Μια αγκαλιά για παππού κ γιαγιά, φανταστικό που τους θυμάσαι τόσο όμορφα.
Κ ναι το Πάσχα ειδικά έπαιζε πολύ iron maiden ειδικά μεγάλη Παρασκευή που έξω ακουγόταν οι καμπάνες της εκκλησίας κ μέσα στο σπίτι αυτές του hallowed ή για το πιο τρολ της υπόθεσης το… Woe to you oh earth and sea…
Εξαιρετικά στωικοί ήρωες παππούς και γιαγιά έχω να πω, προσωπικά σε μας η παραβίαση μεσημεριανής σιέστας ήταν κακούργημα που επέσυρε δρακόντεια ποινή.
Άκρως συγκινητικό και ζεστό κείμενο από τον @The_Black_League και πάλι. Από τα λίγα μου πραγματικά παράπονα στην ζωή είναι πως δεν έζησα όσο ήθελα κανέναν παππού και γιαγιά. Τους γνώρισα, με μεγάλωσαν, έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, αλλά θα ήθελα να τους έχω λίγο παραπάνω μαζί μου, να μπορέσω να τους δω και να τους μιλήσω με πιο ώριμο μυαλό. Ήμουν ήρεμο παιδάκι πάντως, τέτοια καψόνια δεν τους έκανα και δεν ξέρω αν ο παππούς μου θα είχε την ψυχραιμία να με τρολλάρει αν του έκοβα τον μεσημεριανό ύπνο, μάλλον κατσάδα θα άκουγα! Καλές γιορτές και αγάπη εύχομαι!
Συγκινήθηκα ρε μπαγάσα! Να είσαι πάντα καλά! Και εμένα, στις αρχές του χρόνου, πέθανε η γιαγιά μου ξαφνικά, από ανακοπή καρδιάς, στα 81 της χρόνια, πήγε ν’ ανταμώσει τον παππού. Δεν ζούσαμε στο ίδιο μέρος και έτσι δεν την έζησα όσο θα ήθελα και, δυστυχώς, όσο ήταν κοντά μας, δεν εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να της πω όσα θα ήθελα. Είθε να υπάρχει υγεία και αγάπη σ’ όσους μένουν πίσω και να μην ξεχνάμε να τους λέμε πόσο τους αγαπάμε!
I was there. Πιτσιρικάκι 19 ετών με τον μπαμπά μου που τον τράβηξα στη συναυλία, χωρίς καλά- καλά να ξέρω που πάω, διότι δεν είχα ασχοληθεί ιδιαιτέρως μαζί τους. Εκείνη την περίοδο χρειαζόμουν ένα ψυχολογικό boost, διότι οι ημέρες ήταν πολύ άσχημες. Τις επόμενες ημέρες “έφυγε” συμμαθήτριά μου χτυπημένη από τον καρκίνο και ήταν το πρώτο -πραγματικό- χαστούκι που “έφαγα” στη ζωή μου, ούτε όταν έπεσα στο αναπηρικό δεν αισθάνθηκα τόση δυσφορία, λύπη και απογοήτευση. Χωρίς υπερβολή. Τη συναυλία εκείνη δεν τη θυμάμαι λεπτομερώς, αλλά μου έμεινε το εκστατικό κλίμα και η δυναμική παρουσία του συγκροτήματος. Είχαν το πάθος και την ενέργεια ενός εφήβου, πιο έφηβοι από εμένα, αποχωρώντας ήμουν χαμογελαστή και ο μπαμπάς μου ευχαριστημένος (μετά το χουνέρι που τράβηξε κοντά έναν χρόνο πριν: BOLT THROWER).
