Έλα σορυ απλά δεν είδα το όνομα μου. Εκεί είναι τελικά
1 Like
Για 1991 τα δικά μου αγαπημένα albums είναι:
- Savatage - Streets: a rock opera
- Fates Warning - Parallels
- Loreena McKennitt - The Visit
- Metallica - Metallica
- Pearl Jam - Ten
27 Likes
καλορίζικη!!! 
ελπίζω η βια και η νοθεια εδω μέσα να μην σε αλλοτριώσει και εσένα… 
10 Likes
Εκανε δυναμικη intrance στο παιχνιδι!
11 Likes
πω ρε γαμώτο πως το ξέχασα αυτό; Δισκάρα απίστευτη, το peak μιας φοβερής μπάντας.
Από εμένα το πήρε το μάτι σου, στο Archives βλέπω 1990 (edit: όπως και στο discogs)
1 Like
Με αυτό στο Νο2 της, δεν την πειράζει κανείς και τίποτα.
2 Likes
1991
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τον έντονα προσωπικό τόνο του 1991…
Η καλύτερη χρονιά της μουσικής και η καλύτερη μουσική χρονιά της ζωής μου. Ήταν τότε που ως 13χρονος, έμαθα το rock και το metal, με την ζωή μου να παίρνει μια νέα και απρόβλεπτη πορεία. Την σημασία δε εκείνης της εποχής την βιώνω ποικιλοτρόπως κάθε μέρα που περνάει. Για το πόσο απίστευτη χρονιά είναι μουσικά, αρκεί να πω ότι ως την θέση νούμερο 11 βρίσκονται άλμπουμ που θεωρώ 10άρια, άλμπουμ που άνετα μπορούσαν να είναι νο1 σε άλλες χρονιές. Ακόμα και πολλοί δίσκοι που δεν μπήκαν στην λίστα είναι, ας πούμε, δίσκοι του 9.5. Όλοι οι δίσκοι της 15αδας μου είναι δίσκοι που μου άνοιξαν πολλούς και απροσδόκητους δρόμους. Όσο για το νο1, πρώτη φορά θα γράψω σεντονάκι.
Πριν ξεκινήσω καν τα honourable mentions, σκύβω ταπεινά και προσκυνώ:
Guns N Roses - Use Your Illusion I&II + Metallica - Black Album
Στο σήμερα, δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ακούσω πια, έχουν καεί εντελώς. Στο ημερολόγιο της ζωής μου όμως, αυτοί είναι οι δύο πιο σημαντικοί δίσκοι, κάτι σαν τους μουσικούς γονείς μου. Δεν μπορώ ούτε να τους ψηφίσω, ούτε να τους κατατάξω, ούτε να τους κρίνω, ούτε τίποτα. Θα τους λατρεύω για πάντα. Το να ακούω για πρώτη φορά το “Civil War”, το τεράστιο GnR ραφτό που γέμισε την πλάτη του τζιν μπουφάν μου, το “Wherever I May Roam”, αυτά είναι στιγμές που αφήνουν πολύ βαθιές χαρακιές.
Honourable Mentions
Καταρχάς, το 1991 βγήκε το καλύτερο metal live album of all time: Slayer - Decade Of Aggression
Στο hard rock: αδιανόητοι Skid Row και Tesla, οι Warrior Soul σε κατάσταση μανίας, οι Last Crack κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα obscure metal άλμπουμ των 90s, οι The Cult λίγο πιο κάτω αλλά και πάλι σε τρομερή φόρμα και οι Almighty εξαιρετικοί, αν και λίγο αργοπορημένοι. Έξτρα αγάπη στον ανεπανάληπτο blues κύριο John Campbell και το “One Believer”, μια 15άδα για πάρτη σου αρχηγέ μου.
Στο metal: Solitude Aeturnus, Anacrusis, The Obsessed και Confessor συναρπάζουν. Ο Ozzy είναι άνισος αλλά και με μεγάλες στιγμές. Οι Crimson Glory ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΜΠΟΥΜΑΡΑ ΠΟΥ ΕΚΡΑΞΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΟΥΦΟΙ. Οι Crows μας χαρίζουν ένα από τα καλύτερα δείγματα Γερμανικού power metal και οι Armored Saint παραδίδουν, κατά γενική ομολογία, ένα από τα πιο ποιοτικά και ώριμα traditional metal άλμπουμ εβερ.
