καλορίζικη!!! 
ελπίζω η βια και η νοθεια εδω μέσα να μην σε αλλοτριώσει και εσένα… 
10 Likes
Εκανε δυναμικη intrance στο παιχνιδι!
11 Likes
πω ρε γαμώτο πως το ξέχασα αυτό; Δισκάρα απίστευτη, το peak μιας φοβερής μπάντας.
Από εμένα το πήρε το μάτι σου, στο Archives βλέπω 1990 (edit: όπως και στο discogs)
1 Like
Με αυτό στο Νο2 της, δεν την πειράζει κανείς και τίποτα.
2 Likes
1991
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τον έντονα προσωπικό τόνο του 1991…
Η καλύτερη χρονιά της μουσικής και η καλύτερη μουσική χρονιά της ζωής μου. Ήταν τότε που ως 13χρονος, έμαθα το rock και το metal, με την ζωή μου να παίρνει μια νέα και απρόβλεπτη πορεία. Την σημασία δε εκείνης της εποχής την βιώνω ποικιλοτρόπως κάθε μέρα που περνάει. Για το πόσο απίστευτη χρονιά είναι μουσικά, αρκεί να πω ότι ως την θέση νούμερο 11 βρίσκονται άλμπουμ που θεωρώ 10άρια, άλμπουμ που άνετα μπορούσαν να είναι νο1 σε άλλες χρονιές. Ακόμα και πολλοί δίσκοι που δεν μπήκαν στην λίστα είναι, ας πούμε, δίσκοι του 9.5. Όλοι οι δίσκοι της 15αδας μου είναι δίσκοι που μου άνοιξαν πολλούς και απροσδόκητους δρόμους. Όσο για το νο1, πρώτη φορά θα γράψω σεντονάκι.
Πριν ξεκινήσω καν τα honourable mentions, σκύβω ταπεινά και προσκυνώ:
Guns N Roses - Use Your Illusion I&II + Metallica - Black Album
Στο σήμερα, δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ακούσω πια, έχουν καεί εντελώς. Στο ημερολόγιο της ζωής μου όμως, αυτοί είναι οι δύο πιο σημαντικοί δίσκοι, κάτι σαν τους μουσικούς γονείς μου. Δεν μπορώ ούτε να τους ψηφίσω, ούτε να τους κατατάξω, ούτε να τους κρίνω, ούτε τίποτα. Θα τους λατρεύω για πάντα. Το να ακούω για πρώτη φορά το “Civil War”, το τεράστιο GnR ραφτό που γέμισε την πλάτη του τζιν μπουφάν μου, το “Wherever I May Roam”, αυτά είναι στιγμές που αφήνουν πολύ βαθιές χαρακιές.
Honourable Mentions
Καταρχάς, το 1991 βγήκε το καλύτερο metal live album of all time: Slayer - Decade Of Aggression
Στο hard rock: αδιανόητοι Skid Row και Tesla, οι Warrior Soul σε κατάσταση μανίας, οι Last Crack κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα obscure metal άλμπουμ των 90s, οι The Cult λίγο πιο κάτω αλλά και πάλι σε τρομερή φόρμα και οι Almighty εξαιρετικοί, αν και λίγο αργοπορημένοι. Έξτρα αγάπη στον ανεπανάληπτο blues κύριο John Campbell και το “One Believer”, μια 15άδα για πάρτη σου αρχηγέ μου.
Στο metal: Solitude Aeturnus, Anacrusis, The Obsessed και Confessor συναρπάζουν. Ο Ozzy είναι άνισος αλλά και με μεγάλες στιγμές. Οι Crimson Glory ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΜΠΟΥΜΑΡΑ ΠΟΥ ΕΚΡΑΞΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΟΥΦΟΙ. Οι Crows μας χαρίζουν ένα από τα καλύτερα δείγματα Γερμανικού power metal και οι Armored Saint παραδίδουν, κατά γενική ομολογία, ένα από τα πιο ποιοτικά και ώριμα traditional metal άλμπουμ εβερ.
Κάποιοι λένε πως είναι η καλύτερη χρονιά του death metal: Death, Atheist, Carcass, Pestilence, Gorguts, Suffocation, Morbid Angel, Massacre, Grave, Unleashed. Όλα φανταστικά. Όλα σε μία χρονιά, το διανοείσαι;
Επίσης, οι Sepultura είναι ολοκληρωτικοί άρχοντες. Οι Master’s Hammer, οι Samael, οι Darkthrone και οι Rotting Christ (με την πιο ατμοσφαιρική τους κυκλοφορία) γράφουν ιστορία. Από κοντά, οι Paradise Lost και οι άγουροι Type O Negative.
Στις σκληρές εκτός metal μουσικές. Οι Slint και οι The Jesus Lizard κυκλοφορούν δύο αριστουργήματα που οριοθετούν ολόκληρα genres. Οι NoMeanNo μας δίνουν ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ, οι Oxbow, οι Primus και οι Nation Of Ulysses τα σπάνε αγρίως και, τέλος, οι Mr Bungle σκάνε μύτη. Οι. Mr. Bungle.
Σε πιο mainstream ήχους, οι Queen κυκλοφορούν ένα συγκλονιστικό κύκνειο άσμα. Ο Tom Petty με τους Heartbreakers σαρώνουν, οι REM βρίσκουν την τεράστια επιτυχία με ένα πολύ όμορφο άλμπουμ και οι U2 γίνονται επιτέλους άντρες και κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Κάποια άλλη χρονιά, το “Achtung Baby” μπορεί να ήταν στην πεντάδα.
Δεν είμαι πολύ του hip-hop, το 1991 όμως σκάνε με δισκάρες δύο από τα αγαπημένα μου acts, οι Cypress Hill κι ο MC Solaar. Υπερφυσικό ντεμπούτο επίσης από τους θεούς Massive Attack. Να πω επίσης ότι τότε, πριν τον Σεπτέμβριο του 1991 που έγιναν όλα τα κοσμογονικά στο walkman μου, αγαπημένο άλμπουμ της χρονιάς ήταν το “White Room” των KLF. Μιλάμε για κόλλημα. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι αν δεν είχα γίνει “μέταλλο”, ίσως να συνέχιζα να ψάχνομαι προς την ηλεκτρονική μουσική.
