Κάνω ένα πέρασμα σε όλα όσα έχουν ποσταριστεί και συνοψίζω στο εξής:
Αν ρωτούσε κάποιος άσχετος με αυτή την μουσική ποιος θα ήταν ένας καλός μπούσουλας για το ροκ-μέταλ, η απάντηση θα μπορούσε να είναι “άκου Black Sabbath και οτιδήποτε βγήκε το 1990” και θα είχε υλικό από το πάνω ράφι για κανά χρόνο τουλάχιστον. Συν ότι θα είχε πολλές ευκαιρίες να καταλάβει τι ήχο προτιμά, υπάρχουν κυριολεκτικά τα πάντα.
#1:
Αγορασμένο σε κασέτα λογικά από Rock City ή δισκάδικο της Αθηνάς. Δεν θυμάμαι γιατί αλλά στο Happening δεν πηγαίναμε. Το θεωρούσαμε πολυκατάστημα μάλλον. Τέσπα. Το πήρε κι ένας κολλητός τότε κι ένας φίλος που αποδείχτηκε σε βάθος χρόνου ο κλασικός τύπος δανείζομαι cd και δεν τα επιστρέφω πίσω ποτέ, μας παρακαλούσε να του δώσουμε την μια κόπια να πάει κέντρο Αθήνα, να εκτυπώσει σε έγχρωμο γυαλιστερό χαρτί το ένθετο. Αντιγραφές κασέτας κάναμε φουλ τότε με τα διπλά κασετόφωνα, δεν ήταν πρόβλημα αυτό. Μην δεν ξαναβλέπαμε το ορίτζιναλ ένθετο ήταν, μιας και θα του δίναμε άδειο το κουτί.
Η ακρόαση του δίσκου ήταν/είναι και θα παραμείνει από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές μας ως μουσικόφιλοι. Αφού δεν έλιωσε η κασέτα με τις τόσες συνεχόμενες φορές που έπαιξε ήταν ένα μικρό θαύμα. Μετά βέβαια αγοράστηκε και σε cd και σε βινύλιο. Η κασέτα ούτε που ξέρω που βόσκει, μια χαρά όμως έκανε την απόσβεσή της. Ήμασταν βέβαιοι πως αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν ακόμα ένα έπος και δεν πέσαμε καθόλου έξω. Μακάρι να ζούσε ο ημίθεος να του λέγαμε Κοίτα Τι Έκανες Μεγάλε. Σκολ.
Εξώφυλλο χρονιάς προφανώς. Οι υπόλοιπες 4 θέσεις ανήκουν στο excelάκι της καταμέτρησης. Δεν έχουν καμιά δουλειά εδώ, δίπλα στον Μεγάλο.
Η «άκου ό,τι έβγαλαν οι Black Sabbath μέχρι και το 1990» και καθάρισε 
Ψιλοισχυει αλλα νομιζω εδω ειχαμε απιαστες κορυφες.
1990 και αρχίζουν πάλι τα χοντρά ζόρια, είχα έτοιμη 5άδα με το καλημέρα και μετά την πρώτη ανασκόπηση και ψακτική του τι άλλο βγήκε εκείνη τη χρονιά, τα 3 από τα 5 πήγαν στην 15δά και αντικαταστάθηκαν με 3 διαφορετικά album
Oπότε πάμε as usual μια 5άδα + 15 ακόμα για μια ιδανική εικοσάδα, ακραία δύσκολη χρονιά -όπως μάλλον θα είναι όλα τα 90s
υγ1. Δεν βάζω soundtracks τα οποία δεν ακούγονται αυτόνομα από την ταινία/σειρά τους -μέσα σε λογικά πλαίσια προφανώς- γιατί το θεωρώ ανούσιο. Ίσως όμως έπρεπε να βάζω και ένα bonus soundtrack κάθε χρόνο, ασχέτως αν ακούγεται ή όχι ως αυτόνομο έργο, just for the sake of it και σαν μια έξτρα προτασούλα σε όποιον ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με κάτι παραπάνω ή να τσεκάρει καμιά ταινία -η οποία μάλλον θα είναι ψιλό-γνωστή ούτως ή άλλως αλλά δεν βαριέσαι, παρά το τίποτα. Χάθηκαν δυστυχώς πολλές πελώριες δημιουργίες των 70s και 80s στη πορεία, τόσο ορχηστρικά όσο και song compilated soundtracks, αλλά και πάλι, δεν βαριέσαι, θα αναπληρώσω όσο μπορώ -και για όποιον ενδιαφέρεται- στη συνέχεια…
1. Fields of the Nephilim - Elizium
Ότι έγραψα και νωρίτερα για το The Nephilim ισχύει και για αυτό εδώ το αριστούργημα, ένα πέρα για πέρα τέλειο album, ορόσημο για τη μπάντα και τον ήχο της, σημείο αναφοράς για πάρα πολλά συγκροτήματα έκτοτε. Ο @ChrisP είχε αναφέρει το “Last Exit for the Lost” νωρίτερα ως κομμάτι του, εγώ θα πω ότι το δικό μου είναι το “Wail of Summer/And There Will Your Heart Be Also”, το κλείσιμο του δίσκου που κάθε φορά που το ακούω νιώθω ακόμα να αιωρούμαι…
Πριν αρκετά χρόνια, καμιά 10αριά σίγουρα, ένα παλικάρι είχε κάνει ΤΡΕΛΗ δουλειά στο youtube και είχε “ντύσει” με το κομμάτι μια συρραφή σκηνών των ταινιών του Andrei Tarkovsky με ένα φοβερό μοντάζ, το οποίο κούμπωνε εξαιρετικά κάθε νότα σε κάθε σκηνή.
