Εννοω οτι δεν εχω προλαβει να αποφασισω εξυπνε 
2 Likes
Ε ναι μονο 6 μερες και 20 ωρες ειχες (!)
2 Likes
Μπορώ να σου βάλω καμιά 10αρια σαιτ που το χουν 92… ΤΕΣΠΑ δεν αλλάζει κάτι ,τι 92,τι 93
Αν πήγαινε για ψήλες θέσεις να το χαμε το ντιμπειτ τρ δεν αξίζει…
Δε θα θελα να μουν βοηθος δικαστικού αντιπροσώπου στο εκλογικό τμήμα που ψηφίζεις😝
Θα ηθελες ομως να ησουν δικαστικος αντιπροσωπος στο τμημα που ειμαι γραμματεας
2 Likes
Τα δικά μου:
Alice in Chains “Dirt”
Από τα εντυπωσιακότερα openers EVER. Μιας και για τα hit-άκια όλοι έχουνε (-με) μιλήσει, εφιστώ την προσοχή σε δύο πιο παραγνωρισμένα κομμάτια: τους στίχους (που εξυμνούν την πρέζα!) του “Junkhead” και τον α-να-τρι-χια-στι-κό τρόπο που κάνει climate η ερμηνεία του Staley στροφή μετά τη στροφή, καθώς και στο ομώνυμο: έχω τρέλα με τις ανατολίτικες κλίμακες γενικότερα, οπότε μπορείτε να καταλάβετε γιατί το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους. Επίσης, μιας και οι ύμνοι για τη φωνή του Staley πάνε κι έρχονται, να ξεχωρίσουμε και το γεγονός ότι μιλάμε για ένα από τα καλύτερα φωνητικά ντουέτα στην ιστορία της rock μουσικής;
Neurosis “ Souls at zero”
Πάμπολλες φορές έχω μιλήσει γι’ αυτόν τον δίσκο -το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία των Neurosis. Είναι ένα συγκρότημα που με έμαθε να “ξανακούω” μουσική αρκετά χρόνια μετά από τις πρώτες και πιο έντονες μουσικές εμπειρίες μου, οπότε τους χρωστάω πολλά. Θέλω να σημειώσω ότι, κατά τη γνώμη μου, η «κλασική» περίοδος των Neurosis δεν ξεκινά με αυτό, μα με το επόμενο “Enemy of the sun”, μιας κι εκεί πρωτοεισήχθη σε τόσο έντονο βαθμό ο τελετουργικός, doom/sludge και ατμοσφαιρικός χαρακτήρας για τον οποίο έγινε γνωστή η μπάντα. Το “Souls at zero”, ωστόσο, είναι πολύ πιο straight-forward, σχεδόν ευκολοάκουστο θα έλεγα, με «ξεκάθαρα» riffs και βρισκόμενο στο μεταίχμιο της πρώτης, hardcore περιόδου τους και της επόμενης, πιο κλασικής. Δεν επανέλαβαν τέτοιο δίσκο, στέκει μόνο του. Αν υπάρχουν κάποιοι τυχεροί (δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε!) που δεν έχουν ακούσει την μπάντα, please, ξεκινήστε από εδώ! Θα συνειδητοποιήσετε αμέσως πόσα έντονα συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν στον ακροατή, με τι αριστοτεχνικό τρόπο μπλέκουν ακουστικές κιθάρες, πνευστά (!) και απεγνωσμένα ουρλιαχτά και πώς σιγά-σιγά εθίζεσαι σ’ αυτό το αποπνικτικό πράμα.
NOFX “White trash, two heebs and a bean”
Ο αγαπημένος μου NOFX δίσκος, μες στο top-3 των αγαπημένων μου skate-punk κυκλοφοριών και τρανό παράδειγμα πώς αυτός ο (επιφανειακά) «χαρωπός» ήχος κρύβει τόση μελαγχολία μέσα του.
Tiamat “ Clouds”
Bolt Thrower “The IVth crusade”
Έχω κόλλημα με τ’ ανατολίτικα riff-άκια (σας το είπα ήδη). Μ’ αρέσουν οι mid-tempo ταχύτητες στο death metal. Λατρεύω τα growls με καλή άρθρωση. Οτιδήποτε έχει επικές μελωδίες μου σηκώνει την τρίχα. Ε, πώς να μην είναι το “The IVth crusade” η αγαπημένη μου Bolt Thrower κυκλοφορία και ένα από τα πιο αγαπημένα μου death metal albums ever; Τα έχει όλα! Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, ούτε ένα filler (πράγμα που δεν μπορώ να ισχυριστώ για άλλα albums τους, όσο και να μου αρέσουν οι Bolt Thrower).