Ας κλείσω με λίγες προοδευτικές προτάσεις. Εξαιρετικές δουλειές από The Bill Frisell Band, Shub Niggurath και Miriodor αλλά και Rush σε αρκετά ψηλή πτήση!
TOP 15
15. Painkiller - Guts of a Virgin
Στο λεξικό δίπλα στην λέξη Ακραίος, ο John Zorn προσθέτει και νέα ερμηνεία. Ακραίο jazz grindcore, ακόμα και με σημερινούς όρους.
14. Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magic
Αριστούργημα, μια μπάντα-φωτιά, μία από τις καλύτερες 90s παραγωγές, το απόλυτο Peppers άλμπουμ με χαοτική διαφορά από οτιδήποτε άλλο έκαναν ποτέ.
13. The Ex and Tom Cora - Scrabbling At The Lock
Υπάρχει προοδευτικό punk, vol. 666. Ολλανδοί αλήτες, νεουρκέζος avant τσελίστας, άλμπουμ 30 χρόνια μπροστά από την εποχή του.
12. Tiamat - The Astral Sleep
Κατά την γνώμη μου, πάρα πολύ παραγνωρισμένο άλμπουμ. Ένας από τους καλύτερους μαθητές του Into The Pandemonium και το πρώτο από τα τέσσερα σερί αριστουργήματα των Tiamat.
11. Nirvana - Nevermind
Έχει το Nevermind το καλύτερο songwriting σε rock άλμπουμ από την εποχή των Beatles; Από εμένα είναι ναι.
10. Fates Warning - Parallels
Σε αντίθεση με πάρα πολλούς από εσάς, δεν δέθηκα ποτέ πολύ με τους Fates Warning των 80s, εδώ όμως μάλιστα. Ο prog metal λυρισμός παίρνει νέα τροπή.
9. Skyclad - The Wayward Sons Of Mother Earth
Ντεμπούτο για την αγαπημένη μπάντα της εφηβείας μου, τους λατρεμένους μου Skyclad. Φανταστικό ντεμπούτο που ακόμα όμως δεν προμηνύει αυτά που έπονται. Ακόμα κι έτσι όμως, κάτι “Sky Beneath My Feet” και δεν συμμαζεύεται μένουν για πάντα.
8. Savatage - Streets
Αποθεώσαμε εν χορώ το “Gutter Ballet” - και πολύ καλά κάναμε - όμως την αδυναμία που έχω στο “Streets” έχω για πολύ λίγα πράγματα. Ακόμα θυμάμαι όταν άκουσα το “Believe” σε εκπομπή του Ριχάρδου… Ένα από τα πιο συγκινησιακά φορτισμένα άλμπουμ για μένα, αιώνιες ανατριχίλες. Μαλάκες, “Tonight He Grins Again”, είμαστε σοβαροί τωρα;
7. Coroner - Mental Vortex
Αν κι έχουν βγάλει μόνο διαμάντια, εδώ οι Coroner φεύγουν πάνω από την στρατόσφαιρα. Για μένα είναι το πρώτο γκρουπ που δικαιούται το επίθετο intellectual - πριν το πάρουν μονότερμα οι Νορβηγοί - και το Mental Vortex είναι το ασύλληπτο κατασκεύασμα που, βασικά είναι ότι λέει ο τίτλος του.
6. Pearl Jam - Ten
Πονάει που δεν είναι το Ten στην πεντάδα αλλά αυτά είναι ψυχαναγκασμοί. Για μένα ΑΥΤΟ είναι το καλύτερο rock ντεμπούτο όλων των εποχών. Κρίμα που δεν επανέλαβαν ποτέ την τόσο μελαγχολική και ψυχεδελική του ατμόσφαιρα. Δίσκος-παντοτινός σύντροφος.
TOP 5
5. Entombed - Clandestine
Το καλύτερο death metal άλμπουμ όλων των εποχών. Βασικά, εξαιτίας του, στο μυαλό μου χτίστηκε το εξής αξίωμα: για να είναι καλό ένα death metal άλμπουμ πρέπει να αισθάνεσαι κάτω από τις παραμορφώσεις του ότι ροκάρει. Αν δεν το αισθάνεσαι, δεν είναι καλό. Οι καλές death μπάντες ροκάρουν. Entombed σας ευχαριστώ για το μάθημα αξιών.
4. Sieges Even - A Sense Of Change
Ένας δίσκος που είναι μια κατηγορία μόνος του. Ένα από τα πιο λυρικά prog κατασκευάσματα, αινιγματικό, εσωστρεφές αλλά γεμάτο φως και πνευματική καθαρότητα. Κάποιοι από τους καλύτερους στίχους που διάβασα ποτέ και αδιανόητα παιξίματα από όλους τους μουσικούς -προσοχή, με καθαρές χροιές στα όργανα, όχι κρυμμένα κάτω από παραμορφώσεις. Ένας δίσκος-μπατονέτα: ακούς χίλιες δυο μαλακίες, μετά βάζεις αυτό και καθαρίζουν τα αυτιά σου. Μάθημα αισθητικής.
3. Cathedral - Forest Of Equilibrium
Μόνο το μεταλλικό underground θα μπορούσε να ξεράσει κάτι τόσο τρελό: οι πιο αργές ταχύτητες που είχαν ακουστεί ποτέ, άσχημα φωνητικά και δυσαρμονίες, άρρωστη ατμόσφαιρα και πινελιές από obscure μουσικές των 60s. Το doom metal αλλάζει επίπεδο κι εμπλουτίζει το λεξιλόγιο του… Δεν έχουν υπάρξει πολλές μπάντες στην ιστορία με τα άντερα και το όραμα των Cathedral. Οι πολλοί λένε “θεό του metal” τον έναν και τον άλλον, πειράζει που εγώ βάζω και τον Lee Dorian σε αυτή την κατηγορία; Cathedral σας ευχαριστώ για την φαντασία και το attitude.
