Εντάξει, Θεός λέμε 
. Με βλέπω με αλλενακια και torx στο τελευταίο βραδυνό δρομολόγιο να πέφτει ξηλωματικη!!! Thanks 
Θα ήταν ωραίο αναμνηστικό.
1 Like
Το 1993 ο Dickinson κανει την χειρότερη κινηση στην ζωη του προδίδει κ εγκαταλειπει το γκρουπ που τον εκανε αυτο που ειναι μεχρι κ σήμερα…
Χειρότερη γιαυτον καλύτερη για εμας εδω στην Ελλάς που ετσι ξεκινάει η πιο συχνη ζωντανή παρουσια του θηρίου στην χωρα μας.
Νοσταλγησα μετα την συναυλία στο οακα που δεν πηγα κ ειπα να θυμηθώ την δικη μου ζωντανή επαφη με τους θεους.
Φοβερος Οκτώβριος στην ζωη μου ειδα πρωτη φορα maiden εκανα σεξ πρωτη φορα κ ειδα κ gamma ray πρωτη φορα μ αυτη την σειρα σημασίας.
Ο Harris σαν μεγαλος ηγετης κανει την στρατηγικη κινηση κ λεει “θα παιξουμε σε μικροτερα μερη αλλα σε περισσότερες χωρες” ετσι:
Ιβανωφειο. Επεισοδιακια απεξω με τα ματ με 2 3 καμμενους καδους, εισοδος με στριμωγμα απο μια πολυ πολυ πολυ μικρη πορτουλα. Με το αλκοολ ακομα δεν εχω αναπτυξει ιδιαίτερη σχεση οποτε ειμαι κομπλε (το αντίθετο θα με επηρεάσει στις επομενες συναυλίες αν συνεχισετε το διάβασμα). Μπασιμο με man of the edge της πουτανας βρίσκομαι απο την μεση μπροστα μπροστα κ ταυτόχρονα στον παραδεισο κ στην κολαση. Ξυλο ξυλο ξυλο. Δεν αντεχω παω να σκασω δεν μπορω να παρω ανασα. Υποχωρω προς τα πισω. Τι ζουμε ομως; MAIDEN MAIDEN!!! Επος. Η πιο metal συναυλια των maiden στην Ελλάδα. Σετ λιστ καυλα. Αφιονισμένο γκρουπ αφιονισμενοι οπαδοί. Οι Αθηναίοι τους είδαν επιπλέον 2 φορες στο γηπεδο Περιστερίου 2 συνεχόμενες ήμερες κ πρεπει να ηταν πιο καυλα. Γαμιεστε
Λιγα χρονια μετα θέατρο δασους σαλονικα.
Μουδιασμενο γκρουπ μουδιασμενοι οπαδοί κατι φαινοταν οτι δεν…ντου απο το δάσος επανω τζαμπατζηδων εγω στην αρχη κερκιδα μετα δεν άντεξα πηγα κατω. Οκ καλα ηταν. Ευχαριστούμε blaze. Και Bruce.
ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ
Εκδρομη απο σαλονικα, σκηνες ακομα απο τον σεισμο σε διαφορα σημεια, λαοθαλασσα, επικο σετλιστ, ο bruce την εκανε απο την σκηνη στο 2 minutes to midnight αφου μπροστα του αναψε πυρσος “fuck you”, τον βρισαμε κ εμεις, μπινελικια Bruce σε οπαδο που εφτυσε τον harris, πυρσοι, εγω κερκιδα καγκελο. Metal. Ετσι πρεπει να είναι οι συναυλίες.
Χμμμμ…
Δεν εχω να πω πολλα. Δεν εχω καμια ιδιαίτερη ανάμνηση. Εκδρομη απο σαλονικα. Αλλη μια φορα maiden. 9500 δρχμ το εισιτήριο. Α ναι τραγουδησε λιγο παραπάνω το Alexander.
Golden years.
Το αλκοολ ηρθε στη ζωή μου. Καμια αναμνηση απο την συναυλια. Καμια. Μονο το εισιτήριο μου θυμιζει οτι πηγα. Πηγα; μηπως ακυρωθηκε η συναυλία; δε ξερω. Τεσπα. Ηττα απο τα αποδυτήρια.
