Ρε συ αυτό είναι εξαιρετικό! Προλαβαίνουν να μπουν στη λίστα μου για το 89; Τι φάση, γιατί μόνο ένα EP και ένα LP;
2 Likes
1988
1. Iron Maiden – Seventh Son of a Seventh Son
Το τέλος της χρυσής εποχής των maiden έρχεται με ένα μοναδικό αριστούργημα, του οποίου η φήμη, όπως όλα δείχνουν, θα γιγαντώνεται συνεχόμενα με το πέρασμα του χρόνου. Άχρηστη πληροφορία της ημέρας, αγόρασα το άλμπουμ με λεφτά από κάλαντα, και από εκείνη την πρώτη χριστουγεννιάτικη ακρόαση αγάπησα τη μουσική του και το παιδικό μυαλό μου πήρε φωτιά. Από τις πιο σωστές επενδύσεις μου. Μαγικό μέταλ, αγάπη παντοτινή.
2. Fields of the Nephilim – The Nephilim
Μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να με διχάζει το εξής ερώτημα: The Nephilim ή Elizium? Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία προφανώς, καθώς και οι δυο δίσκοι βρίσκονται στην καρδιά μου (και τους θεωρώ και αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους). Ανεπανάληπτο γοτθικό ροκ, ανεπανάληπτο συγκρότημα. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις ακούω το The Watchman, και δεν ξέρω πως να εξωτερικεύσω κατάλληλα την εκτίμηση μου για ηχητικά δώρα όπως τη μουσική που ηχογραφήθηκε σε αυτούς τους 2 δίσκους. Η δισκογραφική τους απουσία και το κενό που έχουν αφήσει είναι αισθητά, και ελπίζω σε νέες ηχητικές συγκινήσεις. Σε αυτή τη ζωή κατά προτίμηση…
3. Sonic Youth – Daydream Nation
Συγκρότημα και δίσκος πραγματικοί ογκόλιθοι του εναλλακτικού ήχου, κατά την ταπεινή μου άποψη περισσότερο ακραίο και δύσπεπτο από την πλειοψηφία του extreme ήχου για εκείνη (τουλάχιστον) τη χρονιά. Ο ορισμός του ακραίου είναι συζητήσιμος και εν μέρει υποκειμενικός, αλλά εμένα εκείνο το μπάσιμο στο `Cross the Breeze μετά τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα συνεχίζει να με σκαλώνει και να με εντυπωσιάζει σε κάθε ακρόαση. Alt. Rock ευαγγέλιο.
4. Pixies – Surfer Rosa
Η μπάντα που είναι πολλά περισσότερα από το υπερ-χιτ Where is my Mind? το οποίο πλέον ξέρουν και οι πέτρες, ή όσοι έχουν δει το Fight Club. Εκπληκτικό ντεμπούτο, έντονα πάνκικο σε πολλά σημεία (τα Something Against You και Broken Face χαρακτηριστικά παραδείγματα), με αρκετές δόσεις τρέλας που κάνει το συγκρότημα να ξεχωρίζει με μεγάλη ευκολία από την εναλλακτική ροκ σκηνή της εποχής.
5. Μωρά στη Φωτιά – Μωρά στη Φωτιά
…Αυτή τη φορά στη σωστή χρονιά. Ενας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους. Κάτω στην Πόλη, Ηρωίνη, Μανιφέστο, όλα συνεχίζουν να προσφέρουν ανατριχίλες, αθάνατοι ύμνοι.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
22 Likes
Με τη 19η θεση που εδωσες στο AJFA, δε μιλαμε για αγαπημενη μπαντα, αλλα για μπαντα-υποσημειωση στο μπλοκακι σου 
.
Η εξηγηση για το φιδι ειναι απλη, αν το δεις στον καθρεφτη οι κουλουρες του γραφουν το 666 και ειναι γνωστο οτι οι Metallica ειναι στις ανωτερες βαθμιδες της ιεραρχιας του Σατανισμου.
17 Likes
10 Likes
Της μασονίας εννοείς.