2. Soundgarden - Badmotorfinger
32 χρόνια τώρα κι αυτή η ρημάδα η φονική μηχανή του εξωφύλλου δεν λέει να σκουριάσει ή να στομώσει. Κάτι συμβαίνει κάθε φορά που ξεκινάει το “Rusty Cage” - κι ενώ ανάβεις καπνογόνο: είναι παράξενη η ποσότητα και το είδος της ενέργειας που έχει αιχμαλωτιστεί στο “Badmotorfinger”, απορρίπτει τους νόμους της φυσικής, δεν φθίνει. Ίσως δεν άκουσα ποτέ stoner γιατί κανένα stoner riff δεν μπορεί να είναι καλύτερο από το “Slaves & Bulldozers” ή το “Outshined”. Η λογική πάντα δέχεται επίθεση στο “Jesus Christ Pose”, πάντα θες να ουρλιάξεις στο “Somewhere”, κοκ. Άλλα πράγματα σβήνουν, αυτό εδώ παραμένει ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ που βγήκαν ποτέ. Κι αν κάποιος πει ότι οι 90s Soundgarden είναι το καλύτερο γκρουπ όλων των εποχών, well, πρόκειται για άποψη που συζητάω!
1. Bathory - Twilight Of The Gods
Έχετε ίσως καταλάβει ότι ακούω όλα τα είδη μουσικής, ας πούμε ότι ακούω 50% metal (σαν ήχο αλλά και σαν αισθητική/πνευματική επιλογή) και 50% όλα τα υπόλοιπα genres. Αυτό βασικά σημαίνει ότι το αγαπημένο μου metal άλμπουμ έχει τεράστια βαρύτητα, σωστά; Ε, λοιπόν, το Twilight Of The Gods είναι ίσως το αγαπημένο μου metal άλμπουμ, έχοντας κάποια στοιχεία που δεν μπόρεσα ποτέ να βρω αλλού, είτε εντός είτε εκτός metal.
Νομίζω ότι είναι το στοιχείο της φαντασίας (πρωτίστως στιχουργικής) που διαχωρίζει το metal από άλλα είδη. Αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση στο Twilight Of The Gods είναι ότι είναι ένα Μετά-Έπος. Γνωρίζει τα όρια του, ότι είναι ελλιπές και πεπερασμένο. Όλα αυτά λέγονται μέσω του ομώνυμου τραγουδιού: ο δίσκος ξεκινάει και σου λέει “όλα αυτά εδώ, θρησκείες και συστήματα σκέψης, είναι ήδη νεκρά” και στην συνέχεια παραδίδεται σε ηχητική και στιχουργική…λατρεία στην viking κοσμοθέαση. Είναι λοιπόν σαν να σου λέει ότι ο ίδιος ο δίσκος δεν είναι παρά ένα φαντασιακό παιχνίδι ή μια επιλογή κοσμοθεωρίας που λειτουργεί σε συμβολικό επίπεδο. Εμένα μου κάνουν και τα δύο.
Και σαν να μην έφτανε το ομώνυμο υπέρ Έπος, ο δίσκος έχει ακόμα να σου μάθει πως να προσεύχεσαι “Through Blood By Thunder”. Σου μαθαίνει το μυστικό του ατσαλιού αλλά και μεταφέρει το μέλλον της ανθρωπότητας στα αστέρια στο “Blood And Iron”. Σου διδάσκει ότι μπορείς να περάσεις μια ζωή ψάχνοντας το Βουνό σου. Και κυρίως, σου χαρίζει το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ RIFF ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ στο ανυπέρβλητο “Under The Runes”. Τραγούδι που δεν σε βάζει στην θέση κάποιου ήρωα ή βασιλιά αλλά στην θέση του ανώνυμου “πολεμιστή”. Γενικώς ο δίσκος διακατέχεται από ένα έντονο “Ζήσε σε αρμονία με τα πιστεύω σου” αίσθημα.
Για χρόνια το άκουγα σε κασετα, κατά συνέπεια δεν καταλάβαινα σε ποιο κομμάτι ανήκουν υα φανταστικά ακουστικά ιντερλούδια που έγραψε ο Thomas. Έτσι η ροή του άλμπουμ έγινε στην συνείδηση μου ακόμα πιο μαγική. Καταλαβαίνω γιατί οι πιο πολλοί θεωρούν αυτο το άλμπουμ ότι είναι πιο χαμηλά από τους προκατόχους του, για μένα όμως είναι πιο ψηλά. Ο τύπος εδώ έκανε κι έφτιαξε πολλά πράγματα και σε πάρα πολλά επίπεδα, ηχητικά, λεκτικά, νοηματικά. Πρόκειται για ένα τέλεια φιλοσοφικό-επικό άλμπουμ που αποτελεί για μένα ένα ολικό μάθημα ζωής. Του συγχωρώ και το άστοχο (και ύποπτο) κλείσιμο με το “Hammerheart”, κρατάω μόνο τους στίχους του.
Γενικώς, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι:
There’ s a snake in every Eden, slick as grease and cold as ice
There’s a lie in every meaning, rest assured to fool you twice
Best Cover: Cathedral - Forest of Equilibrium
Θεός Dave Pratchett!
33 Likes
Εκεί που είχα βάλει τα πιτσιρίκια για ύπνο, είχα κατασταλάξει στην σειρά και λέω άντε ώρα να τα βάλω στην φόρμα (22:30 κάπου), το φόρουμ δεν μου άνοιγε με τίποτα, μέχρι δεν ξέρω και γω τι ώρα(για την ακρίβεια μέχρι σήμερα το πρωί). Έγινε και σε άλλους αυτό? Την φόρμα την έψαξα από το browser history, κάηκα 
2 Likes
Μεγάλη καρδούλα 
3 Likes
Καλημερα φιλε @anhydriis!
Γραφω τώρα εδω, επειδή χθες παλευα να σου στειλω την φόρμα απο τις 11, κ για καποιο λογο δεν μπορουσα να μπω καν στη σελίδα του φορουμ μεχρι τωρα.
Κ μιας που ειδα οτι εκανες ηδη μια προσθηκη για την πενταδα του Sevek, αν δεν σου κανει τρελο κοπο θα το εκτιμουσα αν προσθεσεις κ την δικη μου.
Δεν θα στο ελεγα καν, αν η πενταδα μου δεν ήταν τοσο καμμενο-extreme ωστε να μην επηρεάζει καθόλου την διαμορφωμένη δεκάδα.
