Εχω τα ακουστικά και κάποιος μου μιλάει και τα βγάζω να ακούσω , χάνοντας 5 δεύτερα , το γυρνάω πίσω μην έχασα την κάλυτερη στιγμή στην ιστορία της μουσικής . Ποτέ δεν ξέρεις…
5 Likes
O Andy Kaufman είναι;;
To Use your illusion I καλύτερο από το ΙΙ;;;
Γιέα.
Εννοείται, ριπιτ μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
1990 → Η χρονιά που χαιρετήσαμε τον Λάγιος, υποδεχτήκαμε τους Σοβιετικούς, είδαμε τελικό Μουντιάλ (το πρώτο) να κρίνεται με αστείο πέναλτι και είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη με 47% (για όσους κλαίγεστε τώρα).
10. – 6.
10. KREATOR “Coma of Souls”
Μοναδική περίπτωση θρασομπάντας που η μεσαία περίοδός της (ναι ΚΑΙ τα «πειραματικά» τους!) μου κάνει περισσότερο από την πρώιμη. Πήπολ οβ δα Λάη και τα μυαλά στα κάγκελα (και οι σβέρκοι στα πατώματα).
9. TIAMAT “Sumerian Cry”
Φουλ οπαδικά, ναι λοιπόν, απ’ όλα τα ντεθ μέταλς της χρονιάς εγώ προτιμώ αυτό εδώ (προφανώς γιατί μαυρίζει κάμποσο κι εμένα αυτό μου κάνει). Έχει κι ένα “Where the Serpents Ever Dwell” να κλείνει το μάτι στο -εγγύς- μέλλον, θα σουμεριάσουμε πολύ ακόμα αυτή τη δεκαετία (και όχι μόνο).
8. SANCTUARY “Into the Mirror Black”
Δεν το έχω δει όσο θα περίμενα στις λίστες σας -μέχρι τώρα έστω- φίλοι μεταλλάδες και προβληματίζομαι. Εγώ μεγάλωσα ν’ ακούω διαλέξεις από τους «παλιούς γνώστες μέταλ» πόσο σκατά είναι οι NEVERMORE και πόσο θεοί ήταν οι SANCTUARY, δε θα μου τ’ αλλάξετε όλα εσείς τώρα, ελπίζω!
7. FRONT LINE ASSEMBLY “Caustic Grip”
Στενάξτε dancefloors, welcome Rhys Fulber! Η τριβή μου με το ebm μπορεί να είναι σε πλήρως εισαγωγικό level (και να περιορίζεται κατά βάση σε επί μέρους κομμάτια) αυτό εδώ το άλμπουμ όμως είναι γεμάτο ύμνους, για κούνημα χωρίς ντροπές.
6. ΤΡΥΠΕΣ “Τρύπες στον Παράδεισο”
Ε, ναι λοιπόν, έχει έρθει πια η ώρα τους! Στο μεταίχμιο της πορείας προς την κορυφή, οι σαλονικιοί πλησιάζουν επικίνδυνα στον ήχο που θα τους καθιερώσει ως ιερά τέρατα της εγχώριας σκηνής και μαζί δίνουν τα πρώτα mega-hits τους, στα καπάκια κιόλας (“Εδώ”, “Παράδεισος”, “Μαϊμού”). Εγώ βέβαια που έχω κάτι τέτοια ψυχαναγκαστικά, θα ήθελα μια μικρή διαφοροποιησούλα στο tracklist με το “Εδώ” να ακολουθεί τους “Δράκους της Γης”, αλλά αυτό καμία σημασία δεν έχει. Last but not least, μια απαραίτητη αναφορά στα φωνητικά της Αννέζας Παπαδοπούλου (rip) που απογειώνουν τα “Κανονικά Παιδιά” και ακόμα περισσότερο το 2ο αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο, αυτό που “Οι Σκύλοι Βαφτίσαν Αγάπη”.
5.
FIELDS OF THE NEPHILIM “Elizium”
Τι κι αν το νεύρο του προκατόχου έχει αντικατασταθεί από μια σχεδόν ονειρική προσέγγιση. Ο κύκλος πρέπει να κλείσει, η Σουμερία μας περιμένει. Τέλεια τα είπε ο συν-μπίστης @Lupin για το “Wail of Summer”/”And There Will Your Heart Be Also…”, το απόλυτο shadowside του “Last Exit…”. Αν το κλείσιμο του “Nephilim” ήταν εφόρμηση σε αχαρτογράφητες ουτοπίες, αυτό εδώ είναι βουτιά στα ενδότερα. As above, so below… Και ανεξίτηλη ανάμνηση να κλείνουμε το Helios Rock Bar στην Ίο, ένα αυγουστιάτικο χάραμα, χυμένοι στα πεζούλια της αυλής “laying here with you, only to stay, stay here in paradise…” …
4.