Δυστυχώς δεν σκέφτηκα ποτέ να το κατεβάσω και μοιραία κάποια στιγμή, μάλλον λόγω copyrights -ποιος ξέρει- αυτό κατέβηκε. Ανακάλυψα όμως καπάκια ότι ο ίδιος φίλος ανέβασε εκ νέου το “And There Will Your Heart Be Also” -με παρόμοιας λογικής νέο μοντάζ- και το οποίο υπάρχει ακόμα online στο youtube. Παραθέτω το link παρακάτω για όποιον θέλει να “χαθεί” και να αγγίξει τον Παράδεισο -δυστυχώς το “Wail of Summer” με το πιο εντυπωσιακό μοντάζ (πχ στην περίφημη σκηνή με τον άνεμο του Zergalo, σχεδόν ταυτόχρονα με το φύσημα ξεκινάει και το κομμάτι μετά την εισαγωγή) δεν υπάρχει πουθενά πλέον.
Δεν έχω πολλά να γράψω για τον δίσκο, από τα πιο άκοπα νο1 που έχω δώσει στο παιχνίδι μέχρι σήμερα.
2. Tρύπες - Τρύπες στον Παράδεισο
Άλλος ήχος, αισθητή η 2η κιθάρα, νέες δυναμικές, πειραματισμοί, πιο προσεγμένες συνθέσεις και πολλές νέες ιδέες με μια θεατράλε post-punk διάθεση, σολάρες (“Όλα Τελικά Ξαναγυρνάν Σε Mας” για σεμινάριο) και ριφάρες (εκείνο του “Εδώ” παίζει να είναι και το αγαπημένο μου της μπάντας), φανταστικοί στίχοι, δίσκος που γαμάει μάνες και πάει την μπάντα όχι 1 αλλά 10 βήματα μπροστά!
Οι χαμένοι φίλοι
Κι οι χαμένοι εχθροί
Τα παλιά παιχνίδια
Κι η καινούρια σιωπή
Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν
Τα γλέντια που αναβλήθηκαν
Οι ελπίδες που διαλύθηκαν
Τα λόγια που αγνοήθηκαν
Όλα τελικά, όλα
Όλα τελικά ξαναγυρνάν σ’ εμάς
3. A Tribe Called Quest - People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm
Hip-hop θεωρώ πως έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου από όσο ίσως μου αναλογεί -και δεν το λέω για να μειώσω το είδος, αλλά γιατί είχα τόσο διαφορετικά ακούσματα διαχρονικά που μου φαινόταν πολύ παράξενο που μπάντες σαν τους Tribe Called Quest τις είχα μάθει πριν καλά καλά μάθω… τις Τρύπες καλή ώρα. Τα καλά του να κάνεις skate από τα 10 σου σχεδόν μέχρι και τα 18-19 υποθέτω, παρέα με μεγαλύτερους και χωμένους στη φάση για τα καλά.
Φοβερό groove και flow, τρελό σαμπλάρισμα και φανταστικοί στίχοι, όλα μαζί σε ένα μίξερ που περιλαμβάνει progressive, jazz, acid jazz, latin κτλ με trademark την αστική καλοκαιρινή ραστώνη των early 90s. Ο δίσκος που θα έδινα με κλειστά μάτια σε όποιον θέλει να ακούσει πρώτη φορά στη ζωή του “hip hop” -όσο “hip hop” μπορεί να χαρακτηριστεί δλδ αυτό το τόσο πολυδιάστατο album.
4. Sonic Youth - Goo
Η πιο προσβάσιμη και “pop” δουλειά της μπάντας, ο πρώτος δίσκος που προτείνω πάντα σε όποιον θέλει να αρχίσει να ακούει Sonic Youth. “Kool Thing”, “Dirty Boots” "Mote"κτλ, αριστούργημα ένα προς ένα ολόκληρο το album και με το εξώφυλλο της χρονιάς, 33 χρόνια πιο… kool (ba-dum-tss!) από ότι οτιδήποτε άλλο.
