Πάμε στο 1993 λοιπόν. Πάλι 5 + 5 εκτός βαθμών γιατί με 5 δε βγαίνει…
1) Sepultura - Chaos AD
Με το δίσκο αυτό οι Sepultura ξεφεύγουν από ιδιοκτησία των θρασάδων και πλέον ανήκουν σε όλους μας. Η παρέα του Max επενδύει περισσότερο πλέον στην groove πλευρά της και φτιάχνει μουσική που φοριέται με κλασσικό παραδοσιακό πάνω κάτω headbanging.
Παρέα μεταλλάδων, αυτός που βάζει μουσική λέει μετά θα βάλω refuse resist, ε από κάποιον θα ακουστεί ένα πωωω και θα αρχίσει να κοπανιέται παρά το ότι δεν έχει μπει ακόμα…
Αλλάξανε το 1993 και ευτυχώς γιατί αλλιώς μπορεί να μην ερχότανε το 1996 που δεν αλλάξανε οι Sepultura αλλά όλο το Metal.
2) Angra - Angels Cry
Εκπληκτικό, επικό, υπερτεχνικό, συγκινητικό power metal. Ο δίσκος ξεκινάει και μετά την εισαγωγή μπαίνει μια πανδαισία ενορχηστρώσεων σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο του πιο power κομματιού που δεν έβγαλε Γερμανός. Τα μελωδικά, συναισθηματικά περάσματα αυτού του δίσκου είναι απλησίαστα στο είδος παρά μόνο από τους ίδιους λίγα χρόνια μετά. Αυτή η μαγική φωνή του Matos, αυτή η κορύφωση στη μέση του ομώνυμου κομματιού, το κλάμα στο stand away το κοπάνημα και το ασταμάτητο sing along στο streets of tomorrow… Ειχα πάει και είχα πάρει και δίσκο της Kate Bush με αφορμή αυτό το δίσκο. Α και μην ξεχάσω παίζει έντονα ο ο Λουκάς ο Τουρίλης και ο άλλος ο Αλέξανδρος ο Αστροπελέκης να αποφασίσανε να μη γίνουν cover band στους Manowar αλλά ραψωδοί όταν άκουσαν το Evil Warning για πρώτη φορά…
3) Savatage - Edge Of Thorns
Πατάς το paly, ξεκινάει το πιάνο, σε πιάνει κάτι, μα πως γίνεται να μην έβαλα αυτό πρώτο της χρονιάς? Ωπα φίλε μπάστα γιατί έτσι δε θα τελειώσεις ποτέ τη λίστα.
Ο δίσκος πάει από κομματάρα σε κομματάρα, ο Zach φωνάρα τρελή, οι κιθάρες μια τελευταία κατάθεση του Chris στην ιστορία της μουσικής μας με ριφάρες και τεράστια σόλο που και ποτέ να μην τα έχεις ξανακούσει (δεν είναι δουλειά μου να κρίνω τον τρόπο ζωής που έχει διαλέξει ο καθένας για τον εαυτό του) καταλαβαίνεις αμέσως ποιανού είναι.
Όλος ο δίσκος είναι φοβερός αλλά εγώ έχω σε ξεχωριστή θέση το follow me, και σε μία ακόμα το all that I bleed (να τόσο φλώρος και περισσότερο μη σου πω…)
4) Paradise Lost - Icon
Για πολλούς γνωστούς μου ο καλύτερος τους δίσκος, για μένα στο τοπ 3 τους. Embers Fire, Widow, True Belief, Dying Freedom, Forging Sympathy και το αγαπημένο μου Rememberance. Το είχα αγοράσει την ίδια μέρα με το Silent Enigma οπότε καταλαβαίνετε τα σκοτεινά μονοπάτια που ανοίχθηκαν μπροστά μου και τις αντιθέσεις με τα βασικά μου ακούσματα που ήταν στο power στο proggresive και στο grunge μέχρι τότες.
5) Radiohead - Pablo Honey
Τι δισκάρα, ω θεοί. Πρόσφατα κοιτάγαμε με τον κολλητό μου τι λένε τα στατιστικά του Spotify και οι Radiohead ήταν πολύ ψηλά. Ακούς Radiohead ρε συ? Δύο δίσκους βασικά αλλά αυτούς τους ακούω πολύ. Ο δίσκος, αν εξαιρέσεις το Creep, δεν έχει κομμάτια που να ξεχωρίζουν είναι όμως πάρα πολύ ωραίος σα σύνολο και μου αρέσει να τον ακούω πάντα από την αρχή ως το τέλος (το ίδιο συμβαίνει και με τον άλλο τους που μου αρέσει πολύ αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του, εντάξει?).
6) Dissection - The Somberlain ( Ο παλαιότερος black metal δίσκος που επισκέπτομαι ακόμα).
7) Carcass - Heartwork (υποδεχόμαστε τον καινούριο μας φίλο, τον λένε μελωδικό ντεθ και σε πρώτη φάση νομίζει ότι είναι Αγγλος).
8) Conception - Parallel Minds ( κάπου κάπως κάποτε όλοι άκουσαν το Roll the fire αλλά το αγαπημένο μου εμένα είναι το επόμενο το And I close my eyes).
9) Annihilator - Set The World On Fire (ένα πρώτο riff τόσο μεγάλο και τόσο βαρύ που με το ζόρι χωράει σε bag of holding, γενικά πολλές κομματάρες ο δίσκος μέχρι που φτάνεις στο τελευταίο κομμάτι, το Brain dance, το βάζεις καμια 10αρια φορές στο repeat και μέτα από κάθε φορά λες ε? τί?. Εξτρα καλτοπόντους για τον μοναδικό τραγουδιστή που θυμάμαι να ψευδίζει.)
10) Aerosmith - Get A Grip (Αυτό με το Cryin’ και το Crazy μωρέ!)
Τα καλύτερα live της χρονιάς ήταν δύο (ναι δύο ήταν γιατί εγώ δύο πλήρωσα τότε) A real Dead και A Real Live One.
Το 1993 σε EP βγήκε και το Hammer Smashed Face που ποτέ δεν παραδέχθηκα ότι μου άρεσε γιατί γενικά δε χόνευα τους Canibal Corpse.
Τέλος το 1993 βγήκε και Sex and Religion του Vai που δε μου πολυαρέσει αλλά είναι η πρώτη εμφάνιση του Αυτού…