Το βασικό δεν είναι τα αμερικανικά και τα γιαπωνέζικα τσιπάκια. Είναι τα αφρικανικά ορυκτά 
3 Likes
- Bad Religion - Suffer (+ εξώφυλλο)
- Public Enemy - It Take A Nation Of Millions To Hold Us Back
- Metallica - And Justice For All
- N.W.A. - Straight Outta Compton
- Eric B. & Rakim - Follow The Leader
+5:
Slayer - South of Heaven
Queensrÿche - Operation: Mindcrime
Iron Maiden - Seventh Son Of A Seventh Son
Chick Corea Elektric Band - Eye of the Beholder
Run-DMC - Tougher Than Leather
Απλά να πω για το Suffer - επειδή κάτι παρόμοιο ειπώθηκε αντίστοιχα τις προάλλες για το Raising Hell (Run-DMC) στο αντίστοιχο είδος - ότι είναι δυνατός υποψήφιος για σημαντικότερος/επιδραστικότερος punk rock δίσκος.
14 Likes
Ναι μωρε εγω απλα λεω οτι η ολη λογικη “τι στιχους γραφεις ρε ΠαπαΧετ και καλα κοντρα στο συστημα, practice what you preach ρε redneck παππου” ειναι αστεια οταν εκφραζεται απο κοσμο που ειναι αθελα τους γραναζια στην μηχανη του καπιταλισμου απο την στιγμη που γεννηθηκαν.
1988
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ ΑΝΕΥ ΕΝΟΧΩΝ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΛΙΠΑΡΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ
(στην μουσική δεν είμαι vegan, αγκάπε. Καλά ούτε στο φαί. Δεν έχω ιδέα τι γράφω. Πάμε!)
- Manowar – Kings of metal
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Θάνος Μικρούτσικος – Κώστας Τριπολίτης – Όλα από χέρι καμένα
- Metallica – And Justice for all
- Iron Maiden – Seventh son of a seventh son
- Scorpions – Savage Amusement
RED
1. Manowar – Kings of Metal
Και γιατί όχι? Πολύ σωστά έγραψε ο Ian αν δεν κάνω λάθος ότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος τους. Έχει όλες τις πτυχές, όλες τις γεύσεις, όλες τις εντάσεις. A little bit of everything. Και σωστά επίσης ο hopeto επισήμανε πως στις πιο ατμοσφαιρικές εκφάνσεις (Heart of Steel, The Crown and the Ring), they did it best. And better than all of them, I should add, tongue-in-cheek or maybe not. Το Kingdom Come νομίζω δεν έχει αναγνωριστεί ως το έπος που είναι. Αλλά ας μη γελιόμαστε. This is a love-or-hate phenomenon. This is graphic, brutal, fun, relentless. This is all it should be, and it has been. High end aggressive mix που διορθώνει το «κενό» του Fighting, τρομπονάτες ερμηνείες, ο Adams εκτός εαυτού. Το πρώτο μπάσιμο του Αρχηγού στο Hail and Kill, still in the acoustic part, σβήνει δισκογραφίες φλύαρης εφήμερης μπαφλότσας, ανεξαρτήτως είδους. Γραφικός? Guilty on all accounts. This shit kept me going, and will always do so. Number 1 στους αιώνας των αιώνων, amen, BITCH!
2. Iron Maiden – Seventh son of a seventh son
Conceptual perfection, το αμφίσημο των στίχων ανοικτό σε εξατομικευμένες αφομοιώσεις, το blend πλήκτρων και heavy guitars δημιουργεί έναν μη-τόπο που ακούγεται νοσταλγικός και στον οποίον ξεδιπλώνεται ένας σχεδόν φιλοσοφικός υπαρξισμός, παρά το «μεταφυσικό» (που σε δεύτερη ανάγνωση δεν είναι). Η περίοδος 86-88 σηματοδοτεί για μένα το peak, συνθετικό και νοηματικό των Maiden. Ο Steve θα τολμήσει μόνο μία φορά ακόμα, στο X-Factor, όμως η αλλαγή τραγουδιστή θα επισκιάσει το πόσο τολμηρός δίσκος ήταν στιχουργικά και εν γένει. Στην ώρα του αυτό όμως. Εδώ έχουμε 7 αριστουργήματα (και το πιο generic Can I play with madness αλλά μια χαρά, οκ).
