Άρα και της σβάστικα;;
Nice, αλλά γιατί να κρίνεις τον άνθρωπο και όχι το έργο?
Ακριβώς επειδή δεν είναι 0-1, κρίνεις έναν άνθρωπο επειδή είπε κάποια πράγματα μέσα απ’ το έργο του μια άλλη εποχή? Και αν ναι, γιατί δεν κάνεις μια πλήρη ανάλυση της αντίστοιχης εποχής για να το οριοθετήσεις σωστά?
Έδωσε ωραία πάσα ο evil πιο κάτω, γιατί έχω δει σε πολλές λίστες τον Cave, πριν μια βδομάδα ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στην ενθρόνιση του βασιλιά στην Αγγλία, αυτό τι τον κάνει? Δεν έχω ασχοληθεί με το έργο του, αλλά αν κανένα album του ανθρώπου Nick Cave δεν έχει πολιτική χροιά, δε θα κρίνεται τελικά ο άνθρωπος Nick Cave? Ενώ ο Τζέιμς κι ο κάθε Τζέιμς θα κρίνεται ως άνθρωπος επειδή κυκλοφόρησε κάποιο έργο του με πολιτική χροιά? Να το πιούμε το ξυδάκι, αλλά εγώ προσωπικά βλέπω πολύ περισσότερα 0-1 στη λογική αυτή
2 Likes
4 Likes
Ε όχι, οτιδήποτε χρησιμοποιήθηκε από ναζιστές “τελείωσε” για πάντα. Δεν είναι πάντως και το ίδιο πράγμα, ο μαίανδρος δεν θυμάμαι αν είχε κάποιον κοινωνικό συμβολισμό στη αρχαιότητα.
Πάντως κάθε τι, καλό είναι να κρίνεται στα δικά του συμφραζόμενα, διαφωνείς;
2 Likes
Εγώ για το Justice μιλάω, έτσι; Το βίωμα μπαίνει στα περί εποχής, ageism, διαφορετικής ηπείρου, λες και δεν υπάρχουν εργαλεία και πληροφορίες για να σχηματίσεις άποψη, ή λες και όσοι τα ζήσανε είχαν πλήρη εποπτεία.
Γιατί θεωρώ πως τα σχόλια μου περιλαμβάνουν την εποχή, θεωρώ πως τα τυχόντα reclaims δεν αναιρούν τη νεοφιλελεύθερη χρήση του συμβόλου από τα '70s (αυτοί ήταν οι libertarians), ή το πώς η κοινωνία των Η.Π.Α. προσέγγισε τη διαφθορά του τότε συστήματος πολιτικά, τις ιστορικές συγκυρίες (ΟΚ, λιγότερο αυτές), που ξεπρόβαλλαν κάποια έργα, και το αν έχουν εσωτερική συνοχή και ποιά είναι αυτή, για μένα, τίποτα αντικειμενικό σε όλα αυτά, και προφανώς κρίνω το έργο (δεν είπα κάτι για τον μπαμπά Χετ), ως παράγωγο της εποχής του, όπως κρίνω και από διαφορετική σκοπιά, άλλους δίσκους. Και μπορεί να είμαι λάθος. Το να θεωρείτε πως δεν το κάνουμε ή αναθεωρούμε όσοι το κάνουμε, είναι για μένα εσφαλμένο συμπέρασμα.
Ο Cave ως Cave έδωσε μια εξήγηση για το τι έκανε, επειδή βλέπω πως το whataboutism πάει σύννεφο, και προσωπικά θεωρώ ιστορικά τις δηλώσεις του πολιτικά αστείες, τα έργα του αν θες να σου τα κρίνω το συζητάμε. Το τι είναι ο καλλιτέχνης Κέιβ ως απαύγασμα, είναι ζήτημα προσωπικής ζυγαριάς.
