ΠΡΟΧΩΡΑ ΓΕΡΑ. Μου έλειψε, ρε γίγαντα, το χιούμορ σου!
Λοιπόν, σ’ αυτό το τόπικ γράφουμε τις λίστες των δέκα (ή παραπάνω) αγαπημένων μας κυκλοφοριών από το 1970 εως το 2022. 52 εβδομάδες, μια λίστα κάθε βδομάδα. Απόψε τα μεσάνυχτα λήγει η προθεσμία για τις αγαπημένες λίστες του '88. Δύο όμορφα λόγια για κάθε δίσκο, αν θες, αναφορά στο αγαπημένο εξώφυλλο της χρονιάς, πάλι αν θες, και έγινες.
** αλλά ψηφίζουμε πέντε ή λιγότερα διαφορετικά ;p αλμπουμς
Ε, καλά εσύ. Αφού ποστάρεις είκοσι στην καλύτερη, τι μιλάς. 
** όταν ποστάρω ;p
***είμαι ηλίθια αφού προχωράμε
1988
Οριακά εκτός:
Honorable mentions:
Μπήκα άφησα και σπέσιαλ γκουρμέ σχόλιο!
Απογοητεύcιc, νο 1 και ουτε ένα τρομπόνι δεν έγραψες φιλτατε
Μονό τρομπονατες ερμηνείες, οκ, not enough
Καλέ να , δες!
Με αφορμή το τελευταίο κρεσέντο του Eric στο Hail and Kill!
edit: η αλήθεια είναι πως υπήρξα ολίγον υπο-τρομπονάτος. ενέδωσα σε φειδωλή χρήση του όρου και των παραγώγων…
Λοιπόν… πέρασα τα ως τώρα, τσεκ μήπως στον χαμό χαθηκε καμία από
@antonis86antoniadis @criss_burton @eviL @Ironman1 @Ixnay @jonkyr @Ktn @Leper_Jesus @Moonchild92 @pantelis79 @Sevek @Vagalex @38aris
Για τον στίχο της χρονιάς, για να μην πω και της χιλιετίας, δεν χρειάζεται καν ψηφοφορία
They want to keep us down
But they can’t last
When we get up we’re gonna kick your ass
Gonna keep on burnin’
We always will
Other bands play Manowar kill
true true!
that famous lyric - triggering people since 1988
on a serious note, though
“burn the bridge behind you, leave no retreat, there’s only one way home”
άνετα το ψήφιζα στίχο της χρονιάς
hell, της κάθε χρονιάς από εκείνες που το βίωσα στο πετσί
βέβαια - ΟΙ στίχοι του '88 γράφτηκαν από τον Κώστα Τριπολίτη
more on that a bit later
Η δική μου πεντάδα:
Metallica “… And justice for all”
Fields of the Nephilim “ The Nephilim” (δε θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα από τον Lupin. Έδωσα την πρωτιά στους Metallica για να μην προδώσω τον έφηβο εαυτό μου, αλλά ίσως στην πραγματικότητα κι αυτό άξιζε να βρίσκεται εκεί. Όντως, τα τελευταία λεπτά του “Last exit for the lost” αποτελούν τον ΟΡΙΣΜΟ της κορύφωσης ενός τραγουδιού, της κάθαρσης, τόσο έντονο είναι. Όποιος δεν το ΝΙΩΣΕΙ ακούγοντάς το, απλά έχει καρδιά από πέτρα. Μοναδική παραφωνία του album (ω, ναι, έχει και τέτοια); To “Phobia”. Που λέτε, εγώ απέκτησα το “The Nephilim” σε αντεγραμμένο CD-R, δεν είχα δει κανένα κανένα video, δεν είχα δει καν το εξώφυλλο του “Dawnrazor”, οπότε δεν είχα ιδέα για το όλο spaghetti western look. Ε, πώς να μη μου φανεί παράταιρο αυτό το ξαφνικό “Ace of spades” riff-άκι και οι up-tempo ρυθμοί του; Δεν μπορούσα να κάνω το connect. Skip πάντα και μέχρι να σβήσει ο ήλιος, μου χαλάει όλη την ατμόσφαιρα να πούμε, πάλι καλά είναι στην αρχή)
