Επιγραμματική αποψούλα??
Παρα πολύ καλό ως εξαιρετικό. Και σχετικά διαφορετικό.
Θα έχει και πολυ ενδιαφέρουσα συνεντευξη με τον Jay.
4 Likes
Η αλήθεια είναι άκουσα 2 τραγούδια από μία φορά και λίγο με απογοήτευσαν… Αλλά δεν απογοήτευσαν ποτέ ως τώρα οπότε θα τιμήσουμε όταν έρθει η ώρα.
1 Like
Είναι Δευτέρα. Σημαίνει ένα από τα πολλά πράγματα: μπήκαμε στα '90s.
1. Psychotic Waltz - “A Social Grace”: Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, αλλά και αναμεταξύ μας, δεν έχουμε παρά να παραδεχτούμε μονάχα ένα πράγμα: Τούτο εδώ είναι το καλύτερο prog metal ντεμπούτο όλων των εποχών. Από όποια άποψη και να το δούμε, κερδίζει. Πλουραρισμός από riffs, τα οποία αποδίδουν φόρο τιμής σε πολλούς ήχους και οι κύριοι εδώ, τους κάνουν δικούς τους. Λυρική εμβάθυνση, τόσο στην απόδοση του Devon, όσο και στις διπλές, παράλληλες και εναλλασσόμενες, εξάρχοδες. Οι χαρακτηριστικές εξαρχόδιες ιαχές γίνονται σήμα κατατεθέν στον χώρο του prog. Δεν μπορεί να γίνει, ως δίσκος, αποδεκτός απ’ όλους, αλλά είναι για όλους. Μικρούς και μεγάλους. Και κάθε φορά, παρά το πέρας των ετών, ανακαλύπτεις και άλλες ομορφιές.
2. Gamma Ray - “Heading for Tomorrow”: Αυτός ο δίσκος μπορεί να ξεκαθαρίσει κάτι σημαντικό: “Ας αφήσουμε τα φαντάσματα και τις υποθετικές φαντασιοπληξίες του χθες και ας παίξουμε τη μουσική που θέλουμε στο τώρα”. Ποιος είπε ότι ζήταγε ή ζητάει ο οργανισμός μας ένα τρίτο “Keeper…”; Εδώ, ο Kai ξαναπαίρνει τα πάνω του και ροκάρει, παίζοντας όσο πιο γρήγορα μπορεί. Έχει συνοδοιπόρο του τον Ralf και αναδεικνύει το πιο rockin’ πρόσωπο του Γερμανικού power. Θα πω και μία ακόμη αλήθεια, για μένα: Το ομότιτλο άσμα είναι καλύτερο από τα δύο προηγηθέντα και μεγάλα σε διάρκεια. Συν το ότι βασίζεται, κατά πολύ στη μορφολογία του “Victim of Changes”. Και τέλος, δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, λατρεύω το “Free Time”.
Υ.Γ. Kai, in case you ever read this, please, do not you ever touch again the first three (alright four) Ray abums, through any remaster or re-record. There is no chance to fix what is already perfect. Understand?
3. Lethal - “Programmed”: Το πνεύμα των ντεμπούτων των Queensryche και των Crimson Glory κάνει την εμφάνισή του μ’ ένα άκρως επιμεταλλομένο πέπλο. Το US prog/power βιώνει τα καλύτερά του χρόνια, με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία ν’ αποτελεί μία από τις κορυφές του. Συνθέσεις που δεν παλαιώνουν και δεν ξεχνιούνται. Ενώ και ο Mallicoat φτάνει τον εαυτό του στα άκρα με τις φωνητικές του γραμμές. Το δε πιο χαρακτηριστικό, ίσως, αυτού του δίσκου είναι, ότι ανοίγει και κλείνει με τα δύο πιο ultra riffin’ κομμάτια του.
