Το Triumph of Steel στη 13η θεση. ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ; Οχι, ναι. Ειστε τρελοι. Τετοια ειστε. Τετοια κανετε. Δεν σας λεω καληνυχτα, διοτι δεν θα ειναι καλη η νυχτα σας. Φευγω. Καληνυχτα.
9 Likes
Σκέψου ότι δε θα ξαναδούν 20άδα, κατά πάσα πιθανότητα. Δεν πειράζει. Από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
1 Like
Ηδη τα γραψαμε αυτα κυριε, στο ποστ μας. Δεν χρειαζομαστε τη βοηθεια σας. Ευχαριστουμε για την παρεμβαση σας #ξερουμεπουπαρκαρεις
1 Like
Οι μερακλήδες που ψήφισαν Sleep έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου. Σαλούτ!
Summary
5 Likes
Ξαναδες Body Count 
1 Like
Να αφήσω και εδώ ένα ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΤΡΙΑ. Ο κακός χαμός γίνεται πάλι. Ρε πότε θα χαλαρώσουν λίγο τα πράγματα;
6 Likes
Πωπω νιώθω πως μέχρι το '93 πρέπει να έχει βγει το τοπ 10 της δεκαετίας.
Τα 2 πρώτα αλλάζουν θέση κάθε λίγα λεπτά, υπεραγαπημένα σε βαθμό αηδίας.
1) Cry Of Love - Brother
Α ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό είναι το ντεμπούτο της δεκαετίας για μένα. Bluesy hard rock από τις χρυσές σελίδες των 70s. Η κιθάρα του τεράστιου Audley Freed κινεί τα νήματα. Basically, το σχήμα προσκυνά τον Hendrix και τους Free (το μπάσο του Robert Kearns βρωμάει Andy Fraser) συν ένα southern touch, αλλά τους αδικούν οι παραλληλισμοί καθώς τα τραγούδια, ένα προς ένα, στέκονται ποιοτικά δίπλα στον οποιοδήποτε 60s-70s θρύλο. Κι αυτοί καταφέρνουν να μην ακούγονται παρωχημένοι. Φυσικά, κανείς δεν νοιάστηκε. Aλλά πώς να αγνοήσεις εκρηκτικές κομματάρες σαν τα Ηighway Jones, Too Cold in the Winter, Peace Pipe ή τα μελωδικότερα Hand Me Down και Saving Grace (το καλύτερο τελείωμα δίσκου από καταβολής κόσμου)? Εξαιρετικό groove, φοβερά riff και lead κιθάρες. Ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα είναι όμως να μην έχει ακούσει κάποιος τον Kelly Holland. Ο τύπος αυτός είναι σχεδόν σίγουρα στις 2-3 καλύτερες φωνές για μένα από το '92 έως σήμερα (μην ψάξετε τι έκανε από τότε μέχρι που απεβίωσε, θα απογοητευτείτε). Ασύλληπτες δυνατότητες, attitude και συναίσθημα. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν one of the greats (ούτε αυτός το κυνήγησε βέβαια)…
Από τα πιο σπουδαία κρυφά διαμάντια εκεί έξω.
2) Pearl Jam - VS
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος τους. To Ten άκουσα πρώτα, με αυτό όμως έγινα οπαδός τους. Αν και το ντεμπούτο ήταν δισκάρα, ο ήχος τους εδώ είναι πιο ωμός, πιο ζωντανός, πιο κοντά στο πραγματικό πνεύμα της μπάντας. Το ξεκίνημα με Go και Animal είναι οργιώδες. Ο Vedder δείχνει φοβερή ωριμότητα στιχουργικά (Daughter, Elderly Woman…) και συνθετικά με το “δεν θα το βαρεθώ ποτέ” Rearviewmirror, οι στίχοι πιάνουν σοβαρά θέματα, η μουσική αλλάζει αλλά παραμένει ανθεμική (Dissident), όλα τα τραγούδια είναι θεόρατα, μνημεία του grunge/ alternative/ whatever χώρου. Το γιατί κάποια ακούσματα μας κάνουν τόσο μεγάλο κλικ, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί πάντα στο χαρτί, και με αυτό το άλμπουμ αδυνατώ.
3) Widespread Panic - Everyday
Yeah baby! To ιδανικό ίσως άλμπουμ για να ξεκινήσει κάποιος την ενασχόλησή του με την μπάντα. Οι μελωδίες του είναι πολύ δυνατές, τα θέματα σου μένουν με 2-3 ακούσματα. Βρίσκουν μια ιδανική ισορροπία laid back στιγμών και πιο “περιπετειώδους” μουσικής, όμορφες ακουστικές, percussion, φοβερά πλήκτρα, με τον θεό Michael Houser στην κιθάρα να μαγεύει ασχέτως κατεύθυνσης (δείχνει τα δόντια του στο φανταστικό, hard rocking, Diner και το Postcard με τις λιτές αλλά φοβερές lead). Όλα είναι προσεγμένα και όμορφα, ακόμα κι όταν τζαμάρουν, φαίνονται as tight as it gets, σκεπτόμενοι και το γενικά loose του χαρακτήρα τους (του μουσικού ντε!).