AMOLAD
Προωθηση του a matter. Ελληνικο. γηπεδο μπάσκετ. Εξω απο το γηπεδο 5 ωρες πριν την συναυλία με το peugeot 206 φορτωμένο μπυρες. Κακη επιλογή. Δεν θυμάμαι πολλα πράγματα. Μονο μια κοπελα να με κραταει απο την μπλούζα αφου ημουν ανεβασμένος σ ενα καγκελο στις κερκίδες κ χτυπιομουν κ αυτη ετρεμε μην πεσω “σας παρακαλω πειτε του να κατεβει” ελεγε στην παρεα μου. Ναι οκ μαλακας. Πρεπει να περασα γαμω παντως.
Flight 666.
Μαλακασα. Επαιζαν οτι υπηρχε στο λαιφ αφτερ ντεθ συν το fear of the dark. Ονειρο. Νορμαλ εγω λιγο αλκοολ. Ολα καλα. Πηγα πισω πίσω πισω κ εκλαιγα στο rime of the ancient mariner μονος μου. Μονο maiden.
Ξυπναω 6 η ωρα απο την μεσημεριανη σιεστα μου. 12 αναπαντητες απο τον φιλο μου που ακουει πανκ κ το 1ο των μεταλλικα. Ξυπνα σηκω έχουμε πρόσκληση. Στενακια στην κηφισια να παμε πιο γρηγορα ξέρει εναν δρομο .αχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχ. πάρκαρα 10 χλμ απο το μερος τις συναυλίας. Η καλύτερη συναυλία που εχω δει ποτε μου. Τι λαος. Αν επιανε φωτια την γαμησαμε. Ευχαριστούμε τον τύπο που αποφασισε να βαλει φακο στα κινητα για την επιστροφη στο αμαξι.
Μπόνους:
Υδρογειος σαλονικα. Αρπαχτη του Νικο με κατι αμπαλους ιταλους. Πηγαμε. Μονο maiden.
Σορρυ για τυχων ανακριβειες. Μονο maiden.
30 Likes
ο φιλος που ακουει πανκ και το 1ο metallica…χαχαχα όλοι έχουμε εναν τέτοιο!!!
5 Likes
Aυτο το Live του Nicko ηταν το πρωτο μου σε οτι ειχε να κανει με Maiden (ας πουμε). Ακομα εχω κρατημενη και την αφισα 
1 Like
Κ εγω εχω κρατημενη αφισα καπου, καμια ομως κρατημένη αναμνηση. Οχι δεν ειχα πιει 
Η μονη αναμνηση που εχω ειναι οτι ξεκινησε με το where eagles dare. Δεν θυμαμαι κανενα αλλο τραγουδι
Είχα πάει κι εδώ και πάνω. Ντάξει, χαβαλέ είχε. Έλεγε κ κάτι κρύα ανέκδοτα ο Nicko κ γέλαγε μόνος του, μια χαρά!
1 Like
Αύγουστος λοιπόν έφτασε και θυμομουνα σήμερα μια ιστορία που θα μπορούσε να χωρέσει και στα πλαίσια του τοπικ αυτου κι ας μην έχει σχέση με το metal. Έχει όμως με τα ροκαδικα (και το νοσοκομείο) της Κω και με τους Rage Against the Machine, οπότε ας πούμε πώς χωράει εδω.
