Ώπα ώπα
Τι εννοείς μ’ αυτό;
Χαλάστηκες που πήρε αυτούσιο τον Δία του Χολστ;
Αυτό εννοείς;
Ώπα ώπα
Τι εννοείς μ’ αυτό;
Χαλάστηκες που πήρε αυτούσιο τον Δία του Χολστ;
Αυτό εννοείς;
Κοίτα, αγνόησε με σε αυτό, μην μου δίνεις σημασία. Υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει εδώ, διαισθητικά μόνο. Συν βεβαια που θεωρώ γελοία ιδέα το να βάζουμε στίχους πάνω σε ορχηστρικά θέματα αλλά, οκ, κι αυτο θέμα γούστου είναι.
Γιατί μωρέεεεεε
Για μένα είναι από τις πιο φαεινές ιδέες (με την κυριολεκτική έννοια, όχι την ειρωνική όπως συνηθίζεται) που είχε ποτέ μεταλλάς.
Υπάρχει καλύτερη μουσική για να ντύσει το …and Oden shall hail us Bearers of a Pounding Hammerheart…!
Τεσπά δε θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό
1991
Metallica-“Metallica”
Fates Warning-“Parallels”
Death-“Human”
Bathory-“Twilight of the Gods”
Guns N’ Roses-“Use Your Illusion II”
Δε θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά γιατί τους αγαπώ τους Fates, απλά ήθελα να ρωτήσω αν και κάποιος άλλος διακρίνει μία, ας πούμε, “εμπορική” (με την κακή έννοια) κατεύθυνση σε κάποια κομμάτια του “Parallels” (που παρέμεινε και στο επόμενο “Inside out”), κι αν αυτό τον χαλάει ή θεωρεί ότι ταίριαξε 100% στον ήχο τους. Αναφέρομαι κυρίως στα “μεγάλα” refrain, τους πιο ανθρώπινους ρυθμούς και τις μελωδίες που μπορεί-να-τραγουδήσει-όλος-ο-λαός (που είσαι, ρε Arch;).
Το ρωτάω αυτό γιατί θεωρείται (αν δεν κάνω λάθος, ε) ο πιο δημοφιλής τους δίσκος και ήδη βλέπω να παίζει σε πολλές λίστες, αλλά προσωπικά δε θα το έβαζα στα πιο αγαπημένα μου albums της μπάντας, παρά τις 1-2 εμβληματικές κομματάρες.
Αυτό που διακρίνω εγώ είναι μια σχετική απλοποίηση των δομών, με λιγότερη έμφαση στο υπερτεχνικό παίξιμο (δηλαδή μια τάση που ήδη προϋπήρχε, π.χ. από το No Exit στο Perfect Symmetry) και κάποια όντως πιο εύληπτα ρεφρέν που νομίζω ότι απλά ήταν εργαλεία για να γίνει πιο καθαρό το μήνυμα, γιατί δεν πιστεύω ούτε στιγμή ότι ο Matheos πήγε ποτέ “να πιάσει την καλή” ή οτιδήποτε σχετικό.
1991 λοιπόν μια χρονιά που έβγαιναν δισκάρες ανα βδομάδα σχεδόν. Καλά θα πάει αυτό…
Τροχάδην αναφορές
Alice Cooper - Hey Stoopid
Blur - Leisure
Bryan Adams - Waking Up the Neighbours
Dinosaur Jr. - Green Mind
Green Day - Kerplunk!
