Ξεκαθάρισα πως είμαι φανμπόης, αλλά πέρα από αυτό, πραγματικά θεωρώ τους Lagwagon το συγκρότημα με τις καλύτερες συνθέσεις στο συγκεκριμένο πανκ ύφος, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Και η φωνή του Cape, η ζεστή χροιά του, χαρακτηριστική και ασύγκριτη 
Χαίρομαι που στους θύμησα, βάλε και τα επόμενα όταν είναι οι χρονιές τους γιατί όπως είπα και στη λίστα, τα καλύτερα έρχονται 
1 Like
είμαστε έτοιμοι, έχουν κλείσει οι κάλπες… μαγειρεύω
5 Likes
Και καλά κάνεις εννοείται! Και γω απλά ήθελα να σου εκμυστηρευτώ πως αν και δεν είμαι φανμπόης της μπάντας ή γενικά του είδους, με συγκίνησες άθελα σου
1 Like
Ταμπάσκο και ρίγανη ρίξε.
1 Like
Όπως ειπαμε ε
4 Likes
23η εβδομάδα - 1992
62 συμμετέχοντες
@furor
@LesAnTz
@nikatapi
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Dream Theater - Images & Words | 104 |
|---|---|
| Rage Against the Machine - Rage Against the Machine | 98 |
| Alice In Chains - Dirt | 64 |
| Blind Guardian - Somewhere far beyond | 57 |
| Megadeth - Countdown to Extinction | 56 |
| W.A.S.P. - The Crimson Idol | 46 |
| Pantera - A Vulgar Display of Power | 45 |
| Psychotic Waltz - Into The Everflow | 43 |
| Darkthrone - A Blaze in the Northern Sky | 37 |
| Faith No more - Angel Dust | 31 |
| Kyuss - Blues for the Red Sun | 25 |
| Iron Maiden - Fear of the Dark | 22 |
| Manowar - Triumph of Steel | 17 |
| Paradise Lost - Shades of God | 17 |
| Trouble - Manic Frustration | 14 |
| The Cure - Wish | 12 |
| Tori Amos - Little Earthquakes | 12 |
| The Black Crowes - Southern Harmony and the Musical Companion | 12 |
| R.E.M. - Automatic For The People | 11 |
| Sleep - Sleep’s Holy Mountain | 10 |
| Screaming Trees - Sweet Oblivion | 9 |
| Offspring - Ignition | 8 |
| Ministry - Psalm 69 | 8 |
| Warrior Soul - Salutations from the ghetto nation | 8 |
| Lagwagon - Duh | 7 |
| Bolt Trower-The IVth crusade | 7 |
| Bon Jovi - Keep the Faith | 7 |
| Neurosis-Souls at zero | 6 |
| Nick Cave & The Bad Seeds - Henry’s Dream | 6 |
| Sonic Youth - Dirty | 6 |
| Tiamat - Clouds | 6 |
| Solitude Aeternus - Beyond the Crimson Horizon | 6 |
| Ναυτία - Ευρωπαικη Αναγεννηση | 5 |
| Anathema - The Crestfallen | 5 |
| Aphex Twin - Selected Ambient Works 85-92 | 5 |
| NOFX - White Trash, Two Heebs And a Bean | 5 |
| The Prodigy - Experience | 5 |
| Deicide - Legion | 5 |
| Stone Temple Pilots - Core | 5 |
| Ugly Kid Joe - America’s Least Wanted | 5 |
| Στέρεο Νόβα - Στέρεο Νόβα | 4 |
| Anouar Brahem - Conte De L’incroyable Amour | 4 |
| Danzig - How The Gods Kill | 4 |
| Depressive Age - First Depression | 4 |
| My Dying Bride - As the Flowers Withers | 4 |
| The Afghan Whigs - Congregation | 4 |
| Merciless - The Treasures Within | 4 |
| Def leppard - Adrenalized | 4 |
| Bastard - Wind of Pain | 3 |
| Blind Melon - Blind Melon | 3 |
| Body Count - Cop Killer | 3 |
| Joe Satriani - The Extremist | 3 |
| Nirvana - Incesticide | 3 |
| Shadow Gallery - Shadow Gallery | 3 |
| The Gathering - Always… | 3 |
| Malevolent Creation - Retribution | 3 |
| Aspid - Кровоизлияние | 2 |
| Heaven’s Gate - Hell for Sale | 2 |
| London After Midnight – Selected Scenes From The End Of The World | 2 |
| Skyclad - A Burnt Offering for the Bone Idol | 2 |
| Tool - Opiate | 2 |
| Brutal Truth – Extreme Conditions Demand Extreme Responses | 1 |
| Demolition Hammer - Epidemic of Violence | 1 |
| Mortification - Scrolls of the Megilloth | 1 |
| Motorhead - March or Die | 1 |
| PJ Harvey - Dry | 1 |
| THERAPY? - Nurse | 1 |
| Uncle Tupelo - March 16–20, 1992 | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
τίτλοι τέλους για το 1992
1993…
και εξελάκι
credits and love to all
30 Likes
To 1993 στο νουμερο ενα να ξερεις εχουμε Binge and Purge με το καλυτερο μεταλ live ολων των εποχων.