SLAYER “Seasons in The Abyss”
Ένας ακόμα ακόμα τέλειος δίσκος για τους SLAYER, μπορεί και ο τελειότερος της καριέρας τους, αφού έχουν κατορθώσει να θεωρείται ταυτόχρονα ως «ώριμος» ή «εμπορικός» αλλά και κανείς (καλά, οι περισσότεροι) να μην μπορεί να πει πραγματικά κακό λόγο γι’ αυτό. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό το πετυχαίνει γιατί πρώτον έχει μόνο κομματάρες (με ρεφρενάρες, πολύ σημαντικό) και δεύτερον οι κομματάρες είναι τοποθετημένες έτσι ώστε να έχουν την τέλεια ρόη, ακούστε δηλαδή πώς «χύνεται» το “Hallowed…” στο “Skeletons…” ή το (ίσως λιγότερο ενδιαφέρον) “Born of Fire” στο διαστημικό ομώνυμο και θα καταλάβετε (ξανά).
3.
BLASPHEMY “Fallen Angel of Doom….”
Σας τα είπαμε τα κάλαντα (απ’ το Canada, α, χα καλό ε!) και πέρσι, αλλά αν δεν ήσασταν σπίτι όταν περάσαμε, θα σας τα ξαναπούμε ενισχυμένα. Μοναδική περίπτωση δίσκου στα χρονικά που συντηρεί μια μπάντα εδώ και 33 χρόνια (and still counting) στον αφρό του ενδιαφέροντος ενός περιορισμένου μεν αλλά φανατικού και -κυρίως- υπερκαταναλωτικού κοινού. Δεν γίνεται όμως να είναι όλα marketing, έτσι; Ειλικρινά, οι εκδηλώσεις λατρείας που έχω δει να έχει κόσμος προς τους BLASPHEMY, ενδεχομένως να μην έχουν παγκόσμιο αντίστοιχο (πάντα μιλώντας επί ενός πολύ συγκεκριμένου χώρου). Είναι death; Είναι black; Είναι το πιο αδιανόητα σκισμένο πανκο-thrash που ακούσαμε ποτέ; Είναι απλά λευκός θόρυβος; Όλα μαζί και τίποτα λέω εγώ, το μόνο σίγουρο είναι μισή ώρα ξεβίδωμα και ισοπέδωση. Είναι κι ένα εμβληματικό εξώφυλλο που θα κερδίσει την ψήφο μου (παρότι, καθαρά εικαστικά, το νο.2 της λίστας μου είναι ανυπέρβλητο), με τον Τοξοβόλο Δαίμονα να σημαδεύει τους ουρανούς (“we will reclaim what is rightfully ours”) και την τριχρωμία μαύρο-κόκκινο-λευκό να εξελίσσεται στα επόμενα χρόνια σε κάτι σαν must για σχετικές κυκλοφορίες.
2.
PSYCHOTIC WALTZ “A Social Grace”
Metal Hammer να είσαι καλά! Θα ήταν μάλλον απίθανο την εποχή που ξεκίνησα να ασχολούμαι ενεργά, να έχω «ανακαλύψει» με κάποιον άλλο τρόπο αυτόν τον ογκόλιθο και να τον έχω ακούσει αυτές τις άπειρες φορές από και προς το σχολείο. Το “Social Grace” νιώθω ότι ίσως είναι ο πιο αδικημένος metal δίσκος όλων των εποχών, και ότι θα μπορούσε άνετα να συγκαταλέγεται σε ένα all-time top-20 του γενικότερου genre. Δεν ασχολούμαι καν με τη θέση του στο progmetal αφού πρόκειται για ένα ιδίωμα που με αφορά ελάχιστα έως καθόλου και άλλωστε τα όσα γίνονται εδώ είναι τόσο μοναδικά και τόσο ισοπεδωτικά ταυτόχρονα που στη δική μου συνείδηση το κατατάσσουν δίπλα σε δίσκους όπως το “666 International”, disruptive end-to-end και μη-συγκρίσιμους με τη συντριπτική πλειοψηφία. Τι να πούμε τώρα για τις ultra-heavy κιθάρες που ταυτόχρονα δεν τις προλαβαίνεις στις εναλλαγές των διαθέσεών τους, για το δαιδαλώδες rhythm section ή για τις παρανοϊκές ερμηνείες του Buddy (με αποκορύφωμα αυτό το συγκλονιστικό “Spiral Tower”) που σε συνδυασμό με κάποιους από τους στίχους ακούγονται πιο οκάλτ από το 99% του δήθεν οκάλτ ροκ; Αντε γεια metal (ναι, έτσι γενικά!)…
1.
