1990
Πρώτοι επιλαχόντες
#10 - #7 + #6
Οι μεγάλοι Death μπαίνουν στην πιο γόνιμη περίοδό τους. Αρχής γενομένης από το 1990 και μέσα στα επόμενα οκτώ χρόνια θα παραδώσουν τα μεγαλύτερα αριστουργήματά τους, όπου το death metal παντρεύεται με την ουσιωδώς progressive νοοτροπία του Chuck και η ακρότητα δεν είναι πια αυτοσκοπός, χωρίς ωστόσο να πηγαίνει πουθενά - εδώ είναι και θα είναι. Το Spiritual Healing είναι το ορεκτικό για τα πράματα και θάματα που θα ακολουθήσουν. Στριφνό και τεχνικά απαιτητικό, κι όμως πάντα προσιτό. Απόλυτα συμμετρικές δομές/ενορχηστρώσεις, μία μόντα την οποία στην πορεία οι Death ανήγαγαν σε Τέχνη και Επιστήμη μαζί. Και ειδική μνεία στον παιχταρά James Murphy, που αναμετρήθηκε με το κιθαριστικό θηρίο Schuldiner και βγήκε ζωντανός, με απανωτά I-see-you-and-I-raise-you.
Στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού οι Mekong Delta στο Dances Of Death (And Other Walking Shadows) εξακολουθούν να παίζουν με το μυαλό και τις αισθήσεις μας. Ο ερχομός του Αμερικάνου Doug Lee με τη φοβερά χαρακτηριστική φωνή του σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για το συγκρότημα, ενώ βέβαια διατηρούνται όλα τα trademarks του ήχου τους: Τα υπερεπιθετικά κυκλικά ριφς που οριακά φέρνουν ναυτία, οι σπασμένοι ρυθμοί που σε προκαλούν να τους ακολουθήσεις, οι διαβολικές “μελωδίες”, οι αναπάντεχες αλλαγές θεμάτων. Στο πάνθεον του προοδευτικού μέταλ το σχεδόν 20λεπτο 8μερές ομώνυμο κομμάτι, ενώ εδώ αρχίζει και η Μουσόργκσκι-μάνια του Ραλφ, που λίγα χρόνια μετά θα λάβει διαστάσεις υπερβολής …θα λέγαμε, αν οι Mekong Delta ήταν ποτέ “μετρημένη” μπάντα.
Συνεχίζω με την πρώτη και τελευταία παρουσία των Pantera σε λίστα μου. Κάπου, από κάποιον, ειπώθηκε ότι οι ασχήμιες του Ανσέλμο, οι λεβεντομαλακίες με την confederate flag κ.ο.κ. έχουν “θολώσει” κάπως το αμιγώς μουσικό μέρος σε ό,τι αφορά τους Pantera και ότι αυτό είναι λίγο άδικο, κάτι τέτοιο; Ναι, εν μέρει συμφωνώ, μόνο που σε προσωπικό επίπεδο οι περισσότεροι δίσκοι τους με απωθούν πρώτα και κύρια για μουσικούς λόγους - επειδή δεν αντέχω αυτό το tough guy attitude, για να μην πω και ότι το θεωρώ αντι-μέταλ και αρχίσω flame που δεν θα βγάλει κάπου. Αυτό όμως δεν ισχύει για το Cowboys from Hell, ακριβώς γιατί η μουσική του βάση - πέρα από τις διάφορες καινοτόμες πινελιές - είναι το παλιό καλό αμερικάνικο θρας, όπου τον πρώτο λόγο έχει πάντα η ένταση. Πάντα και μόνο ξύλο στα Domination, Clash with Reality, The Art of Shredding κλπ, ενώ έχω και μια απορία: Γιατί δεν συζητιέται τόσο σαν κομμάτι το Primal Concrete Sledge; Μόνο εμένα με πωρώνει τόσο άσχημα;
Επιστροφή τώρα στα αγαπημένα συγκροτήματα, με το Empire των Queensryche. Των μοναδικών - εδώ πέρα - που τα 'βαλαν με Maiden και Metallica στα ώπα τους και τους έβαλαν από κάτω και τους δυο! Η φάση - στο σημείο αυτό, και για λίγα χρόνια ακόμα - είναι μόνο Ryche… Ποιο άλλο συγκρότημα εξαργύρωσε την επιτυχία του με το να παίζει στην περιοδεία τον προηγούμενο δίσκο, επειδή πλέον υπήρχε η δυνατότητα; Όχι βέβαια ότι η Αυτοκρατορία ήταν απλά και μόνο ένα άλλοθι για να δικαιωθεί το όραμα του Operation. Δίσκος επιφανειακά / παραπλανητικά εμπορικός, που στην πραγματικότητα κρύβει μέσα του ένα σωρό μυστικά, τα οποία αποκαλύπτονται εφόσον έχεις την υπομονή να σκάψεις κάτω από την πλαστική επιφάνεια. Εκεί θα βρεις όλο τον λυρικό τους πλούτο, τους προγκ υπαινιγμούς που σκοτεινιάζουν τα χαρντροκάτα ριφς, τα διαχρονικά “song-within-a-song” σόλο, τη φινετσάτη ρυθμική μαστοριά των Jackson/Rockenfield, το πάθος και την ένταση στις ερμηνείες του Geoff.
Μέχρι εδώ η σειρά κατάταξης των δίσκων της αναπληρωματικής πεντάδας μου ήταν αυστηρά αλφαβητική. Υπάρχει όμως και το αδιαμφισβήτητο #6, ο δίσκος που ανήκε στο Top 5 αλλά δεν χώρεσε οριακά και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι’ αυτό. Είναι, φυσικά, το A Social Grace των Psychotic Waltz.