Καλοκαίρι 2006 λοιπόν, και με κάποιο μαγικό τρόπο χωρίς να έχουμε συνεννόηθει όλοι μαζί, αλλά σε μικρότερες ομάδες, σκαμε τέλη Ιουλίου μια παρέα 26 (!) ατόμων στη χώρα της (αγαπημένης μου για αρκετούς λόγους) Κω. Ο κορμός της παρέας είμαστε φίλοι από το σχολείο συν φίλους φίλων και ηλικιακά 18-23. Και με κάποιο τρόπο (αφενός επειδή μέναμε πολλαπλάσια άτομα του προβλεπόμενου στα δωμάτια, αφετέρου επειδή είχαμε στήσει έναν αυτοσχέδιο πάγκο που κάναμε henna tattoo 8-11 κάθε βράδυ, έχοντας την τύχη να έχουμε έναν στην παρέα που ήξερε και 2-3 που έκαναν πως ήξεραν!) χρηματοδοτώντας τις διακοπές μας, καταφέρνουμε και σύσσωμη η παρέα μενει εκεί ένα ολόκληρο μήνα, καταγράφοντας άπειρες μικρές ιστορίες εκτός των πλαισίων αυτού του τοπικ (πχ τη βάρκα αγνώστου ιδιοκτήτη που μεθυσμένοι όρμηξαν 4 φίλοι και κατάφεραν να την αναποδογυρίσουν 6 το πρωί στο λιμάνι της Κω γίνοντας μούσκεμα, το φίλο που κοιμήθηκε έξω από την εξώπορτα του δωματίου του με το κλειδί στο πάτωμα επειδή στο μεθύσι του δεν κατάφερε να την ανοίξει, και άλλα τέτοια χαριτωμένα), αλλά και μια που έχει και τον γράφοντα εκ των πρωταγωνιστων και θα ταιριάζε και εδώ.
Η παρέα μουσικά αποτελούταν από πανκηδες/χαρντροκαδες/alt-rockers/μεταλλαδες και fan της reggae και του hiphop, με ροκαδικες όμως ρίζες. Πράγματα όπως οι acdc, οι GnR, οι RATM, οι SOAD κτλ μας ένωναν ολους.
Μια αγαπημένη συνήθεια λοιπόν ήταν τα ντου σε μαγαζιά, στα οποία δεν είχαμε την οικονομική επιφάνεια να στηρίξουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό οικονομικά, αλλά σίγουρα δημιουργουσαμε χαβαλε και ενθουσιασμό, χορεύοντας στα όρια του good friendly violent fun συχνά, χωρίς να ενοχλούμε κανέναν βέβαια. Τα καλύτερα σκηνικά φυσικά γινόντουσαν στα ροκ μαγαζια, λόγω προτιμήσεων της παρέας, τα οποία στην περίφημη bar street της Κω ήταν τα παρακάτω:
- το κιτς cult Kamelot με ανάλογο ύφος που προδιαθέτει το όνομα του
- το πιο ξενερωτο μουσικά Heart Rock, στο οποίο όμως δούλευε καλός φίλος και κερναγε και heavy heavy fuel
- Ένα τρίτο που δεν θυμάμαι με τίποτα το όνομα του, αλλά ήταν κάπως πιο κυριλέ. Βέβαια όταν έπαιζε ο καλός ο dj ήταν και γαμω.
Στο τρίτο λοιπόν αυτό bar, κάπου στις 4-5 το πρωί ο καλός ο dj βάζει RATM και συγκεκριμένα το μάλλον πιο γνωστό ασμα τους, το χιλιοτραγουδισμενο killing in the name. Κάποια στιγμή λοιπόν κάπου μετά το περίφημο μαδαφακαργκ, αρχίσουμε να χοροπηδάμε με έναν τρόπο που η ηλικία μας και η κατανάλωση αιθανόλης μπορούσε να δικαιολογήσει. Αλλά ο ακριβώς δίπλα μου φίλος, μεγάλος αληταρας και αθλήταρας λαγκαρει λίγο και αφήνει το έδαφος ελάχιστα κλάσματα αφότου εγώ είχα αρχίσει την καθοδική μου πορεία προς αυτό. Το αποτέλεσμα: η κάτω γνάθος μου συγκρούεται βίαια με τον ώμο του και τα μπροστινά μου δόντια χτυπανε με δύναμη και ορμή το κάτω χείλος μου, στο οποίο κάνουν ένα βαθύτατο κόψιμο και αναβλύζει αίμα σαν βίντεοκλιπ των Cradle of filth, αλλά αληθινό.
Με συνοδεία φίλης λοιπόν μεταβαινω στα επείγοντα του νοσοκομείου της Κω, όπου διαπιστώνω πως πρέπει να ήμουνα ο μόνος “ασθενής” που δεν ήταν εκεί λόγω δηλητηρίασης από αλκοόλ. Όχι πως δεν είχα πιει, αλλά όχι κι έτσι. Η νοσοκόμα μου κάνει ενα ράμμα το οποίο μέχρι να στρίψω στη γωνία είχε ήδη κοπεί, οπότε επιστρέφω για τριπλό, που ευτυχώς κράτησε 2 μέρες, αρκετές ώστε να επουλωθεί η πληγή.
