1990 mate…
2 Likes
Ωωωω… 
Τα 2 τελευταία είναι τα 2 καλύτερά τους για μένα… Απίστευτη μπάντα, απίστευτο το ότι κατάφεραν να βγάλουν τόσους δίσκους και τόσο γαμάτους δίσκους αν σκεφτείς τις σχέσεις που είχαν μεταξύ τους. Πιστεύω χωρούσαν στην Tour Of Brotherly Love των Oasis και Black Crowes που έγινε το 2001, αν δεν είχαν ήδη διαλυθεί τότε.
4 Likes
Ξέρω πως θα ακουστώ boomer ή πως διάολο λένε τους τύπους που μιλάνε για τα μεγαλεία του παρελθόντος.
Αλλά, αν δεν έζησε κάποιος το “Nevermind” στην εποχή του - μιλάω ως και μετά τα μέσα των 90s που ακόμα κράταγε - δεν μπορεί να αντιληφθεί τι αντίκτυπο είχε στους εφήβους και γενικότερα νέους της εποχής. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ξεκίνησαν να ακούνε rock ή metal μουσική με την ίδια οπαδική νοοτροπία που προσέγγιζαν το ποδόσφαιρο, ανακαλύπτοντας εχθρούς - και οι Nirvana είχαν τους φανατικούς εχθρούς τους - αλλά για τον περισσότερο κόσμο αυτό το άλμπουμ ήταν το σημείο μηδέν από το οποίο ξεκίναγε το “τι μουσική ακούς;”. Για να κάνω έναν παραλληλισμό, οι Nirvana ήταν για την rock μουσική ότι ο Michael Jordan για το μπάσκετ. Είναι αδιανόητο σε πόσα σπίτια έβαλαν την rock μουσική και το μπάσκετ αντίστοιχα. Και είναι πολύ δύσκολο για μένα που το βίωσα να το δω έξω από αυτό το πλαίσιο.
14 Likes
Να το θεσω αλλιως, γιατι συμφωνω. Μέχρι Sweet Oblivion ανεβαιναν. Το Dust το θεωρω εξισου επικο με το Sweet. Αλλαζει ποιο προτιμω αναλογα την στιγμη.
1 Like
Κατ’ αρχας, καταγγελω την προσπαθεια φιμωσης μου χθες το βραδυ, οταν εσκεμμενα ριξατε το φορουμ για να μην ψηφισω. Δεν σας εκανα το χατηρι, το καλο το παλικαρι κλπ κλπ. Δευτερον, δεν ενδιαφερει κανεναν αλλα θα γραψω δυο λογια για καθε δισκο που ψηφισα ΑΝ θυμηθω τη σειρα διοτι αλλαξα 40 φορες γνωμη μεσα στη φορμα. Οι Warrior Soul σάς χαιρετουν btw. Τριτον, μαζευτηκαν τοσοι δισκοι μονο για το 1991 που εχω χασει ηδη τη μπαλα. Και αυτο με φερνει στο τεταρτον, που ηταν η φοβερη ιδεα του @38aris να γινει διβδομαδο η καθε χρονια.
Παρ’ ολα αυτα, την ακουω αλλα δεν την υποστηριζω. Αντιθετα, με το που τελειωσει το ετος, θα εχω απειρα δισκακια να (ξαν)ακουσω και να προσεξω περισσοτερο. Σε αυτο το σημειο επαναλαμβανω την ατακα (του @eviL νομιζω, αλλα δεν εχει σημασια) οτι εχω ξεχασει τι σημαινει “νεα κυκλοφορια”, προφανως θα ακουσω 9854376986457 νεους δισκους για το 2023 μεταξυ 24 και 31 Ιανουαριου. Καλα θα παει αυτο.
Οσο κι αν προσπαθειτε, δεν θα μας φιμωσετε. Ξερω οτι ολο αυτο το χθεσινοβραδινο ηταν δακτυλος γνωστιας τριανδριας που βρισκοταν στο Παρισι προσφατως και ηθελε να βγει το Black Album πρωτο απο μια και μονο λιστα αν ειναι δυνατον. Δεν θας σας περασει κυριοι, οι εποχες Ματσα - Καζατζιδη τελειωσανε (@Sh_Wo_f ).
15 Likes
Οι λίστες σου, τουλάχιστον για εμένα που έχει αποβάλει σε κάποιο βαθμό τον μεταλλικό ψυχαναγκασμό του, είναι σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες! Συνέχισε έτσι!
8 Likes
Thanks! 
2 Likes
Συμφωνώ, μαθαίνουμε μπαλιτσα κάθε Κυριακη αργα το βράδυ από @hopeto !
(Χτες αργησες,γιατί;! Και περίμενα αναφορά από σενα για John Campbell!)