Δεν ήμουν ακριβώς σε διακοπές, καθότι έκανα θερινό φροντιστήριο προετοιμασίας, ενόψει της πρώτης χρονιάς των Πανελληνίων (είχα «πέσει» στην κλάση που δίναμε και στη Β’ και στη Γ’ Λυκείου). Επίσης, η μπάντα στην οποία συμμετείχα (και η οποία προφανώς θα είχε γράψει την σύγχρονη metal ιστορία από την αρχή, αν δεν ήταν η ελληνική πραγματικότητα να ανακόψει την «φρενήρη» πορεία μας…) είχε ήδη διαλυθεί άδοξα (το μη-αίσιο τέλος με τον υποψήφιο drummer, μάς έκανε κακό!).
Για να μην πλατιάζω και για περισσότερες λεπτομέρειες επί των ανωτέρω, παραπέμπω στο εν λόγω post, καθώς και στη συζητησούλα που ακολούθησε αυτού.
Αν υπήρχε τίτλος για την από μέρους μου παρακολούθηση του συγκεκριμένου Rockwave, θα ήταν ο εξής: «To festival στο οποίο πήγα με δύο φίλους και το παρακολούθησα σχεδόν ολόκληρο μόνος μου».
Όταν φθάσαμε (η παρέα των 3), οι Less Than Human ήταν ήδη στην σκηνή. Κάπου εκεί εντοπίσαμε τον παρολίγον drummer μας και του γνέψαμε από μακριά. Η μπάντα τελείωσε με το set της και μετά ακολουθούσαν οι Rotting Christ. Προφανώς, η τότε ηλικία και ο ενθουσιασμός μας δεν θα μπορούσαν παρά να μας οδηγήσουν όσο το δυνατόν εγγύτερα στη σκηνή γινόταν. Ε, για να μην τα πολυλογώ, ή στο “King of a Stellar War” ή στο “Non Serviam” έγινε τέτοιο μπαντιρντί στο σημείο που βρισκόμασταν που είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούμε μεταξύ μας (όλοι) και να μην μπορούμε να εντοπίσουμε ο ένας τον άλλον. Οι άλλοι δύο βρέθηκαν λίγο μετά. Εγώ μαζί τους, ποτέ (εποχές απουσίας κινητών, θυμίζω)! Κι όταν λέμε, ποτέ, εννοούμε καθόλη τη διάρκεια των set των Savatage, Cradle of Filth, Megadeth και Judas Priest. Όλες τις προαναφερόμενες μπάντες (δηλαδή όλο το festival σχεδόν) τις είδα μόνος μου, έχοντας στο νου ότι κάποια στιγμή τα πέρα-δώθε θα με οδηγήσουν στον εντοπισμό των άλλων δύο. Αμ δε… Βέβαια, συντριπτικό μέρος ευθύνης φέρω κι εγώ, διότι ήμουν ακόμα στη φάση της (μυωπικής) ντροπής, όπως αυτή έχει εξιστορηθεί στο σχετικό εδάφιο από την παρθενική εμφάνισή μου εν Ρόδω, επομένως το festival το είδα με κάποιους βαθμούς (όχι απαγορευτικούς) μυωπίας (δεν είχα πάρει τα γυαλιά μαζί).
Επίσης, μία εικόνα που μου έρχεται τώρα στο μυαλό ήταν η ολιγόλεπτη παρουσία, κάποια στιγμή, του Χάκου (του γνωστού) από τη μέσα πλευρά των καγκέλων, με τα διαπιστευτήριά του κρεμασμένα (ακούστηκε «κάπως» αυτό), να αράζει πριν πάει backstage για συνεντεύξεις κ.λπ. και να ψιλογνωρίζει την αποθέωση από ορισμένους στην μπροστινή σειρά, ελέω της αναγνωρισιμότητάς του (βλ. TV WAR).
Τρομερό Rockwave (αχ, αυτοί οι Savatage / μπάσιμο με “City Beneath the Surface” και τα σαγόνια στο χώμα), αιώνια η συζήτηση για τη σειρά εμφάνισης, αιώνια η ανάμνηση των παρατράγουδων κατά την εμφάνιση των CoF, τρομεροί Megadeth, επιβλητικός Ripper.