4. Queensryche - “Empire”: Ανόθευτοι παρά την επιτυχημένη εμπορική τους απήχηση. Ωραία και τώρα, θ’ αναφερθώ σ’ ένα μόνο άσμα. Κυρίες και κύριοι, το “Della Brown”. Μέσα σ’ ένα δίσκο, ο οποίος έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας του ήχου σου και που σφύζει από προσιστά τραγούδια για κάθε επιθυμία, έρχεσαι και προσθέτεις αυτό το απαράμιλλης καλλιτεχνικής αρτιότητας και τελειότητας άσμα και διαγράφονται μονοκονδυλιά όλα τα υπόλοιπα. Η αρχή, η μέση, το τέλος, οι αλλαγές, το μπάσο, οι κιθάρες και οι διάφοροι ήχοι τους, που υπηρετούν την απόλυτη αρμονία, η αύρα του “A Farewell to Kings” και φυσικά ο Tate. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν καταλάβει αυτοί οι άνθρωποι τι έφτιαξαν με αυτό το τραγούδι…
5. Blind Guardian - “Tales from the Twilight World”: Κάποιος θρασσύδηλος αλήτης από 'δω μέσα είχε κοροϊδέψει για τον ύμνο “The Last Candle”. Του το έχω συγχωρέσει, αλλά δεν ξεχνάω την γκάφα του, για ένα και μόνο λόγο: Επειδή δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο τραγούδι είναι. Επειδή, δε γίνεται να μην τραγουδήσεις το ρεφρέν του. Επειδή, ανήκει στο βήμα εκείνο, όπου χτίζεται το σκαλί για να ανέλθει στην κορυφή ο καλύτερος Γερμανικός power/speed δίσκος, που θα συμβεί σε επόμενη χρονιά. Έτσι, εδώ οι βάρδοι δίνουν ήδη τα ρέστα τους και τρέχουν όσο δεν πάει, αποδεικνύοντας από την πρώτη κιόλας μέρα της ύπαρξής τους, ότι διαθέτουν ένα από τα καλύτερα και αγέραστα κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία της μέταλ μουσικής. Μελωδιάρες.
Εξώφυλλο:
28 Likes
@anhydriis help
εδώ οι φουτουριστές μπήκαν στα 90ς
για εμάς τους παλαιοημερολογίτες hardline bolsheviks θα κάνεις σκόντο άλλη μία μερούλα, που πιάσαμε τσι αναλύσεις στο άλλο νήμα?
ε, anhydriisάκο μου καλέ?
γεμάτε κατανόηση για εμάς τους γέροντες του ατσαλιού και του γκλίττερ?
ε καλέ μου τι καλός που είσαι.
(όχι?)
4 Likes
είστε όλοι τόσο σκληροί καρΓιόληδες και ούτε αναφορά στους Motley Crue Και το Dr. Feelgood?
2 Likes
Εννοειται ε!! 1989 μεχρι τα μεσάνυχτα 
2 Likes
θα υποβάλλω την ψήφο μου για το 1989 ως μεσάνυχτα και θα ξεδιπλώσω την σεντονιάδα μου για την διετία 88-89 έως Τετάρτη.
μία μέρα “αναρρωτική” και μετά μπαίνω και εγώ στα 90ς
ετοιμάζω σχετικό παιάνα. οριακά εκτός πεντάδας όμως, σύμφωνα με τα exit polls
4 Likes
και για μένα μάλλον εκτός πεντάδας, αλλά έστω μια αναφορά την αξίζει.
1 Like
Εξαρχης το ειχα καπου μέσα αλλά οντως δύσκολο να μπει 5αδα.
Με τον τροπο του πάντως επηρέασε και ολη την επομενη δεκαετία.
2 Likes
3 Likes
Εγω το ψηφισα παντως
2 Likes
Να ξέρετε πως πολλά από αυτά που του έχω προτείνει κατά καιρούς εδώ μέσα ανακάλυψα πως τελικά τα άκουσε
DBC η καλύτερη tech thrash/prog μπάντα Noone ever talks about
3 Likes
Αν παντως η μοναδικη εξήγηση απουσιας του Dr. Feelgood απο λιστα ειναι αυτη, εγω δηλωνω σκληρος καργιολης.
4 Likes
Γνήσια απορία, πως την παλεύετε και δεν βάζετε dark mode???
10 Likes
Επειδή προφανώς το γράφεις με αφορμή το δικό μου ποστ, να πω ότι πολύ απλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε αυτή η επιλογή 
Γενικά είμαι κι εγώ υπέρ του dark mode, ειδικά στο κινητό, στο PC είναι ψιλοάλλη ιστορία πιστεύω. Πάντως το έχω γυρίσει τώρα και εδώ στο dark mode δοκιμαστικά, να δω αν το προτιμώ.