3. Queensryche – Operation Mindcrime
Είναι γεγονός πως το linear narrative δεν ξες που το πάει… κριτική στον καπιταλισμό και το ρίχνουμε στην ατομική τρομοκρατία επειδή έτσι περνάμε τα μηνύματα χωρίς να ρίξει μπερντάχι η δισκογραφική? Ο Dr. X είναι η φενάκη και άρα κάθε αντικαπιταλισμός είναι μία αυταπάτη, άσε που θα μπλέξεις? Η Sister Mary υπήρξε ή είναι το αέναο αρχέτυπο του ανεκπλήρωτου? Η Κομιντέρν έπρεπε να διαλυθεί το 1943? Τον παίρνεις άμα γέρνεις? Ερωτήματα που πάνε περίπατο όταν χάνεσαι στην πανδαισία των ασμάτων. Τι και αν το εννοούν και πώς το εννοούν? Educate the masses , we’ll burn the White House, βρες μου καλλιτέχναι να το πουν άνετα, όταν most “artists” strive to be on Biden’s list for the inauguration. Το ξαναπιάνω στην επόμενη λίστα με τους Metallica.
4. Yngwie Malmsteen – Odyssey
Το τέλειο μιξ υπερφίαλου φαμπιουλους heavy/speed και hard rawk/hair με τον μεγάλο Turner στην φωνή. Φυσικά δύο ντίβες δε θα μπορούσαν να συνυπάρξουν για (πάρα) πολύ, αλλά it was fucking magical. Interestingly, the top compositions are the more um “profound” ones (for lack of better word): Hold on, Dreaming.
5. Crimson Glory – Transcendence
Κάποτε το Red sharks με εξόργιζε. Τώρα με φτιαν, δες το απτην ανάποδη μπρε, σαν BDSM of a soviet tyranny over the wicked of the world (what?). Lady of Winter, Lonely, και στα πιο «ποπ» (ναι ρε γιατί όχι) γαμούν. Και στα πιο απόκοσμα γαμούν. Fav spot το ομώνυμο μυσταγωγικό μυστηριακό γαμησιακό αριστούργημα. Στέκεται ημιτελές, όπως δυστυχώς και η πορεία του γκρουπ προς στην δόξα. Δεν φταίει τόσο το Strange and beautiful, όσο η παράνοια που κουβαλούσε αυτό το παρεάκι…
6. Riot – Thundersteel
Επιστροφή από τετραετή σιωπή, και περιπλάνηση σε άνυδρες ερήμους (!?) με βεντουζάτο νεουορκέζικο αλανιάρικο street-heavy-speed, all-time classic και ταυτόχρονα μοντέρνο (για την εποχή). Βεντούζα ανελέητη από την αρχή ως το τέλος, από το ομώνυμο έπος που σε τεντώνει σαν μεταξωτό πουκάμισο σε στεγνοκαθαριστήριο μέχρι το επικό, σκοτεινό Buried alive.
7. Running Wild – Port Royal
Πειρατές με κακομούτσουνο Τεύτονα στο πηδάλιο? The pinnacle of 80s metsol σε όλη του την ένδοξη γραφικότητα? Yas Queen! Σε αυτήν την γραφικότητα, ενδώσαμε όταν ίσως δεν είχαμε τίποτα άλλο. Έγινε πυξίδα, μπούσουλας και μία ουτοπία πολύ καλύτερη από την σκατίλα του εφήμερου «τώρα», για αυτό και πάντα θα ξαναγυρνάμε εκεί/εδώ. Θα μου πεις, προς τι το α’ πληθυντικό εκ μέρους ποιου μιλάς? Εκ μέρους του multiple personality disorder, biatch, and fuck you very much!
8. Liege lord – Master Control
Λεβέντικο 80ς μετσολ που δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, γιατί δεν την χρειάζεται. Οι οδηγίες χρήσεως είναι απλαί: Πάτα play και νιώσε το βεντούζωμα.
