Το ταλέντο σε έναν οργανισμό (όπως είναι μια μπάντα), δεν αφορά τη μουσική που παίζουν και πως την παίζουν αποκλειστικά. Η εμπορική επιτυχία (ιδίως όταν προσδιορίζεσαι και ως επαγγελματίας μουσικός ε) παίζει και αυτή ένα ρόλο από τους πολλούς.
Ον τόπικ, οι GNR θα χαραμίζονταν αν δεν έφταναν εκεί που έφτασαν ακόμη κι αν χάλασαν τη ρομαντική εικόνα του να κάνεις ναρκωτικά, να πίνεις 3 λίτρα αλκοόλ και να κάνεις σεξ κάθε 3ωρο με άλλον άνθρωπο
Δεν κατάλαβα αν είσαι gatekeeper και δε θες να εκδηλωθείς ή δεν είσαι
Όχι επειδή τους θεωρώ κουλούς ή οτιδήποτε, ίσα ίσα που ειδικά τον Σλας τον έχω για μεγάλο παίχτη. Απλά δεν αντέχω τον Άξελ. Ναι, τόσο απλό είναι για μένα.
Περαιτέρω, σε σχέση με το attitude, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω έναν διαχωρισμό. Αν ήταν ένας που κατά βάση έβγαζε την εικόνα του bad boy, αυτός πιστεύω ότι ήταν ο Άξελ. Ό,τι έχω συναντήσει σχετικό μ’ αυτόν μου ενισχύει αυτή την αίσθηση. Και μάλιστα επιτηδευμένη. Τύπου, κοιτάξτε με ρε σεις, όχι κοιτάξτε με πόσο αλήτης είμαι. Από την άλλη ο Σλας μου βγάζει ένα ανεπιτήδευτο κουλ. Ότι δηλαδή δεν προσπαθεί να το παίξει οτιδήποτε. Του βγαίνει φυσικά. And he’s all about the music.
Το επισημαίνω μόνο και μόνο γιατί είναι καλό να θυμόμαστε ότι η επιτυχία αλλού αλλάζει τα πάντα και αλλού, επί της ουσίας, μόνο το αποθεματικό του τραπεζικού λογαριασμού.
Δεν ξέρω ποιό είναι το κριτήριο για να “χαραμιστεί” κάποιος καλλιτέχνης, και αν αυτό είναι απλώς μετρήσιμο με την υστεροφημία και τα κέρδη, σε μια εμπορευματική και βιομηχανική (του θεάματος) αντίληψη περί τέχνης, και σε ποιό πλαίσιο θεωρεί ένα ακροατήριο που, από τη μια ψάχνει την επιβεβαίωση του γούστου του εν μέρει στις πωλήσεις και από την άλλη εκτιμά κάτι να παραμένει “ανόθευτο” και ρομαντικό. Δηλαδή πιό πολύ έχει να κάνει με την κοινότητα αυτό και τις αμφιθυμίες και αντιφάσεις της.
Για μένα, η φήμη και η κληρονομιά των GNR είναι αυτή που είναι για μια σειρά από λόγους, όλους δίκαιους και διαφορετικούς, μουσικούς και μη. Και αυτό είναι φαινόμενο.
Ακόμη και τα περί attitude, δεν μου λένε κάτι εμένα, γιατί έχει να κάνει πάντα σε ποιόν απευθύνεσαι. Ο δήθεν για κάποια άτομα, είναι αλήτης και ιδιοφυία για άλλα, και ο καλός μουσικός και κουλ για μερικά, είναι χαζό νερντ με 0 IQ για κάποια άλλα.
Έτσι και αλλιώς, για να το ευθυμήσω και λίγο, όταν έρθει το 2018, θα ψηφίζουμε πεντάδες και θα λέμε “η επιτυχία της αποτυχίας με έχει τρελάνει”
Α ναι, σωστά δεν ξέρεις το κριτήριο μου για να έχουμε κοινή βάση. Για μένα το κριτήριο είναι πόσους ανθρώπους “πιάνει” ο καλλιτέχνης, γιατί η μουσική για μένα έχει ως σκοπό να κάνει τους ανθρώπους να περνάνε καλά (όπως κι αν το αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτό). Τι θέλω να πω? Σκέφτομαι πως ένας καλλιτέχνης είναι πολύ πιο επιτυχημένος αν σε μια συναυλία του μαζεύει 32000 κόσμο αντί για 500, αν πουλάει 2εκ δίσκους αντί για 1550 ή αν έχει 152000 μηνιαίους listeners αντί για 1700 στο spotify. Όχι για το εμπορικό του πράγματος, αλλά γιατί περισσότερος κόσμος τον ακούει. Ακόμα κι αν η μουσική του είναι σκουπίδι για μένα ή να μην τον ακούω.