Edit
So far it’s NOT looking good…
1989
- Savatage - Gutter Ballet
Temptation Revelation or Hounds of Zaroff - Skid Row - Skid Row
Όταν μιλάμε για τα καλύτερα/πετυχημένα ντεμπούτα , χρειάζεται να γίνεται αναφορά και στο Skid Row. In Bon Jovi We Trust - Faith No More - The Real Thing
Απλά EPIC! Στρώνουν το δρόμο για το nu-metal ! - The Cult - Sonic Temple
Αμερικάνικο Hard Rock από Άγγλους - Motley Crue - Dr. Feelgood
Αμερικάνικο Hard Rock από Αμερικάνους. Νεκρανάσταση, Διαστημικός ήχος που άθελα του ( ; ) θα προσδιορίσει τον απόλυτο ήχο στο Heavy Metal - 2 χρόνια αργότερα - Lars είσαι μεγάλος γάτος!
- Aerosmith - Pump
- The Cure - Disintegration
- Queen - Miracle
- Nirvana - Bleach
- Chris Isaak - Heart Shape World
Εξώφυλλο: Ministry - The Mind Is A Terrible Thing To Taste
24 Likes
Δύσκολη και με βάθος σε κυκλοφορίες και αυτή η χρονιά.
Πολλες καλές thrash κυκλοφορίες.
Αφού ευχαριστήσω για τους DBC γιατί έχω κολλήσει δύο εβδομάδες τώρα να ξεκινήσω από μερικά αγαπημένα αλλά όχι δεκάδας άλμπουμ
Candlemass - Tales of creation . Σταθερά σε ένα δικό τους σύμπαν
Deathrow: Deception ignored . Ακόμα πιο progressive. Εθιστικό αν εντρυφήσεις.
Evildead : Annihilation of civilization. Cult classic thrash δισκάρα. Με φοβερό εξώφυλλο.
Onslaught: In search of sanity. Τα πρώτα σημάδια που άφησε το And justice for all… Αν αφαιρέσεις το 5λεπτο (!!!) εισαγωγικό που καπου χάνει το νόημα του έχει μέσα μόνο καλά τραγούδια στο πλαίσιο που όρισε το προαναφερθέν άλμπουμ των metallica.
Whiplash : Insult to injury. Σταθερά καλοί. Λίγο πιο κάτω οι ταχύτητες.
Mortal sin: Force of despair. Χάνει σε ορμή και αθωότητα από το ντεμπούτο αλλά είναι αρκετά καλό. Bay area thrash the australian way.
Mötley crue: Dr feelgood. Μπορεί και να το αδικώ γιατί κάποια τραγούδια τα έχω ακούσει περισσότερο από άλλους δίσκους που έχω πιο πάνω. Άνισο βέβαια, αλλά έχει της τελευταίους δυναμίτες της μπάντας. Με μπομπατη παραγωγή.
Powermad: Absolute power. Μόνο και μόνο για το nice dreams αξίζει να το ακούσει κάποιος.
Πάμε τώρα σε δεκάδα που μπορεί να γίνει πεντάδα σε κάποιο άλλο χρονικό σημείο.
Toxik : Think this . Φοβερό speed / tech thrash με φωνητικά στο θεό. Ανώτερο από το προηγούμενο. Φοβερό εξώφυλλο.
Alice cooper : Trash . Άλλο κορυφαίο ροκ άλμπουμ. Χιταρες που ακόμα ακούγονται.
Nuclear assault : handle with care . Crossover thrash με οικολογικές ανησυχίες. Αδικημένη μπάντα. Εδώ στο κορυφαίο σημείο της.
Exodus : Fabulous disaster. Bay area thrash από τους καλύτερους. Last act of defiance, toxic waltz, fabulous disaster , cajun hell. Κλασσικά κομμάτια.
Testament: Practice what you preach. Πολύ καλό, όχι όπως τα προηγούμενα.
Fates warning : Perfect symmetry . Τα είπαν καλύτερα ι προηγούμενοι.
Faith no more: The real thing . Οι τύποι είχαν ανοικτά μυαλά και φοβερές ικανότητες. Νομίζω ότι πολλές μπάντες από το 90 και μετά με σύγχρονο metal ήχο τους χρωστούν πάρα πολλά. Ειδικά εδώ όπου συγκεκριμενοποιουν αυτό που θέλουν.
