Φτάσαμε αισίως στην ανασκόπηση του 1986, μιας χρονιάς που το metal έμοιαζε ευλογημένο (τώρα από ποιον ήταν ευλογημένο, ας μην το ψάχνουμε!) Το πρώτο κύμα του thrash πιάνει το αποκορύφωμα του όπου και θα παραμείνει για λίγα χρόνια ακόμη, το USPM γεννοβολάει αριστουργήματα, η νεανική ορμή των πρωτοεμφανιζόμενων αναμετράται με την χρυσή εποχή των ήδη καταξιωμένων, με κερδισμένους τους τότε ακροατές, όσους ακολούθησαν αλλά και αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον!
Για το 1986 μένουν έκτος πεντάδας όχι απλώς σπουδαίοι δίσκοι αλλά και κάποιοι που θεωρούνται κλασικοί στο είδος τους – φανταστείτε αυτοί που μπήκαν για τι υπέρτατα αριστουργήματα πρόκεται!
1. Iron Maiden – Somewhere In Time
Άλλο ένα δείγμα της ανεπανάληπτης (χρονικά και ποιοτικά) δισκογραφικής συνέπειας των Irons στα 80s, το Somewhere In Time πήγε ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με αυτά που είχαν δείξει οι Maiden έως τότε, και περάν της φαρδιάς υπογραφής του Αρχηγού, φέρει και την ευδιάκριτη σφραγίδα του Smith που όχι μόνο πιστώνεται τρεις από τις οκτώ συνθέσεις, αλλά λάμπει με την παρουσία του σαν κιθαρίστας και στις υπόλοιπες, αφήνοντας τον Gilmour-ικό του εαυτό να αναδυθεί! Όπως λάμπουν και όλοι οι άλλοι, του “Dr Death” για άλλη μια φορά συμπεριλαμβανομένου που δημιούργησε το εμβληματικό εξώφυλλο!
Ένας δίσκος παντοτινό και άφθαστο μνημείο που αξίζει τον τίτλο του διαχρονικού όσο λίγοι μιας και δικαιώθηκε και δικαιώνεται από τον Χρόνο, αυτόν τον αμείλικτο Κριτή των πάντων.
2. Candlemass – Epicus Doomicus Metallicus
O metal κόσμος δεν χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη στον Mark Shelton μόνο για τα έπη των Manilla Road, αλλά και για το ότι υπήρξε ο καταλύτης για να υπογράψουν οι Candlemass στην γαλλική Black Dragon, σημαντική εταιρεία τω καιρώ εκείνω. Οι οποίοι Candlemass ήταν τόσο συνειδητοποιημένοι όταν κυκλοφορούσαν το ντεμπούτο τους που ο τίτλος που του έδωσαν περιέγραφε επακριβώς το ύφος τους ενώ και το εξώφυλλο ήταν το πλέον ενδεδειγμένο.
Εδώ η σπορά των Sabbath, η γοητεία των Rainbow, οι ωριμότερες πια ιδέες των Nemesis, συνταιριάζονται με τρόπο μυστικιστικό και υποβλητικό, ο… συμβασιούχος τραγουδιστής Johan Längquist μεταφέρει απολύτως πειστικά την απόγνωση και την παράνοια και ο εμβρόντητος ακροατής επιχειρεί την επίπονη ανάβαση στον κρανίου τόπο της ανθρώπινης οδύνης κουβαλώντας τον Σταυρό του μαρτυρίου, εκεί που όμως τον περιμένει η λύτρωση.
Doom δίσκοι υπήρξαν και πριν το EDM, εδώ όμως, για όποιον δεν το κατάλαβε μιλάμε για την καθιέρωση μιας νέας αισθητικής, άπαξ και δια παντός.
3. Slayer – Reign In Blood
Δεν υπάρχουν και πολλά να προσθέσει κανείς σε αυτά που έχουν ήδη ειπωθεί εδώ και γενικά για το Reign in Blood, τον πρώτο δίσκο των Slayer μετά την αποχώρηση τους από την Metal Blade και την ένταξη τους στο roster μιας rap εταιρείας με τον ιδιοκτήτη της να εκτελεί χρέη παραγωγού, πέρα από το γεγονός ότι λήγει οριστικά τον άτυπο αγώνα για το ποιος θα έπαιζε πιο ακραία και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και ανέγγιχτο αντικείμενο σύγκρισης για ότι ακολούθησε στο συγκεκριμένο… μονοπάτι!
4. Queensrÿche - Rage For Order
Οι Queensrÿche με το The Warning ίδρυσαν Σχολή με πολυάριθμους, αφοσιωμένους μαθητές. Πιστοί λοιπόν στο πνεύμα που τους διακατείχε τότε, δεν έβλεπαν το λόγο να παραμείνουν στάσιμοι και πραγματοποίησαν ένα από τα εντυπωσιακότερα άλματα στην ιστορία αυτού του ήχου.