Η πρώτη και - για τους περισσότερους - πλέον εμφατική / γλαφυρή διατύπωση ενός νέου οράματος για την προοδευτική μέταλ μουσική, το οποίο κανείς άλλος δεν τόλμησε να ακολουθήσει. Μια ηχητική παραίσθηση, ένα τριπάκι μέσα από το οποίο κανένας δεν μπορεί να βγει ίδιος. Η σκιά του Ian Anderson. Τα Δάκρυα του Διαβόλου. Ο Σπειροειδής Πύργος. Το απονενοημένο διάβημα του Άλλου Προφήτη. “Πιστεύω σε κάτι Παράξενο”. “Το Παν είναι Τίποτα”. Και καθ’ όλη τη διάρκεια οι οροσειρές των ριφ των Rock/McAlpin να δίνουν τη μάχη με το γυρισμένο μάτι του Buddy για το ποιος θα κυριαρχήσει ως Chief of the Madmen πάνω από τα τεκταινόμενα. Δεν περιγράφω άλλο.
25 more
-
Annihilator - Never, Neverland
Συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν στο Alice in Hell. Με άλλα λόγια, σπέρνουν. Ένα απολαυστικό φεστιβάλ ηλεκτρικής κιθάρας από τον Waters, με το ένα πόδι στο θρας και το άλλο στο κλασικό μέταλ, και με άξιους συμπαραστάτες. -
Artillery - By Inheritance
Παραγνωρισμένοι Δανοί παιχταράδες, με το πηγαίο θρας τους μοιρασμένο σε ίσες δόσεις μελωδικότητας και τεχνικής. Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ είχαν δώσει υποσχέσεις, το τρίτο έρχεται να τις εκπληρώσει με πανηγυρικό τρόπο όντας το αδιαφιλονίκητο αποκορύφωμά τους. Εξαίσιο δείγμα γραφής μιας περιόδου που υφολογικά αργοπέθαινε και σύντομα θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας …μέχρι να ανασυρθεί χρόνια αργότερα. -
Atheist - Piece of Time
Καλώς όρισες technical/progressive death metal (part 1). Ο κοινός θνητός νους στέκεται με αμηχανία απέναντι στη μουσική των Atheist, στα απαράμιλλα κατορθώματά τους. Θαυμάζει, αναντίρρητα, αλλά η (πλήρης) αφομοίωση όλου αυτού του οργίου είναι άλλη ιστορία. Για κάθε ριφ, κάθε γύρισμα, κάθε drum fill θα μπορούσαν να γραφτούν παράγραφοι ολόκληρες, έτσι που κάπου να αναρωτιέσαι αν έχει νόημα. Οι Watchtower του death metal; Πολύ πιθανόν. -
Believer - Sanity Obscure
Εύστοχος τίτλος! Κι άλλοι techno-thrash heroes που επί της ουσίας δεν προκαλεί εντύπωση το ότι χάθηκαν στην αφάνεια, καθότι η πληθωρική, εγκεφαλική και ταυτόχρονα αχαλίνωτα επιθετική πρότασή τους ήταν too much για την εποχή τους - άλλωστε πιθανότατα είναι τέτοια μέχρι και σήμερα. Πατήστε κι εσείς play για να καταλάβετε τι θα πει “πουτάνα όλα”. -
Black Sabbath - Tyr
Θα πω ότι το Tyr είναι ο καλύτερος Σάμπαθ δίσκος με τον Martin στα φωνητικά. Όλα τα στοιχεία που συνέθεσαν το παζλ του Eternal Idol, και ιδίως του Headless Cross, υπάρχουν και εδώ, αλλά υπό ένα επικό, σχεδόν πολεμικό πρίσμα. Ένα πρόβλημα υπήρχε: Sabbath were too big (?). “Έπρεπε” να έχουν μεγάλο όνομα στο κέντρο της σκηνής, η οποία σκηνή “έπρεπε” να είναι μεγέθους Donnington etc. Δεν πειράζει ρε Tony (δε μιλάω σε σένα μουστάκια, στον άλλον μιλάω). Στις καρδιές μας θα είσαι πάντα metal legend. -
Chastain - For Those Who Dare
…for those who dare to do… what? Play pure heavy metal circa-1990? Κάνει κι αυτό σαν ερμηνεία, οπότε το κρατάμε. Αυτός ο δίσκος δεν πίστευα ότι θα έβρισκε θέση σ’ αυτό το ποστ, έκανα όμως το “λάθος” να τον ξαναβάλω να παίξει …και αυτό ήταν. Δεν μπορώ να αντισταθώ στους Chastain της πρώτης περιόδου ρε. Ούτε στις κιθάρες του DTC, ούτε στη φωνή της Leather. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Guilty as charged. -
Count Raven - Storm Warning
Η απάντηση στο “δώσε μου κάνα γαμάτο σουηδικό doom, απλά όχι πάλι Candlemass”. Ιέφτασεεεεε. Όσοι θέλετε κάτι υπέρβαρο αλλά με έμφαση περισσότερο στα ίδια τα ριφ παρά στις δραματικές ατμόσφαιρες, εδώ είστε. Θεός Dan Fondelius, από τους κορυφαίους κιθαρίστες που έβγαλε ποτέ το doom, να ξεπετάει non stop απίθανα ριφ και ακόμα πιο απίθανα σόλο, εξίσου θεός Christian Linderson με το Ozzy-meets-Sean Harris λαρύγγι του (και μπορεί να μην ηχογράφησε άλλο δίσκο με τους Κόμηδες, αλλά ασφαλώς και θα τον ξανασυναντήσουμε) και αξιολάτρευτα χίπικοι στίχοι. The right to live is now on sale / The price: Your life… Social warfaaaaaare! -