BATHORY “Hammerheart”
…Και φτάνουμε λοιπόν στο οπαδικό νο.1. Εκεί που ο Quorthon, έχοντας βγάλει την «υποχρέωση» του μεταβατικού δίσκου (υποχρέωση που εκτέλεσε με υποδειγματικό τρόπο φυσικά), αφήνεται ελεύθερος στο κάλεσμα που νιώθει, για να εξυμνήσει τον Θάνατο του Πολεμιστή. Όλες οι αναμνήσεις, όλες οι παραδόσεις, όλη η Συνέχεια περνάει από μπροστά μας σε νότες που μεταμορφώνονται σε εικόνες, ενόσω το Έπος εναλλάσσεται με τον Θρήνο. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με επιφανειακές αναγνώσεις για τιμές, και δόξες και πατρίδες, ο δίσκος αυτός για τους «έχοντες ώτα και οφθαλμούς» ακούγεται και βιώνεται πρώτιστα ατομικά, είναι η αναμέτρηση με το επερχόμενο Τέλος. Με την εξαίρεση βέβαια του Στεναγμού του Παλιού Κόσμου που ξεψυχάει στο Asa Bay, εκεί όπου το βίωμα μοιάζει -εν μέρει έστω- και συλλογικό. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, τώρα παίζει το “Valhalla” και σκέφτομαι να παραγγείλω σε κέρας τη μπύρα που θα πιω σε καμιά ώρα…
Ειδικές Καταστάσεις
-
Συμβαίνουν πραγματάκια στη Βρετανία, κι ενώ κάτι τύποι απ’ το Yorkshire ήδη κυκλοφορούν το ντεμπούτο full-length τους, τρία αδέρφια απ’ το Liverpool μαζί μ’ έναν ντράμερ κι έναν αβυσσαλέο vocalist παραδίδουν το πρώτο demo τους που μπορεί να είναι σε death μονοπάτια αλλά κάτι σα να ψιθυρίζει πως τα πράγματα είναι κοντά στο να διαφοροποιηθούν προς άλλες ατραπούς.
-
Παρόμοια μονοπάτια διαβαίνουν και κάτι Φινλανδοί, οι περσινοί HOLY HELL που πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε UNHOLY και στο δεύτερο demo τους εντός ’90 (το πρώτο δεν ακούγεται) χαρίζουν ένα κομμάτι ορισμό του πρώιμου doom/death με τίτλο “Colossal Visions”.
-
Επιμένουμε Φινλανδία και στους ρέκτες των AMORPHIS πιστεύω θα λέει κάτι ο τίτλος “Vulgar Necrolatry”, αν όχι δεν πειράζει, εδώ μιλάμε για το demo των νεκρομέταλλων ABHORRENCE του Tomi Koivusaari που μπορεί να μην βρήκαν τον δρόμο προς τη δόξα (όταν έπρεπε) αλλά ακόμα κι έτσι χάρισαν καλοδεχούμενες δόσεις ξερακιανού, πριμαριστού death metal από τις χίλιες λίμνες.
-
Και κλείνουμε τα της Φινλανδίας με τις πρώτες εμφανίσεις του Δαίμονα BEHERIT. Ακόμα πρωτόλειοι, σχεδόν κατσαρολένιοι για να λέμε τα σύκα, σύκα, στο “Demonomancy” όμως τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν.
-
Κι h άλλη πλευρά του ατλαντικού όμως δε μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Για την ακρίβεια τα σταυρώνει ανάποδα και σαλπίζει σατανικούς παιάνες με διπλή τρομπέτα.