Διαμάντι.
*Στο εξώφυλλο κάποια νέα τότε Angelina Jolie…
4) Jellyfish - Spilt Milk
Δεν αλλάζει ιδιαίτερα η συνταγή του ντεμπούτου, κάπως όμως μοιάζει να είναι ακόμα πιο ώριμο σαν άλμπουμ. Άντε, ίσως οι αρμονίες στα φωνητικά να είναι ακόμα πιο δουλεμένες και στους ELO/ Beach Boys να προσθέσουμε και τους Queen σαν extra boost.
Καλός φίλος έλεγε πως του θύμισαν Spock’s Beard/ Neal Morse ή κάτι τέτοιο. To καταλαβαίνω, οι επιρροές είναι κοινές, ο προορισμός όμως διαφορετικός. Τα τραγούδια είναι μικρά με έμφαση στην pop πλευρά παρά σε τεχνικά και περίπλοκα προγκ θέματα. Πόσοι progsters άλλωστε έχουν γράψει τόσο πιασάρικα ρεφρέν σαν το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ The Ghost at Number One?
(How does it feel to be the only one?
How does it feel to be the only one that knows that you’re right?)
Έχετε νιώσει ποτέ με μουσική τελευταία σαν να την ξαναερωτεύεστε? Σαν να μπορεί ένας δίσκος, ένα τραγούδι, μια μελωδία να σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος? Πως έρχεσαι σε επαφή με κάτι μαγικό? Έτσι νιώθω ακόμα όταν το ακούω, κάθε φορά. Λυπάμαι που ο κόσμος δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί τους (έτσι κι αλλιώς δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους, μετά από αυτό μας άφησαν χρόνους), αλλά it is what it is. Η χαρά που αισθάνομαι όταν τους ακούω είναι μοναδική.
5) Uncle Tupelo - Anodyne
Κύκνειο άσμα. To άλμπουμ είναι πάλι ηλεκτρικό αλλά δεν έχει την ορμή των 2 πρώτων. Αποβάλλοντας το πανκ στοιχείο, ηχεί “παραδοσιακότερο” (μέχρι κι ο θεός Doug Sahm συμμετέχει ως guest) και πιο ώριμο. Υπέροχα τραγούδια σαν το The Long Cut, Chicamauga, New Madrid, Fifteen Keys, αποτέλεσαν παράδειγμα για μια ολόκληρη σκηνή που ακόμα ήταν στα σπάργανα. Σε 4 χρόνια διάνυσαν μίλια, έδειξαν τους πιθανούς και απίθανους τρόπους να παιχτεί αυτή η μουσική κι αποχώρησαν, χαρίζοντας 4 φοβερές δουλειές, 0 αδύναμα τραγούδια και μια σημαντικότατη κληρονομιά (μέχρι και το ακυκλοφόρητο υλικό τους αξίζει). Ευτυχώς οι 2 συνθέτες της μπάντας δημιούργησαν τους Son Volt και Wilco και συνέχισαν να χαρίζουν μεγάλες δουλειές για χρόνια.
6) Brother Cane - Brother Cane
Αυτό είναι άλμπουμ. Είχε την ατυχία να πέσει σε χρονιά με πολλούς αγαπημένους μου δίσκους, σε άλλες θα έμπαινε σίγουρα πεντάδα. Το σωστό το hard rock το αλανιάρικο, riff-άρες, σολάρες παντού, πιασάρικα ρεφρέν (ποτέ cheesy), πληκτράκια για έξτρα χρώμα, όλα όπως πρέπει. Και μια δόση νότου κυρίως λόγω DNA, δεν προσπάθησαν να ακουστούν βλάχοι. Αν σας αρέσουν σχετικές μπάντες της εποχής (από Black Crowes μέχρι Tesla), εδώ είστε.
7) Screamin’ Cheetah Wheelies - Screamin’ Cheetah Wheelies
Πόσες μπάντες έχουν αδικηθεί σε αυτή τη ζωή. Οι Screamin’ Cheetah Wheelies έπαιζαν southern rock/ bluesy hard rock, με jam τάσεις κι αυτοί. Αλλά ήταν πολύ ενεργητική μουσική, φωτιά οι κιθάρες και τα wah wah. Kαι στα πιο funky θέματα ακούγονταν tight as shit. Συν που ήξεραν να γράφουν σωστά hooks, ξεφεύγοντας από την τυπική blues μανιέρα. Φοβερά κομμάτια από την αρχή ως το τέλος. Τους έφαγε κι αυτούς η μαρμάγκα.