5. Cocteau Twins - Heaven or Las Vegas
Μακριά από τις goth/ambient καταβολές των προηγούμενων δίσκων και παραδομένο 100% στο dream pop των τελών των 80s-αρχών 90s, το αγαπημένο μου Cocteau Twins -μαζί με το Treasure μάλλον- είναι αυτό το συναίσθημα του καλοκαιρινού ήλιου στα μάτια, όταν ξυπνάς και είσαι μέσα σε κάτι-σαν-όνειρο ακόμα. Το “Frou-Frou Foxes in Midsummer Fires” είναι μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι της μπάντας ever.
Soundtrack:
Η προφανέστατη επιλογή είναι το Twin Peaks Soundtrack από τον Angelo Badalamenti, για τη σειρά όλων των σειρών. Έλεγα να κρατηθώ και θα περιμένω να περάσουν 1-2 χρονάκια ώστε να ποστάρω το soudtrack της ταινίας Twin Peaks: Fire Walk With Me, το οποίο έχει το αγαπημένο μου “Theme from Twin Peaks Fire Walk With Me”, ένα ένα από τα πιο θλιμμένα κομμάτια που έχω ακούσει στη ζωή μου + το “Sycamore Trees” με την στοιχειωτική φωνή του Jimmy Scott (το οποίο ντύνει και μια από τις πιο καθηλωτικές στιγμές της σειράς, στη 2η σεζόν).
Όμως το original soundtrack της σειράς είναι, για εμένα τουλάχιστον, το εμβληματικότερο soundtrack της καριέρας του Badalamenti, το πιο αναγνωρίσιμο από όλες τις δουλειές του David Lynch και γενικότερα ένα από τα πιο iconic soundtracks των τελευταίων 33 ετών. Και εννοείται αξίζει να το ανακαλύψει ο καθένας, μιας και ακούγεται και απόλυτα αυτόνομο από τη σειρά. Η μελαγχολία και ο τρόμος μπλέκουν με το όνειρο και την παραίσθηση, σε ένα μουσικό χαλί γεμάτο καρδιά που διεισδύει με τον πιο μειλίχιο τρόπο και γεμίζει κάθε γωνιά του ασυνείδητου του ακροατή/θεατή -κάνοντας τον κάτοικο της μυστήριας πόλης του Twin Peaks και κοινωνό κάθε σκοτεινού του μυστικού. Soundtrack μιας ολόκληρης γενιάς που δεν ξεπεράστηκε ποτέ, με τον χρόνο να του φέρεται εξαιρετικά και να το κάνει να ακούγεται το ίδιο φρέσκο και καθηλωτικό μέχρι και σήμερα. Sorry Hunt for the Red October και μεγάλε Πολυδούρη, ήσουν πολύ κοντά αλλά το soundtrack του Twin Peaks καταφέρνει να αντηχεί σε παραπάνω από μια διαστάσεις…
Βonus ένα πασίγνωστο βιντεάκι, με τον Badalamenti να περιγράφει με φοβερό τρόπο το πως έγραψε μαζί με τον Lynch το πασίγνωστο “Laura Palmer’s Theme”
Εξώφυλλο, ε εντάξει
Το 1990, πρώτη μου γεμάτη χρονιά ως ενεργός ακροατής, περισσότερο από πρώτο έτος των 90s μπορεί να λογίζεται σαν τελευταίο των 80s, αφού είναι η τελευταία χρονιά που το metal βρίσκεται στο επίκεντρο του mainstream ενδιαφέροντος, ενώ ο κύκλος της παραγωγικότερης (ποιοτικά και ποσοτικά) περιόδου πολλών και καταξιωμένων σχημάτων του χώρου έκλεισε τότε, όπως τελικά αποδείχθηκε. Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά εκείνη την στιγμή από έναν νεαρό metalhead που, έχοντας ακόρεστη δίψα να τα ακούσει και να τα μάθει όλα, ήταν στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακαλύπτει το παρελθόν ταυτόχρονα με τις καινούριες κυκλοφορίες που, λες και το κάνανε επίτηδες, προέρχονταν από όλους σχεδόν τους μεγάλους και σημαντικούς και έπρεπε να τσεκαριστούν πάραυτα!
Έτσι, η διαδικασία να δούμε τι ξεχώρισε από τα τότε πεπραγμένα με την πολυτέλεια των πολλών ετών που έχουν παρέλθει, παρουσιάζει πια μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν έχεις ζήσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής, έστω και με τους περιορισμούς της πρόσβασης σε μουσική/πληροφορίες που έθετε η ηλικία και ο τόπος διαμονής! (Οπότε, αν κάποιες αναφορές βγουν λίγο παραπάνω βιωματικές απ’ ότι συνηθίζω, θα καταλάβετε!)
