1) Megadeth - Rust in Peace
Μάλλον ο αγαπημένος μου μέταλ δίσκος.
Σίγουρα ο αγαπημένος μου όσον αφορά τις κιθάρες. Σεμινάριο. Κανένας πριν ή μετά δεν έφτασε κοντά. Ο Friedman τραβάει μαζί του τον Mustaine σε άλλο εκτελεστικό επίπεδο σε αυτή την αποθέωση της heavy μουσικής. Ο οποίος Mustaine γράφει τις πιο δολοφονικές ριφάρες της καριέρας του. Το Holy Wars είναι ολοκαύτωμα. Όσες φορές κι αν ακουστεί η εισαγωγή αυτή, η τρίχα σηκώνεται κάγκελο. Hangar 18, και η μονομαχία στα solo κόβει την ανάσα. Απίστευτα riff και solos σε Lucretia, Five Magics, Rust In Peace… Polaris. Ακόμα και στο NWOBHM on speed, Poison Was the Cure, η ταχύτητα των κιθάρων με το υπερδεμένο αλλά όχι κλινικό rhythm section (θεέ Menza!!!) δίνει ρέστα. Το δε Tornado of Souls είναι από τα κομμάτια που δημιουργούσαν metal οπαδούς.
Αλλά αν ένα πράγμα συνοψίζει την απόδοση και την έμπνευση της μπάντας σε τούτο το άλμπουμ, είναι οι στίχοι του Mustaine στο θεϊκό 3ο κατά σειρά έπος.
Take No Prisoners! Take No… SHIT!!!
2) Thunder - Backstreet Symphony
Aπό τα άλμπουμ που επιστρέφω κάθε λίγο και απολαμβάνω όσο την πρώτη φορά. Φανταστικό hard rock, βρετανικής κοπής, παραδοσιακό αλλά όχι παρωχημένο, με αληθινές μπαλαντάρες και με μια τεράστια φωνή (Danny Bowes) στο μικρόφωνο να προκαλεί ανατριχίλες ακόμα και σήμερα. Όλα τα τραγούδια δεκάρια.
3) Uncle Tupelo - No Depression
Τα σημάδια είχαν δείξει τον ερχομό τους, αλλά κανείς από τους υποψιασμένους δεν το περίμενε όταν έσκασε, τόσο εκκωφαντικά. Το είπανε alt country, αλλά καμία σημασία δεν έχει. Το punk συνάντησε την country και μας παρέδωσε αυτό το αριστούργημα. Farrar και Tweedy θεοί ήδη από το '90, γράφουν ώριμα τραγούδια απίστευτης ομορφιάς. Οι μελωδίες είναι δυνατές όπως και τα τρελά ξεσπάσματα ενέργειας (στο μεταξύ αυτό το “τρικ” με τα stop & go θέματα που πρωτοσυναντάμε στο εναρκτήριο Graveyard Shift, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα τραγούδια τους). Και οι στίχοι τόσο ώριμοι για την ηλικία τους… Το περιεχόμενο, κοινωνικό κατά βάση, αγγίζει τόσα θέματα και τόσο άμεσα που δεν γίνεται να μη σε συγκινήσει κάπως. Αριστούργημα.
4) John Hiatt - Stolen Moments
Ο Hiatt έχει την ικανότητα να γράφει πολύ απλές μελωδίες, πολλές φορές με 2 νότες, αλλά να σου αγγίζουν την ψυχή. Και το subtle playing από το εκάστοτε γκρουπ του, περισσότερο αναδείκνυε τη δύναμη της μουσικής του παρά οτιδήποτε άλλο. Χαρίζει πάλι κομμάτια πανέμορφα σαν το Real Fine Love, Back of My Mind, το ομώνυμο, με κάποια από τα πιο πιασάρικα και “φωτεινά” ρεφρέν που έγραψε ποτέ. Ευαίσθητος αλλά και αισιόδοξος, ονειροπόλος αλλά και πιο ώριμος, δίνει για 3η φορά τα διαπιστευτήριά του μέσα σε 4 μόλις χρόνια. Απίστευτος.
5) The Allman Brothers Band - Seven Turns
To reunion που κανείς δεν αναφέρει και ήταν από τα καλύτερα. Οι Allman Brothers επανασυνδέονται με κάποια μέλη από την μπαντάρα του Dickey Betts (Warren Haynes-κιθάρα, Johnny Neel-πλήκτρα, Allen Woody- μπάσο) οι οποίοι και είχαν και τα κότσια και τις ικανότητες να σταθούν στο υψηλότερο των επιπέδων (οι δύο πρώτοι και συνθετικά). Φοβερό, bluesy, southern rock με φανταστικό instrumental κτλ. Συγκίνηση να ακούς πάλι μια από τις καλύτερες λευκές φωνές να ξανατραγουδά έτσι. Δεν είναι τιμητική η αναφορά στον δίσκο. Μιλάμε για δισκάρα. Δεν είχαν ακουστεί τόσο πειστικοί από τις εποχές του Brothers & Sisters. Και απέδειξαν στην πορεία πως είχαν πολλά ακόμα να δώσουν.