Στην επιστροφή, κομμάτια και συνεχίζοντας μόνος κι έρμος, βγήκα Κηφισίας και για κάποιον ανεξήγητο λόγο περπάτησα, τέρμα εξαντλημένος, τουλάχιστον μία ώρα έως ότου σταματήσω ταξί να με γυρίσει σπίτι μου.
Την άλλη ημέρα είχα πρωινό μάθημα στο φροντιστήριο, η φωνή εντελώς «κλειστή» και είχα κι έναν συμμαθητή (άρτι «εκκολαφθέντα» στον rock/metal ήχο) να με ρωτάει για εντυπώσεις, εικόνες κ.ά. Η αλήθεια είναι πως έκανα λίγη φιγούρα και μιλούσα με την «εμπειρία» ετών στις συναυλίες (του τεράστιου αριθμού 2, τότε…) κι έχοντας «γράψει» δεύτερο Rockwave στο παλμαρέ μου (ασχέτως, βέβαια, αν το πρώτο ήταν η μέρα των Prod… ε, των Queens of the Stone Age ήθελα να πω, το ’99). Βέβαια, με το συγκεκριμένο παιδί (καλή σου ώρα, ρε Βαγγέλη) πήγαμε μαζί στην πρώτη του συναυλία ever, στους Sentenced, το 2002.
Αυτά (και) από 'μένα.
Oh city beneath the surface above
How you survive on evil and blood
Μπαίνεις στις 7 παρά στον συρμό του μετρό.
Παντού (παντού, όμως!) αφίσες για την επερχόμενη συναυλία των Maiden.
OK, λες.
Περνάς τους σταθμούς και παρατηρείς τις αποβάθρες φουλ στις αφίσες του Athens Rocks.
Τι γίνεται, ρε παιδιά;
Φτάνεις γραφείο και ανοίγεις τα παράθυρα να αεριστεί το δωμάτιο.
Ακούς κάποιον από τα διπλανά κτίρια να επιδίδεται σε ανελέητο, εκκωφαντικό metal dj-ιλίκι, τιμώντας όλα τα υπο-είδη.
Ημέρα βγαλμένη από τη δεκαετία του ‘90.
Πόσο εύκολα τσιμπας ένα τέτοιο?? 
Είναι αυτό που είναι ανάμεσα στο plexiglass?
Αν είναι αυτό είναι δύσκολο…
20€ σε όποιον μου φέρει διαφημιστικό! Ας είναι και ολόκληρο το stand με το plexiglass!!! 
Όχι. Είναι σαν patch/αυτοκόλλητο στα διαχωριστικά ορθίων/καθήμενων, μέσα στο βαγόνι. Επίσης, τα είχαν βάλει και πάνω από την τετράδα των θέσεων, όπως ακριβώς είναι το ορθογώνιο αυτοκόλλητο πάνω από τις θύρες, που δείχνει όλο το δίκτυο του μετρό.
Καθόλου, προφανώς, καθώς αν κάνεις προσπάθεια να το βγάλεις, πιστεύω ότι θα σκιστεί.
Ως εκ τούτου, μη βασίζεις τις ελπίδες σου πάνω μου καθώς εδώ σκέφτηκα να βγάλω φωτογραφία το πρωί, αλλά το μετάνιωσα/με έπιασαν οι ντροπές. Για 'σενα και μόνο, όμως, αν ξαναπετύχω αντίστοιχο συρμό από Δευτέρα, θα κάνω την προσωπική μου υπέρβαση και θα σου φέρω μια φωτογραφία για τη Maiden συλλογή σου!
Είχα τσιμπήσει ένα τεράστιο banner Metallica από τη συναυλία Motorhead στο Λυκαβηττό το 2006 ή το 2007 ακριβώς μπροστά από την είσοδο του χώρου. Και γω ντρεπόμουν για λίγο. Μετά έτρεχα
miles well run
Βγάλτο φωτό και εκτύπωσέ το!
