1 Like
@RiderToUtopia πιστεύω ακράδαντα ότι αν δεν είχες πέσει για ύπνο θα το είχες απαντήσει εσύ αυτό…
(Τέλειο ποστ btw)
4 Likes
Καλά τα λες, επηρεάστηκα από το ότι οι μαλάκες αλλάξανε και το εξώφυλλο 
Εγώ δεν είμαι σίγουρος, δυστυχώς.
2 Likes
Υπήρξε νομίζω ενα single που δείχνει και την κάννη ενός όπλου.
Αυτο το απαγόρεψαν.
Τώρα για το αυθεντικό εξώφυλλο του ντεμπούτου δεν το θυμάμαι.
Υ.Γ. σιγά που δεν θα ψηφίσεις το sweet oblivion.
Έτσι ήταν το κανονικό εξώφυλλο. Στην επανέκδοση, που έκοψαν το κομμάτι Cop Killer και την εισαγωγή του, αλλάξανε και το τατουάζ του κυρίου στο εξώφυλλο και το έκαναν “Body Count”.
Υ.Γ. θα το ψηφίσω μάλλον 
4 Likes
Το 1992 ήταν πολύ κομβική χρονιά για μένα με διάφορους τρόπους, τόσο που ακόμη και η σκέψη για πρόλογο του εν λόγω έτους εγείρει εντονότατες αναμνήσεις. Πάμε κατευθείαν στα πολύ ενδιαφέροντα μουσικά δρώμενα εκείνης της χρονιάς λοιπόν:
1. Psychotic Waltz – Into the Everflow
Το Into the Everflow δεν δύναται να αξιολογηθεί σαν γέννημα της εποχής του ή κάποιας σκηνής. Όπως λίγο πολύ όλη η δισκογραφία των Psychotic Waltz (σίγουρα πάντως το εκθαμβωτικά καταπληκτικό ντεμπούτο που προηγήθηκε) υπάρχει αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις του καιρού του, αποτυπώνοντας άλλη μια σπάνια στιγμή τελειότητας από αυτές που ευχαριστείς την Μοίρα για την σκανδαλώδη εύνοια της να σου επιτρέψει να κοινωνήσεις αυτά τα θεϊκά μουσικά νάματα!
2. Dream Theater – Images and Words
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, αυτοί που έβαλαν ξανά το progressive στον χάρτη, έχοντας το κυρίαρχο στοιχείο της ταυτότητας τους και όχι σαν… υπονοούμενο, ήταν οι Dream Theater με το Images and Words. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν στην μεγάλη επιτυχία που γνώρισε ο εν λόγω δίσκος, αυτό που αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι απενοχοποιήσαν την τεχνική επιδεξιότητα, τα…πλήκτρα, τις μεγάλες διάρκειες, εν ολίγοις δημιουργήσαν Σχολή – και σε ποια χρονική συγκυρία, έτσι;
Για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που γράφηκε τότε, έστειλαν τους κάφρους στο Ωδείο - αυτό που οπωσδήποτε επίσης συνέβη, είναι ότι άνοιξαν τα στραβά σε πολλούς από εμάς που ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τα συγκροτήματα που οι ίδιοι δήλωναν ευθαρσώς σαν επιρροές!
3. Iron Maiden – Fear of the Dark
Ερχόμενο σε ένα μεταβαλλόμενο και υπό διαμόρφωση μουσικό πεδίο όπως αυτό των αρχών των 90s το FotD είχε το πολύ δύσκολο έργο να αποδείξει ότι το “No Prayer…” ήταν μια “μη τέλεια” παρένθεση σε μια, έως τότε, αψεγάδιαστη δισκογραφία. Αν λάβουμε υπ’ όψιν τις πολύ δυνατές κορυφές που διαθέτει, (με εντυπωσιακότερη το “Afraid…”), ότι οι Irons επανέλαβαν τον θρίαμβο να είναι headliners στο Donnington το 1992 και, το σημαντικότερο, ότι είδαν την οπαδική τους βάση να ανανεώνεται με μια καινούρια γενιά fans να “γεννιέται”, μπορεί με ασφάλεια να ειπωθεί ότι τα κατάφερε υπερβολικά καλά!
