73’ …και who do we think we are στην 5η θεση
inside στην 4η
γη στην 3η
κατι dark side στην 2η
και…far out 
οπως μου αρμοζει στην 1η θεση.
Ολα τα επιλεκτα στο jpeg (παντα ξεχναω καποια αγαπημενα αλλα τα βαζουν αλλοι 
)
9 Likes
Κάπου εδώ να πω ότι το 1973 βγήκε αυτός ο καταπληκτικός δίσκός
Electric Light Orchestra - ELO2 λοιπόν. Όποιος θέλει να ακούσει πιο κλασσικά όργανα στην θέση κλασσικών ροκ (πχ cello, french horn, βιολι που πολλές φορές είναι η ρυθμική κιθάρα), με μια Beatles αύρα, καλά θα κάνει να το ακούσει.
12 Likes
SATWA τι ειναι?
Αυτό, λογικά.
2 Likes
Εξαιρετικά δύσκολη η επιλογή όχι μόνο των πέντε πρώτων αλλά και 7 επιπλέον δίσκων για το 1973, μια χρονιά γεμάτη από classics που εκτείνονται μάλιστα σε όλο το τότε μουσικό φάσμα. Μια εντύπωση που ενισχύθηκε όταν συνειδητοποίησα πως για αρκετά από αυτά τα LPs έχω αναφερθεί λιγότερο ή περισσότερο εκτενώς σε σχετικά topics! Πάμε λοιπόν:
1. Genesis - Selling England by the Pound
Δυσκολεύομαι να εκφράσω επαρκώς τον θαυμασμό μου για αυτό το ιστορικό έργο, την απόλυτη κατάθεση των Genesis. Πρόκειται για την κυκλοφορία που συγκεφαλαιώνει όλα τα προτερήματα τους, αφού αποδεικνύεται πολυδιάστατη, ευφάνταστη όπως και περιπετειώδης. Από την μεγαλοπρεπή υποδοχή του “Dancing With The Moonlit Knight” μέχρι τον διακριτικό αποχαιρετισμό του “Aisle Of Plenty”, μας επιφυλάσσουν, μεταξύ άλλων, το θεατρικό έπος “The Battle of Epping Forest” και μας αφήνουν να χαθούμε στον πλούτο των μελωδικών τους ευρημάτων στο “The Cinema Show” και στο μαγικό “Firth of Fifth”.
Το “Selling England By The Pound” κατάφερε και την εμπορική επιτυχία (άλλες εποχές, άλλες αισθητικές αντιλήψεις!) και έμελλε να σημαδέψει την εποχή του. Ήταν τέτοιος αξεπέραστος θρίαμβος που ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του κατόρθωσαν να επαναλάβουν…
…θα έλεγα, αν δεν επρόκειτο για το συγκρότημα που ενάμιση χρόνο μετά κυκλοφόρησε το “The Lamb Lies Down On Broadway”!
2. The Who - Quadrophenia
Ένα από κάθε άποψη επιβλητικό έργο από τους Who που γιγάντωσε έτι πλέον τον μύθο τους, δυστυχώς το τελευταίο τους τέτοιας έκτασης και… έντασης!
3. Black Sabbath - Sabbath Bloody Sabbath
Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs, οι οποίοι έχοντας ορίσει ηχητικά το metal με τα προηγούμενα τους, με τούτο εδώ δημιουργήσαν και το εικαστικό πρότυπο του!
4. Rory Gallagher - Tattoo
Λατρεύω την πρώτη, πιο blues περίοδο της solo καριέρας του Ροράκου και δεν γίνεται να μην έχω τουλάχιστον το κατάφορτο ύμνων Τattoo στην πεντάδα (σημειωτέον, δεύτερο δίσκο του αγαπημένου Ιρλανδού μέσα στην ίδια χρονιά)
5. Montrose – Montrose
Το ομώνυμο πρώτο LP των Montrose χαρακτηρίστηκε ως η αμερικάνικη απάντηση στους Led Zeppelin και ήταν ένας από αυτούς τους πολύ επιδραστικούς, με την στόφα του κλασικού, δίσκους που σε αρπάζει κατευθείαν και δεν σε αφήνει παρά μόνο μετά την τελευταία νότα του, 32 λεπτά αργότερα. Η απόδοση των μουσικών είναι τουλάχιστον εκρηκτική, το εξώφυλλο… προκλητικό για την εποχή εκείνη, και το υλικό που διακρίνεται από μια επιδεικτική περιφρόνηση για τις μπαλάντες, έθεσε τα πρότυπα για το αμερικάνικο, και όχι μόνο, heavy metal – όσο κι αν με τα σημερινά standards θα έμπαινε στην hard rock κατηγορία.