Killing in the name λοιπόν, τραγούδι με αναμνήσεις.
23 Likes
9 Likes
Σκάω self-quote σε post μου
από τοπικ με την παιχνιδάρα του @anhydriis, μιας και ανώτερες φορουμικές δυνάμεις “επιβάλλουν” την μεταφορά του και εδώ- και επίσης bump σε ένα από τα εξίσου καλύτερα topics του forum
Mικρό προσωπικό story για το σαράκι των BoC που άρχισε να με ψιλό-τρώει στη τρυφερή ηλικία των 10-11 και πως θεμελιώθηκαν οι βάσεις για μια σχέση αγάπης 30 ετών σχεδόν -και συνεχίζουμε ακαθεκτοι
21 Likes
2 Likes
Να πω και μια μικρή ηλίθια ιστορία που έχει εσάνς BΟC, για να γελάσουμε. Καλοκαίρι στην Αντίπαρο, μία φίλη φιλοξενεί έναν γιαπωνέζο. Κανονικό, που δεν μιλάει καλά-καλά τα εγγλέζικα (sic). Προσπαθούμε να τον κρατήσουμε στην παρέα με νοήματα, με λιγοστά αγγλικά, όπως μπορούμε τέλος πάντων. Σε ένα μπαράκι του νησιού μπορούσαμε να παίξουμε τραγούδια που μας αρέσουν και φροντίσαμε να κάνουμε μία βραδιά με τζαπανίζ σονγκς και μπάντες. Woman From Tokyo, Godzilla, Loudness και ό,τι άλλο γιαπωνέζικο μπορούσαμε να σκεφτούμε. Τα καταφέραμε. Δεν έπινε ο Χιροχίτο, μεράκλωσε όμως με τα τραγούδια, ήπιε 3-4-5 ποτά και σφηνάκια, τον στείλαμε για ύπνο από τις 12.
8 Likes
Not exactly metal, αλλά δεν πειράζει.
Αφορμή αυτό που μου το θύμισε να την πω
και πιο συγκεκριμένα οι Echo & The Bunnymen.
Γύρω στις αρχές του 2000 από όταν δηλαδή ξεκινάω περίπου να έχω αναμνήσεις, ξεκίνησα να ακούω μουσική, με ερεθίσματα απ’ τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και τον θείο μου (αδερφό του πατέρα μου).
Για να δώσω περισσότερο context, ο πατέρας μου είχε και έχει άπειρα βινύλια, μαζεμένα από αρχές των 80s, ο θείος μου το ίδιο αλλά και μαζί άπειρα δισκάκια που τα μάζεψε στα 90s πού ήταν στο Λονδίνο και ο αδερφός μου ήταν ο μεγάλος αδερφός που με έπαιρνε παντού και κάναμε πολλά μαζί, αν και έχουμε 6 χρόνια διαφορά (τότε 13 και 7).
Γενικά στην οικογένεια, πάντα είχαμε μαγαζιά (cafe, bar), με πρωτεργάτη τον πατέρα μου, όταν ήταν στην Ύδρα στην ΑΕΝ που δύο καλοκαίρια δε γύρισε και αγόρασε/νοίκιασε ένα μπαρ εκεί, και εν συνεχεία τον άλλο τον μεγάλο θείο (όχι αυτόν παραπάνω που ήταν ο 3ος, αλλά και οι δύο αδέρφια του πατέρα μου) που περίπου την ίδια χρονική περίοδο άνοιξε νομίζω στο Καλαμάκι or smth. Ο μικρός θείος ήταν εκεί γύρω παντού απ’ ότι έχω μάθει στο μπαρ, στη μουσική κλπ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά? Επειδή λόγω όλων αυτών των ενασχολήσεων, στο σπίτι είχαμε (και ακόμη υπάρχουν στο πατρικό) αδιανόητα καλά επαγγελματικά μηχανήματα ήχου που έμειναν κάβα όταν έκλειναν τα μαγαζιά. Θυμάμαι άπειρες φορές τη μάνα μου να λέει “ρε πατέρα_του_νννκκκ χαμήλωσε το, με έχεις τρελάνει” όταν ξέρω γω δεν ήταν ούτε καν στη μέση η ένταση. Άρα στο σπίτι υπήρχαν φοβερά μηχανήματα και άπειρη μουσική.