Από death metal:
Summary
Brutal Truth “Extreme conditions demand extreme responses”
Ωραίος ο Aldebaran που το ανέφερε! Θυμάμαι ήταν περασμένα μεσάνυχτα και σ’ ένα τοπικό κανάλι στα Γιάννενα πιάναμε μία καμένη εκπομπή που εξέπεμπε από Άρτα αν δεν κάνω λάθος, που έβαζε metal video-clips (δε θυμάμαι τ’ όνομά της, αλλά θυμάμαι ότι στους τίτλους ακουγόταν το “Parabola” των Tool)! Ε, και κάποια στιγμή μπαίνει αυτό το βάρβαρο πράγμα με κάτι τύπους με ανακατωμένα μαλλιά και μούσια να βαράνε κάτι σωλήνες (!) σε μια παρατημένη οικοδομή (!!). Αυτό ήταν, instant love! Οι Brutal Truth παίζουν ΑΚΡΙΒΩΣ το είδος της extreme μουσικής που γουστάρω: όχι τόσο blast-beat ώστε να βαριέσαι, όσοι groovy ρυθμοί χρειάζονται ώστε να «χορεύεις» σε στιγμές χωρίς να νιώθεις ότι «νερώνουν» το κρασί τους, συνεχείς εναλλαγές ρυθμών με αποτέλεσμα κανένα κομμάτι να μη χάνει το ενδιαφέρον του, διπλά (και τριπλά σε σημεία) φωνητικά, ίσες αποστάσεις από death και grind, τέλεια παραγωγή (Colin Richardson, θεε, τι μας έδωσες στα 90’s), τι άλλο να πούμε; Αυτό το album θα πρέπει να παίρνει πολύ παραπάνω credit απ’ όσο τελικά παίρνει. Επίσης, προσοχή στο κομμάτι “Anti-homophobe”, περιέχει υποσυνείδητα μηνύματα που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν (!).
Cannibal Corpse “Tomb of the mutilated”
Μπορώ να καταλάβω όσους ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιες μπάντες (και τέτοιοι δίσκοι) «κατέστρεψαν» το death metal. Με την έννοια ότι το «τυποποίησαν» σε αισχρό βαθμό, το «άδειασαν» από οποιαδήποτε υπόνοια σκότους, βιαιότητας ή ατμόσφαιρας είχαν αγγίξει οι Morbid Angel και οι Incantation π.χ. ή ακόμα και οι Deicide και έθεσαν κάποιες διαφορετικές, «απλοϊκές» (θα μπορούσε να πει κάποιος) βάσεις για το πώς θα μπορούσε ν’ ακουστεί (ή και να παίξει κανείς) αυτήν τη μουσική. Σίγουρα, δε βρίσκω κανένα νόημα ν’ ακούω δίσκους των Cannibal Corpse από ένα σημείο και μετά, αλλά το “Tomb of the mutilated” μπορεί να με «κρατήσει» καθ’ όλη τη διάρκειά του με τα hooks του, τα breaks του, κάποια ξεχωριστά riffs του (που όμοιά τους δεν έγραψαν μετά οι Cannibal Corpse) και, φυσικά, τον Chris Barnes που είναι ένα κεφάλαιο μόνος του (και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνω και τους στίχους του).
Και εξώφυλλο, παιδιά, sorry not sorry!
Από black metal:
Summary
Burzum “Burzum”
Sorry not sorry πάλι, αλλά θα έρθετε αντιμέτωποι και με τους 4 πρώτους δίσκους του τις επόμενες χρονιές στις λίστες μου. Ναι, απέχει πολύ από αυτό που τελικά κληροδοτήθηκε σαν «χαρακτηριστικός Burzum ήχος», αλλά οι μοναδικές συνθετικές του ικανότητες ξεχωρίζουν: πολύ απλά κανένας δεν έπαιζε έτσι τότε, εξαρχής ο τύπος κινούνταν σ’ ένα εντελώς ιδιαίτερο, δικό του μουσικό μονοπάτι. Και το riff του “A lost forgotten sad spirit” είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί σ’ αυτήν τη μουσική.
Υ.Γ. Επίσης οι πιο γνώστες, λύστε μου μία αιώνια απορία, ρε παιδιά: τελικά ο Vikernes έπαιζε drums στους δίσκους τους ή χρησιμοποιούσε drum machine; Θα ορκιζόμουν για το δεύτερο αφού πάντα οι ρυθμοί του ακουγόντουσαν αφύσικα μονότονοι κι επαναληπτικοί, αλλά παντού στα sites του «χρεώνουν» και τα drums σαν όργανο.
Darkthrone “A blaze in the northern sky”
Με «έπιασε» πολύ-πολύ καθυστερημένα, κι ας το είχα ακούσει σχετικά νωρίς. Εδώ είχα γράψει ένα καμένο top-10 στιγμών του δίσκου.
Γενικά από rock:
Summary
Sonic Youth “Dirty”
Οι μελωδικές του στιγμές (“Theresa’s sound-world”, “Wish fulfillment”, “On the strip”) είναι το κάτι άλλο. Οι στιγμές που «βρωμίζουν» (“Drunken butterfly”, “Nic fit”, “Purr”), επίσης. Δίσκος που λυπήθηκα που δε χώρεσε στο top-5, το αξίζει και με το παραπάνω. Στην κυριολεξία ΚΑΘΕ κομμάτι και ξεχωριστό album θα μπορούσε να γεννήσει με το ιδιαίτερο στυλ του.
