1) Τα
2) Ση
3) Με
4) χρόνιαπουσεπήρανμυαλόδενέβαλες
Μαντέψτε τη σωστή απάντηση και κερδίστε μια ευκαιρία να γνωρίσετε από τον ίδιο τον @anhydriis πως ακριβώς ετοιμάζονται (για κάποιους η λέξη αυτή μεταφράζεται στον υπολογιστή τους ως “μαγειρεύονται” και δεν ξέρω γιατί…) τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας.
Έχω την αίσθηση, πάντως, πως την πρωτιά την πήραν οι Savatage με μία μικρή, ίσως, διαφορά από τους Fates. Κάτι, που, μάλλον, δε θα ξανασυμβεί σε καμία από τις επόμενες χρονιές.
1. Morbid Angel - “Altars Of Madness” : To τέλειο death metal άλμπουμ που στην ψυχή είναι κατάμαυρο.
2. King Diamond - “Conspiracy”: Self quote: “Αν το “Abigail” είναι η ιδεολογία, το “Them” είναι η επανάσταση και το “Conspiracy” είναι η μεθοδολογία της σε όλη την αυστηρή και μεθοδική της χάρη”
3. Bad Religion - “No Control” : O καλύτερος δίσκος του κορυφαίου punk rock σχήματος στην ιστορία.
4. Gorilla Biscuits: “Start Today”: Δεν ξέρω τι power pop λέει και ακούει ο @eviL , διαφωνώ αλλά καταλαβαίνω, ίσως το καλύτερο '80s hardcore άλμπουμ για μένα.
5. Blasphemy - “Blood Upon The Altar” : Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και το “Streetcleaner” (εξώφυλλο χρονιάς), αλλά πήγα με το συναίσθημα, γιατί το “Ritual” αυτής της εκδοχής έφτιαξε ολόκληρο μουσικό ιδίωμα, γιατί το εξώφυλλο με τα ματωμένα αγγελικά δάκρυα ήταν το πρώτο μου backpatch και πλέον υφίσταται κορνιζαρισμένο, γιατί Ross Bay Cult Eternal. Μυθική κίνηση.
5 Check also:
6. Godflesh - “Streetcleaner”: Πρωτοπορία και ακρότητα. Άγιο δισκοπότηρο.
7. Neil Young - “Freedom”: Έτσι τον έμαθα, έτσι τον αγάπησα, έτσι τον λατρεύω σήμερα. Γιατί όταν το γκλαμ έγραφε στιχουργικά ό,τι έγραφε, ο Υoung κερνούσε στιχουργική φάπα εδώ.
8. Axegrinder - “The Rise Of The Serpent Men”: Ωραίο αυτό το gothic, αν το βάλουμε δίπλα σε mid tempo stench/death και μερακλώσουμε με crust, τι θα βγει; Ένα από τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ του ακραίου ήχου έβερ. Μυστικιστικός, αλληγορικός, υπερδίσκος.
9. Death Side - “Wasted Dream”: Οι Ιάπωνες το έκαναν ξανά. Τέτοιες κιθάρες σήμερα θα αποθεώνονταν ως ευφάνταστες, τέτοια προσέγγιση θα μνημονευόταν ως απώγειο προσωπικότητας, για αυτούς ήταν απλά 1989. Για ακόμη μια φορά, όλο το extreme metal/hardcore σε ένα δίσκο, που μέχρι σήμερα ακούγεται φρέσκος.
10. Carcass - “Symphonies Of Sickness” : O καλύτερος δίσκος των Carcass, με χαρακτηριστική άνεση για μένα, αλάνθαστο. Δεύτερο αγαπημένο μου.
Λοιπές αγάπες του βρώμικου '89:
Helstar - “Nosferatu”
Terrorizer – “World Downfall”
Ministry – “The Mind Is A Terrible Thing To Taste”
Tormentor – “Anno Domini”
Darkthrone - “Thulcandra”: Καλό το epic blackened doom heavy metal ε;
Sepultura – “Beneath The Remains”
Watchtower – “Control And Resistance”
Voivod – “Nothingface”
Annihilator – “Alice In Hell”
Sodom – “Agent Orange”
Obituary – “Slowly We Rot”
Savatage – “Gutter Ballet”
Fugazi – “13 Songs”
New Model Army – “Thunder And Consolation”
Nine Inch Nails – “Pretty Hate Machine”
Dead Moon – “Unknown Passage”
The Cult – “Sonic Temple”
Bob Dylan – “Oh Mercy”
Cro-Mags – “Best Wishes”
Extreme Noise Terror – “A Holocaust In Your Head”
Warzone – “Warzone”
Repulsion – “Horrified”
D.R.I. – “Thrash Zone”
Γενιά του Χάους – «Ρέκβιεμ»
Asbestos – “The Final Solution…”
Operation Ivy – “Energy”
Candlemass – “Tales Of Creation”
Autopsy – “Severed Survival”
Coroner – “No More Colour”
Πρώτοι επιλαχόντες (#10 - #6)
Για άλλη μια χρονιά το thrash έβγαλε ένα κάρο δισκάρες, ανάμεσα στις οποίες ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου το Beneath the Remains των Sepultura και το Agent Orange των Sodom. Σε μια κρίσιμη καμπή για το ιδίωμα, κατά την οποία οι περισσότεροι εκπρόσωποί του δείχνουν να κινούνται είτε προς πιο εγκεφαλικές είτε προς πιο μελωδικές, ακόμα και πιο mainstream κατευθύνσεις (τάση η οποία ως γνωστόν προκάλεσε και την αντίδραση που εκφράστηκε μέσα από το μεγαλύτερο κομμάτι του ακραίου ήχου των 90s), Sepultura και Sodom παραμένουν - για την ώρα τουλάχιστον - πιστοί στις σκοτεινές/υπερβίαιες ρίζες του ήχου, παραδίδοντας αψεγάδιαστα έργα για πολύ ξύλο.