Κάποιοι λένε πως είναι η καλύτερη χρονιά του death metal: Death, Atheist, Carcass, Pestilence, Gorguts, Suffocation, Morbid Angel, Massacre, Grave, Unleashed. Όλα φανταστικά. Όλα σε μία χρονιά, το διανοείσαι;
Επίσης, οι Sepultura είναι ολοκληρωτικοί άρχοντες. Οι Master’s Hammer, οι Samael, οι Darkthrone και οι Rotting Christ (με την πιο ατμοσφαιρική τους κυκλοφορία) γράφουν ιστορία. Από κοντά, οι Paradise Lost και οι άγουροι Type O Negative.
Στις σκληρές εκτός metal μουσικές. Οι Slint και οι The Jesus Lizard κυκλοφορούν δύο αριστουργήματα που οριοθετούν ολόκληρα genres. Οι NoMeanNo μας δίνουν ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ, οι Oxbow, οι Primus και οι Nation Of Ulysses τα σπάνε αγρίως και, τέλος, οι Mr Bungle σκάνε μύτη. Οι. Mr. Bungle.
Σε πιο mainstream ήχους, οι Queen κυκλοφορούν ένα συγκλονιστικό κύκνειο άσμα. Ο Tom Petty με τους Heartbreakers σαρώνουν, οι REM βρίσκουν την τεράστια επιτυχία με ένα πολύ όμορφο άλμπουμ και οι U2 γίνονται επιτέλους άντρες και κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Κάποια άλλη χρονιά, το “Achtung Baby” μπορεί να ήταν στην πεντάδα.
Δεν είμαι πολύ του hip-hop, το 1991 όμως σκάνε με δισκάρες δύο από τα αγαπημένα μου acts, οι Cypress Hill κι ο MC Solaar. Υπερφυσικό ντεμπούτο επίσης από τους θεούς Massive Attack. Να πω επίσης ότι τότε, πριν τον Σεπτέμβριο του 1991 που έγιναν όλα τα κοσμογονικά στο walkman μου, αγαπημένο άλμπουμ της χρονιάς ήταν το “White Room” των KLF. Μιλάμε για κόλλημα. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι αν δεν είχα γίνει “μέταλλο”, ίσως να συνέχιζα να ψάχνομαι προς την ηλεκτρονική μουσική.
Ας κλείσω με λίγες προοδευτικές προτάσεις. Εξαιρετικές δουλειές από The Bill Frisell Band, Shub Niggurath και Miriodor αλλά και Rush σε αρκετά ψηλή πτήση!
TOP 15
15. Painkiller - Guts of a Virgin
Στο λεξικό δίπλα στην λέξη Ακραίος, ο John Zorn προσθέτει και νέα ερμηνεία. Ακραίο jazz grindcore, ακόμα και με σημερινούς όρους.
14. Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magic
Αριστούργημα, μια μπάντα-φωτιά, μία από τις καλύτερες 90s παραγωγές, το απόλυτο Peppers άλμπουμ με χαοτική διαφορά από οτιδήποτε άλλο έκαναν ποτέ.
13. The Ex and Tom Cora - Scrabbling At The Lock
Υπάρχει προοδευτικό punk, vol. 666. Ολλανδοί αλήτες, νεουρκέζος avant τσελίστας, άλμπουμ 30 χρόνια μπροστά από την εποχή του.
12. Tiamat - The Astral Sleep
Κατά την γνώμη μου, πάρα πολύ παραγνωρισμένο άλμπουμ. Ένας από τους καλύτερους μαθητές του Into The Pandemonium και το πρώτο από τα τέσσερα σερί αριστουργήματα των Tiamat.
11. Nirvana - Nevermind
Έχει το Nevermind το καλύτερο songwriting σε rock άλμπουμ από την εποχή των Beatles; Από εμένα είναι ναι.
10. Fates Warning - Parallels
Σε αντίθεση με πάρα πολλούς από εσάς, δεν δέθηκα ποτέ πολύ με τους Fates Warning των 80s, εδώ όμως μάλιστα. Ο prog metal λυρισμός παίρνει νέα τροπή.
