-
Annihilator - Never, Neverland
Συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν στο Alice in Hell. Με άλλα λόγια, σπέρνουν. Ένα απολαυστικό φεστιβάλ ηλεκτρικής κιθάρας από τον Waters, με το ένα πόδι στο θρας και το άλλο στο κλασικό μέταλ, και με άξιους συμπαραστάτες.
-
Artillery - By Inheritance
Παραγνωρισμένοι Δανοί παιχταράδες, με το πηγαίο θρας τους μοιρασμένο σε ίσες δόσεις μελωδικότητας και τεχνικής. Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ είχαν δώσει υποσχέσεις, το τρίτο έρχεται να τις εκπληρώσει με πανηγυρικό τρόπο όντας το αδιαφιλονίκητο αποκορύφωμά τους. Εξαίσιο δείγμα γραφής μιας περιόδου που υφολογικά αργοπέθαινε και σύντομα θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας …μέχρι να ανασυρθεί χρόνια αργότερα.
-
Atheist - Piece of Time
Καλώς όρισες technical/progressive death metal (part 1). Ο κοινός θνητός νους στέκεται με αμηχανία απέναντι στη μουσική των Atheist, στα απαράμιλλα κατορθώματά τους. Θαυμάζει, αναντίρρητα, αλλά η (πλήρης) αφομοίωση όλου αυτού του οργίου είναι άλλη ιστορία. Για κάθε ριφ, κάθε γύρισμα, κάθε drum fill θα μπορούσαν να γραφτούν παράγραφοι ολόκληρες, έτσι που κάπου να αναρωτιέσαι αν έχει νόημα. Οι Watchtower του death metal; Πολύ πιθανόν.
-
Believer - Sanity Obscure
Εύστοχος τίτλος! Κι άλλοι techno-thrash heroes που επί της ουσίας δεν προκαλεί εντύπωση το ότι χάθηκαν στην αφάνεια, καθότι η πληθωρική, εγκεφαλική και ταυτόχρονα αχαλίνωτα επιθετική πρότασή τους ήταν too much για την εποχή τους - άλλωστε πιθανότατα είναι τέτοια μέχρι και σήμερα. Πατήστε κι εσείς play για να καταλάβετε τι θα πει “πουτάνα όλα”.
-
Black Sabbath - Tyr
Θα πω ότι το Tyr είναι ο καλύτερος Σάμπαθ δίσκος με τον Martin στα φωνητικά. Όλα τα στοιχεία που συνέθεσαν το παζλ του Eternal Idol, και ιδίως του Headless Cross, υπάρχουν και εδώ, αλλά υπό ένα επικό, σχεδόν πολεμικό πρίσμα. Ένα πρόβλημα υπήρχε: Sabbath were too big (?). “Έπρεπε” να έχουν μεγάλο όνομα στο κέντρο της σκηνής, η οποία σκηνή “έπρεπε” να είναι μεγέθους Donnington etc. Δεν πειράζει ρε Tony (δε μιλάω σε σένα μουστάκια, στον άλλον μιλάω). Στις καρδιές μας θα είσαι πάντα metal legend.
-
Chastain - For Those Who Dare
…for those who dare to do… what? Play pure heavy metal circa-1990? Κάνει κι αυτό σαν ερμηνεία, οπότε το κρατάμε. Αυτός ο δίσκος δεν πίστευα ότι θα έβρισκε θέση σ’ αυτό το ποστ, έκανα όμως το “λάθος” να τον ξαναβάλω να παίξει …και αυτό ήταν. Δεν μπορώ να αντισταθώ στους Chastain της πρώτης περιόδου ρε. Ούτε στις κιθάρες του DTC, ούτε στη φωνή της Leather. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Guilty as charged.
-
Count Raven - Storm Warning
Η απάντηση στο “δώσε μου κάνα γαμάτο σουηδικό doom, απλά όχι πάλι Candlemass”. Ιέφτασεεεεε. Όσοι θέλετε κάτι υπέρβαρο αλλά με έμφαση περισσότερο στα ίδια τα ριφ παρά στις δραματικές ατμόσφαιρες, εδώ είστε. Θεός Dan Fondelius, από τους κορυφαίους κιθαρίστες που έβγαλε ποτέ το doom, να ξεπετάει non stop απίθανα ριφ και ακόμα πιο απίθανα σόλο, εξίσου θεός Christian Linderson με το Ozzy-meets-Sean Harris λαρύγγι του (και μπορεί να μην ηχογράφησε άλλο δίσκο με τους Κόμηδες, αλλά ασφαλώς και θα τον ξανασυναντήσουμε) και αξιολάτρευτα χίπικοι στίχοι. The right to live is now on sale / The price: Your life… Social warfaaaaaare!