4. Faith No More – Angel Dust
Το Angel Dust είναι ο θρίαμβος των Faith No More, είναι το άρραφο συνταίριασμα όλων των φαινομενικά αταίριαστων στυλ και επιρροών των εξίσου “φευγάτων” μελών της μπάντας. Σε ένα δίσκο που δεν υποτάσσεται σε συμβάσεις ούτε μοιάζει να έχει όρια και όπου όλα επιτρέπονται, ο Mike o Patton ερμηνεύει με όλη την έννοια της λέξεως – χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα το σημείο όπου διατρανώνει κατ’ επανάληψη και με όλη του την πειθώ “I swallow” για να ακολουθήσει η… παιδική χορωδία!
5. Alice in Chains – Dirt
Πέρα από ευπώλητο και φορτωμένο με διαχρονικά classics, το δεύτερο album των AiC δείχνει μια μπάντα που δεν ορρωδεί προ ουδενός, έχοντας αυτό το ιδιαίτερο, με σύγχρονη νοοτροπία παλιοροκάδικο/ μεταλλαδικο στυλ και τους προσωπικούς δαίμονες με τις καταχρήσεις να βρίσκουν εδώ διέξοδο προσφέροντας συγκλονιστικές στιγμές, προτού νομοτελειακά τους βυθίσουν στην άβυσσο.
Μιλώντας για τις (λιγότερο ή περισσότερο) νέες τάσεις της εποχής, οι Kyuss όρισαν έναν συγκεκριμένο ήχο και μια γενιά με το Blues for the Red Sun (πόσο ταιριαστός τίτλος, αλήθεια), οι Rage Against the Machine στο ομώνυμο ντεμπούτο τους έκαναν πράξη αυτό το rap metal υβρίδιο, έχοντας σαν αιχμή του δόρατος το ευρηματικό, πραγματικά πρωτοποριακό παίξιμο του Tom Morello αλλά και ένα πολύ δυνατό κοινωνικό μήνυμα, ενώ οι Warrior Soul εμφανίζονται ξανά πολυσυλλεκτικοί, κινούμενοι μέχρι τις παρυφές του εμπορικού hard rock στο Salutations from The Ghetto Nation, οι οργισμένες ερμηνείες των εντελώς πολιτικών στίχων από τον Kory Clarke όμως, σίγουρα δεν βοήθησαν στην κατεύθυνση μιας ευρύτερης απήχησης. Οι Pantera πάντως με το Vulgar Display of Power έδειξαν με τον εμφατικότερο των τρόπων πως όχι απλώς είχαν έρθει για να μείνουν αλλά και ότι θα καθοδηγούσαν τις εξελίξεις στην νέα δεκαετία!
Μια κατηγορία μόνοι τους οι Skyclad , καταπλήσσουν και επίσης ορίζουν ένα παρακλάδι με το A Burnt Offering for The Bone Idol όπου όλα τα συστατικά της μουσικής τους συνυπάρχουν και ισορροπούν ιδανικά - είχαν και την τύχη να διαθέτουν τους αξεπέραστους στίχους του Martin Walkyier!
Αναφορικά με τα καθιερωμένα από την προηγούμενη δεκαετία σχήματα, οι Megadeth ρίχνουν λίγο τις εντάσεις (από κάθε άποψη) σε σχέση με το RiP, όμως το Countdown to Extinction δεν είναι τίποτε λιγότερο από αριστούργημα. Από την άλλη, εκείνη την περίοδο ο Blackie ο Lawless προσκύναγε επίσημα τον Pete Townsend και προσπαθούσε να του μοιάσει. Όσο υπερβολική κι αν φαντάζει μια τέτοια φιλοδοξία, το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχα καταπληκτικό, και το The Crimson Idol καταχωρήθηκε ως η rock opera των WASP.
