1988
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ ΑΝΕΥ ΕΝΟΧΩΝ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΛΙΠΑΡΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ
(στην μουσική δεν είμαι vegan, αγκάπε. Καλά ούτε στο φαί. Δεν έχω ιδέα τι γράφω. Πάμε!)
- Manowar – Kings of metal
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Θάνος Μικρούτσικος – Κώστας Τριπολίτης – Όλα από χέρι καμένα
- Metallica – And Justice for all
- Iron Maiden – Seventh son of a seventh son
- Scorpions – Savage Amusement
RED
1. Manowar – Kings of Metal
Και γιατί όχι? Πολύ σωστά έγραψε ο Ian αν δεν κάνω λάθος ότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος τους. Έχει όλες τις πτυχές, όλες τις γεύσεις, όλες τις εντάσεις. A little bit of everything. Και σωστά επίσης ο hopeto επισήμανε πως στις πιο ατμοσφαιρικές εκφάνσεις (Heart of Steel, The Crown and the Ring), they did it best. And better than all of them, I should add, tongue-in-cheek or maybe not. Το Kingdom Come νομίζω δεν έχει αναγνωριστεί ως το έπος που είναι. Αλλά ας μη γελιόμαστε. This is a love-or-hate phenomenon. This is graphic, brutal, fun, relentless. This is all it should be, and it has been. High end aggressive mix που διορθώνει το «κενό» του Fighting, τρομπονάτες ερμηνείες, ο Adams εκτός εαυτού. Το πρώτο μπάσιμο του Αρχηγού στο Hail and Kill, still in the acoustic part, σβήνει δισκογραφίες φλύαρης εφήμερης μπαφλότσας, ανεξαρτήτως είδους. Γραφικός? Guilty on all accounts. This shit kept me going, and will always do so. Number 1 στους αιώνας των αιώνων, amen, BITCH!
2. Iron Maiden – Seventh son of a seventh son
Conceptual perfection, το αμφίσημο των στίχων ανοικτό σε εξατομικευμένες αφομοιώσεις, το blend πλήκτρων και heavy guitars δημιουργεί έναν μη-τόπο που ακούγεται νοσταλγικός και στον οποίον ξεδιπλώνεται ένας σχεδόν φιλοσοφικός υπαρξισμός, παρά το «μεταφυσικό» (που σε δεύτερη ανάγνωση δεν είναι). Η περίοδος 86-88 σηματοδοτεί για μένα το peak, συνθετικό και νοηματικό των Maiden. Ο Steve θα τολμήσει μόνο μία φορά ακόμα, στο X-Factor, όμως η αλλαγή τραγουδιστή θα επισκιάσει το πόσο τολμηρός δίσκος ήταν στιχουργικά και εν γένει. Στην ώρα του αυτό όμως. Εδώ έχουμε 7 αριστουργήματα (και το πιο generic Can I play with madness αλλά μια χαρά, οκ).
3. Queensryche – Operation Mindcrime
Είναι γεγονός πως το linear narrative δεν ξες που το πάει… κριτική στον καπιταλισμό και το ρίχνουμε στην ατομική τρομοκρατία επειδή έτσι περνάμε τα μηνύματα χωρίς να ρίξει μπερντάχι η δισκογραφική? Ο Dr. X είναι η φενάκη και άρα κάθε αντικαπιταλισμός είναι μία αυταπάτη, άσε που θα μπλέξεις? Η Sister Mary υπήρξε ή είναι το αέναο αρχέτυπο του ανεκπλήρωτου? Η Κομιντέρν έπρεπε να διαλυθεί το 1943? Τον παίρνεις άμα γέρνεις? Ερωτήματα που πάνε περίπατο όταν χάνεσαι στην πανδαισία των ασμάτων. Τι και αν το εννοούν και πώς το εννοούν? Educate the masses , we’ll burn the White House, βρες μου καλλιτέχναι να το πουν άνετα, όταν most “artists” strive to be on Biden’s list for the inauguration. Το ξαναπιάνω στην επόμενη λίστα με τους Metallica.