Κάπου εκεί γύρω στο 2002, ο αδερφός μου ξεκίνησε να πειραματίζεται και να παίζει μουσική, που οι μεγαλύτεροι θυμάστε πως τότε ήθελε αρκετό ταλέντο και προσπάθεια, αφού δεν υπήρχαν laptop, ο,τι έκανες με τα βινύλια ή λίγο πιο σύγχρονα τις σιντιερες. Άρα το σκηνικό ήταν εγώ να πηγαίνω σχολείο, να παίζω μπάλα και να κάνω ο,τι κάνει κι ο αδερφός μου, άρα αναπόφευκτα πέρναγα πολύ χρόνο ακούγοντας ο,τι ακούει από τη μουσική του πατέρα μου και του θείου μου στη διαπασών.
Ένα από τα cd που θυμάμαι να παίζει ήταν το εξής
Το οποίο το έβαζα τακτικά να παίζει και όταν με άφηναν μόνο μου να παίζω Master League στη μεγάλη τηλεόραση στο σαλόνι. Από αυτό το album το τραγούδι που μου άρεσε περισσότερο ήταν το It’s Alright, στο οποίο είχα μάθει τους στίχους και νομίζω πως ακόμη και τώρα πρέπει να το θυμάμαι απέξω αν το ακούσω 1-2 φορές.
Ψιλό fast forward, καλοκαίρι 2002, οι γονείς μου στέλνουν εμένα και την αδερφή μου στην κατασκήνωση, όπου περάσαμε τέλεια, γεννήθηκε ο μικρός μου αδερφός όσο ήμαστε εκεί, λόγω του ότι ήταν κατασκήνωση για παιδιά ναυτικών δεν είχε πολλά παιδιά, άρα τα πρωτάθλημα ήταν όλοι με όλους (εμείς δηλαδή 9 χρόνων παίζαμε με παιδιά 14), όμως εμείς βγήκαμε 3οι στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στον μικρό τελικό με νίκη 5-2, όταν στο ημίχρονο χάναμε 1-2. Η νίκη αυτή ήρθε καθαρά λόγω του ταλέντου του υποφαινομενου, βάζοντας 3 γκολ και μοιράζοντας την ασσίστ για το άλλο, αφού στο πρώτο ημίχρονο δεν έπαιζα. Και δεν έπαιζα γιατί την ίδια ώρα η μαφία της κατασκήνωσης είχε βάλει τον τελικό του πινγκ πονγκ, όπου φυσιολογικά ήμουν κι εκεί. Θυμάμαι να κλαίω καθώς ο αντίπαλος με έσκιζε, αφού είχα στο μυαλό μου ότι μπάλα>οτιδήποτε άλλο. Έκανα μια τίμια ήττα 3-1, μου έδωσε το χέρι ο 13-14-15χρονος και έτρεξα σφαίρα για να αποκαταστήσω την τάξη στο (χωμάτινο) γήπεδο.
Στην κατασκήνωση λοιπόν, ένα βράδυ ήταν διαγωνισμός ταλέντων και μπορείτε να καταλάβετε που πάει η κατάσταση. Κάποια παιδάκια χόρευαν breakdance με το Freestyler, μια παρέα κοριτσιών τραγούδησαν το Φιλαράκι (?), δύο κοριτσάκια έκαναν ενόργανη με το Whenever Wherever, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των διαγωνιζομένων τραγουδούσαν και χόρευαν το S.A.G.A.P.O. που ήταν η χρονιά του στη Eurovision. Βλέποντας εγώ αυτά, πήρα θάρρος και είπα στον ομαδάρχη να μου δηλώσει συμμετοχή.