Death Angel - Act III
Ένας δίσκος που επισκιάστηκε από τις δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν την ηχογράφησή του. Εξαιτίας εκείνου του τροχαίου στο οποίο λίγο έλειψε να σκοτωθούν, πήραν τη θέση τους στην Clash of the Titans Tour κάποιοι Alice in Chains, ενώ σε εκείνη την περιοδεία με Priest/Annihilator τους αντικατέστησαν κάποιοι Pantera! Αν κάποιος έλεγε σ’ αυτούς τους Φιλιππινέζους πιτσιρικάδες, λίγα χρόνια νωρίτερα, ότι άθελά τους θα επηρέαζαν πράγματα και καταστάσεις που έως έναν βαθμό άλλαξαν τη ροή της ροκ Ιστορίας, μπορεί και να καταλάβαιναν λάθος πράγμα και να χαίρονταν… Anyway, με τη στάχτη να έχει κατακαθίσει πλέον, μπορούμε απλά να απολαμβάνουμε το Act III γι’ αυτό που είναι, έναν εξαιρετικό δίσκο, από τους πιο χαρακτηριστικούς της τάσης της εποχής εκείνης με ροκ και μέταλ συγκροτήματα να προσπαθούν να παίξουν φανκ - και ενίοτε να το κάνουν πολύ καλά. -
Entombed - Left Hand Path
Ανήκω μάλλον στη μειοψηφία που θεωρεί ότι το ντεμπούτο των Σουηδών death metal ηγετών δεν είναι ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ, ίσως δε να μην το έχω καν στα δύο αγαπημένα μου απ’ αυτούς. Τι σημασία έχει όμως; Υπάρχει λόγος που το Left Hand Path θεωρείται all time classic στον ακραίο ήχο, γενικότερα, όχι μόνο στο πλαίσιο της σκηνής της Στοκχόλμης. Ένα ανίερο αριστούργημα που εκτός όλων των άλλων γνώρισε στον κόσμο αυτή την ΑΘΑΝΑΤΗ ΜΕΤΑΛ ΜΟΡΦΗ που λεγόταν Lars Goran Petrov (R.I.P.), έναν από τους κορυφαίους κάφρους τραγουδιστές όλων των εποχών. -
Exhorder - Slaughter in the Vatican
ΟΚ, εμείς σήμερα ψιλοχαχανίζουμε με τον τίτλο και το εξώφυλλο, αλλά για φανταστείτε στην υπερσηντηρητική Αμερική των Reagan και Bush πρεσβύτερου πόσο προκλητικά φάνταζαν όλα αυτά! Γενικά οι Exhorder γουστάρανε να προκαλούν, ενίοτε δε το έκαναν με τρόπο ο οποίος ας πούμε απλά ότι δεν έχει “γεράσει” και πολύ καλά… Όσοι έχετε ακούσει αυτόν τον δίσκο ξέρετε πού αναφέρομαι… Τέλος πάντων, εστιάζοντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι έχουμε απλά γαμάτο, λυσσαλέο θρας, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγ - α όχι, μισό λεπτό, έχουμε και όλη αυτή την ίντριγκα με Pantera! Λοιπόν, ναι, έχουμε τον κοινό παρονομαστή του αμερικάνικου νότου, έχουμε και κάποια groove parts εδώ που υποθέτω ότι παραπέμπουν εκεί, κυρίως όμως έχουμε τις ερμηνείες του Kyle Thomas που ναι, προηγήθηκε του Ανσέλμο σ’ αυτό το στυλ… Αν θέλετε τη γνώμη μου, πάντως, αυτό το συγκρότημα ακούγεται καλύτερα ως αυτό που απλά ήταν, χωρίς “ναι μεν αλλά” και “what if”. -
Forbidden - Twisted into Form
Ό,τι έκαναν στο Forbidden Evil, αυτό ακριβώς έκαναν και στο δεύτερο αυτό άλμπουμ, ΟΚ, άντε με ακόμα πιο γενναίες δόσεις γκρούβας - το είχε η εποχή άλλωστε. Κατά τ’ άλλα, ιδιοφυής η διαχείριση του όλου κλίματος “Λυκόφως του Θρας” (που οι περισσότεροι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι γινόταν πράξη). Παντού ριφάρες, ερμηνευτικό ρεσιτάλ από τον Russ Anderson και εκτελεστικό ρεσιτάλ και βάλε από τους τιτάνες Tim Calvert (R.I.P.) και Paul Bostaph. -
Kreator - Coma of Souls
Λίγο πριν εισέλθει στην πειραματική περίοδό του, που δίχασε τους οπαδούς του, ο Μίλε τούς αφήνει όλους ευχαριστημένους με έναν δίσκο ατόφιου θρας, ο οποίος παρότι δεν φέρει τα μέχρι τότε χαρακτηριστικά Kreator στοιχεία στον υπερθετικό βαθμό (δεν πλησιάζει ούτε το Pleasure to Kill σε ακρότητα, ούτε τα Terrible Certainty και Extreme Aggression σε τεχνικότητα), έχει καταφέρει να είναι πολύ ισχυρός υποψήφιος για καλύτερο Kreator album ever. Ίσως επειδή χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική επίδοση στους τομείς της ισορροπίας και της ωριμότητας: Τα κάνει όλα και συμφέρει. -
Lard - The Last Temptation of Reid
Σαν τη μύγα μες στο γάλα!