-
Death Angel - Act III
Ένας δίσκος που επισκιάστηκε από τις δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν την ηχογράφησή του. Εξαιτίας εκείνου του τροχαίου στο οποίο λίγο έλειψε να σκοτωθούν, πήραν τη θέση τους στην Clash of the Titans Tour κάποιοι Alice in Chains, ενώ σε εκείνη την περιοδεία με Priest/Annihilator τους αντικατέστησαν κάποιοι Pantera! Αν κάποιος έλεγε σ’ αυτούς τους Φιλιππινέζους πιτσιρικάδες, λίγα χρόνια νωρίτερα, ότι άθελά τους θα επηρέαζαν πράγματα και καταστάσεις που έως έναν βαθμό άλλαξαν τη ροή της ροκ Ιστορίας, μπορεί και να καταλάβαιναν λάθος πράγμα και να χαίρονταν… Anyway, με τη στάχτη να έχει κατακαθίσει πλέον, μπορούμε απλά να απολαμβάνουμε το Act III γι’ αυτό που είναι, έναν εξαιρετικό δίσκο, από τους πιο χαρακτηριστικούς της τάσης της εποχής εκείνης με ροκ και μέταλ συγκροτήματα να προσπαθούν να παίξουν φανκ - και ενίοτε να το κάνουν πολύ καλά.
-
Entombed - Left Hand Path
Ανήκω μάλλον στη μειοψηφία που θεωρεί ότι το ντεμπούτο των Σουηδών death metal ηγετών δεν είναι ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ, ίσως δε να μην το έχω καν στα δύο αγαπημένα μου απ’ αυτούς. Τι σημασία έχει όμως; Υπάρχει λόγος που το Left Hand Path θεωρείται all time classic στον ακραίο ήχο, γενικότερα, όχι μόνο στο πλαίσιο της σκηνής της Στοκχόλμης. Ένα ανίερο αριστούργημα που εκτός όλων των άλλων γνώρισε στον κόσμο αυτή την ΑΘΑΝΑΤΗ ΜΕΤΑΛ ΜΟΡΦΗ που λεγόταν Lars Goran Petrov (R.I.P.), έναν από τους κορυφαίους κάφρους τραγουδιστές όλων των εποχών.
-
Exhorder - Slaughter in the Vatican
ΟΚ, εμείς σήμερα ψιλοχαχανίζουμε με τον τίτλο και το εξώφυλλο, αλλά για φανταστείτε στην υπερσηντηρητική Αμερική των Reagan και Bush πρεσβύτερου πόσο προκλητικά φάνταζαν όλα αυτά! Γενικά οι Exhorder γουστάρανε να προκαλούν, ενίοτε δε το έκαναν με τρόπο ο οποίος ας πούμε απλά ότι δεν έχει “γεράσει” και πολύ καλά… Όσοι έχετε ακούσει αυτόν τον δίσκο ξέρετε πού αναφέρομαι… Τέλος πάντων, εστιάζοντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι έχουμε απλά γαμάτο, λυσσαλέο θρας, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγ - α όχι, μισό λεπτό, έχουμε και όλη αυτή την ίντριγκα με Pantera! Λοιπόν, ναι, έχουμε τον κοινό παρονομαστή του αμερικάνικου νότου, έχουμε και κάποια groove parts εδώ που υποθέτω ότι παραπέμπουν εκεί, κυρίως όμως έχουμε τις ερμηνείες του Kyle Thomas που ναι, προηγήθηκε του Ανσέλμο σ’ αυτό το στυλ… Αν θέλετε τη γνώμη μου, πάντως, αυτό το συγκρότημα ακούγεται καλύτερα ως αυτό που απλά ήταν, χωρίς “ναι μεν αλλά” και “what if”.
-
Forbidden - Twisted into Form
Ό,τι έκαναν στο Forbidden Evil, αυτό ακριβώς έκαναν και στο δεύτερο αυτό άλμπουμ, ΟΚ, άντε με ακόμα πιο γενναίες δόσεις γκρούβας - το είχε η εποχή άλλωστε. Κατά τ’ άλλα, ιδιοφυής η διαχείριση του όλου κλίματος “Λυκόφως του Θρας” (που οι περισσότεροι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι γινόταν πράξη). Παντού ριφάρες, ερμηνευτικό ρεσιτάλ από τον Russ Anderson και εκτελεστικό ρεσιτάλ και βάλε από τους τιτάνες Tim Calvert (R.I.P.) και Paul Bostaph.