Μωρά στη Φωτιά “Μωρά στη Φωτιά” (μεταξύ μας, τελικά βγήκανε τόσοι και τόσοι ελληνόφωνοι δίσκοι σε δεκάδες, ντροπής πράγματα να μην είναι κι αυτός. Τέτοιο post-punk δεν ξέρω αν ξαναέπαιξε άλλη μπάντα εδώ, μην πω κι έξω… Πολύ ιδιαίτερος και προσωπικός ήχος, θες τις μπασογραμμές, θες τα love it or hate it φωνητικά, θες την περίεργη αίσθηση των κιθαριστικών κάτι-σε-riffs-κάτι-σε-μελωδίες, γενικά δύσκολα μπορώ να κατανοήσω πώς τους ήρθε το ’88 στην Ελλάδα να παίξουν έτσι. Και best-of, έτσι, μία σειρά από κλασικές τραγουδάρες, πάρ’ τα στα μούτρα)
Death “ Leprosy” (είμαι από αυτούς που το “Scream bloody gore” δεν τους λέει πολλά, αλλά από εδώ και πέρα νομίζω τα βάζω όλα 10 (κάποια 11) και όλα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μία νοητή πεντάδα μου. Από τους 3-4 μεγαλύτερους metal συνθέτες, γαμώτο. Η γκρούβα του “Left to die” όταν μπαίνει το βασικό riff και το σιχαμένο ουρλιαχτό μ’ έχει σημαδέψει. By the way, πόσο απαράδεκτος ήχος στα drums (για το snare κυρίως μιλάω); Μου είχε χτυπήσει άσχημα απ’ την πρώτη στιγμή που το άκουσα και δε βλέπω ν’ αναφέρεται συχνά)
Bad Religion “Suffer” (δίχως σχόλια. Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι είναι δίσκος σημαντικότητας “Never mind the bollocks”. Ποιος ξέρει ποια θα ήταν η εικόνα του punk και της εναλλακτικής κουλτούρας στα 90’s χωρίς αυτό;)
Κι αυτά που δε χώρεσαν:
Contropotere “ Nessuna speranza nessuna paura” (το ντεμπούτο full-length των άγνωστων Contropotere για τους οποίους σας spam-αρα προηγούμενη χρονιά. Ο ήχος είναι, φυσικά, καλύτερος από το demo τους, ωστόσο θεωρώ ότι οι εκτελέσεις (των κομματιών που υπάρχουν και στις δύο κυκλοφορίες) είναι κατώτερες της original μορφής τους. Παρ΄όλα αυτά μιλάμε για έναν εξωπραγματικό δίσκο -ιδίως αν αναλογιστεί κανείς το πότε βγήκε: μιλάμε για το 1988, και οι τύποι σχηματίζουν μακρόσυρτες, κατά βάση hardcore/crust, συνθέσεις, αλλά με πολλές metal επιρροές, tribal-ιές, εκτεταμένη χρήση «ανάποδων» φωνητικών, samples κλπ. Εξοργιστικά υποτιμημένη μπάντα, γαμώτο)
Conflict “ The final conflict” (αν και βγάλανε κι άλλα albums οι Conflict μετά απ’ αυτό, ο τίτλος του, αλλά και το συγκινητικό, επικό ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο και στο οποίο παρελαύνουν οι τίτλοι όλων των albums του συγκροτήματος υπό μορφή στίχων, πάντα μου δημιουργούσαν την εντύπωση ότι οι Conflict σχεδίαζαν αυτό να είναι το κύκνειο άσμα τους. Και τι κλείσιμο πορείας θα ήταν αυτό, ε; Τρομερός δίσκος απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, τα περισσότερα κομμάτια να είναι 100% μέσα στην τσίτα που μας έχουν συνηθίσει, οι στίχοι κάτι παραπάνω από καυστικοί (ΟΚ, με τη γνωστή εξαίρεση που θ’ αναφέρω), ένας Steve Ignorant να ζωντανεύει το φάντασμα των Crass με τις ερμηνείες του και κάμποσοι πειραματισμοί που εμένα δε με χαλάνε καθόλου (dub, πνευστά κλπ.). Δυστυχώς υπάρχει κι αυτό το “The cord is cut”, μία μελανή σελίδα στη στιχουργική ιστορία των Conflict (και του anarcho-punk γενικότερα, και του Ignorant ειδικά που το τραγουδάει), αφού το τραγούδι εκφράζεται κατά την επιλογή της έκτρωσης. 
