…εγώ όταν βλέπω τα εξώφυλλα του '91. Εντάξει, το top-5 μου είναι σχετικά κατασταλαγμένο εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, αλλά και πάλι είναι εκνευριστική η πληθώρα των καλών κυκλοφοριών. Το είχα ξαναγράψει και παλιότερα κάπου στο forum, το 1991 είναι ΜΑΚΡΑΝ η πιο ποιοτική χρονιά ever, λες το σύμπαν συντονίστηκε.
-Hi, Bitch!
-Oh you shady Queen, off to a provocative start!
-Κρύβε λόγια, ξεκίνησε η συνέντευξη. Λοιπόν, mr. Curehead…
-Doctor, mmkay? Bitch please.
-Mhhmhm. Γιατί καθυστερείτε τις σεντονιάδες σας?
-Χαίρομαι για την ερώτησή σας. Πολύς κόσμος, περαστικοί στο δρόμο, στα ΚΤΕΛ, αλλά και απλός, ανώνυμος κόσμος του ροκιν στα ινμποξ μου απευθύνει αυτό το καυτό ερώτημα - πού είναι οι σεντονιάδες? Πριν απαντήσω, θα ήθελα να πω ότι αναλαμβάνω στο ακέραιο την ευθύνη για την καθυστέρηση.
-Κυκλοφορούν διάφορες φήμες, ότι κουραστήκατε, ότι παρατήσατε την συγγραφή για να γίνετε pole dancer στην Τυνησία.
-Σκοτεινοί κύκλοι ανυπόληπτων συμφερόντων θέλησαν να συκοφαντήσουν τον αγώνα μας. Να σας επισημάνω ότι είμαστε εδώ, έτοιμοι για τις νέες μάχες που έρχονται. Ναι, μου έγινε πρόταση για pole dancing, καθότι δηλώνω body positivity ambassador…
-Μα ελάτε τώρα, είστε πιο σέξυ από ποτέ.
-Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, χρυσό μου. Κοίταξε <αναστεναγμός - followed by mild hairflip> αναπολώ τα χρόνια της ανέμελης νιότης και του serving skinny bitch realness. Αλλά τώρα, στην ωριμότητα, έχω συμφιλιωθεί με το curvy outlook. Ο γέρος κότος έχει το ζουμί!
-Τελικά θα επανέλθουν οι σεντονιάδες?
-Ήμουν σε άρνηση να φτάσω στο τέλος των 80ς. Λίγο οι λακ, λίγο το 80s glitter, λίγο οι βάτες…
-Οι κακές γλώσσες λένε ότι ακόμα δεν έχετε ξεπεράσει την πτώση του Τείχους.
-Του αντιφασιστικού τείχους εννοείτε? που οικοδομήθηκε μέσα σε ένα βράδυ Αυγούστου για να κρατήσει απόξω τις ορδές των νοσταλγών του Χίτλερ που όπλισαν οι ιμπεριαλιστές? διαβάστε για την “οργάνωση Gehlen” που και οι …
-Ω με συγχωρείτε μου λένε από το κοντρόλ ότι τελειώνει ο χρόνος μας, όπως τελείωσε και ο υπαρκτος Χα-χα αστειάκι.
-Σας καταλαβαίνω, σερβίρετε dumbfuck realness, it’s ok, λοιπόν κοιτάξτε, είναι πολύς ο κόσμος που νοσταλγεί έναν αυθεντικό Curehead. Το σκέφτηκα καλά, και αποφάσισα να επανέλθω δριμύτερος. Θα υποβάλλω το top-5 για το 1990 άνευ πολλών σχολίων, δύο ονοράμπλε μόνο και οι σεντονιάδες θα συνεχιστούν κανονικά. Δεσμεύομαι. Σηκώνω τα μανίκια και πιάνω δουλειά. Ώρα για γνήσια μαχητική σεντονιάδα.
-Μάλιστα. Και μία ερώτηση για το τέλος - αληθεύει ότι γνωστός παραγωγός-παρουσιαστής σας θέλει για co-host σε saturday night show της ελληνικής τηλεόρασης?
-Bitch, you are very well informed. Του είπα όμως ότι πρώτα θα ολοκληρώσω το νέο μου προτζεκτ: podcast με τον resident ταξιτζή-αστρολόγο μου. Stay tuned, Queens.