Οι Kreator πάλι, έχοντας επίγνωση ότι η εμμονή στην γνωστή πεπατημένη θα έφερνε αναπόδραστα την παρακμή και με την εμπειρία της περιοδείας με hardcore μπάντες, βρέθηκαν να ενσωματώνουν τέτοια στοιχεία, όπως και από το industrial, στο Renewal, έναν δίσκο που τότε ξένισε αρκετό κόσμο. Με την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης, πλέον μπορούμε να πούμε ότι το πείραμα ήταν εν πολλοίς επιτυχημένο – σίγουρα πάντως καθόλου επιτηδευμένο. Μιλώντας για τολμηρές κινήσεις οι Manowar (ο Αρχηγός δηλαδή) τολμούν με το Triumph of Steel, όχι μόνο την κυκλοφορία ενός διπλού δίσκου, αλλά και την μελοποίηση του ομηρικού έπους της Ιλιάδας. Η μετέπειτα πρώτη τους επίσκεψη στην χώρα μας για συναυλία είχε όλη την αρμόζουσα υπερβολή, τόση που αδικείται από μια σκέτη αναφορά στα honourable mentions – εδώ απαιτείται σεντόνι κανονικό!
Μεταφερόμενοι στο πεδίο του (παραδοσιακού και ευρύτερου) doom, το δεύτερο πόνημα των Solitude Aeturnus δεν ήταν ένα “μονολιθικός”, απλός στις διατυπώσεις του, doom δίσκος. Σίγουρα η επιρροή των Candlemass εξακολουθούσε να είναι κυρίαρχη και προφανής, όμως το επικό στοιχείο στο Beyond The Crimson Horizon είναι εμπλουτισμένο από το πνεύμα των Fates Warning (περιόδου “Awaken the Guardian”). Τα κομμάτια του, δομημένα με αλλαγές και “ανατροπές”, απαιτούν αμέριστη προσοχή για να αποκαλύψουν τα θέλγητρα τους. Οι Trouble μπήκαν με το Manic Frustration ακόμη βαθύτερα στα “παραισθησιογόνα” και την Beatle-ικής προέλευσης ψυχεδέλεια, αρχής γενομένης από το εξώφυλλο που έμοιαζε να έρχεται από την παραζάλη των 60s και των 70s – σημειωτέον, ένα τραγούδι από εδώ έδωσε το όνομα σε μια σπουδαία doom μπάντα της επόμενης γενιάς! Να μην ξεχάσω το Holy Mountain όπου οι Sleep… λιβανίζουν (sic) τους πρώιμους Black Sabbath και δίκαια χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στους σχετικούς κύκλους!
Στην Γηραιά ήπειρο και συγκεκριμένα στη Σουηδία, οι Count Raven λίγο πριν μπουν στο στούντιο για το δεύτερο album τους, έχασαν ξαφνικά τον Christian Linderson που δεν ήταν δυνατόν να απορρίψει την πρόταση να αναλάβει τα φωνητικά των St Vitus. Ο αντικαταστάτης όχι απλώς βρέθηκε, αλλά ήταν ήδη στην μπάντα! Για το Destruction of the Void ειπώθηκε ότι ήταν ο δίσκος που θα κυκλοφορούσαν οι Sabbath το 1992 αν αποφάσιζαν να επανενωθούν με τον Ozzy αντί του Dio. Αυτό είναι ο μεγαλύτερος έπαινος και το ακριβέστερο σχόλιο ταυτόχρονα!
Για το τέλος, να σημειώσουμε ότι το Shades of God εκτός από το απαραίτητο ενδιάμεσο βήμα μεταξύ της αρχικής doom/death και της επόμενης, γνωστότερης φάσης των Paradise Lost, είναι και ένα φοβερό album, το πιο… παραδοσιακομεταλλάδικο τους, ενώ θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μην αναφερθεί ότι στο Clouds το ύφος των Tiamat βρίσκει την κορύφωση του!
