Όλα καλά 100%
Ρώτησα τον Τζέημς αν έχει μετανιώσει κάτι στο Τζαστις, και μου είπε ότι:
(Α) δε θα είχε κάνει τόσα πολλά wedgies στον Newkid και ότι
(Β) αν μπορουσε να πάει πίσω στο 1988, θα είχε πει στον εαυτό του να γράψει στίχους τους οποίους δε θα έβρισκε προβληματικούς κάποιος Έλληνας 30 χρόνια μικρότερος στην Ελλάδα του 2023
Άρα όλοι ευτυχισμένοι, μόνο αγάπη
δεν θυμάμαι να έχει έχει αναφερθεί αυτή η μπαντάρα , που φαντάζομαι στη συλλογική συνείδηση μάλλον θεωρείται one hit wonder. Αδίκως … αξίζουν μια παραπάνω αυτιά απ’ όσους ίσως ενδιαφέρονται
υπερέπος ομολογουμένως
τυχαία σειρά
αν την παλεύετε με την κιθαριστική shred μουσική , αυτό το παιδί ήταν διαμάντι. 19 χρονών τότε. Δυστυχώς ένα χρόνο μετά του έλαχε ίσως η χειρότερη πάθηση που μπορεί να πάθει άνθρωπος
Bon Jovi - New Jersey
Danzig - Danzig
Fates Warning - No Exit
Megadeth - So Far, So Good… So What!
Ozzy Osbourne - No Rest For The Wicked
όταν συστήνεσαι με το Miracle Man στον κόσμο , ε είσαι ωραίος κιθαρίστας
Πρώτος δίσκος με τον βλαμμένο . Δώστε του μια ευκαιρία , είναι πιο καλός απ’ όσο ίσως του πιστώνεται
Runnig Wild - Port Royal
Sanctuary - Refuge Denied
Testament - The New Order
Manowar - Kings of Metal
Δισκάρα, δεν ακούω κουβέντα
Slayer - South of Heaven
King Diamond - Them
Metallica - …And Justice For All
Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
5. Death - Leprosy
Οι Death μου αρέσουν υπερβολικά πολύ για τύπο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να νιώσει με το ιδίωμα , τουλαχ. όσο έχει νιώσει με τη συγκεκριμένη μπάντα. Αψεγάδιαστος δίσκος , απίθανος ήχος , ριφφ κλπ
4. Bathory - Blood Fire Death
σκεπτόμενος τι να γράψω κατέληξα ότι ταιριάζει γάντι η αποπάνω πρόταση αλλάζοντάς όνομα μπάντας
Οι Bathory μου αρέσουν υπερβολικά πολύ για τύπο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να νιώσει με το ιδίωμα , τουλαχ. όσο έχει νιώσει με τη συγκεκριμένη μπάντα. Αψεγάδιαστος δίσκος , απίθανος ήχος , ριφφ → προσθέτω και ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ . Μια άλλη όψη του επικού που μου αρέσει περισσότερο από κάθε άλλη
το ομώνυμο είναι υπερέπος
3. Queensryche - Operation: Mindcrime
Η χρονιά των μεγάλων φωνών , εδώ ίσως η αρτιότερη . Διαμάντι
2. Helloween - Keeper of the Seven Keys: Part II
Τι να γράψω μωρέ για Helloween τώρα ; Κλαίγαμε στη Σόφια το 2017 . Εντάξει είμαστε ;;
1. Crimson Glory - Transcendence
Θες λίγο να συνέλθεις μετά από αυτά που ακούς . Ίσως θες και τσιγάρο
Painted Skies απ’ τα καλύτερα κομμάτια του είδους .