1. Judas Priest – Painkiller
Από τις ευκολότερες και εντελώς αυτονόητες πρωτιές στο παιχνίδι. Η προσωπική μου σύνδεση με το Painkiller ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1990 όταν ο συμμαθητής και καλός φίλος Θωμάς μού έδινε την κασέτα του τότε νέου δίσκου των Priest, αυτού που είχε τύχει τόσο αποθεωτικής κριτικής στο Metal Hammer (παρεμπιπτόντως, στο ίδιο τεύχος που εκθειάζονταν και τα Rust In Peace και… Nο Prayer For The Dying!). Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ότι θα ήταν μια από τις πλέον κομβικές στιγμές της ενασχόλησης μου με την μουσική!
Για εβδομάδες άκουγα τον δίσκο στο walkman πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ, αλλά πολλές φορές και το επόμενο πρωί προτού φύγω για το σχολείο! Τα καθηλωτικά riffs, τα απίστευτα solos, οι εθιστικές μελωδίες και, πάνω από όλα, ΑΥΤΗ η φωνή, ήταν μια αποκάλυψη για μένα.
Και βέβαια, αυτή η ανεκτίμητη αίσθηση του να ανακαλύπτεις ένα τέλειο album τη στιγμή που κυκλοφορεί, αυτό που ζηλεύαμε όταν ακούγαμε και διαβάζαμε για όλα εκείνα τα, από καιρό, κλασικά LPs.
2. Psychotic Waltz – A Social Grace ή αλλιώς “θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρώτο (part I)”
Οι Psychotic Waltz από το San Diego με το hippie metal τους (όπως αυτοπροσδιοριζόταν) ήταν άλλη μια περίτρανη απόδειξη για το πως και το πόσο το underground συντελούσε στο να προχωράει η σκηνή, σε μια εποχή όπου υπήρχε ακόμα χώρος για να εκδηλωθεί το καινοτόμο, το υβριδικό. Ένα είδος metal τολμηρό (παράτολμο ίσως), με μια ελευθεριάζουσα αντίληψη, που απεχθάνεται τα cliché και τις συμβάσεις, που δεν διστάζει να περιπλανηθεί σε άγνωστες έως τότε διαστάσεις, που επιβιώνει από παρ’ ολίγον θανατηφόρα ατυχήματα και αναποδιές και εκτοξεύεται από την παρουσία ενός τόσο ιδιαίτερου τραγουδιστή και στιχουργού ο οποίος με την σειρά του αφιερώνει το πιο συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι του δίσκου στον Ian Anderson (“my teacher” τον προσφωνεί – δικαίως, σχεδόν ακούγεται η ανάσα του στο I Remember, η δημιουργική του πνοή σίγουρα διακρίνεται πάντως).
Το A Social Grace είναι ένα από τα επιφανέστερα κατορθώματα του metal χώρου, τόσο ιδιαίτερο και υπερβατικό που ούτε οι ίδιοι οι Psychotic Waltz δεν επιχείρησαν να το επαναλάβουν!
3. Bathory – Hammerheart ή αλλιώς "θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρώτο (part IΙ)"
Η μεταμόρφωση των Bathory που ξεκίνησε στο “Blood Fire Death” παίρνει εδώ την οριστική της μορφή.
O Quorthon αφού έβαλε τις βάσεις για το black metal αποφάσισε να αριστεύσει και στο πεδίο του επικού. Το Hammerheart είναι από τις περιπτώσεις εκείνες δίσκων που σε μεταφέρουν νοερά στα σκηνικά που διηγούνται με χαρακτηριστική ευκολία. Αυτό οφείλεται πρωτίστως στην ερμηνεία του Ψηλού που, με τους δεδομένους περιορισμούς της φωνής του, καταθέτει την ψυχή του φωνάζοντας και εννοώντας κάθε στίχο και εμπνευσμένη μελωδία από αυτές που συναντάμε σε πληθώρα εδώ.
Οι Bathory με το Hammerheart προσέθεσαν άλλο ένα ορόσημο στη metal εποποιία, με όλη την βαρύτητα που φέρει μια τέτοια διατύπωση, Ευτυχείς όσοι μπήκαν στο πνεύμα του και βίωσαν την μεγαλοπρέπεια που αποπνέουν οι πολεμικοί παιάνες που περιέχει!
4. Megadeth – Rust in Piece
Ο Mega Dave αλλάζει όλη την ομάδα (πλην του junior φυσικά) και έχοντας πλέον τους κατάλληλους συνεργάτες δίνει το αριστούργημα που όλοι πίστευαν ότι ήταν ικανός να δημιουργήσει αλλά δεν το είχε κάνει έως τότε. Ο ένας Ύμνος διαδέχεται τον άλλο και η είσοδος στη νέα δεκαετία γίνεται με τον εντυπωσιακότερο τρόπο. Τα 90s θα φερόταν (για το μεγαλύτερο διάστημα) καλά στους Megadeth – σε αντίθεση με πολλούς άλλους σύγχρονους τους!