9. Skyclad - The Wayward Sons Of Mother Earth
Ντεμπούτο για την αγαπημένη μπάντα της εφηβείας μου, τους λατρεμένους μου Skyclad. Φανταστικό ντεμπούτο που ακόμα όμως δεν προμηνύει αυτά που έπονται. Ακόμα κι έτσι όμως, κάτι “Sky Beneath My Feet” και δεν συμμαζεύεται μένουν για πάντα.
8. Savatage - Streets
Αποθεώσαμε εν χορώ το “Gutter Ballet” - και πολύ καλά κάναμε - όμως την αδυναμία που έχω στο “Streets” έχω για πολύ λίγα πράγματα. Ακόμα θυμάμαι όταν άκουσα το “Believe” σε εκπομπή του Ριχάρδου… Ένα από τα πιο συγκινησιακά φορτισμένα άλμπουμ για μένα, αιώνιες ανατριχίλες. Μαλάκες, “Tonight He Grins Again”, είμαστε σοβαροί τωρα;
7. Coroner - Mental Vortex
Αν κι έχουν βγάλει μόνο διαμάντια, εδώ οι Coroner φεύγουν πάνω από την στρατόσφαιρα. Για μένα είναι το πρώτο γκρουπ που δικαιούται το επίθετο intellectual - πριν το πάρουν μονότερμα οι Νορβηγοί - και το Mental Vortex είναι το ασύλληπτο κατασκεύασμα που, βασικά είναι ότι λέει ο τίτλος του.
6. Pearl Jam - Ten
Πονάει που δεν είναι το Ten στην πεντάδα αλλά αυτά είναι ψυχαναγκασμοί. Για μένα ΑΥΤΟ είναι το καλύτερο rock ντεμπούτο όλων των εποχών. Κρίμα που δεν επανέλαβαν ποτέ την τόσο μελαγχολική και ψυχεδελική του ατμόσφαιρα. Δίσκος-παντοτινός σύντροφος.
TOP 5
5. Entombed - Clandestine
Το καλύτερο death metal άλμπουμ όλων των εποχών. Βασικά, εξαιτίας του, στο μυαλό μου χτίστηκε το εξής αξίωμα: για να είναι καλό ένα death metal άλμπουμ πρέπει να αισθάνεσαι κάτω από τις παραμορφώσεις του ότι ροκάρει. Αν δεν το αισθάνεσαι, δεν είναι καλό. Οι καλές death μπάντες ροκάρουν. Entombed σας ευχαριστώ για το μάθημα αξιών.
4. Sieges Even - A Sense Of Change
Ένας δίσκος που είναι μια κατηγορία μόνος του. Ένα από τα πιο λυρικά prog κατασκευάσματα, αινιγματικό, εσωστρεφές αλλά γεμάτο φως και πνευματική καθαρότητα. Κάποιοι από τους καλύτερους στίχους που διάβασα ποτέ και αδιανόητα παιξίματα από όλους τους μουσικούς -προσοχή, με καθαρές χροιές στα όργανα, όχι κρυμμένα κάτω από παραμορφώσεις. Ένας δίσκος-μπατονέτα: ακούς χίλιες δυο μαλακίες, μετά βάζεις αυτό και καθαρίζουν τα αυτιά σου. Μάθημα αισθητικής.
3. Cathedral - Forest Of Equilibrium
Μόνο το μεταλλικό underground θα μπορούσε να ξεράσει κάτι τόσο τρελό: οι πιο αργές ταχύτητες που είχαν ακουστεί ποτέ, άσχημα φωνητικά και δυσαρμονίες, άρρωστη ατμόσφαιρα και πινελιές από obscure μουσικές των 60s. Το doom metal αλλάζει επίπεδο κι εμπλουτίζει το λεξιλόγιο του… Δεν έχουν υπάρξει πολλές μπάντες στην ιστορία με τα άντερα και το όραμα των Cathedral. Οι πολλοί λένε “θεό του metal” τον έναν και τον άλλον, πειράζει που εγώ βάζω και τον Lee Dorian σε αυτή την κατηγορία; Cathedral σας ευχαριστώ για την φαντασία και το attitude.