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ
Κάτι σαν το 6G στο Allou Fun Park το αίσθημα κατά την ακρόαση . Αυτά
Και το Them θα το άξιζε
Και το Leprosy
πήγα όμως με το Bathory
Αν σου αρεσει το ροξετ περισσοτερο απο ολους τους δισκους που βγηκαν το 88 δεν μου πεφτει λογος. Σιγουρα ομως χρειαζεται να επανεξετασεις γιατι βρισκεσαι σε ενα φορουμ για το rock. Και εμεις να επανεξετασουμε γιατι σε παιρνουμε στα σοβαρα
Νομιζω οτι πρεπει να αποδεχτει το φαμιλυ οτι ο τζεημς ειναι ενας βλαχος ρεντνεκ και οχι αναρχοκομμουνιστης. Θα μειωσει πολλες απο τις αδιεξοδες συζητησεις. Παντα ηταν οπου φυσαει ο ανεμος ποτε ιδεολογικα προσανατολισμενος (στην καλυτερη).
1988 → Δε σου κάνω τον λ-άγιο-ς, αχ αμάρτησα 
10. CORONER “Punishment for Decadence”
Ας ξεκινήσουμε με Ελβετούς λοιπόν, μια και οι CORONER μπαίνουν για τα καλά στον ευρω-θρας χάρτη που αν με ρωτάτε προτιμώ να τον περιδιαβαίνω 100 φορές περισσότερο από τον αμερικάνικο (εξαιρέσεις φυσικά πάντοτε υπάρχουν). Μπορεί στο “Punishment…” ακόμα να μην έχουν βρει το peak της ιδιαιτερότητάς τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα λικνίσουμε λάγνα (#not) τους σβέρκους μας στα στακάτα riffs τους.
9. RUNNING WILD “Port Royal”
Ε ναι, λοιπόν, κάπου ώπα με τη σοβαροφάνεια στο μέταλ μας! Θέλουμε να διασκεδάσουμε και λίγο βρε αδερφέ, αλλά θέλουμε να το κάνουμε σωστά και όχι ξεδιάντροπα. Προσωπικά λοιπόν, δεν βρίσκω κάτι καλύτερο από το δεύτερο πειρατικό (ναι κύριε πειρατικό, δηλαδή κάτι λαδωμένοι αμερικάνοι που το παίζουν βάηκινγκς είναι καλύτεροι; ) άλμπουμ του Rock’n’Rolf και λοιπού πληρώματος. Ριφάρες ασταμάτητες, ένταση στο φουλ, διάθεση στα ύψη.
8. SABBAT “History of a Time to Come”
Να, αμέσως-αμέσως άλλο ένα παράδειγμα του πολυποίκιλου ευρω-θρας. «Ευρω» λέμε τώρα, γιατί οι Βρετανοί είναι μια κατηγορία μόνοι τους και ο κυρ Martin πριν σκαρώσει το πανεπιστήμιο δρόμου με τους SKYCLAD, έδινε άλλου τύπου διαλέξεις, με τις ξυραφένιες κιθάρες του Andy Sneap να ντύνουν τα γδαρμένα φωνητικά του σε ένα παγανιστικό thrash που επηρέασε ως και μαυρομέταλλους.
7. SLAYER “South of Heaven”
Η αποθέωση της μουσικής ιδιοφυίας του Hanneman βρίσκεται εδώ. “Reign…” ούτε μπορούσε να ξαναβγεί, ούτε και χρειαζόταν εδώ που τα λέμε, οπότε πάρτε ένα βαρβάτο mid-tempo βιτριόλι και πετάξτε το όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο. Το ομώνυμο μπορεί να είναι και το πιο συγκλονιστικό κομμάτι που έγραψαν ποτέ.
6. METALLICA “…And Justice for All”
Όταν η απώλεια δεν γίνεται συνήθεια (ευτυχώς), τότε γίνεται οργή και ξερνάει τα πιο βαθιά σκοτάδια. Το εναπομείναν τρίο ποτέ δεν ακούστηκε τόσο ιδιαίτερο, για να μην πω απόκοσμο. Το “Blackened” είναι το αγαπημένο μου opener, το ομώνυμο είναι το αγαπημένο μου ομώνυμο (μακράν, σόρι Μάστερ). To “One” απ’ την άλλη ποτέ δε μου είπε τόσα όσα στους περισσότερους, ήταν λίγο κράχτης, αλλά το “Harvester…” απ’ την άλλη, αχ αυτό το “Harvester”… Α, ΚΑΙ ΣΤ’ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΤΕ ΤΟ ΜΠΑΣΟ.