8) Angra - Angels Cry
Απίστευτος δίσκος. Δεν είμαι σίγουρος για το ποιος είναι ο αγαπημένος μου, δεν αποκλείω να είναι το συγκεκριμένο. Δεκάρι σίγουρα. Η μόνη μπάντα ευρωπαϊκού (προσανατολισμού) power metal που στα straight forward σημεία της, έπιανε Helloween-ικά επίπεδα σταθερά. Τι λυρισμός, τι άποψη, progressive αισθητική, απίστευτες κιθάρες και rhythm section (ο Mαριούτι βγάζει μάτια) κι ο Μatos να είναι on top of his game. Μια ποιότητα απαράμιλλη. Και τα τραγούδια όντως, το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, Streets of Tomorrow, Time, Evil Warning, Never Understand… Ανατριχίλες. Από τα μέταλ άλμπουμ που η αίγλη τους δεν έχει ξεθωριάσει καθόλου για μένα που, πλέον, ακούω και σπάνια μέταλ. Αντίθετα, είναι από αυτά τα άλμπουμ και αυτές τις μπάντες που ακόμα σκέφτομαι με δέος και θαυμασμό.
9) The Bottle Rockets - Bottle Rockets
Φοβερή και σημαντική μπάντα για τη διαμόρφωση του alt country ήχου. Η μουσική τους κατά βάση country rock/ alt country, αλλά και με δυναμικά rock τραγούδια με σχεδόν punk ενέργεια, southern rock ή και bluesy στιγμές. O ήχος τους μαγεύει μες στην ωμότητά του (όχι σκληρότητα, απλά είναι “ζωντανός”). Κρίμα που δεν έφτασαν σε ευρύτερο κοινό γιατί ήταν από τους καλύτερους.
Και στιχουργικά είμαστε κομπλέ.
It’s a red, white & blue flag
But it ain’t ours.
10) Phish - Rift
Περιπτωσάρα jam μπάντας. Ξεκινά το εκκεντρικό ομώνυμο, αναρωτιέσαι wtf is going on, up tempo, περίτεχνο παίξιμο, καπάκια στο Fast Enough… όπου ρίχνουν τις ταχύτητες, ακούγονται φουλ μελωδικοί και ουσιώδεις (και pop), Lengthwise, ένα a capella πέρασμα/ εισαγωγή για το οκτάλεπτο Maze, που είναι funky, rocking, με τα σόλο να δίνουν και να παίρνουν. Α ναι, προλαβαίνουν να γίνουν φόλκι, τζάζι, γουοτέβερ, σε ταξιδεύουν σε χίλια σημεία και κάπως βγάζει νόημα λίγες ακροάσεις μετά.
Οφείλω να ομολογήσω πως αν και έχω κενά στη δισκογραφία των Phish, σε κάποια studio album μου ακούγονται ό,τι να 'ναι, στα καλά όμως (όπως το Rift) είναι εκπληκτικοί, πολυσυλλεκτικοί, είναι παικταράδες, σου κρατάνε την προσοχή αμείωτη με ό,τι κι αν καταπιαστούν. Θεοί.
Robert Cray - Shame + A Sin
Αναμενόμενα φοβερός δίσκος από τον Cray που δεν καταλαβαίνει τίποτα από το τι γίνεται γύρω του και συνεχίζει να τραβά το δρόμο του. Αυτή τη φορά βρίσκω κάποια slow blues τραγούδια σαν το Up & Down να δουλεύουν εξίσου καλά ή/ και καλύτερα από τις πιο soul στιγμές του σπουδαίου bluesman. Θρύλος.
Allgood - Uncommon Goal
Το blues/ funk και southern-ίζον rock τους εδώ είναι αρκετά μαζεμένο σε σχέση με το ντεμπούτο αλλά και τα live τους (για του λόγου το αληθές, το live, Kickin’ & Screamin’ του '94 έχει 5 κομμάτια στα οποία οργιάζουν επί σκηνής επί 40 περίπου λεπτά). Σε αυτό το άλμπουμ όμως κρατάνε τα τραγούδια short and to the point, κι έχουν δυνατά hooks. Δίσκαρος.
Sugar - File Under: Easy Listening
Less sugar than the debut (καλό ε?). Ακόμα έχει ισχυρές μελωδίες αλλά είναι κάπως πιο ωμό. Παραμένει φυσικά τρελά πιασάρικο, είναι πολύ “easy listening”, το βάζεις και περνάνε 40 λεπτά νεράκι.
Anthrax - Sound of White Noise
Αν και fan του Bush και των Anthrax, αρνιόμουν για χρόνια να ακούσω αυτό το άλμπουμ. Πολύ κακώς. Η μουσική είναι σίγουρα διαφορετική αλλά διατηρεί πολλά χαρακτηριστικά του παρελθόντος (riff-άρες, groove) αλλά είναι και ξεκάθαρο πως δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την εποχή (alternative rock/ metal, Black Album, etc.). Πλέον μάλλον το άλμπουμ τους που ακούω πιο συχνά. Α και κούντος στον Dan Spitz που εδώ παίζει κάποια από τα καλύτερα solos του.
Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Κάποτε πρέπει να ασχοληθώ πιο σοβαρά με αυτή την μπάντα. Κυρίως γιατί αυτό το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι, υπέρβαρες κιθάρες, ντραμερούκλα, διάχυτη μελαγχολία παντού, όγκος και pop μελωδίες συνδέονται μαγικά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λογίζονταν σαν grunge μπάντα, πέρα των ηχητικών συγγενειών, δεν ήταν από το Seattle… Ε? Όπως και να’χει, από τους δίσκους που μεγαλώνουν ακρόαση με την ακρόαση.
Child’s Play - Long Way
Είναι κάποιοι δίσκοι τόσο απολαυστικοί που, ακόμα κι αν δεν είναι αυστηρά αριστουργήματα, γυρνάω σε αυτούς συχνά. Πάντα σε (ένα από τα) comfort zone μου βέβαια αλλά να έχουν κάτι που με τραβάει. Έτσι και οι Child’s Play. Αμερικανίζον hard rock, ωραία riff, ωραία solos, πιασάρικα, χωρίς πολλές εκπλήξεις αλλά με πολύ μεράκι κι αγάπη γι’ αυτό που έκαναν. Αν θέλει κάποιος απλά hard rock απροβλημάτιστο, να γουστάρει, να περάσει καλά, το Long Way κάνει ακριβώς αυτό. Ειδικά τώρα που έρχεται και καλοκαιράκι…
Conception - Parallel Minds
Αυτό ήταν το soundtrack στην αρχή της προσωρινής μετακόμισής μου στο Λονδίνο πριν 10+ χρόνια. Τα 4 Conception και το νέο τότε, A Dramatic Turn of Events. Αν και με λέει κολλημένο ένας φίλος, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου αυτά τα ξερά κοφτά ριφ στο metal. Μου έβγαζαν πάντα κάτι ψυχρό και δεν με συγκινούσαν. Ο Ostby όμως καταφέρνει να με αγγίξει με τις ιδέες του. Φοβερή ροή από riffs, καταπληκτικές lead κιθάρες, ένα έντονο prog στοιχείο και Η ΦΩΝΗ! Το έβαλα να παίξει σήμερα μετά από χρόνια και στο Water Confines πανηγύριζα, ενώ μέχρι να φτάσω στο Soliloquy είχα ηττηθεί κατά κράτος από το μεγαλείο της μπαντάρας. Απίστευτo.
27 Likes
Έτσι έχει ξεκινήσει και η καλύτερη συναυλία της ζωής μου!
Λατρεύω τα δύο επόμενα, ειδικά το Hoist.
6 Likes
Ναι, ειναι στην κατηγορια που δεν εχω ακουσει τοσο. So much music, so little time…
1 Like
Στο πάνθεον της δεκαετίας ρε
1 Like
1993
Δεν εχω πολυ χρονο αυτην την εβδομαδα, οποτε θα ειμαι συντομος.
-
Depeche Mode - Songs Of Faith and Devotion
I Feel You, Walking In My Shoes, Judas, Condemnation, In Your Room, Higher Love. Ακομα ενας τελειος δισκος για την μπανταρα. Πριν αρκετα χρονια δε θα ειχε μπει στην κορυφη, αλλα πλεον ακουω αυτες τις μουσικες πολυ περισσοτερο απο ροκ και μεταλ, οποτε η επιλογη ειναι μονοδρομος.
-
Paradise Lost - Icon
Ο πρωτος τεραστιος δισκος απο μια απο τις μεγαλυτερες μου αγαπες, τριαντα επιπεδα πιο πανω απο το προηγουμενο. Οι Paradise Lost αφαιρεσαν ολα τα στοιχεια που κανουν την ακροαση του Shades Of God αδυνατη για μενα, και δημιουργησαν εναν δισκο που δικαιοτατα εκανε τον κοσμο να αρχισει να μιλαει για τους Metallica της Ευρωπης. Τσεκουρι στα 7λεπτα μακροσυρτα τραγουδια, μαχαιρι στα καφρικα φωνητικα που δεν εξυπηρετουσαν σε τιποτα και εν τελει ηταν εντελως παραταιρα με την μουσικη, και εστιαση σε πιο κλασικες και πιασαρικες δομες… και η μεταμορφωση εγινε. Το Icon ειναι απο αυτους τους δισκους που δεν υπαρχει τιποτα στραβο. Υπαρχει βεβαια ενα λαθος. Το οτι το Sweetness δεν μπηκε στον δισκο. Τεραστιο εγκλημα. Κατα τα αλλα Widow, Embers Fire, Christendom, True Belief και Weeping Words μεχρι να σβησει ο ηλιος.
