1989
Αν εξαιρέσουμε το απόλυτο Νο1, η λίστα της χρονιάς αποδείχθηκε πραγματικός πονοκέφαλος. Παραθέτω πρώτα 10 αγαπημένους δίσκους πριν από την τελική πεντάδα.
Pixies - Doolittle Gouge away/You can gouge away/Stay all day/If you want to
Sepultura - Beneath The Remains Who has won?/Who has died?/Beneath the remains
Sodom - Agent Orange Agent Orange/A fire that doesn’t burn
Savatage - Gutter Ballet Cause in the dark /It’s easier to see
New Order -Technique My life ain’t no holiday/I’ve been through the point of no return
The The - Mind Bomb Take me beyond love/Up to something above
New Model Army - Thunder and Consolation We are old, we are young, we are in this together
Running Wild - Death or Glory Death or glory, oh, oh we’re riding the storm
Τα δύο επόμενα αρχικά τα υπολόγιζα για το top 5 αλλά τελευταία στιγμή προτιμήθηκαν άλλα…
Faith No More - The Real Thing
Όπου ο Μike Patton παίρνει τα ηνία από τον συμπαθή κατά τ’ άλλα Chuck Mosley, μας συστήνεται στα φωνητικά και ένας θρύλος γεννιέται. Η παρουσία του υπήρξε καταλύτης στην ποιοτική και εμπορική επιτυχία της μπάντας. To video του Εpic κάνει κατάληψη στο πρόγραμμα του MTV, τα Falling to Pieces και From out of Nowhere είναι εξίσου κολλητικά και πιασάρικα, ενώ το ζουμί βρίσκεται σε deep cuts όπως τo Zombie Eaters και το ομώνυμο. Οι FNM σ’ αυτόν και στους επόμενους δύο (καλύτερους) δίσκους τους άνοιξαν δρόμους στο σκληρό ροκ των '90ς, ανακατεύοντας με άνεση music genres και μπασταρδεύοντας χωρίς δισταγμό τον ήχο τους.
Annihilator - Alice In Hell
Ένα από τα πρώτα metal albums που άκουσα ποτέ και ένα ασταμάτητο κοπάνημα με την πολυμήχανη κιθάρα του Jeff Waters να επιννοεί συνεχώς καινούριους ήχους για να χτυπηθεί κανείς. Ο Randy Rampage (RIP)στα φωνητικά είναι απλά απολαυστικός, κατά την γνώμη μου ο πιο ταιριαστός τραγουδιστής που είχε η μπάντα. Αν και το album δεν είναι ακριβώς concept υπάρχει το αφηρημένο θέμα της ψυχικής ασθένειας σε αρκετά σημεία. Φυσικά το Αlison Hell (ακούγεται πάντα με την υπέροχη ακουστική εισαγωγή του Crystal All) είναι ένα all time metal classic. Η παράνοια ξεκινά από το πρώτο δευτερόλεπτο και διακατέχει όλο το κομμάτι. Οι αλλαγές στον ρυθμό, τα κοψίματα, τα ατμοσφαιρικά περάσματα, τα riffs ξυράφια, η εκπληκτική ερμηνεία του Randy συντελούν στην δημιουργία αυτού του αριστουργήματος. Η ταχύτητα του W.T.Y.D είναι τόσο εθιστική που σχεδόν ξεχνάς τι προηγήθηκε ενώ το Word Salad μπορεί και να είναι το πιο εντυπωσιακό και περίπλοκο κομμάτι του δίσκο, ειλικρινά χάνεις την μπάλα, το φινάλε με τα σολαρίσματα είναι από τα highlights του ALICE IN HELL. O Jeff είναι αναμφίβολα μεγάλος παίκτης που μπορεί να βγάζει ταχύτατα και με μεγάλη ευκολία τα πιο τεχνικά riffs. Eίχα την ευκαιρία να τον θαυμάσω σε εκείνο το απίστευτο live με τους Nevermore…
…και η τελική πεντάδα
5)Coroner - No More Colour