5. Lethal – Programmed
Σε μια συγκυρία όπου το USPM έδειχνε να πνέει τα λοίσθια οι Lethal παρουσίασαν αυτό το δυσθεώρητο κομψοτέχνημα, τον καλύτερο Queensrÿche δίσκο που δεν κυκλοφόρησαν οι Queensrÿche… αλλά πολύ θα ήθελαν να το είχαν κάνει!
Επίσης, να μου καεί το πληκτρολόγιο αν δεν αποδώσω τις δέουσες τιμές στα:
Slayer – Seasons in the Abyss: Ο τελευταίος πραγματικά εκπληκτικός δίσκος των Slayer συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το South of Heaven, δίνοντας βάρος πλέον στην επιβλητική ατμόσφαιρα, μιας και το θέμα της ταχύτητας είχε τερματίσει στο Reign n Blood. Οι Σφαγείς και με αυτό τους το πρόσωπο καταφέρνουν να δείχνουν αποτρόπαια ακραίοι και είναι πραγματικά απορίας άξιον γιατί δεν συνέχισαν σε αυτόν τον μονοπάτι που τόσο τους ταίριαζε, αλλά επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα Reign in Blood ptII (κατά δήλωση τους), με όσα ακολούθησαν έκτοτε να είναι λιγότερο ή περισσότερο καλά, όλα όμως μακράν κατώτερα της πρώτης, κλασικής περιόδου τους.
Στην τελευταία καλή χρονιά του thrash ξεχώρισαν επίσης, μεταξύ άλλων, το Coma of Souls, όπου οι Kreator επαναλαμβάνουν με την ίδια, μεγάλη επιτυχία την φόρμουλα που είχαν τελειοποιήσει στο προηγούμενο τους. Η συνέχεια της δεκαετίας θα ήταν δύσκολη αλλά και (κάποιες φορές) ενδιαφέρουσα. Δεν ξεχνάμε βέβαια και το Twisted Into Form με τις tech thrash διαθέσεις του, που κατέδειξε ότι οι Forbidden δεν ήταν το τυπικό Bay Area συγκρότημα!
Από την άλλη, το Never Neverland κατέστησε σαφές ότι οι Annihilator είχαν έρθει για να μείνουν, όπως και το ότι ήταν πρακτικά μια ομάδα μουσικών με εντελώς ρευστή σύνθεση που πλαισίωναν τον μαέστρο Jeff Waters!
Atheist – Piece of Time: Οι Atheist με έδρα την Sarasota στη Florida ηχογράφησαν το πρώτο τους LP στα τέλη του 1988, όμως το ημερολόγιο έδειχνε 1990 όταν κυκλοφόρησε επίσημα, αφού η εταιρεία που τους είχε υπογράψει χρεοκόπησε. Ίσως γι’ αυτό το “Piece of Time” δείχνει να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τον πρωτόλειο death - thrash ήχο, σαν μια μίξη Death με Slayer. Εδώ όμως έχουμε κάτι πολύ πιο συναρπαστικό! Technical death/thrash ήταν η ετικέτα που τους προσάψαν τότε, μιας και οι εν λόγω αρέσκονταν στις ασυνήθιστες δομές στα κομμάτια τους (τόσο που το να καταλάβεις ποιο είναι το chorus δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση!) και στις συχνές εναλλαγές ρυθμών, και όλα αυτά χωρίς να ξεφεύγουν οι διάρκειες!
Έτσι, το “Piece of Time” ήταν και αποδείχτηκε κάτι μακράν περισσότερο από ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο. Όντας αποφασιστικά progressive αλλά και αναντίρρητα death (όσο κι αν ο όρος progressive death metal θα σήμαινε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο μέλλον), οι Atheist σύντομα θα ωθούσαν τις αρετές τους στα όρια με το επόμενο, μεγαλειώδες βήμα τους!