Και… του χρόνου με υγεία!
31 Likes
Αληθεια τι ψηφίζουμε εδω; αλμπουμ που αφησαν σημαδι στο μουσικο στερέωμα ή αλμπουμ που αφησαν σημαδι στη ζωη μας;
Εγω μαλλον πηγαινω στο 2ο.
1992 λοιπόν
- Bon jovi - keep the faith.
Το 1ο cd που αγορασα. Περιεχει ενα απο τα καλυτερα τραγούδια που εχω ακουσει σε ολη μου την ζωη. Η Αθήνα ηταν η μονη πολη που δεν το επαιξαν τι ξενερωμα θεε μου. Dry county λοιπον.
- Def leppard - adrenalize
Η 1η γνησια κασσετα που αγόρασα. Μπαλκονι κασετοφωνο κ να ξεσηκωνω την γειτονια. Τι μαγκας θεε μου. Do you wanna get rooooocked;;!! Το βίντεο κλιπ ηταν πρωτοπόρο στα γραφικα. Το βλεπεις κ γελας τωρα, τοτε ελεγα οτι οταν μεγαλωσω θελω να σχεδιαζω τετοια. Παω να φορτωσω μακαρόνια στα ραφια τωρα. Νεξτ ταιμ μικρε.
- Iron maiden - fear of the dark.
Ναι οκ ειχαμε ακούσει τραγούδια των maiden αλλα αυτη εδω ηταν η 1η κυκλοφορια που την νιωσαμε. Απο εδω κ περα μονο maiden. Fillers; σας παρακαλώ πολυ.
- Ugly kid joe - America’s least wanted
Το 1ο βινυλιο που αγόρασα απο ενα δισκαδικο κοντα στον λευκο πυργο (τωρα είναι τουριστικο γραφείο). Τι αγχος να το παω σπιτι αθικτο μεσα στην σακουλα κρεμασμενο απο το τιμόνι του ποδηλατου. Εχει κ halford μεσα. Εχει κ αλλα.
- Warrior soul - Salutations from the Ghetto Nation
Αυτο πιο αργα το ανακαλυψα. Δεν θα κανω καποιο χαζο σχολιο αυτη την φορα μην παρεξηγηθουμε. Ειχα γραψει σε αλλο τοπικ οτι αυτο το αλμπουμ θα εδινα σεναν πιτσιρικα που θα μου ελεγε οτι θελει κατι να ξεχαστεί απο τα μαθήματα του απο τους γονεις του απο την καταπιεση που νιωθει. Οκ την “καταπιεση”. Καταλαβαίνετε.
Τι γαμηστερο αλμπουμ.
Don’t pledge allegiance to flags, I burn 'em.
Εξώφυλλο
28 Likes
Ε ναι ρε, το 2ο ψηφίζουμε.
Ήταν στο τυπωμένο setlist, πιθανότατα δεν παίχτηκε λόγω του ότι ο Jon έλιωσε στη ζέστη. Ήταν η πιο ζεστή νύχτα εκείνου του καλοκαιριού.
4 Likes
Ναι ρε το ξερω. Γιαυτο ξενερωσα. Ημουν κ πανω κερκιδες κατω απο τον φωτεινο πινακα δεν την χαρηκα την συναυλία εγινε κ αυτο με αποτελειωσε.