Η κινητικότητα συνεχίζεται και στον heavy/power χώρο, όπου η μεν αμερικανική σχολή φθίνει εμπορικά όλο και περισσότερο, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία της μουσικά ανήσυχης μεταλονεολαίας στρέφεται προς τα πιο ακραία παρακλάδια, ενώ από την άλλη ο γερμανικής κοπής ήχος - στον απόηχο του σεισμού που είχαν προκαλέσει τα προηγούμενα χρόνια οι Helloween κυρίως - κερδίζει συνεχώς έδαφος, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως (see also Top 5) και ετοιμάζεται να κυριαρχήσει πλήρως την επόμενη δεκαετία, for better or worse. Δύο παρουσίες στην αναπληρωματική πεντάδα του '89, μία από States και άλλη μία από τας Ευρώπας. Τον καλύτερο δίσκο τους δίνουν οι Helstar στο Nosferatu, με τεχνικό ξεσάλωμα πια και τον Ριβέρα να δίνει ρέστα ως συνήθως, ενώ οι Running Wild στο Death or Glory στήνουν ένα ακόμα μέταλ πανηγύρι, σε ένα στυλ που δεν θα αργούσε να βρεθεί εκτός μόδας.
Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε βέβαια και το ντεμπούτο του συγκροτήματος που καθόρισε στον (συντριπτικά) μεγαλύτερο βαθμό τον ήχο του prog metal στα 90s - again, for better or worse. Στο When Dream and Day Unite οι Dream Theater, πέρα από τα μουσικά όργια, τα οποία ως γνωστόν θα συνεχίζονταν, είχαν την τύχη να έχουν και υπέροχη φωνή (κάτι που δεν θα συνεχιζόταν), με τις ερμηνείες του Charlie Dominici να περιλούζουν τις συνθέσεις με ένα ιδιότυπο Φως που κάνει τον συγκεκριμένο δίσκο από τους προσωπικά αγαπημένους μου, παρότι - απ’ ό,τι έχω καταλάβει - δεν συγκαταλέγεται στους πιο δημοφιλείς στις τάξεις των οπαδών της μπάντας. Τόσο το καλύτερο, ενδεχομένως.
Ария - Игра с огнём (Playing with Fire)
Το Πρώτο Πενταετές Μεταλλικό Πλάνο ολοκληρώνεται ιδανικά. Οι Ήρωες της Μεταλλικής Εργασίας αγνοούν τα κελεύσματα της περθραστρόικα, αναπροσαρμόζουν τη νόρμα σε όλους τους δείκτες, ένταση, τσαγανό, μελωδικότητα, συγκίνηση, και την πιάνουν εφαρμόζοντας τη σταχανοφική μέθοδο της προσέγγισης του κλασικού ήχου μέσα από ένα καθαρά προσωπικό πρίσμα. Στο κατώφλι της επικράτησης της grunge αντεπανάστασης, ο κορυφαίος δίσκος αυτής της κορυφαίας σοβιετικής μπάντας.
Annihilator - Alice in Hell
Το ένα από τα δύο τουλάχιστον άλμπουμ τους που πρέπει οπωσδήποτε να ακουστούν. Ό,τι και να πει κανείς για τις κιθαριστικές επιδόσεις του Jeff Waters είναι λίγο, οπότε εγώ απλά θα αναφερθώ στα ιδιαίτερα φωνητικά του Randy Rampage (R.I.P.), οι ερμηνείες του οποίου ταιριάζουν τέλεια με τα όργια του Jeff για να δημιουργηθεί αυτή η έξοχη, παιχνιδιάρικα horror ατμόσφαιρα αυτού του κλασικού δίσκου.
Autopsy - Severed Survival
Το πραγματικό βρώμικο '89 είναι εδώ. Το νεκρομέταλλο το σάπιο, το ροκενρολάδικο, με κραυγές και όχι ρεψίματα. Μεγάλε Chris άνοιξε δρόμο κι ας μην ακολουθούν πολλοί.
Believer - Extraction From Mortality
Reggae thrash, anyone? Και μέχρι να φτάσουμε εκεί είχε ήδη γίνει ο-κακός-χαμός. Αχαλίνωτο, υπερτεχνικό θρας που σαν κι αυτό λίγοι έπαιξαν, αλλά δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε όσο άλλα δείγματα του εν λόγω στυλ. Κακώς. Διορθώστε αυτό το λάθος.
Black Sabbath - Headless Cross
Ο κόσμος αδιαφορεί επιδεικτικά. Ακατανόητο. Δεν σας κάνει ο Tony Martin, ε; Sharon που σας χρειάζεται…
Candlemass - Tales of Creation
Ξέρω ότι είμαι από τους λίγους, αλλά το προτιμώ από το Ancient Dreams. Σε εκείνο, όπως έχει παραδεχτεί και ο Leif, το συγκρότημα είχε μια σειρά ατυχείς εμπνεύσεις, που δεν πολυβγήκαν. Τούτο δω είναι πιο εστιασμένο.
The Cult - Sonic Temple
Ακόμα και μέσα σε όλον αυτόν τον extreme metal ορυμαγδό, βρίσκουμε λίγο χρόνο να ροκάρουμε. Καλή φάση.
Dark Angel - Leave Scars
Δυστυχώς αντικατέστησαν τον Doty, που είναι από τις αδυναμίες μου, και έριξαν τις ταχύτητες (λογικό, μετά το Darkness Descends η φάση ήταν “Slayer μετά το Reign in Blood”), αναπλήρωσαν όμως με ακόμα πιο αποστομωτικά τεχνικό παίξιμο.