Το νεαρότατο και ακμαιότατο τότε death παρακλάδι ήδη λοιπόν είχε ξεκινήσει να προσφέρει εναλλακτικές θεωρήσεις, όπως μας δείχνουν και οι Nocturnus με το The Key – και όχι μόνο γιατί κάνουν χρήση πλήκτρων! Κατά τα λοιπά, οι άρχοντες της σουηδικής σκηνής Entombed ντεμπουτάρουν με το Left Hand Path και αφήνουν πολλά στόματα ορθάνοιχτα, ενώ την κυκλοφορία του πάρα πολύ καλού Spiritual Healing των Death επισκίασε εν πολλοίς η καταστροφική περιοδεία που ακολούθησε και οδήγησε τον Schuldiner στην απόφαση να συνεργάζεται έκτοτε με μουσικούς της επιλογής του για τις ανάγκες των ηχογραφήσεων/περιοδειών, και όχι με μόνιμα μέλη
Trouble - Trouble: Όταν ένα συγκρότημα κυκλοφορεί τον ομώνυμο δίσκο του – και δεν είναι το πρώτο τους – δύο τινά μπορεί αυτό να σημαίνει. Ή έχουμε μια επιστροφή στις ρίζες, ή μια δραστική αλλαγή (να σηματοδοτεί δηλαδή ένα νέο ξεκίνημα). Στην περίπτωση των Trouble επαληθεύεται το δεύτερο ενδεχόμενο. Εδώ τα τραγούδια είναι πιο εστιασμένα στη δομή τους και οι αργόσυρτοι ρυθμοί έχουν δώσει τη θέση τους σε πιο γρήγορα tempo – πάντα heavy όμως – σε περισσότερο groove και στις έως τότε υποβόσκουσες ψυχεδελικές τάσεις τους, που πλέον εκδηλώνονται ανοιχτά.
Έχοντας το προνόμιο να περιέχει τόσο αξιόλογο και ποικιλόμορφο υλικό, το τέταρτο album των Trouble σήμανε αδιαμφισβήτητα μια αναγέννηση για τους εν λόγω, παρά την αλλαγή κατεύθυνσης. Άλλωστε, ούτε κι οι Sabbath παρέμειναν εσαεί προσκολλημένοι στον ήχο των τριών πρώτων δίσκων τους!
Στον παραδοσιακό ήχο τώρα, το The Eye κλείνει την καλύτερη περίοδο του/των King Diamond. Η κλασική σύνθεση πάντως της μπάντας έχει ήδη αρχίσει να φυλλοροεί με την αποχώρηση του τεράστιου Mikkey Dee, κάτι που θα είχε συνέχεια, συνεπεία της επαναδραστηριοποίησης των Mercyful Fate λίγο αργότερα (ένα από τα ουσιαστικότερα reunions) που μοίρασε το ενδιαφέρον και τον χρόνο του βασιλιά Διαμαντή μεταξύ των δύο σχημάτων.
Οι Black Sabbath πάλι, με το που σταθεροποίησαν κάπως μια σύνθεση - πολλώ δε μάλλον όταν αυτή περιλάμβανε τόσο άξιους συνοδοιπόρους του Iommi - επανήλθαν στα δισκογραφικά δρώμενα με το συγκλονιστικό Tyr, η αξία του οποίου γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη αν κριθεί αυτόνομα. Τέλος, αν οι Sanctuary παρέμειναν γνωστοί μετά το τέλος της σύντομης πορείας τους αυτό οφείλεται (και) στο απίστευτο Into the Mirror Black!
Σε άλλα νέα εκείνης της εποχής, εξελίσσοντας το ύφος του πρώτου δίσκου σε μια πιο blues κατεύθυνση, το Lucifuge καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των περισσοτέρων σαν το magnum opus των Danzig.
Οι King’s X, πάντα ξεχωριστοί και υπερταλαντούχοι, συνεχίζουν τα δικά τους στο Faith Hope Love - θα ήταν πάντως ενδιαφέρον να είχε κυκλοφορήσει 17 Σεπτεμβρίου ο δίσκος!
Last but not least που λέμε εδώ στα ορεινά, τέσσερεις “περιθωριακοί τύποι” μας συστήνουν έναν καινούριο κόσμο με το Facelift, τον δίσκο που έστρωσε το δρόμο για την επικράτηση του grunge περισσότερο από οποιονδήποτε άλλη κυκλοφορία των μετέπειτα μεγάλων του είδους έως εκείνη τη στιγμή. Παρεμπιπτόντως, οι εν λόγω Alice in Chains συμμετείχαν στο αμερικανικό σκέλος της Clash of the Titans της επόμενης χρονιάς, χωρίς να ξεσηκώσουν πάντως… θύελλα ενθουσιασμού!
Ούτε μια αναφορά σε αυτή την δισκάρα ρε αφιλότιμοι;
Ειναι πολυ δυνατος δισκος το Persistence of time, αλλα… 1990.
Αν ειχα λιγο πιο ανοιχτο format και εβαζα περισσοτερα χονοραμπλι σιγουρα θα το εβαζα, αλλα εχω αποφασισει απο τις πρωτες χρονιες να παω the hard way, πενταδα+ δευτερη πενταδα και τπτ αλλο, εστω και αν μενουν δισκαρες εκτος.
Χαρηκα πολυ που αναφερθηκε και αυτο απο τη @Silent_Winter , πολυ ωραιος δισκος που καποτε ελιωνα και ακομα ακουω παρα πολυ ευχαριστα.
