Morgana Lefay προφανώς, αν θες κάτι που να συνδυάζει τους Candlemass, Crimson Glory, Savatage και Metallica με Tolkien θεματολογία εδώ είσαι
7 Likes
Candlemass, Savatage, Metallica και Τόλκιν;
Εξαιρετικό shout out από Darth οι Morgana Lefay. Εμπνευσμένος απ’ αυτό, ρίχνω στο τραπέζι τους Manticora. Leper μην τους βάλεις τοπ προτεραιότητα αλλά σημείωσε / έχε στο πίσω μέρος του μυαλού.
Σόρρυ για το οφφ τόπικ. Officially, ναι! Ήταν η ταφόπλακα του κομμουνιστικού καθεστώτος, όμως η αρχή του τέλους-η χρονιά ορόσημο ήταν το '89, βλ. κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου κ.λπ., τυπικά σήμανε τη λήξη του ψπ. Δεν είναι λάθος η απάντησή σου, ωστόσο, απλά δεν είναι 
ιστορικά ακριβής. Ούτε εγώ είμαι καμιά ειδήμων, τα περισσότερα μου έμειναν στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού.
1 Like
Οχι θελει helloween
1990 λοιπόν και αρχιζουν τα όργανα, λιτεραλι.
Η αρχη μιας νεας – και καλυτερης – δεκαετιας, οπου θα ακουσουμε να ξεπηδούν νεοι ηχοι, μεγαλες μπαντες και γενικα τα ορια των μουσικων οριζοντων θα διευρυνθούν.
Η αλλαγη ηταν αισθητή ηδη από το τελος των 80ς, οπου όπως ανεφερα μπηκαν τα σπορια από μεγαλες κυκλοφοριες και λιγα χρονια αργοτερα ξεπηδησαν νεοι καλλιτεχνες που εμπνευστηκαν από αυτους τους πρωτοποριακους δισκους. Το grunge μας χτυπαει τη πορτα, το hip hop διαμορφωνεται, , ο ακραιος ηχος δουλευεται, το death metal συμπληρωνεται και το black παιρνει φορα.
Εχουμε καταστραφει οι περισσοτεροι με αυτό το παιχνιδι, μιας και πλεον εχω μειωσει αισθητα να ακουω νεες κυκλοφοριες, μιας και στο τελος κάθε εβδομαδας θελω να ψηφιζω τα αλμπουμς που εχω ξανα-ακουσει και όχι από μνημη. Αυτή την εβδομαδα παλι 24 δισκοι – θα μπορουσαν και περισσοτεροι- οποτε αναμενω τις λιστες των συμφορουμητων. @antonis86antoniadis σε εχω κοψει εχουμε παρομοια ακουσματα, και props στον @ChrisP για την αλμπουμαρα που μου εμαθε των Blasphemy (τι επος είναι αυτό?).
Γενικα το 1990 παρατηρησα ότι βγηκαν πολλα αγαπημενα μου τραγουδια από διαφορες μπαντες, τα οποια καποια εχουν μεσο ορο τα 100+ plays. Κομματια όπως το More – Sisters of Mercy, Weeping Song / Ship Song– Nick Cave, Love, Hate, Love – Alice in Chains, A Skull Full of Maggots – Cannibal Corpse, Kool Thing/Dirty Boots/Mildred Pierce – Sonic Youth, Seasons in the Abyss – Slayer, Blueprint/Merchandise – Fugazi, Domination – Pantera, Supposed to Rot – Entombed, Enjoy the Silence / Personal Jesus – Depeche Mode και πολλα αλλα από τις 1990 κυκλοφορίες, που αν τα βαλω κατω εχω μαζεμενα εκατονταδες πλειζ όλα μαζι.
Πολλα ιστορικα αλμπουμ και τραγουδια αυτή τη χρονια, οποτε προσπαθησα να κανω τη 5αδα μου με βαση το συνολο του δισκου. Το ακουω αυτό που αναφερθηκε στο παραφειγμα του Facelift πχ και το συναντησα και σε αλλους δισκους φετος – που δλδ να υπαρχουν καποιες αδιανοητες κομματαρες αλλα πολλα από τα υπολοιπα τραγουδια να μην εχω συγκρατησει καν.
1. Sonic Youth – Goo
Γινεται να κανουν το 2/2 μετα το εξαιρετικο Daydream Nation ? Ε γινεται… Sonic Youth αφου.
Το πιο πετυχημένο και προσβασιμο αλμπουμ των SY, χωρις αυτό όμως να μην κλεινει το ματι στο πιο νοιζ παρελθον τους με κομματαρες όπως το Mildred Pierce η Tunic.