Chumbawamba “ Shhh”
Να τοι πάλι αυτοί μπροστά μας, έχουν αρχίσει να βρίσκουν τον χαρακτηριστικό τους ήχο (αν και θα τον τελειοποιήσουν στο αμέσως επόμενο album). Πιστοί στο να δίνουν στη μουσική τους μία 100% πολιτική χροιά (π.χ. το ντεμπούτο είχε σαν concept τη rock φιλανθρωπία τύπου Live Aids, το δεύτερο είχε αντιεκλογικό χαρακτήρα, το τρίτο παραδοσιακά, επαναστατικά τραγούδια περασμένων εποχών κλπ.), εδώ οι Chumbawamba κριτικάρουν την έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας στη μουσική μέσω της εκτεταμένης χρήσης samples. Τελικά η original εκδοχή του δίσκου (αν και σήμερα μπορεί να βρεθεί) δεν κατάφερε να βγει στο εμπόριο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αναγκάζοντας το συγκρότημα να ξαναδουλέψει τις συνθέσεις του και να τις τιτλοφορήσει κάτω από τον ειρωνικό τίτλο “Shhh”. Γεγονός παραμένει πως μιλάμε για ένα πολύ-πολύ καλό album, γεμάτο instant hits (“Big mouth strikes again”, “Behave”, “Snip snip snip”) και τίγκα στην εναλλαγή των μουσικών στυλ, ε: folk, pop, rock, hip-hop, ηλεκτρονική οι Chumbawamba δείχνουν να έχουν απέραντους μουσικούς ορίζοντες. Για όσους δεν έχει τύχει να τους ακούσουν, να πω ότι εδώ η μπάντα έχει αρχίσει να παίρνει την πιο «γνωστή» μορφή της (η συχνή χρήση της τρομπέτας λείπει μόνο): 2 διαφορετικές γυναικείες φωνές, 3-4 ανδρικές, της ποικιλίας το κάγκελο.
Warrior Soul “Salutations from the ghetto nation”
Ο ορισμός του καλοπαιγμένου hard rock για ‘μένα.
Rage Against the Machine “Rage Against the Machine”
Ίδια φάση με το “Ten” των Pearl Jam. Δεν είναι από τους δίσκους που με τρελαίνουν σε ΤΕΤΟΙΟ βαθμό, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ και τη γοητεία τους. Με κουράζουν σε μεγάλο βαθμό κάποια κομμάτια -νιώθω ότι τραβάνε πολύ χωρίς λόγο.
Από metal:
Summary
Megadeth “ Countdown to extinction” (παίζει να ‘ναι το αγαπημένο μου Megadeth και το ομώνυμο απ’ τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια (και τι μπασογραμμή!) αν και δεν το βλέπω ν’ αναφέρεται καθόλου συχνά)
Pantera “ Vulgar display of power” (να γίνω λίγο αιρετικός και να πω ότι το “Vulgar display of power” είναι ίδια φάση με το “Facelift”, δηλαδή το πρώτο μισό δεν μπορεί να συγκριθεί με το δεύτερο κι αυτό κάνει μπαμ στην ακρόαση του δίσκου)
Kyuss “Blues for the red sun”
Faith No More “Angel dust”
Ministry “Psalm 69: The way to succeed and the way to suck eggs” (είστε κι εσείς από αυτούς που τρώτε φρίκες όταν πετυχαίνετε ανυποψίαστοι σκηνές σε ταινίες που τις έχετε ακούσει ΠΡΩΤΑ σε samples; Κλικ.)
Dream Theater “Images and words”
Blind Guardian “ Somewhere far beyond” (ενώ δε μ’ αρέσει το power, δεν μπορώ ν’ αντισταθώ σε κανένα κομμάτι του)
W. A. S. P. “ The crimson idol” (cheesy σε σημείο αηδίας, αλλά ωραίο, ρε παιδιά)
Kreator “ Renewal” (δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το “Renewal” είχε κυκλοφορήσει τόσο νωρίς. Μία σκέψη: αποτελούν οι Kreator την πρώτη από τις (ευρωπαϊκές κυρίως) metal μπάντες που στα 90’s τόλμησαν να πειραματιστούν αλλάζοντας δραματικά το ύφος τους, δεχόμενοι κατηγορίες περί «ξεπουλήματος» από τους παραδοσιακούς οπαδούς τους; Δε μου έρχονται άλλοι πρώτοι στο νου. Στα του δίσκου, λατρεύω την «ξεραΐλα» του και το industrial touch που έχει, τα κοφτά riffs και τις υποβόσκουσες μελωδίες. Μετά το “Extreme aggression” αποτελεί την αγαπημένη μου Kreator κυκλοφορία)
Μία ξεχασμένη hardcore δισκάρα:
Summary
108 “Holyname”
Υπήρχε κάποτε (υπάρχει μήπως ακόμα; Ιδέα δεν έχω) αυτό που ονομάστηκε «krishnacore», δηλαδή το hardcore συγκροτημάτων ταγμένων στις διδαχές του Κρίσνα! Οι 108 ήταν η κατεξοχήν μπάντα αυτού του είδους και τα CD που βγάλανε στις αρχές των 90’s ήταν όλα πολύ αξιόλογα με αποκορύφωμα, όμως, το ντεμπούτο. Ένα τέταρτο δίσκος στην κυριολεξία, αλλά σφύζει από οργή, τσίτες, beatdowns και ινδουιστικές τελετουργίες (!). ΟΚ, λίγο στρεβλό το αντικαπιταλιστικί/αντικαταναλωτικό τους μήνυμα, αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τις αγνές τους διαθέσεις.