-
Savatage - Edge Of Thorns
Μετα απο το Crown Of Thorns, ας περασουμε στο Edge Of Thorns. Η μπαντα αναβαθμιζεται στα φωνητικα με την προσληψη του Zak, ενω ολα τα αλλα βασικα κομματια παραμενουν στις θεσεις τους. Το αποτελεσμα ειναι ενας απο τους πιο πληρεις δισκους των Savatage, και ενας απο τους αγαπημενους μου. Μπορει να μην εχει τον λυρισμο των Gutter Ballet και Streets, αλλα εχει την δυναμη των Degrees Of Sanity, Conversation Piece και He Carves His Stone, ενω οι κορυφες των Follow Me, Miles Away και Edge Of Thorns ανεβαζουν πολυ ψηλα τον πηχη. Ουτε μετρια στιγμη στον δισκο.
-
The Cranberries - Everybody Else Is Doing It, So Why Can’t We?
Ας ειχε και μονο τα Dreams και Linger, παλι εδω θα εμπαινε. Δισκαρα απο μια απο τις πιο αγαπημενες μου μπαντες, με την φωναρα της Ντολορες και τις τραγουδαρες των Χογκανς.
-
X Japan - Art Of Life
Αν πηγαινα με βαση τα προσωπικα βιωματα, η επιλογη θα επρεπε να ειναι ξεκαθαρα το The Sign των Ace Of Base. Χιτακια και αναμνησεις απο την αρχη ως το τελος. Αν πηγαινα με βαση αυτον που θεωρω μαλλον τον πιο καλο (και ποιοτικα και ποσοτικα) δισκο αναμεσα στις επιλογες που ειχα, θα επρεπε να επιλεξω το Duran Duran απο τους Duran Duran, το οποιο βγηκε δωδεκα χρονια μετα απο το Duran Duran. Αν πηγαινα με βαση το ποια μπαντα εχω ακουσει περισσοτερο και εχω πιο ψηλα στα ακουσματα μου, θα επρεπε να παω με το Counterparts των Rush. Επειδη δεν θελω να κατσω να διαλεξω αναμεσα στα τρια αυτα, θα το παιξω Kelly Taylor οταν επρεπε να διαλεξει αναμεσα σε Μπραντον και Ντυλαν και δεν διαλεξε κανεναν τους. Αντιθετα, θα παω με το τραγ… εεε εννοω αλμπουμ των X-Japan με τιτλο Art Of Life. Ο θεουλης με το ονομα Yoshiki Hayashi εγραψε ενα συγκλονιστικο τραγουδι διαρκειας ακριβως 29 λεπτων, το οποιο μιλαει για την ζωη, και το οποιο εγραψε για να πεισει τον εαυτο του οτι δεν πρεπει να αυτοκτονησει. Η συνθεση ειναι καταπληκτικη, οι στιγμες ανατριχιλας σε αυτα τα 29 λεπτα ξεπερνανε τις δυο ντουζινες, και αν και πρεπει να βρισκομαι σε πολυ συγκεκριμενη διαθεση για να το ακουσω, οποτε το ακουω βρισκομαι σε μια αλλη διασταση. Οποτε το βαζω εδω για να εκπροσωπηθει σε μια χρονια που εχει μεσα της παναγιας τα ματια.
25 Likes
X-ja-pan X-ja-pan X-ja-pan 
1 Like
1993
Ή αλλιώς, η χρονιά που το βρετανικό ατσάλι ήταν ανίκητο και η ελληνική σκηνή έδειξε τα δόντια της!
Honourable mentions:
Σε hard rock μονοπάτια, σταθερά πολύ δυνατοί οι Aerosmith και εξαιρετικό ντεμπούτο για ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ αυτής της δεκαετίας, τους The Tea Party.
Στον χώρο του ευρύτερου προοδευτικού rock, πρέπει να αναφερθούν οι Saviour Machine, Sylvian/Fripp και Rush.
Στο heavy metal, έχουμε εκπληκτικά άλμπουμ από Conception, Anacrusis, Rage (το καλύτερο τους), My Dying Bride και Savatage (καλός ο Zachary αλλά Oliva δεν έγινε κανείς ποτέ). Από κοντά οι Believer, Count Raven και οι Angra.
Σε πιο extreme ήχους φοβεροί οι Sepultura, Demilich (μόλις πρόσφατα το έμαθα, thanks @apostolisza8 ) , Morbid Angel, Darkthrone, Carcass, Atheist, Entombed, Satyricon, Suffocation και Pestilence.
Πολύ καλά άλμπουμ από Nirvana, Fugazi, Morphine, The Ex/Tom Cora (σχεδόν όσο και το προηγούμενο), Motorpsycho. Φοβεροί ξανά οι Neurosis, ενώ οι Earth αλλάζουν τον χάρτη του σκληρού ήχου.
Out of rock, μυθικά ντεμπούτα από Bjork και Jamiroquai. Τρομερή συνεργασία Glass/Wilson, οι Naked City κι ο Ali Farka Toure το βιολί τους.
Η ελληνική σκηνή ζει μάλλον την καλύτερη (ως τότε) χρονιά της. Πισσα και Πουπουλα και Χαοτικο Τέλος σε δύο από τα καλύτερα ελληνόφωνα άλμπουμ ever. Μια σειρά από εξαιρετικές δουλειές (και εξαιτίας Molon Lave records) στο metal, προτείνω περισσότερο Varathron, Horrified και Acid Death.
Πραγματικά όμως μια extra ιδιαίτερη μνεία στο “Thy Mighty Contract” των Rotting Christ. Όσοι το έζησαν, φαντάζομαι πως θα συμφωνούν αν πω ότι αυτή ήταν, είναι και θα είναι η πιο σημαντική στιγμή του εγχώριου metal, σε ιστορικότητα και σε συμβολισμούς.
Κι ένα soundtrack που πρέπει να σας υπενθυμίσω: Danny Elfman - Nightmare Before Christmas!
TOP 15
15. Melvins - Houdini
Όποιος sludge δίσκος βγήκε ποτέ, είναι καταδικασμένος να αναμετράται με αυτούς εδώ τους Melvins.
14. Cop Shoot Cop - Ask Questions Later
Φυσικά τους έμαθα λόγω Devin και “Room 429”, τους αγάπησα όμως για πάντα. Μοναδικό και πολύ παραγνωρισμένο γκρουπ.
13. Death - Individual Thought Patterns
Για μένα οι Death γίνονται όλο και καλύτεροι όσο περνάνε τα χρόνια. Μυθικό άλμπουμ!
12. Anekdoten - Vemod
Άλλος ένας λόγος που το prog των 90s είναι αξεπέραστο.
11. Einstürzende Neubauten - Tabula Rasa
Νομίζω πως πρόκειται για το πιο ισορροπημένο άλμπουμ τους, αν και οι Neubauten είναι λατρεία ότι κι αν κάνουν, τί να κάνουμε τώρα.
10. Dead Can Dance - Into The Labyrinth
Επιστροφή στις λίστες με το καλύτερο από τα πιο “ethnic” άλμπουμ τους. Τους έμαθα εδώ, ίσως για αυτό έχω και μια επιπλέον αδυναμία.
09. Mind Over Four - Half Way Down
Μπορεί το prog να είναι punk, vol. 1.087. Δεν καταλαβαίνω τι πήγε στραβά με αυτή την γκρουπάρα, ακόμα και στιλιστικά ήταν τέλειοι για την εποχή τους. Το “Half Way Down” είναι ένα μεγάλο διαμάντι, από ένα από τα μεγαλύτερα what if…? στο metal.
08. Pearl Jam - Vs
Με τα χρόνια έμαθα να εκτιμώ το Vs τόσο, ώστε να το θεωρώ πάρα πολύ κοντά στο ντεμπούτο. Θεωρώ επίσης πως εδώ μας αποκάλυψαν τί πραγματικά είναι οι Pearl Jam: rock n roll!
07. Cynic - Focus
Το πιο αρχετυπικό sci-fi prog death άλμπουμ. Είναι εκνευριστικό το πόσες μπάντες προσπάθησαν να το μιμηθούν. Ααα, κι ένα από τα κορυφαία rhythm section, ετσι;
06. Τρύπες- Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
Αν μετανιώνω για ένα πράγμα είναι που κατάφερα να μην δω live τις Τρύπες. Ο ήχος της γενιάς μας. Επίσης, μια ερώτηση: είναι η μπλόφα - “τελείωμα” του Δεν Χωράς Πουθενά ένα από τα πιο πορωτικα πράγματα στο rock;
TOP 5
05. Coroner - Grin
Η κορυφή των Coroner είναι ταυτόχρονα και μια από τις κορυφές του metal που τόλμησε να είναι κλινικό, κλειστοφοβικό, ιδιοφυές. Το Grin σήμερα είναι άλμπουμ που ακόμα δίνει πράγματα στον σύγχρονο ακροατή.
04. Blood Covered - An Anthem For The Brave Ones
Μια που οι λίστες μας αποτελείται από αγαπημένα, δεν μπορεί να λείπει αυτό εδώ το demo.
Σεντονάκι.
Τέλη του 1992, εγώ και μερικοί κολλητοί είχαμε χωθεί χοντρά στην ελληνική σκηνή και αποφασίσαμε να κάνουμε fanzine, πήγε καλά για λίγο αλλά πεθάναμε στην δουλειά. Τέλος πάντων, μέχρι την άνοιξη του 93 αλληλογραφούσαμε με όλους. Ηταν μια τρομερή εποχή. Με κάποιους ανθρώπους, ακόμα και μέσα από τα γράμματα, μπορούσες πραγματικά να αλληλοεπηρεαστείς. Εμένα λοιπόν με επηρέασε πολύ ο Cabeza των Blood Covered, σε αρκετούς τομείς. Χωρίς ποτέ να γίνουμε πραγματικοί φίλοι. Λόγω της επικοινωνίας που είχαμε, μου είχε στείλει το “Wounded Knee” πολλούς μήνες πριν βγει το demo.
Το “Anthem…” βγήκε τον Απρίλιο, νομίζω. Απλά τα πράγματα. Ένα μαγικό intro. Το επικό black/thrash του “Dawn Of The Fire Age”, με συμμετοχές από Magus και Gunther από Ancient Rites, το “The Other View” σε πιο traditional metal υφος και το “Wounded Knee”, δηλαδή το μεγαλύτερο έπος που έβγαλε ποτέ το ελληνικό metal.
Οι Blood Covered δεν έγλειψαν ποτέ κανέναν και δεν έβαλαν ποτέ νερό στο κρασί τους. Ήθελαν να παντρέψουν τον επικό ήχο με το thrash, γούσταραν και τους Sodom και τον Dio, σε μια χώρα που ακόμα οι μεταλλάδες ήταν πιο οπαδικοί και περιχαρακωμένοι. Προσωπικά, η στάση τους και η ματιά τους στο heavy metal με ενέπνευσε, τότε και τώρα. Τους θεωρώ ότι πιο κοντά στους Έλληνες Bathory, μιλάω αναλογικα φυσικά.
03. Paradise Lost - Icon
Ξέρω πως η πλειοψηφία προτιμάει Draconian Times, για μένα όμως το απόλυτο αριστούργημα των Paradise Lost είναι το “Icon”. Ένα άλμπουμ σαφές, σοβαρό και κατάμαυρο από την αρχή ως το τέλος, μια συλλογή από πικρά αλλά καθαρτικά έπη. Ήμουν τυχερός που τους είδα σε αυτή την περιοδεία, η αφίσα του βινυλίου έμεινε στον τοίχο μου για πολλά χρόνια και ο Holmes έγραψε εδώ κάποιους από τους καλύτερους metal στίχους που γράφτηκαν ποτέ. Οι Paradise Lost το 1993 ήταν θεοί επί γης.
02. Skyclad - Jonah’s Ark
Οι Skyclad στο τρίτο τους άλμπουμ ανοίγουν πια τα δημιουργικά τους φτερά και πετούν σε ουρανούς ανεξερεύνητους, μέχρι πρότινος. Αντικειμενικά μιλώντας, το “Jonah’s Ark” είναι το τέλειο Skyclad άλμπουμ. Έχει ξεκάθαρο προσωπικό ήχο, έχει χιτάρες αλλά και διάθεση για ευρύ πειραματισμό, εμπεριέχει όλα τους τα στυλ - τα πριν και τα μετά - , έχει καλή παραγωγή και διαολεμένη συνθετική έμπνευση. Όλη η μπάντα μοιάζει απολύτως απελευθερωμένη, οι ανατριχίλες έρχονται απανωτά, ο Walkyier γράφει ιστορία, και είναι πια επίσημο όταν αν ακολουθείς αυτό το γκρουπ, thinking is allowed!
1. Cathedral - The Ethereal Mirror
Χωρίς πολλά-πολλά, για μένα αυτό είναι το καλύτερο doom metal άλμπουμ όλων των εποχών. Αντρίκιο, γκρουβάτο, με attitude, αισθητική, καλά παιξίματα. Με κάθε riff να κάνει τον πλανήτη να γυρνάει λίγο καλύτερα. Ακόμα, 30 χρόνια μετά, κάθε φορά που θα το ακούσω χοροπηδάω σαν το κατσίκι.
Best Cover:
34 Likes
Ian δεν το θυμάμαι καθόλου αυτό που λες. Ακόμα όμως κι αν τα πράγματα έγιναν έτσι, ελάχιστη σημασία έχει. Το Thy Mighty ήταν το πιο πολυαναμενόμενο άλμπουμ στο παγκόσμιο underground εκείνη την χρονιά. Και θυμάμαι και τί έγινε σε εκεινο το live τους στο Αγκάθι… Όλη η ελληνικη σκηνη ηταν απο κατω. Κι οχι μονο.
Τα 5 καλύτερα άλμπουμ του 1993
Sepultura - Chaos A.D.
Nirvana - In Utero
Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Scorpions - Face the Heat
20 Likes
1993
1. Paradise lost - Icon: δισκος-βιωμα, αναλλοιωτος απο το χρονο. Ο Greg με τον Aaron κεντανε, ο Nick εχει “καθαρισει” ακομα περισσοτερο τον τροπο που χρησιμοποιει η τη φωνη του, αναδεικνυοντας την καταπληκτικη χροια του σε αυτα τα γρεζατα φωνητικα που χρησιμοποιει εδω, οι συνθεσεις ειναι μια και μια (ναι, και sweetness εννοειται!) και το πρωτο τους αριστουργημα ειναι στη θεση του. Διαχρονικο, σε περιμενει καθε φορα που θες να βυθιστεις στον κοσμο του.
2. Τρυπες- Εννια Πληρωμενα τραγουδια: Τους το χρωσταγα. Για τον παιδικο φιλο- πλεον κουμπαρο και νονο του γιου μου- που η φιλια μας ξεκινησε απο τις Τρυπες που ακουγαμε και οι δυο. Για εκεινες τις 6 ή 7 φορες που τους ειδα live και ηταν η μια καλυτερη απο την αλλη (απο τις μπαντες που live ηταν παντα 5 φορες καλυτεροι απ οτι στο studio). Για την πρωτη ροκ συναυλια που ειδα ποτε. Για ενα μεγαλο κομματι του soundtrack των γυμνασιολυκειακων μου χρονων. Αλλα φυσικα και περισσοτερο απ’ ολα για τις τεραστιες κομματαρες που εχει μεσα ο ενδεχομενως καλυτερος- και σιγουρα πιο συμπαγης για εμενα- δισκος τους. Για τους στιχους, που μεγαλωσαμε λιγο για να τους καταλαβουμε καλυτερα, και για πολλα αλλα.
3. Darkthrone - Under a funeral moon: διαφορετικο απο τον προκατοχο, εξισου τεραστιο. Ποικιλομορφο, περιεχοντας απο σαπια doom-ιζοντα μερη (ναι η αγαπη των darkthrone για το doom φαινοταν απο πολυ νωρις), ξεσπασματα, υπνωτιστικη επαναληψη θεματων, επικη αυρα, ενας δισκος που ενω ηταν απο αυτους που καθορισαν το BM ταυτοχρονα στεκεται και σαν one of a kind περιπτωση. Το ομωνυμο του ειναι ενα απο τα πιο αγαπημενα μου BM κομματια. Και καταπληκτικα τυμπανα, καταπληκτικα φωνητικα και παρα πολλα τρομερα ριφ.
4. Savatage - Edge of Thorns: H εισοδος στο συγκροτημα του Stevens, ο οποιος διαθετει μια πιο “στρωτη” αλλα εξισου κορυφαια φωνη με το Jon, ενα ματσο τρομερες συνθεσεις που ειτε πανε προς τη λυρικη τους κατευθυνση ειτε στην πιο straight χεβιμεταλλαδικη, μεγαλη αγαπη απο τα παιδικα χρονια, και δυστυχως το κυκνειο ασμα του Chris. Τεραστιο.
5. Mercyful Fate- In the shadows: Υπερεπιτυχημενο reunion album, ο δισκος ξεχειλιζει εμπνευση, ριφαρες, απιστευτα leads, ατμοσφαιρες, τρομερα φωνητικα απο τον KD και μερικα απο τα καλυτερα τραγουδια που εγραψαν ποτε.
Κοπηκαν στο νημα- δευτερη πενταδα ολα δισκαρες:
Sepultura- Chaos AD
Coroner- Grin
Immortal- Pure Holocaust
Fight- War of Words
Type O Negative- Bloody kisses
Εξωφυλλαρα:
28 Likes
1993
Savatage-“Edge of Thorns”
Rush-“Counterparts”
Conception-“Parallel Minds”
Sepultura-“Chaos A.D.”
Paradise Lost-“Icon”
24 Likes
1993
Paradise Lost-Icon περιμένατε κάτι άλλο; ας είμαστε σοβαροί, η μπάντα συνεχίζει να εξελίσσει τον ήχο της, τέταρτος δίσκος και σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει τι έπαιξαν πριν.
Savatage-Edge Of Thorns ο Jon κάνει στην άκρη (από τις φωτογραφίες του booklet) αλλά είναι πάντα εκεί. Ο πρώτος δίσκος με την υπέροχα ζεστή φωνή του Stevens
Sepultura-Chaos AD το βραζιλιάνικο τρένο συνεχίζει ακάθεκτο, αυτή τη φορά με πιο έντονα hardcore στοιχεία.
Death-Individual Thought Patterns Chuck, Andy LaRocque, Steve DiGiorgio, Gene Hoglan, να πω κάτι άλλο;
Type O Negative-Bloody Kisses ο αγαπημένος μου δίσκος τους, φοβερή ποικιλία στις συνθέσεις, ατμόσφαιρα, ξύλο, κατάμαυρο χιουμορ, δισκάρα
εξώφυλλο
κάθε φορά ταξιδεύω σε αυτό το ποταμάκι
27 Likes
Τον κροκοδειλο προσεχε 
13 Likes