Μπορεί να πηγαίνει χέρι χέρι με την εμπορευματοποίηση, αλλά μέχρι να βρούμε άλλο τρόπο να το μετρήσουμε, δε με απασχολεί και ιδιαίτερα.
ΟΚ, με κάλυψες, έχω άλλη άποψη για το σκοπό της μουσικής, και φυσικά της επιτυχίας, οπότε μάλλον δεν συμμερίζομαι την ερμηνεία σου, και φυσικά θεωρώ πως δεν είναι μετρήσικα κάποια πράγματα, υπό αυτή την έννοια που τα θέτεις, άρα και όχι κατ’ ανάγκη εμπορευματοποιημένα υποχρεωτικά.
Ένα τελευταίο, γιατί είμαστε οφφτοπικ πολύ, και έχω και πολλά να κάνω στη δουλειά, εγώ προσωπικά δεν έχω δει κανέναν του “mainstream” να λέει αυτός σας σκίζει γιατί πουλάει περισσότερο.
Όλες αυτές οι κουβέντες ξεκινούν σχέδον πάντα από κάτω, γιατί κάποια μπάντα δεν παίρνει την αναγνώριση που νομίζει ο ακροατής τους ότι αξίζει. Πράγμα παράδοξο, γιατί αν τον ρωτήσεις τι εννοεί με αυτό, καταλήγει στο ότι δεν την ακούει περισσότερο κόσμος παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους, ενώ όταν η κουβέντα πάει στο τι εννοούμε μουσική αναγνώριση, η απάντηση συνήθως είναι “αυτά δεν είναι μετρήσιμα”. Μπορεί να είναι anecdotal evidence, αλλά τι έχω παρατηρήσει εγώ λέω, ε
Όπως ο καθένας ακούει τις ομπσκιούρ μουσικούλες του και η αντίστοιχη μπάντα παίρνει ό,τι της αξίζει (ό,τι κι αν είναι αυτό), έτσι και οι GNR και οι κάθε GNR παίρνουν ό,τι τους αξίζει. Αν τυγχάνει αυτό να είναι λεφτά, φήμη, δόξα, δε θα έπρεπε να νοιάζει κανέναν που ισχυρίζεται ότι αυτά δεν έχουν θέση στο πως αξιολογείται ο μουσικός και η μουσική.
Ένα τελευταίο (καλά δεν ξέρω, μπορεί) κι από μένα.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι GnR έχουν βγάλει πολλά λεφτά.
Αφού δεν τα πήραν από μένα, ας τα βγάλουν κι ας τα κάψουν κιόλας αν δεν ξέρουν τι να τα κάνουν.
Το πρόβλημα είναι ότι επειδή η μουσική βιομηχανία λειτουργεί με “αντικειμενικά κριτήρια” και “μετρήσιμους δείκτες”, ένα σωρό συγκροτήματα κάθε μέρα μπουχτίζουν και λένε “τέλος”. Συγκροτήματα που ΟΚ μπορεί να μην “είναι για παραπάνω” (τουλάχιστον έκαναν την προσπάθειά τους οι κακομοίρηδες) αλλά αυτό που κάνουν αφορά μια μικρή έστω μερίδα μουσικόφιλου κοινού, το οποίο έτσι το στερείται αυτό. Και αφού σε κάποιους αρέσουν τα μαθηματικά, καλύτερα μην αθροίσουμε όλους τους μετοπουλιστοχέρι από όλες αυτές τις άδοξες ιστορίες, γιατί τότε όλους τους χειροκροτητές των ροκστάρς που “παίρνουν ό,τι τους αξίζει” θα τους βλέπεις στο κλασικό σκηνικό με το απλωμένο χέρι πάνω από την επιφάνεια του νερού όπως σε κάτι Jaws ή του χώματος όπως σε κάτι Night of the Living Dead. Λίγο οξυγόνο γκνννννννχ.