Μπορεί εδώ και χρόνια να αναβάλλω συνεχώς το εγχείρημα της σοβαρής ενασχόλησης με Dead Kennedys και Ministry, συνέβη όμως μια περίοδο να ψιλολιώσω αυτό το κοινό τους πρότζεκτ, ενθαρρυμένος από έναν εκλεκτό συμφορουμίτη ο οποίος είχε δανειστεί το nickname του από το πιο γνωστό τραγούδι αυτού του δίσκου, το φανταστικό Forkboy. Συνολικά ο δίσκος είναι απολαυστικός, το hardcore punk/industrial που εγκρίνω και ασπάζομαι, με βαριές κιθάρες, απατηλά ανάλαφρη/σατυρική ατμόσφαιρα και τον Τζέλο να δίνει ρέστα. -
Merciless - The Awakening
Obscure δισκάκι εκ Σουηδίας ορμώμενων, το οποίο κυκλοφόρησε από μια μικρούλα δισκογραφική ονόματι Deathlike Silence, που την είχε ένας Νορβηγός πιτσιρικάς, πώς τον λέγανε, α ναι, Oystein Aarseth… Αναρωτιέμαι αν θα ακούσουμε ξανά γι’ αυτόν… Anyway, πέρα από τις διάφορες ιστορικές παραμέτρους που το συνοδεύουν, το ντεμπούτο των Merciless είναι ένας φοβερός δίσκος, πολύ πιο σκοτεινός από τον μέσο όρο του death/thrash εκείνης της εποχής, με απόηχους από το first wave black metal - άρα σε ένα βαθμό προοιωνιζόμενο αυτά που θα ακολουθούσαν - και απίστευτα κάφρικα/σκισμένα φωνητικά από τον Rogga Pettersson (ναι, έτσι το 'γραφε ο τελειωμένος). -
Nocturnus - The Key
Καλώς όρισες technical/progressive death metal (part 2). Πλήκτρα στο νεκρομέταλλό μας; Πού ακούστηκε; Κι όμως αυτοί εδώ οι Φλοριδιανοί το τόλμησαν (πρώτοι απ’ όλους, εκτός κι αν μου ‘χει ξεφύγει κάτι) και μάλιστα το έκαναν φοβερά, δημιουργώντας μια πραγματικά απόκοσμη ατμόσφαιρα που ακούγεται ελκυστικά πρωτοποριακή μέχρι και τις μέρες μας. Κατά τ’ άλλα αγνοούμε το ό,τι-να-'ναι concept (όσοι πάντως θέλετε να διασκεδάσετε, κάντε ένα γκουγκλάρισμα) και αφηνόμαστε στη φουτουριστική μαγεία των Nocturnus. -
Obituary - Cause of Death
Το σωστό death metal, το υποχθόνιο, το υπέρβαρο αλλά όχι απάνθρωπο, το Frost-ικό (και όχι μόνο επειδή διασκεύασαν - εξαιρετικά - το Circle of the Tyrants) επιστρέφει με έναν δίσκο που θεωρείται από πολλούς ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Obituary, κι αυτό τα λέει όλα. Για άλλη μια φορά ανεπανάληπτος John Tardy στο μικρόφωνο, με κάνει να κρέμομαι από κάθε - ακαταλαβίστικη κατά τ’ άλλα - φράση του. -
Obliveon - From This Day Forward
Οι συναρπαστικές ανακαλύψεις του @Chaos part-fuck-knows. Μπορείτε να μαντέψετε από πού ήταν και τι έπαιζαν; Clues: Χώρα της Βόρειας Αμερικής, όχι η προφανής, περιοχή όπου οι περισσότεροι δεν μιλάνε αγγλικά ως πρώτη γλώσσα, στυλ με δύο t’s στο παραδοσιακό του όνομα. Κι όμως οι Obliveon δεν ήταν by-the-numbers. Η προσέγγισή τους ήταν πολύ ιδιαίτερη, δεν έβγαζαν αυτόν τον πανικό των Watchtower, Mekong Delta etc αλλά πιο πολύ ένα άγχος, ένα μυστήριο, ένα κλειστοφοβικοκάτι. Πολύ πιο κοντά στους Voivod δηλαδή. Αλλά διάολε απίστευτος δίσκος. -
Rust - Shoot Them Higher
Μία σπάνια - για την εποχή όπου βρισκόμαστε - αναφορά σε εγχώριο σχήμα. Οι cult metal heroes Rust, που είχαν ιδρυθεί στα πέτρινα για την ελληνική σκηνή mid 80s και κατάφεραν μετά χιλίων κόπων και βασάνων να βγάλουν τον δίσκο τους χρόνια αργότερα, έπαιζαν απλά straight-up heavy metal, με όλα τα κλασικά και γνώριμα χαρακτηριστικά του είδους και του ύφους, αλλά το έκαναν με έναν πολύ γοητευτικό τρόπο, με έναν αέρα καλώς νοούμενου ερασιτεχνισμού και έναν μοναδικό ήχο, ειδικά στις κιθάρες. Κάποιοι δίσκοι σου βγάζουν ένα αίσθημα νοσταλγίας είτε είσαι μπάρμπας και τους πρωτάκουσες στα early 90s, είτε είσαι λίγο νεότερος (but still basically μπάρμπας yourself πια) και τους ανακάλυψες χρόνια αργότερα. Το Shoot Them Higher είναι ένας απ’ αυτούς. -
Sadus - Swallowed in Black
Δύο χρόνια μετά το καταπληκτικό Illusions/Chemical Exposure, οι Sadus πιάνουν νέα κορυφή με τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος είναι εξίσου κατακλυσμιαίος/ψαρωτικός, με τον μέγα Steve DiGiorgio να παίζει ξανά τις κάλτσες του στο μπάσο και τον Darren Travis να βγάζει και πάλι τα συκώτια του με ανατριχιαστικές κραυγές, την ίδια ώρα που εξαπολύει ριφάρες και σολάρες προς πάσα κατεύθυνση, έχοντας ως άξιο παρτενέρ τον Rob Moore. Γενικά κάθε φορά που παίζει κάποιο από τα πρώτα Sadus ένα ηλίθιο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη. Technical death/thrash πανδαιμόνιο. -