2. Soundgarden - Badmotorfinger
32 χρόνια τώρα κι αυτή η ρημάδα η φονική μηχανή του εξωφύλλου δεν λέει να σκουριάσει ή να στομώσει. Κάτι συμβαίνει κάθε φορά που ξεκινάει το “Rusty Cage” - κι ενώ ανάβεις καπνογόνο: είναι παράξενη η ποσότητα και το είδος της ενέργειας που έχει αιχμαλωτιστεί στο “Badmotorfinger”, απορρίπτει τους νόμους της φυσικής, δεν φθίνει. Ίσως δεν άκουσα ποτέ stoner γιατί κανένα stoner riff δεν μπορεί να είναι καλύτερο από το “Slaves & Bulldozers” ή το “Outshined”. Η λογική πάντα δέχεται επίθεση στο “Jesus Christ Pose”, πάντα θες να ουρλιάξεις στο “Somewhere”, κοκ. Άλλα πράγματα σβήνουν, αυτό εδώ παραμένει ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ που βγήκαν ποτέ. Κι αν κάποιος πει ότι οι 90s Soundgarden είναι το καλύτερο γκρουπ όλων των εποχών, well, πρόκειται για άποψη που συζητάω!
1. Bathory - Twilight Of The Gods
Έχετε ίσως καταλάβει ότι ακούω όλα τα είδη μουσικής, ας πούμε ότι ακούω 50% metal (σαν ήχο αλλά και σαν αισθητική/πνευματική επιλογή) και 50% όλα τα υπόλοιπα genres. Αυτό βασικά σημαίνει ότι το αγαπημένο μου metal άλμπουμ έχει τεράστια βαρύτητα, σωστά; Ε, λοιπόν, το Twilight Of The Gods είναι ίσως το αγαπημένο μου metal άλμπουμ, έχοντας κάποια στοιχεία που δεν μπόρεσα ποτέ να βρω αλλού, είτε εντός είτε εκτός metal.
Νομίζω ότι είναι το στοιχείο της φαντασίας (πρωτίστως στιχουργικής) που διαχωρίζει το metal από άλλα είδη. Αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση στο Twilight Of The Gods είναι ότι είναι ένα Μετά-Έπος. Γνωρίζει τα όρια του, ότι είναι ελλιπές και πεπερασμένο. Όλα αυτά λέγονται μέσω του ομώνυμου τραγουδιού: ο δίσκος ξεκινάει και σου λέει “όλα αυτά εδώ, θρησκείες και συστήματα σκέψης, είναι ήδη νεκρά” και στην συνέχεια παραδίδεται σε ηχητική και στιχουργική…λατρεία στην viking κοσμοθέαση. Είναι λοιπόν σαν να σου λέει ότι ο ίδιος ο δίσκος δεν είναι παρά ένα φαντασιακό παιχνίδι ή μια επιλογή κοσμοθεωρίας που λειτουργεί σε συμβολικό επίπεδο. Εμένα μου κάνουν και τα δύο.
Και σαν να μην έφτανε το ομώνυμο υπέρ Έπος, ο δίσκος έχει ακόμα να σου μάθει πως να προσεύχεσαι “Through Blood By Thunder”. Σου μαθαίνει το μυστικό του ατσαλιού αλλά και μεταφέρει το μέλλον της ανθρωπότητας στα αστέρια στο “Blood And Iron”. Σου διδάσκει ότι μπορείς να περάσεις μια ζωή ψάχνοντας το Βουνό σου. Και κυρίως, σου χαρίζει το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ RIFF ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ στο ανυπέρβλητο “Under The Runes”. Τραγούδι που δεν σε βάζει στην θέση κάποιου ήρωα ή βασιλιά αλλά στην θέση του ανώνυμου “πολεμιστή”. Γενικώς ο δίσκος διακατέχεται από ένα έντονο “Ζήσε σε αρμονία με τα πιστεύω σου” αίσθημα.
Για χρόνια το άκουγα σε κασετα, κατά συνέπεια δεν καταλάβαινα σε ποιο κομμάτι ανήκουν υα φανταστικά ακουστικά ιντερλούδια που έγραψε ο Thomas. Έτσι η ροή του άλμπουμ έγινε στην συνείδηση μου ακόμα πιο μαγική. Καταλαβαίνω γιατί οι πιο πολλοί θεωρούν αυτο το άλμπουμ ότι είναι πιο χαμηλά από τους προκατόχους του, για μένα όμως είναι πιο ψηλά. Ο τύπος εδώ έκανε κι έφτιαξε πολλά πράγματα και σε πάρα πολλά επίπεδα, ηχητικά, λεκτικά, νοηματικά. Πρόκειται για ένα τέλεια φιλοσοφικό-επικό άλμπουμ που αποτελεί για μένα ένα ολικό μάθημα ζωής. Του συγχωρώ και το άστοχο (και ύποπτο) κλείσιμο με το “Hammerheart”, κρατάω μόνο τους στίχους του.