Τρίτος (και καλύτερος) δυναμίτης στην σειρά από τους “Ελβετούς Rush του Thrash Metal”. Η πετυχημένη συνταγή δεν αλλάζει ιδιαίτερα, απλά κάνουν ένα βηματάκι μπροστά σε ότι αφορά την πολυπλοκότητα των συνθέσεων. Στα 34 λεπτά του No More Color υπάρχει περισσότερη πληροφορία από άλλα άλμπουμς διπλάσιας διάρκειας. Ο Tommy T. Baron κάνει παπάδες με την εξάχορδη (παίζει λες και είναι δύο κιθαρίστες ταυτόχρονα, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλιώς, δεν είμαι ειδικός) οι άλλοι δύο (Marquis Marky & Ron Royce) τα δίνουν όλα στο ρυθμικό κομμάτι και το αποτέλεσμα ένα άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούω ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Στα Die by My Hand, Read My Scars, D.O.A., Mistress of Deception, Tunnel of Pain, Why It Hurts γίνονται πραγματικά όργια ακατάλληλα για παρθένα αυτάκια, το No Need to Be Human μου φέρνει σαν κάτι που θα μπορούσαν να είχαν βγάλει οι μέντορες τους Celtic Frost, ενώ το φινάλε με το πιο ατμοσφαιρικό Last Entertainment δίνει μια γεύση από το μέλλον της μπάντας.
4)Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Το άλμπουμ ξεκινά ιδανικά με τρία singles δυναμίτες και την πρόθεση του Τrent να κάνει αισθητή την παρουσία του. Υπάρχει μια γοητευτική αφέλεια στους στίχους και στην εφηβικά οργισμένη ερμηνεία των Ηead Like A Hole και Τerrible Lie καθώς ανεβάζουν διαρκώς ένταση και ταχύτητες. Το Down In It που ακολουθεί είναι εξίσου διασκεδαστικό με όλα αυτά τα samples και beats με τον Τρεντ να ραπάρει κατ’ εξακολούθηση. Πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Το Sanctified που μπαίνει με ένα άρρωστο μπάσο, εισάγει λίγο από το σκοτάδι που χαρακτηρίζει τους ΝΙΝ και είναι το πρώτο πραγματικά σπουδαίο κομμάτι του album. Το Something I Can Never Have είναι ένα έντονα συναισθηματικό κομμάτι και αναμφίβολα το αριστούργημα του δίσκου. Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στο πιάνο και ο Trent να βγάζει τα εσώψυχα του σαν να κάνει πρόβες πριν γράψει το Ηurt.
*Ιn this place, it seems like such a shame/Though it all looks different now, I know it’s still the same/Everywhere I look, you’re all I see/Just a fading, fucking reminder of who I used to be…
Μετά από ένα τέτοιο ψυχικό σοκ λογικό να γυρίσουμε πάλι στην αγνή και ανώριμη πώρωση του Κinda I Want To. Tο Sin είναι ένα roller-coaster αμφιβολιών, έντονων συναισθημάτων και μαζοχισμού ενώ το Τhat’s What I Get είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης. Μετά από τόση μαυρίλα και απογοήτευση το Τhe Only Time είναι ένα σφηνάκι θετικότητας-αν και προέρχεται μάλλον απ’το αλκοόλ! Το Ringfinger που κλείνει τον δίσκο είναι το ίσως το πιο Ντιπεσμοντικό κομμάτι του δίσκου με δόσεις Μινιστρίλας. Το Pretty Hate Machine είναι χωρίς αμφιβολία ένα σπουδαίο ντεμπούτο από τον Τrent Resnor που όμως δείχνει μόνο ψήγματα της μουσικής ιδιοφυίας του.