Garage punk και noise ολοκαυτωμα, μελωδικου και ατμοσφαιρικου πειραματισμου - για εμενα είναι στη κορυφη του 1990. Ένα alternative rock διαμαντι που ακομα και σημερα επηρεαζει μουσικους παντου. Ασυμβιβαστο, πολυπλοκο, με πολιτικες και κοινωνικες ευαιστιησιες, σημαδευει τα 90ς από πολύ νωρις.
2. Fugazi – Repeater
Οι Fugazi είναι μια μπαντα 2 κλικς παραπανω απολες τις άλλες – FACT.
Βασικα είναι μπαντα που γεμισε και αλλαξε τις ζωες τοσων πολλων ανθρωπων με τη μουσικη τους αλλα και με την ιδεολογια τους. Ξεφυγαν από τα πρωτυπα των μουσικων που απλα γραφουν μουσικη και τα κανουν ταναπου, και δημιουργησαν ένα κινημα δεκτικοτητας, πρωτοποριας, DIY ελευθεριας, πολιτικης στασης και γενικα η επιτομη της independent σκηνης.
To Repeater αποτελει έναν από τους καλυτερους δισκους της post-hardcore εναλλακτικης σκηνης που περα τα τρομερα ριφφ, μπασα, πειραματικες δομες, εστειαζει πολύ σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα, με έντονη κριτική προς την εμπορευματοποίηση της μουσικής βιομηχανίας.
Κάθε φορα που επιστρεφω σε αυτόν τον δισκο, βρισκω ολο και μια διαφορετικη φρεσκια πτυχη του, και εντυπωσιαζομαι από το μεγαλειο των συνθεσεων σαν συνολο.
3. Nick Cave & The Bad Seeds - The Good Son
Ο Cave εχοντας φτασει στο χαμηλοτερο σημειο της ζωης του με καταθλιψη και ναρκωτικα στα τελη των 80ς, αποφασιζει να μπει σε αποτοξινωση και λεγεται ότι δε βγηκε από το δωματιο ένα χρονο, γραφοντας μουσικη και παιζοντας πιανο. Μετα από καποιες συναυλιες στη Βραζιλια, ενιωσε ένα καλεσμα και μια αγαλλίαση και τον βοηθησε να βρει τα πατηματα στη ζωη του.Εκει στο Σαο Παολο γραφτηκε το Good Son και οι επηρροες είναι εμφανεις στον δισκο.
Όπως κάθε αλμπουμ των Bad Seeds υπαρχουν 2-3 αριστουργηματα / μνημεια της μουσικης, εδώ εχουμε το Weeping Song και το Ship Song που πιστευω είναι λυρικά ποιηματα.
4. Entombed – Left Hand Path
Στα 80ς η Αμερικη και η Βρετανια επαιζαν μπαλα μονοι τους στη σκηνη του death/grind, και καπου εκει εμφανιστηκαν οι Entombed και εβαλαν τη Σουηδια στον χαρτη. Το είναι κατ’εμε ο καλυερος τους δισκος – ενας death metal δισκος μνημειο με σκοτεινες μελωδιες και βρωμικη παραγωγη που του παει γαντι. Ένα αριστουργημα του death metal – εκρηκτικό, σκοτεινο, βιαιο. ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ.
5. Depeche Mode- Violator
Ένα εμβληματικο και επιδραστικο αλμπουμ – πιθανως το καλυτερο των DM. Ένας σκοτεινο και υπαρξιακος δισκος υπο τους ηχους των συνθ, pop και rock που επηρεασε πληθορα μπαντων απολο το φασμα της μουσικης. Ξεχωριζει η εξαιρετικη παραγωγη που δημιουργει μια μελαγχολικη αισθητικη που δενει τελεια τις ηλεκτρονικες μελωδιες, τους πιασαρικους ρυθμους αλλα και τους μοναδικους στιχους.
Alice in Chains – Facelift
Μια από τις σημαντικοτερες grunge κυκλοφοριες που συνδυαζει τελεια το μεταλ με το alternative rock. Βαθεια μελαγχολικο και σκοτεινο με τη φωνη του Stanley να σε στοιχειωνει από το πρωτο λεπτο και με ένα από τα αγαπημενα μου τραγουδια – Love, Hate, Love. Δισκος σταθμος στην ιστορια της μουσικης.
The Jesus Lizard – Head
Ανατρεπτικο και ακαταεργαστο alternative noise rock με πολη ενταση και πειραματισμο.