4. Yngwie Malmsteen – Odyssey
Το τέλειο μιξ υπερφίαλου φαμπιουλους heavy/speed και hard rawk/hair με τον μεγάλο Turner στην φωνή. Φυσικά δύο ντίβες δε θα μπορούσαν να συνυπάρξουν για (πάρα) πολύ, αλλά it was fucking magical. Interestingly, the top compositions are the more um “profound” ones (for lack of better word): Hold on, Dreaming.
5. Crimson Glory – Transcendence
Κάποτε το Red sharks με εξόργιζε. Τώρα με φτιαν, δες το απτην ανάποδη μπρε, σαν BDSM of a soviet tyranny over the wicked of the world (what?). Lady of Winter, Lonely, και στα πιο «ποπ» (ναι ρε γιατί όχι) γαμούν. Και στα πιο απόκοσμα γαμούν. Fav spot το ομώνυμο μυσταγωγικό μυστηριακό γαμησιακό αριστούργημα. Στέκεται ημιτελές, όπως δυστυχώς και η πορεία του γκρουπ προς στην δόξα. Δεν φταίει τόσο το Strange and beautiful, όσο η παράνοια που κουβαλούσε αυτό το παρεάκι…
6. Riot – Thundersteel
Επιστροφή από τετραετή σιωπή, και περιπλάνηση σε άνυδρες ερήμους (!?) με βεντουζάτο νεουορκέζικο αλανιάρικο street-heavy-speed, all-time classic και ταυτόχρονα μοντέρνο (για την εποχή). Βεντούζα ανελέητη από την αρχή ως το τέλος, από το ομώνυμο έπος που σε τεντώνει σαν μεταξωτό πουκάμισο σε στεγνοκαθαριστήριο μέχρι το επικό, σκοτεινό Buried alive.
7. Running Wild – Port Royal
Πειρατές με κακομούτσουνο Τεύτονα στο πηδάλιο? The pinnacle of 80s metsol σε όλη του την ένδοξη γραφικότητα? Yas Queen! Σε αυτήν την γραφικότητα, ενδώσαμε όταν ίσως δεν είχαμε τίποτα άλλο. Έγινε πυξίδα, μπούσουλας και μία ουτοπία πολύ καλύτερη από την σκατίλα του εφήμερου «τώρα», για αυτό και πάντα θα ξαναγυρνάμε εκεί/εδώ. Θα μου πεις, προς τι το α’ πληθυντικό εκ μέρους ποιου μιλάς? Εκ μέρους του multiple personality disorder, biatch, and fuck you very much!
8. Liege lord – Master Control
Λεβέντικο 80ς μετσολ που δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, γιατί δεν την χρειάζεται. Οι οδηγίες χρήσεως είναι απλαί: Πάτα play και νιώσε το βεντούζωμα.
9. Judas Priest – Ram it down
Δεν το είδα σε λίστες. Συνήθως squeezed in between the polemic against the “plastic” Turbo and the glorious drilling of the next-album-greatness, το Ram it down είναι a game of its own, and worth playing to the end. Το ομώνυμο έπος χώνει, το Heavy metal γουστέρνει, το Blood red skies κορυφαίο και το αγαπημένο μου Priest song της post-84 εποχής. Λέω βλακείες? Υπερβάλλω? Γαμιέμαι? Who cares!
10. Virgin Steele – Age of consent
Το ιδιόρρυθμον του δίσκου είναι ότι όσοι το μάθαμε από το CD remastered με τα Bonus tracks, δεν έχουμε μία πολύ σαφή εικόνα του ορίτζιναλ material, hence to assess the first product as it was released. Φυσικά όταν μπαίνει το Burning of Rome λίγη σημασία έχει. Χωσαίικο έπος μερακλιδέ, τοπ στιγμή που μετά δεν έχει μεν ανάλογη συνέχεια, έχουμε και δύο διασκευές, έχουμε λίγο up, λίγο down, και ένα εκπληκτικό AOR άσμα, Tragedy το λεν, και έτσι μπήκε νάμπερ τεν.