Οπως και αρκετοι ακομα δισκοι που κερδιζουν μια συντομη εστω αναφορα απο 1-2 χρηστες και αν και δεν ειναι απο τα highlight της χρονιας, προσθετουν και αυτοι εναν πλουτο παραπανω στη μουσικη μας.
ΔΙΣΚΑΡΑ. Ευχαριστω για την προσοχη. Και οπως λεει ο καβαλαρης, καθε δισκος που αναφερεται (και πιθανως εχω ξεχασει πια ή δεν γνωριζω καν), με κανει να χαμογελαω. Τωρα το queue μου περιλαμβανει Depeche, Cocteau, Mission, Fields, Pixies, Sonic Youth και καμποσα ακομη ξεχασμενα διαμαντακια. Μετα θα βαλω τα δικα μου στη σειρα, αν και εχω αποφασισει σχεδον για ολα.
Ιδιαιτερη θεση στα honorable μου για αυτον τον χρονο:
Ηταν η εποχη που εδωσα προσοχη στο sleaze και στο glam. Του χρονου εχω αλλη υποτιμημενη γκρουπαρα (οκ, υπερβολικος ειμαι) να βαλω.
Bob Rock motherfucker!!!
Εγώ να πω ένα ευχαριστώ για την αναφορά στους Trouble.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ μου αρέσουν στο ομώνυμο και στο επόμενο τους , το Manic Frustration.
Καποια μπαντα εξαφανισε αυτος καπου στο 1991, αλλα δεν θυμαμαι ποια. Κατα τ’ αλλα:
ευτυχώς που την εξαφάνισε και ξεβρωμίσαμε από τους μεταλλαδες! 
Ερχεται το 91, στη γωνια ειναι.
#monoponos.
#monoblackalbumkaistispenteprwtestheseis
Κάναμε, αμέ.
5. Slayer – Seasons In The Abyss
Μπορεί οι ταχύτητες να έχουν πέσει αισθητά σε σχέση με το RIB, αλλά το αγνό evilness της μπάντας είναι πάλι εδώ, και υποβόσκει κάτω από την μοχθηρία των riffs τραγουδιών σαν το Dead Skin Mask.Εδώ είναι και η ικανότητα του γκρουπ να καταπιάνεται με πολύ δύσκολα και ιδιαίτερα θέματα, χωρίς να παίρνει θέση, απλά περιγραφικά.
4. Pantera – Cowboys From Hell
Το μοντέρνο για 1990, παίξιμο του Dimebag, μαζί με ένα θηριώδες rhythm section, και φυσικά τις λυσσασμένες ερμηνείες του χαζοβιόλη στο μικρόφωνο, δίνουν έναν τρομακτικά aggressive δίσκο.Η επιθετικότητα του Cowboys ακούγεται φρέσκια ακόμα και τόσα χρόνια μετά, ενώ δεν μπόρεσαν να την φτάσουν ούτε extreme metal μπάντες.
3. Depeche Mode – Violator
Ο κορυφαίος δίσκος όλων των εποχών της dream pop, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του είδους, ονειρικός δηλαδή.Όχι μόνο λόγω των γνωστών 2 super hits που θα παίζουν εις τους αιώνες των αιώνων, αλλά της γενικότερης ατμόσφαιρας μελαγχολίας που διέπει τα τραγούδια, και ενός ήχου που ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του.
2. Judas Priest – Painkiller
Έχει γραφτεί παντού το πόσο σπάνιο είναι για ένα heavy συγκρότημα, να φτάνει απάτητες κορυφές στο δωδέκατο (αν δε κάνω λάθος) άλμπουμ του.Στην πραγματικότητα αυτή η δήλωση αδικεί τους Priest, αφού παρόμοιες περιπτώσεις πολύ δύσκολα βρίσκεις σε οποιoδήποτε μουσικό είδος.Και αν για τα υπόλοιπα μέλη μπορείς να πεις οκ μουσικοί είναι, παίζουν καλά όποτε θέλουν, ο Rob πως έφτασε τέτοια απόδοση εδώ? Ανεξήγητο για άνθρωπο όχι όμως για τον Metal God.
1.Megadeth – Rust In Peace
Οργασμικός δίσκος για όποιον έχει αγαπήσει έστω και ελάχιστα την ηλεκτρική κιθάρα στην ζωή του.Η πολυπόθητη κορυφή που έψαχνε διακαώς ο MegaDave είναι εδώ, όλο του το ταλέντο και οι καλύτερες ιδέες είναι εδώ, το φανταστικό παίξιμο είναι εδώ.Ακόμα και τα take it or leave it φωνητικά του, στο Rust είναι σούπερ και το κυριότερο, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ στο υλικό.Εννοείται ότι μιλάμε για απόλυτη δικαίωση του αρχηγού, αυτό δεν αλλάζει, όμως για να αποδοθεί έτσι ο δίσκος, απαραίτητος ήταν ο wonderkid της κιθάρας, Marty Friedman χωρίς τον οποίο δε θα είχε η ανθρωπότητα το ιστορικό solo του Tornado.
