Ασύλληπτη χρονιά, πολλά τέλεια ή/και υπεραγαπημένα άλμπουμ. Tουλάχιστον 12-13 άλμπουμ θα έπρεπε να είναι στο top 5, τα αγαπάω υπερβολικά πολύ. Kαλύτερη χρονιά since the 70s (όχι καλύτερη χρονιά έβερ ρε… αν και, οκ, έχει να κάνει με τα ακούσματα του καθενός).
1) Soundgarden - Badmotorfinger
Στα 5-10 άλμπουμ της δεκαετίας για μένα. Τοπ 2 grunge albums. Καλύτερο Soundgarden album. Μακελειό ηχητικό που ξεκινά με το Rusty Cage και δε σταματά ποτέ. Ακόμα κι όταν χαμηλώνουν σχετικά τους τόνους, ο προοδευτισμός, τα περίεργα μέτρα, οι πειραματισμοί δεν τελειώνουν. Οι Sabbath σαν γεννεσιουργός εναλλακτικής μουσικής. Το σαξόφωνο και ο θόρυβος ως υπηρέτες μιας τέχνης που προκαλεί τις αισθήσεις και ερεθίζει τους καθωσπρέπει, έστω κι από “σπόντα” (video του Jesus Christ Pose). Πραγματικά, πώς ένας τόσο ιδιαίτερος δίσκος γνώρισε τέτοια επιτυχία? Μνημείο, διαμάντι παντοτινό.
2) Uncle Tupelo - Still Feel Gone
Τι μπάντα. Tο ντεμπούτο ήταν θεϊκό, αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Τραγούδι με το τραγούδι, σε χτυπάει στα πιο ευαίσθητα σημεία. Ακόμα ηχεί λίγο punk, αλλά η μίξη με country εδώ είναι τέλεια. Ο Tweedy είναι πιο ώριμος, κοντράρει συνεχώς πλέον τον Farrar συνθετικά και μαζί ας δίνουν το καλύτερο τους άλμπουμ. Ή μήπως όχι…?
Έχει πλάκα πως η country θεωρούνταν “music for old people” και αυτοί οι τύποι την έκαναν πάλι relevant, έστω και μπασταρδεμένη, και όχι αποκλειστικά απευθυνόμενη σε λευκούς αμερικανούς μεσήλικες. Δύσκολα θα δεχθώ πως κάποιο alt country album είναι ξεκάθαρα καλύτερο από αυτό. Πιο γεμάτο συναίσθημα, με πιο όμορφες μελωδίες. Τεράστιο άλμπουμ.
3) Pearl Jam - Ten
Ίσως το καλύτερο ντεμπούτο της δεκαετίας. Σίγουρα ισχυρός contender. Έχει παραγίνει βέβαια το κακό με πολύ κόσμο που έχει ασχοληθεί μόνο με αυτό το άλμπουμ ενώ θεωρώ πως έχουν και καλύτερα. Αντιλαμβάνομαι όμως πως, το γαμημένο, είναι σαν best-of. Όλα τα τραγούδια θρυλικά και αγαπημένα, ανθεμικά, εκπληκτικά.
Και προσωπικά, έχω συγκινηθεί αρκετές φορές σε live, έχω κλάψει μία, με το Black.
4) Armored Saint - Symbol of Salvation
Θα αφήσω την ιστορία για τον εκλιπόντα εκτός και θα μιλήσω καθαρά για το άλμπουμ. Η τραγουδοποιία τους εδώ πιάνει ταβάνι. Σε έναν δίκαιο κόσμο, από αυτόν τον δίσκο θα είχαν προκύψει ένας σκασμός σινγκλς. Τόσο πιασάρικο αλλά ποτέ cheesy, έχει choruses που σου μένουν και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Αν και παραμένει κλασικό heavy metal ως επί το πλείστον στην ουσία, πουθενά δεν ακούγεται γραφικό. Λέω ως επί το πλείστον γιατί καμία κλασική μπάντα δεν πρόσθεσε τόσο γκρουβ όσο στο ομώνυμο ή το Tribal Dance, λίγοι thrash-αραν όπως στο Spineless, ενώ θεωρώ πως τουλάχιστον άλλα 4 κομμάτια ήταν εν δυνάμει hits (Last Train Home, Burning Question, Dropping Like Flies, Tainted Past). Απαιτεί πολύ ταλέντο για να καταφέρεις κάτι τέτοιο και οι Saint το είχανε. Δυστυχώς όμως ήταν το κύκνειο άσμα τους για πολλά χρόνια.