Lenny Kravitz - Mama Said
Michael Jackson - Dangerous
Mr. Bungle - Mr. Bungle
Pixies - Trompe le Monde
Primus - Sailing the Seas of Cheese
Prince - Diamonds and Pearls
Rush - Roll the Bones
Screaming Trees - Uncle Anesthesia
Skid Row - Slave to the Grind
The Smashing Pumpkins - Gish
U2 - Achtung Baby
Van Halen - For Unlawful Carnal Knowledge
14-6
14)Motorhead - 1916
Ο θείος Lemmy μπορεί να παραδώσει μαθήματα ροκ εν ρολ και στα 90’s. Σίγουρα ρίχνουν λίγο ταχύτητα αλλά εγώ λέω ναι και σε τραγούδια όπως love me forever & το ομώνυμο
13)R.E.M. - Out of Time
Πήραν έναν πιο εμπορικό δρόμο εδώ και τι έγινε; Γιατί είναι κακό αυτό; Σίγουρα τους χάρισε επιτυχία αλλά και αυτοί με την σειρά τους μας χάρισαν τον πιο ώριμο τους δίσκο
12)Ozzy Osbourne - No More Tears
Τελευταίο πραγματικά μεγάλο άλμπουμ του Ozzy (1970-91 καθόλου άσχημα). Σαν τους Motorhead ο Prince of Darkness το γυρνάει στο πιο μελό που και εδώ δεν με χαλάει καθόλου. Και τώρα που είπα Motorhead έχουμε και συμμετοχή Lemmy στην κομματάρα Hellraiser
11)Savatage - Streets: A Rock Opera
Άξιος διάδοχος του Gutter Ballet. Οι Savatage συνεχίζουν τις υψηλές πτήσεις και μπορώ πλέον με σιγουριά να πω πως έγιναν η κορυφαία κλασική Heavy Metal μπάντα της Αμερικής
10)Sepultura - Arise
Σοκ και δέος με thrash metal αριστούργημα απ την Βραζιλία. Για μένα ο κορυφαίος τους δίσκος
9)Guns N’ Roses - Use Your Illusion I & 8)Guns N’ Roses - Use Your Illusion IΙ
Είναι τόσο σκληρή χρονιά το 91 που αυτά τα άλμπουμ μένουν 8η και 9η θέση ενώ άλλες χρονιές πήγαιναν καρφί για 1η κ 2η. Προτιμώ ελαφρώς το II αλλά πάνω κάτω έχω να πω τα ίδια. Οι Guns γράφουν στις 17 Σεπτέμβρη Hard rock ιστορία. Διότι χώρεσαν σε 2 άλμπουμ τα Civil War, November Rain, Don’t Cry, Estranged, Coma, You Could Be Mine και τόσα άλλα.
7)Pearl Jam - Ten
Το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς και μάλλον της 10ετίας. Τα κομμάτια ένα κ ένα. Ο Vedder και η παρέα του κατάφεραν να χώσουν σε έναν δίσκο Even Flow, Jeremy, Alive κ Black και δεν μπήκε 5αδα ρε φίλε. Η ζωή είναι σκληρή
6)Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Ευτυχώς φτάνουμε 5αδα γιατί δεν άντεχα άλλο μνημείο εκτός αυτής. Εμπορική και μουσική κορυφή για τους RHCP που ισορροπούν τέλεια το Funk των προηγούμενων με τον mainstream ήχο τους από δω και πέρα. Highlight o Frusciante που κεντάει και από κοντά ο τρελό-Flea με την μπασάρα του
Top 5
5)Temple Of The Dog - Temple Of The Dog
Αν η Grunge είχε all star game θα ήταν οι Temple Of The Dog. Μέλη των Soundgarden και των Pearl Jam με μπροστάρη τον Chris Cornell. Δεν μπορούσε να πάει τίποτα στραβά. Ανατριχίλες μόνο χαρίζει αυτή η συνύπαρξη. Κρίμα που έμειναν σε αυτόν τον έναν δίσκο
4)Queen - Innuendo
Last dance από τον μεγαλύτερο performer όλων των εποχών. Η μπάντα το ξέρει και μας δίνει την ευκαιρία για standing ovation. Η ερμηνεία της μπάντας σε κομμάτια όπως ride the wild wind κ show must go on μου επιτρέπει να λέω πως έφυγαν με το κεφάλι ψηλά. ΘΡΥΛΟΙ
3)Metallica - Black Album
Δίσκος που έβαλε το metal σε κάθε σπίτι. Γιατί είναι κακό αυτό είπαμε. Το μόνο αρνητικό που βρίσκω σε αυτόν τον δίσκο είναι ότι έχουν καεί τελείως το Sandman και το nothing else. Κατα τ άλλα και εδώ τα κομμάτια είναι ένα κ ένα. Τρομεροί στοίχοι, τρομερά ριφ, τρομερό συναίσθημα. Και τρομερό Live στην Μόσχα τώρα που λέγαμε για πτώση της ΕΣΣΔ.