Sanctuary - Into the Mirror Black
What do you think they will say when they look back on this? / Were the 80s just a time of spoiled innocence? / We leave our legacy like dust in the sands of time / Let’s hope the seeds we plant can carry the weight of our crimes… Και μόνο οι συνταρακτικοί, σημαδιακοί αυτοί στίχοι από το Future Tense αρκούν για να συνειδητοποιηθεί ότι εδώ, στο δεύτερο άλμπουμ των Sanctuary, δεν έχουμε (metal) business-as-usual αλλά κάτι …άλλο. Δυστυχώς, όλα αυτά γίνονταν στο Σιάτλ. Στο Μάτι του Κυκλώνα. Οπότε έμεινε στα αζήτητα - lay obscured θα 'λεγε κανείς - η δική τους Εδέμ. Ευτυχώς δεν τα παράτησαν όλοι… -
Seventh Angel - The Torment
Άπαξ και άνοιξαν τον δρόμο οι Sabbat, ήταν επόμενο να ακολουθήσουν κι άλλοι. Too little too late? Για τους περισσότερους, ναι. Υπήρχαν όμως και κάτι αγγλάκια που είχαν λόξα και την υπόθεση θρας την έβλεπαν αλλιώς. Καλή ώρα τούτοι δω, οι Seventh Angel. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κόλλημά τους με τη θρησκεία, που δυστυχώς ώρες ώρες τους οδηγούσε στο να γράφουν χοντρές μαλακίες στο στιχουργικό κομμάτι. Αναφέρομαι, κυρίως, στο μοναδικό υβρίδιο thrash και doom metal που βρίσκουμε στους δύο πρώτους δίσκους τους. Πολύ ιδιαίτερη μπάντα που αξίζει να τους δώσει μια ευκαιρία όποιος γενικά αρέσκεται στο θρας του μεταιχμίου των δεκαετιών '80 και '90, αλλά πότε - πότε θέλει και κάτι διαφορετικό. -
Sodom - Better Off Dead
Επιστροφή στην (θωρακισμένη για προστασία από τον Πορτοκαλί Παράγοντα) Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά… get it?! OK, obvious pun… Ο μπάρμπα-Θωμάς λοιπόν, μετά τα blackened thrash όργια των 80s, στο κατώφλι της νέας δεκαετίας μπήκε σε μια λιγάκι πιο περίεργη φάση, πιο ενδοσκοπική θα μπορούσαμε να πούμε ίσως; Κομμάτι για τον μακαρίτη τον πατέρα του, τευτονικού τύπου χορωδιακά φωνητικά - έκπληξη κλπ. Βέβαια, μην τρελαθούμε, για Sodom μιλάμε έτσι; Πάρε λοιπόν το Stalinorgel σου να στανιάρεις. Συνολικά, πολύ καλύτερος δίσκος απ’ ό,τι ίσως αφήνεται να εννοηθεί στις πρώτες ακροάσεις. -
Solitude Aeturnus - Into the Depths of Sorrow
Η σπορά των Candlemass αρχίζει πια να αποδίδει καρπούς, και το κάνει στο πλέον απροσδόκητο μέρος: Στο Άρλινγκτον του Τέξας. Πρώτος από μια σειρά κορυφαίους δίσκους από τους Solitude Aeturnus, με τον ηγέτη της μπάντας John Perez να μεταφράζει τις epic doom διδαχές των Σουηδών πρωτοπόρων μέσα από ένα πρίσμα καθοριστικά ανατολίτικου αρώματος, προσδίδοντας στο όλο έργο μια λιγότερο βιβλική/αποκαλυπτική και περισσότερο μυστηριακή αύρα, και τον Robert Lowe να προάγεται με το σπαθί του σε Doom Αντιστράτηγο στο πλευρό του Στρατάρχη Messiah. -
Vicious Rumors - S/T
Άλλος ένας δίσκος που στην εποχή του δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε, όχι μόνο επειδή έτσι κι αλλιώς το heavy/power έπνεε τα λοίσθια αλλά και επειδή ειδικά το συγκεκριμένο στυλ των Vicious Rumors ήταν δύσκολο να αγκαλιαστεί από πολύ κόσμο: Όχι αρκετά τεταμένο για να γίνει φουλ αποδεκτό από τους θρασάδες, ούτε ξεκάθαρα παραδοσιακό ώστε να εναρμονιστεί με τα “θέλω” του true σιναφιού. Τελικά έμεινε λίγο σε μια κάτι σαν limbo, σάντουιτς ανάμεσα στα πολύ πιο δημοφιλή Digital Dictator και Welcome to the Ball αλλά κατ’ εμέ εξίσου ποιοτικό και ζωτικό. -
Wolf Spider - Kingdom of Paranoia
Οι συναρπαστικές ανακαλύψεις του @Chaos part-I’ve-lost-fuckin’-count. Από την παραδομένη στη λαίλαπα της αντεπανάστασης Πολωνία ( ! ) μας έρχεται αυτή η δισκάρα με τον πιο περιγραφικό ίσως τίτλο όλων των εποχών, καθώς εδώ όντως βασιλεύει η παράνοια. Με στριφνές κιθάρες και σπαζοκεφαλιάρικα ντραμς να σου αφήνουν την αίσθηση ότι περισσότερο προσπαθούν να ξεφύγουν ο ένας από τον άλλον, παρά να σμίξουν/συναντηθούν και να συνθέσουν ένα “λογικό” άκουσμα. Και από πάνω ένας Γιάτσεκ να υιοθετεί την “τραγουδιστική”/μελωδική θρας σχολή, έτσι για να ολοκληρωθεί η εικόνα της παλαβομάρας. Ο ορισμός του άλμπουμ - κρυμμένου διαμαντιού.
Top 5
NUMBER FIVE
...........