-
Kreator - Coma of Souls
Λίγο πριν εισέλθει στην πειραματική περίοδό του, που δίχασε τους οπαδούς του, ο Μίλε τούς αφήνει όλους ευχαριστημένους με έναν δίσκο ατόφιου θρας, ο οποίος παρότι δεν φέρει τα μέχρι τότε χαρακτηριστικά Kreator στοιχεία στον υπερθετικό βαθμό (δεν πλησιάζει ούτε το Pleasure to Kill σε ακρότητα, ούτε τα Terrible Certainty και Extreme Aggression σε τεχνικότητα), έχει καταφέρει να είναι πολύ ισχυρός υποψήφιος για καλύτερο Kreator album ever. Ίσως επειδή χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική επίδοση στους τομείς της ισορροπίας και της ωριμότητας: Τα κάνει όλα και συμφέρει.
-
Lard - The Last Temptation of Reid
Σαν τη μύγα μες στο γάλα! 
Μπορεί εδώ και χρόνια να αναβάλλω συνεχώς το εγχείρημα της σοβαρής ενασχόλησης με Dead Kennedys και Ministry, συνέβη όμως μια περίοδο να ψιλολιώσω αυτό το κοινό τους πρότζεκτ, ενθαρρυμένος από έναν εκλεκτό συμφορουμίτη ο οποίος είχε δανειστεί το nickname του από το πιο γνωστό τραγούδι αυτού του δίσκου, το φανταστικό Forkboy. Συνολικά ο δίσκος είναι απολαυστικός, το hardcore punk/industrial που εγκρίνω και ασπάζομαι, με βαριές κιθάρες, απατηλά ανάλαφρη/σατυρική ατμόσφαιρα και τον Τζέλο να δίνει ρέστα.
-
Merciless - The Awakening
Obscure δισκάκι εκ Σουηδίας ορμώμενων, το οποίο κυκλοφόρησε από μια μικρούλα δισκογραφική ονόματι Deathlike Silence, που την είχε ένας Νορβηγός πιτσιρικάς, πώς τον λέγανε, α ναι, Oystein Aarseth… Αναρωτιέμαι αν θα ακούσουμε ξανά γι’ αυτόν… Anyway, πέρα από τις διάφορες ιστορικές παραμέτρους που το συνοδεύουν, το ντεμπούτο των Merciless είναι ένας φοβερός δίσκος, πολύ πιο σκοτεινός από τον μέσο όρο του death/thrash εκείνης της εποχής, με απόηχους από το first wave black metal - άρα σε ένα βαθμό προοιωνιζόμενο αυτά που θα ακολουθούσαν - και απίστευτα κάφρικα/σκισμένα φωνητικά από τον Rogga Pettersson (ναι, έτσι το 'γραφε ο τελειωμένος).
-
Nocturnus - The Key
Καλώς όρισες technical/progressive death metal (part 2). Πλήκτρα στο νεκρομέταλλό μας; Πού ακούστηκε; Κι όμως αυτοί εδώ οι Φλοριδιανοί το τόλμησαν (πρώτοι απ’ όλους, εκτός κι αν μου ‘χει ξεφύγει κάτι) και μάλιστα το έκαναν φοβερά, δημιουργώντας μια πραγματικά απόκοσμη ατμόσφαιρα που ακούγεται ελκυστικά πρωτοποριακή μέχρι και τις μέρες μας. Κατά τ’ άλλα αγνοούμε το ό,τι-να-'ναι concept (όσοι πάντως θέλετε να διασκεδάσετε, κάντε ένα γκουγκλάρισμα) και αφηνόμαστε στη φουτουριστική μαγεία των Nocturnus.
-
Obituary - Cause of Death
Το σωστό death metal, το υποχθόνιο, το υπέρβαρο αλλά όχι απάνθρωπο, το Frost-ικό (και όχι μόνο επειδή διασκεύασαν - εξαιρετικά - το Circle of the Tyrants) επιστρέφει με έναν δίσκο που θεωρείται από πολλούς ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Obituary, κι αυτό τα λέει όλα. Για άλλη μια φορά ανεπανάληπτος John Tardy στο μικρόφωνο, με κάνει να κρέμομαι από κάθε - ακαταλαβίστικη κατά τ’ άλλα - φράση του.