3 ελληνόφωνα:
Summary
Παύλος Σιδηρόπουλος “Τα μπλουζ του πρίγκηπα”
Κρίμα κι άδικο που δεν είδα καμία αναφορά! Στο τσακ δεν το έβαλα πεντάδα, πραγματικά! Σπιτική ηχογράφηση των αρχών των 80’s (άσχετο αν κυκλοφόρησε το ’92), ένας πρωτοποριακός (ή τουλάχιστον εγώ δεν έχει τύχει ν’ ακούσω κάτι ανάλογο) συνδυασμός των δυτικών blues και της ρεμπέτικης μουσικής. Το τρομερό σ’ αυτά τα τραγούδια (πέρα από τη συναισθηματική τους φόρτιση μιας και είναι σαν ν’ ακούς τον μακαρίτη δίπλα στο κασετόφωνο με την κιθάρα του, τα λάθη του κλπ.) είναι ότι κάνουν πολύ δυσδιάκριτο τον διαχωρισμό μεταξύ των δύο ειδών μουσικής. Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που ο Σιδηρόπουλος έχει ενσωματώσει κλίμακες, πατέντες, ρυθμούς, ηχοχρώματα φωνής κι από τους δύο κόσμους, τα χώνεψε καλά-καλά λες και τα έπαιζε μια ζωή και τα δύο, και τα γέννησε ξανά σαν να είναι ένα και το αυτό. Δεν ξέρω τι φλασιά έφαγε ο άνθρωπος τότε, δεν ξέρω καν γιατί δεν έχει εκτιμηθεί όσο πρέπει αυτός ο πειραματισμός, αλλά εμένα στ’ αυτιά μου μού ακούγονται από άλλο κόσμο τα τραγούδια του εδώ. Καλά, στο σημείο δε που «σολάρει» με τη φωνή του, παραδίδω πνεύμα. Εντάξει, και προφανώς μιλάμε για τραγούδια που στιχουργικά και μελωδικά κουβαλάνε πολύ πόνο μέσα τους, έτσι; Τρομερή ηχογράφηση, από τα πιο ξεχωριστά πράγματα που άκουσα ποτέ μου, δίσκος που ταιριάζει στο Album exhchange του JTN, βασικά, να το ‘χω στο νου μου!
Ναυτία “Ευρωπαϊκή αναγέννηση ”
Αν κανείς ρωτήσει «πώς ακουγότανε το 90’s ελληνικό πολιτικοποιημένο hardcore;», αυτόν τον δίσκο δώστε του. Δεν πλησιάζει το σκοτάδι των Ξεχασμένη Προφητεία ή των Χαοτικό Τέλος, αποφεύγει να μεταλλοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό όσο οι Ανάσα Στάχτη, άρα μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι είναι ό,τι πιο ενδεικτικό υπάρχει στο κλασικό hardcore PUNK. Και το πολιτικό τους εκτόπισμα, μεγαλύτερο όλων, ε.
Βανδαλούπ “Ένα ηχητικό fuck- off” demo
Μετά από τόσα χρόνια έχω καταλήξει ότι οι Βανδαλούπ μάλλον ήταν η καλύτερη ελληνική μπάντα που έπαιξε ΣΚΕΤΟ PUNK -χωρίς άλλα ταμπέλες πιο πριν, βλέπε anarcho-punk, street-punk, hardcore ή οτιδήποτε άλλο. Prove me wrong. Και είναι απορίας άξιο που σε τέτοιες αποτιμήσεις δύσκολα θα μας έρθουν πρώτοι στο νου. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι συνειδητά οι Βανδαλούπ επέλεξαν ακριβώς να μην ενταχθούν ποτέ πολιτικά σ’ αυτό που συνήθως μνημονεύουμε ως «πολιτικοποιημένο ελληνικό punk» από τη μία, κι από την άλλη ποτέ δεν είχαν πάρε-δώσε και με εμπορικές φάσεις βέβαια. Ήταν σαν ν’ ακολουθούσαν έναν δικό τους δρόμο, ενάντια στη «σοβαροφάνεια» (που έλεγαν οι «πλατειακοί» punks), αλλά κι όχι ακριβώς «χύμα» (που λέγανε οι «πολιτικοποιημένοι»). Τέλος πάντων, το πρώτο τους demo έχει την ιδιαιτερότητα (σε σχέση με το ντεμπούτο CD που θ’ ακολουθήσει) να έχει πιο πολλές rock ‘n’ roll και garage επιρροές, και παρά τον πραγματικά κακό ήχο το ταλέντο τους δεν μπορεί να κρυφτεί. Πραγματική ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ στους στίχους (κι αν θα φας από 'κείνα τα μήλα/θα τον δεις τον Χριστό με αρβύλα/και θα πάψεις επιτέλους τη γκρίνια/ίσως κάποια μέρα πας στον ουρανό με πατίνια), τραγούδια-σφηνάκια με εντελώς μνημειώδεις φωνητικές γραμμές και γενικά μία τεράστια ωριμότητα στο πώς να συνθέτουν τραγούδια αυτού του στυλ.
