά τα πανηγυρτζίδικα riffs που πάντα με απωθούσαν στη μουσική τους. Δυνατό refrain ωστόσο.
0 voters
Εύκολα με κερδίζει πάλι η Anneke -μιλάμε για ένα από τα ομορφότερα κομμάτια ενός, ούτως ή άλλως, πανέμορφου δίσκου. Τι leads είχανε τότε οι άτιμοι, πώς γινόταν τόσο ομαλά η μετάβαση από τα ακουστικα στα υπερ-heavy σημεία, πόσο διακριτική η χρήση των πλήκτρων…
Για τους Metallica του “Death magnetic” και του “Hardwired” έχω πει ξανά ποιο είναι το πρόβλημα μου (χωρίς να θέλω ν’ ανοίξω ξανά χιλιοπειωμένες συζητήσεις): αχρείαστα μεγάλες διάρκειες, πολλοί ανούσιοι συνδυασμοί riff+drumming που αφαιρούν από τη σύνθεση και κουράζουν, αρκετά ανέμπνευστες ερμηνείες. Στο “Confusion” π.χ., τη βρίσκω πραγματικά όταν μετά την courasel εισαγωγή πέφτουν οι ρυθμοί σε “Wherever I may roam” στυλ και ο Hetfield όντως ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ μία ευκολομνημόνευτη μελωδία σε ένα τόσο απλο μα μελωδικά ολόσωστα δομημένο riff-άκι. Ε, μετά στο refrain κλπ. πάλι οι ίδιες βαρεμάρες, στη γέφυρα ανούσιο drumming και φωνές από πάνω, στακάτο riff στην ίδια νότα κλπ. κλπ.
0 voters
Να ένα ωραίο ντέρμπι με νόημα, μιας και μιλάμε για 2 κομματαρες του αμερικάνικου heavy/power ήχου. Θα το ρίξω στους Fates, και ο κυριότερος λόγος είναι μόνο και μόνο αυτή η εισαγωγή των λίγων δευτερολέπτων (σ’ ένα κομμάτι 12 λεπτών) που είναι μέσα στα 2-3 καλύτερα riff που έχω ακούσει από το Matheos (ναι, τόσο πολύ μου αρέσει αυτό το θρηνητικό στυλάκι), καθώς και η εξέλιξη της σε Παπακωνσταντίνου-style αμέσως μετά (μόνο μένα μου το θυμίζει;). Το ξέρω ότι ο John Arch θεωρείται ανυπόφορους από κάποιους (δεν το κρύβω ότι κι εμένα κάποιες ερμηνείες του μου φαίνονται υπερβολικές), αλλά αν κάποιος κάτσει κι ακούσει τα στριφνά riff του Matheos ακόμα και σ’ αυτήν την πρώτη περίοδο της μπάντας, θα συνειδητοποιήσει ότι ο τύπος είχε να ανταπεξέλθει σ’ ένα αρκετά δύσκολο έργο (δηλαδή το να δημιουργήσει μελωδικές γραμμές από πάνω), και παρ’ όλα αυτά κατάφερε ένα 100% αναγνωρίσιμη, προσωπικό στυλ. Επίσης μάλλον είμαι από τους λίγους που γενικότερα προτιμώ το “The spectre within” από το “Awaken the guardian”!
Για το άλλο “Epitaph” τι να πούμε; Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, ο Warrel ερμηνεύει όπως θα έκανε στους Nevermore μετά από λίγο, αυτό το μακρόσυρτο “myseeeeelf” με διαλύει κάθε φορά και το βασικό heavy riff με τα απότομα κοψιματα είναι απλά καταπληκτικό.
0 voters
Των King Crimson; Ε ναι !
Annekάρα ψήφισα εναντίον των Metallica 
, στο ντέρμπι Guardian/Candlemass επιφυλάσσομαι για λίγο ακόμα…
Φτουυυ, πώς το ξέχασα αυτό.
πω πόσο λιώναμε το Warsong όταν είχε βγει!!
αφήνω μερικά ζευγη σόρυ χωρίς σχολιασμό.μου αρέσουν όλα ,οριακά επιλέγω τα πρώτα.
Είδα ωραία ζευγάρια και δεν άντεξα, χτύπησε κόκκινο το οπαδιλίκι:
“after the booooooomb”. Εκεί λήγει το πρώτο debate
Για το τελευταίο ζευγάρι, αλλά και για κάθε παρόμοια σύγκριση, η απάντηση θα είναι πάντα οι εξής δύο λέξεις:
Tragedy - “Vengeance”.-
Συμφωνώ κι επαυξάνω με τον από πάνω.
Επίσης το “Burn in hell” (από Twisted Sister προφανώς) είναι ένα από τα καλύτερα σκοτεινά, αγνά heavy metal κομμάτια που δε θα βαρεθώ ποτέ να ακούω.
Τέλος, το “Gone away” από Offspring, όσο cheesy και να είναι (και είναι πολύ), είναι κολλητικό το γαμημένο.
Burn in hell μη ξεχνάμε και αυτή την κομματαρα
έτσι.
και Mercyful Fate επίσης
Παμε για ενα προσωπικα πολυ δυσκολο…
Iron Maiden - Sign Of The Cross
το 1995 κυκλοφορει το The X Factor, με τους Iron Maiden να εχουν νεο τραγουδιστη τον Blaze Bayley. To ενακτηριο επικο τραγουδι του Harris στο The X Factor, φαινεται και να ειναι και το καλυτερο τραγουδι που εχει τραγουδησει ο Bayley στην στουντιακη του θητεια στους Iron Maiden.
Avantasia - Sign Of The Cross
To 2001 ο Tobias Sammet μολις 23 χρονων τοτε κυκλοφορει το The Metal Opera Part1. Μεταξυ αλλων, το εργο του αυτο πλαισιωνουν τραγουδιστες οπως Andre Matos, Kai Hansen, David DeFeis, Sharon Del Adel. Προτιμησα να βαλω μια live εκτελεση που ειναι αγαπημενη μου, γιατι εχει και τον Bob Catley των Magnum.
0 voters
Χωρίς σχόλια.
Χωρίς βίντεο.
Ροκενρόλλ από:
0 voters
Δύσκολο αλλά MOTORHEAD!
Zeppelin
0 voters
Δεν είναι διαφορετικά , δεν είναι και διασκευή.
Προτιμώ την εκτέλεση του Ozzy (ΓΑΜΑΝΕ οι κιθάρες του Zakkαρου), video clip Motorhead - υπερκαλτίλα!