Βαριέμαι ανελέητα την μισή δισκογραφία των GNR (λολ λες και έχει και πολύ όγκο αλλά λέμε τώρα) και τους θεωρώ μια μπάντα που πέθανε το 1995 και έκτοτε η προσφορά της στην τέχνη και στην ζωή γενικότερα είναι ίση με το μηδέν, αλλά με αυτά που διαβάζω εδώ μέσα θα με κάνετε να βάλω το Appetite For Destruction στην λίστα μου και δεν ξέρω ακόμα αν χωράει (that’s what she said). Σίγουρα Depeche Mode , Michael Jackson, Savatage και Whitesnake είναι κλειδωμένες θέσεις, οπότε κάτσε να δω τι θα πρέπει να βγάλω…
Κάπου λίγο φρένο με τα hot takes. Άλλο το να μην γουστάρει κάποιος την μουσική των GNR, άλλο το να μην τους γουσταρει ως περσόνες, κι άλλο το να φτάνουμε στο σημείο να λέμε ότι δεν έκαναν και τίποτα ιδιαίτερο και δεν ήταν και καμία φοβερή αλητεία, επειδή τους έπαιζε το MTV ξέρω γω. Το MTV των 80ς και 90ς ήταν ο ορισμός του Safe Space για όσες γενιές γουστάραν μουσικές όχι και τόσο διαδεδομένες, και για όσους ήθελαν να νιώσουν πως ανήκουν κι αυτοί στην κοινωνία, παρά την εμφάνιση τους και τα μουσικά τους γούστα. Το 1987 και το 1990, και το 1992 η ανέλιξη συγκροτημάτων όπως οι GNR και οι Metallica στο mainstream ήταν ο ορισμός της επανάστασης , δεν χρειάζεται να τα μηδενιζετε όλα επειδή ξέρω γω υπάρχουν μπάντες με 56 οπαδούς που το έκαναν πιο αληθινά και πιο αλητικα.
Επειδή λοιδόρησες αυτό που είπα το Spotify το λέω αυτό, καλώς ή κακώς (υπερβολικά καλώς για μένα) πια έχουμε φτάσει στο σημείο να κυκλοφορεί μουσική από παντού και από περισσότερο κόσμο, λόγω της τεχνολογίας. Μπορεί να μην είναι συμβατό με ό,τι γινόταν πριν, αλλά ο κόσμος εξελίσσεται.
Η μουσική βιομηχανία δεν είναι πια αυτή που απ’ ότι καταλαβαίνω ότι εννοείς ότι είναι από το post σου, και σε αυτό το πλαίσιο που θέτεις, είναι στο χειρότερό της σημείο εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς γυρισμό. Youtube, Patreon, Periscope (παλιότερα), Spotify, Soundcloud και ένα σωρό άλλες πλατφόρμες υπάρχουν, όπου ο κάθε μουσικός ανεβάζει τη μουσική του για σένα να την βρεις. Ίσα ίσα πια, έχεις πραγματικά απείρως πολύ περισσότερες ευκαιρίες να ακούσεις ομπσκιούρ μουσικούλα, απ’ ότι παλιότερα.
Αν σε ενδιαφέρει, δες αυτό το βιντεάκι από έναν youtube μουσικό (που τον ακολουθούν 387k άνθρωποι, άρα για μένα είναι μια χαρά επιτυχημένος) μιλώντας λίγο γι’ αυτά που λέω παραπάνω.
Μάλιστα έβγαλε και με τη μπάντα του ένα thrash metal album αυτή τη βδομάδα, απ’ ότι φαίνεται πάει για τα γκαφρά
Εννοώ ότι δεν θα ασχοληθεί άνθρωπος. Γιατί αυτό το παλικάρι, είτε του αρέσει είτε όχι, πλέον στις συνειδήσεις του κόσμου είναι “εκείνος ο Άγγλος χαβαλές που παίζει με αστείο τρόπο Maiden και Slayer στο ίντερνετ”.
Όπως δεν ασχολείται κανείς και με το συγκρότημα εκείνου του τύπου από το Ten Second Songs, κι ας μαζεύει εκατομμύρια θεατές κάθε φορά που τραγουδάει Linkin Park στο ύφος του Bob Marley ή Μάνο Χατζιδάκι στο ύφος των Duran Duran.
Απλά δεν καταλαβαίνω, γιατί ήταν σημαντικό να τονίσεις ότι θα πάει άπατος == δε θα ασχοληθεί κανένας μαζί του, και πως αυτό δεν έχει σχέση με την εμπορικότητα του
Η μουσική δεν έχει σκοπό να κάνει κάποιον να περνάει καλά. Είναι εκφραστικό μέσο. Αρα υπάρχει μουσική που έχει σκοπό να περνάς καλά και μουσική που δεν έχει κανέναν τέτοιο σκοπό.