3)Εν Πλω - Εν Πλω
Δίσκος σταθμός για την Ελληνόφωνη ροκ σκηνή, που επηρέασε τύπους όπως ο Θ.Παπακωνσταντινου και κυρίως ο Γ. Αγγελάκας-ειδικά στις σολο δουλειές του- τους έδωσε τις πρώτες ύλες για να δημιουργήσουν και στην ουσία καθόρισε πολλά από αυτά που ακούμε ακόμη και στο 2023. Οι Ντίνος Σαδίκης και Δήμος Ζαμάνος είναι ο κορμός της μπάντας. Αρχικά κυκλοφόρησε σε 1000 μόνο κομμάτια. Για πολλά χρόνια δεν τον έβρισκες πουθενά, μετά ήρθε το διαδίκτυο, κάποια στιγμή η ζήτηση έφερε και τις πολυπόθητες επανεκδόσεις. Παραμένει μυστικό για τους πολλούς, ένα διαμάντι που περιμένει να το ανακαλύψεις, που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις αντίστοιχες διεθνείς παραγωγές και που συνδυάζει ιδανικά τις ξενόφερτες post-punk επιρροές του με την ελληνική μουσική παράδοση με στίχο κλειστοφοβικό και ποιητικό όσο πρέπει. Eίχα την τύχη πριν λίγα χρόνια να πετύχω τον Ντίνο Σαδίκη σε live στα γρασίδια του ΑΠΘ να ερμηνεύει πολλά από τα τραγούδια του δίσκου κάτι πραγματικά που συγκλονιστικό-για μένα τουλάχιστον.
2)King Diamond - Conspiracy
Το THEM τις προηγούμενης χρονιάς έκανε ανέλπιστη επιτυχία οπότε όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ σύντομα ακολούθησε και το sequel της ιστορίας. Είμαι από εκείνους που θεωρούν το Conspiracy καλύτερο του πρώτου μέρους, όχι μόνο στον τομέα παραγωγή(εδώ είναι εκπληκτική σε αντίθεση με το ΤΗEM), αλλά και στο υλικό που είχαν στα χέρια τους ο Κing και η παρέα του. Οι πρώτες ενδείξεις πως πάμε για αριστούργημα φαίνονται από το εναρκτήριο Αt the Graves. H παρανοϊκή εισαγωγή με το εκκλησιαστικό όργανο στην πρώτη Σεξπηρικού τύπου σκήνη του έργου όπου ο Κing καλεί την αδερφή του …Rise from your Grave Little Sister…Rise…Rise…οι κιθάρες που μπαίνουν και η τσιρίδα που σκάει ξαφνικά- SPIIIIIIIRIIIITS ! - ξυπνά στην κυριολεξία και νεκρούς. Στα 9 λεπτά που διαρκεί γίνεται της κακομοίρας από ριφς, εναλλαγές, κοψίματα και σόλος, που δεν μπορεί να περιγραφθεί με λέξεις. Το Sleepless Nights, που το γνώρισα για πρώτη φορά μέσα από ένα cd συλλογή του Μetal Hammer, είναι ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του King και σίγουρα από τα κορυφαία μέταλ κομμάτια της δεκαετίας. Μετά από τέτοιο 1-2 το άλμπουμ ρίχνει λίγο τους τόνους στο κάπως τυπικό Lies, επανέρχεται όμως με το A Visit From The Dead και την υπέροχη ακουστική εισαγωγή του πριν το κυρίως πιάτο, όπου συναγωνίζεται το Αt the Graves στο μεταλλικό πανηγυράκι που στήνει. Στο Wedding Dream o Κing δημιουργεί άλλον ένα εφιάλτη ‘‘παίζοντας’’ με το γαμήλιο θέμα, το κύριο ριφ του AMON Belongs to THEM τσακίζει τον σβέρκο μου-μα κάθε φορά!- και ενώ πλησιάζουμε προς το τέλος της ιστορίας σκάει Something Weird, ένα κουλ ατμοσφαιρικό πρελούδιο πριν το ασήκωτο ρίφ του Victimized και το ‘‘φλεγόμενο’’ instrumental big finale του Cremation.
1)The Cure - Disintegration
Έγραψα παραπάνω από αυτά που χρειάζονταν σε προηγούμενο ποστ. Εδώ αφήνω αυτό:
. Συνεχίζω:
