Α, πρέπει να διαβάσω κάποια στιγμή την αυτοβιογραφία του που με περιμένει στο ράφι!
To the point όπως πάντα ο σύντροφος, απλά να προσθέσω ότι το Headless Cross είχε πολύ καλή απήχηση εμπορικά και full-blown world tour, με κορύφωση ένα κρεσέντο σερί εμφανίσεων στην Σοβιετία. Αλησμόνητη η είσοδος του Martin στο encore πριν το Heaven and Hell μέσα στο πλήθος με την Κόκκινη Σημαία.
Αντιθέτως το TYR ξένισε, ξίνισε, δεν προωθήθηκε καθόλου από την τότε δισκογράφικη, και έγινε μόνο ευρωπαϊκή περιοδεία. Ο επικός βόρειος ήχος κατηγορήθηκε ως παλιακός, ενώ ερχόταν από ένα (ακόμα ανεκπλήρωτο) μέλλον.
Η συμπεριφορά του Iommi στον Martin είναι τρισάθλια και αποτελεί όντως μοναδικό όνειδος. Αχαρακτήριστη σχεδόν. Επίσης στο κεφάλαιο “Tyr and Tired” της αυτοβιογραφίας δείχνει ότι ακόμα δεν έχει χαμπαριάσει για το τι επιχείρησε να κάνει στιχουργικά ο Martin. Near-concept, if there ever was one.
3 Likes
Ασχετα αν ειναι σε πενταδες το headless cross και το tyr γαμανε.
6 Likes
Εντάξει στην Πατρίδα των Λαών καλά πηγαίνει το Μέταλ του Λαού, αλίμονο.
Στις States, απ’ την άλλη, η περιοδεία για το Headless Cross ακυρώθηκε μετά από 8 συναυλίες… Άουτς 
1 Like
Επιγραμματική αποψούλα??
Παρα πολύ καλό ως εξαιρετικό. Και σχετικά διαφορετικό.
Θα έχει και πολυ ενδιαφέρουσα συνεντευξη με τον Jay.
4 Likes
Η αλήθεια είναι άκουσα 2 τραγούδια από μία φορά και λίγο με απογοήτευσαν… Αλλά δεν απογοήτευσαν ποτέ ως τώρα οπότε θα τιμήσουμε όταν έρθει η ώρα.
1 Like
Είναι Δευτέρα. Σημαίνει ένα από τα πολλά πράγματα: μπήκαμε στα '90s.
1. Psychotic Waltz - “A Social Grace”: Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, αλλά και αναμεταξύ μας, δεν έχουμε παρά να παραδεχτούμε μονάχα ένα πράγμα: Τούτο εδώ είναι το καλύτερο prog metal ντεμπούτο όλων των εποχών. Από όποια άποψη και να το δούμε, κερδίζει. Πλουραρισμός από riffs, τα οποία αποδίδουν φόρο τιμής σε πολλούς ήχους και οι κύριοι εδώ, τους κάνουν δικούς τους. Λυρική εμβάθυνση, τόσο στην απόδοση του Devon, όσο και στις διπλές, παράλληλες και εναλλασσόμενες, εξάρχοδες. Οι χαρακτηριστικές εξαρχόδιες ιαχές γίνονται σήμα κατατεθέν στον χώρο του prog. Δεν μπορεί να γίνει, ως δίσκος, αποδεκτός απ’ όλους, αλλά είναι για όλους. Μικρούς και μεγάλους. Και κάθε φορά, παρά το πέρας των ετών, ανακαλύπτεις και άλλες ομορφιές.
2. Gamma Ray - “Heading for Tomorrow”: Αυτός ο δίσκος μπορεί να ξεκαθαρίσει κάτι σημαντικό: “Ας αφήσουμε τα φαντάσματα και τις υποθετικές φαντασιοπληξίες του χθες και ας παίξουμε τη μουσική που θέλουμε στο τώρα”. Ποιος είπε ότι ζήταγε ή ζητάει ο οργανισμός μας ένα τρίτο “Keeper…”; Εδώ, ο Kai ξαναπαίρνει τα πάνω του και ροκάρει, παίζοντας όσο πιο γρήγορα μπορεί. Έχει συνοδοιπόρο του τον Ralf και αναδεικνύει το πιο rockin’ πρόσωπο του Γερμανικού power. Θα πω και μία ακόμη αλήθεια, για μένα: Το ομότιτλο άσμα είναι καλύτερο από τα δύο προηγηθέντα και μεγάλα σε διάρκεια. Συν το ότι βασίζεται, κατά πολύ στη μορφολογία του “Victim of Changes”. Και τέλος, δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, λατρεύω το “Free Time”.
Υ.Γ. Kai, in case you ever read this, please, do not you ever touch again the first three (alright four) Ray abums, through any remaster or re-record. There is no chance to fix what is already perfect. Understand?