Ειναι απλα, που το εχω παρει κ γω ζεστα το γαμάτο θρεντ σου απο την αρχη της χρονιάς, κ ειχα καταφέρει να μη λειψω ουτε μια εβδομάδα, ο, τι ζορι, δυσκολια κ απωλεια κι αν ειχε προκυψει.
Κ είναι λιγο μαλακια να παιχτεί απουσία τώρα, κ σε τοσο αγαπημένη χρονια, απλα κ μόνο λογω ακυρου κρασαρισματος.
Οχι τιποτα αλλο, αλλά τώρα που κατάφερα καπως να ξεμπερδεψω απο ταξίδια κ λοιπες υποχρεώσεις, ετοιμαζα τριπλη σεντοναρα για τα λατρεμένα 88-89-90 κ ξενερωσα τωρα που δεν μπορεσα να στείλω εγκαιρα την πενταδα μου χθες.
Ενιγουει, μην σε πρήζω με τα ψυχαναγκαστικα μου.
Την αφήνω εδω, κι αν το χεις να την περάσεις (κ να σβησεις την κακη την απουσία, να μην την βλέπω! 
), τέλεια!
Αν οχι, δεν τρεχει, ολα καλα!
Κ παλι μπραβο για την ολη προσπαθεια κ το τρέξιμο ε!
1990
- Merciless - The Awakening
- Nocturnus - The Key
- Deicide - Deicide
- Entombed - Left Hand Path
- Obituary - Cause of Death
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Entombed - Left Hand Path
20 Likes
Λέω δε μπορεί να εννοεί τους Μεξικάνους νεκρομέταλλους, άρα κάτι άλλο εννοεί, με μια ψαχτική υποθέτω αναφέρεσαι στους Γάλλους, για δώσε λίγο παραπάνω ίνφο -προς τα πού κινούνται υφολογικά.
2 Likes
5.Solitude Aeturnus – Into The Depths Of Sorrow
Ότι λέει ο τίτλος.Μέσα στα βάθη της θλίψης.Απόλυτα θρηνητικό doom με επιβλητικό ήχο και παραγωγή που σε παρασύρει στον πάτο.Καλό είναι αυτό? Μερικές φορές ναι.Ματιές προς το ντεμπούτο των Candlemass και τους St Vitus, αποστροφή για οποιοδήποτε epic στοιχείο.O Rob Lowe μπορεί να μην είναι κάτι ιδιαίτερο live, στο studio όμως αποδεικνύει πως μιλάμε για έναν από τους εκφραστικότερους heavy τραγουδιστές όλων των εποχών.
4.Savatage – Streets A Rock Opera
Ο μύθος λέει πως ο Criss Oliva βρήκε στην τύχη το βιβλίο του παραγωγού Paul Oneill για τον περίφημο Jesus (όχι αυτόν της Ναζαρέτ), και θεώρησε πως ο πρωταγωνιστής είχε αρκετά κοινά στοιχεία με τον αδερφό του, οπότε πέταξε την ιδέα για concept δίσκο βασισμένο σε αυτόν.Κίνδυνοι του απότομου stardom, εθισμοί στα ναρκωτικά και βράδια στη Νέα Υόρκη συνθέτουν κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας που παραμένει σε υψηλή φόρμα μετά το Gutter.Μάλλον ο πιο rock n roll δίσκος τους, πάντα με ισχυρή παρουσία πληκτροJon.
3.Metallica – Metallica
To album πρέπει να είναι υπεύθυνο για τεράστιο ποσοστό οπαδών του σκληρού ήχου.Λογικά παραπάνω από τους μισούς άρχισαν να ακούνε μέταλ με αυτό.Ουσιαστικά αδικείται αν κάποιος μείνει στο διάσημο Sandman, ή στις μπαλάντες που μπήκαν σε κάθε σπίτι.Κρυφά και φανερά διαμάντια παντού, ένα σεμινάριο παραγωγής, και μάθημα drums που δημιούργησε στρατιές κομπλεξικών haters που δεν κατανοούν ότι δε χρειάζεται να είσαι τεχνίτης ή να τρέχεις σαν παλαβός για να παίξεις heavy.Τα εμπορικά ρεκόρ δεν είναι πάντα δείκτης ποιότητας, το να ξεθάβεις μετά από χρόνια κομμάτια όπως το God that failed πχ, και να πανηγυρίζει ο κόσμος από κάτω, είναι.
2.Pearl Jam – Ten
Δέκα τραγούδια δέκα hits γίνεται? Γίνεται.Το Ten είναι σα να πήρε τα αγαπημένα classic rock στοιχεία του κόσμου, τα έντυσε με πιο σύγχρονο στυλ και στιχουργικά θέματα, και τα απογείωσε με τη φωνάρα του απόλυτου Rock Star, Eddie Vedder.Ιστορικό ντεμπούτο, ιστορική στιγμή για την μουσική γενικά, το άλμπουμ νομίζω πως ΟΡΙΖΕΙ τα 90ς.Και τίποτα να μην είχαν κάνει οι Pearl Jam μετά, πραγματικά δε θα άλλαζε κάτι στην μυθική υπόσταση που απέκτησαν εδώ.Ελπίζω ο Eddie να κρατήσει γερά, γιατί μόνο αυτός μας έμεινε από τους τρεις μεγάλους της δεκαετίας.
1. Nirvana – Nevermind
Δεν ξέρω άν έχω τις συγγραφικές ικανότητες, ή τον λεξικό πλουραρισμό που απαιτείται, για να αποτυπώσω σε έναν υπολογιστή την κολοσσιαία σημασία του Nevermind σαν άλμπουμ.Και δεν ξέρω αν η σημασία αυτή πολλαπλασιάστηκε επί 1000 μετά το τραγικό τέλος του εγκεφάλου που βρισκόταν πίσω από τον δίσκο αυτό.Σίγουρα δε μας νοιάζει το προηγούμενο βέβαια.Ας είναι.Ουσιαστικά ο Kurt Cobain πήρε όλα τα άβολα συναισθήματα, όλες τις ανησυχίες, όλο το είναι, μιας ολόκληρης γενιάς, και το έκανε μουσική.Δε ξέρω αν το κατάλαβε εκείνη τη στιγμή (μάλλον όχι), αλλά αυτό έκανε.Και ας έφυγε πολύ πιο νωρίς από την γενιά της οποίας έγινε είδωλο.Να το πούμε grunge? E oκ ας το πούμε.Μόνο περιφρονητικά γέλια για ελιτίστικες κριτικές περί τεχνικής και λοιπά…oh whatever nevermind…
Cover
Θα συνεχίσω τις εκπλήξεις και θα διαλέξω το tribute του Ozzy στον Jim Morisson, στο εξώφυλλο του No More Tears.Δεν είναι τυχαίο που διάλεξε αυτό το εξώφυλλο η Οζάκλα, αφού μιλάμε μακράν για τον πιο ‘αμερικανικό’ δίσκο που έβγαλε ποτέ.