– Εντάξει; Τελειώσαμε με τις εισαγωγές και τις συστάσεις;
– Ωχ, δυσοίωνο ακούγεται αυτό. Ποιες συστάσεις; Νόμιζα ότι αυτά έγιναν χρόνια πριν.
– Ώστε δεν τελειώσαμε λοιπόν… Πολύ καλά. Από δω οι Bathory. Σουηδοί, δημιουργικό όχημα του Thomas Forsberg aka Quorthon, πρωτοπόροι του black metal, για χρόνια βάραγαν σε μεταλλαγμένο θρας ύφος, πριν δυο χρόνια έκαναν αισθητική στροφή με Norse θεματολογία και εισάγοντας στοιχεία μελωδικώς/ατμοσφαιρικώς πολεμικού παιανισμού σε περιορισμένη έκταση, καλά μέχρι εδώ;
– Ναι, τα ξέρουμε όλα αυτά.
– Από δω λοιπόν το Hammerheart, η επίσημη αρχή των αμιγώς επικών Bathory. Χρειαζόμαστε πρόσθετες πληροφορίες;
– Σαφώς. Τι εννοείς αμιγώς επικοί; Πάμε προς Manowar και τέτοια; Τσιρίδες αντί για growls και όλα αυτά;
– Αυτά είναι απλοϊκές προσεγγίσεις. Το Έπος είναι feeling, όχι μανιέρα. Μην ξεχνάς ότι είμαστε στη Σουηδία. Η βικινγκίλα έχει βαθιές ρίζες, δεν είναι μια ιδεαλιστική φαντασίωση που μπορεί να βίωνε ένας Νεοϋρκέζος. Εδώ οι εκπρόσωποι της “θρησκείας της αγάπης” για να βρουν τόπο να σταθούν έσφαξαν, έκαψαν, αποκεφάλισαν, ξεκοίλιασαν. Εδώ η Φλόγα του Θορ και του Όντιν δεν είναι σελίδες μιας έκδοσης της Μάρβελ ή εικονογραφημένη νορδική μυθολογία. Εδώ είναι Μνήμη, Απώλεια, Πίκρα, Μίσος, Δίψα για Εκδίκηση.
– Και όλα αυτά επειδή κάποτε κάποιοι Στοκχολμέζοι πιτσιρικάδες ένιωθαν το αίμα τους να βράζει και στράφηκαν προς μια καρτουνίστικη αποκρυφιστική επίκληση στον Άλλο η οποία αποδείχθηκε ότι είχε ημερομηνία λήξης ως εργαλείο ρήξης με την κυρίαρχη κουλτούρα;
– Είναι κι αυτό μια ανάγνωση και, θα πω, όχι στερούμενη αξίας. Σε τελική ανάλυση, δεν ευθυνόμαστε που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στον 20ό αιώνα. Αν για να νιώσουμε Δυνατοί, Κυρίαρχοι του Πεπρωμένου μας, Μαχόμενοι Άνθρωποι, πρέπει να γυρίσουμε νοερά στη βορειοευρωπαϊκή Εποχή του Σιδήρου, μάντεψε: Ας είναι!
– Καλά όλα αυτά, αλλά όλα τους είναι του πολιτισμικού γίγνεσθαι. Τα γύρω γύρω. Πώς λέμε, οι ιδέες δεν ταΐζουν; Ε, από meat and bones πώς πάμε;
– Από τις συνθέσεις καθαυτές εννοείς… Εύλογο. Πάμε λοιπόν να τυλίξουμε τις Ακτές στις Φλόγες. Το ραντεβού στη Βαλχάλα μπορεί να περιμένει, πρώτα Βαφτιζόμαστε σε Φωτιά και Πάγο. Μεταδίδουμε την πεμπτουσία του Είναι μας Από Πατέρα σε Γιο. Καλούμε τον Βοριά να πάρει το Τραγούδι μας και να το πάει Στην Αίθουσα Εκεί Ψηλά. Γιατί αυτή η Γη ήταν Κάποτε των Ανδρείων, αλλά όχι πια…
– Μήπως ξέχασες κάτι;
– Άει ρε που το ξέχασα κιόλας. Απλά είναι ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του. Συνοψίζει όλα τα προαναφερθέντα και βάζει άνω τελεία για την επόμενη Πράξη του Έπους. Να το πω; Είμαστε έτοιμοι;
– Χλωμό, αλλά πες το εσύ.
– …και ενώ σκεφτόταν ότι “τώρα επιτέλους θα μας αφήσουν ήσυχους”, άκουσε το Κοράκι της Γνώσης απ’ τα Παλιά:
Λαέ της γης της Άσα, είναι μόνο η αρχή…
NUMBER FOUR
...........
– Να σου πω, αν γράψω ότι είναι ο καλύτερος Σάμπαθ δίσκος που δεν έβγαλαν οι Σάμπαθ καλυπτόμαστε; Μπα ε;
– Ε ξέρω γω, εσύ πώς το βλέπεις; Θα ξεμπερδέψεις με ένα τσιτάτο; Έτσι θα δώσεις το στίγμα του καλύτερου δίσκου των Trouble;
– Είναι που αισθάνομαι λίγο ενοχές να το παραδεχτώ αυτό.
– Γιατί μωρέ;
– Ε να, οι Trouble πώς μπήκαν στις καρδιές μας; Όταν πήραν τις σαμπαθικές διδαχές και τις έφεραν στα άκρα. Δηλαδή ως πρωτοπόροι του doom metal.
– Και λοιπόν; Τι δηλαδή, επειδή απομακρύνθηκαν από τις αμιγώς doom καταβολές τους σταμάτησαν να είναι heavy; Ή σταμάτησαν να σου δίνουν μελωδίες θεραπείας του πόνου της ψυχής;
– Να μου κοβόταν το χέρι αν έλεγα όχι…
– Ξεκόλλα λοιπόν, είτε doom είτε heavy rock δώστου τη δόξα που του αξίζει! Πες για τους Bruce Franklin και Rick Wartell.