ΘΕΟΙ.
6) Alice in Chains - Facelift
Από τα καλύτερα ντεμπούτα των 90s. Heavy rock με ματιές στο doom των Sabbath αλλά και μιά τελευταία βιαστική ματιά στα 80s. 1-2 μουσικές στιγμές αφήνουν μια αχτίδα φωτός αλλά οι στίχοι πολύ σκοτάδι.
Α, και το καλύτερο ρεφρέν στην ιστορία της ανθρωπότητας.
7) Jellyfish - Bellybutton
Από που μας ήρθαν ετούτοι? Εκτός τόπου και χρόνου. Power pop? Pop/ rock? Σαν να πήρανε τη μουσική των Beatles, ELO, Cheap Trick, φωνητικές αρμονίες από τις καλύτερες μέρες των Beach Boys και μας πέταξαν στα μούτρα 2 αριστουργηματικά άλμπουμ. Μιλάμε για μπάντα που στάζει ποιότητα και καλαισθησία αλλά δυστυχώς το κοινό τότε έψαχνε για πιο εναλλακτικές προτάσεις. Καμία έκπληξη που δεν έκαναν επιτυχία. Οι Jellyfish μας χάρισαν στο ντεμπούτο τους μελωδίες και συνθέσεις που έπρεπε να μνημονεύονται αιωνίως. Ας όψονται οι ρημάδες οι μόδες.
8) The Black Crowes - Shake Your Money Maker
Τα τελευταία 14-15 χρόνια, ακούω συνέχεια τα κοράκια (top 10 μπάντα εύκολα). Κυρίως τα επόμενα άλμπουμ. Όσο καλό κι αν είναι το Shake… (και επιτυχημένο εμπορικά), όσο κι αν αγαπώ παθολογικά πολλά από τα τραγούδια του, δεν είναι χαρακτηριστικός δίσκος τους, δεν είχαν προλάβει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους ούτε να δείξουν τη διάθεση τους για πειραματισμό που είδαμε σε επόμενα άλμπουμ. Αρκετά παραδοσιακοί για 1990 (bluesy hard rock/ soul στοιχεία) αλλά ευτυχώς ξεχώρισαν σε έναν κόσμο που την έψαχνε εναλλακτικά. Η βάση πάντως για όσα έκαναν στην σπουδαία πορεία τους ξεκίνησε εδώ.
9) Anthrax - Persistence of Time
Σοβαρεύτηκαν τα αγόρια μου? Εντάξει, ακόμα διασκεδάζω, ακόμα τα grooves ξεσηκώνουν, αλλά τα riff είναι υπέρβαρα (Belly of the Beast, dammit!) και κάπως δυσοίωνα. Aκόμα και το χαβαλεδιάρικο κίτρινο εξώφυλλο του State… έγινε μαύρο για να ταιριάζει με το overall feeling.
10) Robert Cray - Midnight Stroll
Αηδία κατάντησε. Τι να γράψω? Βλέπεις Robert Cray? Εγγύηση ποιότητας. Blues/ Soul δισκάρα χωρίς fillers ή αδυναμίες. Ο τύπος πρέπει να γράφει δίσκους του 8 στον ύπνο του αλλά εδώ δε φαίνεται να κοιμόταν ιδιαίτερα. Στα τοπ (λίγα) άλμπουμ του. Θα αναφερθει 3-4 φορές ακόμα σίγουρα.
Death Angel - Act III
Aν και τα προηγούμενα άλμπουμ μου αρέσουν, εδώ τους γουστάρω περισσότερο από ποτέ. Groove πολύ, funk (έπος Discontinued), έχουν κάτι “μοντέρνο”, ναι μεν thrash στη βάση του αλλά πολύ ιδιαίτερο. Συν κάποιες απίστευτες μελωδικές στιγμές που φαντάζουν σχεδόν παράταιρες (Veil of Deception, A Room with a View). Δεν είναι όμως, απλά παρουσιάζουν ένα διαφορετικό τους πρόσωπο.
Είναι κάποια μέταλ άλμπουμ που νιώθω πως είναι υπεράνω ιδιωμάτων, που θα μπορούσαν να περάσουν και σε οπαδούς άλλων ήχων και το Act III είναι ένα από αυτά. Κρίμα που λόγω ατυχίας δεν τα κατάφερε αυτή η μπάντα.