Dead Brain Cells - Universe
Remember them? Γαλλοκαναδοί τρελαμένοι technothrashers, αν και νομίζω ότι ειδικά σ’ αυτούς ταιριάζει περισσότερο η ταμπέλα progressive thrash. Της επί χρήμασι εκδιδομένης γίνεται και εδώ (όπως και στο πρώτο τους), ακούστε τους επιτέλους.
Dyoxen - First Among Equals
Ohhh Canadaaaa… Άλλο ένα κρυμμένο διαμάντι της late 80s technical thrash εποποιίας. Αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και τον @Chaos.
Exodus - Fabulous Disaster
Μ’ αυτό εδώ συμβαίνει το εξής ιδιότυπο. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν η φαεινή ιδέα της διασκευής στο Low Rider (!) ήταν masterstroke ή brainfart. Έχω πει και τα δύο σε διαφορετικές στιγμές. Τέλος πάντων, απλά Toxic Waltz. If you hit the floor, you can always crawl. Αυτό-ακριβώς-τίποτα-άλλο.
Kreator - Extreme Aggression
Δεν ξέρω αν σας το είπα ήδη, αλλά αυτοί είναι οι Kreator που αρέσουν περισσότερο σε μένα. This greedy lust you can’t deny, you can’t deny… Betrayer!
Marshall Law - S/T
Και ξαφνικά, μέσα σε ένα UK που εκείνη την περίοδο είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αφημένο στη Madchester παραζάλη, οι δε λίγοι μεταλλάδες που έχουν απομείνει είτε ανακαλύπτουν όψιμα το θρας είτε ετοιμάζονται να φέρουν την atmospheric/gothic metal επανάσταση, σκάει κι αυτό το traditional heavy metal διαμαντάκι με ριφάρες και σολάρες που θα έκαναν τους Priest περήφανους, και με έναν απίθανο τραγουδιστή που η χροιά του ήταν ανησυχητικά κοντά σ’ αυτή του μεγάλου Φρέντι Μέρκιουρι (!). Αν τους άκουσε άνθρωπος; Σας αφήνω να μαντέψετε.
Mekong Delta - The Principle of Doubt
Έτσι είναι με την Αρχή της Αμφιβολίας, την εφαρμόζεις στα πάντα και πριν απ’ όλα στα δικά σου, επανεφευρίσκοντας διαρκώς τον εαυτό σου. Στο πελώριο αυτό έργο ο Ραλφ και οι άλλοι δεν περιορίζονται πλέον στο να χρησιμοποιούν μεθόδους και τεχνοτροπίες από τη συμφωνική μουσική σε μεταλλικό πλαίσιο, αλλά φτάνουν να παίζουν καθαρά συμφωνική μουσική. Στο δε Twilight Zone είχαν την ίδια ακριβώς ιδέα με κάτι άλλα παλικάρια του ίδιου σιναφιού, που θα τα συναντήσουμε στο Top 5.
Metal Church - Blessing in Disguise
Δεν ξέρω αν ήταν μασκαρεμένη ευλογία η αντικατάσταση του David Wayne από τον Mike Howe, εμένα μ’ αρέσουν και οι δυο, ΟΚ ο Mike ίσως έχει “αντικειμενικά” καλύτερη φωνή, αυτό τους το δίνω. Συνολικά, σε αντίθεση με πολλούς δεν νομίζω ότι προτιμώ αυτόν τον δίσκο (που θεωρείται γενικά ο καλύτερός τους) από τα δύο πρώτα τους, αλλά σίγουρα είναι πολύ μεγάλη δισκάρα.
Obituary - Slowly We Rot
Το πραγματικό βρώμικο ‘89 part 2. Ξαναλέω, έτσι το θέλω εγώ το death μου, νοσηρό σε επίπεδο ατμόσφαιρας περισσότερο και όχι κοιτάξτε-πόσο-βόθροι-είμαστε. Τρανό πρώτο βήμα σε μια πορεία που θα περιλάμβανε αρκετούς ακόμα ογκόλιθους. Απίστευτες ερμηνείες από τον John Tardy, τον κορυφαίο κατ’ εμέ κάφρο τραγουδιστή, μαζί με έναν άλλο τύπο από Σουηδία μεριά που θα ασχοληθώ δεόντως μαζί του όταν θα μιλάμε για τα 90s.
Paradox - Heresy
Όπως έλεγα και πριν κάνα δεκαπενθήμερο, στην ας πούμε πιο χεβιμεταλλάδικη/μελωδική βαθμίδα του thrash φάσματος λίγα συγκροτήματα βγήκαν που ήταν πιο ποιοτικά απ’ αυτούς εδώ τους Βαυαρούς. Και τούτο δω είναι το απόγειό τους.
Pestilence - Consuming Impulse
Ακόμα πιο κοντά στο death metal, ακόμα πιο λαχταριστά αρρωστημένα riffs, ακόμα πιο κολασμένα πωρωτικός στο μικρόφωνο ο Γιόχαν Κρόιφ του ακραίου ήχου.
Repulsion - Horrified
Θα αντισταθώ στον πειρασμό να αρχίσω flame τίνος-είσαι-συ περί grindcore. Αυτό το συγκρότημα ένα πράγμα έκανε λάθος, δεν κυκλοφόρησε αυτόν τον δίσκο το '86, όταν το είχαν ήδη έτοιμο ουσιαστικά, έτσι ώστε σήμερα να αναγνωρίζονται ως οι πραγματικοί grind πρωτεργάτες, όπως τους άξιζε και όπως συμφωνούν ακόμα και τα συγκροτήματα που πήραν αυτό το κρέντιτ, καθότι βέβαια οι Repulsion ήταν βασικότατη επιρροή τους. Όπως οι Terrorizer, που την ίδια χρονιά ντεμπούταραν κι εκείνοι με το φοβερό και τρομερό World Downfall που δεν κατάφερε να χωρέσει στο παραπάνω κολάζ.
Sabbat - Dreamweaver
Άλλος ένας - και ακόμα μεγαλύτερος - καλλιτεχνικός θρίαμβος για το thinking man’s thrash metal, courtesy of Mr. Andy Sneap and especially Mr. Martin Walkyier.
When living your life like an arrow in flight | You must always accept that the end is in sight | Grateful, at least, for the fact that you knew: You came to death | He did not come for you.
Testament - Practice What You Preach
Σαφώς πιο mid tempo καταστάσεις εδώ σε σχέση με τα δύο πρώτα. Μήπως τελικά κάποιοι όντως προσπαθούν να βαδίσουν στα χνάρια κάποιων Metallica, μμμμμμ; Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς (και) αυτοί το κάνουν καλύτερα (!). Αλέξανδρος Σκόλνικος υπερθεόθεος όπως πάντα.
Titan Force - S/T
Μη με Tυραννάς, μη με Tυραννάς, τεντωμένο σκοινί η ζωή μου, θα σπάσει, μη με πονάς.
Και βέβαια δεν είναι μόνο η Φωνή εδώ το θέμα. Απίστευτα πράγματα από τους αδερφούς Flores. Στην prog/power ελίτ.
Voivod - Nothingface
Συνήθως όταν ένα συγκρότημα “μαλακώνει” / απομακρύνεται από το thrash υπόβαθρό του, μου κακοφαίνεται. Εδώ όμως μιλάμε για Voivod. Όσο ροκ και να κάνουν τις δομές τους, αυτή η τρέλα στο μάτι καθιστά αδύνατο ακόμα και το να διανοηθείς ότι “έβαλαν νερό στο κρασί τους”. Μάλλον νερό στον υδράργυρό τους έβαλαν. Είτε πιεις με είτε χωρίς, την πάτησες. Αν δεν είσαι κοινωνός της δυσαρμονικής μαγείας των Voivod, that is.
WASP - The Headless Children
Μετά τις κραιπάλες, τα σκάνδαλα, τα πρόωρα εμμηνοπαυτικά σούξου μούξου της Τίπερ, τα fake news με τις “βότκες” στην πισίνα, “αχ η χαροκαμένη μάνα” και λοιπές μπούρδες, ο Μπλάκι αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να σοβαρέψει το πράγμα και εγκαινιάζει την πιο γόνιμη περίοδό του. Ποιο είναι το peak; Τούτο δω ή το επόμενο; Who cares? It’s “The Who on steroids” and I love it.
Zed Yago - Pilgrimage
Δεύτερος συνεχόμενος πανέμορφος δίσκος από το γερμανικό συγκρότημα με την τραγουδίστρια - αντίπαλο δέος της Doro, με απλά, μεστά, ουσιαστικά heavy metal riffs, μαγευτικές - παραμυθένιες ατμόσφαιρες και φυσικά ΤΗΝ φωνή. Αυτό το 2/2 ωστόσο δεν στάθηκε αρκετό για να τους κρατήσει ενεργούς, καθώς λίγο μετά η Jutta σχημάτισε πάνω στις στάχτες των Zed Yago τους Velvet Viper, οι οποίοι όμως επίσης δεν έμελλε να μακροημερεύσουν και διαλύθηκαν μόλις τρία χρόνια αργότερα, ρε πούστη μου γιατί κάθε φορά η ίδια ιστορία, δεν καταλαβ - αααα ναι, είμαστε στα 90s πια… OK nevermind (see what I did there).
NUMBER FIVE
– Λοιπόν, λέγε ποιος έκλεψε από ποιον την ιδέα της χρησιμοποίησης του θέματος του Twilight Zone. Εσείς από τους Mekong Delta ή το αντίστροφο;
– Δεν ξέρω τι μου λες, δεν τους ξέρω τους κυρίους, εμείς απλά θέλαμε στο Last Entertainment να κάνουμε ένα σχόλιο για τη βιομηχανία του θεάματος, οπότε είπαμε να χρησιμοποιήσουμε το συγκεκριμένο μουσικό θέμα, επειδή είναι και γνωστό και ταιριαστό με την ατμόσφαιρα που έχουμε στους δίσκους μας.
– Τέλος πάντων, επειδή γαμάτε και οι μεν και οι δε, θα το αφήσω να πέσει κάτω. Ο ζουρλομανδύας για τον Τόμι έτοιμος;
– Μπα, δεν χρειάζεται να κλειστεί σε τρελοκομείο. Η κιθάρα είναι ο ψυχαναλυτής του. Ξεσπάει πάνω της και έρχεται στα ίσια του.
– Ελπίζω να έχετε κρατήσει κάνα ριφ για το επόμενο άλμπουμ. Γιατί αυτό που γίνεται στο No More Color δεν υπάρχει.
– Δεν θα σε αφήσουμε παραπονεμένο. Έχουμε κι άλλα D.O.A. για πάρτη σου.
– Φτιάξε με… Μπορεί κάτι να σταματήσει ποτέ το τρένο που λέγεται Coroner;
– Μόνο η δική μας ανιωθίλα ίσως. Κάποια στιγμή. Μέχρι τότε όμως έχουμε να δώσουμε.
– Το καλό που σας θέλω.
NUMBER FOUR
– Και πώς να το ξεπεράσουν δηλαδή κοτζάμ Hall of the Mountain King.
– Τι πώς να το ξεπεράσουν, που το έκαναν ήδη.
– Λέγε ρε!
– Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Έκαναν αυτό ακριβώς που έπρεπε: Άλλαξαν τους κανόνες. Το Hall ήταν ο δίσκος της επιβίωσης. Το Gutter Ballet είναι ο δίσκος της γενικευμένης αντεπίθεσης. Άπαξ και βγάλαμε το κεφάλι πάνω απ’ το νερό, γυρισμός δεν υπάρχει. Τώρα δείχνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Queen-meets-power metal το ήξερες ότι το χρειαζόσουν, κόσμε; Πού να το ήξερες. Τώρα το ξέρεις!