Αν δεν ξεκινήσεις να το κατεβάζεις από την γωνία σιγά σιγά, να αρχίσει να ξεφταει και να σκίζεται ώστε να αρχίσεις τα χριστοκάντηλα, δεν έχει γούστο 
Πέρα από την πλάκα, αφίσα του live έχω. Φαντάζομαι δεν έχουν κάποιο διαφορετικό artwork αυτά στο μετρό…Εddie Trooper και Eddie samurai δεν είναι;
Ποτέ δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν πήγα να κατεβάσω κάποιο από τα banners που αναρτήθηκαν εδώ πριν από 5-6 μήνες σε ιστούς οδοφωτισμού.
Την…στυφή γεύση της “μετάνοιας” επιδεινώνει το γεγονός ότι μετά από λίγες μέρες είχε πιάσει κακοκαιρία με βροχές κλπ και τα περισσότερα κατέληξαν μέσα σε λιμνούλες νερού και λάσπης!
Όχι ότι έχω δει ποτέ να κατεβάζουν banner (μιας και μπαίνουν πάντα ψηλά με σύρμα, χρειάζεται σκάλα, κόφτης κλπ.), αλλά…
…μην το κάνετε, γιατί αρκετές φορές ο “κανόνας” που παίζει με τις διαφημιστικές είναι να πληρώνεται το συνεργείο μετά την αποκαθήλωση κι αφού επιστρέψει τα banner που έβαλε. Λιγότερα banner=λιγότερα φράγκα που ο άλλος τα δούλεψε.
Μήπως από κουτοπονηριά απαιτούν να τους επιστραφούν μετά από ένα Χ χρονικό διάστημα από την αποκαθήλωση, ξέρεις, επίτηδες, μπας και χαθεί κανένα και πληρώσουν λιγότερα οι τσίπιδες; Γιατί αν ισχύει, ένα συνεργείο το 33 μ.χ. πληρώθηκε μόνο για το 66,6% της δουλειάς του. Μπάμερ.
Όχι, δεν έχει να κάνει μ’ αυτό, είναι για να μη μένουν καιρό τα banner πάνω στις κολώνες και φάνε πρόστιμο. Τυπικά όλα αυτά είναι παράνομα γιατί βάζουν σε κίνδυνο τους οδηγούς κλπ., οπότε ο διοργανωτής τα θέλει πίσω ώστε να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο να φάει πρόστιμο από δήμους, περιφέρειες κλπ.
…ή, αλλιώς, το πρώτο μου live (εξαιρουμένων 2- 3 μάλλον γραφικών καλοκαιρινών events με εγχώρια έντεχνα/ροκ συγκροτήματα στην Ερμιόνη Αργολίδας).
Οι λόγοι, αφενός ότι στο σχολείο δεν έπαιζαν ανάλογες παρέες, αφετέρου (και κυριότερα) όπως έχω αναφέρει ξανά, σοβαρή ενασχόληση με τη μουσική (και κατ’ επέκταση με το μέταλ) ξεκίνησα περίπου έναν χρόνο πριν, οπότε μέσα στη χρονιά που ήταν και 3η Λυκείου γενικώς απέφευγα τις πολλές εξόδους (εδώ δεν πήγαινα καν γήπεδο). Κοιτώντας προς τα πίσω, προφανώς μαλακία έκανα, αφού και δεν είναι ότι διάβαζα ιδιαίτερα και έχασα κάποια live που θα ήθελα να είχα πάει οπωσδήποτε (MAIDEN, NEVERMORE/ANNIHILATOR, SPIRITUAL BEGGARS -με Spice- και CRADLE OF FILTH).