– Τι να πω για το κορυφαίο κιθαριστικό δίδυμο σε όλο το doom metal και στις παρυφές του άμα λάχει ναούμ; Να πω για τα ριφ τους που κόβουν τη γη στα δύο; Να πω για τις εξαίσιες μελωδίες που πετάνε από δω κι από κει και λιώνω; Ή να πω για τις σολάρες τους που είναι σαν Θείο Δώρο και κανείς άλλος στη σκηνή (μόνο ο Νταν των Count Raven και ο Λαρς των Candlemass ας πούμε ότι τους πλησιάζουν κάπως) δεν έχει παίξει τέτοια πράγματα;
– Παλιό κόλπο, τα είπες ήδη.
– Ναι, τραβάτε με κι ας κλαίω…
– Πες τώρα και για τον Έρικ τον Βάγκνερ!
– Όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο μου λείπει… Μπορεί οι ψηλές του να είναι το σήμα κατατεθέν του, να είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς όταν ακούει να αναφέρονται οι Trouble, αυτό το σπάραγμα που βγάζουν, αλλά φίλε και σαν τη ζεστάδα των χαμηλών του δεν έχει.
– Amen, brotha. Μεμονωμένα κομμάτια να μνημονεύσουμε ή μπα;
– Μπα, δεν έχει νόημα. Θα πρέπει πάλι να πούμε όλη την tracklist. Μόνο… ίσως…
– Έλα, δώστο! Είναι από τα πιο συγκινητικά κομμάτια όλων των εποχών, αξίζει.
– Ωραία… Έλα ξανά, σε παρακαλώ / Να βλέπεις και για μένα τον τυφλό / Συχώρα με, μια φορά ακόμα / Δικός μας ο κόσμος αν γενούμε ένα σώμα…
– Έτσι… Όλα συγχωρούνται…
NUMBER THREE
...........
– ΟΚ, αυτό θα πει απότομη στροφή. Από τις μελωδίες της λύτρωσης, τα απεγνωσμένα καλέσματα συντροφιάς, τις καταθέσεις ψυχής …σε σχιζοφρενείς δολοφόνους α-λα Silence of the Lambs και λοιπές ιστορίες βίας, μισανθρωπίας και σκατοψυχιάς. Αίμα, θάνατος, καταδίκη, όλεθρος.
– Όλα έχουν τη θέση τους, όλα παίζουν τον ρόλο τους. Αλλιώς δεν θα έβαζες το Seasons in the Abyss ψηλότερα. Κάνω λάθος;
– Δεν κάνεις λάθος.
– Και εξάλλου εσύ δεν έχεις πει ότι δεν υπάρχει κανένα συγκρότημα στον κόσμο που να σε πωρώνει στον ίδιο βαθμό με τους Slayer;
– Ναι λέμε, το 'χω πει. Να το κρύψω; Πώς να το κρύψω; Για τους Σφαγείς μιλάμε. Για το Α και το Ω του thrash metal. Ποιος να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους και πώς;
– Δεν είναι ότι δεν προσπάθησαν όμως, έτσι; Θυμάσαι. Όταν τελειώσαμε την κουβέντα για το South of Heaven, παρόλο που βάζαμε και στοίχημα, τελικά κάποιοι άρχισαν να ψελλίζουν διάφορα. Ω, ρίξανε τις ταχύτητες οι Slayer ρε…
– Αυτούς μη σου πω ότι πρέπει και να τους ευχαριστήσουμε για τούτο δω.
– Να τους ευχαριστήσουμε;
– Βέβαια. Σκέψου: Μετά το Reign in Blood ήταν λογικό να πει το συγκρότημα κάπου ώπα. Κάτσε να δείξουμε στον κόσμο και μια εναλλακτική πλευρά μας. Ήταν νωρίς ακόμα όμως. Ο κόσμος είχε μείνει λίγο στην “arms race” λογική. Αυτή η αναντιστοιχία ωστόσο ήταν γόνιμη. Παρήγαγε προϊόν. Τι άλλο κίνητρο χρειάζονται οι Slayer από το να τολμήσει κάποιος να πει ότι κουράστηκαν ή ότι μαλάκωσαν ή δεν ξέρω γω τι άλλο;
– Σωστά! Αυτό ήταν. Σε μας το απευθύνετε ρε; Σε μας; Ήρθε η ώρα σας.
– Και η ειρωνεία είναι ότι τα mid tempo δεν πήγαν πουθενά, έτσι;
– Απλά είναι διαφορετικοί σε feeling οι δίσκοι. Όταν έμπαιναν με South of Heaven δεν ήταν “λάθος”. Στρατηγική επιλογή ήταν. Ιδού το νέο Πρόσωπο του Κακού κι έτσι. Τώρα όμως που χρειάστηκε μία ακόμα αποστομωτική δήλωση, που λέγαμε, ε πώς θα έμπαιναν; Με War Ensemble δεν θα έμπαιναν;
– Και θα έκλειναν με το ομώνυμο. Επίδειξη δύναμης. Πάρτα τα όλα, όλα όμως. Ατμόσφαιρα, παίξιμο, ένταση… Όλα.
– Και μαζί δήλωση προθέσεων για τη νέα δεκαετία ενδεχομένως; Θα δείξει.
– Η οποία τι μας (τους) ξημερώνει;
– Δεν ξέρω, βασική προϋπόθεση όμως είναι να μείνει σταθερή η ομάδα. Μετά όλα θα πάρουν τον δρόμο τους…
NUMBER TWO
...........