Το 0-1 θα υπήρχε για μένα στο εάν οι ίδιοι που είδες να λενε ούγκανο τον Χετ, λένε προοδευτικό τον Κέιβ, αποκλειστικά βασισμένοι στις προσωπικές τους επιλογές και τα μουσικά τους γούστα. Και για να το λήξω, πουθενά δεν αναφέρθηκα προσωπικά στον Χετ, και θα ήταν υποκρισία μου να το κάνω, όταν έχω πχ Quorthon no1. Ή δεν έκατσα να πω την άποψη μου για το concept του Operation Mindcrime, γιατί δεν με ενδιαφέρει να μιλήσω δημόσια για κάτι που μου περνάει καλλιτεχνικά αδιάφορο και να πρήξω άλλα άτομα που το αγαπάνε και ψηφίζουν τα αγαπημένα τους.
Υπάρχει ένα σύνηθες λάθος. Άλλο ο διαχωρισμός έργου - καλλιτέχνη, και άλλο ο ψευδεπίγραφος διαχωρισμός ανθρώπου - καλλιτέχνη. Ένα και το αυτό είναι για μένα. Άλλο πως τα ζυγίζουμε συνυπολογίζοντας και το βιωματικό.
Στην τελική, μερικά άτομα έχουμε δικαίωμα να προβληματιζόμαστε με αγαπημένες μας μπάντες και να ξανασκεφτόμαστε πώς μάθαμε και πώς μεγαλώσαμε με κάποια αφηγήματα μέσα στο μέταλ.
Δεν ήξερα πως αν εκφράσουμε αυτή την ένσταση δημόσια, σε ένα βιωματικό ποστ, και αφού την εξηγήσουμε, θα έπρεπε να λογοδοτούμε σταθερά κατ’ επανάληψη, επειδή κάποια άλλα άτομα έχουν διαφορετική άποψη και ερμηνεία.
Δεν θα ξανασχολιάσω πάνω σε αυτό το ζήτημα προσωπικά, κουράζεται το φόρουμ και γίνομαι αυτό που με ενοχλεί σε άλλα ποστς. Όλα καλά.
4 Likes
Τι θα έλεγε ο Αυστραλός δηλαδή? Χάρη στο θεσμό της βασιλείας ο προ-προ-προ-προ-προ-προ παππούς του πιθανότατα έκανε οικογένεια και δεν πέθανε σε ένα κελί ή εκτελέστηκε 
Υπάρχει πιθανότητα και σε ένα άλλο timeline, αν δεν υπήρχε ο εμφύλιος στις ΗΠΑ, να ήταν και Αμερικανός βέβαια
Εγώ εκεί τα τελευταία χρόνια έχω τεράστιες αμφιβολίες, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να εμπιστευτώ τη ροή πληροφορίας (ή κατά πόσο έχω το χρόνο να συνδυάσω πράγματα) σε μια εποχή που οι Αμερικανοί έκαναν ότι ήθελαν εντελώς απροκάλυπτα (περισσότερα το 1991 που ο Τζέιμς έπαιξε για πρώτη φορά στον ελεύθερο ρωσικό λαό μπροστά σε 12εκ θεατές). Μετά από 30 χρόνια μπορείς να κάνεις ανάλυση πιο εύκολα απ’ όσο ένας (τότε) σύγχρονος 30αρης, που ζει σαν rockstar, βγάζει εκατομμύρια και μπορεί να κάνει ο,τι του καυλώσει. Υπό αυτή την ερμηνεία, μια χαρά στίχους έβγαλε και ο Χετφιλντ, μη σου πω και κάποιος μπορεί να κάνει κορωνίδα ότι ο Τζέιμς ήταν αντισυστημικός πχ (!).
Για μένα δεν είναι καθόλου λάθος αυτό, ούτε ψευδεπίγραφος διαχωρισμός, ο καλλιτέχνης είναι άνθρωπος που παράγει έργο, μπορεί να θεωρούμε ότι το έργο του πηγάζει απ’ τον ίδιο ως άνθρωπο και τις απόψεις του, αλλά δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος. Ακόμα κι έτσι να είναι βέβαια, εμένα προσωπικά δε με απασχολεί τι έκανε ο άνθρωπος που παρήγαγε ένα έργο, γιατί κατά 99% δεν έχω επαφές κοινωνικές μαζί του, άρα δε θα τον κρίνω. Παίρνω το έργο του, και το προσαρμόζω στη δική μου φάση, όπως θέλω και το καταλαβαίνω εγώ.
Δεν αναφέρθηκα σε μαίανδρο ούτε αυστηρά αρχαία Ελλάδα. Αυτό το σύμβολο συναντάται σε πολλούς πολιτισμούς
Ο τρόπος που έγραψες την αρχική πρόταση , μου άφησε ένα "κενό " . Και ρώτησα όχι προβοκατορικα, αλλά από περιέργεια .
Καλύφθηκε επαρκώς με την απάντηση σου
2 Likes
Aν κρίνεις τη σβάστικα από τα 30s και έπειτα προφανώς. Αν τη δεις ως σύμβολο το 1750 (ακραίο παράδειγμα) δεν πρέπει να ψάξεις το context?
θα έβγαζα το “νεο” (Θάτσερ, Ρίγκαν), libertarians ήταν κατά βάση ο Rothband, η Αυστριακή οικονομική σχολή κοκ. Αλλά το σύμβολο χρησιμοποιούνταν και από τo New Left κίνημα στις ΗΠΑ στα 70s (libertarian socialism). Κατά βάση βέβαια είναι σύμβολο ατομικισμού, ελάχιστου κράτους κοκ.
Σόρι στους υπόλοιπους αν κουράσαμε - η απορία μου ήταν κατά βάση επειδή θεώρησα Αποστόλη πως η ερμνηνεία του φιδιού ήταν ακριβώς αυτή που δίνεις παραπάνω (που είναι και μάλλον σωστό, χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα), δεν είδα τη σύνδεση με το Justice που (το ερμηνεύω εγώ να) είναι στην αντίπερα όχθη.
2 Likes
Ναι δεν λέμε κάτι διαφορετικό
1 Like
Για μενα μόνο αν είναι ας πούμε αφελής, καλοπροαίρετα, μπορεί, γιατί αυτή η έννοια δείχνει να αγνοεί πράγματα σχετικά με το ρόλο της τέχνης εντός και εκτός του μέταλ, ακόμα και από σύγχρονους ή παλαιότερους καλλιτέχνες των Μεταλλικα. Αλλά δεν κατέχω το μυστικό της αλήθειας, οπότε όλα κομπλέ.
Σεβαστό προφανώς και το πως βλέπεις το θέμα καλλιτέχνη, από όσα λες καταλαβαίνω πως έχουμε τεράστιες πολιτικές διαφωνίες και απόσταση στην ερμηνεία της τότε δυτικής κοινωνίας, ειδικά των περιστάσεων, όλα καλά, αγάπη μόνο.
Πάντως η αναφορά του στον young Cave είναι πολύ σωστή. Δεν ξέρω αν γενικά σαν άνθρωποι έχουμε πιο ριζοσπαστικές απόψεις όσο είμαστε νέοι και “συντηριτικοποιούμαστε” (σε διαφορετικό βαθμό και από διαφορετική αφετηρία) όσο μεγαλώνουμε.
Μάλλον η κουβέντα παραπάνω είναι για ένα διαφορετικό τοπικ, αλλά είναι ωραία αφορμή όλη αυτή η συζήτηση περί έργου, πομπού, πολιτικής κοκ. Στο τέλος-τέλος ίσως τέτοιες συζητήσεις και ερεθίσματα μας κάνουν να εξελίσουμε τις απόψεις μας.
2 Likes
1)Metallica - And Justice for All + εξώφυλλο
2)Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
3)Slayer - South of Heaven
4)Megadeth - So Far, So Good… So What!
5)Helloween - Keeper of the Seven Keys, Pt. II
Μερικα honourable mentions
Bon Jovi - New Jersey
Pixies - Surfer Rosa
King Diamond - Them
R.E.M - Green
Πρέπει να κάτσω να ακούσω ολόκληρο το Leprosy γιατί ότι έχω ακούσει αποσπασματικά μου άρεσε. Επίσης πρέπει κάποια στιγμή να ακούσω και το Operation: Mindcrime
Μ αρέσουν οι αναλύσεις και όχι το name dropping αλλά είναι μια γεμάτη εβδομάδα και δεν προλαβαίνω. Τα είπανε μια χαρά οι υπόλοιποι έτσι κ αλλιώς
15 Likes
…“Δεν μου αρέσει τόσο η χρονιά” αλλά τώρα θέλω να κάνω τα 15 5, όλα καλά !
6 Likes
Παρατηρώντας την συζήτηση για το Justice, αν και καλύφθηκα από προλαλήσαντες, αναδεικνύεται πρόδηλα, φρονώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το κενό (και το καινό) του Kings of Metal. Διψασμένες για νοήματα, εννοιολογικό πλαίσιο, καθοδήγηση στην σκοτεινή ταξική πάλη του ύστερου θατσερορηγκανισμού, οι πλατιές λαϊκές μάζες αναζήτησαν ανακούφιση και στοργή στον τίμιο προλεταριακό ήχο των Βασιλέων. Forget british royalty, this is the upstate NY kingdom of steel (Στιαλ).
Ορθά, θυμόσοφα, ώριμα, ψύχραιμα, ο James έθαψε το μπάσο στο Justice. Πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, ερωτώ υμάς, όταν την ίδια χρονιά ο Αρχηγός στο φτερούγισμα (και τσίμπημα, προσέξτε παρακαλώ το semantics), της αγριομέλισσας, εγκολπώνει την αγωνία της παγκόσμιας εργατιάς για ανόθευτο μέταλλο?
12 Likes
Σωστο.
Τιποτα δεν χρειαζεται να κανω.
Εισαι ελευθερος να κανεις οτι θελεις, δε μου πεφτει λογος, αλλα ουτε με νοιαζει και καθολου.
Ο μονος bigot σε αυτην την περιπτωση εισαι εσυ, και κανενας αλλος.
Αν εννοεις οτι δεν μπαινει σε ενα απο τα καλουπια που καποια φτωχα μυαλα εχουν εκπαιδευθει να σκεφτονται και δε μπορουν να δουν περα απο ταμπελες και χαρακτηρισμους, τοτε σιγουρα. Σημερα μαθαμε οτι για να εχει την πιθανοτητα να σεβονται τις αποψεις του και τους στιχους του κατι παιδακια στην Ελλαδα, ο Τζεημς πρεπει να δημιουργησει εναν αυτοδιαχειριζομενο χωρο στο Κολοραντο. Καθε μερα και κατι καινουριο.
Καλα τα λες, απλα σημερα να μαθεις οτι οτι πιστευεις και πρεσβεύεις πρεπει να το κανεις και πραξη. Ελευθερια του λογου και αρχιδια. Εκτος αν στο αμερικα ειναι διαφορετικα.
Πετα τον υπολογιστη σου και το κινητο στα σκουπιδια πρωτα εσυ, για να ριξεις γροθια στο κατεστημενο και να μην στηριζεις με τα λεφτα σου τα αμερικανικα και τα γιαπωνεζικα τσιπακια, τρανζιστορακια και τις αντιστασεις που σου δινουν το δικαιωμα να γραφεις σε αυτο το φορουμ, και θα παω κι εγω να γινω ερημιτης.