Skid row : Skid row. Κομματαρες. Big guns, sweet little sister, skid row, 18 and life. Ομορφόπαιδα αλλά είχαν και κάτι να πουν παραπάνω από sex και drugs.
Sepultura : Beneath the remains. Το είχα για πεντάδα αλλά δεν τα υπολόγισα καλά. Μαζί με το επόμενο τα πιο λυσσασμένα thrash album της λίστας μου.
Kreator: Extreme aggression. Το κορυφαίο τους και προσωπικό αγαπημένο. Στίχοι δηλητήριο. Love us or hate us.
Black sabbath: Headless cross. Μόνο επικά τραγούδια μέσα. Και για να προβοκαρω λίγο ο τρίτος καλύτερος δίσκος των Sabbath.
5 Annihilator: Alice in hell . Σκάει ένα τέτοιο ντεμπούτο, με απίστευτες κιθάρες και συνθέσεις και λες ώπα εδώ έχουμε να κάνουμε με τους νέους thrash θεούς. Είναι κρίμα που αυτή η μπάντα δεν βρήκε ένα σταθερό line up να βγάζει δισκαρες για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Μόνο killers εδώ.
4 Sodom : Agent orange. Η δυάδα με το persecution mania είναι η κορυφή τους. Εδώ έχουν καλύτερο ήχο, τα φωνητικά και οι στίχοι του άρχοντα είναι απολύτως ταιριαστά με τη μουσική, ενώ ο Godsik πριν φύγει για τους Kreator δίνει ρεσιτάλ.
3 Metal church : Blessing in disguise. Δε θέλει πολλά λόγια απλά ακούς το Anthem to the enstranged και αν δεν ανατριχιασεις αλλάζεις μουσικές προτιμήσεις. Και μετά ερχεται και το Badlands. Ο μακαρίτης ο Howe εδώ δίνει ρεσιτάλ. Το καλύτερο άλμπουμ τους.
2 Running wild : Death or glory. We are riding the storm heading to tortuga bay. Απόλαυση από την αρχή μέχρι το τέλος.
Savatage : Gutter ballet. Θυμάμαι όταν ο Πανελλήνιος έπαιζε Α1 και πήγαινα να δω έβαζε στο ημίχρονο επιλογές από εδώ να παίζουν (thorazine suffle και hounds σίγουρα θυμάμαι). Δεν υπάρχει ο ήχος της κιθάρας που ακούμε και εδώ. Το ξωτικό να βγάζει τα εσώψυχα του. Έχω δακρύσει πολλές φορές με το When the crowds are gone.
Εξώφυλλο κανονικά θα έπρεπε να μπει αυτό:
Αλλά θα βάλω αυτό για την απλότητα στη μετάδοσή του μηνύματος:
27 Likes
Το θεληματικό, βαθύ βλέμμα του Δημήτριου Κατή προσωρινά με αποσυντόνισε.
Ολιγόλογος, σαφης, εμφατικός… εγώ, όχι ο Κατής…παραθέτω στο ιστορικό επέκεινα την εκλογική μου πεντάδα… μία μερά μετά τις εκλογές, με νωχελικό post-election chain-smoking, chain-typing.
Θα ακολουθήσει σεντονιάδα. Δεσμεύομαι. Ο λόγος μου , συμβόλαιο.
Με ξέρετε. Έχουμε πορευτεί τόσα χρόνια μαζί… από το 1971… και στ α ευχάριστα, και στα δυσάρεστα, ήμουν εδώ, με ατελείωτα ποστς. Γνωριζόμαστε σε αυτόν τον τόπο. Ξέρετε πολύ καλά, πως όταν υπόσχομαι σεντονιάδα, σεντονιάδα it is.
1989
Top-5 Λιτό, δωρικό, απέριττο
- Black Sabbath – Headless Cross
- The Cure – Disintegration
- Γενιά του Χάους - Ρεκβιεμ
- Nirvana – Bleach
- Vain – No Respect
Δεν θέλω να πω κάτι άλλο προσωρινώς.
Θέλω, μοναστικά, ποιητικά, να σωπάσω.
Να αφεθώ στον ήχο ενός αναπτήρα, στο απαλό καύσιμο ενός τσιγάρου.
Στον ήχο μίας μελωδικής, εκλογικής πεντάδας.
Με συνοδεία ένα ποτήρι κρασί και την αυτο-βιογραφία του Λάκη Γαβαλά.
20 Likes