MINISTRY “The Land of Rape and Honey”
Πριν ο μπάρμπα Al φέρει τον Mike τον Scaccia, και γενικώς πριν παραδοθεί στη χάρη της ηλεκτρικής κιθάρας, σκάρωνε (πάντα μαζί με τον Barker) ωραιότατα πριόνια (ναι ξέρω και αυτά έχουν κιθάρες, αλλά σε ξεκάθαρα συμπληρωματικό ρόλο) για ασταμάτητο χορό και ιδρώτα, με ένα διάλειμμά στο “Hizbollah” να πάμε να ρίξουμε μια ρουκέτα στους απέναντι και μετά πάλι πίσω στα dancefloors.
VOIVOD “Dimension Hatross”
Ω θεοί του αβάντ, του γκαρντ και του μέταλ, σε τι είδους περιπτύξεις μπλεχτήκατε για να προκύψει αυτό το τερατούργημα; Είχα γράψει ότι το “Killing…” ενδεχομένως να είναι και καλύτερο, τώρα ανασκευάζω (άμα το ξαναβάλω βέβαια, μπορεί πάλι να αλλάξω γνώμη), σε κάθε περίπτωση το “Dimension Hatross”, το οποίο μου πήρε χρόνια να το χωνέψω, είναι ταυτόχρονα μια σπουδή στο παρελθόν, το πάρον και το μέλλον, και το ότι το ακούω σε μετέπειτα δίσκους-ογκολίθους της προσωπικής μου all-time classic λίστας το κάνει ακόμα πιο συγκλονιστικό. Bonus το cover art που -μεταξύ άλλων- θυμίζει κόμικς αλλά και γραφικά παιχνιδιών μιας άλλης εποχής.
DEAD CAN DANCE “The Serpent’s Egg”
Περίπου ισχύουν τα ίδια που είχα γράψει και «πέρυσι», μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στη μουσική πρόταση του ντουέτου. Στο “Serpent’s Egg” νιώθω πως είναι πιο κρυπτικοί/αλληγορικοί, αν και το “Host of Seraphim” (θυμάστε τη σκηνή στο “The Mist” φαντάζομαι) ανοίγει εμφατικά τον δίσκο. Το “Severance” από την άλλη με αυτό το μαγικό synth υπόστρωμα είναι ένα ταξίδι ολόκληρο από μόνο του και ας διαρκεί μόλις ένα τρίλεπτο και κάτι. Και τότε το “Ullyses” τι είναι, μου λές;;
IRON MAIDEN “Seventh Son of a Seventh Son”
Δεν ξέρω τι άστρα συνωμότησαν και οι κύριοι εδώ πέρα αποφάσισαν να πετάξουν στο καζάνι όλα μα όλα τα στοιχεία που εγώ προσωπικά αγάπησα στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Θες ένα concept απ’ το σύμπαν του “Revelations”, πάρτο (με αποκορύφωμα το σημείο του “The Evil that Men Do”). Θες τις γνωστές δισολίες, άφθονες κι εδώ. Θες τα σύνθια του “Somewhere…” αλλά (ΕΥΤΥΧΩΣ!) χωρίς τους πλατειασμούς που έμενα μου έκαναν τον συγκεκριμένο δίσκο τέρμα βαρετό, τα έχεις και αυτά! Πάρε κι ένα κλείσιμο με τη μελαγχολία του “Only the Good Die Young” κι έγινες. Καλύτερος δίσκος MAIDEN . & -
FIELDS OF THE NEPHILIM “The Nephilim”
Fun fact, επειδή στο μυαλό μου ως ένα σημείο οι FIELDS είναι συνυφασμένοι με το “Revelations” DVD (το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως πρώτη επαφή), στο μενού του οποίου παίζουν οι εναρκτήριες, μυστηριακές νότες του “Watchman”, πάντα έχω την εντύπωση ότι το “Nephilim” ξεκινάει με αυτό και πάντα (ακόμα και τώρα που το ξανακούω) εκπλήσσομαι που τελικά opener είναι η Ενδεμονιάδα.