Προσωπικά, πρέπει να είναι στα αγαπημένα μου 20 μέταλ άλμπουμ.
Όπως και να έχει, αν έχουν 2 απαραίτητους δίσκους στην καριέρα τους, σίγουρα αυτός είναι ο άλλος.
5) Matthew Sweet - Girlfriend
Θα μπορούσε να ονομάζεται My Summer Soundtrack. Πολύ φωτεινό και feelgood με λίγες γλυκόπικρες στιγμές για τα μελαγχολικά καλοκαιρινά απογεύματα. Ο Sweet έχει κυρίως εξαιρετικές δουλειές στην καριέρα του αλλά καμία δεν φτάνει αυτό το αριστούργημα. Προσθέτει στον alternative ήχο του υπέροχες pop μελωδίες, όμορφες αρμονίες και ενορχηστρώσεις, subtle playing. Τα δε κομμάτια του είναι μικρά και to the point, o ορισμός του καλαίσθητου pop/rock θα έλεγε κάποιος.
6) Tom Petty & the Heartbreakers - Into the Great Wide Open
Ίδια συνταγή με τον προκάτοχό του. Κι αν και δεν έχει την φήμη του, μάλλον έχει την χάρη για μένα. Learning to fly, Into the Great Wide Open πασίγνωστα, Kings Highway, In the Dark of the Sun, Out in the Cold, όλα λίγο πολύ, στέκονται ισάξια δίπλα τους. Ο Petty ξανάνιωσε και κυκλοφορούσε δισκάρες ασταμάτητα. Και κρατούσε και καλύτερο για μετά.
7) Widespread Panic - Widespread Panic
Southern fried smooth rocking jam music.
Αφού χάσαμε και τους τελευταίους που πρόσεχαν, να πω πως το άλμπουμ είναι ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο (το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερο είναι το '91 από το ‘88). Και προσθέτουν στο ρεπερτόριό τους ακόμα πολλά standards. Αυτό το Walkin’ δεν το βαριέσαι ποτέ. Το μελαγχολικο Mercy με τo jazzy τελείωμα, το τζαμαριστό Pigeons με τις αλλαγές του… Οι WP εδώ βρίσκουν πλήρως τον εαυτό τους.
8) The Allman Brothers Band - Shades of Two Worlds
To είπα και για το '90, το λέω ξανά. Οι Allman Brothers δεν αναφέρονται εδώ τιμητικά. Οι δουλειές τους στα 90ς και 00s είναι εξίσου καλές με τα 70ς. Πάλι φανταστικές κιθάρες, υπέροχα φωνητικά κι εδώ μάλλον το καλύτερο κομμάτι τους για την δεκαετία, το “πώς γίνεται να μην είμαι classic” Nobody Knows. Jazzy, έντονο, όπως μόνο οι Allmans μπορούσαν. Αριστούργημα.
To άλμπουμ αυτό αποδεικνύει πως το Seven Turns δεν ήταν πυροτέχνημα.
9) The Four Horsemen - Nobody Said It Was Easy
- O κόσμος θα έπρεπε να ακούει The Four Horsemen το '91 και όχι τους κατάθλες του Seattle.
- Αφού εσύ ασχολείσαι με τους κατάθλες του Seattle.