4 Likes
Γιατί είμαι σίγουρος πως από τα δυο live που έχει, εννοείς το λάθος…
1 Like
2 Likes
Το Triumph of Steel στη 13η θεση. ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ; Οχι, ναι. Ειστε τρελοι. Τετοια ειστε. Τετοια κανετε. Δεν σας λεω καληνυχτα, διοτι δεν θα ειναι καλη η νυχτα σας. Φευγω. Καληνυχτα.
9 Likes
Σκέψου ότι δε θα ξαναδούν 20άδα, κατά πάσα πιθανότητα. Δεν πειράζει. Από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
1 Like
Ηδη τα γραψαμε αυτα κυριε, στο ποστ μας. Δεν χρειαζομαστε τη βοηθεια σας. Ευχαριστουμε για την παρεμβαση σας #ξερουμεπουπαρκαρεις
1 Like
Οι μερακλήδες που ψήφισαν Sleep έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου. Σαλούτ!
Summary
5 Likes
Ξαναδες Body Count 
1 Like
Να αφήσω και εδώ ένα ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΤΡΙΑ. Ο κακός χαμός γίνεται πάλι. Ρε πότε θα χαλαρώσουν λίγο τα πράγματα;
6 Likes
Πωπω νιώθω πως μέχρι το '93 πρέπει να έχει βγει το τοπ 10 της δεκαετίας.
Τα 2 πρώτα αλλάζουν θέση κάθε λίγα λεπτά, υπεραγαπημένα σε βαθμό αηδίας.
1) Cry Of Love - Brother
Α ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό είναι το ντεμπούτο της δεκαετίας για μένα. Bluesy hard rock από τις χρυσές σελίδες των 70s. Η κιθάρα του τεράστιου Audley Freed κινεί τα νήματα. Basically, το σχήμα προσκυνά τον Hendrix και τους Free (το μπάσο του Robert Kearns βρωμάει Andy Fraser) συν ένα southern touch, αλλά τους αδικούν οι παραλληλισμοί καθώς τα τραγούδια, ένα προς ένα, στέκονται ποιοτικά δίπλα στον οποιοδήποτε 60s-70s θρύλο. Κι αυτοί καταφέρνουν να μην ακούγονται παρωχημένοι. Φυσικά, κανείς δεν νοιάστηκε. Aλλά πώς να αγνοήσεις εκρηκτικές κομματάρες σαν τα Ηighway Jones, Too Cold in the Winter, Peace Pipe ή τα μελωδικότερα Hand Me Down και Saving Grace (το καλύτερο τελείωμα δίσκου από καταβολής κόσμου)? Εξαιρετικό groove, φοβερά riff και lead κιθάρες. Ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα είναι όμως να μην έχει ακούσει κάποιος τον Kelly Holland. Ο τύπος αυτός είναι σχεδόν σίγουρα στις 2-3 καλύτερες φωνές για μένα από το '92 έως σήμερα (μην ψάξετε τι έκανε από τότε μέχρι που απεβίωσε, θα απογοητευτείτε). Ασύλληπτες δυνατότητες, attitude και συναίσθημα. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν one of the greats (ούτε αυτός το κυνήγησε βέβαια)…
Από τα πιο σπουδαία κρυφά διαμάντια εκεί έξω.
2) Pearl Jam - VS
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος τους. To Ten άκουσα πρώτα, με αυτό όμως έγινα οπαδός τους. Αν και το ντεμπούτο ήταν δισκάρα, ο ήχος τους εδώ είναι πιο ωμός, πιο ζωντανός, πιο κοντά στο πραγματικό πνεύμα της μπάντας. Το ξεκίνημα με Go και Animal είναι οργιώδες. Ο Vedder δείχνει φοβερή ωριμότητα στιχουργικά (Daughter, Elderly Woman…) και συνθετικά με το “δεν θα το βαρεθώ ποτέ” Rearviewmirror, οι στίχοι πιάνουν σοβαρά θέματα, η μουσική αλλάζει αλλά παραμένει ανθεμική (Dissident), όλα τα τραγούδια είναι θεόρατα, μνημεία του grunge/ alternative/ whatever χώρου. Το γιατί κάποια ακούσματα μας κάνουν τόσο μεγάλο κλικ, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί πάντα στο χαρτί, και με αυτό το άλμπουμ αδυνατώ.