Τέλος πάντων, όπως είπε και ο συν-μπίστης @Lupin , βάλτε μου ένα όπλο στον κρόταφο για να διαλέξω και πολύ πιθανό είναι το χέρι να πάει πρώτα εδώ. Αυτά που συμβαίνουν στο δεύτερο άλμπουμ των McCoy, Pettit, WrightX2 & Yates (FIELDS ήταν ΟΛΟΙ, όχι μόνο ο Κάρολος) δεν έχουν προηγούμενο, δεν έχουν και επόμενο. “Moonchild” και όπως το χορεύω σε κάποιο goth club μοιάζει σαν να αιωρούμαι τραγουδώντας “lower me down…”. “Phobia” γιατί ναι ρε, οι μότορχεντ ζουν και στα σκοτάδια άμα λάχει. “Celebrate” για λίγη ενδοσκόπήση και “Love Under Will” για λίγο Aleister ακόμα…
Και “Last Exit for the Lost” (δείτε το στo “Forever Remain” video) γιατί είναι το κομμάτι ΜΟΥ, αυτό που πάντα θα ακούω στο τέρμα, πάντα σε trance γιατί “this could be my last regress…” και πάντα θα ελπίζω στο τέλος να μην επανέλθω ποτέ και να Μείνω στο Διηνεκές να περιπλανιέμαι “up and down the halls”…
Οι κατά τόπους νεκρομεταλλικές σκηνές βράζουν, στο Μιζούρι ας πούμε ένα απίθανο κιθαριστικό δίδυμο μαζί μ’ έναν χαρισματικό (καλλιτεχνικά γιατί κατά τ’ άλλα χέστα) vocalist/μπασίστα ξεκινάνε να σπέρνουν τον όλεθρο ως ORDER FROM CHAOS, ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα που εμφανίστηκαν ποτέ στον συγκεκριμένο ήχο.
Στο λαμπερό Las Vegas απ’ την άλλη, οι GOATLORD πραγματοποιούν ίσως την πρώτη σαφή απόπειρα μείξης του death με τις αργές ταχύτητες του doom και στο δεύτερο demo τους (το οποίο ίσως είναι για ρεκόρ γκίνες με τα 70 του λεπτά και ρεκόρ κακογουστιάς με το πανάθλιο εξώφυλλο) δίνουν μεταξύ άλλων ένα από τα πρώτα trademark κομμάτια αυτού του ήχου, το “Acid Orgy”.
O δε Chris ο Reifert, αφού έβαλε τη σφραγίδα του στο ντεμπούτο των DEATH, είπε να δώσει στο ιδίωμα ακόμα μεγαλύτερη υπόσταση. Περισσότερα «του χρόνου»…
Αλλαγή ηπείρου τώρα, καθώς κάτι παιδαρέλια από το Kolbotn αποφασίζουν να σκάσουν μύτη. Ακόμα πολύ άγουροι ωστόσο το νεκρομεταλλικό αποτύπωμά τους που ξεκινά εδώ και θα ολοκληρωθεί τρία χρόνια αργότερα, πριν αλλάξουν εντελώς όραμα, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αδιάφορο!
Κι αφού ξεκινήσαμε με Ελβετούς, ας τελειώσουμε με τέτοιους! Οι SAMAEL, πανάξιοι απόγονοι των μεντόρων CELTIC FROST, και παραγνωρισμένοι ηγέτες -μεταξύ άλλων- του κεντρο-νοτιοευρωπαϊκού τόξου (δική μου έμπνευση αυτή), ξεκινούν κάπου εδώ το ταξίδι τους στους ωκεανούς του μαύρου μέταλλου.
Α, τον ρώτησες; Κομπλέ, έτσι θα είναι όπως τα λες. Για να δω.