- Ι know. Απλά μου άρεσε που άκουγα λίγο ανέμελο ροκ εν ρολ.
Αυτό. Aν σου αρέσουν οι AC/DC ή οι Georgia Satellites και άλλα τέτοια ακούσματα, λίγο πιο “αμερικανίζοντα”, λίγο πιο stripped down, εδώ χτυπάς χρυσό. Φοβερό, βρώμικο και αλητήριο, χαβαλεδιάρικο hard rock για πολλές πολλές μπύρες. ΔΙΣΚΑΡΑ.
10) Allgood - Ride the Bee
Ω ρε μάνα 'μ. Μπαντάρα της jam σκηνής κι αυτοί. Παίρνουν σαν βάση το southern rock, τα blues και κάποια funk στοιχεία και συνθέτουν κανονικά τραγούδια, με αρχή, μέση και τέλος. Και ωραία hooks! Προφανώς και υπάρχει έφεση στα solos, κάποιες συνθέσεις είναι λίγο μεγαλύτερες αλλά δεν πλατιάζουν ποτέ ώστε να δώσουν την αίσθηση του ξεχειλώματος. Φανταστικός δίσκος με το Trilogy που κλείνει τον δίσκο να μοιάζει σαν τους Widespread Panic να τζαμάρουν με τον Dickey Betts. Υπέροχο.
Άντε πάλι τα όνοραμπλ…
Danny Gatton - 88 Elmira St.
Ω θεέ Danny Gatton. Εντάξει πολλοί κιθαρίστες μπορούν να παίξουν εντυπωσιακά πράγματα τεχνικά, αλλά το fluidity σε νότες, bends και γενικά σε ιδέες φρέσκιες, δεν το συναντάς τόσο συχνά. Ειδικά σε έναν αρκετά bluesy δίσκο σαν κι αυτό. Αριστούργημα που σε άλλες χρονιές θα ήταν σίγουρα top 5.
*Φανταστικός Bill Holloman στο σαξόφωνο (μεταξύ άλλων).
Saxon - Solid Ball of Rock
Στον μικρόκοσμο μου αυτό είναι στα καλύτερα 6-7 άλμπουμ της μπάντας. Άρα υπερδισκάρα. Βρίσκουν ξανά τον καλό τους εαυτό, δίνουν κομμάτια με τον αέρα των classics (ομώνυμο, Baptism of Fire), και άπειρα φοβερά deep cuts (τι έπος το Lights in the Sky), ακόμα και το εμπορικό I’m on Fire εξευτελίζει. Κάποιες αγάπες δεν ξεπερνιούνται ποτέ, μόνο τονίζονται εξαιτίας τέτοιων δίσκων.
Temple of the Dog - Temple of the Dog
Δισκάρα. Grunge, hard rock, ταμπέλες χωρίς νόημα. Μαύρη μουσική πανταχού παρούσα μέσω blues rock.
Και τι δηλαδή, παρελθοντολαγνεία?
Όοοοχι, σύγχρονο rock με το ένα μάτι στα 70ς.
Η φωνή φωνάρα αλλά δεν φτάνει, θέλω κι άλλα.
Ε πάρε και λίγο Vedder μαζί. Τι άλλο θες? Όλη την αφρόκρεμα μαζέψαμε.
R.E.M. - Out of Time
Σκεφτόμουν καιρό πως δεν υπάρχει περίπτωση να μπει καν δεκάδα. Το βάζω να το ξανακούσω όμως και συγκινούμαι άμεσα. Δεν είναι πως δε μου αρέσει το άλμπουμ, απλά η εμπορικότερη φύση του πάντα με έκανε να το υποτιμώ σχετικά. Συν το Losing…, κομματάρα αλλά στους rawk σταθμούς, από τις 3 επιλογές που έχουν σε rotation, οι 4 είναι το Losing… Κάποιοι μισούν το Shiny Happy People επίσης. Εγώ όχι, ταξιδεύω στο πρώτο μου σπίτι στην Πάτρα να βλέπω στο σαλόνι ξαπλωμένος MTV (συν ότι έχει και παλαμάκια). Πέραν των βιωμάτων όμως, ακόμα λατρεύω την μελωδία και την ενορχήστρωση του Endgame και του Half a World Away, το θλιμμένο Country Feedback, το up tempo Τexarkana.