2 Likes
Το θέμα είναι ότι πολλά άλμπουμς που ακούγαμε μανιωδώς στην εφηβεία μας τα βάζουμε τώρα και εκτός από μια νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια δεν μας λένε πια πολλά. Κι εγώ θα είχα στην πεντάδα του 92 το Keep the Faith, και ναι το Dry County είναι έπος, θα είχα και ΙΝXS που κοιμόμουν και ξυπνούσα με το Welcome to wherever you are, αλλά μετά από τόσα χρόνια κάτι έχει χαθεί. Και άλλοι δίσκοι που γράψανε ιστορία και η αξία τους παραμένει αναλλοίωτη κερδίζουν πόντους, άσχετα αν πριν τους σνόμπαρα ή τους είχα σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε πολλοί εδώ μέσα ή ήταν πολύ μικροί ή δεν είχαν γεννηθεί ακόμη, οπότε έχουν διαφορετικές οπτικές για την εποχή εκείνη.Για να καταλήξω κάπου, προσωπικά ψηφίζω τι αισθάνομαι σήμερα χωρίς να με απασχολεί να βάλω στην λίστα μόνο κλασσικούς δίσκους ή αντίθετα μόνο παλιά αγαπημένα. Πριν δέκα χρόνια η λίστες μου θα ήταν αρκετά διαφορετικές, μετά από δέκα επίσης.
18 Likes
Εγω παντως κωλωσα να ψηφισω το 1987 το
αφου κ γιαυτο εχω μια ιστορια αλλα θα.μ ελεγαν εδω μεσα “χαλαρωσε ρε μεγαλε αυτο βρήκες να ψηφισεις σαλτα κ γαμησου” 
Νταξ παιχνίδι ειναι δε λεω αλλα κρινομαστε.
12 Likes
Στα γρηγορα
| 1 | WASP | The Crimson Idol |
|---|---|---|
| 2 | Manowar | The Triumph Of Steel |
| 3 | Danzig | How The Gods Kill |
| 4 | Sleep | Sleep’s Holy Mountain |
| 5 | Tiamat | Clouds |
Εξωφυλλο ¨
Danzig How The Gods Kill
22 Likes
Να ειμαστε καλα, να το ξανα κανουμε σε 10 χρονια να δουμε διαφορες 
12 Likes
Να κάνω λίγο όπως ο Morello. Για τις χρονιές 92 & 93 αν ψήφιζε ο 13χρονος εαυτός μου. Αγνοείται η θήκη του Keep the Faith. Αν κάποιος έχει καμιά περισσευούμενη ας στείλει pm!
20 Likes
1992:
# 5+1
Faith no More - Angel Dust
Λατρεμένος δίσκος με τεράστια ποικιλία ήχων και προσεγγίσεων - λατρέυω ας πούμε στην τριάδα malpractice - kindergarten - be aggressive πως από την παράνοια και το heaviness του malpractice καταλήγουμε στην σχεδόν παιδικότητα του be aggressive. Album για όλες τις διαθέσεις, όσο cool πρέπει να είναι. Χάνει οριακά την 5άδα γιατί δεν έχει την έκπληξη του Real Thing και προσωπικά ένα ένα μικρό τσικ πιο ψηλά το King αλλά και για να μπει στην πεντάδα η επόμενη ομορφιά…
# 5
Kyuss - Blues for the Red Sun
H φάση είναι 1994 ερχόμαcτε αλλά δεν μπορούσα να μην βάλω το Blues στην πεντάδα…Γενικά οι Kyuss είναι μια περίεργη περίπτωση μπάντας, δεν πήρε στα 90’s τα credits που της αναλογούσαν, άργησαν να εκτιμηθούν ενώ μέλη της πήραν πολλά περισσότερα με μεταγενέστερες μουσικές προτάσεις βλ. Homme με QOTSA και τα solo του Bjork. Και πολύ αργότερα έγινε ταυτόχρονα το ιερό τοτέμ και το ανάθεμα ενός stoner / heavy rock που έσκασε πολύ έντονα και στα μέρη μας με ενδιαφέρουσες αλλά και χιλιοπαιγμένες wannabe Kyuss, νέες προτάσεις. Στο δικό μου σύμπαν οι Kyuss είναι μια τεράστια μπάντα, με εντελώς δικό της attitude και ήχο που μαζί με τους μύθους των parties της ερήμου που την συνόδευαν, έδωσε 3 τεράστια δείγματα heavy rock με riffs, ρυθμό και αλητεία. Αν έχεις 11 λετπάκια ακούς Green Machine & Freedom Run και καταλαβαίνεις ακριβώς τι εστί Kyuss. Επίσης, η εκτίμηση μου σε μπάντες που σταματάνε στο σημείο 0, πριν κατηφορίσουν στην κλίματα της ποιότητας είναι τεράστια (this statement applies also to #1).