Φιλτατε Λεπερ συμφωνω και εγω απολυτα στα λεγομενα σου! Πολλα κοινα ακουσματα γιαυτο και ανεφερα προηγουμενως οτι θα εχει πλακα να βγουν compatibility στατιστικα 
Οσον αφορα τους Sonic Youth, το Dirty ειναι ακομα πιο accessible ηχητικα απο τα υπολοιπα οποτε εαν σου αρεσε και τα παρεις αναποδα με τη σειρα, πιστευω θα γουσταρεις φουλ. Προσωπικα το αγαπημενο μου ειναι το Daydream Nation, αλλα ακου τα και εσυ να μας πεις!
1990
25 Dio - Lock up the wolves (τελευταίο και καταϊδρωμένο)
24 AC/DC - The razors edge (η χαμηλότερη αυστραλιανή εκπροσώπηση)
23 Dead can dance - Aion (αφήνοντας πίσω τα μαδριγάλια)
22 Pantera - Cowboys from hell (δεν είμαι μέγας φαν τους, αλλά αναγνωρίζω)
21 Black Crowes - Shake your money maker (σε πιο φτωχή χρονιά, θα ήταν ψηλότερα)
20 Midnight Oil - Blue sky mining (η άλλη αυστραλιανή εκπροσώπηση)
19 Nick Cave & The Bad Seeds - The good son (κι άλλη αυστραλιανή εκπροσώπηση, χαμηλά, το ξέρω, αλλά δεν τρελαίνομαι με Nick των 80s)
18 Extreme - Extreme II - Pornograffiti (Τσουρέκια με το More than words)
17 The Church - Gold afternoon fix (ακόμα μία αυστραλιανή εκπροσώπηση)
16 ZZ Top - Recycler (καλύτερο από το Afterburner,αλλά γιατί 5 χρόνια αναμονής;)
15 Warrant - Cherry pie (οι Motley Crue των φτωχών;)
14 INXS - X (η καλύτερη αυστραλιανή εκπροσώπηση)
13 Mother love bone - Apple (ένα μεγάλο WHAT IF)
12 Fields of Nephilim - Elizium (σταθεροί)
11 Iron Maiden - No prayer for the dying (εμένα μου αρέσει ε;)
10 Gary Moore - Still Got The Blues (πολλές πολλές ώρες ακροάσεων)
9 Iggy Pop - Brick by brick (δεν περίμενα ότι θα υπήρχε Iggy σε αυτή τη λίστα, αλλά μπήκε με το σπαθί του)
8 Jon Bon Jovi - Blaze of glory - Young Guns II OST (απορώ πώς υπάρχει ακόμα η αυθεντική κασέτα του 1990 μετά από τόσο ΛΙΩΣΙΜΟ)
7 Scorpions - Crazy world (μετά από αυτόν τον δίσκο μάλλον άλλαξαν ναρκωτικά, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια πτώση, εννοείται μας τα είχαν κάνει τσουρέκια με τις μπαλάντες για δύο χρόνια, αλλά ο δίσκος γενικά πετάει σπίθες)
6 Depeche Mode - Violator (H KOΡΥΦΗ ΤΟΥΣ)
5 Black Sabbath - TYR (Α ρε Tony, βάλε τον στο Spotify μσγ)
4 Megadeth - Rust in Peace (I’VE GOT BLISTERS ON MY FINGERS)
3 Queensrÿche - Empire (Εδραίωση μιας αυτοκρατορίας που θα άρχιζε να διαλύεται από το '94 και μετά)
2 Neil Young & Crazy horse - Ragged glory (Άλλη χρονιά θα ήταν νούμερο 1. Ο ΝΟΝΟΣ ΤΟΥ GRUNGE ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ)
1 Judas Priest - Painkiller (Δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλη θέση από αυτήν. Από τους δίσκους που έχω σε περισσότερα του ενός φορμά. Οι Priest για μένα τελειώνουν εδώ. Και τελειώνουν με ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ, ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ)
ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ:
Jean Michel Jarre - Waiting for Cousteau
Vangelis - The city
Φ ι λ ι ά !
“They used to call him Spit-shine Tommy. I swear to God, he’d make your shoes look like fucking mirrors. Excuse my language”.
Για μία ιδεολογία ζούμε, ρε γαμώτο.
OMG I know right?
πήγε να με στριμώξει στην συνέντευξη αλλά είδες, ξεγλίστρησα σαν χέλι λουσμένο σε silver metallic glitter
that’s why I rarely talk to the press anymore
μόνο ted-x “guru” talks and rocking.gr-σεντονιάδες <3
έχω μείνει λίγο πίσω… αν συνεχίσω έτσι θα με φτάσει η @Sh_Wo_f που καλπάζει onwards the late 80s
Τι να πω κι εγώ, τα είπατε όλα.
1990
Απολύτως.
Απλά. Λιτά. Απέριττα.
Αυτό ακριβώς.
Ναι.-
Θέσεις 10-6
Sanctuary - Into the Mirror Black
O μοναδικός Warrell Dane, η πένθιμη φωνή του, τα riff, το σκοτεινό U.S. power που -ελεώ Warrell- φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό.
Annihilator- Never Neverland
Back to back αριστουργήματα.
Psychotic Waltz - A Social Grace
Όταν η πρόοδος δεν είναι απλά περιγραφή ενός genre
Death - Spiritual Healing
Η συνταγή αρχίζει να τελειοποιείται.
Atheist - Piece of time
Αυτό έπαιζε σοβαρά για την πεντάδα μέχρι τελευταίας στιγμής. Το έφαγαν στη στροφή οι Σφαγείς (και αυτό λέει πολλά). Νομίζω δεν παίρνουν το credit που τους αξίζει σαν οι πρωτοπόροι του τεχνικού death. Το έκαναν σαν R.A.V.A.G.E. ακόμα πρίν από τους Death, πριν τους Cynic. Τεχνικό, προοδευτικό, με αυτά τα jazz fusion στοιχεία που έκανε τον ήχο τους μοναδικό. Αριστούργημα, όπως και αυτό που ακολούθησε.
5. Slayer - Seasons in the Abyss
Πιθανότατα το απόλυτο Slayer album. Αυτό που συνδυάζει τη μανία του Reign In Blood και τα grooves του South Of Heaven. Εξαιρετικό songwriting, καταπληκτικό παίξιμο, ακόμα πιο χαοτικά lead break και ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια σε όλο το μέταλ, το Dead Skin Mask, ένα κομμάτι που δεν παραλείπει ποτέ να με εκπλήσσει. Και παράλληλα και το πιο mainstream Slayer, λόγο και του βίντεο για το ομώνυμο και το War Ensemble, πράγμα αξιοσημείωτο καθώς δεν άλλαξαν πολύ τον (ακραίο) ήχο τους.
4. Pantera - Cowboys from Hell
Πόσοι μπορούν να καυχιούνται πως με μιας επαναπροσδιόρισαν ένα μουσικό ιδίωμα; Νομίζω πως αυτός ο δίσκος είναι ο βασικός υπευθυνος για το metal από τα 90s και έπειτα. Υπάρχει μέταλ πριν από αυτό το άλμπουμ και μέταλ μετά. Άλμπουμ - ορισμός του groove. Ένας δίσκος που παίρνει τα catchy ρεφραιν των Aerosmith και των ZZ Top και τα ταιριάζει με την επιθετικότητα των Metallica και των Slayer.
3. Judas Priest - Painkiller
To πιο εμβληματικό μπάσιμο όλων των εποχών. Και εκεί να τελείωνε θα είχε θέση στην πεντάδα. Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Έχει All Guns Blazing. Έχει Between The Hammer And The Anvil. Έχει αυτό το Σαμπαθικό A Touch Of Evil - για τραγούδια σαν και αυτό είχαν τα CD players μας στα 90s ένα κουμπάκι που από κάτω έγραφε repeat. To Painkiller είναι για μένα το πιο consistent Priest από το Screaming For Vengeance. Τεράστιος δίσκος, που έπιασε τον παλμό της εποχής.
2. Bathory - Hammerheart
Τι να πω γι’αυτό; Eίναι το αγαπημένο μου Παθορι. One Rode To Asa Bay - μόνο ανατριχίλες.