Ναι, μόνο εγώ είμαι και τώρα, τεκαν ξερω γω, αλλά δεν πειράζει, δεν περίμενα κάτι περισσότερο, ίσως τρύπησε και ταβάνι η απάντηση.
Πω πω, μόνο έτσι το κάνω εικόνα αυτό το κομμάτι πλέον.
Καταρχάς να πω ότι θεωρώ λανθασμένη την κατηγοριοποίηση ιστορικών συμβόλων έχοντας ως βάση μεταγενέστερες εννοιες, αλλά τέλος πάντων να δεχτώ ότι το φιδάκι και το Don’t Tread On Me έχουν κάτι το “γκρίζο”. Θα με ενδιέφερε όμως η άποψη σας για το πως θεωρείτε προβληματικούς τους στίχους του And Justice.
Αναρωτιέμαι πόσοι βλάχοι ρεντνετ έχουν γράψει αντι-Μακαρθικά τραγούδια στις ΗΠΑ, σαν το Shortest Straw (για να είμαστε και επίκαιροι).
Ενταξει - μην σας χαλασουμε και την ουτοπια. Δεν ειναι μαλακας βλαχος ρεντνεκ που κυνηγαει για την πλακα του και επι χρονια εκανε μπουλινγκ στον τζεησον.
Αναρχοαυτονομος ειναι. Συνεχιστε
Προσωπικά δε βλέπω τίποτα γκρίζο στη χρήση του φιδιού εκείνη την εποχή. Γι’ αυτό και έφερα σαν παράδειγμα στον Αποστόλη το Street Patrol, που ήταν και σύγχρονο (1990) και στην ίδια περιοχή (SF) και όσες άλλες κοινωνικές ή πολιτικές ομάδες το χρησιμοποιούσαν μέχρι το 1991 (που το έκαναν οι Metallica).
Η σύνδεση του έχει (ή είχε εκείνη την εποχή για να μιλάμε σε σωστή βάση) να κάνει περισσότερο με τις ατομικές ελευθερίες σε σχέση με το κράτος. Και διαβάζοντας πχ τους στίχους του Eye of the Beholder, δεν ήταν κάτι καινούργιο για τον Hetfield (παρόμοια θέματα πιάνει και σήμερα - βλέπε You Must Burn). Το Eye of the Beholder πχ μιλάει για τον περιορισμό της ελευθερίας και της έκφρασης από το νόμο (και έχει στιχάρες). Τo Shortest Straw μιλάει για τις διώξεις των κομμουνιστών στις ΗΠΑ. Δεν είναι “αναρχοκομμουνιστής” για να το κάνω νιανια σε όσους έχουν προσέγγιση άσπρο/μαύρο, αλλά στο θέμα ελευθερίας λόγου και έκφρασης ήταν πάντα συνεπής.
Για μένα το μόνο προβληματικό (που ανέφερα παραπάνω) ήταν ότι όλη αυτή η κοινωνική κριτική του (Blackened - περιβαλλοντικό, Justice - διαφθορά, Dyers Eve - γονείς κοκ) ήταν περισσότερο προϊόν οργής. Αλλά ο τρόπος που μετέφερε αυτή την οργή του στο χαρτί είναι εξαιρετικός για μένα, οι στίχοι του στο Justice είναι από τους καλύτερους που έγραψε ποτέ.
Δεν ρωτας και τον τζεησον για την συνεπεια;
Σε καμία ώρα που θα βγούμε για καφέ θα το ρωτήσω. Θα έρθει και ο Βruce να μας αναπτύξει με συνέπεια τις απόψεις του περί Brexit.
Κλασική απαντηση φαμιλυ.
Εχω πει αρκετες φορες οτι ο μπρους ειναι μαλακας.
Μην σου χαλαω το ινδαλμα…
Πολύ ωραία η φάση που προσπαθείτε να βγάλετε συμπεράσματα για μια εποχή που δε ζήσατε (μιλάμε για 35 χρόνια πριν), σε μια ήπειρο που μάλλον ακόμα δεν έχετε πατήσει και σχεδόν σίγουρα δεν έχετε ζήσει.