2)Soundgarden - Badmotorfinger
Ο υπέρτατος ροκ δίσκος της χρονιάς κερασμένος απ τον αγαπημένο μου Chris Cornell. Grunge, Hard rock, και λίγο metal με την φωνάρα του Chris, την κιθάρα του Thayil, το μπάσο του Shepherd και τα drums το Cameron μας χαρίζουν outhsined, Jesus christ pose και τόσες άλλες κομματάρες. Μόλις απογειώθηκε η μπαντάρα.
1)Nirvana - Nevermind + Εξώφυλλο
Απ τον απόλυτο ροκ δίσκο στον απόλυτο δίσκο της χρονιάς και για μένα των 90’s. 3 τύποι που ήθελαν να παίζουν σε κλαμπάκια και να κάνουν την φάση τους γράφοντας αυτά που δεν τολμούσαν οι άλλοι έγιναν ξαφνικά το σύμβολο μιας γενιάς. Ναι δεν είναι ο πιο τεχνικός δίσκος (o Kurt είχε πει για την κιθάρα I can barely play that shit έτσι κ αλλιώς) αλλά εμένα προσωπικά μου άλλαξε τον κόσμο και φανταζομαι τι έκανε σε όσους έζησαν την τρέλα αυτή live
Είναι ένα περίπλοκο ranking που έχω στο κεφάλι μου θα εξηγήσω όταν πάω σπίτι
Βσκ long story short ξεχωρίζω τις κυκλοφορίες απλών συγκροτημάτων και supergroups
Να ψηφισω μόνο νο.1; οσο διαβαζω λιστες τοσο μπερδεύομαι.
Το ριχνω να ξεμπερδευω χωρις πολλα πολλα
GNR - illusion I
Ελα τωρα…
GNR - Illusion II
Ελα ρε παιδακι μου λεμε…
METALLICA - Black album
“Ελα ελα Μιχάλη ξαναεβαλε στην τηλεοραση τους Metallica”
PEARL JAM - Ten
Πρωτοδισκακιας περηφανος εδω
MASSIVE ATTACK - Blue lines
Οχι δεν το ακουσα στην εποχη του αλλα πολυ μετα. Σημαδι στο μυαλο κ στην καρδια.
Σκέφτηκα το ίδιο.
Πάντως δεν μπορώ να φανταστώ την ιστορία διαφορετική.
Διόρθωση στον τίτλο. Το Reel to Real που έγραφα λανθασμένα, ήταν το demo τους πριν το ντεμπούτο.
Καταλαβαίνουμε ότι πρώτα βγήκε το Temple Of The Dog και μετά το Ten, έτσι ;
Ναι μωρέ
Καλα τα λεει ο @osfp7 οπως και να χει, το ντεμπουτο των Pearl Jam ειναι το Ten, και οι Temple Of The Dog δεν εβγαλαν ποτε κανεναν δισκο μετα απο το δικο τους ντεμπουτο
Παω να αλλαξω nickname σε Αντιπρόεδρος Εδεσσαικου
Κι εγώ εννοούσα “δεν μπορώ να φανταστώ τους Temple of the Dog να συνεχίζουν, στερώντας κάτι από τα όσα ακολούθησαν”.
Περνάω να πω τον πόνο μου που έχω ήδη έτοιμη λίστα για το ‘92 και σχεδόν έτοιμη για το ‘93 και πλέον σκέφτομαι σοβαρά να πω στο ‘91 το οποίο έχει κολλήσει στους 40 δίσκους να’ πα να γμθει και να μην ασχοληθώ άλλο μαζί του.
Που να μην είχα κι εύκολο #1 δλδ…
Θεωρώ το 93 σχεδόν εξίσου δύσκολο…
Όλα δύσκολα είναι μωρέ αλλά το ‘91 - όπως ήξερα πως θα το κάνει- με έχει τσακίσει.