Napalm Death - Harmony Corruption
Ενα άλλο διαμαντι του death metal και του ακραιου ηχου. Μια ζωη ηγετες ρε πστ μου οι ND με οτι αποφασισουν να παιξουν. Επαναστατικος, πολιτικοποιημενος και οργισμενος. Τον λατρεψα.
Sisters of Mercy – Vision Thing
Το τελευταιο στουντιο αλμπουμ των Sisters βγηκε πριν 33 χρονια … !
O Eldritch ποτε δε συμπαθησε τον ορο «goth» και στο Vision Thing δημιουργησε ένα πιο rock / glam δισκο και αποτελεσε μια πολύ αμφιλεγομενη κυκλοφορια.
Γενικα είναι ενας τελειως διαφορετικος δισκος από το First and Last and Always και το Floodland – κατι που ξενισε πολύ κοσμο - αλλα προσωπικα τον εχω αγαπησει πολύ μεσα στα χρονια.
Judas Priest – Painkiller
Δε περιμενα ποτε μου να βαλω σε λιστα heavy metal δισκο, αλλα αμα εμπαινε καποια θα ηταν το Painkiller. Aδιαμφισβήτητα κλασικη κυκλοφορια, που ολοι μας λιγο πολύ τη συναντησαμε/ακουσαμε μεσα στα χρονια. Ακομα θυμαμαι τη πρωτη φορα που επεσε στα χερια μου στο γυμνασιο, και ενώ γενικα με το χεβι παντα ειχα θεματα , ηταν από τους δισκους που ακουσα αρκετα μεγαλωνοντας. Απιστευτη ενεργεια και επικες μελωδιες.
Αλλα που μου αρεσουν πολυ αλλα δε χωρεσαν
Summary
Kreator - Coma of souls
Deicide - Deicide
Slayer - Seasons in the Abyss
Pixies - Bossanova
Pantera - Cowboys from hell
Danzig II: Lucifuge
Cannibal Corpse - Eaten Back to Life
Εξωφυλλο: Sonic Youth – Goo
29 Likes
eviL και Death.Eternal (που ακόμα δεν είδα λίστα, αλλά μπορώ με ασφάλεια να μαντέψω νομίζω πλέον 
) είναι νομίζω με διαφορά οι users με τις πιο κοντινές/κοινές επιλογές στις δικές μου. Σε φάση ότι σκέφτομαι ότι μάλλον τα επόμενα CD που θα μπορούσα ν’ αγοράσω “τυφλά” είναι αυτά απ’ τις λίστες τους που δεν έχω ακούσει.
Π.χ. δεν έχω ακούσει ούτε “Goo”, ούτε “Daydream nation”. 
Αλλά ΛΑΤΡΕΥΩ το “Dirty”. Μου λέτε ότι αυτά τα δύο είναι καλύτερά του;
3 Likes
1990 λοιπόν.
Η πλευρά των Ξεχασμένη Προφητεία, που τους φυλάω για τη συλλογή του 2020, είναι για μένα ό,τι καλύτερο έχει ηχογραφήσει ποτέ εγχώρια hardcore μπάντα. Θεωρώ το “Μύθος Και Πραγματικότητα” την απόλυτη συνένωση στίχων και μουσικής που μπορεί να προσφέρει αυτή η μουσική, μια διαρκή υπενθύμιση προς τα εαυτά μας του τι ίσως θα πρέπει να είμαστε και να μην είμαστε.
Για το “Το Μεγάλο Σπίτι” και όσα έγιναν το 2012, την εκκένωση και ό,τι ακολούθησε, θα τα κρατήσω για μένα. Για μια ζωή.
Επιγραμματικά:
Summary
1. Bathory - “Hammerheart”
- εξώφυλλο χρονιάς, σε μάχη με Poison Idea.
Σε ένα “To Enter Pagan” με τον αδερφό @Aldebaran είπαμε να τιμήσουμε λιτά αυτό το έργο. Εκεί, είχα γράψει το εξής: Κάθε νέα ακρόαση, υπενθυμίζει την πρώτη φορά που εκτέθηκα σε αυτήν την ψυχανάλυση, σε μια ενδοσκόπηση, καθώς περί τέτοιων πρόκειται, όπου ένιωσα πως ο παγωμένος αέρας που πνέει στις υψηλότερες βουνοκορφές, αυτός που σου τρυπάει τα πνευμόνια αλλά καθαρίζει τον νου, έχει τον δικό του ήχο, αγέρωχο, ανεξίτηλο, υπερβατικό. Αυτό το μνημείο, δεν είναι απλά μια επική Viking ελεγεία. Δεν χρήζει απλά στείρας μουσικής ανάλυσης. Είναι ένα ψυχοδράμα, όπου οι συνθέσεις και η φωνή του Quorthon, αντηχούν, ωσάν την υπεράνθρωπη κραυγή του ανθρώπου που κοντράρει πάσης φύσεος θεούς, τιθασεύοντας την αιώνια φλόγα της ύπαρξης.