Γενικώς, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι:
There’ s a snake in every Eden, slick as grease and cold as ice
There’s a lie in every meaning, rest assured to fool you twice
Best Cover: Cathedral - Forest of Equilibrium
Θεός Dave Pratchett!
33 Likes
Εκεί που είχα βάλει τα πιτσιρίκια για ύπνο, είχα κατασταλάξει στην σειρά και λέω άντε ώρα να τα βάλω στην φόρμα (22:30 κάπου), το φόρουμ δεν μου άνοιγε με τίποτα, μέχρι δεν ξέρω και γω τι ώρα(για την ακρίβεια μέχρι σήμερα το πρωί). Έγινε και σε άλλους αυτό? Την φόρμα την έψαξα από το browser history, κάηκα 
2 Likes
Μεγάλη καρδούλα 
3 Likes
Καλημερα φιλε @anhydriis!
Γραφω τώρα εδω, επειδή χθες παλευα να σου στειλω την φόρμα απο τις 11, κ για καποιο λογο δεν μπορουσα να μπω καν στη σελίδα του φορουμ μεχρι τωρα.
Κ μιας που ειδα οτι εκανες ηδη μια προσθηκη για την πενταδα του Sevek, αν δεν σου κανει τρελο κοπο θα το εκτιμουσα αν προσθεσεις κ την δικη μου.
Δεν θα στο ελεγα καν, αν η πενταδα μου δεν ήταν τοσο καμμενο-extreme ωστε να μην επηρεάζει καθόλου την διαμορφωμένη δεκάδα.
Ειναι απλα, που το εχω παρει κ γω ζεστα το γαμάτο θρεντ σου απο την αρχη της χρονιάς, κ ειχα καταφέρει να μη λειψω ουτε μια εβδομάδα, ο, τι ζορι, δυσκολια κ απωλεια κι αν ειχε προκυψει.
Κ είναι λιγο μαλακια να παιχτεί απουσία τώρα, κ σε τοσο αγαπημένη χρονια, απλα κ μόνο λογω ακυρου κρασαρισματος.
Οχι τιποτα αλλο, αλλά τώρα που κατάφερα καπως να ξεμπερδεψω απο ταξίδια κ λοιπες υποχρεώσεις, ετοιμαζα τριπλη σεντοναρα για τα λατρεμένα 88-89-90 κ ξενερωσα τωρα που δεν μπορεσα να στείλω εγκαιρα την πενταδα μου χθες.
Ενιγουει, μην σε πρήζω με τα ψυχαναγκαστικα μου.
Την αφήνω εδω, κι αν το χεις να την περάσεις (κ να σβησεις την κακη την απουσία, να μην την βλέπω! 
), τέλεια!
Αν οχι, δεν τρεχει, ολα καλα!
Κ παλι μπραβο για την ολη προσπαθεια κ το τρέξιμο ε!
1990
- Merciless - The Awakening
- Nocturnus - The Key
- Deicide - Deicide
- Entombed - Left Hand Path
- Obituary - Cause of Death
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Entombed - Left Hand Path
20 Likes
Λέω δε μπορεί να εννοεί τους Μεξικάνους νεκρομέταλλους, άρα κάτι άλλο εννοεί, με μια ψαχτική υποθέτω αναφέρεσαι στους Γάλλους, για δώσε λίγο παραπάνω ίνφο -προς τα πού κινούνται υφολογικά.
2 Likes
5.Solitude Aeturnus – Into The Depths Of Sorrow
Ότι λέει ο τίτλος.Μέσα στα βάθη της θλίψης.Απόλυτα θρηνητικό doom με επιβλητικό ήχο και παραγωγή που σε παρασύρει στον πάτο.Καλό είναι αυτό? Μερικές φορές ναι.Ματιές προς το ντεμπούτο των Candlemass και τους St Vitus, αποστροφή για οποιοδήποτε epic στοιχείο.O Rob Lowe μπορεί να μην είναι κάτι ιδιαίτερο live, στο studio όμως αποδεικνύει πως μιλάμε για έναν από τους εκφραστικότερους heavy τραγουδιστές όλων των εποχών.
4.Savatage – Streets A Rock Opera
Ο μύθος λέει πως ο Criss Oliva βρήκε στην τύχη το βιβλίο του παραγωγού Paul Oneill για τον περίφημο Jesus (όχι αυτόν της Ναζαρέτ), και θεώρησε πως ο πρωταγωνιστής είχε αρκετά κοινά στοιχεία με τον αδερφό του, οπότε πέταξε την ιδέα για concept δίσκο βασισμένο σε αυτόν.Κίνδυνοι του απότομου stardom, εθισμοί στα ναρκωτικά και βράδια στη Νέα Υόρκη συνθέτουν κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας που παραμένει σε υψηλή φόρμα μετά το Gutter.Μάλλον ο πιο rock n roll δίσκος τους, πάντα με ισχυρή παρουσία πληκτροJon.
3.Metallica – Metallica
To album πρέπει να είναι υπεύθυνο για τεράστιο ποσοστό οπαδών του σκληρού ήχου.Λογικά παραπάνω από τους μισούς άρχισαν να ακούνε μέταλ με αυτό.Ουσιαστικά αδικείται αν κάποιος μείνει στο διάσημο Sandman, ή στις μπαλάντες που μπήκαν σε κάθε σπίτι.Κρυφά και φανερά διαμάντια παντού, ένα σεμινάριο παραγωγής, και μάθημα drums που δημιούργησε στρατιές κομπλεξικών haters που δεν κατανοούν ότι δε χρειάζεται να είσαι τεχνίτης ή να τρέχεις σαν παλαβός για να παίξεις heavy.Τα εμπορικά ρεκόρ δεν είναι πάντα δείκτης ποιότητας, το να ξεθάβεις μετά από χρόνια κομμάτια όπως το God that failed πχ, και να πανηγυρίζει ο κόσμος από κάτω, είναι.
2.Pearl Jam – Ten
Δέκα τραγούδια δέκα hits γίνεται? Γίνεται.Το Ten είναι σα να πήρε τα αγαπημένα classic rock στοιχεία του κόσμου, τα έντυσε με πιο σύγχρονο στυλ και στιχουργικά θέματα, και τα απογείωσε με τη φωνάρα του απόλυτου Rock Star, Eddie Vedder.Ιστορικό ντεμπούτο, ιστορική στιγμή για την μουσική γενικά, το άλμπουμ νομίζω πως ΟΡΙΖΕΙ τα 90ς.Και τίποτα να μην είχαν κάνει οι Pearl Jam μετά, πραγματικά δε θα άλλαζε κάτι στην μυθική υπόσταση που απέκτησαν εδώ.Ελπίζω ο Eddie να κρατήσει γερά, γιατί μόνο αυτός μας έμεινε από τους τρεις μεγάλους της δεκαετίας.
1. Nirvana – Nevermind
Δεν ξέρω άν έχω τις συγγραφικές ικανότητες, ή τον λεξικό πλουραρισμό που απαιτείται, για να αποτυπώσω σε έναν υπολογιστή την κολοσσιαία σημασία του Nevermind σαν άλμπουμ.Και δεν ξέρω αν η σημασία αυτή πολλαπλασιάστηκε επί 1000 μετά το τραγικό τέλος του εγκεφάλου που βρισκόταν πίσω από τον δίσκο αυτό.Σίγουρα δε μας νοιάζει το προηγούμενο βέβαια.Ας είναι.Ουσιαστικά ο Kurt Cobain πήρε όλα τα άβολα συναισθήματα, όλες τις ανησυχίες, όλο το είναι, μιας ολόκληρης γενιάς, και το έκανε μουσική.Δε ξέρω αν το κατάλαβε εκείνη τη στιγμή (μάλλον όχι), αλλά αυτό έκανε.Και ας έφυγε πολύ πιο νωρίς από την γενιά της οποίας έγινε είδωλο.Να το πούμε grunge? E oκ ας το πούμε.Μόνο περιφρονητικά γέλια για ελιτίστικες κριτικές περί τεχνικής και λοιπά…oh whatever nevermind…
Cover
Θα συνεχίσω τις εκπλήξεις και θα διαλέξω το tribute του Ozzy στον Jim Morisson, στο εξώφυλλο του No More Tears.Δεν είναι τυχαίο που διάλεξε αυτό το εξώφυλλο η Οζάκλα, αφού μιλάμε μακράν για τον πιο ‘αμερικανικό’ δίσκο που έβγαλε ποτέ.
21 Likes
Νόμιζα ήταν 91. Βέβαια και να ήταν, θα το ξεχνούσα γιατί κάνω γρήγορο search wiki και μετά στον δίσκο μου per year. Αν κάτι δεν έχει χρονολογία πολύ πιθανόν να το ξεχάσω, όπως το συγκεκριμένο.
Φοβερή δισκάρα Παντέλο.
1 Like
Πες πως εγινε ηδη, θα την περασω λιγο πιο μετα
1 Like
Ας ψηφισω και εγω, με ενα συντομο σχολιο στο καθενα, γιατι τα περισσοτερα ειναι δισκοι που εχουν γραφτει γι αυτους σεντοναρες (και βεβαια διαβαζω με μεγαλο ενδιαφερον και αυτες που θα γραφτουν αυτη τη βδομαδα). Τσαγκαροδευτερα λοιπον, αυθορμητη ψηφος γιατι αν το σκεφτω πολυ ουτε Κυριακη βραδυ δεν θα ψηφισω
- Metallica - Black Album η ιδια ανατριχιλα με τοτε οσες φορες επιλεγω να το βαλω να παιξει
- Guns and roses - Use your illusion 1 Αριστουργημα, μου αρεσει ελαχιστα περισσοτερο απο το δευτερο
- Red hot chilli peppers - Blood sex sugar magic δισκος που “γερασε” φανταστικα, απειρα plays
- Queen - Innuendo - Κλαμα, πολυ κλαμα
- Sepultura - Arise Το αγαπημενο μου των σεψ, μαζι με τους “δορυφορους” του
Δευτερη πενταδα, σαν της πρωτης dream team
Death - Human - Το αγαπημενο μου Death σε δευτερη πενταδα, εκει μας καταντησαν
Nirvana - Nevermind διαχρονικο, κομματαρες
Bathory- Twilight of the gods τεραστιος δισκος, συνεχιζει το απιστευτο σερι
Coroner - Mental vortex Μεσα στο δικο τους συμπαν μαλλον ο αγαπημενος μου δισκος τους
Bolt thrower - Warmaster ακριβως το ιδιο με το απο πανω
+1 Morbid Angel - Blessed are the sick Μοναδικη ατμοσφαιρα, απο τους αγαπημενους μου DM δισκους
…και εμειναν εξω απιστευτες δισκαρες
Εξωφυλλο
22 Likes
σορυ για το οφτοπικ, αλλα αφου μπηκαμε στα 90s για τα καλα ας μπουμε στο κλιμα
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
16 Likes
Δεν κατέχω τον δίσκο του 91, αλλά αν είναι κοντά στο αριστούργημα Les Morts Vont Vite που βγήκε 5 χρόνια πριν, να περιμένεις θεοσκότεινο, αντισυμβατικό, δυσαρμονικό (μιλάω κυριολεκτικά, όχι μουσικά απαραίτητα), με εντελώς avant garde λογική “ροκ” (με μια πολύ ευρεία έννοια) που δεν μπαίνει σε καλούπια και τραβά τον δικό του δρόμο. Αν εξαιρέσουμε κάποια περίπου οπερατικά φωνητικά (γυναικεία) εδώ και εκεί (που περισσότερο με chants μοιάζουν), τα οποία όμως δεν είναι ποτέ στο επίκεντρο, ο δίσκος είναι instrumental.
Ας δώσει πληροφορίες και ο @Aldebaran (με σκότωσες με το Sieges Even στην 5αδα, έξτρα βάσανα μου έβαλες) για τον δίσκο του 91, νομίζω δεν θα είναι πολύ μακριά από το ντεμπούτο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
5 Likes
1991 κι εμείς μιλάμε για Shub Niggurath, τι έπος!
Μόλις βρω μια “τρυπα” στην δουλειά, επανέρχομαι.
3 Likes