Τουλάχιστον ως προς τους τελευταίους θα ρέφαρα, αφού ανακοινώθηκαν ως μέρος του Rockwave, το οποίο και αποφάσισα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω μαζί με τον συμαθητή και φίλο Σάββα, με τον οποίο κάπου στα μέσα της χρονιάς διαπιστώσαμε ότι έχουμε κοινά μουσικά γούστα. Εν τέλει η σχολική χρονιά είχε κλείσει πολύ καλά, τα μόρια ήταν αυτά που ήθελα (δε θυμάμαι αν είχαν ανακοινωθεί αποτελέσματα αλλά πάνω κάτω το ήξερα), ο Θρύλος είχε ρίξει 4άρα μέσα στη Λεωφόρο και το rockwave αναμενόταν να είναι το τέλειο επιστέγασμα (και σε γενικές γραμμές ήταν εδώ που τα λέμε).
Για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότερες αναμνήσεις από το live καθεαυτό έχουν πλέον ξεθωριάσει, πχ δε θυμάμαι καθόλου τη διαρρύθμιση του χώρου, δε θυμάμαι αν ήπια αλκοολ (καμια μπύρα δηλαδή, γιατί λίγους μήνες νωρίτερα είχα κάνει ένα τρομακτικό μεθύσι με βότκες σε σημείο που να μη μπορούσα να μυρίσω ποτό), δε θυμάμαι πάγκους merch κτλ.
Θυμάμαι αποσπασματικά να μπαίνουμε με Σάββα και μεγαλύτερο αδερφό του (ραντεβού δια σταθερού τηλεφώνου) και να είναι στα τελειώματα οι LESS THAN HUMAN που παίζανε ένα deathcore νομίζω, not great not terrible γενικώς και μετά ROTTING CHRIST πολύ δυνατοί, πιο πολύ ανακαλώ τώρα το “King of a Stellar War”.
Οι SAVATAGE οριακά τέλειοι, παρότι έπαιζε πρήξιμο στα πηγαδάκια επειδή στο billing ήταν κάτω από τους “δολοφόνους της μουσικής” COF, μου έχουν μείνει οι φοβερές ερμηνείες Jiniya σε “Edge of Thorns” και “Gutter Ballet” και η δυάδα “Believe”/“Chance” κυρίως επειδή εκεί τρελάθηκε ο μεγαλύτερος αδελφός Σάββα. CRADLE εντάξει ονείρωξη για εμένα τότε, και που μπήκαν δηλαδή με το “From the Cradle to Enslave” αρκούσε για να είμαι ευτυχής. Τα μπουκάλια δεν τα πολυπήρα χαμπάρι εκείνη την ώρα να πω την αλήθεια.
MEGADETH ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα το connection, και επειδή και ο ήχος θυμάμαι ότι ήταν ψιλοχάλια (μόνο εγώ το θυμάμαι αυτό; νομίζω η μία κιθάρα δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου και τα τύμπανα βαράγανε στο στέρνο παραπάνω απ΄όσο θα ήθελα) να πω την αλήθεια σχεδόν βαρέθηκα. Ευτυχώς οι PRIEST με αποζημίωσαν και με το παραπάνω, και παρότι μέχρι τότε δεν είχα αγοράσει κάποιο άλμπουμ τους, είχα φτιάξει με πολύ “κόπο” mp3 playlist από Napster ώστε πάνω κάτω ήξερα όλα τα κλασικά κομμάτια τους. “Living After Midnight” και τα μυαλά στα κάγκελα. Κάπου στα μισά χάθηκα και με τον Σάββα και δεν ξαναβρεθήκαμε εκείνο το βράδυ.
Το κωμικό ήταν ότι για επιστροφή είχα στο μυαλό να γυρίσω με ΗΣΑΠ, ε κι αν δεν προλάβαινα τελευταίο δρομολόγιο θα επαιρνα ταξί. Βέβαια δεν είχα υπολογίσει ότι το ίδιο θα είχαν σκεφτεί και άλλες πόσες χιλιάδες κόσμου με αποτέλεσμα στην Κηφισίας να γίνεται ένας πανικός, προς Κυψέλη δεν πήγαινε κανένας και εν τέλει βρήκα μια θέση γύρω στις 2.30 τη νύχτα (νομίζω).