Τα EPs:
Summary
Anathema “Crestfallen”
Καλύτερο απ’ το “Serenades”, χειρότερο από το “Pentecost III”. Οι Anathema με Darren ΓΑΜΟΥΣΑΝ. Αλλά ας τα πούμε στο “Pentecost III” αυτά που παραμένει ένα αξεπέραστο, γαμημένο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
Contropotere “ Solo selvaggi”
Αιωνία τους η μνήμη, δε θα τους ξαναδούμε σ’ αυτό το παιχνίδι. Οι Contropotere αποχωρούν όπως τους αξίζει: μ’ ένα EP που τα τραγούδια του, ένα προς ένα, επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω την ολοένα και πιο ταλαντούχα και πειραματική εξέλιξη ενός «τυχαίου» crust συγκροτήματος της νότιας Ιταλίας: οι τύποι χώνουν οπερετικά φωνητικά και θεσπέσιες μελωδίες, doom riffs που εξελίσσονται σε χορευτικές, industrial tribal-ιές, rock-άδικες εισαγωγικές μπασογραμμές που θα ζήλευαν πολλοί «μεγάλοι». Αλλά το καλύτερο το άφησαν για το τέλος: “Briganti”, ένα folk επανασταστικό άσμα, παθιασμένο και ζωντανό σε σημείο να σε κάνει να θέλεις να πάρεις τα βουνά, κι απ’ ό,τι έχω ακούσει πρέπει να βασίζεται σε πραγματικό παλιό ιταλικό επαναστατικό κομμάτι, αλλά δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω το original κάπου τόσα χρόνια. Σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους τα τραγούδια εδώ είναι πολύ μικρότερα σε διάρκεια και «άμεσα», οπότε το προτείνω ανεπιφύλακτα σαν πρώτο άκουσμα.
NOFX “ The longest line”
Αμέ, τι νομίζετε, οι NOFX χτύπησαν δύο φορές μέσα σ’ αυτήν τη χρονιά. Και το “The longest line” δεν είναι όποιο κι όποιο EP -είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του κλασικού EP, αυτού που κάνει και τα 4-5 κομμάτια που (συνήθως) περιέχει να έχουν ξεχωριστή αξία το καθένα. Πάρε τον κλασικό ομώνυμο skate-punk ύμνο, πάρε τα “The death of John Smith” και “Remnants” που δείχνουν ότι οι NOFX μπορούν να παίζουν ακόμα και «τεχνικά», πάρε το (προσωπικό αγαπημένο) “Stranded” για να καταλάβεις γιατί μιλάμε για τη μελαγχολία του skate-punk και, τέλος, πάρε και τον reggae ύμνο “Kill all the white man”. Η πρώτη πραγματικά μεγάλη κυκλοφορία του συγκροτήματος.
Κλασικά, ένα demo:
Summary
Thorns “Trondertun”
Φανταστείτε να ‘βγαινε κανένα full-length τότε. Μόνο αυτό σας λέω.
Soundtrack;;;
Summary
“The last of the Mohicans”
Είμαι άσχετος από αυτά, ζήτημα να έχω ακούσει 2-3 soundtracks στη ζωή μου, αλλά αυτό είναι το μοναδικό που κάθισα κι αγόρασα κανονικά σε CD. 
Με ανατρίχιαζε από μικρό και το soundtrack και η ταινία. Lupin, κάνε ένα post με μεράκι για την ταινιάρα, κι ας την κράξεις, δεν πειράζει.
23 Likes
Χωρίς πολλά πολλά, καθώς δεν έχω ανοίξει υπολογιστή από την Πέμπτη.
1992
Rage Against The Machine - Rage Against The Machine
Kyuss - Blues for the Red Sun
Megadeth - Countdown to Extinction
Sonic Youth - Dirty
Prodigy - Experience
19 Likes
Είναι κάποιες μπάντες που γράφω γι’ αυτές, ξαναγράφω, 1,2,3,4 άλμπουμ και ποτέ δεν μπορώ να αποδώσω στο χαρτί πόσο σημαντικοί είναι για μένα και πόσο τους αγαπώ.
Επίσης είναι κάποιες μπάντες που δεν τους το’ χα να μου αρέσουν ακόμα τόσο πολύ, πχ Dream Theater που δεν ακούω παρά σπάνια πλέον. Κι όμως. Ακόμα κι αν δεν μπαίνουν ψηλά στις λίστες μου.
8 Likes
1. Aphex Twin - Selected Ambient Works 85–92
Δίσκος που άνοιξε πολλούς ορίζοντες και μεγάλη επιρροή για μένα άμεσα και έμμεσα, αφού πολλοί άλλοι που ακούμε είχαν αυτή τη μεγαλοφυΐα ως επιρροή. Είναι σα να μπήκαν στη χρονοκάψουλα οι προ-DSOTM Floyd με samplers και modulars. Μαγικό αποτέλεσμα.
2. Dream Theater - Images and Words
Κι εδώ τα ίδια. “Δίσκος που άνοιξε πολλούς ορίζοντες” Vol. 2. Οφείλω πάρα πολλά στους Theater γενικά και σ’ αυτόν τον δίσκο ειδικά, σε πολλά επίπεδα. Πού να είχε και καλή παραγωγή…
3. Faith No More - Angel Dust
Όταν έχεις τέτοιον τραγουδιστή και τέτοιο rhythm section (μια επιρροή από Primus - παρεάκι ήταν άλλωστε τα παιδιά - αχνοφαίνεται™ εδώ κι εκεί), δε γίνεται να αστοχήσεις. Τέλειο μέχρι και στις διασκευές.