-
Obliveon - From This Day Forward
Οι συναρπαστικές ανακαλύψεις του @Chaos part-fuck-knows. Μπορείτε να μαντέψετε από πού ήταν και τι έπαιζαν; Clues: Χώρα της Βόρειας Αμερικής, όχι η προφανής, περιοχή όπου οι περισσότεροι δεν μιλάνε αγγλικά ως πρώτη γλώσσα, στυλ με δύο t’s στο παραδοσιακό του όνομα. Κι όμως οι Obliveon δεν ήταν by-the-numbers. Η προσέγγισή τους ήταν πολύ ιδιαίτερη, δεν έβγαζαν αυτόν τον πανικό των Watchtower, Mekong Delta etc αλλά πιο πολύ ένα άγχος, ένα μυστήριο, ένα κλειστοφοβικοκάτι. Πολύ πιο κοντά στους Voivod δηλαδή. Αλλά διάολε απίστευτος δίσκος.
-
Rust - Shoot Them Higher
Μία σπάνια - για την εποχή όπου βρισκόμαστε - αναφορά σε εγχώριο σχήμα. Οι cult metal heroes Rust, που είχαν ιδρυθεί στα πέτρινα για την ελληνική σκηνή mid 80s και κατάφεραν μετά χιλίων κόπων και βασάνων να βγάλουν τον δίσκο τους χρόνια αργότερα, έπαιζαν απλά straight-up heavy metal, με όλα τα κλασικά και γνώριμα χαρακτηριστικά του είδους και του ύφους, αλλά το έκαναν με έναν πολύ γοητευτικό τρόπο, με έναν αέρα καλώς νοούμενου ερασιτεχνισμού και έναν μοναδικό ήχο, ειδικά στις κιθάρες. Κάποιοι δίσκοι σου βγάζουν ένα αίσθημα νοσταλγίας είτε είσαι μπάρμπας και τους πρωτάκουσες στα early 90s, είτε είσαι λίγο νεότερος (but still basically μπάρμπας yourself πια) και τους ανακάλυψες χρόνια αργότερα. Το Shoot Them Higher είναι ένας απ’ αυτούς.
-
Sadus - Swallowed in Black
Δύο χρόνια μετά το καταπληκτικό Illusions/Chemical Exposure, οι Sadus πιάνουν νέα κορυφή με τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος είναι εξίσου κατακλυσμιαίος/ψαρωτικός, με τον μέγα Steve DiGiorgio να παίζει ξανά τις κάλτσες του στο μπάσο και τον Darren Travis να βγάζει και πάλι τα συκώτια του με ανατριχιαστικές κραυγές, την ίδια ώρα που εξαπολύει ριφάρες και σολάρες προς πάσα κατεύθυνση, έχοντας ως άξιο παρτενέρ τον Rob Moore. Γενικά κάθε φορά που παίζει κάποιο από τα πρώτα Sadus ένα ηλίθιο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη. Technical death/thrash πανδαιμόνιο.
-
Sanctuary - Into the Mirror Black
What do you think they will say when they look back on this? / Were the 80s just a time of spoiled innocence? / We leave our legacy like dust in the sands of time / Let’s hope the seeds we plant can carry the weight of our crimes… Και μόνο οι συνταρακτικοί, σημαδιακοί αυτοί στίχοι από το Future Tense αρκούν για να συνειδητοποιηθεί ότι εδώ, στο δεύτερο άλμπουμ των Sanctuary, δεν έχουμε (metal) business-as-usual αλλά κάτι …άλλο. Δυστυχώς, όλα αυτά γίνονταν στο Σιάτλ. Στο Μάτι του Κυκλώνα. Οπότε έμεινε στα αζήτητα - lay obscured θα 'λεγε κανείς - η δική τους Εδέμ. Ευτυχώς δεν τα παράτησαν όλοι…
-
Seventh Angel - The Torment
Άπαξ και άνοιξαν τον δρόμο οι Sabbat, ήταν επόμενο να ακολουθήσουν κι άλλοι. Too little too late? Για τους περισσότερους, ναι. Υπήρχαν όμως και κάτι αγγλάκια που είχαν λόξα και την υπόθεση θρας την έβλεπαν αλλιώς. Καλή ώρα τούτοι δω, οι Seventh Angel. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κόλλημά τους με τη θρησκεία, που δυστυχώς ώρες ώρες τους οδηγούσε στο να γράφουν χοντρές μαλακίες στο στιχουργικό κομμάτι. Αναφέρομαι, κυρίως, στο μοναδικό υβρίδιο thrash και doom metal που βρίσκουμε στους δύο πρώτους δίσκους τους. Πολύ ιδιαίτερη μπάντα που αξίζει να τους δώσει μια ευκαιρία όποιος γενικά αρέσκεται στο θρας του μεταιχμίου των δεκαετιών '80 και '90, αλλά πότε - πότε θέλει και κάτι διαφορετικό.