Μπορεί να είναι pop αλλά είναι υπέροχος δίσκος.
Εκτός δεκάδας με την ψευδαίσθηση πως η συμπερίληψη Four Horsemen και Allgood στο τοπ 10 θα κάνει κάποιον να τους ακούσει. Οι REM έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονται αβάντες, είναι θρύλοι.
Crowded House - Woodface
Καταπληκτικό άλμπουμ. Θυμάται κανείς το 80s hit τους, Don’t Dream It’s Over? Σίγουρα οι περισσότεροι. Μετά από 2 ποιοτικά pop άλμπουμ, φτάνουν στο αποκορύφωμά τους πιθανόν με το Woodface. Τρίλεπτα-τετράλεπτα τραγούδια, φοβερές ενορχηστρώσεις, όμορφες μελωδίες, πιασάρικη μουσική. Μην σας τρομάζει η αναφορά μου στο προαναφερθέν hit (αν για κάποιο τρελό λόγο δεν σας αρέσει), οι Crowded House εξελίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό, ώστε ακούγονται σαν άλλη μπάντα. Φοβερές ερμηνείες και αρμονίες, pop/ rock, μια folk ιδέα (προήλθαν από τις στάχτες των φοβερών Split Enz), alternative, μια υπέροχη δουλειά. Αν δεν βγάζετε σπυριά με τον όρο pop, επενδύστε άφοβα.
Tesla - Psychotic Supper
Ασταμάτητοι. Τρίτη σερί δισκάρα. Νιώθω πως είναι ένα τσικ πιο βρώμικο από τα προηγούμενα και, αν υπήρχε κάποια αμυδρή υπόνοια για hair/ glam metal κλίσεις, εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Φανταστική και απίστευτα υποτιμημένη μπάντα. Πιασάρικα ρεφρέν, φοβερές κιθάρες είτε σε up-tempo τραγούδια, είτε σε mid-tempo και μπαλάντες, κεντούσαν παντού. Φάνταζαν αστείρευτοι αλλά δυστυχώς ήταν το τελευταίο πραγματικά κορυφαίο τους άλμπουμ νομίζω (αν και το επόμενο ήταν πολύ καλό).
Drivin’ n’ Cryin’ - Fly Me Courageous
Εντάξει, εδώ κάπως σα να μαζεύτηκαν. Κατά βάση hard rock, με λίγες alternative πινελίτσες εδώ κι εκεί. Αφού δεν έκαναν κάποιο όνομα με αυτό, λογικό να μην κάνουν ποτέ. Ίσως έφταιγαν και τα φωνητικά του Kevin Kinney, πολύ ιδιαίτερη χροιά για να κάνει κλικ στο ευρύ κοινό. Σάμπως τους ένοιαζε όμως κιόλας?
Screaming Trees - Uncle Anesthesia
Από τις σπάνιες περιπτώσεις μπάντας που κάθε άλμπουμ μέχρι τη διάλυσή τους μου φαίνεται καλύτερο από το προηγούμενο. Ή θεωρητικά καλύτερο (για τα 2 τελευταία δεν είμαι σίγουρος αλλά είναι και τα 2 εκεί ψηλά). To garage στοιχείο υποχωρεί, τα ανθεμικά θέματα αυξάνονται. Ό,τι πρέπει για καλοκαιράρες και κοκτεηλάρες. Εδώ πάντως νομίζω έχουν βρει τον εαυτό τους για τα καλά. Απίστευτο τι δίσκοι δεν χώρεσαν ούτε στο τοπ 10 μου.