Πολύ απλά, κανένας δεν έπαιζε τότε έτσι, ένας δίσκος ορόσημο με όλη τη σημασία της λέξεως.
Και κάποια honourable mentions, οπωσδήποτε honourable και καθόλου… απλές αναφορές, που θα ήθελα πάρα πολύ να συμπεριλάβω στην πεντάδα αλλά δεν γινόταν να χωρέσουν όλα! Υπάρχουν και κάποια ακόμη, αλλά προσπάθησα να περιορίσω το πλήθος τους!
Renaissance - Ashes Are Burning: Στο “Ashes Are Burning” παγιώνεται η δεύτερη ενσάρκωση των Renaissance, μακριά από το σχήμα των Jim McCarty και Keith Relf που γεννήθηκε από τις στάχτες των Yardbirds. Πλέον η μπάντα σχηματοποιεί τον προσωπικό χαρακτήρα της και δείχνει ξεκάθαρα ότι διαθέτει και συμφωνικές τάσεις έχοντας μια ορχήστρα εγχόρδων να τη συνοδεύει σε δύο κομμάτια. Όσο κι αν είναι μοιρασμένες οι απόψεις για το ποιος είναι ο ανώτερος δίσκος των Renaissance, εδώ είναι που επιτυγχάνουν την ιδανική ισορροπία μεταξύ folk, κλασικής και ακουστικού progressive.
Nektar - Remember the Future: Το “Remember the Future” είναι ο τέταρτος δίσκος των Nektar σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών! Παρά την φαινομενικά απλούστερη προσέγγιση και τις “pop” τάσεις του, διαδεχόμενο το ψυχεδελικό space rock του ντεμπούτου, το heavy prog του “A Tab…” και το ανελέητο jamming του “…Sounds Like This”, αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Nektar δεν έμεναν στάσιμοι κι αυτό, αν δεν απατώμαι, είναι η ουσία του progressive!
Blue Oyster Cult - Tyranny and Mutation: Το νεοϋορκέζικο σχήμα έχει οριστικά απογειωθεί και καταθέτει ένα αριστούργημα με διακριτές διαθέσεις σε κάθε πλευρά (την μαύρη και την κόκκινη!) επιχειρώντας ενίοτε σε ανεξερεύνητες περιοχές, φτάνοντας σε στιγμές στα όρια του speed!
Caravan - For Girls Who Grow Plump in the Night: Το συγκεκριμένο επανέφερε τους (τουλάχιστον!) ενδιαφέροντες τίτλους στο προσκήνιο, όπως και, εν μέρει, τον χαρακτηριστικό ήχο των Caravan μετά το Waterloo Lily. Heavy rock μέρη διαδέχονται απαλές στιγμές, ενώ κατά περίπτωση, τα πνευστά και η ορχήστρα ενισχύουν μια υπέροχη ακουστική εμπειρία, που απομακρύνεται ίσως από τις σταθερές της σκηνής του Canterbury (αν ποτέ υπήρξαν!), δεν παύει όμως να είναι καταπληκτική και με την ευδιάκριτη υπογραφή των Caravan.
Jethro Tull - A Passion Play: Υπήρχε μια εποχή όπου ο Ian Anderson βρισκόταν σε τέτοιο δημιουργικό οίστρο που είχε την πολυτέλεια να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τα sessions στο Château d’Hérouville για τον διάδοχο του Thiick as a Brick επειδή δεν έβρισκε αρκετά ικανοποιητικό το διαφαινόμενo αποτέλεσμα, και να ηχογραφεί σχεδόν από το μηδέν ένα καινούριο album, όχι απλώς concept αλλά και θεατρικό έργο αυτή τη φορά, με το προβλεπόμενο διάλειμμα στο μέσο (The Story of the Hare Who Lost His Spectacles!).