21 Likes
Νόμιζα ήταν 91. Βέβαια και να ήταν, θα το ξεχνούσα γιατί κάνω γρήγορο search wiki και μετά στον δίσκο μου per year. Αν κάτι δεν έχει χρονολογία πολύ πιθανόν να το ξεχάσω, όπως το συγκεκριμένο.
Φοβερή δισκάρα Παντέλο.
1 Like
Πες πως εγινε ηδη, θα την περασω λιγο πιο μετα
1 Like
Ας ψηφισω και εγω, με ενα συντομο σχολιο στο καθενα, γιατι τα περισσοτερα ειναι δισκοι που εχουν γραφτει γι αυτους σεντοναρες (και βεβαια διαβαζω με μεγαλο ενδιαφερον και αυτες που θα γραφτουν αυτη τη βδομαδα). Τσαγκαροδευτερα λοιπον, αυθορμητη ψηφος γιατι αν το σκεφτω πολυ ουτε Κυριακη βραδυ δεν θα ψηφισω
- Metallica - Black Album η ιδια ανατριχιλα με τοτε οσες φορες επιλεγω να το βαλω να παιξει
- Guns and roses - Use your illusion 1 Αριστουργημα, μου αρεσει ελαχιστα περισσοτερο απο το δευτερο
- Red hot chilli peppers - Blood sex sugar magic δισκος που “γερασε” φανταστικα, απειρα plays
- Queen - Innuendo - Κλαμα, πολυ κλαμα
- Sepultura - Arise Το αγαπημενο μου των σεψ, μαζι με τους “δορυφορους” του
Δευτερη πενταδα, σαν της πρωτης dream team
Death - Human - Το αγαπημενο μου Death σε δευτερη πενταδα, εκει μας καταντησαν
Nirvana - Nevermind διαχρονικο, κομματαρες
Bathory- Twilight of the gods τεραστιος δισκος, συνεχιζει το απιστευτο σερι
Coroner - Mental vortex Μεσα στο δικο τους συμπαν μαλλον ο αγαπημενος μου δισκος τους
Bolt thrower - Warmaster ακριβως το ιδιο με το απο πανω
+1 Morbid Angel - Blessed are the sick Μοναδικη ατμοσφαιρα, απο τους αγαπημενους μου DM δισκους
…και εμειναν εξω απιστευτες δισκαρες
Εξωφυλλο
22 Likes
σορυ για το οφτοπικ, αλλα αφου μπηκαμε στα 90s για τα καλα ας μπουμε στο κλιμα
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
16 Likes
Δεν κατέχω τον δίσκο του 91, αλλά αν είναι κοντά στο αριστούργημα Les Morts Vont Vite που βγήκε 5 χρόνια πριν, να περιμένεις θεοσκότεινο, αντισυμβατικό, δυσαρμονικό (μιλάω κυριολεκτικά, όχι μουσικά απαραίτητα), με εντελώς avant garde λογική “ροκ” (με μια πολύ ευρεία έννοια) που δεν μπαίνει σε καλούπια και τραβά τον δικό του δρόμο. Αν εξαιρέσουμε κάποια περίπου οπερατικά φωνητικά (γυναικεία) εδώ και εκεί (που περισσότερο με chants μοιάζουν), τα οποία όμως δεν είναι ποτέ στο επίκεντρο, ο δίσκος είναι instrumental.
Ας δώσει πληροφορίες και ο @Aldebaran (με σκότωσες με το Sieges Even στην 5αδα, έξτρα βάσανα μου έβαλες) για τον δίσκο του 91, νομίζω δεν θα είναι πολύ μακριά από το ντεμπούτο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
5 Likes
1991 κι εμείς μιλάμε για Shub Niggurath, τι έπος!
Μόλις βρω μια “τρυπα” στην δουλειά, επανέρχομαι.
3 Likes
Λοιπόν, ο @martian τα είπε άψογα για Shub-Niggurath!
Γάλλοι, δηλαδή από την παραδοσιακά τεράστια δύναμη του avant prog.
Όντως, το Les Morts Vont Vite του 1986 θεωρείται το αριστούργημα τους - σορι που το ξέχασα εκείνη την χρονιά.
Το C’Etaient De Tres Grands Vents του 1991 θεωρείται κατώτερο, εγώ πάντως πιστεύω πως είναι αρκετά δισκάρα για να είναι honourable mention.
Είναι λίγο πιο ambient από τον προκάτοχο του. Είμαστε ξεκάθαρα στο βασίλειο του avant-garde, με συνθέσεις θεοσκότεινες και απολύτως τελετουργικές, με μόνο σποραδικά rock και neoclassical στοιχεία.
Τρομερά δυνατές κινηματογραφικές εικόνες ξεπηδούν από την μουσική τους. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν συγγενείς των Present ή των Univers Zero - του chamber παρακλαδιού του Rock In Opposition δηλαδή.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ τους προτείνω ανεπιφύλακτα, αν έχεις τόσο περιπετειωδη και σκοτεινή διάθεση!
6 Likes
Ασύλληπτη χρονιά, πολλά τέλεια ή/και υπεραγαπημένα άλμπουμ. Tουλάχιστον 12-13 άλμπουμ θα έπρεπε να είναι στο top 5, τα αγαπάω υπερβολικά πολύ. Kαλύτερη χρονιά since the 70s (όχι καλύτερη χρονιά έβερ ρε… αν και, οκ, έχει να κάνει με τα ακούσματα του καθενός).