– Κάτσε κάτσε κάτσε γιατί τώρα έβαλα αυτά που μου ‘λεγες, Gutter και When the Crowds are Gone. Ααααμάαααν…
– Σκουπιδάκι, ε; Θες χαρτομάντιλο;
– Όχι εντάξει είμαι… Μια ερώτηση, αυτά που κάνουν οι αδερφοί Oliva στο Hounds γίνεται να μην τελειώσουν ποτέ;
– Κάποια στιγμή πρέπει, γιατί θέλει και λίγη πώρωση. Δεν θες και λίγη πώρωση;
– Θέλω θέλω πώς δε θέλω.
– Τσίμπα She’s in Love και Unholy.
– Φτάνει, πόση ισοπέδωση ν’ αντέξω πια!
– Έτσι λέμε αντίο στα 80s. Τώρα τι μας ξημερώνει στα 90s, θα δείξει. Αλλά τους Savatage μην τους φοβάσαι. Έχουν πάρει φόρα και δεν τους σταματάει τίποτα. Τίποτα!
– Τίποτα;
– Ε, ξέρω γω, μόνο αν γίνει κάτι πολύ άσχημο όμως…
NUMBER THREE
– Αν θυμάμαι εκείνο το ερώτημα που έλεγα ότι με βασανίζει; Ποιο απ’ όλα;
– Έλα ρε, αν υπάρχει ζωή στο μελωδικό power metal μετά την αποχώρηση Hansen από τους Helloween.
– Εεεε ρητορικό ήταν, νόμιζα ότι ήταν προφανές. Τι θα γίνει δηλαδή; Θα βρεθεί κανείς έστω να πλησιάσει τα Keeper;
– Τόσο απαισιόδοξος;
– Αφού η εμβληματική ομάδα του ήχου δεν υπάρχει πια. Σε τι ακριβώς να ελπίζω;
– Σου παρουσιάζω λοιπόν τους Viper και το Theatre of Fate.
– Άσε ρε χαβαλεδιάρη. Βραζιλία λέει. Τι Βραζιλία; Μόνο κάφροι βγαίνουν από κει.
– Ρε δεν έχεις καταλάβει τι εστί Andre Matos. Αυτό το παλικάρι, είτε συνεχίσουν οι Viper είτε όχι, κάτι μου λέει ότι θα μας απασχολεί για χρόνια. Ένα σου λέω μόνο: Έκανε τραγούδι τη Σονάτα του Σεληνόφωτος.
– Εντυπωσιακή έμπνευση, δε λέω, αλλά φτάνει;
– Μόλις ακούσεις τον δίσκο θα καταλάβεις αν φτάνει. Άλλο να στο περιγράφω αυτό το πάντρεμα μέταλ και κλασικής μουσικής, και άλλο να το βιώνεις. Θα σου αράδιαζα και highlights τώρα αλλά βλέπω την tracklist και εγκαταλείπω. Δεν υπάρχει αυτή η παρέλαση ύμνων. Το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο.
– Ρε εσύ μοιάζεις να το εννοείς!
– Έχουμε χτυπήσει φλέβα χρυσού ρε σου λέω. Το παλικάρι, εκτός του ότι είναι σκέτο αηδόνι, είναι απίστευτος συνθεταράς. Θα γίνουν πραγματάκια στα 90s.
NUMBER TWO
– Στα δύο πρώτα καραγούσταρες. Στο τρίτο έμεινες με ανοιχτό το στόμα. Στο τέταρτο έπεσες στα γόνατα και άρχισες τα I’m not worthy. Είσαι έτοιμος τώρα για το Perfect Symmetry;
– Είναι επικίνδυνο αυτό που κάνεις όμως. Να hype-άρεις έτσι έναν δίσκο.
– Όλο το hype του κόσμου δεν φτάνει για τους Fates Warning. Ήταν που ήταν υπερμπαντάρα, ήρθε τώρα και ο Zonder και πιάνουμε στρατόσφαιρες.
– Ρε μαλάκα κόψε κάτι λέμε!
– Κοίτα, θα στο εξηγήσω με πολύ απλούς όρους. Έχουμε μπει στα χρυσά χρόνια του progressive metal. Και οι Fates Warning είναι από τους πιο λαμπρούς εκπροσώπους του - αν όχι οι πιο λαμπροί απ’ όλους. Έχεις αρχίσει να παίρνεις χαμπάρι τι γίνεται;
– Όσο φλυαρούσες εγώ άκουγα το Part of the Machine και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό το συναίσθημα που μου δημιουργεί. Παράξενα πράγματα.
– Φυσικά. Δεν υπάρχουν ευκολίες εδώ. Εδώ έχουμε υπαρξιακού τύπου καταστάσεις. Οπότε κάθε ριφ, κάθε μελωδία, κάθε φράση πρέπει να γίνει παράξενη. Να σου επιβάλει ακροάσεις επί ακροάσεων. Και να περιμένει τη στιγμή που θα σου μπει κάτω απ’ το δέρμα. Νιώθεις κάτι ομιχλώδες, κάτι σχεδόν νοσηρό, όταν σκάνε οι ακουστικές στο A World Apart; Σε αναστατώνει η ένταση στο Static Acts; Μπορείς να αναπνεύσεις υπό το βάρος του At Fate’s Hands;
– Νιώθω σαν να μην ξέρω τι μου γίνεται βασικά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έχω ξανακούσει άλλη μπάντα να παίζει έτσι. Συμπεριλαμβανομένων των Fates Warning.
– Πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται κάτι σαν κλειδί για να αρχίσει σιγά σιγά το μουσικό μυστήριο να αποκαλύπτει τις απαντήσεις του. Είσαι έτοιμος για το κλειδί;
– Δεν ξέρω μήπως το μετανιώσω, αλλά ναι, είμαι έτοιμος.