Το περί ου ο λόγος A Passion Play υπερέβαινε τις συμβάσεις του είδους και ήταν ένα μεγαλεπήβολο και απαιτητικό έργο που, μοιραία, συνάντησε την ξεκάθαρη αποδοκιμασία των κριτικών, αλλά και την επιφυλακτικότητα μέρους του κοινού! Για την ακρίβεια, δίχασε τους οπαδούς τους με κάποιους να το βρίσκουν υπερβολικό, ενώ οι υπόλοιποι να το θεωρούν αριστούργημα - εγώ πάντως τάσσομαι αναφανδόν με τους δεύτερους!
Golden Earring - Moontan: Αν μη τι άλλο, οι Ολλανδοί Golden Earring είναι ιδιάζουσα περίπτωση συγκροτήματος. Έχοντας από το 1970 σταθεροποιήσει μια σύνθεση που θα έμενε αμετάβλητη για τα επόμενα… 50 χρόνια (με την συνδρομή κάποιων guest μουσικών κατά περίπτωση), κυκλοφόρησαν το 1973 το ένατο στη σειρά album τους, αυτό που έμελλε να είναι το πιο επιτυχημένο και, κατά πολλούς, το καλύτερο τους! Το εν λόγω “Moontan” λοιπόν, πρώτα και πάνω απ’ όλα, κυριαρχείται από τον διαχρονικό Ύμνο “Radar Love” που είναι μια ακλόνητη σταθερά έως και σήμερα στους classic rock σταθμούς των ΗΠΑ, τόσο που στιγμάτισε ολόκληρη τη καριέρα των Golden Earring, έχει όμως πολλά περισσότερα να προσφέρει!
Ακρίτας – Ακρίτας: Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται, οπωσδήποτε όχι αστήρικτα, ότι το “666” είναι ότι καλύτερο έβγαλαν Έλληνες στο συγκεκριμένο είδος. Υπάρχει όμως έντονος ανταγωνισμός από το μοναδικό LP των Ακρίτας του Σταύρου Λογαρίδη που άφησε την ασφάλεια των Poll για να δημιουργήσει αυτό το αριστούργημα “συμφωνικού” progressive που όσο κι αν αγαπάει τους ELP και τους Banco de Mutuo Soccorso (για να πάμε σε κάτι πιο… μεσογειακό), έχει έντονο το ελληνικό άρωμα και δεν αναφέρομαι μόνο στον στίχο (παρεμπιπτόντως, δια χειρός Κώστα Φέρρη όπως και το “666”!)
Α, και το “Τραγούδι” μου ξυπνάει πάντα μια παιδική, καταχωνιασμένη ευαισθησία που δεν ήξερα ότι διαθέτω ακόμη…
19 Likes
5 Likes
Εμβολιμα για το 1972
Για το 1973 να πουμε οτι γινεται ακομη μαχη στην κορυφη, να δω ποιος θα δωσει αυτη την φορα την νικη
44 υποψήφιοι δισκοι εως τωρα!!!
11 Likes
Φιξντ.
Σίγουρα εγώ όχι αυτή τη φορά
2 Likes
-
Alice Cooper - Billion dollar babies
Ο Αλικης στον πιο ώριμο δίσκο της 1ης περιόδου. Ουσιαστικά δεν μπορεί να γίνει το πέρασμα στο αμέσως επόμενο έπος χωρίς αυτήν την shock/glam extravaganza. “I love the dead” Horror επος Now and Forever. Σήμερα θα ξεσήκωνε όχι μόνο γεροντοσαπίλες αλλά και τους “ορθούς”. Τσακίδια όλοι λέει ο Αλίκης and who am I to disagree. Βεντουζα με smokey eyes και blood and glitter mixed in electric hard rock unsurpassed. “I have other uses for you, darling”. -
Iggy & The Stooges - Raw Power
Βρωμιά, ροκενρολιά, leather, αν έβγαινε η “παραμύθα” από την εξίσωση, οι Stooges θα ήταν ideal ambassadors του rawk. -
David Bowie - Aladdin Sane
Non-stop action from the starman otherworldly. “Lady Grinning Soul” το κέντρο βάρους ενός ultrafabulous spaceship floating in and out of time. -
New York Dolls - New York Dolls
Διπατο γκλαματο λαγνοπερβερτοροκ σημα κατατεθεν μιας νεας υορκης που δεν υπαρχει πια. Μερακλιδικο σαν να μαζευεις καπνο απο την παλια Times Square και το στριβεις γλυφοντας paper roll απο καδο σκουπιδιων στο Alphabet City. Gender-bending? Mind-bending mind-blowing Yas queen. -
Black Sabbath - Sabbath Bloody Sabbath
Το “Master of Reality” το φαβ της 1ης περιόδου αλλά αυτό είναι η πληρέστερη και πιο συνεκτική δουλειά. Ηχητικό “conceptual” με τον Ozzy να ακούγεται απόλυτα ταιριαστός (!) , μπασάρα και riff gangbang από τον πρωτοΜάστορα.