Είναι λίγο βαρετό να κρίνεις με βάση τα σύγχρονα βιώματα, τι έκαναν άνθρωποι άλλη εποχή και να τους τη λες γι’αυτό. Ον τοπίκ, όσες συνεντεύξεις έχω δει σύγχρονες του James, μια χαρά άνθρωπος φαίνεται. Έκανε λάθη? Σίγουρα. Τα ξέρουμε ποια είναι? Όχι, γιατί απλά βλέπουμε αυτό που μας πουλάει από την μπάντα του. Αν μας ενοχλεί το bullying στον Jason, ας θυμηθείτε κι εσείς αν κάνατε bullying στα 90s που πηγαίνατε σχολείο ή αν το βλέπατε και δε σας φαινόταν και τίποτα ιδιαίτερο ξέρω γω.
Και για να μη γυρνάει στο whataboutism, όποιος περιμένει πολιτικές τοποθετήσεις από επαγγελματίες μουσικούς, πιθανότατα το πρόβλημα το έχει ο ίδιος στο πως αντιλαμβάνεται τις θέσεις των άλλων. Ένας αναρχοαυτόνομος που αναφέρθηκε παραπάνω πχ, σίγουρα στις διάφορες επαγγελματικές του δραστηριότητες συμπεριφέρεται πάντα ως αναρχοαυτόνομος δηλαδή ε?
Εν κατακλείδι, πονάει ο γαμιάς Τζέιμς που κυμάτισε την αστερόεσσα παντού 
όταν ένας δημόσια παρουσιάζει έργο με πολιτική χροιά, θα κρίνεται για αυτό, πολιτικά, όχι βιωματικά, που για μένα ως προοπτική ανάλυσης είναι πιο άστοχη και από τον Jordan Poole. Αν δεν αρέσει αυτό, ξυδάκι, ο κόσμος δεν είναι 0-1. Ευτυχώς.
1. Nick Cave & The Bad Seeds - Tender Prey
Ενας λατρεμενος μου δισκος, με το αγαπημενο μου τραγουδι το Mercy Seat (αν και προσωπικα επειδή μεγαλωνοντας ειχε πεσει στα χερια μου το βινυλιο Live Seed από τη μεγαλυτερη αδερφη, ακομα προτιμω εκεινη την εκτελεση από αυτή του δισκου).
Ενας δισκος που ο Νick βγαινει από τα στενα ορια του punk/goth και μαζι με τους Bad Seeds, δημιουργουν τον ηχο τους και βαζουν μια αρχη σε όλα αυτά που θα ακολουθησουν.
Με διαφορες σημαντικες προσθηκες στο line up (Kid Congo, Roland Wolf), που αποδειχτηκαν τρομερα πετυχημενες, μαζι τους τιτανες Blixa / Mich Harvey αλλα και την αριστουργηματικη εκτελεση και στιχογραφια του Nick, μιλαμε για ένα αλμπουμ μνημειο.
2. Sonic Youth - Daydream Nation
Μιλωντας για μνημεια, άλλος ενας δισκος oροσημο στο μουσικο προσκηνιο.
Ένα ακουσμα που θα σε κανει να απορεις ποσο γαμημενα μπροστα ηταν αυτή η μπαντα.
Τη προηγουμενη χρονια δε τους εβαλα στη 5αδα – γιατι πιστευω ότι το You’re Living All Over Me ηταν παρα πολύ καλο για να μη μπει) αλλα φετος δε το γλιτωναν.
Μια κυκλοφορια που προσπαθησαν να αντιγραψουν παρα πολλες μπαντες που ακολουθησαν, και καταφερε με τροπο πρωτοποριακα δημιουργικο να πλασει ένα δικο της ηχο μεταξυ indie, alternative, grunge, hardcore, avant garde, pop, μεχρι και μεταλ ρε στο απιστευτο Cross the Breeze.