-
Κλείνουμε με τα καθ’ ήμας. Από τη στιγμή που έχουμε πρώτη εμφάνιση NECROMANTIA κανονικά δεν θα έπρεπε να πω κάτι άλλο, μαζί τους όμως ας γίνει μια αναφορά και στην άλλη μπάντα του Magus (τότε Morbid) τους πιο νεκρομέταλλους MORTIFY αλλά και στο 7’’ EP των SADISTIC NOISE του πολυπράγμονα Νίκου “Flesh” Τάγκαλου που άφησε νωρίς τούτον τον κόσμο.
32 Likes
Νταξει, πιθανοτατα να μην εμπαινε ουτε στην δικη μου πενταδα, αλλα τρελο respect που το ανεφερες. Προτζεκταρα, τρελος και λατρεμενος Rhys Fulber στις πιο αγνες του στιγμες, εννοειται απο δω και μετα θα παιξει εκπροσωπηση των FLA στις λιστες μου σε μια δεκαετια που μπορει να μην παρουν ουτε ποντο λογω του ανταγωνισμου, αλλα θα παρουν σιγουρα αρκετες αναφορες.
2 Likes
Πολύ ωραία η λίστα του ChrisP.
Όσον αφορά εμένα, μιας και φτάσαμε στη δεκαετία ΜΟΥ, θα επιχειρήσω να κατανέμω τα albums με μία ας-πούμε-θεματική-λογική, χωρίς να έχω, δυστυχώς, το μεράκι και τις ικανότητες άλλων συμφορουμιτών που το κάνουν εδώ και πολύ και καιρό πολύ καλά. Επίσης δε βάζω spoilers γιατί τα video εμφανίζονται σαν links και μου τη σπάει. 
Η βασική πεντάδα:
Obituary “ Cause of death” (και εξώφυλλο -την ξέρετε την ιστορία που οι Sepultura το θέλανε για το “Beneath the remains”, ο καημένος ο Igor πρόλαβε να το κάνει tattoo, και τελικά η Roadrunner το έδωσε στους Obituary, ε; )
Νομίζω ότι αν ρωτήσει κανείς για 5 ενδεικτικούς death metal δίσκους, κανείς δε θα τον αναφέρει (σ’ αντίθεση με Death, Morbid Angel, Deicide κλπ.), για τον απλούστατο λόγο ότι οι Obituary παίζανε σ’ ένα δικό τους, ιδιαίτερο γήπεδο που τον πρώτο ρόλο δεν είχανε οι ταχύτητες, οι τρελές αλλαγές ή κάποια με-το-ζόρι απόδειξη ακρότητας («πόσο μακριά μπορούμε να το φτάσουμε;») που πολλές φορές μας εντυπωσιάζουν και μας εντυπώνουν στη μνήμη συγκεκριμένους δίσκους και συγκροτήματα, αλλά το… groove! Δεν ξέρω για εσάς, εγώ το “Cause of death” το βρίσκω σχεδόν «χορευτικό» (με την έννοια των beat-down ρυθμών του hardcore) κι αυτή του η ρυθμική υπεροχή είναι που στ’ αυτιά μου το κάνει τόσο εθιστικό + οι λαρυγγισμοί του Tardy και οι lead κιθάρες του Murphy. Μου φαίνεται ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ που αυτός ο δίσκος δεν έχει πάρει το credit που του αξίζει για τις solo κιθάρες του. Είναι ένα ολόκληρο, ξεχωριστό σύνολο ΜΕΣΑ στο μουσικό σύνολο, γιατί ουδεμία σχέση έχουν με extreme metal λογικές, οι κλίμακές του είναι «παράταιρες» και ξεχωριστές γιατί είναι πραγματικά «γλυκές», μελωδικές και σχεδόν κλασικομεταλάδικες.
Slayer “Seasons in the abyss”
Γιατί ν’ ακούσω ξεχωριστά το “Reign in blood” και το “South of heaven”; Ακούω αυτό που τα έχει και τα δύο.
Bathory “Hammerheart”
Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι ένα National Geographic σε μορφή album που σου μεταφέρει πραγματικούς ήχους, συναισθήματα και εικόνες μιας σκανδιναβικής κοινωνίας του 800 μ.Χ. Εγώ όταν το ακούω, κυρίως ακόμα απορώ, δεν πορώνομαι. 
(Περιμένω σχόλιο Παργαλάτσου: «α, δηλαδή απορώνεσαι»).