4. Lagwagon - Duh
@anhydriis εδώ είσαι φίλε:
Γκάζια, απίστευτο drumming (Derrick όπου κι αν είσαι, σε τιμώ), παραγωγάρα Fat Mike.Οι Lagwagon ναι, νομίζω ότι δικαιούνται τον χαρακτηρισμό “υποτιμημένη μπάντα”.
5. Kyuss - Blues For The Red Sun
Fuzz, αίμα και άμμος. Μεγάλα πράγματα και ετοιμαζόμαστε για ακόμα μεγαλύτερα.
+10:
Στέρεο Νόβα - Στέρεο Νόβα
Μεγάλος δίσκος, χωρίς αστερίσκους τύπου “για τα ελληνικά δεδομένα” και τέτοιες χαριτωμενιές. Δυστυχώς δεν χώρεσε.
Pantera - Vulgar Display of Power (+ εξώφυλλο)
Τα κομμάτια του ανασταίνουν και νεκρούς. Το δε εξώφυλλο κερδίζει στην ισοβαθμία με το επίσης κορυφαίο RATM γιατί είναι 100% original σύλληψη και εκτέλεση.
Rage Against The Machine - Rage Against The Machine
Πολλοί κάλοι και στα 2 χέρια Vol. 2. Κάπου διάβασα τις λέξεις “filler” και “Freedom” στην ίδια πρόταση, έχει ειπωθεί σοβαρά τέτοιο πράγμα;
Megadeth - Countdown To Extinction
Μπαίνει στην ειδική κατηγορία “δισκάρες που είχαν την ατυχία να διαδεχθούν δίσκους-τοτέμ”. Πολλές άλλες χρονιές θα ήταν στην πεντάδα χωρίς συζήτηση.
The Prodigy - Experience
Ζεσταινόμαστε πριν το μεγάλο ξέσπασμα… everybody’s in the place, let’s go!
Dr. Dre - The Chronic
Ο γιατρός τρελάθηκε. Έχει και παρέα. Welcome to Death Row.
The Offspring - Ignition
Ζεσταινόμαστε πριν το μεγάλο ξέσπασμα Vol. 2. Highlight η διασκευάρα στο Come As You Are
Sick of It All - Just Look Around
Σα να σε περνανε μισή ώρα από κρεατομηχανή είναι αυτός ο δίσκος ένα πράμα. Καλό ορεκτικό για το κυρίως πιάτο σε 2 χρόνια.
Bad Religion - Generator
Άνισος δίσκος αλλά ο μισός με κάτι Answer, Heaven Is Falling κλπ. είναι τόσο καλός που αν μη τι άλλο την αναφορά την αξίζει.
Eric B. & Rakim - Don’t Sweat The Technique
Paid In Full κλπ. δεν είναι σε καμμία περίπτωση αλλά είναι τίμιος επίλογος πριν τα παιδιά τραβήξουν χωριστούς δρόμους.
19 Likes
Πριν φυγω για μπυρες ηταν ντερμπι… προσεξτε τι κάνετε 
Ενα τεταρτακι μισαωρο θα το φαμε σιγουρα στην καταμέτρηση 
6 Likes
Ρε 00:01 κλεισε την καλπη λεμε
6 Likes
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ όμως!!!
2 Likes
Λοιπόν μία ώρα πριν την λήξη δεν έχω βρει ακόμη (μπορεί και να μου διέφυγαν ε)
@38aris @ARIAN @bostonflesh @criss_burton @DarthVader @Ixnay @Ironman1 @martian @Moonchild92 @nikosPL
@Death.Eternal βλέπω γράφει 
2 Likes
1992
1. Lagwagon – Duh
Στα αυτιά μου, οι Lagwagon παίζουν το τέλειο πανκ, όπως ακριβώς το προτιμώ. Είμαι φανμπόης και πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, γενικότερα. Συγκρότημα που αγαπώ, το συγκεκριμένο ντεμπούτο είναι άγουρο σε σημεία αλλά ο ιδιοφυής τρόπος που συνθέτουν, οι ακαταμάχητες μελωδίες και η φωνή του Cape είναι υπεραρκετά. Και τα καλύτερα έρχονται.
2. The Offspring – Ignition
Ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος τους, τουλάχιστον συνολικά. Όχι μόνο γιατί περιέχει κάποια από τα καλύτερα πανκ τραγούδια που έχουν γράψει όπως τα Get It Right ή Forever and a Day, αλλά και γιατί έχει και το Dirty Magic, το οποίο πάντα μου έβγαζε κάτι από το Disintegration των Cure, και αποτελεί μοναδική στιγμή στην δισκογραφία του συγκροτήματος.
3. Blind Guardian – Somewhere Far Beyond
Η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους και ο καλύτερος ήχος που πέτυχαν, βγάζοντας μια USPM αύρα και συνδυάζοντας μελωδία και τραχύτητα που θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση, μακριά από europower κιτσαριο.
4. London After Midnight – Selected Scenes From The End Of The World
Γοτθική δισκάρα, εξαιρετικές μελωδίες και συνθέσεις. Από τους αγαπημένους μου gothic rock δίσκους.