3 Likes
1991
-
Savatage – Streets: A Rock Opera
-
Heavens Gate – Livin’ in Hysteria
-
Titan Force – Winner / Loser
-
Crows – The Dying Race
-
Metallica – Metallica
Cover Art
23 Likes
Χαχα, αν κ ήμουν ξύπνιος ως αργά, είχε θέμα το φόρουμ, δεν μπορούσα να μπω.
Κάμπελ δεν το έριξα γιατί δεν τον έχω ακούσει όσο πρέπει… Μου φαίνεται καλλιτέχνης που πρέπει να σε πετύχει στο σωστό μουντ για να εκτιμήσεις.
1 Like
Καλή σας εβδομάδα δεσποινίδες, κυρίες και κύριοι. Αίθριος ο καιρός σήμερα με τον Μέγα Αλέξανδρο να δεσπόζει στα όρη και τις πεδιάδες του ίντερνετ. Έτσι, παρακολουθώντας από τη μια την live εκτέλεση των Maiden και από την άλλη την αγανάκτηση του @jonkyr και μη βρίσκοντας τα ποπ κορν για να συνεχίσω να παρακολουθώ την “κόκκινη” επανάστασή του, παραθέτω μία όχι και τόσο εύκολη πεντάδα από τον τρίτο δίσκο κι έπειτα.
1. Fates Warning - “Parallels”: Έχει, ήδη, γίνει αντιληπτό, πως ο Jim Matheos είναι ησύχως ένα ανήσυχο πνεύμα. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του και προχωρεί, πάντα, ένα βήμα παραπέρα. Ένα τη φορά και αυτό το ένα, είναι κατά τη μοναδικότητά του, μία μικρή αιωνιότητα. Έτσι, καταφτάνει το “Parallels”, μέσα σε όλη τη γλυκύτητα και την απαλότητά του. Μπροστά σε τέτοιους δίσκους, που βρίσκεις καταφύγιο και βρίσκουν και αυτοί σε σένα, δε χωράνε τα ΜΜΕ. Ο Ray κατεβαίνει από τη στρατόσφαιρα και γίνεται ακόμα πιο εξομολογητικός, ιδιαίτερα στην 11η ώρα, την πάντα κρίσιμη για το βαθύτερο αίτημα της καρδιάς. Όλοι τους ένας κι ένας, με μία, για την ώρα, συγκεκριμένη μνεία στον Mark Zonder, ο οποίος, ακόμα και σ’ έναν τέτοιο δίσκο, μοιάζει απλησίαστος.
“And here we are again, the doors close behind us, and the road goes on and on and on and on…”.
2. Gamma Ray - “Sigh No More”: Πειραματικός δίσκος και τρίχες κατσαρές. Δεν είναι λίγες οι φορές, που θα αποθεώσω αυτόν το δίσκο περισσότερο από τους υπόλοιπους. Και μπορεί στην αρχή το “Changes” να δημιουργεί απορίες, αλλά χρειάζεται υπομονή, καθώς όλα λειτουργούν για την απογείωση, αυτήν την εκπυρσοκρότηση που καταφτάνει στο τέλος. Ο Kai δίνει χώρο και στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον οβολό τους και αυτό δημιουργεί μία ελευθερία για ένα ηχητικό αποτέλεσμα, που ξεφεύγει από τα όρια της καθομιλουμένης του γερμανικού power, αλλά που την ίδια στιγμή, το κάνει καλύτερο από power. Στα έξτρα συν, η καλύτερη απόδοση και ερμηνεία του Ralf Scheepers εν γένει στη μουσική.
3. Sieges Even - “A Sense of Change”: Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα και αντίρροπα στη συστηματική παρουσίασης. Το “Change of Seasons” ακριβώς έτσι όπως ακούγεται, όπως όντως είναι, ρίχνει όλο το progressive ιδίωμα στο χώρο μας. Ξαναβάζει αρχή. Ξεπερνάει κάθε όριο. Σε κάνει να σωπαίνεις. Όποια αντίθεση, δεν το ακυρώνει, αλλά αυτό, σα να ήταν πρόσωπο, σιγά και συνάμα ακούγεται, διότι είναι η αποκάλυψη της μουσικής γέννησης. Και σε αυτό το καθολικό δημιούργημα δεν είναι μόνο οι Fates, που μετά τους RUSH έβαλαν τις συντεταγμένες για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Είναι αυτός ο εξαιρετικός μουσικός που ακούει στο όνομα Markus Steffen, με την αντίληψή του. Και το βιμπράτο του Jogi Kaiser, που στέκει μόνος του και κάνει μικρά θαύματα, απόμακρος και ασκεπής σε ώρες βροχής από το σύνολό μας.
4. Heaven’s Gate - “Livin’ in Hysteria”: Γερμανικό power και το πόδι μόνιμα στο γκάζι. Οι στιγμές που ο όρος “epic” -όχι για να καταταχθεί στο ομότιτλο παρακλάδι", αλλά για να αποδοθεί θεωρητικά και ερμηνευτικά η απορρέουσα αύρα στα τραγούδια- πάνε κι έρχονται με αποκορύφωμα το “The Neverending Fire” και την ένθερμη πυροδότηση στο σημείο, όπου σύσσωμη η εξέδρα της St. Pauli θα έπρεπε να αναφωνεί οπαδικά “We 're fighting here in this glory ride, for HOLY SWORD again, a proudly soul in a crying heart, we never have to shame”. Ν’ αναφερθούμε και στην αστραπή “Gate of Heaven”; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
5. Cathedral - “Forest of Equilibrium”: Αγγλία, αρχές '90ς, αυτό το ντεμπούτο και ο συγκεκριμένος τύπος πίσω από το μικρόφωνο. Κάνουν πλάκα σε όλο το μεταλ στερέωμα με την εισαγωγή, τρέμουν τζάμια και ταράσσονται παλμοί στις ιαχές των κιθάρων. Τους έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους Candlemass και το σίγουρο είναι, πως θα έχω άλλους δύο στην κορυφή της αντίστοιχης χρονιάς (υπάρχει μία μικρή πιθανότητα και για άλλους δύο σε άλλη θέση). Αν με ρωτήσουν τι είναι doom, θα παίξουν οι Cathedral, καθότι γεννήθηκαν την κατάλληλη στιγμή. Είναι και από τις πιο τίμιες μπάντες. Επίσης, το “Monotheist” χρωστάει απείρως πολλά σε αυτό το ντεμπούτο, όπως και στο “Phantasmagoria” (στέμμα έρχεται).
Εικαστική παρέμβαση και κορύφωση:
25 Likes
1991
Metallica - Black Album
Η στιγμή που ο Lars είχε προδιαγεγραμμένη στο μυαλό του από όταν ανέβασε την αγγελία του έφτασε. Όλα τα κομμάτια είναι στη θέση τους, έχουν παίξει ό,τι έπρεπε να παίξουν στα 80s, έχουν ορίσει είδη, κατευθύνσεις και ζωές ολόκληρες και η ώρα για όχι την κορυφή, αλλά την κορυφή των κορυφών ήρθε. Ο Lars δείχνει την κατεύθυνση, ο James γκρινιάζει ότι θέλει να τραγουδήσει κανονικά επιτέλους, ο Jason βρήκε τη θέση του και στο studio, ο Kirk γράφει το μεγαλύτερο riff τους και το καλύτερό του solo, ο Bob Rock έχει μεγαλύτερα αρχίδια κι απ’ τον Lars και τους δίνει οδηγίες πως να κάνουν τι, και το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος με τον καλύτερο ήχο ever και η επιτομή του heavy για όλους. Οι Metallica πια είναι δικαιωματικότατα μια larger than life μπάντα που κάνει ό,τι θέλει, το όνειρο κάθε καλλιτέχνη. Τεκμήριο, ότι 3 χρόνια πριν τελειώνανε δίσκο με το Dyers Eve και 3 χρόνια μετά βγάζανε το Nothing Else Matters. Unpopular opinion μάλλον, αλλά το Sandman είναι το καλύτερο opener που έχουν.
Pearl Jam - Ten
Έχετε δίκιο όλοι, τον τελευταίο μήνα τον λιώνω ασταμάτητα, εκτός των Even Flow και Jeremy, και είναι φανταστικός δίσκος.
Nirvana - Nevermind
#2
Από αυτά που αναφέρω παραπάνω (Polly, Lithium, Drain You, Breed) μαζί με κάποια από τα 4-5 κλασσικά τους (Teen Spirit, In Bloom, Come As You Are), φτιάχνουν το μισό δίσκο ξέρω γω. Βάλε και τα Lounge Act, Territorial Pissings και On A Plain που είναι κομματάρες, ε και αυτή η κωλοτούμπα έρχεται ορθώς.
Massive Attack - Blue Lines
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το trip hop είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί και δύσκολα βρίσκεις μπάντες που να μοιάζουν με αυτό που ακούς όταν ψάχνεις κάτι παρόμοιο, αλλά οι Massive Attack είναι η κινητήριος δύναμη και δε μοιάζει με κανέναν. Γενικά νομίζω ότι μου αρέσουν και κατατάσσω ψηλά στις προτιμήσεις μου, τις μπάντες που παίζουν μουσική που είναι μουσική της μπάντας, και οι Massive Attack είναι πολύ ψηλά σε αυτή τη λίστα. Πιθανώς το αγαπημένο μου ντεμπούτο album ever.