9. Judas Priest – Ram it down
Δεν το είδα σε λίστες. Συνήθως squeezed in between the polemic against the “plastic” Turbo and the glorious drilling of the next-album-greatness, το Ram it down είναι a game of its own, and worth playing to the end. Το ομώνυμο έπος χώνει, το Heavy metal γουστέρνει, το Blood red skies κορυφαίο και το αγαπημένο μου Priest song της post-84 εποχής. Λέω βλακείες? Υπερβάλλω? Γαμιέμαι? Who cares!
10. Virgin Steele – Age of consent
Το ιδιόρρυθμον του δίσκου είναι ότι όσοι το μάθαμε από το CD remastered με τα Bonus tracks, δεν έχουμε μία πολύ σαφή εικόνα του ορίτζιναλ material, hence to assess the first product as it was released. Φυσικά όταν μπαίνει το Burning of Rome λίγη σημασία έχει. Χωσαίικο έπος μερακλιδέ, τοπ στιγμή που μετά δεν έχει μεν ανάλογη συνέχεια, έχουμε και δύο διασκευές, έχουμε λίγο up, λίγο down, και ένα εκπληκτικό AOR άσμα, Tragedy το λεν, και έτσι μπήκε νάμπερ τεν.
VIOLET
1. Metallica – And Justice for all
Συζητήθηκε πολύ ο δίσκος τις τελευταίες μέρες. Ακούγεται en masse, σαν ατελείωτο σφηνάκι που φέρνει μέθεξη στην ψυχή. Από τον καταιγισμό του Blackened μέχρι το ατίθασο, αυθάδικο, from the edge of despair, Dyer’s eve. In-between, μεγαλείο, έπος, ο δίσκος-κατάθεση του James, με τον Δανό να ακολουθεί πιστά και εξοντωτικά. Αριστούργημα που δεν θα παλιώσει ποτέ, αδύνατον να εντοπιστεί χωροχρονικά λόγω της διαστημικής παραγωγής στις κιθάρες και του περιεχομένου που δεν θα παλιώσει ποτέ. One στο MTV και δια μέσω του τραγουδιού, το αριστούργημα του black-listed Dalton Trumbo. Όσοι κρίνουν αφ υψηλού έχουν μπερδέψει τις γεωγραφίες – το άλμπουμ αυτό κοιτάζει από ψηλά, από διαστημικά νεφελώματα, ακριβώς γιατί μπολιάζει στον πυρήνα των ψυχών όλων μας (ή έστω, όσων κάποτε στην ζωή μας ταλαντωθήκαμε στους ξέφρενους ημιτονισμούς του James. Είσαι μεγάλος ρε, ακόμα και όταν δεν υπήρξες. Τρωτός, γνήσιος, ατελής, υπέροχος).
2. Slayer – South of Heaven
Δεν πάει πιο πέρα μετά το Reign in blood, σου λέει, οπότε βάλε μέσα σκότος. Όχι με την τραχύτητα του Hell awaits, αλλά πιο μυστηριακό. Mid-tempo? Και σε doom/sludge chaos, ο Λομβαρδος θα μαστίγωνε τα τύμπανα σαν να μην υπάρχει αύριο. This is Slayer at their most refined, in their last masterpiece (!).
3. Bathory – Blood Fire Death
Το ισοπεδωτικό άνοιγμα με την παραληρηματική εισαγωγή θα μετέτρεπε τον Wagner σε μπλακμέταλλο. A fine day to die. The Golden walls of heaven. Το ομώνυμο. Επέλαση που έχει εικόνισμα τους Βασιλιάδες (ο ίδιος το είχε πει τότε, να τα ακούν αυτά οι νεότεροι), και από την άλλη Hellhammer/Celtic Frost. Does this mean this is unoriginal? You kiddin me? Εδώ γεννήθηκε το επικό μπλακ μέταλ (ναι δεν άνθισε και τόσο. Οι κουλοί Νορβηγοί σκιάχτηκαν εδώ και τους φάνηκε πιο εύκολο να αντιγράψουν το προηγούμενο του μεγάλου. Fuck them).
4. Death – Leprosy
Chuck flexing the Death Metal genre as his own brainchild. Πακέτο με το ντεμπούτο, όπως έγραψα Last week, this is more on the dark side, and less on the “existential” side which was soon to come. Πολυεργαλείο ο αείμνηστος, ένα σύμπαν μόνος του.