Γιατί η εξέλιξη τους, όπως αυτή αποτυπώνεται στο Rage for Order, δεν εξηγείται με ανθρώπινα μέτρα, παρά μόνο με τη υπόμνηση ότι εδώ είχαμε να κάνουμε όχι μόνο με κάποιους σκανδαλωδώς ταλαντούχους, αλλά και με ένα συνδυασμό προσωπικοτήτων που, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, λειτουργούσε πέραν πάσης προσδοκίας.
5. Fates Warning – Awaken the Guardian
Πριν από κάποια, όχι πολλά χρόνια, είχα βρεθεί στην Αθήνα για δουλειά. Με το που τελείωσα αργά το μεσημέρι, πήγα σε γνωστό δισκάδικο του κέντρου, όπου ο (βαριεστημένος) υπάλληλος είχε βάλει να παίζει το Awaken the Guardian. Το πόσα συναισθήματα με πλημμύρισαν όταν άκουσα μπαίνοντας τις πρώτες νότες του Fata Morgana, αυτή η απαράμιλλη αίσθηση θαλπωρής, του προορισμού, της υπόσχεσης που γίνεται πράξη, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως, όσο κι αν θαυμάζω απεριόριστα και τα μεταγενέστερα έργα των Fates, αυτό θα είναι πάντα το αγαπημένο μου!
Και κάποια από τα πολλά, ειδικά “φέτος”, honourable mentions που αξίζουν εύφημου μνείας, ξεκινώντας από τα thrash “χωράφια”:
Metallica – Master of Puppets: Οι Metallica συνεχίζουν την ξέφρενη πορεία τους με το MoP, τελευταίο τους δίσκο με τον Cliff Burton, που χαίρει τεράστιας δημοφιλίας – όλως δικαίως - στις τάξεις των οπαδών. Παραδόξως βεβαία για κάποιους που ανέκαθεν επαίρονταν ότι δεν έχουν κάνει “τον ίδιο δίσκο δύο φορές”, ήδη από αυτό το πρώιμο στάδιο της καριέρας τους το σχήμα από το San Francisco βρέθηκε να επαναλαμβάνει το προηγούμενο, άκρως επιτυχημένο LP του, με το Master να πατάει ακριβώς πάνω στα χνάρια του RtL - μέχρι και η σειρά των τραγουδιών με τις ανάλογες διαθέσεις είναι παραπλήσια!
Megadeth – Peace Sells… Βut Who’s Buying: Όλη η πικρία του Mustaine για την συμπεριφορά “των άλλων” απέναντι του, όλη η θολούρα του από την επήρεια των ουσιών, ξέσπασαν σε αυτό το ορμητικό, ιδιοφυές δημιούργημα που ζέχνει ειρωνεία και attitude και έδειξε πως ούτε το thrash αλλά ούτε κι ο MegaDave είχαν εξαντλήσει τις δυνατότητες τους!
Flotsam And Jetsam - Doomsday for the Deceiver: Μια thrash πανδαισία είχαν να παρουσιάσουν οι Flots στο ντεμπούτο τους, και ούτε η απώλεια του Newsted που πήρε μετεγγραφή σε “μεγαλύτερη ομάδα” δεν έδειχνε ικανή να τους σταματήσει, αν κρίνουμε από το επόμενο τους, Το τι ακολούθησε είναι μια άλλη ιστορία.
Kreator - Pleasure to Kill: Ένας καταιγισμός ηχητικής βίας, ένα ανελέητο σφυροκόπημα, χαοτικό σε στιγμές, που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής, και αναγνωρίστηκε όχι μόνο σαν μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες των Kreator, αλλά και σαν ένας δίσκος που υπερέβη τα όρια του ιδιώματος του, προοιωνίζοντας το death metal των επόμενων ετών.
Dark Angel - Darkness Descends: Στο δεύτερο τους LP οι thrashers από το LA εξαπολύουν μια συμπαγή, αφιλόξενη ηχητική βιαιότητα, συγκρίσιμη μόνο με τους πιο ακραίους του είδους
Στο πεδίο του USPM τώρα, το πρώτο Crimson Glory βρίθει έμπνευσης και φαντασίας στεφανωμένο με την απόκοσμη (με κάθε καλή έννοια) ερμηνεία ενός Midnight, το Τhe Dark των Metal Church κοιτάζει στα μάτια το ντεμπούτο τους και αυτό νομίζω αρκεί για να το περιγράψει, το ομώνυμο των Fifth Angel είναι ένα από τα επιφανέστερα δείγματα της μελωδικής/progressive πτέρυγας και συγκεκριμένα της Σχολής των πρώιμων Queensrÿche, ενώ το The Deluge των Manilla Road ήταν ο αγαπημένος δίσκος του δημιουργού του, οπότε ποιοι είμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε!
) . πολυαγαπημένο