VIOLET
1. Metallica – And Justice for all
Συζητήθηκε πολύ ο δίσκος τις τελευταίες μέρες. Ακούγεται en masse, σαν ατελείωτο σφηνάκι που φέρνει μέθεξη στην ψυχή. Από τον καταιγισμό του Blackened μέχρι το ατίθασο, αυθάδικο, from the edge of despair, Dyer’s eve. In-between, μεγαλείο, έπος, ο δίσκος-κατάθεση του James, με τον Δανό να ακολουθεί πιστά και εξοντωτικά. Αριστούργημα που δεν θα παλιώσει ποτέ, αδύνατον να εντοπιστεί χωροχρονικά λόγω της διαστημικής παραγωγής στις κιθάρες και του περιεχομένου που δεν θα παλιώσει ποτέ. One στο MTV και δια μέσω του τραγουδιού, το αριστούργημα του black-listed Dalton Trumbo. Όσοι κρίνουν αφ υψηλού έχουν μπερδέψει τις γεωγραφίες – το άλμπουμ αυτό κοιτάζει από ψηλά, από διαστημικά νεφελώματα, ακριβώς γιατί μπολιάζει στον πυρήνα των ψυχών όλων μας (ή έστω, όσων κάποτε στην ζωή μας ταλαντωθήκαμε στους ξέφρενους ημιτονισμούς του James. Είσαι μεγάλος ρε, ακόμα και όταν δεν υπήρξες. Τρωτός, γνήσιος, ατελής, υπέροχος).
2. Slayer – South of Heaven
Δεν πάει πιο πέρα μετά το Reign in blood, σου λέει, οπότε βάλε μέσα σκότος. Όχι με την τραχύτητα του Hell awaits, αλλά πιο μυστηριακό. Mid-tempo? Και σε doom/sludge chaos, ο Λομβαρδος θα μαστίγωνε τα τύμπανα σαν να μην υπάρχει αύριο. This is Slayer at their most refined, in their last masterpiece (!).
3. Bathory – Blood Fire Death
Το ισοπεδωτικό άνοιγμα με την παραληρηματική εισαγωγή θα μετέτρεπε τον Wagner σε μπλακμέταλλο. A fine day to die. The Golden walls of heaven. Το ομώνυμο. Επέλαση που έχει εικόνισμα τους Βασιλιάδες (ο ίδιος το είχε πει τότε, να τα ακούν αυτά οι νεότεροι), και από την άλλη Hellhammer/Celtic Frost. Does this mean this is unoriginal? You kiddin me? Εδώ γεννήθηκε το επικό μπλακ μέταλ (ναι δεν άνθισε και τόσο. Οι κουλοί Νορβηγοί σκιάχτηκαν εδώ και τους φάνηκε πιο εύκολο να αντιγράψουν το προηγούμενο του μεγάλου. Fuck them).
4. Death – Leprosy
Chuck flexing the Death Metal genre as his own brainchild. Πακέτο με το ντεμπούτο, όπως έγραψα Last week, this is more on the dark side, and less on the “existential” side which was soon to come. Πολυεργαλείο ο αείμνηστος, ένα σύμπαν μόνος του.
5. Testament – The New Order
Ναι προτιμώ το προηγούμενο. Ναι και αυτό γαμεί. Ναι φάσκω και αντιφάσκω. Ε για αυτό το έβαλα πέμπτο, στη λίστα μου τη βιολετί, γιατί αλλιώς θα το έβαζα νο1 νταχτιρντί. Τι, λέω μαλακίες? Κάτσε να δεις τις επόμενες λίστες μπρε, να σου εξηγήσω πώς φτιάχτηκε η πεντάδα. Ακολουθεί στο μενο: Blue, Black, Outerspace (?), Local flavors. Τέσσερις πεντάδες, και όλες κερδάνε το ματς.
.