# 4
Dream Theater - Images & Words
Ναι υπήρξα Θιατεράς. Ναι κάποτε ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα. Ναι ήμουν φανμπόης. Τώρα βέβαια είμαι αρκετά μακριά, δεν παρακολουθώ καν την σκηνή, ούτε το συγκρότημα αλλά αυτά σου κάνει αυτό το γαμώπαίχνιδο…εεε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Σίγουρα πια, ακούγοντας το βρίσκω κάποια σημεία λίγο cheesy, λίγο ανώριμα, λίγο επιτειδευμένα (ειδικά ο νεοφερμένος LaBrie), αλλά διάολε πως γίνεται να μην παθαίνεις μουσικό αμόκ στα όργια του metropolis, στα κοψίματα, τα γυρίσματα που είναι υπέυθυνα για τον επόμενο καλύτερο τους δίσκο και για χιλιάδες χοντροκομμένες αντιγραφές. Πως γίνεται να μην αγγίζει την ψυχούλα σου το Learning to Live (α ρε Myung αλάνι). Πως γίνεται να μην σε γυρίζει πίσω στον χρόνο το Pull me under. Πως γίνεται να μην λατρέψεις την ισορροπία τεχνικής και μελωδίας στο Under a glass moon. Πως γίνεται να μείνεις αδιάφορος. Δεν γίνεται όσα χρόνια και αν περάσουν, όσους νέους δρόμους και αν πάρεις.
# 3
Alice in Chains - Dirt
Τι να πω τώρα και εγώ για το Dirt; Δίσκος μνημείο, ένα ακατέβατο 10άρι από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δίσκος που ο συντελεστής ποσότητας προς ποιότητα πρέπει να είναι στο απόλυτο. Αρκετά εσωστρεφής και μελαγχωλικός στο σύνολο του όμως ταυτόχρονα πατάει ηχητικά και συναισθηματικά με τρομακτική δύναμη. Το 11άρι του δίσκου θα είναι πάντα οι ερμηνείες του Layne και αυτό λέει πολλά για το πόσο μεγάλη μπάντα ήταν AIC.
# 2
Pantera - A Vulgar Display of Power
Δεν θα γίνω ο γραφικός που θα πει ότι το album είναι όπως το εξώφυλλο, σαν να τρως μπουνιά στην μάπα, θα γίνω καραγραφίκουλας και θα πω ότι είναι σαν να μοιράζεις εσύ τις μπουνιές…! Οι Pantera ήταν once in history & trademark μπάντα και τούτο εδώ είναι το μεγαλύτερο και πιο iconic ηχητικό τους statement. Κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να ακουστεί όπως ακούστηκαν εκείνοι τότε. Απλό, λιτό και απέρριτο.