– Nothing Left to Say λοιπόν. Τα λέμε στην Άλλη Πλευρά. Η Λύτρωση έγινε Φυλακή, αλλά με υπομονή θα ξαναγίνει Λύτρωση.
NUMBER ONE
– Watchtower; Βρε; Πού χαθήκατε εσείς;
– Ναι, ισχύει, το αργήσαμε λίγο το δεύτερο, μας τύχανε κάτι αναποδιές, αλλάξαμε και τη μισή ομάδα…
– Εν τω μεταξύ έμαθα ότι φύγανε Billy και Jason και αγχώθηκα, αλλά μετά άκουσα το Control and Resistance και ησύχασα.
– …ησύχασες;
– Ναι, εντάξει, τρόπος του λέγειν, δεν είναι μουσική που σου προκαλεί ηρεμία, καταλαβαίνεις πώς το λέω. Ειδικά ο Ron δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να διανοηθείς ότι δεν έχει γίνει super upgrade στις κιθάρες. Ειδικά αυτό που κάθε σόλο ουσιαστικά γίνεται τραγούδι μέσα στο τραγούδι… Δεν ξέρω πώς το κάνει ρε ο κερατάς.
– Γιατί, ο Alan;
– Κοίτα, τα σπάει, δε λέω, αλλά επειδή το θυμάμαι το Energetic Disassembly και έτυχε να ακούσω και τα ντέμο, πιστεύω ότι τον Jason δεν τον φτάνει κανείς. Και ελπίζω κάποια στιγμή να έχει την ευκαιρία όλος ο κόσμος να ακούσει έστω αυτό το μέρος των κομματιών όπως ήταν στην αρχική τους μορφή, γιατί δεν υπάρχει η ένταση που εκλύεται από κει μέσα.
– Εντάξει αυτά είναι και υποκειμενισμοί, το θέμα είναι η όλη εμπειρία να είναι αντίστοιχη του ντεμπούτου, να λέει ο ακροατής ρίξε μου κι άλλο ξύλο, δεν ξέρω αν το αντέχω αλλά το θέλω.
– Αυτό έχει γίνει πράξη, χωρίς δεύτερη κουβέντα. 2 στα 2 σε πρωτιές με ισάριθμα άλμπουμ ρε μπαγάσες. Το ‘85, όταν δώσατε το πρώτο χτύπημα, το progressive metal ακόμα μπουσούλαγε. Σήμερα έχει αντριέψει και θεριέψει, και επανέρχεστε εσείς και τσουπ να σας πάλι right at the fuckin’ top, σαν να λέτε στους υπόλοιπους μην ξεχνιόμαστε ποιος είναι το αφεντικό σ’ αυτήν την ιστορία. Επίδειξη δύναμης με τα όλα της.
– Έξοχα, δεν έχω κάτι να προσθέσω, τα είπες όπως έπρεπε και όπως ήταν και το δικό μας σχέδιο να γίνει.
– Απλά μη χαθούμε πάλι ε;
– Όχι ρε, δεν πιστεύω να αργήσει τόσο πολύ ο τρίτος δίσκος, όλα εντάξει.
Γειά σου ρε Γρακχε με τις υπερπαραγωγες σου!
Πφ, καμία όρεξη αυτήν τη στιγμή, οπότε χωρίς ιδιαίτερα σχόλια:
Bad Religion “ No control”
Κάθε album από το “Suffer” και μετά ίδιο με το προηγούμενο, κάθε album 10-άρι.
Carcass “ Symphonies of sickness”
Το αγόρασα την ίδια μέρα με την κυκλοφορία του “St. anger”, αλλά δε φταίει αυτό για το ότι μου φάνηκε τόσο ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ δισκάρα. Φταίνε οι groovy ρυθμοί του Ken Owen (τι drum intro αυτό το “Ruptured in purulence”), οι riff-άρες του Steer, τα σιχαμένα φωνητικά του Walker, η αποπνικτική ατμόσφαιρα που αναδύεται απ’ όλες τις συνθέσεις. Αξεπέραστος δίσκος, πολύ ξεχωριστό ηχόχρωμα.
Γενιά του Χάους “Ρέκβιεμ”
Τα έγραψα και στο ομώνυμο, μην τα ξαναγράφω. Από τις δυάδες album που με μεγάλη δυσκολία προτιμώ κάποιο από τα δύο.
Fugazi “13 songs”
ΟΚ, με το συγκεκριμένο «κλέβω» λίγο γιατί ουσιαστικά πρόκειται για συλλογή που περιλαμβάνει τα δύο πρώτα EP των Fugazi. Μαζί με το ντεμπούτο “Repeater” θα μπορούσε κανείς να πει ότι σχηματίζουν την πρώτη, λιγότερο πειραματική περίοδο της μπάντας, κι αυτή που εμένα μου αρέσει περισσότερο, μιας και βρίσκω φοβερά εθιστικό αυτό το απλό, άμεσο, σχεδόν-χορευτικό στυλ που δημιουργεί το rhythm-section και οι πιο τσιτωμένες ερμηνείες των Piccioto-McKaye.
Sepultura “Beneath the remains”
Για εμένα από εδώ και πέρα ξεκινάει η λατρεία μου με τους Seps. Είναι απίστευτο το πόσα riffs και διαφορετικά τυμπανιστικά θέματα γεννούσαν με χαρακτηριστική ευκολία για κάθε κομμάτι -ένας σκασμός έμπνευσης. Κι αυτός ο ήχος στα drums (και μπότα και snare) -εντυπωσιακός όσο σε λίγα albums, αναδεικνύει τόσο πολύ το, ούτως ή άλλως, ευφάνταστο παίξιμο του Igor.
Δε χώρεσαν:
Alice Cooper “Trash” (και δεν ντρέπομαι καν, ε!)