5. Testament – The New Order
Ναι προτιμώ το προηγούμενο. Ναι και αυτό γαμεί. Ναι φάσκω και αντιφάσκω. Ε για αυτό το έβαλα πέμπτο, στη λίστα μου τη βιολετί, γιατί αλλιώς θα το έβαζα νο1 νταχτιρντί. Τι, λέω μαλακίες? Κάτσε να δεις τις επόμενες λίστες μπρε, να σου εξηγήσω πώς φτιάχτηκε η πεντάδα. Ακολουθεί στο μενο: Blue, Black, Outerspace (?), Local flavors. Τέσσερις πεντάδες, και όλες κερδάνε το ματς.
22 Likes
ρίχνω φόρμα, άργησα πολύ να περάσω τις ως τώρα βαθμολογίες, έχουμε ντερμπάκι από τα παλιά!!!
σε κανένα μισάωρο που θα τελειώσω με τις φόρμες θα στείλω μήπως ξεχάστηκε καμία ή περιμένουμε…
7 Likes
Μου ήρθε mail πως έχω γίνει tag στο forum μετά από κάτι χρόνια, και με έπιασε τόσο άγχος που άφησα το αλκοόλ παραδίπλα γιατί θεώρησα πως τράβηξε πολύ.
Δεν έχω ιδέα τι λέτε, συγγνώμη για το σπαμ.
10 Likes
Α να γεια σου και το έψαχνα. Πέρασα εκλογική πεντάδα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς - Metallica.
Ήταν η χρονιά του(ς). Χάνουν την πρωτιά μόνο λόγω της τεράστιας συναισθηματικής αξίας που έχουν τα δύο πιο πάνω. Για το ένα μίλησα. Για το άλλο έρχεται εντός ολίγου…
5 Likes
Εγώ δε θυμάμαι αν τα έχω βάλει στην φόρμα… Αν δεν τα έχω βάλει , πλιζ βάλε 5 πόντους στο Justice και τίποτα άλλο αν κινδυνεύει να χάσει το Τζαστις. Αν κερδίζει ούτως ή άλλως , βάλε πλιζ όλους τους βαθμούς για τους 5 δίσκους που περιέγραψα στο χθεσινό μου ποστ. Θενκς!!!
5 Likes
Λέω να πάρουμε παράτα λόγω γιουροβίζιον. Καλά την άλλη εβδομάδα αυτόματη αναβολή, δεν το συζητώ, πόσες εκλογικές διαδικασίες να αντέξουμε. 
4 Likes
χααχαχαχαχαχ κλαίω με το varrrrrrrr…
@crimson_Idol , απλά τα πράματα συμπατριώτη… ψηφίζουμε τα 5 καλύτερα για το 1988 ως τα μεσάνυχτα… μετά πάμε ταχυδρομείου για κους κους… Αυτό γινόταν βέβαια πριν 20 χρόνια… τώρα ηλεκτρονικά στο παραπάνω λινκς
7 Likes
δεν έχω φόρμα… οπότε όλα οκ… μπες στο τσατ!!! 
6 Likes
σήμερα ξενύχτι μέχρι τα ξημερώματα που θα πάμε πρωτοδικείο… την άλλη βδομάδα εξυπακούεται δευτέρα στις 12!!!
6 Likes
ΠΡΟΧΩΡΑ ΓΕΡΑ. Μου έλειψε, ρε γίγαντα, το χιούμορ σου!
Λοιπόν, σ’ αυτό το τόπικ γράφουμε τις λίστες των δέκα (ή παραπάνω) αγαπημένων μας κυκλοφοριών από το 1970 εως το 2022. 52 εβδομάδες, μια λίστα κάθε βδομάδα. Απόψε τα μεσάνυχτα λήγει η προθεσμία για τις αγαπημένες λίστες του '88. Δύο όμορφα λόγια για κάθε δίσκο, αν θες, αναφορά στο αγαπημένο εξώφυλλο της χρονιάς, πάλι αν θες, και έγινες.
5 Likes
** αλλά ψηφίζουμε πέντε ή λιγότερα διαφορετικά ;p αλμπουμς
1 Like