Τα πιστεύω ακόμα.
2. Public Enemy - “Fear Of A Black Planet”
Το 1989, ήταν another summer, sound of a funky drummer. Ο Spike Lee όρισε την αποξένωση και τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας, και οι Public Enemy προσέφεραν το single των single, το “Fight The Power”, με ένα συνοδευτικό χορό στα εναρκτήρια credits που θα συνοψίζει στο μέγιστο το πώς η κίνηση αντικαθιστά τα λόγια. Μια θρυλική κινηματογραφική σκηνή. Τώρα, το 1990 το βάζουν στο νέο τους δίσκο. Ένα αριστούργημα.
Τον μοναδικό δίσκο του 1990 που θα πρότεινα σε κάποιο άτομο ανεξαρτήτως είδους. Γιατί ηχεί σαν να μην μετράει τίποτα άλλο. Και όντως, όσο παίζει δεν μετράει.
3. Megadeth - “Rust In Peace”
Ο καλύτερος thrash metal δίσκος όλων των εποχών, ένα από τα κορυφαία άλμπουμ ολάκερου του μέταλ. Με διαφορά ό,τι καλύτερο βγήκε στον ήχο το '90.
4. Blasphemy - “Fallen Angel Of Doom…”
Τους ψήφισα και το '89. Τώρα, δεν πα να γυάλισαν την παραγωγή, δεν πα να μην έχουν το σοκ υπέρ τους, οι Καναδοί παραμένουν επιδραστικοί, από εξώφυλλο και χρώματα, μέχρι κούρδισμα, αμφίεση, στιχουργία, και τίποτα μα τίποτα έως και σήμερα, δεν μπορεί να το αντιγράψει, όσο και αν το μιμηθεί.
5. Bad Religion - “Against The Grain”
Ο καλύτερος punk rock δίσκος της δεκαετίας, κέρδισε στο νήμα τους Entombed αλλά όσο και αν αμφιταλαντευόμουν η μισή ακρόαση τα έσβηνε όλα. Μυθικό σερί. Χάνει μόνο από το “No Control”, δηλαδή σκεφτείτε το.
Check also:
Summary
6. Entombed - “Left Hand Path”
(Swe)death metal > all other “death” metal. Στοκχόλμη >>> Φλόριδα >>>>>>>> Γκέτεμποργκ. Μόνο Entombed, για πολλά χρόνια ακόμα.
7. Γκούλαγκ - “Στην Αυλή Των Θεαμάτων”
Τραγουδοποιία, riffs, δομές, ρεφραίν, στίχοι, αψεγάδιαστη κορυφή του εγχώριου ήχου. Ή και όχι μόνο.
8. A Tribe Called Quest – “People’s Instinctive Travels and the Paths of Rhythm”
Ο κόσμος των ATCC αποκαλύπτεται σε όλη τη μεγαλοπρεπή ψυχεδέλεια και γλύκα του. Οι μουσικές και τα συναισθήματα του ταξιδιού που παρέχει από εδώ και στο εξής η δισκογραφία τους, είναι όχι απλώς ανεπανάληπτα, αλλά μοναδικά, σε ένα κυκεώνα κλασικών δίσκων, αυτοί στέκουν πελώριοι. Απλησίαστοι.
9. Slayer - “Seasons In The Abyss”
Ο καλύτερος δίσκος που έβγαλαν οι Slayer. Και ο αγαπημένος μου.
10. Poison Idea - “Feel The Darkness”
Η αμερικανική απάντηση στους Motorhead. Που βασικά, αντεπίθεση ήταν. Αλλά και πέρα από αυτό. Μόνο Portland. Μόνο Poison Idea. Αν με θεωρείτε υπερβολικό, τότε απλά δεν έχετε δώσει σημασία.
11. King Diamond - “The Eye”
Ωραίες οι gothic πινελιές και το δάμασμα των φωνητικών, ωραία η προσέγγιση που όρισε όλα τα '90ς του Βασιλιά, τα πλήκτρα, όλα ωραία. Τέλεια. Αυτό είναι το σκοτεινό heavy metal που θέλω. Και που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει, μόνο να εμπνευστεί.