Devil Doll “The girl who was… death”
Fates Warning “Perfect symmetry”
Pixies “Doolittle”
Savatage “Gutter ballet”
Kreator “Extreme aggression”
Fugazi “3 songs” EP (πήξαμε στους Fugazi φέτος γενικά)
Doom “Police bastard” EP
Minor Threat “Complete discography” (επίσης κλέβω, αλλά εδώ τα έχει όλα μαζεμένα)
Νικόλας Άσιμος “Το φανάρι του Διογένη” (σε περίπτωση που δε σας spam-άραμε αρκετά!)
New Model Army “Thunder and consolation”
Godflesh “Streetcleaner”
Καλύτερο εξώφυλλο: μεταξύ Seps, Savatage, Doom και Godflesh, θα το ρίξω στους Savatage.
Δεν υπάρχει πολύς χρόνος για σχόλια αυτή τη βδομάδα οπότε ένα τοπ-15 και μερικά honorable χωρίς πολλά-πολλά.
Sepultura – Beneath the Remains
Δίσκος που τους έβαλε στην ίδια πρόταση με τους Slayer.
Savatage – Gutter Ballet
Αριστούργημα.
King Diamond - Conspiracy
3 στα 3, οπότε τιμητικά στη θέση 3.
Faith No More – The Real Thing
Ιn Patton we trust
Annihilator - Alice in Hell
Έφαγαν στη στροφή τους Helstar
+10 για τη δεκαπεντάδα:
Helstar – Nosferatu
Morbid Angel – Altars of Madness
Sabbat - Dreamweaver
Beastie Boys, Paul’s Boutique
Nuclear Assault - Handle With Care
Overkill – The Years of Decay
Exodus - Fabulous Disaster
Metal Church - Blessing in Disguise
Deathrow - Deception Ignored
Coroner - No More Color
Και 2 ειδικές αναφορές μιας και μιλάμε για EP και demo. 2 μπάντες που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ full length δίσκο.
Deceptor - Demo Tape 1989 Αυτοί είχαν την ατυχία να γεννηθούν στη Θεσσαλονίκη.
Spectral Incursion - Spectral Incursion Αυτοί παρότι δε γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, αλλά στο Μασσατσούσετς των Ηνωμένων Πολιτειών για ένα άγνωστο λόγο έμειναν για πάντα στα βαθειά έγκατα του underground. Τεχνικό μεταλ, δεν είναι progressive, δεν είναι τεχνικό θρας, δεν είναι κάτι που μπαίνει εύκολα σε καλούπια οπότε καλύτερα να του ρίξετε μια αυτιά.
Ωωωωωωω ρε φίλε σ’ αυτούς έπρεπε να κάνω μια αναφορά ρε γαμώτο…
1989
1 . Bad Religion – No Control
Το Suffer είναι σημαντικότατος δίσκος, αλλά εδώ βρίσκεται το αριστούργημα του συγκροτήματος. Ή μήπως έρχεται αμέσως μετά? Στη προετοιμασία για το 1990 θα δείξει… Τεράστιο άλμα, ο ήχος του Suffer εξελίσσεται και βελτιώνεται σε κάθε τομέα στο μέγιστο βαθμό, η μορφή του πανκ εδώ αποκτά σε σημαντικό ποσοστό το καλούπι που θα διαμορφώσει την ηχητική προσέγγιση των 90’s. Μελωδία, δυναμισμός, όλα αγγίζουν το τέλειο ακριβώς εδώ, για πρώτη φορά. Οι Bad Religion ΕΙΝΑΙ το πανκ ροκ.
2 . Γενιά του Χάους – Ρέκβιεμ
Θεωρώ πως ο δεύτερος και δυστυχώς τελευταίος δίσκος της Γενιάς δεν υστερεί σχεδόν σε τίποτα συγκριτικά με το ντεμπούτο. Μοναδικό ύφος και προσωπικότητα, στίχοι επίπονοι, αξεπέραστοι ακόμη και σήμερα, που σε πληγώνουν και φωλιάζουν μέσα σου για πάντα. Σημαντικό συγκρότημα, σημαντική μουσική, γενικότερα.
3. The Cure – Disintegration
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, το Pornography είναι συνολικά τέλειο αλμπουμ, αλλά το Disintegration έχει το καλύτερο κομμάτι τους, το ομότιτλο. Από τα καλύτερα και πιο μελαγχολικά τραγούδια που έχουν γραφτεί, γλυκόπικρα ασφυκτικό αλλά εθιστικό όσο λίγα, σχεδόν επικίνδυνο.
4. Pixies – Doolittle
Μετά από το εκπληκτικό ντεμπούτο, βγάζουν το αριστούργημα τους και έναν από τους καλύτερους δίσκους του εναλλακτικού ροκ. Τεράστια μπάντα.
5 . Godflesh – Streetcleaner
Ένας δίσκος βαρύς, σκοτεινός και ακραίος όσο λίγοι. Εφιάλτης σε ηχητική μορφή, soundtrack μιας μελλοντικής δυστοπίας που ούτε τα πιο άρρωστα μυαλά δεν έχουν τολμήσει να οραματιστούν.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Τα νέα Sleep Token (κυρίως) και Rival Sons (δευτερευόντως) δεν με έχουν αφήσει να ασχοληθώ όσο θα ήθελα με το 1989.
Έχω φτιάξει ένα ΠΡΟ-ΠΟ (13αρι) με κυκλοφορίες που έχω ξεχωρίσει, ξέρω το ν.1 μου, αλλά κατά τα άλλα η χρονιά συνοψίζεται σε έναν μεγάλο στίχο, από ένα μεγάλο τραγούδι, από ένα μεγάλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε τότε.