Trouble - Trouble
Ξέρω, δεν έκανες αναφορά όταν κυκλοφορoύσαν τα doom αριστουργήματα και κάνεις τώρα? Ε τι να κάνουμε, εδώ, κι ακόμα περισσότερο στο επόμενο, γίνονται οι Trouble μου. Ακόμα κουβαλάνε πολύ από το παρελθόν τους αλλά είναι ξεκάθαρα περισσότερο heavy rock, με αναμενόμενα φοβερές κιθάρες. Κοιμήθηκε η Def American? Ποιος ξέρει. Κανείς πάντως δεν ασχολήθηκε
Suicidal Tendencies - Lights…Camera…Revolution!
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Αρχίζεις τα κλωτσομπουνίδια στο You Can’t Bring Me Down και τελειώνεις στο Go’n Breakdown. Φανταστικά riff, φοβερό groove, στίχοι τσιτάτα. Τι άλλο περίμενες?
Mother Love Bone - Apple
Τι είναι grunge? Πολλά και τίποτα. Οι Mother Love Bone αν και στα αυτιά μου ηχούν εντελώς hard rock, εντάσσονται στον ήχο. Οοοοk, whatever. Σίγουρα πάντως ακούγονται “σύγχρονοι” και σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν αυτή την εκφυλισμένη εκδοχή του hard rock που τυραννούσε τον κόσμο για χρόνια. Λίγο πιο funky, πιο αλητήριοι αλλά και πολύ συναίσθημα. Δισκάρα.
Queensryche - Empire
Ξεπούλημα! Ντροπή! Όνειδος!
Πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτή τη δισκάρα. Ξέρω πως είμαι στην μειοψηφία της μειοψηφίας αλλά εμένα αυτή η, ας πούμε, πιο εμπορική προσπάθεια είναι μάλλον 2ο-3ο αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Επίσης, εμπορικότητα και ποιότητα δεν είναι εξ ορισμού τσακωμένες. Στην τελική, κάτι Anybody Listening είναι στα αγαπημένα 5 τραγούδια τους, οπότε…
Annihilator - Never, Neverland
Χμ… Το προτιμώ από Alice πια… Μου φαίνεται πιο groovy και έχει πιο πολύ κλασικοχέβι, επίσης Pharr > Rampage, για μένα δεν τίθεται κανένα θέμα. Και έχει το θεόρατο riff του Phantasmagoria. Και το ομώνυμο είναι ύμνος (I’ll break your every bone!!). Α, και το Fun Palace.
Έχει περισσότερα αγαπημένα τραγούδια από το Alice αν τα βάλω κάτω ένα ένα. Τι να κάνουμε.
Neil Young and Crazy Horse - Ragged Glory
Πενήντα και χρόνια έχουν περάσει και πάντα, μόλις ακούσεις τον Neil με τους Crazy Horse, το καταλαβαίνεις αμέσως. Τόνοι προσωπικότητας και heavy fuzzy guitars διαλύουν την όποια αμφιβολία. Ο Neil εδώ κυριεύεται πλήρως από την rock πλευρά τόυ, χαρίζοντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του. Στο μεταξύ, οι Crazy Horse είναι από αυτές τις μπάντες που μπορούν να σε βάλουν σε ένα σπέσιαλ τριπ που γουστάρεις να τους ακούς να “τζαμάρουν” για ώρες πάνω στους μονότονους ρυθμούς τους, και το καταφέρνουν ακόμα και σήμερα.
Hot take (Μάνο αφιερωμένο)
Judas Priest - Painkiller
“Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω…”
Άντε να τσιγκλίσουμε κανέναν. Πολύ καλό άλμπουμ. Τέλειο θα έλεγε κάποιος. Αλλά. Θα το έβαζα σε σειρά προτίμησης στην δισκογραφία των Priest στη θέση 7. Στην σειρά της διάθεσης μου για το ποιο Priest album να ακούσω, θα έπεφτε μάλλον 3 θέσεις. Καλό?
Αν κάποιος θέλει 45λεπτη φουλ ατσάλινη επίθεση, εδώ είναι. Εγώ πλέον δεν. Επίσης ο ήχος μου φαίνεται χωρίς δυναμικές. Όλα είναι πολύ μπροστά, in your face, όλη την ώρα. Εκτός του μπάσου φυσικά. Τα κομμάτια είναι εξαιρετικά αλλά όλα μαζί μου πέφτουν too much. Και στιχουργικά λίγο πάτος… Δεν με ελκύει πια γαμώτο κι ας το αγαπώ με κάποιο τρόπο ακόμα πολύ.
κομμάτι του είδους