12. Sanctuary - “Into The Mirror Black”
Σκοτεινό prog/power U.S. κοπής που όσο και αν προτιμώ Nevermore, πάντα θα με κάνει να κομπιάζω. Ο Dane με έκανε να πιστέψω σε πολλά καλά πράγματα του metal, και του(ς) το χρωστάω. Δίσκος σύντροφος ζωής, δίσκος που δεν ακούγεται δίχως να βουρκώσω.
13. Anti-Cimex - “Absolut Country Of Sweden”
Ναι ναι, ξέρω, μετά γυάλισαν, μελώδεψαν, και άλλα τέτοια. Όλο το σουηδικό hardcore (και extreme metal) χρωστάει εδώ. Όλο το kang, scandicore, όλες οι metal/punk μπάντες που γοητεύτηκαν από την δρομίσια αλητεία και τον τσαμπουκά, εδώ προσκυνάνε. Μπάντα που με καθόρισε ως ακροατή.
14. Gamma Ray - “Heading For Tomorrow”
Είμαι Χανσενικός, μην τα ξαναπούμε. Παίζει μαζί με το “Tales…” των BG, για τον ίδιο λόγο.
15. Celtic Frost – “Vanity/Nemesis” (τι δισκάρα έβγαλες πάλι ρε μέγιστε)
Fugazi - “Repeater”
Ελάχιστες μπάντες των '80s/'90s έχουν επηρεάσει το εναλλακτικό rock του σήμερα τόσο πολύ. Με μια σημείωση. Το “Repeater” είναι και αψεγάδιαστο, πολυεπίπεδο, ιδιοφυές, και λίγα λέω. Αν το όνομα Fugazi λέει κάτι, καταλαβαίνετε. Αν όχι, αρχίζετε από εδώ. Και ίσως να αλλάξει τη ζωή σας.
Special mentions:
Summary
Sonic Youth, Ice Cube, Αντίδραση, Βιομηχανική Αυτοκτονία, Nick Cave, Death, Twin Peaks, Sacrifice, Artillery, Nausea, Obituary, Alice In Chains, Iggy Pop, Napalm Death, Grotesque, Nocturnus, Naked City (το grind είναι αίσθηση, ο ηχητικός εξτρεμισμός είναι αισθητική).
21 Likes
…εγώ όταν βλέπω τα εξώφυλλα του '91. Εντάξει, το top-5 μου είναι σχετικά κατασταλαγμένο εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, αλλά και πάλι είναι εκνευριστική η πληθώρα των καλών κυκλοφοριών. Το είχα ξαναγράψει και παλιότερα κάπου στο forum, το 1991 είναι ΜΑΚΡΑΝ η πιο ποιοτική χρονιά ever, λες το σύμπαν συντονίστηκε.
8 Likes
-Hi, Bitch!
-Oh you shady Queen, off to a provocative start!
-Κρύβε λόγια, ξεκίνησε η συνέντευξη. Λοιπόν, mr. Curehead…
-Doctor, mmkay? Bitch please.
-Mhhmhm. Γιατί καθυστερείτε τις σεντονιάδες σας?
-Χαίρομαι για την ερώτησή σας. Πολύς κόσμος, περαστικοί στο δρόμο, στα ΚΤΕΛ, αλλά και απλός, ανώνυμος κόσμος του ροκιν στα ινμποξ μου απευθύνει αυτό το καυτό ερώτημα - πού είναι οι σεντονιάδες? Πριν απαντήσω, θα ήθελα να πω ότι αναλαμβάνω στο ακέραιο την ευθύνη για την καθυστέρηση.
-Κυκλοφορούν διάφορες φήμες, ότι κουραστήκατε, ότι παρατήσατε την συγγραφή για να γίνετε pole dancer στην Τυνησία.
-Σκοτεινοί κύκλοι ανυπόληπτων συμφερόντων θέλησαν να συκοφαντήσουν τον αγώνα μας. Να σας επισημάνω ότι είμαστε εδώ, έτοιμοι για τις νέες μάχες που έρχονται. Ναι, μου έγινε πρόταση για pole dancing, καθότι δηλώνω body positivity ambassador…
-Μα ελάτε τώρα, είστε πιο σέξυ από ποτέ.
-Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, χρυσό μου. Κοίταξε <αναστεναγμός - followed by mild hairflip> αναπολώ τα χρόνια της ανέμελης νιότης και του serving skinny bitch realness. Αλλά τώρα, στην ωριμότητα, έχω συμφιλιωθεί με το curvy outlook. Ο γέρος κότος έχει το ζουμί!
-Τελικά θα επανέλθουν οι σεντονιάδες?
-Ήμουν σε άρνηση να φτάσω στο τέλος των 80ς. Λίγο οι λακ, λίγο το 80s glitter, λίγο οι βάτες…
-Οι κακές γλώσσες λένε ότι ακόμα δεν έχετε ξεπεράσει την πτώση του Τείχους.
-Του αντιφασιστικού τείχους εννοείτε? που οικοδομήθηκε μέσα σε ένα βράδυ Αυγούστου για να κρατήσει απόξω τις ορδές των νοσταλγών του Χίτλερ που όπλισαν οι ιμπεριαλιστές? διαβάστε για την “οργάνωση Gehlen” που και οι …
-Ω με συγχωρείτε μου λένε από το κοντρόλ ότι τελειώνει ο χρόνος μας, όπως τελείωσε και ο υπαρκτος Χα-χα αστειάκι.
-Σας καταλαβαίνω, σερβίρετε dumbfuck realness, it’s ok, λοιπόν κοιτάξτε, είναι πολύς ο κόσμος που νοσταλγεί έναν αυθεντικό Curehead. Το σκέφτηκα καλά, και αποφάσισα να επανέλθω δριμύτερος. Θα υποβάλλω το top-5 για το 1990 άνευ πολλών σχολίων, δύο ονοράμπλε μόνο και οι σεντονιάδες θα συνεχιστούν κανονικά. Δεσμεύομαι. Σηκώνω τα μανίκια και πιάνω δουλειά. Ώρα για γνήσια μαχητική σεντονιάδα.
-Μάλιστα. Και μία ερώτηση για το τέλος - αληθεύει ότι γνωστός παραγωγός-παρουσιαστής σας θέλει για co-host σε saturday night show της ελληνικής τηλεόρασης?
-Bitch, you are very well informed. Του είπα όμως ότι πρώτα θα ολοκληρώσω το νέο μου προτζεκτ: podcast με τον resident ταξιτζή-αστρολόγο μου. Stay tuned, Queens.
2 Likes
Φιλτατε Λεπερ συμφωνω και εγω απολυτα στα λεγομενα σου! Πολλα κοινα ακουσματα γιαυτο και ανεφερα προηγουμενως οτι θα εχει πλακα να βγουν compatibility στατιστικα 
Οσον αφορα τους Sonic Youth, το Dirty ειναι ακομα πιο accessible ηχητικα απο τα υπολοιπα οποτε εαν σου αρεσε και τα παρεις αναποδα με τη σειρα, πιστευω θα γουσταρεις φουλ. Προσωπικα το αγαπημενο μου ειναι το Daydream Nation, αλλα ακου τα και εσυ να μας πεις!
3 Likes
1990
25 Dio - Lock up the wolves (τελευταίο και καταϊδρωμένο)
24 AC/DC - The razors edge (η χαμηλότερη αυστραλιανή εκπροσώπηση)
23 Dead can dance - Aion (αφήνοντας πίσω τα μαδριγάλια)
22 Pantera - Cowboys from hell (δεν είμαι μέγας φαν τους, αλλά αναγνωρίζω)
21 Black Crowes - Shake your money maker (σε πιο φτωχή χρονιά, θα ήταν ψηλότερα)
20 Midnight Oil - Blue sky mining (η άλλη αυστραλιανή εκπροσώπηση)
19 Nick Cave & The Bad Seeds - The good son (κι άλλη αυστραλιανή εκπροσώπηση, χαμηλά, το ξέρω, αλλά δεν τρελαίνομαι με Nick των 80s)
18 Extreme - Extreme II - Pornograffiti (Τσουρέκια με το More than words)
17 The Church - Gold afternoon fix (ακόμα μία αυστραλιανή εκπροσώπηση)
16 ZZ Top - Recycler (καλύτερο από το Afterburner,αλλά γιατί 5 χρόνια αναμονής;)
15 Warrant - Cherry pie (οι Motley Crue των φτωχών;)
14 INXS - X (η καλύτερη αυστραλιανή εκπροσώπηση)
13 Mother love bone - Apple (ένα μεγάλο WHAT IF)
12 Fields of Nephilim - Elizium (σταθεροί)
11 Iron Maiden - No prayer for the dying (εμένα μου αρέσει ε;)
10 Gary Moore - Still Got The Blues (πολλές πολλές ώρες ακροάσεων)
9 Iggy Pop - Brick by brick (δεν περίμενα ότι θα υπήρχε Iggy σε αυτή τη λίστα, αλλά μπήκε με το σπαθί του)
8 Jon Bon Jovi - Blaze of glory - Young Guns II OST (απορώ πώς υπάρχει ακόμα η αυθεντική κασέτα του 1990 μετά από τόσο ΛΙΩΣΙΜΟ)