1) Soundgarden - Badmotorfinger
Στα 5-10 άλμπουμ της δεκαετίας για μένα. Τοπ 2 grunge albums. Καλύτερο Soundgarden album. Μακελειό ηχητικό που ξεκινά με το Rusty Cage και δε σταματά ποτέ. Ακόμα κι όταν χαμηλώνουν σχετικά τους τόνους, ο προοδευτισμός, τα περίεργα μέτρα, οι πειραματισμοί δεν τελειώνουν. Οι Sabbath σαν γεννεσιουργός εναλλακτικής μουσικής. Το σαξόφωνο και ο θόρυβος ως υπηρέτες μιας τέχνης που προκαλεί τις αισθήσεις και ερεθίζει τους καθωσπρέπει, έστω κι από “σπόντα” (video του Jesus Christ Pose). Πραγματικά, πώς ένας τόσο ιδιαίτερος δίσκος γνώρισε τέτοια επιτυχία? Μνημείο, διαμάντι παντοτινό.
2) Uncle Tupelo - Still Feel Gone
Τι μπάντα. Tο ντεμπούτο ήταν θεϊκό, αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Τραγούδι με το τραγούδι, σε χτυπάει στα πιο ευαίσθητα σημεία. Ακόμα ηχεί λίγο punk, αλλά η μίξη με country εδώ είναι τέλεια. Ο Tweedy είναι πιο ώριμος, κοντράρει συνεχώς πλέον τον Farrar συνθετικά και μαζί ας δίνουν το καλύτερο τους άλμπουμ. Ή μήπως όχι…?
Έχει πλάκα πως η country θεωρούνταν “music for old people” και αυτοί οι τύποι την έκαναν πάλι relevant, έστω και μπασταρδεμένη, και όχι αποκλειστικά απευθυνόμενη σε λευκούς αμερικανούς μεσήλικες. Δύσκολα θα δεχθώ πως κάποιο alt country album είναι ξεκάθαρα καλύτερο από αυτό. Πιο γεμάτο συναίσθημα, με πιο όμορφες μελωδίες. Τεράστιο άλμπουμ.
3) Pearl Jam - Ten
Ίσως το καλύτερο ντεμπούτο της δεκαετίας. Σίγουρα ισχυρός contender. Έχει παραγίνει βέβαια το κακό με πολύ κόσμο που έχει ασχοληθεί μόνο με αυτό το άλμπουμ ενώ θεωρώ πως έχουν και καλύτερα. Αντιλαμβάνομαι όμως πως, το γαμημένο, είναι σαν best-of. Όλα τα τραγούδια θρυλικά και αγαπημένα, ανθεμικά, εκπληκτικά.
Και προσωπικά, έχω συγκινηθεί αρκετές φορές σε live, έχω κλάψει μία, με το Black.
4) Armored Saint - Symbol of Salvation
Θα αφήσω την ιστορία για τον εκλιπόντα εκτός και θα μιλήσω καθαρά για το άλμπουμ. Η τραγουδοποιία τους εδώ πιάνει ταβάνι. Σε έναν δίκαιο κόσμο, από αυτόν τον δίσκο θα είχαν προκύψει ένας σκασμός σινγκλς. Τόσο πιασάρικο αλλά ποτέ cheesy, έχει choruses που σου μένουν και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Αν και παραμένει κλασικό heavy metal ως επί το πλείστον στην ουσία, πουθενά δεν ακούγεται γραφικό. Λέω ως επί το πλείστον γιατί καμία κλασική μπάντα δεν πρόσθεσε τόσο γκρουβ όσο στο ομώνυμο ή το Tribal Dance, λίγοι thrash-αραν όπως στο Spineless, ενώ θεωρώ πως τουλάχιστον άλλα 4 κομμάτια ήταν εν δυνάμει hits (Last Train Home, Burning Question, Dropping Like Flies, Tainted Past). Απαιτεί πολύ ταλέντο για να καταφέρεις κάτι τέτοιο και οι Saint το είχανε. Δυστυχώς όμως ήταν το κύκνειο άσμα τους για πολλά χρόνια.
Προσωπικά, πρέπει να είναι στα αγαπημένα μου 20 μέταλ άλμπουμ.
Όπως και να έχει, αν έχουν 2 απαραίτητους δίσκους στην καριέρα τους, σίγουρα αυτός είναι ο άλλος.
5) Matthew Sweet - Girlfriend
Θα μπορούσε να ονομάζεται My Summer Soundtrack. Πολύ φωτεινό και feelgood με λίγες γλυκόπικρες στιγμές για τα μελαγχολικά καλοκαιρινά απογεύματα. Ο Sweet έχει κυρίως εξαιρετικές δουλειές στην καριέρα του αλλά καμία δεν φτάνει αυτό το αριστούργημα. Προσθέτει στον alternative ήχο του υπέροχες pop μελωδίες, όμορφες αρμονίες και ενορχηστρώσεις, subtle playing. Τα δε κομμάτια του είναι μικρά και to the point, o ορισμός του καλαίσθητου pop/rock θα έλεγε κάποιος.
6) Tom Petty & the Heartbreakers - Into the Great Wide Open
Ίδια συνταγή με τον προκάτοχό του. Κι αν και δεν έχει την φήμη του, μάλλον έχει την χάρη για μένα. Learning to fly, Into the Great Wide Open πασίγνωστα, Kings Highway, In the Dark of the Sun, Out in the Cold, όλα λίγο πολύ, στέκονται ισάξια δίπλα τους. Ο Petty ξανάνιωσε και κυκλοφορούσε δισκάρες ασταμάτητα. Και κρατούσε και καλύτερο για μετά.
7) Widespread Panic - Widespread Panic
Southern fried smooth rocking jam music.
Αφού χάσαμε και τους τελευταίους που πρόσεχαν, να πω πως το άλμπουμ είναι ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο (το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερο είναι το '91 από το ‘88). Και προσθέτουν στο ρεπερτόριό τους ακόμα πολλά standards. Αυτό το Walkin’ δεν το βαριέσαι ποτέ. Το μελαγχολικο Mercy με τo jazzy τελείωμα, το τζαμαριστό Pigeons με τις αλλαγές του… Οι WP εδώ βρίσκουν πλήρως τον εαυτό τους.