Μια χαρά πρώτη εμπειρία γενικά.
Οι υποσχέσεις οφείλουν να τηρούνται.
@Greektrooper, όλη δική σου! Χθες το απόγευμα, στο συρμό, καθ’ οδόν προς τον κινηματογράφο.
Και να ξέρεις ότι υπερέβην εαυτόν για να την τραβήξω, καθότι μέγας ντροπιάρης (ήταν και γεμάτο κόσμο το βαγόνι), εξού και η κακή και αγχωτική λήψη. Ένιωσα ολίγον τι σαν κατάσκοπος την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, τον οποίον θα οδηγούσαν οι εχθροί σε ανήλιαγα κάτεργα, αν τον ανακάλυπταν. Όπως και να ‘χει, αποστολή εξετελέσθη!
Επίσης:
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να εμφανιστείς, φίλε. Είμαι σίγουρος ότι «σουλατσάρεις» εδώ μέσα. Προχθές όλος ο ακάλυπτος τα «έσπασε» με “…And Justice for All” και σήμερα είχαμε Maiden classics, με “The Trooper” και “Wasted Years”. Και όλα αυτά καθημερινώς μεταξύ 07:00 και 07:30, κάπου στα πέριξ της Πανεπιστημίου. Εμφανίσου, ρε μεγάλε, ν’ αρχίσω να στέλνω παραγγελιές.
Μια και αναφέρθηκαν οι Priest από τον φίλτατο @ChrisP και μια και με ήρθε και η φλασιά, να γράψω το εξής:
Ήταν το 2011 όταν ανακοινώθηκαν για Θεσσαλονίκη και λέω “τέλος, θα πάω!”. Ήδη είχαν πέσει οι συμφωνίες με άλλους δύο φίλους. Αυτό ήταν το προσχέδιο. Επί του προκειμένου, όμως, υπήρχαν δύο παράγοντες που έπρεπε να διευθετηθούν: Τα χρήματα για το εισιτήριο και οι ημερομηνίες της εκδρομής του τελευταίου μας εξαμήνου στη σχολή για την Κέρκυρα. Το θέμα των οικονομικών δεν κοιτούσε στους γονείς, καθότι ήδη είχαν νεύσει θετικά να τσοντάρουν για την Κέρκυρα. Οπότε, πρακτορικώ τω τρόπω, μαθαίνω για κανά δυο φοιτητές που ψάχνονταν να τους κάνει κάποιους τις εργασίες τους για τα εξάμηνά τους. Μπαίνω σφήνα, εμφανίζω διπλωματική στάση κι εγκυρότητα συνέπειας, δίνουμε χέρια και μέσα στις επόμενες μέρες ρίχνομαι μέσα στα βιβλία και τους Πατέρες. Οικονομικό ζήτημα: Solved.
Με την εκδρομή τώρα. Η συναυλία ήταν Τετάρτη 6 Ιουλίου και οι τρεις υπεύθυνοι της εκδρομής ήθελαν να τη βάλουν εκείνη τη μέρα, μέχρι και το Σάββατο. Το καλό της υπόθεσης είναι πως και οι τρεις ήταν η παρέα μου στη σχολή και νυν παραμένοντες ενεργοί φίλοι. Οπότε, πάνω στις κουβέντες (για καλή μου τύχη, η ημερομηνία όπως την σκέφτονταν, ήταν στον αέρα), πιάνω τον έναν και του εξηγώ, πως δεν έχει νόημα να φύγουμε Τετάρτη, αλλά καλύτερα Πέμπτη, ώστε να γυρίσουμε Κυριακή. Επιχειρήματα: Η εξεταστική έχει τελειώσει, οπότε από Δευτέρα μπορούσαν να γυρίσουν όσοι ήθελαν στα σπίτια τους. Μέχρι την Τετάρτη, επίσης, μπορεί κάποιοι να θέλουν να ολοκληρώσουν κάποιες δουλειές, οπότε Πέμπτη συμφέρει περισσότερο. Άρχισε να το καλοβλέπει κι ευτυχώς που συμφώνησαν και οι άλλοι δύο. Εκδρομή: Solved.