Judas Priest “ Painkiller”
Bad Religion “Against the grain”
Μεταξύ των πολλών δεκαριών αυτής της χρυσής περιόδου των Bad Religion, αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου.
Τα «άξιζαν να μπούνε πεντάδα, κρίμα»:
Fugazi “ Repeater”
Τα έγραψε ωραία ο Αντώνης παραπάνω. Όντως χαρακτηριστικός 90’s alternative ήχος. Τραγούδια που δύσκολα θα «χαλάσουν» κάποιον μουσικόφιλο ανεξαρτήτως προτιμήσεων -pop, metal, punk κλπ. Δεν ξέρω πώς θα γίνει, αλλά όσοι δεν έχει τύχει να τους ακούσουν, πρέπει πάση θυσία να τους δώσουν μια ευκαιρία, μιλάμε για τον ορισμό της «καλύτερης μπάντας που δεν έχεις ακούσει». Ε, και το “Repeater” είναι το καλύτερο ξεκίνημα γιατί μετά το πήγαν σε πιο πειραματικούς (αλλά εξίσου φοβερά ποιοτικούς) δρόμους κι αυτοί.
Depeche Mode “ Violator”
Βλέπω πολύ συχνές αναφορές και γουστάρω -μπορεί να βαρέσει και πεντάδα. Δεν είναι το αγαπημένο μου DM album, αλλά περιέχει το πιο αγαπημένο μου κομμάτι τους: όχι, δεν είναι το “Personal Jesus” που δε μου αρέσει ΓΕΝΙΚΑ ο rock και up-tempo ρυθμός του μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα μελαγχολίας, ούτε το “Enjoy the silence” που απλά μάλλον είναι απ’ τα κομμάτια που δε θες ν’ ακούς ποτέ και πουθενά πλέον. Είναι αυτό το ΕΠΟΣ “Waiting for the night” (που το ανακάλυψα μέσω των Ghost για να είμαι ειλικρινής!).
Fields of the Nephilim “Elizium”
Ο Lupin το έθεσε ωραία: album που όταν το ακούς νιώθεις να αιωρείσαι. Κι αν το “Dawnrazor” είναι το χώμα (ε, Άγρια Δύση κλπ.), το “Mourning sun” ο πάγος (φυσικά) και το ομώνυμο η φωτιά (και λάβρα και κάθαρση στην έξοδο κλπ.), ε, αυτό εδώ είναι ο αέρας, ναι. Ψυχεδέλεια, τζαμαρίσματα, ατμόσφαιρες, τα πάντα όλα. Trivia: η Floyd-ίλα δεν εντοπίζεται μόνο στις μουσικές επιρροές. Συμμετέχει στα πλήκτρα και ο γνωστός Jon Carin.
All-time αγαπημένα death metal albums:
Death “Spiritual healing”
Entombed “Left hand path”
Atheist “Piece of time”
Roger Patterson, ρε μαλάκες, τι ξεχασμένος (και αδικοχαμένος) θεός του μπάσου!
Ας πούμε τα alternative rock:
Alice in Chains “ Facelift”
Από περιέργεια το ξαναέβαλα. OK, και στη Β’ πλευρά υπάρχουν κομματάρες τελικά (“It ain’t like that”, “Confusion”), νομίζω αυτό που με χαλάει είναι η πιο funk/hard rock-άδικη/εύθυμη πλευρά που κυριαρχεί (κατάλοιπο, μάλλον, των πρώτων ημερών τους) σ’ αντίθεση με τα κομμάτια της Α’ που μου βγάζουν ένα πιο σκοτεινό feeling. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτά τα κομμάτια δε θα ήταν ΤΑ hits σ’ ένα album των Warrior Soul για παράδειγμα! Επίσης μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτή η εκτέλεση του “Love, hate, love” είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούμε να βλέπουμε ξανά και ξανά και ξανά, ακόμα και με τη βία, δεμένοι σαν το Alex απ’ το «Κουρδιστό πορτοκάλι», χωρίς να διαμαρτυρόμαστε;
Αυτός ο άνθρωπος είχε χάρισμα απ’ τον θεό, ρε πούστη μου, δεν υπήρχε η φωνή του, δεν υπήρχε. Και μετά τον McCoy και τις αποκαλύψεις που σας έκανα, μπορώ να εξομολογηθώ ότι και αυτός Layne με τις τζίβες κι αυτήν την ερμηνεία, είναι από τα πιο ερωτεύσιμα πράγματα που έχω δει.