Δε περιγραφω άλλο.
3. Metallica - …And Justice for All
Νομιζω ότι το φαμιλυ μας καλυψε με τα κατεβατα οσον αφορα αυτόν τον πολύ μεγαλο δισκο.
Χιλιαδες plays ανα τα χρονια, και σε διαφορετικες φασεις μεγαλωνοντας παρατηρω ότι κολλουσα και σε διαφορετικο κομματι. Όπως πολύ σωστα αναφερθηκε, ενας δισκος που αρχιζει με Blackened καταλαβαινεις τι θα ακολουθησει. Οποιος δε το εχει στη 10αδα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ε ψεύδεται απλα.
4. Death – Leprosy
Δισκος αλητειας και αγαπημενος για γυμναστηριο/τρεξιμο 
.
Εχει αγαπηθει παρα πολύ από μεταλλαδες διαφορων γενιων και θα συμφωνησω με @apostolisza8 ότι μετα από αυτόν καπου θα με χασει προσωπικα ο Τσακ. Ακομα τον ακουω και πορωνομαι σα την πρωτη φορα.
5. Bathory - Blood Fire Death
Είναι η δευτερη φορα που ενώ σκεφτομαι ότι δε θα χωρεσει να βαλω Bathory, τελικα λυγιζω.
Ακουγοντας αυτή τη τρομερη κυκλοφορια ξανα, είναι δυσκολο να μη μαρεσει – Ο Quorthon εχει πιασει τον τραγο από τα @@ και παιζει μπαλα μονος του. Όχι μονο θα συνεχισει το black metal ηχο που μετουσιωσε, αλλα τωρα θα χωσει και την επικουρα σε ολη τη φαση. Black metal, Vikings, extreme metal … τελειοτης.
Honorable mentions
Albums που θα μπορουσαν 5αδα
Γενικα αυτη την εβδομαδα ακουσα περιπου 16-17 αλμπουμς, και τελικα δυσκολευτηκα να ολοκληρωσω την 5αδα - καποια νομιζα οτι θα με συγκινουσαν περισσοτερο και τελικα δε τα εβαλα ουτε στα mentions.
Dead Can Dance - The Serpent’s Egg - πονεσε που δεν μπηκε γιατι τον εχω πολυ κοντα μου αυτον τον δισκο. Μεγαλωνοντας τον ακουγα παρα πολυ συχνα.
Doom - War Crimes (Inhuman Beings)
Pixies - Surfer Rosa
Gorilla Biscuits - Gorilla Biscuits
Danzig - Danzig
Dinosaur Jr. - Bug
Slayer - South of Heaven
R.E.M. - Green
Άρα και της σβάστικα;;
Nice, αλλά γιατί να κρίνεις τον άνθρωπο και όχι το έργο?
Ακριβώς επειδή δεν είναι 0-1, κρίνεις έναν άνθρωπο επειδή είπε κάποια πράγματα μέσα απ’ το έργο του μια άλλη εποχή? Και αν ναι, γιατί δεν κάνεις μια πλήρη ανάλυση της αντίστοιχης εποχής για να το οριοθετήσεις σωστά?
Έδωσε ωραία πάσα ο evil πιο κάτω, γιατί έχω δει σε πολλές λίστες τον Cave, πριν μια βδομάδα ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στην ενθρόνιση του βασιλιά στην Αγγλία, αυτό τι τον κάνει? Δεν έχω ασχοληθεί με το έργο του, αλλά αν κανένα album του ανθρώπου Nick Cave δεν έχει πολιτική χροιά, δε θα κρίνεται τελικά ο άνθρωπος Nick Cave? Ενώ ο Τζέιμς κι ο κάθε Τζέιμς θα κρίνεται ως άνθρωπος επειδή κυκλοφόρησε κάποιο έργο του με πολιτική χροιά? Να το πιούμε το ξυδάκι, αλλά εγώ προσωπικά βλέπω πολύ περισσότερα 0-1 στη λογική αυτή