# 1
Rage Against the Machine - Rage Against the Machine
Δεν γίνεται αυτό να είναι το ντεμπούτο σου. Δεν γίνεται να έχεις αυτό το εξώφυλλο. Δεν γίνεται να έχει μέσα ένα από τα πιο iconic και χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια στην ιστορία της (ροκ) μουσικής. Δεν γίνεται να μπουκάρεις στην μουσική βιομηχανία με το Bombtrack. Δεν γίνεται να έχεις guest τον άλλο τον λοφιοφόρο που θα ορίσει με σένα και 1-2 μπάντες ακόμα τον σκληρό ήχο στα 90’s & 00’s. Δεν γίνεται να έχεις τόσα ΠΟΛΛΑ και ΓΑΜΗΣΤΕΡΑ χωσίματα. Δεν γίνεται να έχεις έναν τόσο πορωτικό MC για τραγουδιστή. Δεν γίνεται να έχεις κιθαρίστα και DJ μαζί. Δεν γίνεται να έχεις αυτό το rhythm section. Δεν γίνεται τα fillers σου (χαχαχαχαχα) να είναι το Township Rebellion και το Freedom ξέρω γω. Δεν γίνεται ρε συ αυτό, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Έλα όμως που έγινε. Και όπως έγραψα και πριν, σταμάτησαν στην κορυφή τους και αυτό τους γιγαντώνει ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου. Τέτοιες μέρες πριν 13 χρόνια, στην Μαδρίτη, στο Rock in Rio μπόρεσα να κάνω πραγματικότητα ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μου όνειρα, σε μία συναυλία ονείρωξη, που άκουσα ζωντάνα τα 7/10 αυτού του μυθικού δίσκου. Νιώθω ευγνώμων.
34 Likes
^ Η στιγμή που με βάση (κάποια από) τα προηγούμενα, αλλά και τα όσα ξέρεις/θυμάσαι από τον χρήστη, διαισθάνεσαι ότι θα βάλει #1 το Into the Everflow και είσαι σε φάση δώστο μου… δώστο μου… ΔΩΣΤΟ ΜΟΥ… 
…και στο τέλος…
Summary
Only joking mate. Cool list!
3 Likes
Χαχαχα! Σε νιώθω! Έχω πει να μην βάζω πόσα ακόμα θα μπορούσαν να είναι 5-άδα σαν honorable mentions, να το στριμώξω εκεί κοντά στα 5. Και να ισοοροπω κάπως όλες τις αγαπημένες μπάντες και κυκλοφορίες. Και για μένα το A Social Grace είναι ένα σκαλί πάνω από το Everflow. Πάντως, όσο δεν μου αρέσει το τεράστιο name-dropping αφού 5 ζητάει ο κανόνας, τόσο μανιακά διαβάζω όλα τα σεντόνια και μαθαίνω ακόμα πολλά πράγματα! Και εσύ είσαι must read by the way.
2 Likes
Must control myself είμαι βασικά
Thanks mate
2 Likes
Διαβάζοντας 300 ποστ απο την Δευτέρα εχω να πω :
- Το black album είναι αριστούργημα μέχρι και το Nothing else matters ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ , μετά ξεκινάει η 4αδα του πόνου… και τα 4 θα μπορούσαν να μπουν στο 72 seasons (φεστιβαλ μετριοτητας δλδ)
2)Βλέποντας την μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ απόψεων για το καλύτερο Dream Theater album (για μένα ας πουμε το Train είναι με διαφορά το καλύτερο) θα μπορούσαμε μετά απο αυτό το παιχνίδι να ξεκινήσουμε ενα άλλο με λίστες με τα τοπ αλμπουμ συγκροτημάτων (για τα ιστορικά τουλαχιστον που έχουν μπόλικα) . think about it…
- Βλέποντας λίστες εδώ μέσα(και μερικές απο το “μέλλον”) ,έχω να πώ , πώς μόνο εγώ και η @Silent_Winter είμαστε τρου Deathaδες εδώ μέσα
(Death το συγκρότημα)
6 Likes
Διαβάζοντας ένα ποστ από πριν μια ώρα, έχω να πω το εξής, ότι το The God That Failed είναι στα 4 καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το My Friend Of Misery είναι αριστούργημα, το Struggle Within έχει άψογη και πωρωτικη εισαγωγή, τέλειο σόλο και εκεί που λέει GO! το ουρλιάζω σε κάθε ακρόαση, και το Of Wolf And Man έκανε το 1999 μισό εκατομμύριο Έλληνες να χοροπηδάνε μετά μανίας. Δεν υπάρχει ούτε νανοδευτερολεπτο μετριότητας στο Μπλάκ Άλμπουμ…
6 Likes