5. Brutal Truth – Extreme Conditions Demand Extreme Responses
Ίσως η πρώτη πραγματικά κορυφαία grindcore κυκλοφορία, με τα death στοιχεία να δένουν ιδανικά. Ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του ήχου χαρίζει έναν από τους πιο πορωτικούς, καλοπαιγμένους και καλογραμμένους δίσκους που γνώρισε το ιδίωμα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
22 Likes
Χ Α Μ Ο Σ
Η δυσκολότερη χρονιά ως τώρα!!!
Θα ψηφίσω μόνο πεντάδα.
Η αναλυτική λίστα, αύριο…
Sakis forever εν τω μεταξύ…ο Ρουβάς, όχι ο δικός μας.
- Megadeth - Countdown to Exctinsion
Κ μόνο για το riff του Architecture of Aggression θα άξιζε να είναι στο νο1…ή για την riffαρα στη μέση του Sweating Bullets. Εξαιρετικός δίσκος από τον θείο Dave, πέρα από την τεχνική των μελών του, εδώ μπαίνει κ πολύ μελωδία. - Wasp - Crimson Idol
Υπέροχη δουλειά από τους Wasp. Έχω χρόνια να βάλω κάποιον δίσκο τους να παίξει αλλά το μυαλό μου γυρνάει πάντα σε αυτό το άλμπουμ. - Pantera - Vulgar Display of Power
Μπορεί να τους βαριέμαι πλέον οικτρά αλλά τότε οι Pantera ήταν το next big thing για πολλούς μεταλλάδες κ σίγουρα στα πρώτα άγουρα βήματά μου σε αυτήν την μουσική, δεν υπήρχαν κ πολύ που έπαιζαν σαν αυτούς οπότε μπορείτε να φανταστείτε τι εντύπωση έκανε στους περισσότερους. - Dream Theater - Images and Words
Δίσκος σταθμός. Όχι ο αγαπημένος μου από DT αλλά σίγουρα άκουσμα που θα το αναζητήσω, θα λαχταρήσω να το ακούσω. Γενικά μου αρέσει πολύ το progressive metal των 90s, με τις μελωδίες του, πέρα από την τεχνική του κ όχι το djent ιβρύδιο που παίζει τώρα τελευταία(?)… - Paradise Lost - Shades of God
Ίσως ο δίσκος που θα βάλω να παίξει σπανιότερα. Πάντα με μπέρδευε αυτό το άλμπουμ. Θα συμφωνήσω κ με τον @GRACCHUS_BABEUF αλλά κ με τον @shadowking69 , περί Trouble k Black Sabbath. Εμένα μου φαινόταν ο πιο heavy metal δίσκος τους, έτσι απλά, χωρίς υποκατηγορίες. Ο λόγος που μπαίνει ακόμα ένα άλμπουμ των Λοστ στην λίστα μου είναι γιατί από την ηλικία των 14-15 που ξεκίνησα να τους ακούω, με έχουν διαμορφώσει σαν ακροατή πάρα πολύ οπότε δεν γίνεται να λείψει η μπαντα από τις λίστες μου…σχεδόν.
Καλύτερο εξώφυλλο
23 Likes
Κι εγώ πίστευα ότι το 1991 τελειώνουν τα πολύ δύσκολα αλλά εδώ τα δέκα πρώτα μου είναι για πεντάδα.
Η πρώτη χρονιά για το metal των 90ς. Οι δρόμοι που είχαν ανοίξει τώρα γίνονται λεωφόροι σε όλους τους ήχους.
Πολύ καλά αλλά όχι για δεκάδα:
Sleep : Sleeps holy mountain. Δίσκος που ακόμα μου δίνει πράγματα όσο τον ακούω.
Sodom : Tapping the vain. Πιο χύμα αλλά αξιοπρεπέστατο.
Warrior soul : Salutations from the ghetto nation
Solitude aeturnus : Beyond the crimson horizon
Body count : Body count
Fortè: Stranger than fiction. Σε δύσκολους καιρούς μια δισκάρα αμερικανικού power με μπόλικο thrash.
Elegy: Labyrinth of dreams. Λυρικό αμερικάνικο power με αρκετές επιρροές από Ευρώπη μεριά και λίγο progressive. Φωνητικά ταιριαστά και αρκετά καλά τραγούδια. Το ανακάλυψα πέρσι το καλοκαίρι και το έχω πρόσφατο.
Black Sabbath: Dehumanizer. Εντάξει πολύ άνισο και δεν πλησιάζει καν τις δύο προηγούμενες δουλειές με Dio αλλά έχει κάποια καλά ταραγουδια και παραγωγή που φέρνει πιο πολύ στον ήχο που ακολούθουσε ο Dio στις χειρότερες προσωπικές του δουλειές. Εδώ ταιριάζει πάντως.
Exhorder: The law
13 έως 6
13 Pantera : Vulgar display of power. Ότι λέει το εξώφυλλο.
12 Manowar : Triumph of steel. Το τελευταίο κλασσικό τους άλμπουμ.
11 Alice in chains : Dirt .
10 Bolt thrower : IV Crusade. Respect στην υπέρτατη μπάνταρα.
9 Running wild : Pile of skulls. Treasure island και τα μυαλά στα κάγκελα. Το σερί συνεχίζεται ακάθεκτο.
8 Iron maiden : Fear of the dark Ίσως άξιζε ψηλότερα. Ο δίσκος που έφερε νέες γενιές οπαδών του Θηρίου. Έχει κάνα δυο filler αλλά υπάρχουν φοβερές κορυφές.