1. Megadeth - Rust in Peace
Εδώ ο Mega Dave σταματάει να κηνυγάει τους δαίμονες του και μας παραδίδει το Τέλειο. Ένα άλμπουμ που μπορεί να καυχιέται ότι είναι ένα από τα 5-10 καλύτερα metal album που ηχογραφήθηκαν ποτέ, πλάι σε Sabbath, Maiden, Metallica.
Γρήγορο, τεχνικό, θυμωμένο, groovy, όλα τα στοιχεία που ψάχνει κανείς στο thrash εδώ τα βρίσκει σε πλεόνασμα. Ο Friedman και ο Menza είναι τα όπλα που χρειαζόταν πάντα. Φινέτσα, ταλέντο αλλά και νοοτροπία που τον κράτησαν στις ράγες. Τραγούδι προς τραγούδι, το Rust In Peace σκοτώνει σχεδόν κάθε άλλο thrash δίσκο. Holy Wars, Hangar 18, Tornado Of Souls, Five Magic, το ομότιτλο, όλα απίστευτα κλασικά. Τέλος, η ξερή παραγωγή προσθέτει πόντους και είναι αυτό που θα ήθελαν οι Metallica στο Justice. Clink, Mustaine και Norman δίνουν σε κάθε όργανο την ευκαιρία να αναπνεύσει. Ας μη μακρυγορώ. Το Rust In Peace είναι ένας τέλειος δίσκος, ένα άλμπουμ που μας χτύπησε σαν αμόνι στο κεφάλι το 1990 και από τότε δεν έχουμε συνέλθει.
Από honorable έχουμε τους εξαιρετικούς τεχνοθρασάδες Realm που με το Suiciety μας θυμίζουν ότι υπήρχε Milwakee και πριν το Γιάννη. Τους Καναδούς Sacrifice με το Soldiers of Misfortune (Καναδάς = ISO ποιότητας). Οι Primus και το Frizzle Fry, μια ωδή στην παράνοια. Οι Saint Vitus και το V. Ο Evil Elvis με το Danzig II-Lucifuge. Oι Suicidal Tendencies με το αριστούργημα τους, Lights… camera… revolution. Ο Βασιλιάς με το The Eye. Οι Kreator στην καλύτερη τους στιγμή με το Coma Of Souls. Οι Entombed και το Left Hand Path. Και φυσικά οι AIC με ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα ever.
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ότι το Painkiller θα βγει με τεράστια διαφορά το 1990, ενώ εδώ, αν έχω καταλάβει καλά, γίνεται μαχη σώμα με σώμα με το Rust In Peace. Έπος.
Ισως και να εχει τελικα λιγο καλο γουστο το φορουμ!
Ναι ρε γαμώτο
Αν και εντάξει και το Rust να βγει πρώτο, θα το καταπιώ
Αν είναι να χάσω από κάποιον, ας χάσω από τον Megadave
Νομίζω ότι το έδειξε κι άλλες χρονιές! Έχω την αίσθηση ότι το μέσο γούστο του φόρουμ μας είναι πολύ ανώτερο του μέσου όρου “εκεί έξω”.
Συνεννόηση μπουζούκι…
Νταξει ασε με εμενα με τον Αλντεμπαραν, συνεννοουμαστε μια χαρα γενικα!
Εσυ θα παρεις πριμ απο την ομαδα για την νικη? Ή τζαμπα πληρωσες για το διαρκειας?
Αδερφέ κάνε μου τη χάρη και μην ασχολείσαι μαζί μου
Αφού το βλέπεις, δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας
Άστο να πάει στο διάολο
1990
Top-5
Ονοραμπλε εκ Σουηδιας:
Bathory - Hammerheart (EDIT: Και εξώφυλλο της χρονιάς)
Entombed - Left hand path
(and yeah the Swedes did it better than the Norwegians)
ανευ λοιπων σχολιων εν αναμονη σινδονης
μονο αυτο:
ο δισκαρος Violator εκτοπιστηκε απο το Riot λόγω της φρενίτιδας της εποχής Moore
και το υπερ-έπος BLACK LEATHER AND GLITTERING STEEL
που θα είναι για πάντα η αιώνια επιστροφή στην μάχη της μεταλοκαυλάντας
the essence of rocking out in its full glory
I am sure Martin et al will understand, after all -
“I’ve got a score to settle”
O Megadave έχει ήδη δυο πρωτιές με Ride the Lightning και Puppets βέβαια.