3. Lethal - “Programmed”: Το πνεύμα των ντεμπούτων των Queensryche και των Crimson Glory κάνει την εμφάνισή του μ’ ένα άκρως επιμεταλλομένο πέπλο. Το US prog/power βιώνει τα καλύτερά του χρόνια, με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία ν’ αποτελεί μία από τις κορυφές του. Συνθέσεις που δεν παλαιώνουν και δεν ξεχνιούνται. Ενώ και ο Mallicoat φτάνει τον εαυτό του στα άκρα με τις φωνητικές του γραμμές. Το δε πιο χαρακτηριστικό, ίσως, αυτού του δίσκου είναι, ότι ανοίγει και κλείνει με τα δύο πιο ultra riffin’ κομμάτια του.
4. Queensryche - “Empire”: Ανόθευτοι παρά την επιτυχημένη εμπορική τους απήχηση. Ωραία και τώρα, θ’ αναφερθώ σ’ ένα μόνο άσμα. Κυρίες και κύριοι, το “Della Brown”. Μέσα σ’ ένα δίσκο, ο οποίος έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας του ήχου σου και που σφύζει από προσιστά τραγούδια για κάθε επιθυμία, έρχεσαι και προσθέτεις αυτό το απαράμιλλης καλλιτεχνικής αρτιότητας και τελειότητας άσμα και διαγράφονται μονοκονδυλιά όλα τα υπόλοιπα. Η αρχή, η μέση, το τέλος, οι αλλαγές, το μπάσο, οι κιθάρες και οι διάφοροι ήχοι τους, που υπηρετούν την απόλυτη αρμονία, η αύρα του “A Farewell to Kings” και φυσικά ο Tate. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν καταλάβει αυτοί οι άνθρωποι τι έφτιαξαν με αυτό το τραγούδι…
5. Blind Guardian - “Tales from the Twilight World”: Κάποιος θρασσύδηλος αλήτης από 'δω μέσα είχε κοροϊδέψει για τον ύμνο “The Last Candle”. Του το έχω συγχωρέσει, αλλά δεν ξεχνάω την γκάφα του, για ένα και μόνο λόγο: Επειδή δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο τραγούδι είναι. Επειδή, δε γίνεται να μην τραγουδήσεις το ρεφρέν του. Επειδή, ανήκει στο βήμα εκείνο, όπου χτίζεται το σκαλί για να ανέλθει στην κορυφή ο καλύτερος Γερμανικός power/speed δίσκος, που θα συμβεί σε επόμενη χρονιά. Έτσι, εδώ οι βάρδοι δίνουν ήδη τα ρέστα τους και τρέχουν όσο δεν πάει, αποδεικνύοντας από την πρώτη κιόλας μέρα της ύπαρξής τους, ότι διαθέτουν ένα από τα καλύτερα και αγέραστα κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία της μέταλ μουσικής. Μελωδιάρες.
Εξώφυλλο:
28 Likes
@anhydriis help
εδώ οι φουτουριστές μπήκαν στα 90ς
για εμάς τους παλαιοημερολογίτες hardline bolsheviks θα κάνεις σκόντο άλλη μία μερούλα, που πιάσαμε τσι αναλύσεις στο άλλο νήμα?
ε, anhydriisάκο μου καλέ?
γεμάτε κατανόηση για εμάς τους γέροντες του ατσαλιού και του γκλίττερ?
ε καλέ μου τι καλός που είσαι.
(όχι?)
4 Likes
είστε όλοι τόσο σκληροί καρΓιόληδες και ούτε αναφορά στους Motley Crue Και το Dr. Feelgood?
2 Likes
Εννοειται ε!! 1989 μεχρι τα μεσάνυχτα 
2 Likes
θα υποβάλλω την ψήφο μου για το 1989 ως μεσάνυχτα και θα ξεδιπλώσω την σεντονιάδα μου για την διετία 88-89 έως Τετάρτη.
μία μέρα “αναρρωτική” και μετά μπαίνω και εγώ στα 90ς
ετοιμάζω σχετικό παιάνα. οριακά εκτός πεντάδας όμως, σύμφωνα με τα exit polls
4 Likes
και για μένα μάλλον εκτός πεντάδας, αλλά έστω μια αναφορά την αξίζει.
1 Like
Εξαρχης το ειχα καπου μέσα αλλά οντως δύσκολο να μπει 5αδα.
Με τον τροπο του πάντως επηρέασε και ολη την επομενη δεκαετία.
2 Likes
3 Likes
Εγω το ψηφισα παντως
2 Likes
Να ξέρετε πως πολλά από αυτά που του έχω προτείνει κατά καιρούς εδώ μέσα ανακάλυψα πως τελικά τα άκουσε
DBC η καλύτερη tech thrash/prog μπάντα Noone ever talks about
3 Likes
Αν παντως η μοναδικη εξήγηση απουσιας του Dr. Feelgood απο λιστα ειναι αυτη, εγω δηλωνω σκληρος καργιολης.
4 Likes
Γνήσια απορία, πως την παλεύετε και δεν βάζετε dark mode???
10 Likes