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Άλλος ένας δίσκος που βάζει το χέρι του ο Rick Rubin, και in retrospect, αν τα βάλεις όλα στη σειρά απ’ τη μέση των 80s, είναι αρκετά προφανής η εξέλιξη και η μίξη όλων των μουσικών ειδών με αυτό που ονομάζουμε groove και πόσο χρειαζόταν για να προχωρήσει μπροστά η μουσική. Αναφέρθηκε πάνω πως η χρήση των κομπιούτερζζ, έκανε τα albums να ακούγονται σύγχρονα ακόμα και τώρα, αλλά έδωσε και τη δυνατότητα “μη-μουσικών” να είναι μέρος της δημιουργίας, χωρίς να χρειάζεται να μαθαίνουν κάποιο όργανο, να έχουν μυθικό ταλέντο ή να είναι θεωρητικοί μουσικοί. Ούτως ή άλλως η δημιουργία πηγάζει πάντα από κάτω, σωστά? Οι Peppers είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα, που απαρτίζεται από παιχταράδες, και εδώ ξεδιπλώνουν το τεράστιο ταλέντο τους.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Queen - Innuendo
A Tribe Called Quest - The Low End Theory
Roxette - Joyride
De La Soul - De La Soul Is Dead
Michael Jackson - Dangerous
Smashing Pumpkins - Gish
Primal Scream - Screamadelica
Public Enemy - Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black
N.W.A. - Niggaz4Life
Cypress Hill - Cypress Hill
Pixies - Trompe le Monde
Blur - Leisure
Primus - Sailing the Seas of Cheese
U2 - Achtung Baby
22 Likes
Ρίγη συγκίνησης…
Ύψωσε το κέρας σου μαζί μου!
4 Likes
1991: μια χρονιά μουσικής αποθέωσης και προσωπικής εξαθλίωσης η οποία δε με άφησε να χαρώ τους δίσκους τους οποίους θα αναφέρω ως καλύτερους όταν ήταν ολόφρεσκοι…
Υπήρχαν βέβαια και εξαιρέσεις: τα άλμπουμ των Guns n Roses, Metallica, Alice Cooper, REM, U2 μπορώ να πω ότι κατάφερα να τα απολαύσω και τότε, παρόλη τη φουρτουνιασμένη θάλασσα στην οποία παράδερνα…
4 Likes
Πανεύκολη 20άδα ευτυχώς, ακόμα πιο εύκολη 5άδα:
-
Massive Attack - Blue Lines
-
A Tribe Called Quest - The Low End Theory
-
Soundgarden - Badmotorfinger
-
Cathedral - Forest of Equilibrium
-
Bathory - Twilight of the Gods
6.Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
7. Cypress Hill - Cypress Hill
8. Temple Of The Dog - Temple Of The Dog
9. Dinosaur Jr. - Green Mind
10. Mr. Bungle - Mr Bungle
11. Talk Talk - Laughing Stock
12. Primal Scream - Screamadelica
13. Slint - Spiderland
14. Kyuss - Wretch
15. Smashing Pumpkins – Gish
16. Nirvana – Nevermind
17. Death - Human
18. The Jesus Lizard - Goat
19. Paradise Lost – Gothic
20. 2Pac – 2Pacalypse Now
Soundtrack χρονιάς άκοπα και αβίαστα εκείνο της Διπλής ζωής της Βερόνικα, από τον Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ
Summary
Eξώφυλλο επίσης χωρίς κάποιον ιδιαίτερο ανταγωνισμό
30 Likes
1991, το death metal είχε-δεν είχε φτάσει στο απώγειό του (ήταν σχεδόν εκεί) και οι Suffo αποφάσισαν να ντεμπουτάρουν ανοίγοντας καινούρια σχολή και τερματίζοντας την έννοια του breakdown.
ΥΓ. @SvenN Τρελό χαη φαηβ για Crows, μπράβο ρε! Πολύ πολύ υποτιμημένος δίσκος.
7 Likes
Ε ναι.
Ώπα ώπα
Τι εννοείς μ’ αυτό;
Χαλάστηκες που πήρε αυτούσιο τον Δία του Χολστ;
Αυτό εννοείς;
Κοίτα, αγνόησε με σε αυτό, μην μου δίνεις σημασία. Υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει εδώ, διαισθητικά μόνο. Συν βεβαια που θεωρώ γελοία ιδέα το να βάζουμε στίχους πάνω σε ορχηστρικά θέματα αλλά, οκ, κι αυτο θέμα γούστου είναι.