Ή εν συντομια, για να ειμαστε και επικαιροι:
Same thing I’ve always heard from you,
“Do as I say, not as I do”
Ζηταω συγγνωμη που εβαλα αυτους τους στιχους απο καποιον που προφανως ολοι γνωριζουμε οτι δεν τους πιστευει. Ρωτησα και τον Μπαμπη τον Σουγια και το επαληθευσε.
Αλλα λεω αλλα λες. Φιλακια.
Ρε συ αυτό είναι εξαιρετικό! Προλαβαίνουν να μπουν στη λίστα μου για το 89; Τι φάση, γιατί μόνο ένα EP και ένα LP;
2 Likes
1988
1. Iron Maiden – Seventh Son of a Seventh Son
Το τέλος της χρυσής εποχής των maiden έρχεται με ένα μοναδικό αριστούργημα, του οποίου η φήμη, όπως όλα δείχνουν, θα γιγαντώνεται συνεχόμενα με το πέρασμα του χρόνου. Άχρηστη πληροφορία της ημέρας, αγόρασα το άλμπουμ με λεφτά από κάλαντα, και από εκείνη την πρώτη χριστουγεννιάτικη ακρόαση αγάπησα τη μουσική του και το παιδικό μυαλό μου πήρε φωτιά. Από τις πιο σωστές επενδύσεις μου. Μαγικό μέταλ, αγάπη παντοτινή.
2. Fields of the Nephilim – The Nephilim
Μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να με διχάζει το εξής ερώτημα: The Nephilim ή Elizium? Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία προφανώς, καθώς και οι δυο δίσκοι βρίσκονται στην καρδιά μου (και τους θεωρώ και αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους). Ανεπανάληπτο γοτθικό ροκ, ανεπανάληπτο συγκρότημα. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις ακούω το The Watchman, και δεν ξέρω πως να εξωτερικεύσω κατάλληλα την εκτίμηση μου για ηχητικά δώρα όπως τη μουσική που ηχογραφήθηκε σε αυτούς τους 2 δίσκους. Η δισκογραφική τους απουσία και το κενό που έχουν αφήσει είναι αισθητά, και ελπίζω σε νέες ηχητικές συγκινήσεις. Σε αυτή τη ζωή κατά προτίμηση…
3. Sonic Youth – Daydream Nation
Συγκρότημα και δίσκος πραγματικοί ογκόλιθοι του εναλλακτικού ήχου, κατά την ταπεινή μου άποψη περισσότερο ακραίο και δύσπεπτο από την πλειοψηφία του extreme ήχου για εκείνη (τουλάχιστον) τη χρονιά. Ο ορισμός του ακραίου είναι συζητήσιμος και εν μέρει υποκειμενικός, αλλά εμένα εκείνο το μπάσιμο στο `Cross the Breeze μετά τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα συνεχίζει να με σκαλώνει και να με εντυπωσιάζει σε κάθε ακρόαση. Alt. Rock ευαγγέλιο.
4. Pixies – Surfer Rosa
Η μπάντα που είναι πολλά περισσότερα από το υπερ-χιτ Where is my Mind? το οποίο πλέον ξέρουν και οι πέτρες, ή όσοι έχουν δει το Fight Club. Εκπληκτικό ντεμπούτο, έντονα πάνκικο σε πολλά σημεία (τα Something Against You και Broken Face χαρακτηριστικά παραδείγματα), με αρκετές δόσεις τρέλας που κάνει το συγκρότημα να ξεχωρίζει με μεγάλη ευκολία από την εναλλακτική ροκ σκηνή της εποχής.
5. Μωρά στη Φωτιά – Μωρά στη Φωτιά
…Αυτή τη φορά στη σωστή χρονιά. Ενας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους. Κάτω στην Πόλη, Ηρωίνη, Μανιφέστο, όλα συνεχίζουν να προσφέρουν ανατριχίλες, αθάνατοι ύμνοι.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
22 Likes