Έρχεται η σειρά μου κι ανεβαίνω πάνω στο αμφιθεατρικό σκηνικό. Στο διαγωνισμό είχε και dj που έβαζε τη μουσική υπόκρουση για να βοηθάει τους συμμετέχοντες και θυμάμαι να κοιτάω αριστερά μου να δω αν το έχει το τραγούδι, για να μου κάνει νεύμα με το χέρι πως δεν το έχει. Ψιλοαπογοητευμένος (και με disadvantage ε) ξεκινάω να τραγουδάω το It’s Alright. Σε όλη τη διάρκεια δεν κουνήθηκα καθόλου, έκανα τους ήχους διαφόρων οργάνων για να συγχρονιστώ και άρχισε να με πιάνει ντροπή γιατί αντί να φοράω τα Reef μου (θυμηθείτε είναι 2002 κι εγώ ουσιαστικά αντιγράφω το αλάνι τον αδερφό μου), φοράω τα φλωροπαπουτσα που μου πήρε η μάνα μου για καλά, μετά από ψυχολογική πίεση της αδερφής μου (“τόσα λεφτά έδωσε η μαμά nnnkkk κι εσύ δεν τα φοράς?”). Το σκηνικό λοιπόν κράτησε 3’, δεν έχασα ούτε στίχο και κέρδισα το βαθύ χειροκρότημα από περίπου 200 άτομα και μια αγκαλιά από τις φίλες της αδερφής μου (χεχεχε). Το ίδιο βράδυ, η Αφροδίτη είπε στη φίλη της να μου πει ότι μ’αγαπαει αν και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για να της πω πες της κι εγώ (έτσι γίνονταν οι μόντες τότε).
Δεν έχω ξανατραγουδήσει από τότε (ευτυχώς), δεν ξέρω τι με είχε πιάσει (οκ, ήμουν πιτσιρικάκι) αλλά είναι τελείως σουρεαλιστικό φαντάζομαι να βλέπεις ένα 9χρονο να τραγουδάει Echo & The Bunnymen, όταν πριν και μετά λογικά έπαιζε το SAGAPO και κάναμε τα robot. Με τον αδερφό μου ακόμα γελάμε όταν καμιά φορά λέμε την ιστορία, ενώ το αρχίδι στο γάμο του (που τον πάντρεψα) μου είχε πει “θα μας πεις κανένα τραγούδι?”.
21 Likes
Αφού με νουθέτησε ο Κομισάριος Προστασίας Μεταλλικών Ηθών και Θυμησών (
να μεταφέρω στο κατάλληλο τόπικ το παρακάτω -για να διασωθεί η ιστορική μνήμη του πράγματος-
ας συμπληρώσω με κάτι έξτρα, μιας και μιλάω παραπάνω για t-shirt με μουσικών προελεύσεων στάμπα στον μπέτη, με το πως έχασα το μοναδικό Iron Maiden t-shirt που αγόρασα ποτε -Live after Death εξώφυλλο στο μπροστινό μέρος, σταθμοί της περιοδίας στο πίσω:
2003 και φοιτητής, γενικά τα πονούσα πολύ τα cd/βινύλια/comics/βιβλία/κτλ που αγόραζα, γιατί το budget ήταν ακραία πενιχρό και έπρεπε να επιλέγω προσεκτικά κάθε μήνα που θα επενδύσω, ότι μου έμενε μετά από κάρτες απεριορίστων, λογαριασμούς, φαί, κανένα καφε κτλ (ευτυχώς ξεκίνησα μετά από μερικά χρόνια να δουλεύω παράλληλα με τη σχολη και κάπως τα έφερνα βόλτα καλύτερα).
Το συγκεκριμένο t-shirt το αγόρασα αρκετά ακριβα, γιατί δεν ήταν το κλασσικό από το Μοναστηράκι, αλλά μου το έφερε ένας φίλος από Λονδίνο παραγγελία, μια vintage-ιά που έκανε κανένα 50άρικο αν θυμάμαι καλά - και για αυτό το λόγο, το πρόσεχα ακραία και δεν το φόραγα για ψίλου πήδημα -μια φορά μόνο, την μια βδομάδα που το κράτησα
Τεσπά μην τα πολύ-αναλύω τώρα, θα πηγαίναμε στο live του Dio στο Αρκ νο6 (Ιούνιος, Ιούλιος, δε θυμάμαι) με μεγάλη παρέα ΚΑΙ μια φίλη -μεγαλύτερη 2-3 χρόνια- με την οποία γνωριζόμασταν ελάχιστα αλλά κάπως έδειξε να κολλάμε την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε -λίγες μέρες πριν το live σε μια μεγάλη παρέα.