Cover
Προτιμώ τα πιο μινιμαλιστικά, οπότε η ψήφος πάει στο λουλούδι σε μαύρο φόντο, των Depeche Mode.
1990
Από εδώ αρχίζουν τα “καλά” και τα “δύσκολα” για μένα (η πραγματική αγάπη προς τους ήχους που με μεγάλωσαν ξεκίνησε ουσιαστικά από τις κυκλοφορίες του 1988 και τώρα βρισκόμαστε στο κατόφλι της απόλυτης δημιουργικότητας και της αναζήτησης νέων και φρέσκων ήχων).
Καλώς ήρθες 1990 και ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!
Depeche Mode - Violator
Αν με ρωτούσες τότε στις αρχές των 90ς αν μου αρέσουν οι DM, θα σου έλεγα “ουστ με τους φλώρους”. Όμως σιγά σιγά μπαίναμε στην εφηβεία και γνωρίζαμε και άλλα παδιά - τα φροντιστήρια έπαιξαν το ρόλο τους. Πολύ σύντομα λοιπόν αυτός ο δίσκος κυκλοφορούσε στα σπίτια φίλων-συμμαθητών (θυμάμαι επίσης τους Cure και τους U2 ως συγκροτήματα που ακόμη δεν αγόραζα δουλείες τους και δεν άκουγα ολοκληρωμένα albums τους - αλλά ήταν “συμπαθητικά γκρουπάκια” ).
Πλέον τον συγκεκριμένο δίσκο τον νιώθω να κυλάει μόνιμα μέσα μου ,είναι μέρος του εαυτού μου.
Δεν είναι μόνο τα singles - είναι και ο ήχος . Το συνάισθημα που σου δημιουργεί.
Θα ευγνωμονώ για πάντα την αδερφή του φίλου μου του Γιάννη , που ενώ της άρεσε το 101 και είχε αγοράσει το CD- τρόμαξε από το Blasphemous Rumours και μου χάρισε το 2πλο CD.
Συνέβει την ίδια εποχή που ανακάλυπτα το Violator και τους αγάπησα.
H μουσική τους όπως λέει και Gore, βγάζει μια ανηθικότητα αλλά με ένα αίσθημα ενοχής.
Judas Priest - Painkiller
O δεύτερος δίσκος που αγόρασα ever. Όταν ψάχναμε με τον φίλο μου τον Νίκο , ποιον δίσκο θα αγοράσει ο ένας και ποιον ο άλλος ώστε να έχουμε 2 νέους δίσκους να ακούμε στα σπίτια μας, μου λέει “το Painkiller είναι o καινούριος δίσκος των Judas Priest - Έχω διαβάσει ότι είναι από τους καλύτερους τους”. Αγοράστηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και όποιος είχε γράψει την κρίτικη που διάβασε ο 13χρονος τότε φίλος μου είχε δίκιο. Δίσκος 10 στα 10 , ορίζει το Heavy Metal.
Megadeth - Rust In Peace.
Πωωωωωω ρε θρας! Μπορεί επιτέλους να ξεπεράσει ο MegaDave τους Metallica; Για μένα όχι αλλά εδώ έφτασε πάρα πολύ κοντά. Φοβερή μέχρι και η φωνή του Μαστουρέιν σε αυτό τον δίσκο (και στους επόμενους 3)
Slayer - Seasons In The Abyss.
Ώριμοι Slayer. και θρας και Mid tempo ρυθμοί και βασικά ότι αγαπώ στο thrash metal είναι εδώ.
Ψαρωτικό video clip για το ομώνυμο τραγούδι. Του ταιριάζει γάντι!
Ο δίσκος Slayer που θα έπαιρνα σε νησί αν έπρεπε να διαλέξω έναν.
Anthrax - Persistence Of Time
Ώριμοι και σκοτεινοί.
Ότι αγαπώ στο thrash metal είναι έδω.
Και ένα namedropping έτσι επειδή είμαι παιδί (που μεγάλωσε στα) των 90s.
AC/DC (o τελευταίος δίσκος τους που έχει μέσα ύμνο), Black Crowes, Prong, Danzig, Biohazard, Suicidal Tendencies, Mother Love Bone, Extreme, Firehouse, Warrant, Annihilator, INXS, Scorpions, Sisters of Mercy, Bad Religion, Little Ceasar, ξέχασα τους SACRED REICH - το είχα λιώσει!
Εξώφυλλο: Violator or Painkiller?
Just follow your heart 
o 13χρονος εαυτός μου λέει, Painkiller , ο 45αρης λέει Violator.
Τότε διάλεξε ποια από τις δύο εκδοχές σου συμπαθείς περισσότερο