Κατά τ’ άλλα καλύτερο από το “The ungovernable force” μακράν κιόλας για ‘μένα)
Leonard Cohen “ I’ m your man” (κρίμα που το είδα μόνο μία φορά ν’ αναφέρεται. Πόσο κλασικός δίσκος; Τι επανεκκίνηση έκανε εδώ ο Leonard; 80’s pop, χορευτικές μπαλάντες, πιο σκοτεινές στιγμές, η φωνάρα φυσικά πάντα μπροστά, μπάσα και ώριμη όσο ποτέ άλλοτε, τρομερός δίσκος για τόσο μακρόχρονη πορεία, κι αν έχω καταλάβει καλά, αυτός που τον «σύστησε» σε μία ολόκληρη νέα γενιά οπαδών. Απ’ τα CD που «βούτηξα» απ’ τον πατέρα μου όταν έφυγα φοιτητής)
Queensryche “ Operation: mindcrime” (δεν το βρίσκω ΤΟΣΟ συγκλονιστικό όσο λέτε όλοι. Μόνο το “Promised land” με αγγίζει σε τέτοιο βαθμό. Και το “Rage for order” ίσως να μ’ αρέσει περισσότερο μάλλον. Αλλά είναι άψογο, όπως και να το κάνεις)
Slayer “ South of heaven” (καλώς ή κακώς, όσον αφορά τα studio albums τους (γιατί το “Decade of aggression” είναι άλλη ιστορία), έτυχε πρώτα ν’ ακούσω το “Seasons in the abyss” και μετά αυτό. Σαν αποτέλεσμα, το “South of heaven” μου φάνηκε ένα τσικ «άψυχο»; Άνευρο; Όχι με τούμπανη παραγωγή; Πολύ αργό ενώ θα μπορούσε σε σημεία να δίνει λίγο περισσότερο; Όπως θέλετε πείτε το. Νομίζω στο “Seasons in the abyss” τους βγήκε καλύτερα αυτή η ισορροπία μεταξύ του thrash εαυτού τους και των «άρρωστων» μελωδιών όπως λέτε. Κλασικό όπως και να ΄χει)
παρακαλω να καταγραφουν ολοι τους ως ατομα που πρωτα περιμενουν να δουν τι ψηφιζει ο κοσμος ωστε αυτοι να καθορισουν αποτελεσμα
Ναι, δεν εχουμε αλλες δουλειες
Για να μιλάει για ντέρμπι ο @anhydriis και να ανεβαίνει η τηλεθέαση το κάνουν. Τους διάβασα στο τσατ και τους δίνω
Παντελής ποστ 23:59 θέλω και η πρόκριση στα χέρια αυτου του τιμίου γίγαντα
Αν δε φοβόμουν τον Μορφέα, μπορεί και να σε ικανοποιούσα 
Μιας και αναφέρθηκε , όποιος θέλει να μπει στο κρυφό τσατ που με τις ραδιουργίες μας και τις πλεκτάνες μας μαγειρεύουμε κάθε μέρα τα αποτελέσματα, πρέπει να μου στείλει σε DM τον αριθμό που εμφανίζεται αμέσως πάνω από την πυραμίδα στο αμερικανικό δολλάριο αν το βάλεις μέσα σε χλωρίνη για 2 λεπτά. Έχουμε χώρο για μερικούς ακόμα. Α και θα πρέπει να αλλάξετε το avatar σας σε κάτι σχετικό με Hetfield .