Οπότε, 2 μέρες πριν τη συναυλία ήρθε από το σπίτι -δυστυχώς με 2 παιδιά ακόμα- να αράξουμε (εκείνα τα ατελείωτα φοιτητικά βράδια με μουσικές, μπύρες και παπαρολογία μέχρι τα ξημερώματα). Δεν έκανα κίνηση γιατί οκ, «πολύς» κόσμος + κοτάρα, αλλά μείναμε να μιλάμε φάση τρεις ώρες στη βεράντα για τα πάντα και για όλα -γενικότητες βέβαια, αλλά όλα έδειχναν ότι η φάση θα προχωρήσει και σε κάτι παραπάνω!
Λίγο πριν φύγουν όλοι μαζί κατά τις 6 το πρωί για το μετρό, μου κάνει χαριτωλογόντας, κάτι τύπου ότι δεν έχει κ κάτι για το live να βάλει σε μεταλοντύσιμο κτλ!
Ωπ λέω εγώ, νιώθοντας το κάλεσμα της μοίρας, περίμενε και τσουπ, της δίνω το Maiden t-shirt -2η φορά που θα το φορούσε κάποιος -χωρίς καν να σκεφτώ το παραμικρό - αδύναμος af.-
Πάρτο της κάνω και οκ, θα μου το φέρεις άλλη ώρα…
Οπότε φτάνει η επόμενη μέρα και βρισκόμαστε όλη η παρέα να κινήσουμε για το live, 10-15 άτομα τώρα. Κάνω στον φίλο Χ «η Ε που είναι, θα έρθει μετά κατευθείαν;»
«Α όχι ρε μλκ δε θάρθει, δεν στοπε ο Κ; Πήγε Ολλανδία να βρει τον πρώην της»
«…»
«…»
«Ρε έχει το Live after Death μπλουζάκι μου…»
«Ε θα το πάρεις μωρέ μλκ όταν γυρίσει νταξ»
Δεν το ξαναείδα, ούτε αυτήν ποτέ (π ο τ έ)
Ηθικό δίδαγμα: ξέρωγω, αν είστε 18, μην είστε Lupin?
30 Likes
Να ξέρεις πάντως ότι όλοι την ίδια μαλακία θα κάναμε… 
6 Likes
Ποτέ δεν είναι αργά…ΨΑΞΤΕΙ .Μπορεί να έχει παιδιά μεταλάδες τώρα με δικιά τους συλλογή t-shirt, αν υπολογίσεις τους τόκους πρέπει να σου δώσουν 15 
1 Like
Τσιμπησε η καρδια μου ρε μικρο καρδιακό επεισοδιο μόλις διαβασα τις 3 αυτες λεξεις.
Ασε που μου θύμησες το ασπρο t shirt των INXS που υπερ αγαπούσα κ οταν χωρισαμε ηθελε να το κρατησει γιατι “μου αρεσει κ θελω να εχω κατι να σε θυμαμαι” ( βλεπε τις εκατοντάδες αναπαντητες κλήσεις μου στο κινητο σου τα απελπισμενα μου μηνυματα κ την καρδιά που μου ξεριζωσες κ την πεταξες στα σκουπίδια αν θες να με θυμάσαι γτθσ).
Το εδωσα.
16 Likes
τι θύματα που είμαστε ρε γαμώτη μου…
3 Likes
Παλιότερα το είχα “παράπονο”, όμως διαβάζοντας τα παραπάνω ευγνωμονώ την τύχη που δεν “γνώρισα” ποτέ κάποια με, παραπλήσια εστω, γούστα στην μουσική, (ακόμα και σε rock πλαίσια) γιατί όλο και κάτι θα…έκλαιγα κι εγώ τώρα, CD, t shirt, οτιδήποτε!
3 Likes