Έπαιξε λίγο ξύλο για δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα, και συγκεκριμένα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, αλλά τους έβαλα τιμωρία για μία ώρα α - λα πελεκάνοι να κοιτάνε τον τοίχο, οπότε μετά ζητήσαν συγγνώμη ο ένας από τον άλλον και δέσαμε.
1. Cathedral - “The Ethereal Mirror”: Η αρχή τους έγινε. Η δήλωση γράφτηκε, “Δεν είμαστε ακόμη μία μπάντα για να εξαπλωθεί απλά η φήμη για το σκοτάδι της Αγγλίας. Ήρθαμε για να παίξουμε με τους δικούς μας όρους”. Περνάνε σε άλλο επίπεδο, δημιουργώντας μία πολύ προσωπική κορυφή, εισάγωντας, κατά μία έννοια, τα doom pop διαμαντάκια, τα οποία όμως ουδεμία σχέση έχουν με την εμπορική καταξίωση. Αντίθετα, τα πάντα εδώ μέσα έχουν ως βάση τη riffoλογία. Heavy as hearts σε μία άριστη παραγωγή. Και στο τέλος το “Phantasmagoria”, αυτός ο τιτάνας του δίσκου και ο προπομπός τόσο του “Monotheist”, όσο και των Triptykon.
2. Savatage - “Edge of Thorns”: Μία δήλωση του Jon γύρω από αυτόν το δίσκο τα ξεκαθάρισε όλα: “Οι RUSH είναι η καλύτερη μπάντα στον κόσμο και οι Savatage η καλύτερη power metal μπάντα”. Ποιοι είμαστε εμείς για να πάμε κόντρα σε αυτό ή μάλλον, είμαστε εμείς που θα το υποστηρίξουμε. Η εισαγωγή στο ομότιτλο είναι το σήμα κατατεθέν, σαν το εμβληματικό logo τους, ξεπερνώντας σε διάσταση τις εισαγωγές των “Gutter Ballet” και “When the Crowds Are Gone”. Υπέροχος δίσκος με πολύ RUSH μέσα και με προσωπικό αποκορύφωμα, για μένα, το “Miles Away”. Καλώς ήρθες Zak.
3. Carcass - “Heartwork”: Οι Carcass είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και μία ξεχωριστή οντότητα στην προοδευτική σκέψη της μουσικής κάποιων ανθρώπων, που θέλουν να προχωράνε και να μη μένουν στάσιμοι. Επιπλέον, τους ανήκει δικαιωματικά το προσωνύμιο “Αγγλικό ατσάλι”, αφού τόσο ο τεράστιος Bill Steer, όσο και ο Amott ώθησαν το σχήμα, μέσα από τον συγκεκριμένο δίσκο, ακόμα περισσότερο προς αυτό. Δεν έπαιζαν απλά μελωδικό death metal, βασικά δάνειο είναι αυτό για την περίπτωσή τους. Έπαιζαν και παίζουν death n’ roll μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Στα του δίσκου, είμαι βαμμένος με το “This Mortal Coil”, αλλά και γενικότερα με το παίξιμο του Owen, χάρις στον οποίο λιώνω με το air-drumming.
4. Gamma Ray - “Insanity and Genius”: Τρίτο σερί απαράμιλλης δύναμης και συνθετικής ακμής, που δείχνει να μην έχει τελειωμό. Εδώ παίζουν ακόμα πιο τρελά και η επιρροή που ασκήθηκε στον Kai από μέρους των Sweet σε όλα τα επίπεδα των συνθέσεων είναι εμφανέστατη και άκρως επιτυχημένη. Μέγα σφάλμα που κόψαν το ολοκλήρωμα του “Brothers” με το σόλο, κάτι που ωστόσο δε μειώνει το βεληνεκές της αξίας του συνόλου και την υπερδύναμη αρχή που ακούει στ’ όνομα “Tribute to the Past”. Αυτό το τραγούδι είναι τα πάντα όλα στους Rays, όπως φυσικά και η έμπνευση του “Land of the Free”. Τέλος, παρά το ότι ο Charlie τα τελευταία χρόνια “ακρωτηριάζει” τις παραγωγές της Γερμανικής σχολής και οι μουσικοί δε λένε να καταλάβουν, εντούτοις εδώ έχει κάνει καταπληκτική δουλειά.
5. Death - “Individua Thought Patterns”: Αν υπήρχε ο όρος γύρω από αυτόν το δίσκο cyber-hyper space-uber technical death metal, δε θα μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση. Το αγαπημένο μου Death με μία ομαδάρα και φυσικά τον Andy να μπαίνει και να δίνει μία αναγεννησιακή νότα στις συνθέσεις. Ιδιαίτερη μνεία όλα τα leads, όπως φυσικά και τα drums. Ο ορισμός του tech death κυρίες και κύριοι.
Εξώφυλλο. Για λίγο δεν μπήκε το “Counterparts”:
οτιδήποτε ξένο με το artwork χτυπάει αλάρμ με τη μια 
και 
μέχρι τώρα :
τιμιος