Johnny Winter - Let Me In
Δισκάρα. Θεός Johnny. Texas Blues, rock ‘n’ roll, ακουστικά blues, ροκ, όλα ένα χαρμάνι. Από τα καλύτερα άλμπουμ που έβγαλε από τα μέσα 70ς και μετά, αν όχι το καλύτερο.
Buddy Guy - Damn Right, I’ve Got the Blues
Θρύλος. Αν και ποτέ δεν έλειψε η ποιότητα από τις δουλειές του, όπου κι αν συμμετείχε, εδώ καταφέρνει να αφήσει ανεξέλεγκτο το ατίθασο ύφος του που τον χαρακτήριζε στις live εμφανίσεις του. Όποιος έχει δει βίντεο από τα 60s-70s (Festival Express κανείς?), ξέρει πως ο τύπος άγγιζε συχνά τα όρια του blues rock. Με μια σειρά σπουδαίων μουσικών και guest, βγάζει σε μεγάλο βαθμό τον εκρηκτικό του εαυτό, ακούγεται σύγχρονος και ένα επίπεδο πάνω από τους περισσότερους bluesmen της εποχής. Σιγά το δύσκολο γι’ αυτόν βέβαια…
Guns ‘n’ Roses - Use Your Illusions I & II
Ρε γαμώτο, λατρεύω πολλά κομμάτια κι από τα 2 άλμπουμ. Επίσης είμαι από τους λίγους μάλλον που προτιμούν το Ι από το ΙΙ. Κυρίως γιατί νομίζω στο Ι υπάρχει πιο έντονο το feeling του ντεμπούτου. Το θέμα μου όμως είναι πως δεν καταλαβαίνω τι ήθελαν να κάνουν με αυτά τα άλμπουμ, κι ας τα γουστάρω τώρα περισσότερο από παλιά. Κάποια τραγούδια απλά δεν. Και δεν μιλάω για τις μπαλαντάρες, Don’t Cry, November Rain κτλ. Θεϊκές. Aλλά κάποιοι “πειραματισμοί” δεν τους βγήκαν τόσο καλά, λείπει λίγο ο ενθουσιασμός σε κάποια τραγούδια… Ή κάπως έτσι το νιώθω. Δεν ξέρω.
Αν επέλεγα 10-12 τραγούδια, πιστεύω θα έκανα το απόλυτο Guns ‘n’ Roses album (μετά το Appetite δλδ…). Ή έστω 2 μονά πολύ καλά άλμπουμ, υπάρχει φουλ υλικό. Αλλά επειδή θέλανε 2 διπλά και δυστυχώς δεν γράφω εγώ την ιστορία… Honorable mention.
Underrated albums
Dire Straits - On Every Street
Ακόμα κι αν δεν τρελάθηκα με το Calling Elvis, μόλις μπήκε το ομώνυμο, πανηγύριζα. Αξίωμα: Οι Dire Straits αλλάζουν το tempo από αργό σε γρήγορο, το κομμάτι μου δίνει ανατριχίλες. Δεν το συζητώ καν αν το προτιμώ από το Brothers… Γιατί όμως όλο το άλμπουμ θεωρώ πως αδικήθηκε κατάφωρα? Κάπου ανάμεσα στο Brothers… και σε ότι προηγήθηκε, μου χαρίζουν πολύ αγαπημένα κομμάτια (Iron Hand, My Parties, Heavy Fuel). Τίτλοι τέλους δυστυχώς.
Special mention:
Nirvana - Nevermind
Ακούω Nirvana εδώ και… ένα χρόνο περίπου! Δεν αμφιβάλλω πως έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα και το songwriting είναι ιδιαίτερο και πανέξυπνο, με φοβερά ιδιοφυή chord changes κτλ. Σύντομα θα κατασταλάξει μέσα μου για το τι θέση θα έπαιρνε αλλά είναι too soon για να αντικαταστήσω κάτι της λίστας