Τετάρτη, λοιπόν, 6 Ιουλίου οι Priest και Πέμπτη 7 Ιουλίου φεύγαμε ξημερώματα για Κέρκυρα (αλλά…). Όπως έχω ξαναγράψει και αλλού, δυστυχώς οι Whitesnake δεν ήταν δυνατοί και ο γερο Δαυίδ δεν το είχε εκείνη τη μέρα μ’ εκείνη την αφόρητη ζέστη. Βγαίνουν οι Priest, γίνεται χαμός στο ίσιωμα! Κυριολεκτικά. Ο Ρομπέρτος κάνει εκπληκτική εμφάνιση με τη φωνή του. Και φτάνει η ώρα για το φινάλε με “Living after Midnight” και “Breaking the Law”. Κι εκεί που κάπως έχει ανοίξει ο χώρος κοντά μου, μπροστά μου εμφανίζεται από το πουθενά ένας σωσίας του Ralf Scheepers με τα όλα του και με μία τσάντα στην πλάτη. Μπαίνει το πρώτο τραγούδι και τι κάνει ο θεούλης… σηκώνει τα χέρια ψηλά, πέφτει πάνω στους μπροστινούς τους και ρολάρει πάνω τους σαν κάθετο βαρελάκι, κρατώντας ψηλά τα χέρια του. Παρότι με πάτησε κανά δυο φορές (εννοείται δεν τον ένοιαζε, ακόμη κι αν πάταγε και τη θεία του εκείνη τη στιγμή), το διασκέδασα δεόντως μαζί του. Στο τέλος, κατέβασε τα χέρια κι έφυγε σαν ένα χορτάτο παιδάκι που μόλις έφαγε το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού.
Όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ, πάμε όμως και στο (αλλά…). Βγαίνοντας από το Καυτατζόγλειο με είχε καταβάλει απίστευτα η δίψα της ζέστης και της δράσης. Οπότε, με το που φέρνει ο ένας φίλος νερό (ένα καταπαγωμένο μπουκαλάκι), το κατεβάζω σε δεύτερα. Στην πορεία για το σπίτι, παίρνω και μία fanta παγωμένη, την οποία κατεβάζω και αυτή σχετικά γρήγορα. Στο σπίτι, κι ενώ τα πράγματα για την Πέμπτη είναι έτοιμα, βάζω μια κούπα με κρύο γάλα και την κατεβάζω σε συνδυασμό με σοκολατένια μπισκότα. Το αποτέλεσμα; Αφού πέφτω να κοιμηθώ, μετά από μιάμιση ώρα περίπου αρχίζει το στομάχι να παραπονιέται για την παγωμένη κραιπάλη. Το παράπονο εξελίχθηκε σε στομαχική διαταραχή, έμεινα ξάγρυπνος εννοείται, δεν πάω με τους άλλους στο ραντεβού για την Κέρκυρα και το κερασάκι ήταν η ατάκα της μάνας “και στο 'λεγα, να μην πας στη συναυλία”.
Εντέλει, μέσα στη μέρα το στομάχι έστρωσε και βεβαίως, την επομένη πήρα ΚΤΕλ, έφτασα Ηγουμενίτσα και πήγα Κέρκυρα, χάνοντας μόνο μία μέρα απείρου κάλλους, που αυτό συμβαίνει μία στο τόσο. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά.