Indecision clouds my vision
1989
20 Phil Collins …but seriously
19 Stevie Nicks - The other side of the mirror
18 Eric Clapton - Journeyman
17 Dream Theater - When dream and day unite
16 NIN - Pretty hate machine
15 Jethro Tull - Rock Island
14 Billy Joel - Storm front
13 Cure - Disintegration
12 Simply Red - A new flame
11 Queen - The miracle
10 Rush - Presto (επιστροφή στην κιθάρα)
9 Elton John - Sleeping with the past (ίσως ο κορυφαίος του δίσκος στα 80’s, στη μέση της παραγωγικής περιόδου 1988-92)
8 Faith no more - The real thing (ΑΛΗΤΕΙΑ κ GROOVE)
7 Sodom - Agent Orange (σοδομιστείτε μυστήρια πλάσματα)
6 Alice Cooper - Trash (ατελείωτες ώρες ακρόασης, σπουδαία δουλειά από Desmond Child, κολοσσιαίοι guests)
5 Black Sabbath - Headless cross (υπάρχουμε κι εμείς που γουστάρουμε περίοδο Tony Martin)
4 Aerosmith - Pump (τα 70s επιστρέφουν)
3 Madonna - Like a prayer (το άκουσα ολόκληρο δύο φορές, πραγματικά ποπ διαμάντια εδώ μέσα, όσο για το ομώνυμο, δε φαντάζεστε τι έγινε όταν το ακούσαμε πρώτη φορά την άνοιξη του 1989)
2 Savatage - Gutter Ballet (η μεγάλη αποκάλυψη, σας ευχαριστώ!)
1 Neil Young - Freedom (μετά από δέκα χρόνια που έπαιζε το πουλάκι του, ο Neil πατάει το γκάζι για να μπει με φορά στα 90s, με κομμάτια δέκα χρόνια μπροστά, πχ Don’t cry, την επόμενη χρονιά θα γράψει δίσκο grunge πριν από το grunge, KEEP ON ROCKING IN THE FREE WORLD ύμνος)
Kate Bush - The sensual world - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ (εν τάξει, δεν ήταν για πεντάδα)
Δε συμφωνώ ότι ο κόσμος αδιαφορεί επιδεικτικά, η αίσθηση που έχω είναι ότι η Martin era μια χαρά καλοδεχούμενη είναι στους περισσότερους και γι αυτό θυμάμαι το “Fused” να έχει πολύ ζεστή υποδοχή. Και εμένα μου αρέσει αρκετά η σύμπραξη των Αντώνηδων.
Αλλά όπως και να το κάνουμε η συγκεκριμένη εκδοχή των SABBATH απέχει πολύ από την ηγετική παρουσία της ορίτζιναλ τετράδας στα 70ς όπως και από την εμφατική Dio fronted περίοδο.
Έχεις δίκιο φυσικά, απλά η συγκεκριμένη νύξη ήταν περισσότερο αφηγηματικού χαρακτήρα, ο ενεστώτας δεν αφορά το τώρα αλλά το τότε. Στα late 80s και στα early 90s, απ’ όσο ξέρω, οι Σάμπαθ πραγματικά είχαν πιάσει πάτο εμπορικά.
Γι’ αυτό άλλωστε έγινε και το reunion λίγα χρόνια αργότερα!
Ούτε με τη διαφορά στον “αέρα” θα διαφωνήσω προφανώς. Ο καημένος ο Martin αν πλήρωσε κάτι, ήταν το ότι όσο φωνάρα και να είχε, δεν ιδώθηκε ποτέ ως το ίδιο χαρισματικός όπως οι προκάτοχοί του.
Ελπίζω βέβαια αυτό να μη δικαιολογεί την ελεεινή συμπεριφορά απέναντί του, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί μία από τις λίγες κηλίδες στην ιστορική πορεία του ηγέτη όλων μας του Iommi.
Τι του 'καμε;;
To make a long story short, λέγεται ότι ηχογράφησε τα δύο τελευταία άλμπουμ με τον Martin (Cross Purposes και Forbidden) όπως όπως, για να τελειώνει με τις υποχρεώσεις που είχε βάσει του συμβολαίου με την τότε δισκογραφική του και να προχωρήσει το reunion.
…απλά παρέλειψε να ενημερώσει σχετικά τον Martin.
Α, πρέπει να διαβάσω κάποια στιγμή την αυτοβιογραφία του που με περιμένει στο ράφι!
To the point όπως πάντα ο σύντροφος, απλά να προσθέσω ότι το Headless Cross είχε πολύ καλή απήχηση εμπορικά και full-blown world tour, με κορύφωση ένα κρεσέντο σερί εμφανίσεων στην Σοβιετία. Αλησμόνητη η είσοδος του Martin στο encore πριν το Heaven and Hell μέσα στο πλήθος με την Κόκκινη Σημαία.
Αντιθέτως το TYR ξένισε, ξίνισε, δεν προωθήθηκε καθόλου από την τότε δισκογράφικη, και έγινε μόνο ευρωπαϊκή περιοδεία. Ο επικός βόρειος ήχος κατηγορήθηκε ως παλιακός, ενώ ερχόταν από ένα (ακόμα ανεκπλήρωτο) μέλλον.
Η συμπεριφορά του Iommi στον Martin είναι τρισάθλια και αποτελεί όντως μοναδικό όνειδος. Αχαρακτήριστη σχεδόν. Επίσης στο κεφάλαιο “Tyr and Tired” της αυτοβιογραφίας δείχνει ότι ακόμα δεν έχει χαμπαριάσει για το τι επιχείρησε να κάνει στιχουργικά ο Martin. Near-concept, if there ever was one.
Ασχετα αν ειναι σε πενταδες το headless cross και το tyr γαμανε.
Εντάξει στην Πατρίδα των Λαών καλά πηγαίνει το Μέταλ του Λαού, αλίμονο.
Στις States, απ’ την άλλη, η περιοδεία για το Headless Cross ακυρώθηκε μετά από 8 συναυλίες… Άουτς 
Επιγραμματική αποψούλα??