8) The Allman Brothers Band - Shades of Two Worlds
To είπα και για το '90, το λέω ξανά. Οι Allman Brothers δεν αναφέρονται εδώ τιμητικά. Οι δουλειές τους στα 90ς και 00s είναι εξίσου καλές με τα 70ς. Πάλι φανταστικές κιθάρες, υπέροχα φωνητικά κι εδώ μάλλον το καλύτερο κομμάτι τους για την δεκαετία, το “πώς γίνεται να μην είμαι classic” Nobody Knows. Jazzy, έντονο, όπως μόνο οι Allmans μπορούσαν. Αριστούργημα.
To άλμπουμ αυτό αποδεικνύει πως το Seven Turns δεν ήταν πυροτέχνημα.
9) The Four Horsemen - Nobody Said It Was Easy
- O κόσμος θα έπρεπε να ακούει The Four Horsemen το '91 και όχι τους κατάθλες του Seattle.
- Αφού εσύ ασχολείσαι με τους κατάθλες του Seattle.
- Ι know. Απλά μου άρεσε που άκουγα λίγο ανέμελο ροκ εν ρολ.
Αυτό. Aν σου αρέσουν οι AC/DC ή οι Georgia Satellites και άλλα τέτοια ακούσματα, λίγο πιο “αμερικανίζοντα”, λίγο πιο stripped down, εδώ χτυπάς χρυσό. Φοβερό, βρώμικο και αλητήριο, χαβαλεδιάρικο hard rock για πολλές πολλές μπύρες. ΔΙΣΚΑΡΑ.
10) Allgood - Ride the Bee
Ω ρε μάνα 'μ. Μπαντάρα της jam σκηνής κι αυτοί. Παίρνουν σαν βάση το southern rock, τα blues και κάποια funk στοιχεία και συνθέτουν κανονικά τραγούδια, με αρχή, μέση και τέλος. Και ωραία hooks! Προφανώς και υπάρχει έφεση στα solos, κάποιες συνθέσεις είναι λίγο μεγαλύτερες αλλά δεν πλατιάζουν ποτέ ώστε να δώσουν την αίσθηση του ξεχειλώματος. Φανταστικός δίσκος με το Trilogy που κλείνει τον δίσκο να μοιάζει σαν τους Widespread Panic να τζαμάρουν με τον Dickey Betts. Υπέροχο.
Άντε πάλι τα όνοραμπλ…
Danny Gatton - 88 Elmira St.
Ω θεέ Danny Gatton. Εντάξει πολλοί κιθαρίστες μπορούν να παίξουν εντυπωσιακά πράγματα τεχνικά, αλλά το fluidity σε νότες, bends και γενικά σε ιδέες φρέσκιες, δεν το συναντάς τόσο συχνά. Ειδικά σε έναν αρκετά bluesy δίσκο σαν κι αυτό. Αριστούργημα που σε άλλες χρονιές θα ήταν σίγουρα top 5.
*Φανταστικός Bill Holloman στο σαξόφωνο (μεταξύ άλλων).
Saxon - Solid Ball of Rock
Στον μικρόκοσμο μου αυτό είναι στα καλύτερα 6-7 άλμπουμ της μπάντας. Άρα υπερδισκάρα. Βρίσκουν ξανά τον καλό τους εαυτό, δίνουν κομμάτια με τον αέρα των classics (ομώνυμο, Baptism of Fire), και άπειρα φοβερά deep cuts (τι έπος το Lights in the Sky), ακόμα και το εμπορικό I’m on Fire εξευτελίζει. Κάποιες αγάπες δεν ξεπερνιούνται ποτέ, μόνο τονίζονται εξαιτίας τέτοιων δίσκων.
Temple of the Dog - Temple of the Dog
Δισκάρα. Grunge, hard rock, ταμπέλες χωρίς νόημα. Μαύρη μουσική πανταχού παρούσα μέσω blues rock.
Και τι δηλαδή, παρελθοντολαγνεία?
Όοοοχι, σύγχρονο rock με το ένα μάτι στα 70ς.
Η φωνή φωνάρα αλλά δεν φτάνει, θέλω κι άλλα.
Ε πάρε και λίγο Vedder μαζί. Τι άλλο θες? Όλη την αφρόκρεμα μαζέψαμε.
R.E.M. - Out of Time
Σκεφτόμουν καιρό πως δεν υπάρχει περίπτωση να μπει καν δεκάδα. Το βάζω να το ξανακούσω όμως και συγκινούμαι άμεσα. Δεν είναι πως δε μου αρέσει το άλμπουμ, απλά η εμπορικότερη φύση του πάντα με έκανε να το υποτιμώ σχετικά. Συν το Losing…, κομματάρα αλλά στους rawk σταθμούς, από τις 3 επιλογές που έχουν σε rotation, οι 4 είναι το Losing… Κάποιοι μισούν το Shiny Happy People επίσης. Εγώ όχι, ταξιδεύω στο πρώτο μου σπίτι στην Πάτρα να βλέπω στο σαλόνι ξαπλωμένος MTV (συν ότι έχει και παλαμάκια). Πέραν των βιωμάτων όμως, ακόμα λατρεύω την μελωδία και την ενορχήστρωση του Endgame και του Half a World Away, το θλιμμένο Country Feedback, το up tempo Τexarkana.
Μπορεί να είναι pop αλλά είναι υπέροχος δίσκος.
Εκτός δεκάδας με την ψευδαίσθηση πως η συμπερίληψη Four Horsemen και Allgood στο τοπ 10 θα κάνει κάποιον να τους ακούσει. Οι REM έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονται αβάντες, είναι θρύλοι.
Crowded House - Woodface
Καταπληκτικό άλμπουμ. Θυμάται κανείς το 80s hit τους, Don’t Dream It’s Over? Σίγουρα οι περισσότεροι. Μετά από 2 ποιοτικά pop άλμπουμ, φτάνουν στο αποκορύφωμά τους πιθανόν με το Woodface. Τρίλεπτα-τετράλεπτα τραγούδια, φοβερές ενορχηστρώσεις, όμορφες μελωδίες, πιασάρικη μουσική. Μην σας τρομάζει η αναφορά μου στο προαναφερθέν hit (αν για κάποιο τρελό λόγο δεν σας αρέσει), οι Crowded House εξελίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό, ώστε ακούγονται σαν άλλη μπάντα. Φοβερές ερμηνείες και αρμονίες, pop/ rock, μια folk ιδέα (προήλθαν από τις στάχτες των φοβερών Split Enz), alternative, μια υπέροχη δουλειά. Αν δεν βγάζετε σπυριά με τον όρο pop, επενδύστε άφοβα.