Mudhoney “Superfuzz bigmuff plus early singles”
ΟΚ, κλέβω γιατί είναι επανακυκλοφορία ουσιαστικά, αλλά τι να κάνεις που και μόνο η ύπαρξη του “Touch me I’m sick” και του “Sweet young thing ain’t sweet no more” κοντράρει στα ίσια και τα 6 κομμάτια του EP; Λέγανε κάποιοι για το “Bleach” ότι είναι ο ορισμός του grunge -εγώ μάλλον αυτό θα διάλεγα, άσε που και ο νονός του όρου εδώ βρίσκεται (και μάλλον και το άτομο απ’ το οποίο ο Cobain «ξεσήκωσε» τη σκηνική του παρουσία και image).Πραγματικά, τέτοια βρωμιά, τέτοια αλητεία δεν την έχω δει!
Pixies “Bossanova”
Ξέρω ότι το “Surfer Rosa” και το “Doolittle” θεωρούνται καλύτερα, αλλά εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου. Νομίζω ότι εδώ οι Pixies το πήγανε πολύ-πολύ πιο μελωδικά (gothic και post-punk επιρροές σχεδόν), «χάσανε» λίγο από τον στριφνό εαυτό τους, αλλά έτσι κέρδισαν σε αμεσότητα.
Τα heavy metal κατά βάση:
Pantera “Cowboys from hell”
Δεν ξέρω πως «ξαναγράφεται» τώρα η ιστορία μετά τις μαλακίες του Anselmo και την κοινή παραδοχή ότι μάλλον και οι μακαρίτες, ε, δε θα ‘ταν και οι λαμπρότερες προσωπικότητες του κόσμου για να ‘ταν τόσα χρόνια μαζί του. Εγώ ξέρω ότι δε θα ξεχάσω ποτέ το ΣΟΚ που έφαγα όταν έβαλα το “Official live: 101 proof” στο CD-player -δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε και τέτοιο είδος metal, ένα που είναι σαν ν’ ακούς το riff του “Sad but true” στο repeat, δηλαδή κοφτά, «μπουκωμένα» riffs που δε σ’ αφήνουν να κρατάς το κεφάλι σου ακίνητο. Πείτε ό,τι θέλετε, δεκτά όλα τα σχόλια για τις απαράδεκτες κινήσεις του Anselmo ή για τη βλαχοαμερικανιά και τις σημαίες του Νότου, αλλά οι Pantera ήταν, αν όχι το πιο επιδραστικό, σίγουρα ένα από τα πιο επιδραστικά metal σχήματα των 90’s και νομίζω ότι η όποια παραγνώρισή τους σήμερα (του στυλ: «έλα μωρέ τώρα, ποιοι Pantera, ήταν που ήταν μαλακοβιόληδες, αλλά και μουσικά σιγά τα λάχανα») μάλλον έγκειται στο γεγονός της απίστευτης ενσωμάτωσης των πατεντών που εισήγαγαν στο metal με τα χρόνια, στο σημείο που απλά ίσως δεν αντιλαμβανόμαστε τη συνεισφορά τους γιατί ακούμε την επιρροή τους σε δεκάδες άλλα πιο «επίκαιρα» συγκροτήματα. Σαν την «επανάσταση» που έφερε ο Jimi Hendrix στην κιθάρα, ρε παιδάκι μου, που αν πριν τον ακούσεις έχεις ήδη αφομοιώσει Van Halen, Steve Vai ή ό,τι άλλο, ε, δε θα σου κάνει και καμιά φοβερή εντύπωση (τουλάχιστον έτσι ισχύει στη δική μου περίπτωση).
Τέλος πάντων, το “Cowboys from hell” νομίζω ότι παραμένει η πιο «πλουραλιστική» και μουσικά ενδιαφέρουσα πρόταση των αναγεννημένων Pantera, αφού σε σχέση με τα επόμενα albums τους ο Anselmo τραγουδάει ακόμα καταρχάς , και κατά δεύτερον δεν έχουν αφεθεί ολοκληρωτικά σ’ αυτό το πιο «core» και «μονοκόμματο» στυλ, κρατάνε αρκετές heavy metal-άδικες επιρροές.
Megadeth “Rust in peace”
Queensryche “Empire”
Sanctuary “Into the mirror black”
Γίνεται το power metal ν’ ακούγεται «σκοτεινό» και «μαύρο»; Ναι, μας λένε οι Sanctuary σ’ αυτήν τη δισκάρα, κι αν έχετε κι άλλες προτάσεις σε τέτοιο στυλ για κάποιον που δεν του αρέσει το power, αλλά τη βρίσκει μ’ αυτό το ύφος, πείτε τες παρακαλώ.
Suicidal Tendencies “Lights… camera… revolution”
Εντάξει, όχι ακριβώς heavy metal, αλλά οι πιο μεγάλες συνθέσεις, τα ξεκάθαρα riffs και οι ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ (για άλλη μια φορά) lead κιθάρες του Rocky George, παραπέμπουν όσο ποτέ άλλοτε σ’ αυτόν τον ήχο.
Βιωματική παρένθεση νούμερο 1: το “You can’t bring me down”, μετά από αυτήν την αποφράδα 20η Δεκέμβρη του 2012, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου με αυτό το video:
Τα «δεν κόλλαγαν κάπου αλλού»:
Psychotic Waltz “A social grace”
Saint Vitus “V”
Danzig “Danzig II-Lucifuge”
Και 2 ελληνικά για την έξοδο:
Γκούλαγκ “Στην αυλή των θεαμάτων”
Δίσκος σχεδόν best-of, αφού τουλάχιστον τα μισά κομμάτια του (“Απολογία”, “Εθισμός”, ομώνυμο, “Αν θα τον βρείτε”, “Τζακ και Νέλλυ”, “Νομάδες”) συγκαταλέγονται στα κλασικότερα του σχήματος. Για όσους δεν τους ξέρουν, απλά να σημειώσω ότι οι Γκούλαγκ είναι (ήταν;) ένα από τα ελάχιστα punk συγκροτήματα που ο τραγουδιστής τους τραγουδούσε, δεν είχε το κλασικό punk ύφος. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε υιοθετήσει ένα πραγματικό δικό του στυλ, αφού οι φωνητικές του γραμμές είναι αρκετά ασυνήθιστες (δεν συμβάδιζαν, πολλές φορές, με τη δυναμικότητα της μουσικής), βρίσκονταν πολύ ψηλά στη μίξη επίσης, με αποτέλεσμα να ξεχωρίζουν μεμιάς και να χαρίζουν στους Γκούλαγκ έναν 100% προσωπικό ήχο. Να σημειωθεί ότι ήταν από τις πρώτες (ίσως και η πρώτη, δε θυμάμαι αυτήν τη στιγμή) ελληνικές D.I.Y. μπάντες που βγήκαν στο εξωτερικό για περιοδεία.
Mushroom Attack/Ξεχασμένη Προφητεία split LP
Βιωματική παρένθεση νούμερο 2: το “Μεγάλο σπίτι” που αναφέρουν οι Ξεχασμένη Προφητεία σ’ αυτήν την α-πί-στευ-τη πλευρά τους (πιθανώς η καλύτερη ελληνική πλευρά σε split με ξένο σχήμα), δεν είναι άλλο από τη Villa Amalias. Πάμε για άλλο ένα video, λοιπόν, από την επανεκτέλεση του τραγουδιού με αφορμή την εκκένωση και (σύντομη) ανακατάληψη του «μεγάλου σπιτιού», και τη μεγαλειώδη πορεία των 10.000 (!) αλληλέγγυων που ακολούθησε. Τα «punk φαντάσματα που αναστήθηκαν», όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος:
Δυστυχώς στο split δε συμπεριλαμβάνονται όλα τα κομμάτια που είχαν ηχογραφήσει οι ΞΠ (αυτά υπάρχουν στο demo και τη συλλογή “Έξοδος”), αλλά και μόνο από αυτά αντιλαμβάνεται κανείς τον παλμό της εποχής που φτάνει κι εμπνέει μέχρι και σήμερα. Προσωπικά ανατριχιάζω με την υπέρμετρη αισιοδοξία και αθωότητα των στίχων τους, αυτό το ασυγκράτητο συναίσθημα του «είμαι νέος και θ’ αλλάξω τον κόσμο», τη δύναμη που αναδύεται απ’ το γεγονός ότι αυτά τα άτομα έκαναν πράξη τα όνειρά τους και δομούσαν μία διαφορετική καθημερινότητα. Τι να λέμε τώρα, αυτά τα πράγματα δύσκολα περιγράφονται, περισσότερο βιώνονται. Συγκίνηση μόνο.