7 Scorpions - Crazy world (μετά από αυτόν τον δίσκο μάλλον άλλαξαν ναρκωτικά, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια πτώση, εννοείται μας τα είχαν κάνει τσουρέκια με τις μπαλάντες για δύο χρόνια, αλλά ο δίσκος γενικά πετάει σπίθες)
6 Depeche Mode - Violator (H KOΡΥΦΗ ΤΟΥΣ)
5 Black Sabbath - TYR (Α ρε Tony, βάλε τον στο Spotify μσγ)
4 Megadeth - Rust in Peace (I’VE GOT BLISTERS ON MY FINGERS)
3 Queensrÿche - Empire (Εδραίωση μιας αυτοκρατορίας που θα άρχιζε να διαλύεται από το '94 και μετά)
2 Neil Young & Crazy horse - Ragged glory (Άλλη χρονιά θα ήταν νούμερο 1. Ο ΝΟΝΟΣ ΤΟΥ GRUNGE ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ)
1 Judas Priest - Painkiller (Δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλη θέση από αυτήν. Από τους δίσκους που έχω σε περισσότερα του ενός φορμά. Οι Priest για μένα τελειώνουν εδώ. Και τελειώνουν με ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ, ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ)
ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ:
Jean Michel Jarre - Waiting for Cousteau
Vangelis - The city
Φ ι λ ι ά !
14 Likes
“They used to call him Spit-shine Tommy. I swear to God, he’d make your shoes look like fucking mirrors. Excuse my language”.
1 Like
Για μία ιδεολογία ζούμε, ρε γαμώτο.
1 Like
OMG I know right?
πήγε να με στριμώξει στην συνέντευξη αλλά είδες, ξεγλίστρησα σαν χέλι λουσμένο σε silver metallic glitter
that’s why I rarely talk to the press anymore
μόνο ted-x “guru” talks and rocking.gr-σεντονιάδες <3
έχω μείνει λίγο πίσω… αν συνεχίσω έτσι θα με φτάσει η @Sh_Wo_f που καλπάζει onwards the late 80s
1 Like
Τι να πω κι εγώ, τα είπατε όλα.
1990
- Judas Priest - Painkiller
Απολύτως.
- Entombed - Left Hand Path
Απλά. Λιτά. Απέριττα.
- Pixies - Bossanova
Αυτό ακριβώς.
- Public Enemy - Fear Of A Black Planet
Ναι.-
- Angelo Badalamenti - Soundtrack From Twin Peaks
+1
+2
17 Likes
Θέσεις 10-6
Sanctuary - Into the Mirror Black
O μοναδικός Warrell Dane, η πένθιμη φωνή του, τα riff, το σκοτεινό U.S. power που -ελεώ Warrell- φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό.
Annihilator- Never Neverland
Back to back αριστουργήματα.
Psychotic Waltz - A Social Grace
Όταν η πρόοδος δεν είναι απλά περιγραφή ενός genre
Death - Spiritual Healing
Η συνταγή αρχίζει να τελειοποιείται.
Atheist - Piece of time
Αυτό έπαιζε σοβαρά για την πεντάδα μέχρι τελευταίας στιγμής. Το έφαγαν στη στροφή οι Σφαγείς (και αυτό λέει πολλά). Νομίζω δεν παίρνουν το credit που τους αξίζει σαν οι πρωτοπόροι του τεχνικού death. Το έκαναν σαν R.A.V.A.G.E. ακόμα πρίν από τους Death, πριν τους Cynic. Τεχνικό, προοδευτικό, με αυτά τα jazz fusion στοιχεία που έκανε τον ήχο τους μοναδικό. Αριστούργημα, όπως και αυτό που ακολούθησε.
5. Slayer - Seasons in the Abyss
Πιθανότατα το απόλυτο Slayer album. Αυτό που συνδυάζει τη μανία του Reign In Blood και τα grooves του South Of Heaven. Εξαιρετικό songwriting, καταπληκτικό παίξιμο, ακόμα πιο χαοτικά lead break και ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια σε όλο το μέταλ, το Dead Skin Mask, ένα κομμάτι που δεν παραλείπει ποτέ να με εκπλήσσει. Και παράλληλα και το πιο mainstream Slayer, λόγο και του βίντεο για το ομώνυμο και το War Ensemble, πράγμα αξιοσημείωτο καθώς δεν άλλαξαν πολύ τον (ακραίο) ήχο τους.
4. Pantera - Cowboys from Hell
Πόσοι μπορούν να καυχιούνται πως με μιας επαναπροσδιόρισαν ένα μουσικό ιδίωμα; Νομίζω πως αυτός ο δίσκος είναι ο βασικός υπευθυνος για το metal από τα 90s και έπειτα. Υπάρχει μέταλ πριν από αυτό το άλμπουμ και μέταλ μετά. Άλμπουμ - ορισμός του groove. Ένας δίσκος που παίρνει τα catchy ρεφραιν των Aerosmith και των ZZ Top και τα ταιριάζει με την επιθετικότητα των Metallica και των Slayer.
3. Judas Priest - Painkiller
To πιο εμβληματικό μπάσιμο όλων των εποχών. Και εκεί να τελείωνε θα είχε θέση στην πεντάδα. Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Έχει All Guns Blazing. Έχει Between The Hammer And The Anvil. Έχει αυτό το Σαμπαθικό A Touch Of Evil - για τραγούδια σαν και αυτό είχαν τα CD players μας στα 90s ένα κουμπάκι που από κάτω έγραφε repeat. To Painkiller είναι για μένα το πιο consistent Priest από το Screaming For Vengeance. Τεράστιος δίσκος, που έπιασε τον παλμό της εποχής.
2. Bathory - Hammerheart
Τι να πω γι’αυτό; Eίναι το αγαπημένο μου Παθορι. One Rode To Asa Bay - μόνο ανατριχίλες.
1. Megadeth - Rust in Peace
Εδώ ο Mega Dave σταματάει να κηνυγάει τους δαίμονες του και μας παραδίδει το Τέλειο. Ένα άλμπουμ που μπορεί να καυχιέται ότι είναι ένα από τα 5-10 καλύτερα metal album που ηχογραφήθηκαν ποτέ, πλάι σε Sabbath, Maiden, Metallica.
Γρήγορο, τεχνικό, θυμωμένο, groovy, όλα τα στοιχεία που ψάχνει κανείς στο thrash εδώ τα βρίσκει σε πλεόνασμα. Ο Friedman και ο Menza είναι τα όπλα που χρειαζόταν πάντα. Φινέτσα, ταλέντο αλλά και νοοτροπία που τον κράτησαν στις ράγες. Τραγούδι προς τραγούδι, το Rust In Peace σκοτώνει σχεδόν κάθε άλλο thrash δίσκο. Holy Wars, Hangar 18, Tornado Of Souls, Five Magic, το ομότιτλο, όλα απίστευτα κλασικά. Τέλος, η ξερή παραγωγή προσθέτει πόντους και είναι αυτό που θα ήθελαν οι Metallica στο Justice. Clink, Mustaine και Norman δίνουν σε κάθε όργανο την ευκαιρία να αναπνεύσει. Ας μη μακρυγορώ. Το Rust In Peace είναι ένας τέλειος δίσκος, ένα άλμπουμ που μας χτύπησε σαν αμόνι στο κεφάλι το 1990 και από τότε δεν έχουμε συνέλθει.
Από honorable έχουμε τους εξαιρετικούς τεχνοθρασάδες Realm που με το Suiciety μας θυμίζουν ότι υπήρχε Milwakee και πριν το Γιάννη. Τους Καναδούς Sacrifice με το Soldiers of Misfortune (Καναδάς = ISO ποιότητας). Οι Primus και το Frizzle Fry, μια ωδή στην παράνοια. Οι Saint Vitus και το V. Ο Evil Elvis με το Danzig II-Lucifuge. Oι Suicidal Tendencies με το αριστούργημα τους, Lights… camera… revolution. Ο Βασιλιάς με το The Eye. Οι Kreator στην καλύτερη τους στιγμή με το Coma Of Souls. Οι Entombed και το Left Hand Path. Και φυσικά οι AIC με ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα ever.
25 Likes
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ότι το Painkiller θα βγει με τεράστια διαφορά το 1990, ενώ εδώ, αν έχω καταλάβει καλά, γίνεται μαχη σώμα με σώμα με το Rust In Peace. Έπος.
2 Likes
Ισως και να εχει τελικα λιγο καλο γουστο το φορουμ!
5 Likes