Επειδή έχω φτιαχτεί αγρίως με αυτό που ακούω, δεν κρατιέμαι από το να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου για το…
Είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς την σήμερον ημέρα, όμως υπήρξε μια εποχή που η Σουηδία δεν ήταν στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής metal δραστηριότητας. Εκείνα τα άγουρα (για την metal σκηνή της σκανδιναβικής χώρας) χρόνια, οι Heavy Load διέγραφαν τη δική τους, σχετικά μοναχική, πορεία. Στον τρίτο τους δίσκο μάλιστα, εξελίσσονται αρκετά από το NWOBHM πλαίσιο που μοιραία τους είχε διαμορφώσει και παρουσιάζουν ένα πιο πολυδιάστατο πρόσωπο, πατώντας γερά, μεταξύ άλλων, στα “χωράφια” αυτού που θα ονομαζόταν αργότερα επικό metal.
Για αρχή έχουμε το “Run With The Devil”, ιδανικό για αυτή τη θέση, με ένα ασυγκράτητο riff, υπέροχη μελωδία στο chorus, και “πολυστρωματικά” φωνητικά, ένα αληθινό metal classic. Η συνέχεια ανήκει στο μεγαλείο που αναδύει το mid tempo “The King” ενώ το “Singing Swords” εμπεριέχει όλη την ουσία του epic (μαζί με τα στρατιωτικού τύπου τύμπανα στην αρχή και στο τέλος του). Η άψογη πρώτη πλευρά κλείνει με το μελωδικό “Dreaming”, όπου πάλι επιτυγχάνεται ένας μικρός θρίαμβος.
Μιλώντας για θριάμβους, το ομώνυμο κομμάτι διακονεί επίσης την επική πλευρά των Σουηδών και εντυπωσιάζει. Αλλά κι εκεί που έρχονται στην επιφάνεια οι hard rock καταβολές των Heavy Load, (“Free” – με την συμμετοχή του Phil Lynott στο μπάσο αυτό, και “Saturday Night”) το αποτέλεσμα δεν απογοητεύει. Τέλος, το “Roar Of The North” είναι ένα “θρηνητικό” doom έπος που διαθέτει όλη την απαραίτητη σε αυτές τις περιπτώσεις, υποβλητικότητα.
Στα θετικά του δίσκου και το… ημιεπαγγελματικό εξώφυλλο!
Και τώρα ήρθε η ώρα για τα cliché… είναι τέτοια η αίσθηση που αβίαστα δημιουργούν οι Heavy Load με αυτόν τον δίσκο, ώστε κάθε φορά που τον ακούω, ψάχνω… το σπαθί μου ή τον πέλεκυ προκειμένου να βγω και να αντιμετωπίσω τους βαρβάρους εισβολείς!
), εγώ ένα χρόνο μεγαλύτερος από εσένα και φυσικά ούτε που ήξερα τους grip inc, αμφιβάλλω αν είχα ακούσει καν slayer τότε.
) αλλά κυρίως αυτή η φωνή. Βαθιά, μπάσα , μελαγχολική, φανερά επηρεασμένη από Bowie αλλά τόσο ιδιαίτερη που σε σημεία (άκου Amphetamine Logic, Some Kind Of Stranger) εκπέμπει μια φοβερή απελπισία.