Με έχει ήδη πιάσει ζαλάδα για το '74 φακ.
12 Likes
Ναι κι εγω με τον @ChrisP δυσκολευομαστε παρα πολυ ρε γμτ
Μονο 1 περιοδος υπαρχει για τους Black Sabbath, δεν ξερω τι εννοεις 
4 Likes
I’ll start snorting glitter again to make the choices!
Σκεψου η αγαπημενη μου Sabs phase ειναι με Tony Martin.
No T No Shade , just sayin 
Δεν ξερω σε ποια μπαντα αναφερεσαι, οι Black Sabbath διαλυθηκαν το 1979 και επανενωθηκαν δυο φορες, μια την περιοδο 1997-2006 και μια τελευταια φορα απο το 2011 εως το 2017 
1 Like
Κι εγω όταν ήμουν πιο μικρός έλεγα “Sabbath μονο με Ozzy”.
Τωρα ειμαι πεπεισμένος πια ότι οι μόνοι Sabbath είναι αυτοί που έχουν Iommi μέσα.
8 Likes
Δε θελω να αρχισουμε τωρα σελιδες και σελιδες με ποστς απο 20 χρηστες για τους Sabbath, αλλα για μενα ειναι καποιες μπαντες που αν λειπει καποιος απο τα βασικα 2-3 μελη, τοτε μιλαμε για αλλη μπαντα.
Sabbath χωρις καποιον απο τους Iommi ή Osbourne ειναι σαν Metallica χωρις James ή Lars (μη σου πω και Kirk), δηλαδη δεν ειναι Black Sabbath/Metallica, ειναι κατι αλλο
ωραίο εξώφυλλό, αλλά είναι αρκετό;
έχουμε ακόμη δρόμο… εδω μια βδομάδα πριν είχαμε ανατροπή στο παρα ένα
στο ίδιο μήκος κύματος για να δούμε πως τα πάνε οι Big Four της εποχής…
Θάφτηκε πολύ το Obscured By Clouds (18 θέση) ενώ δεν είχαμε και Led Zeppelin την ίδια χρονιά. Επίσης έχουμε διπλή θέση στην πεντάδα για Sabbath αλλά είπα να κρατήσουμε την ψηλότερη θέση…
1 Like
H πρώτη μου επαφή με Sabbath (πλην, ίσως του -κομματιού- Paranoid). Μετά με Dio, τον Ozzy άργησα λίγο να τον πιάσω, χαχ. Και γι αυτό, ίσως, αν εξαιρέσουμε το Master of Reality που το θυμάμαι από το Λύκειο, να μην έχω αυτή την τρέλα/βιωματική σύνδεση με την κλασική περίοδο Sabbath. Το Sabbath Bloody Sabbath δηλαδή (η έτερη λατρεία), το άκουσα στα 23, 24; κάτι τέτοιο. (Σορρυ, συνεχίστε)
3 Likes
Black Sabbath is Tony Iommi
.
_
7 Likes
Εγώ πάλι το 1974 το βρήκα φτωχό σε κυκλοφορίες που να είναι καθαρά 10αρια και σχετικά εύκολο στο να βγει. Το ‘75 που κάνω τώρα όμως με έχει ζορίσει πολύ.
2 Likes