Μουσικά (ξανά για τυχόν άτομα που δεν είχαν επαφή με τέτοια ακούσματα) να σημειωθεί πως οι Ξεχασμένη Προφητεία (όπως και τα περισσότερα ελληνικά hardcore συγκροτήματα της εποχής -βλέπε Χαοτικό Τέλος, Ναυτία κλπ) φέρνουν πάρα πολύ στο βαρύ, μεταλλικό crust με χαμηλά κουρδίσματα, κάποιες αργές ταχύτητες, καθαρά heavy metal riffs, οπότε οι μεταλλάδες ας μη διστάσουν να τους ψάξουν, σίγουρα θα βρουν γνώριμα σημεία.
Άσχετο σχόλιο: νομίζω ότι εξετάζοντας τις κυκλοφορίες του 1990, καταλήγω στο ότι μιλάμε για μία χρονιά-μεταίχμιο, δηλαδή πολλές κάποιες κυκλοφορίες “βρωμάνε” 90-ίλα, αλλά κάποιες πεισματικά δεν παίρνουν χαμπάρι και είναι σαν 80’s κυκλοφορίες (ηχητικά, υφολογικά κλπ.). Νομίζω ότι τα πραγματικά 90’s (από διάφορες απόψεις) θα ξεκινήσουν το 1991.
25 Likes
Νομίζω τότε ότι πρέπει να ασχοληθείς με Vicious Rumors και Metal Church
5 Likes
Σ’ ευχαριστώ, δεν έχω ακούσει ούτε ένα κομμάτι από κανέναν τους!
1 Like
Εγω θα έλεγα και Lord Bane (ραντεβού το 94) αλλά έχουν και λίγα prog στοιχεία.
3 Likes
Επισης, αν δεν τα εχεις ακουσει, μπορω να σου κανω μια επιλογη με 10-12 τραγουδια απο τα Time Of The Oath, Better Than Raw, The Dark Ride των Helloween που θα ειναι οτι πρεπει!
2 Likes
Μ’ έπιασε μία συγκίνηση με το κειμενάκι σου και ιδίως με αυτήν την πρόταση. Και μ’ έφερε σε μνήμη, όταν σε μία από εκείνες τις Σαββατιάτικες μεταλλοβραδιές στο Πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη, παίχτηκε το “One Rode to Asa Bay” και καθώς ήμασταν μέσα στο ολοσκόταδο (λες και δεν είχε πληρωθεί το ρεύμα), μπήκε το άσμα και εκεί που κοίταγα δεξιά και αριστερά σε γνωστές και μη φάτσες, ξαφνικά η προσοχή μου επικεντρώθηκε στα ηχεία. Κατευθείαν ρώτησα τους φίλους μου τι ακούγαμε και δεν ήξεραν. Οπότε, άρχισα να προχωρώ για να βρω τον κατάλληλο και τον βρήκα σ’ έναν μαλλιά μέχρι τη λεκάνη μπουκλή, χαρακτηριστική φάτσα που τον πετύχαινα σε Dizzy και συναυλίες. Τον διέκοψα από τη μυστική του ένωση με το άσμα, μου απάντησε και επέστρεψε στη φάση του. Και μετά έκατσα σε μια άκρη και σα μικρό παιδάκι, που ανακάλυψε ένα νέο κόσμο, άφησα το άσμα να με παρασύρει. Αυτά.
11 Likes
*Rode 
2 Likes
Επίσης, εδώ και μέρες το έχω στο μυαλό μου, αλλά δεν υπάρχει ανάμεσά μας ένας άνθρωπος, δκό μας παιδί, να καταθέσει και αυτός το λιθαράκι του. @cynic1 λαμβάνεις; Που είσαι γιαβρί μου;
2 Likes
Καλά αν γυρίσει κι ο Cynic, τότε είναι που θα γίνουμε
3 Likes
ψαχνω τρόπο να γλυτώσω το σεντόνι για το 91 και δεν βρίσκω κανέναν
2 Likes
Θέλω σπέσιαλ μνεία για τα δύο καλύτερα πράγματα που έγιναν εκείνη την χρονιά 
5 Likes
Το τέλος του ψυχρού πολέμου και το terminator 2; (δεν έχω ιδέα μ έκαψες 
)
8 Likes
Υπερδισκάρες και τα δύο αλλά για μένα στα σημεία το Ι είναι καλύτερο.