Καλή σας εβδομάδα δεσποινίδες, κυρίες και κύριοι. Αίθριος ο καιρός σήμερα με τον Μέγα Αλέξανδρο να δεσπόζει στα όρη και τις πεδιάδες του ίντερνετ. Έτσι, παρακολουθώντας από τη μια την live εκτέλεση των Maiden και από την άλλη την αγανάκτηση του @jonkyr και μη βρίσκοντας τα ποπ κορν για να συνεχίσω να παρακολουθώ την “κόκκινη” επανάστασή του, παραθέτω μία όχι και τόσο εύκολη πεντάδα από τον τρίτο δίσκο κι έπειτα.
1. Fates Warning - “Parallels”: Έχει, ήδη, γίνει αντιληπτό, πως ο Jim Matheos είναι ησύχως ένα ανήσυχο πνεύμα. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του και προχωρεί, πάντα, ένα βήμα παραπέρα. Ένα τη φορά και αυτό το ένα, είναι κατά τη μοναδικότητά του, μία μικρή αιωνιότητα. Έτσι, καταφτάνει το “Parallels”, μέσα σε όλη τη γλυκύτητα και την απαλότητά του. Μπροστά σε τέτοιους δίσκους, που βρίσκεις καταφύγιο και βρίσκουν και αυτοί σε σένα, δε χωράνε τα ΜΜΕ. Ο Ray κατεβαίνει από τη στρατόσφαιρα και γίνεται ακόμα πιο εξομολογητικός, ιδιαίτερα στην 11η ώρα, την πάντα κρίσιμη για το βαθύτερο αίτημα της καρδιάς. Όλοι τους ένας κι ένας, με μία, για την ώρα, συγκεκριμένη μνεία στον Mark Zonder, ο οποίος, ακόμα και σ’ έναν τέτοιο δίσκο, μοιάζει απλησίαστος.
“And here we are again, the doors close behind us, and the road goes on and on and on and on…”.
2. Gamma Ray - “Sigh No More”: Πειραματικός δίσκος και τρίχες κατσαρές. Δεν είναι λίγες οι φορές, που θα αποθεώσω αυτόν το δίσκο περισσότερο από τους υπόλοιπους. Και μπορεί στην αρχή το “Changes” να δημιουργεί απορίες, αλλά χρειάζεται υπομονή, καθώς όλα λειτουργούν για την απογείωση, αυτήν την εκπυρσοκρότηση που καταφτάνει στο τέλος. Ο Kai δίνει χώρο και στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον οβολό τους και αυτό δημιουργεί μία ελευθερία για ένα ηχητικό αποτέλεσμα, που ξεφεύγει από τα όρια της καθομιλουμένης του γερμανικού power, αλλά που την ίδια στιγμή, το κάνει καλύτερο από power. Στα έξτρα συν, η καλύτερη απόδοση και ερμηνεία του Ralf Scheepers εν γένει στη μουσική.
3. Sieges Even - “A Sense of Change”: Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα και αντίρροπα στη συστηματική παρουσίασης. Το “Change of Seasons” ακριβώς έτσι όπως ακούγεται, όπως όντως είναι, ρίχνει όλο το progressive ιδίωμα στο χώρο μας. Ξαναβάζει αρχή. Ξεπερνάει κάθε όριο. Σε κάνει να σωπαίνεις. Όποια αντίθεση, δεν το ακυρώνει, αλλά αυτό, σα να ήταν πρόσωπο, σιγά και συνάμα ακούγεται, διότι είναι η αποκάλυψη της μουσικής γέννησης. Και σε αυτό το καθολικό δημιούργημα δεν είναι μόνο οι Fates, που μετά τους RUSH έβαλαν τις συντεταγμένες για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Είναι αυτός ο εξαιρετικός μουσικός που ακούει στο όνομα Markus Steffen, με την αντίληψή του. Και το βιμπράτο του Jogi Kaiser, που στέκει μόνος του και κάνει μικρά θαύματα, απόμακρος και ασκεπής σε ώρες βροχής από το σύνολό μας.
4. Heaven’s Gate - “Livin’ in Hysteria”: Γερμανικό power και το πόδι μόνιμα στο γκάζι. Οι στιγμές που ο όρος “epic” -όχι για να καταταχθεί στο ομότιτλο παρακλάδι", αλλά για να αποδοθεί θεωρητικά και ερμηνευτικά η απορρέουσα αύρα στα τραγούδια- πάνε κι έρχονται με αποκορύφωμα το “The Neverending Fire” και την ένθερμη πυροδότηση στο σημείο, όπου σύσσωμη η εξέδρα της St. Pauli θα έπρεπε να αναφωνεί οπαδικά “We 're fighting here in this glory ride, for HOLY SWORD again, a proudly soul in a crying heart, we never have to shame”. Ν’ αναφερθούμε και στην αστραπή “Gate of Heaven”; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
5. Cathedral - “Forest of Equilibrium”: Αγγλία, αρχές '90ς, αυτό το ντεμπούτο και ο συγκεκριμένος τύπος πίσω από το μικρόφωνο. Κάνουν πλάκα σε όλο το μεταλ στερέωμα με την εισαγωγή, τρέμουν τζάμια και ταράσσονται παλμοί στις ιαχές των κιθάρων. Τους έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους Candlemass και το σίγουρο είναι, πως θα έχω άλλους δύο στην κορυφή της αντίστοιχης χρονιάς (υπάρχει μία μικρή πιθανότητα και για άλλους δύο σε άλλη θέση). Αν με ρωτήσουν τι είναι doom, θα παίξουν οι Cathedral, καθότι γεννήθηκαν την κατάλληλη στιγμή. Είναι και από τις πιο τίμιες μπάντες. Επίσης, το “Monotheist” χρωστάει απείρως πολλά σε αυτό το ντεμπούτο, όπως και στο “Phantasmagoria” (στέμμα έρχεται).
Εικαστική παρέμβαση και κορύφωση:
