Φανταστικά τα demo των Master’s Hammer και όχι τρομερά δυσεύρετα στα early 90s. Κάπου είχα τσιμπήσει το The Mass. Γενικώς τρομερή μπαντάρα.
1 Like
Μια υπενθύμιση ότι το 1987 οι Anthrax, Testament και Death Angel έβγαλαν τα καλύτερα άλμπουμ τους.
5 Likes
Για τους Testament το έλεγα για χρόνια αυτό, αλλά νομίζω πλέον πως το New Order ειναι καλύτερο στα σημεία.
Edit : έχει και το καλύτερο Destruction
2 Likes
1 Like
Εννοείται !!!
1 Like
Είπα κι εγώ θα είναι εύκολη χρονιά το 1987, αλλά φευ…
1. Candlemass – Nightfall
Το πρώτο τους ήταν η επιτομή της τελειότητας, όμως εδώ οι Σουηδοί μετατρέπονται σε κανονικό συγκρότημα με μέλη… πλήρους απασχόλησης, μεταξύ των οποίων και ο νέος τραγουδιστής με την τόσο ιδιαίτερη φωνή και παρουσιαστικό, και με έναν όγκο που συναγωνιζόταν αυτόν του νέου υλικού!
Οι Candlemass πλέον μοιάζουν έτοιμοι να σαρώσουν οτιδήποτε βρεθεί στον διάβα τους!
2. Celtic Frost – Into the Pandemonium
Οι Celtic Frost, αδιαφορώντας επιδεικτικά για το τι περίμεναν από αυτούς οπαδοί και εταιρεία, όπως και για το τι ήταν σε θέση να αντιληφθεί ο Τύπος, αφήνουν ελεύθερη να εκδηλωθεί η εξεζητημένη άποψη τους για την Τέχνη όπως και η ροπή τους προς το μεγαλειώδες. Σαν κάθε πρωτοπόρο έργο, και αυτό εδώ επόμενο ήταν να τύχει “χλιαρής” υποδοχής - για να το πούμε κομψά!
Η Noise διατηρούσε τις επιφυλάξεις της, ενώ η κριτική του Metal Forces με βαθμό ένα ολοστρόγγυλο 0 (σε κλίμακα με άριστα το 100, σημειωτέον!) έχει μείνει ιστορική!
Η δικαίωση έμελλε να έρθει ετεροχρονισμένα – όχι ότι τους ένοιαζε και καθόλου, βέβαια!
3. Voivod – Killing Technology
Σύμφωνοι, τα πρώτα τους ήταν επίσης αξιόλογα, όμως στον τρίτο τους δίσκο είναι που οι Voivod δείχνουν έτοιμοι να επεκτείνουν τα όρια, να σπάσουν τα στεγανά και να καταλύσουν τις συμβάσεις. Πρωτοπόροι, άρα και καταδικασμένοι να μείνουν στο ημίφως του underground, οι Καναδοί με τις δυσαρμονίες τους ξένιζαν ακόμη και τους thrash ομότεχνους τους, απαιτούσαν από το κοινό αμέριστη προσοχή για να γίνουν κατανοητοί και άφηναν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ακούγοντας το Killing Technology δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε εκστασιασμένοι: we are connected…
4. King Diamond – Abigail
Για τον δεύτερο του δίσκο, ο King θεώρησε ενδιαφέρον να επεκτείνει την ιδέα του concept album που υπήρχε σε ένα τμήμα μόνο του “Fatal Portrait” και να διηγηθεί μια ιστορία, τρόμου εννοείται, που να διατρέχει τη διάρκεια ολόκληρου του νέου LP. Όσο όμως τρομακτική και να ήταν αυτή η ιστορία, αυτό που πρωτίστως συναρπάζει είναι το μουσικό περιεχόμενο. Είναι, χωρίς υπερβολή, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η μουσική αξίζει να ακουστεί, αναδεικνύεται ορθότερα, συνοδεία των στίχων και, τις ακόμη σπανιότερες, όπου τίποτε δεν περισσεύει από ένα άψογο σύνολο – απεναντίας κάθε τραγούδι, κάθε αλλαγή, solo, αρμονία, είναι στην εντέλεια χωροθετημένο.
Πρόκειται για μια από τις κορυφές των metal eighties με όλη την βαρύτητα που φέρει μια τέτοια διαπίστωση.
5. Death - Scream Bloody Gore
O… Evil Chuck συνεργάστηκε στην πολυκύμαντη πορεία τους με πολλούς και ταλαντούχους όμως για το Sream Bloody Gore ευτύχησε να έχει μαζί του τον Chris Reifert που θα σχημάτιζε αργότερα τους Autopsy! Οι Death εδώ ορίζουν και ονοματίζουν το death metal (ναι, ξέρω, οι Possessed κλπ κλπ) , όμως αλίμονο σε όποιον νομίζει ότι το ντεμπούτο τους αναφέρεται μόνο για την ιστορική του αξία!
Και ένα κάρο honourable mentions (όσα χώρεσαν και κάποια που δεν νομίζω να αναφέρει κανείς άλλος), γιατί το 1987 δεν είναι ‘86 ούτε ‘88 και δεν θα είχε τόσο πολύ ενδιαφέρον, έτσι νόμιζα ο αφελής!
Guns ‘n’ Roses – Appetite for Destruction: Εδώ ντεμπουτάρει επίσημα η “πιο επικίνδυνη μπάντα του κόσμου” και εδώ είναι που δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο αυτό! Πέντε τύποι που πρακτικά διηγούνται μελοποιημένη την καθημερινότητα τους, ερμηνεύοντας με το θράσος και την αυτοπεποίθηση όσων δεν έχουν τίποτε απολύτως να χάσουν! Ένας εκρηκτικός συνδυασμός πέντε προσωπικοτήτων που μοιράζονται το ίδιο όραμα προτού καταρρεύσει υπό το βάρος των δημιουργικών τους διαφορών.
Και να σκεφτεί κανείς ότι παραλίγο να πέρναγε απαρατήρητο αν ο ίδιος ο Geffen δεν ζητούσε σαν χάρη από το MTV να παίξει το βίντεο του “…Jungle” μια φορά έστω και μεταμεσονύκτια ώρα, με τα υπόλοιπα να εμπίπτουν στη σφαίρα της rock ‘n’ roll μυθολογίας – τώρα ποιος έζησε καλά και ποιος καλύτερα είναι μια άλλη συζήτηση!
Jethro Tull - Crest of a Knave: Ο δίσκος της αναγέννησης των Jethro Tull στα δύσκολα eighties, μετά το ιστορικό χαμηλό του Under Wraps! Ένας δίσκος που αιφνιδίασε με την ποιότητά του όπως και για το γεγονός ότι τους απέφερε το βραβείο Grammy και μάλιστα στην πρωτοεμφανιζόμενή τότε κατηγορία “best hard rock /metal performance” το οποίο κέρδισαν, αντί για το φαβορί Metallica, προς μεγάλη έκπληξη όλων. Η έκπληξη δεν είχε βέβαια να κάνει με την αξία των δύο συγκροτημάτων – αλίμονο! – αλλά για το γεγονός ότι, όσο κι αν η μουσική των Tull χαρακτηρίζεται από θαυμαστή ποικιλομορφία, δύσκολα θα την κατέτασσε κάποιος στο heavy metal πλαίσιο! Ιστορική έμεινε και η καταχώρηση σε περιοδικό της εποχής με τον εύστοχο τίτλο: the flute is a heavy metal instrument!
Από εκεί και πέρα, το Refuge Denied των Sanctuary κάνει τα αποκαλυπτήρια ενός σπουδαίου σχήματος και μιας εξωπραγματικής φωνής και καμιά ανεπαρκής παραγωγή δεν μπορεί να το συσκοτίσει αυτό, οι Savatage όχι μόνο επιβίωσαν από το γενικώς και ειδικώς αποτυχημένο Fight for the Rock αλλά επανήλθαν με το μνημειώδες Hall of the Mountain King, το The Last Day των Καναδών Messiah Force είναι ένα από τα λαμπρότερα δείγματα του USPM ενώ οι Tyrant με το “Too Late to Pray”δημιούργησαν ένα album επικού κατά βάση heavy metal, τόσο ιδιαίτερου και άψογου που… δεν ήταν για όλο τον κόσμο!
Στα του thrash τώρα, και εκείθεν του Ατλαντικού, οι Anthrax ήταν πάντα ξεχωριστοί και μακριά από τα cliché, όμως με το Among the Living βρήκαν ακριβώς την ταυτότητα τους και κατοχύρωσαν την θέση τους μεταξύ της big four elite του είδους, το Legacy των Testament συνδυάζει βαρβαρότητα και μελωδικά leads σε ιδανικές αναλογίες και αναμενόμενα έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, ενώ στο Terror and Submission ντεμπούτο album των Holy Terror θα ακούσουμε thrash υψηλών ταχυτήτων που μπορεί ενίοτε να παρεκτρέπεται και σε hardcore ατραπούς, όμως διαθέτει ικανές δόσεις μελωδίας και power metal αισθητικής.
Από τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα θα ξεχωρίσουμε το φοβερό και τρομερό Persecution Mania των Sodom όπου θα ακούσουμε ανελέητο γερμανικό thrash από τους κορυφαίους, με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους συν την “απαραίτητη” στιχουργική που ταλαντεύεται μεταξύ θρησκευτικών “αναζητήσεων” και… αντιπολεμικής ρητορικής, με bonus μια απόλυτα επιτυχημένη διασκευή, ενώ το ότι δεν έχει μείνει κλασικό το R.I.P. των Coroner οφείλεται αποκλειστικά στα όσα καταπληκτικά έβγαλαν αυτοί οι Ελβετοί αργότερα!
23 Likes
Εγώ πάντως θα πεταχτώ να πω την άποψη μου γιατί θα σκάσω…
Η μουσική βιομηχανία είναι γεμάτη αφηγήματα, πάρα πολλές φορές ψευδή ή παραφουσκωμένα. Ειδικά το rock n’ roll χτίστηκε πάνω σε πολλούς ψεύτικους “μύθους” γιατί, εκτός των άλλων, πάνω του βασίζεται και το star system αλλά και η βιομηχανία μουσικών οργάνων - ο οποίος είναι ο τομέας που εργάζομαι εδώ και 15 χρόνια.
Επειδή λοιπόν εδώ είμαστε γέροι άνθρωποι κι όχι τίποτα έφηβοι για να αναπαράγουμε ότι χαζομάρα μας είπανε, ερωτώ:
-
Γιατί οι G n R ήταν η πιο “επικίνδυνη” μπάντα; Επειδή έτσι μας είπαν; Τι παραπάνω είχαν από τον Iggy Pop, τους Motley Crue ή κάθε 70s rock μπάντα;
-
Γιατί το Appetite το καλύτερο ντεμπούτο; Το πιο εμπορικό, ίσως, γιατί όμως καλύτερο από Sex Pistols, Joy Division, Pearl Jam κι ενα σωρο ακόμα άλμπουμ που μπορούμε να σκεφτούμε;
-
Τωρα σοβαρα, με τον Slash να έχει γνωρίσει προσωπικά όλο το Hollywood από όταν ήταν παιδί και να έχει τις πιο απίστευτες άκρες, ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι οι GNR ήταν τίποτα αλάνια; Βασικά, μια μικρή έρευνα να κάνεις, θα καταλάβεις πως πολλοί “σταρ” της μουσικής βιομηχανίας είναι εντελώς φτιαχτοί - ναι, και στο rock ισχύει - δηλαδή αληθινές μπάντες μεν, project των εταιριών δε. Εγώ όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι οι Guns ήταν ένα μεγάλο και πετυχημένο τέτοιο project, προφανώς έχουν υπάρξει και πολλά αποτυχημένα.
Προσοχή, τα λεω αυτά ενώ οι GnR με έχουν σημαδέψει. Δεν λέω ότι δεν ήταν φοβερή μπάντα, ήταν. Απλά λίγο με ενοχλούν τα στερεότυπα.
17 Likes
Ψευτομαγκες κωλοφεραντζας χολυγουντιανου αφηγηματος για το “rawk”.
Αλητεία ήταν ο Alan Vega που με το motorcycle chain στα 50φευγα του έδερνε κόσμο on stage.
Και είχαμε τον Axl να γράφει 30-λεπτες μπαλάντες για την μουρλέγκω που παντρεύτηκε και τον έκανε cuckold με το pool boy (αφου σαρεσε παραδεξου το).
Slash η μεγαλύτερη μπουρμπουληθρομπαφλότσα μοστ overrated guitarist εβερ.
Επρεπε να τον κανει spank η Great Kat. Hm wait that may have happened.
Sorry havent had coffee yet ΓΛΥΚΙΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ
Εγώ απλώς λέω ότι όλη η “επικινδυνότητα” των GnR, μια νύχτα του Lou Reed ή των Stooges.
4 Likes
Δυσκολη χρονια το 1987 για εμενα. Η πρωτη τριαδα μου ηταν δεδομενη αλλα καθε μερα αλλαζω τη σειρα. Για τις επομενες 2 θεσεις (και την δευτερη πενταδα) υπηρχαν καμια 20αρια πολυ δυνατες και περιπου ισαξιες ποιοτικα υποψηφιοτητες, τελικα ψηφισα με τη ΓΚΑΡΔΙΑ.
-
Anthrax- Among the living
-
Guns and roses - Appetite for destruction
-
Helloween- Keeper of the seven keys 1
-
Coroner- RIP
-
Candlemass- Nightfall
Δευτερη πεντάδα- γαμει ολοσχερως
Celtic frost- Into the pandemonium
Death- Scream bloody gore
Testament- Legacy
Savatage- Hall of the mountain king
Sodom- Persecution mania
Εξωφυλλο το Nightfall
Συλληπητηρια και απο εμενα @anhydriis για τη γιαγια σου, να ζησεις 100 χρονια να τη θυμασαι με αγαπη.
18 Likes
Όλα οκ παίδες, δεν μπόρεσαν να γίνουν ποτέ Lou Reed ή Cure οι Guns N’ Roses. Δεν χρειάζεται να τους το χτυπάμε.
Και μια νύχτα αυτονώνανε (πειραιώτικη διάλεκτος Τάσου Μητρόπουλου) <<< μια μέρα του Vikernes ή του Nodtveidt.
To τερματίζω για να πω ότι ζήτημα δεν ήταν η καθαυτό “επικινδυνότητα” των ίδιων των μελών των GnR αλλά η θέση του “Appetite” στο γενικότερο πολιτισμικό πλαίσιο της εποχής (ας πούμε γι’ αρχή των ΗΠΑ). Άλλο τα 60s και 70s, άλλο τα late 80s, υπάρχει η διαφαινόμενη πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, υπάρχει η όλη λογοκρισία και αίσθηση ότι αυτοί οι αλήτες οι νέοι θα διαλύσουν τα χρηστά ήθη της κοινωνίας (Tipper Gore, the Decline of Western Civilization documentary) και εκεί έρχεται και σκάει το “Appetite” το οποίο κατά τα φαινόμενα “μιλάει” σε υπερβολικά πολύ κόσμο την ώρα που δεν υπάρχει κάτι άλλο ίσως πιο μεστό να πιαστούν.
Οπότε το αν είναι project ή “φτιαχτό” ή αν τελικά τα μέλη τους δεν σνίφαραν τη μια γραμμή μετά την άλλη πάνω από βυζιά δεκάδων γκρούπις αλλά τα βράδια διάβαζαν τα ανεμοδαρμένα ύψη δεν έχει και πολλή σημασία. Αν και βέβαια το ότι ο Slash γνώριζε το μισό Χόλιγουντ της εποχής, μάλλον προς την πρώτη περίπτωση οδηγεί παρά στη δεύτερη, αλλά και πάλι δεν είναι το νόημα εδώ.
Από κει και πέρα εννοείται ότι 35 χρόνια μετά το να ωρύεται κανείς για το “πού πήγε η αλητεία των GnR” σίγουρα είναι λιγο γραφικό, από την άλλη βέβαια και το “ελα μωρέ, σιγά το πράμα” μάλλον απέχει αρκετά από την τότε πραγματικότητα.
14 Likes
that was fabulously poetic
5 Likes
Η φάση είναι λίγο “photo or it didn’t happen”. Οι Guns, όταν το Apettite πήρε τα πάνω του είχαν όλα τα μίντια από πίσω τους. Οπότε όλη αυτή η ροκ εν ρολ εξτραβαγκάνζα φούσκωσε πολύ. Δεν βρίσκω κάτι να τους προσάψω ως προς αυτό.
2 Likes
Για μένα πάντως, πάντα έχει σημασία και το ποιούς σοκάρει κάτι, και ποιοί το ανάγουν σε σοκαριστικό, ποιό το υπόβαθρό τους, η αντίληψή τους για επικινδυνότητα, τι άκουγαν, ποιό το μουσικό τους υπόβαθρο και τα πρότυπά τους, κλπ κλπ. Και φυσικά, πως όριζαν το mainstream αφήγημα.
Υπάρχει ο πομπός, υπάρχει και ο δέκτης…
Υ.Γ. Για να μην τις φάμε, μνημείο το “Appetite…”.
1 Like
Εγω δεν μιλάω για τους Guns, για τα labels και την βιομηχανία μιλάω. Σιγα να μην μειωσω την μουσική τους αξία.
@ChrisP έχω αντιθέτη γνώμη από εσενα για το πολιτιστικό προιόν του glam rock στο LA των 80s, νομίζω ότι αποτελούσε την χήνα με τα χρυσα αυγά για το rock της εποχής.
Σίγουρα αυτό έχει μεγάλη σημασία, δεν το συζητάμε και σίγουρα έχει να κάνει με την απήχηση που είχε εν τέλει το “Appetite”.
Από την άλλη όταν κάτι καταλήγει να αφορά σε πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (και από τη στιγμή που δεν έχουμε χρονομηχανή να πάμε να κάνουμε γκάλοπ πίσω στο '88) δεν είναι τόσο εύκολο να ορίσουμε το ποιος είναι ποιος και πολλές φορές καταλήγουμε να μιλάμε με όρους όπως “μέσος τάδε (αμερικάνος πχ)” το οποίο μπορεί να βολεύει την ευκολία της συζήτησης αλλά αν το δούμε λίγο πιο σφαιρικά έιναι μια τοποθέτηση που μαζοποιεί και χρησιμοποιείται εν τέλει λίγο για να δείξουμε ότι εμείς διαφέρουμε και δεν είμαστε αυτός ο “μέσος τάδε”.
Μα εγώ δεν είπα για το πολιτιστικό προϊόν του LA, εγώ είπα για το κοινωνικό, πολιτισμικό (και πολιτικό) πλαίσιο της εποχής.
Το ότι υπήρχε μια γενιά (ένα μέρος της έστω, που όπως είπαμε και παραπάνω θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε ποιο μέρος ήταν αυτό) που τελικά βρήκε την αντίδρασή της στο ανέμελο αφήγημα “sex, drugs, rock’n’roll” και το οποίο κυνηγήθηκε από την συντηρητική πλευρά των ΗΠΑ, δεν αναιρεί το ότι η μουσική βιομηχανία τάισε σαν ελληνίδα γιαγιά τη γενιά αυτή με δίσκους όπως το “Appetite”.
7 Likes
Το ερωτημα δεν ειναι τοσο αν οι GNR ηταν αλητεζ με εξαρχης λεφτα και κονε ή χωρις, οσο ο κοινωνικος αντικτυπος της εμφανισης τους, που οι λιγο μεγαλυτεροι τον ζησαμε κιολας, με τους “μετασεισμους” να κρατανε για πανω απο δεκαετια.
Μιλωντας για την ελληνικη κοινωνια των late 80s- early 90s ΠΡΟΦΑΝΩΣ και αυτα που πρεσβευαν οι GnR ηταν αρκετα επαναστατικα. Ηταν πιο επαναστατικα απο τον Ιγκη ή τους Μοτλευ ή απο καποιον αλλο? Δεν ξερω, τι σημασια εχει ομως να απαντησουμε αυτη την ερωτηση?
2 Likes
Όπως δεν αρκεί απλά να ζούμε στο σήμερα για να έχουμε ανάλυση για κάποια πράγματα με εργαλείο απλά την παρουσία μας, έτσι και δεν είναι θέμα χρονομηχανής για κάποια συμπεράσματα.
Επίσης, θα συμφωνούσα μαζί σου αν δεν γενικευες με τη σειρά σου και δεν κατεληγες σε ένα συμπέρασμα που μάλλον biased θα το έλεγα. Δεν έχει να κάνει με τον μέσο τάδε, όσο με κοινωνικά υποσύνολα, και ούτε μερικες επαναπλαισιωσεις στοχεύουν στον υποκειμενικό και εγωιστικό διαχωρισμό. Εκτός αν απλά πάμε με την λογική του ακραίου παραδείγματος για να καταλήξουμε σε ένα σχετικιστικο συμπέρασμα που δεν έχει και πραγματικό αντίκτυπο ή άποψη (και δεν εννοώ την, ορθή, αποφυγή απόλυτων απόψεων και βεβαιοτητων).
Είμαι οφτοπικ, οπότε σταματάω.
1 Like
Αμφιθέατρο το κάναμε το φόρουμ… 
Summary
5 Likes