7 Dream theater : Images and words. Άργησα να εκτιμήσω Dream theater. Τους έπιασα από το Train of thoughts και πήγα προς τα πίσω. Εξαιρετικό κι αυτό, με όλα τα συν και τα πλην που έχει η μπάντα.
6 Blind guardian : Somewhere far beyond. Πρώτη μου επαφή με τους μαγικούς βαρδους. 11/10 δίσκος. Ε Ουν βρει τον ήχο τους και έρχονται αγριεμενοι. Τα επόμενα θα είναι πενταδατα οπωσδήποτε.
5 Kyuss : Blus for the red sun . Ορίστηκε μια ολόκληρη σκηνή. Τους αντιγράφουν ακόμα πολλοί. Από τις στάχτες τους βγήκαν πόσες υπέροχες δουλειές. Πανάξιο.
4 Faith no more: Angel dust . Από άλλο πλανήτη. Και βγήκε το 1992. Απίστευτοι με τον Patton να κάνει τη ν τεράστια διαφορά.
3 Megadeth : Countdown to extinction. 12/10 και αυτό. Πέφτουν οι ταχύτητες, δεν χρειάζεται να κάνει ένα νέο Rust in piece. Γράφει κομματαρες, φτύνει τους στίχους όπως τους αρμόζει και εμείς στο repeat για να απολαύσουμε τα ριφ που ξεχύνονται.
2 RATM: RATM. Τα επίπεδα ενέργειας που εκλειονται όταν παίζουν τα τραγούδια αυτού του δίσκου σε μαγαζια, συγκεντρώσεις παντός είδους, συναυλίες κλπ. είναι ανεπανάληπτα. Κανένας δεν το έχει κάνει αυτό. Πότε και σε νομίζω να γίνει στο μέλλον. Το ότι έκαναν τότε τέτοιο μπαμ, με τους στίχους που είχαν, είναι δηλωτικό της ποιότητας και της δύναμης της μουσικής. Το αγαπώ όσο λίγα απλά το 1992 βγήκε το ίσως αγαπημένο μου άλμπουμ
1 WASP : Crimson idol. Έχω λιώσει το ντεμπούτο και πάω στα Metropolis για τη συνέχεια με τους WASP. Ένα παλληκάρι μου προτείνει αυτό. Εγώ δεν το ήξερα αλλά λέω ας πάει στο διάολο. Ε αυτό ήταν. Μάλλον το πιο πολυακουσμενο άλμπουμ που έχω. Μέχρι και την αφήγηση του Blackie που υπάρχει έχω λιώσει. Ξαναλέω ότι το θέμα με τα Consept album είναι πέρα από τη ροή της αφήγησης να στέκονται τα τραγούδια και μόνα τους. Εδώ μιλαμε για κομματαρες. Παραγωγή τέλεια.
Εξώφυλλο Bolt thrower φυσικά
24 Likes
-
Images and words - Dream Theater. 'Η αλλιώς, “για σας, γνωριστήκαμε στο Ωδείο και παίζουμε progressive metal”
-
Fear of the dark - Iron Maiden. Δίσκος με φανταστικές κορυφές αλλά και fillers δυστυχώς. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ερμηνείες του Bruce είναι φανταστικές και δεν δείχνουν κάποιον που είναι ξενερωμένος με την κατάσταση στη μπάντα
-
Into the everflow - Psychotic Waltz. 'Η αλλιώς, “για σας, γνωριστήκαμε στο δρόμο και παίζουμε progressive metal”
-
Somewhere far beyond - Blind Guardian. Ο ορισμός του ώριμου δίσκου. Οι BG πάτησαν φρένο στις ταχύτητες και αφήσανε τις μελωδίες να λάμψουν.
-
Rage against the machine - Rage against the machine. Κοίτα που ο Morello “βγήκε από δεξιά” στους παραδοσιακούς guitar heros με το πρωτοποριακό παίξιμό του.
Αξίζουν να αναφερθούν.
Your last orizon - End Amen. Σύμπραξη των δύο μεγαλύτερων σχολών του progressive metal, της Αμερικάνικης και της Ευρωπαϊκής σε αυτό το σουπεργκρουπ. Δεύτερο χτύπημα για τον Norm Leggio και Dan Rock από τους Psychotic Waltz στη χρονιά
Nurse - Therapy? Το γκρουπ σμιλεύει το προσωπικό της ήχο που θα λάμψει στο επόμενο άλμπουμ
Push - Gruntruck Είναι κρίμα να μείνει στη σκιά των μεγάλων του Grunge αυτό το πανέμορφο άλμπουμ
Chapter VI - Candlemass Είναι κρίμα που κάποιοι ακροατές παράτησαν την μπάντα με την φυγή του Messiah. Ο δίσκος είναι πολύ δυνατός και ο Thomas Vikstrom μεγάλο και παραγνωρισμένο λαρύγγι.
Dehumanizer - Black Sabbath. Δεν είναι Heaven and hell ούτε Mob rules άλλα ο δίσκος περιέχει κάποια σπουδαία τραγούδια
18 Likes
Ένα μόνο θα σας πω:
ΑΦΗΣΑ DREAM THEATER ΕΚΤΟΣ ΠΕΝΤΑΔΑΣ.
1 Like