Tesla - Psychotic Supper
Ασταμάτητοι. Τρίτη σερί δισκάρα. Νιώθω πως είναι ένα τσικ πιο βρώμικο από τα προηγούμενα και, αν υπήρχε κάποια αμυδρή υπόνοια για hair/ glam metal κλίσεις, εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Φανταστική και απίστευτα υποτιμημένη μπάντα. Πιασάρικα ρεφρέν, φοβερές κιθάρες είτε σε up-tempo τραγούδια, είτε σε mid-tempo και μπαλάντες, κεντούσαν παντού. Φάνταζαν αστείρευτοι αλλά δυστυχώς ήταν το τελευταίο πραγματικά κορυφαίο τους άλμπουμ νομίζω (αν και το επόμενο ήταν πολύ καλό).
Drivin’ n’ Cryin’ - Fly Me Courageous
Εντάξει, εδώ κάπως σα να μαζεύτηκαν. Κατά βάση hard rock, με λίγες alternative πινελίτσες εδώ κι εκεί. Αφού δεν έκαναν κάποιο όνομα με αυτό, λογικό να μην κάνουν ποτέ. Ίσως έφταιγαν και τα φωνητικά του Kevin Kinney, πολύ ιδιαίτερη χροιά για να κάνει κλικ στο ευρύ κοινό. Σάμπως τους ένοιαζε όμως κιόλας?
Screaming Trees - Uncle Anesthesia
Από τις σπάνιες περιπτώσεις μπάντας που κάθε άλμπουμ μέχρι τη διάλυσή τους μου φαίνεται καλύτερο από το προηγούμενο. Ή θεωρητικά καλύτερο (για τα 2 τελευταία δεν είμαι σίγουρος αλλά είναι και τα 2 εκεί ψηλά). To garage στοιχείο υποχωρεί, τα ανθεμικά θέματα αυξάνονται. Ό,τι πρέπει για καλοκαιράρες και κοκτεηλάρες. Εδώ πάντως νομίζω έχουν βρει τον εαυτό τους για τα καλά. Απίστευτο τι δίσκοι δεν χώρεσαν ούτε στο τοπ 10 μου.
Johnny Winter - Let Me In
Δισκάρα. Θεός Johnny. Texas Blues, rock ‘n’ roll, ακουστικά blues, ροκ, όλα ένα χαρμάνι. Από τα καλύτερα άλμπουμ που έβγαλε από τα μέσα 70ς και μετά, αν όχι το καλύτερο.
Buddy Guy - Damn Right, I’ve Got the Blues
Θρύλος. Αν και ποτέ δεν έλειψε η ποιότητα από τις δουλειές του, όπου κι αν συμμετείχε, εδώ καταφέρνει να αφήσει ανεξέλεγκτο το ατίθασο ύφος του που τον χαρακτήριζε στις live εμφανίσεις του. Όποιος έχει δει βίντεο από τα 60s-70s (Festival Express κανείς?), ξέρει πως ο τύπος άγγιζε συχνά τα όρια του blues rock. Με μια σειρά σπουδαίων μουσικών και guest, βγάζει σε μεγάλο βαθμό τον εκρηκτικό του εαυτό, ακούγεται σύγχρονος και ένα επίπεδο πάνω από τους περισσότερους bluesmen της εποχής. Σιγά το δύσκολο γι’ αυτόν βέβαια…
Guns ‘n’ Roses - Use Your Illusions I & II
Ρε γαμώτο, λατρεύω πολλά κομμάτια κι από τα 2 άλμπουμ. Επίσης είμαι από τους λίγους μάλλον που προτιμούν το Ι από το ΙΙ. Κυρίως γιατί νομίζω στο Ι υπάρχει πιο έντονο το feeling του ντεμπούτου. Το θέμα μου όμως είναι πως δεν καταλαβαίνω τι ήθελαν να κάνουν με αυτά τα άλμπουμ, κι ας τα γουστάρω τώρα περισσότερο από παλιά. Κάποια τραγούδια απλά δεν. Και δεν μιλάω για τις μπαλαντάρες, Don’t Cry, November Rain κτλ. Θεϊκές. Aλλά κάποιοι “πειραματισμοί” δεν τους βγήκαν τόσο καλά, λείπει λίγο ο ενθουσιασμός σε κάποια τραγούδια… Ή κάπως έτσι το νιώθω. Δεν ξέρω.
Αν επέλεγα 10-12 τραγούδια, πιστεύω θα έκανα το απόλυτο Guns ‘n’ Roses album (μετά το Appetite δλδ…). Ή έστω 2 μονά πολύ καλά άλμπουμ, υπάρχει φουλ υλικό. Αλλά επειδή θέλανε 2 διπλά και δυστυχώς δεν γράφω εγώ την ιστορία… Honorable mention.
Underrated albums
Dire Straits - On Every Street
Ακόμα κι αν δεν τρελάθηκα με το Calling Elvis, μόλις μπήκε το ομώνυμο, πανηγύριζα. Αξίωμα: Οι Dire Straits αλλάζουν το tempo από αργό σε γρήγορο, το κομμάτι μου δίνει ανατριχίλες. Δεν το συζητώ καν αν το προτιμώ από το Brothers… Γιατί όμως όλο το άλμπουμ θεωρώ πως αδικήθηκε κατάφωρα? Κάπου ανάμεσα στο Brothers… και σε ότι προηγήθηκε, μου χαρίζουν πολύ αγαπημένα κομμάτια (Iron Hand, My Parties, Heavy Fuel). Τίτλοι τέλους δυστυχώς.
Special mention:
Nirvana - Nevermind
Ακούω Nirvana εδώ και… ένα χρόνο περίπου! Δεν αμφιβάλλω πως έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα και το songwriting είναι ιδιαίτερο και πανέξυπνο, με φοβερά ιδιοφυή chord changes κτλ. Σύντομα θα κατασταλάξει μέσα μου για το τι θέση θα έπαιρνε αλλά είναι too soon για να αντικαταστήσω κάτι της λίστας
30 Likes