– Κοίταξε να δεις. Δεν είναι ότι δεν έχεις κάνει πράγματα. Εννοείται ότι έχεις κάνει. Έδωσες δίσκους κλασικούς. Και όλη αυτή η ίντριγκα δεν είναι απαραίτητο ότι σε έβλαψε, όπως λένε κάποιοι. Μπορεί να σε ενίσχυσε κιόλας, να σε βοήθησε. Κίνητρο, καύσιμο, όπως θες πες το. Απλά δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει το πράγμα όσο συντηρείται όλη αυτή η παραφιλολογία. Πόσες φορές να ακούσει ο κόσμος την ίδια ιστορία; Κάπου πρέπει να τραβήξεις μια γραμμή και να πεις ορίστε. Δεν ετεροκαθορίζομαι, Megadeth = υπερδύναμη στο μέταλ κι όποιος δεν το βλέπει πρόβλημά του. Πρέπει να πάρεις τα μέτρα σου, εν ολίγοις.
– Τα έχω πάρει.
– Αναφέρεσαι στις μεταγραφές;
– Ναι, και κυρίως στον Χαβανέζο.
– Ούτε που τον ξέρω πρέπει να σου πω.
– Ω, τι σε περιμένει…
– Κάτσε μωρέ. Εδώ είχες κοτζάμ Chris Poland ξέρω γω.
– Καλά κάνεις που κρατάς μικρό καλάθι, δε λέω. Θες να δεις όμως τι μπορεί να κάνει ο Marty Friedman;
– Ε τι να κάνει. Παίκτης που στρατολόγησες είναι, θα γαμάει, γι’ αυτό δεν έχω αμφιβολία. Απλά δεν ξέρω αν μπορείς να βασιστείς σε έναν νεοφερμένο ελπιδοφόρο κιθαρίστα για να κάνεις τη διαφορά, that’s all I’m saying.
– Ένα πράγμα λοιπόν θα σου πω: Holy Wars… The Punishment Due. Και μετά άλλο ένα: Hangar 18. Και ένα τρίτο! Tornado of Souls.
– Ακούγεσαι να πιστεύεις πολύ σ’ αυτόν και έχω αρχίσει κι εγώ να υποψιάζομαι ότι το πράγμα έχει σοβαρέψει. Έλα, πες το μου. Πόσο πολύ θα με συντρίψει;
– Δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο. Αυτό θα γίνει. Κάποτε ορκίστηκα στον κόσμο ότι θα του δώσω τον απόλυτο κιθαριστικό δίσκο. Ε, το είπα και το έκανα. Πες το μαζί μου. Πες το ρε!
– Ναι! Το Rust in Peace είναι ο απόλυτος κιθαριστικός μέταλ δίσκος, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν.-
– Έτσι μπράβο!
– Ρε, έχεις μπει στην καλύτερη περίοδό σου; Αυτό είναι;
– Νομίζω ότι οι αντιγνωμίες θα υπάρχουν πάντα. Αλλά έρχονται μέρες δόξας. Είπαμε, θα παλέψω μέχρις εσχάτων μέχρι να νικήσω. Κι αν ηττηθώ, τουλάχιστον θα ηττηθώ τόσο τιμημένα όσο δεν ηττήθηκε ποτέ κανείς. Με αμφισβήτησες; Next Mistake - No More Mistakes.
NUMBER ONE
...........
– Θες να μου πεις ότι παραλίγο να πάνε φυλακή;
– More or less… Subliminal messages και κάτι τέτοια.
– Έλα ρε μαλάκα, τι αμαρτίες πληρώνει αυτό το συγκρότημα; Δεν τους έφτανε η αμφισβήτηση μετά τα Turbo και Ram it Down; Χτυπήματα από παντού; Να μην μπορούν να ορθοποδήσουν με τίποτα όμως;
– Σαν να έχεις χάσει επεισόδια…
– Τι έχω χάσει; Ααααα βγήκε ο νέος δίσκος; Και, και; Για πες; Καλός;
– Χαχα… Καλός ρωτάει…
– Να σου πω, τι κάνουμε τώρα; Παίζουμε το παιχνίδι το “ανέβαινε”;
– Ναι. Ανέβαινε!
– Πολύ καλός; Που αν έβγαινε μετά από κάνα Screaming ή British Steel θα λέγαμε ΟΚ αξιοπρεπέστατη διάδοχη κατάσταση;
– Ανέβαινε!
– Κι άλλο; Εεεεε έχει κομμάτια με στόφα κλασικού όπως σε Sad Wings, Sin After Sin και Killing Machine;
– Ανέβαινε!
– Μααααααααα ρε τι έχει μείνει; Έχει ροή αψεγάδιαστη απ’ την αρχή μέχρι το τέλος όπως - αλλά όχι σε τόσο ποιοτικό ύψος - Stained Class και Defenders;
– Ανέβαινε!
– Τι ανέβαινε και ανέβαινε ρε! Δεν πάει πιο πάνω!
– Δεν πάει νομίζεις ε;
– Κάτσε ρε μαλάκα για τους Judas Priest δεν μιλάμε; Που ιδρύθηκαν στις αρχές των 70s; Δηλαδή που έχουν κοντά 20 χρόνια, 11 studio albums και 2 live albums στην πλάτη;
– Αμέ, γι’ αυτούς λέμε.
– Ε άρα τι θες να μου πεις; Ότι βγάλανε τον καλύτερό τους δίσκο ξέρω γω;
– Correct, but only half the truth.
– 
What’s the other half?
– Ότι οι Judas Priest μόλις έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο στην Ιστορία του heavy metal.
– …
– Έτσι, απλά και όμορφα.
Summary
Και εξώφυλλο της χρονιάς. Ή είσαι Priest-ίτσα ή δεν είσαι 