-
Sodom - Better Off Dead
Επιστροφή στην (θωρακισμένη για προστασία από τον Πορτοκαλί Παράγοντα) Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά… get it?! OK, obvious pun… Ο μπάρμπα-Θωμάς λοιπόν, μετά τα blackened thrash όργια των 80s, στο κατώφλι της νέας δεκαετίας μπήκε σε μια λιγάκι πιο περίεργη φάση, πιο ενδοσκοπική θα μπορούσαμε να πούμε ίσως; Κομμάτι για τον μακαρίτη τον πατέρα του, τευτονικού τύπου χορωδιακά φωνητικά - έκπληξη κλπ. Βέβαια, μην τρελαθούμε, για Sodom μιλάμε έτσι; Πάρε λοιπόν το Stalinorgel σου να στανιάρεις. Συνολικά, πολύ καλύτερος δίσκος απ’ ό,τι ίσως αφήνεται να εννοηθεί στις πρώτες ακροάσεις.
-
Solitude Aeturnus - Into the Depths of Sorrow
Η σπορά των Candlemass αρχίζει πια να αποδίδει καρπούς, και το κάνει στο πλέον απροσδόκητο μέρος: Στο Άρλινγκτον του Τέξας. Πρώτος από μια σειρά κορυφαίους δίσκους από τους Solitude Aeturnus, με τον ηγέτη της μπάντας John Perez να μεταφράζει τις epic doom διδαχές των Σουηδών πρωτοπόρων μέσα από ένα πρίσμα καθοριστικά ανατολίτικου αρώματος, προσδίδοντας στο όλο έργο μια λιγότερο βιβλική/αποκαλυπτική και περισσότερο μυστηριακή αύρα, και τον Robert Lowe να προάγεται με το σπαθί του σε Doom Αντιστράτηγο στο πλευρό του Στρατάρχη Messiah.
-
Vicious Rumors - S/T
Άλλος ένας δίσκος που στην εποχή του δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε, όχι μόνο επειδή έτσι κι αλλιώς το heavy/power έπνεε τα λοίσθια αλλά και επειδή ειδικά το συγκεκριμένο στυλ των Vicious Rumors ήταν δύσκολο να αγκαλιαστεί από πολύ κόσμο: Όχι αρκετά τεταμένο για να γίνει φουλ αποδεκτό από τους θρασάδες, ούτε ξεκάθαρα παραδοσιακό ώστε να εναρμονιστεί με τα “θέλω” του true σιναφιού. Τελικά έμεινε λίγο σε μια κάτι σαν limbo, σάντουιτς ανάμεσα στα πολύ πιο δημοφιλή Digital Dictator και Welcome to the Ball αλλά κατ’ εμέ εξίσου ποιοτικό και ζωτικό.
-
Wolf Spider - Kingdom of Paranoia
Οι συναρπαστικές ανακαλύψεις του @Chaos part-I’ve-lost-fuckin’-count. Από την παραδομένη στη λαίλαπα της αντεπανάστασης Πολωνία ( ! ) μας έρχεται αυτή η δισκάρα με τον πιο περιγραφικό ίσως τίτλο όλων των εποχών, καθώς εδώ όντως βασιλεύει η παράνοια. Με στριφνές κιθάρες και σπαζοκεφαλιάρικα ντραμς να σου αφήνουν την αίσθηση ότι περισσότερο προσπαθούν να ξεφύγουν ο ένας από τον άλλον, παρά να σμίξουν/συναντηθούν και να συνθέσουν ένα “λογικό” άκουσμα. Και από πάνω ένας Γιάτσεκ να υιοθετεί την “τραγουδιστική”/μελωδική θρας σχολή, έτσι για να ολοκληρωθεί η εικόνα της παλαβομάρας. Ο ορισμός του άλμπουμ - κρυμμένου διαμαντιού.
What’s the other half?