3) Widespread Panic - Everyday
Yeah baby! To ιδανικό ίσως άλμπουμ για να ξεκινήσει κάποιος την ενασχόλησή του με την μπάντα. Οι μελωδίες του είναι πολύ δυνατές, τα θέματα σου μένουν με 2-3 ακούσματα. Βρίσκουν μια ιδανική ισορροπία laid back στιγμών και πιο “περιπετειώδους” μουσικής, όμορφες ακουστικές, percussion, φοβερά πλήκτρα, με τον θεό Michael Houser στην κιθάρα να μαγεύει ασχέτως κατεύθυνσης (δείχνει τα δόντια του στο φανταστικό, hard rocking, Diner και το Postcard με τις λιτές αλλά φοβερές lead). Όλα είναι προσεγμένα και όμορφα, ακόμα κι όταν τζαμάρουν, φαίνονται as tight as it gets, σκεπτόμενοι και το γενικά loose του χαρακτήρα τους (του μουσικού ντε!).
Διαμάντι.
*Στο εξώφυλλο κάποια νέα τότε Angelina Jolie…
4) Jellyfish - Spilt Milk
Δεν αλλάζει ιδιαίτερα η συνταγή του ντεμπούτου, κάπως όμως μοιάζει να είναι ακόμα πιο ώριμο σαν άλμπουμ. Άντε, ίσως οι αρμονίες στα φωνητικά να είναι ακόμα πιο δουλεμένες και στους ELO/ Beach Boys να προσθέσουμε και τους Queen σαν extra boost.
Καλός φίλος έλεγε πως του θύμισαν Spock’s Beard/ Neal Morse ή κάτι τέτοιο. To καταλαβαίνω, οι επιρροές είναι κοινές, ο προορισμός όμως διαφορετικός. Τα τραγούδια είναι μικρά με έμφαση στην pop πλευρά παρά σε τεχνικά και περίπλοκα προγκ θέματα. Πόσοι progsters άλλωστε έχουν γράψει τόσο πιασάρικα ρεφρέν σαν το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ The Ghost at Number One?
(How does it feel to be the only one?
How does it feel to be the only one that knows that you’re right?)
Έχετε νιώσει ποτέ με μουσική τελευταία σαν να την ξαναερωτεύεστε? Σαν να μπορεί ένας δίσκος, ένα τραγούδι, μια μελωδία να σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος? Πως έρχεσαι σε επαφή με κάτι μαγικό? Έτσι νιώθω ακόμα όταν το ακούω, κάθε φορά. Λυπάμαι που ο κόσμος δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί τους (έτσι κι αλλιώς δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους, μετά από αυτό μας άφησαν χρόνους), αλλά it is what it is. Η χαρά που αισθάνομαι όταν τους ακούω είναι μοναδική.
5) Uncle Tupelo - Anodyne
Κύκνειο άσμα. To άλμπουμ είναι πάλι ηλεκτρικό αλλά δεν έχει την ορμή των 2 πρώτων. Αποβάλλοντας το πανκ στοιχείο, ηχεί “παραδοσιακότερο” (μέχρι κι ο θεός Doug Sahm συμμετέχει ως guest) και πιο ώριμο. Υπέροχα τραγούδια σαν το The Long Cut, Chicamauga, New Madrid, Fifteen Keys, αποτέλεσαν παράδειγμα για μια ολόκληρη σκηνή που ακόμα ήταν στα σπάργανα. Σε 4 χρόνια διάνυσαν μίλια, έδειξαν τους πιθανούς και απίθανους τρόπους να παιχτεί αυτή η μουσική κι αποχώρησαν, χαρίζοντας 4 φοβερές δουλειές, 0 αδύναμα τραγούδια και μια σημαντικότατη κληρονομιά (μέχρι και το ακυκλοφόρητο υλικό τους αξίζει). Ευτυχώς οι 2 συνθέτες της μπάντας δημιούργησαν τους Son Volt και Wilco και συνέχισαν να χαρίζουν μεγάλες δουλειές για χρόνια.
6) Brother Cane - Brother Cane
Αυτό είναι άλμπουμ. Είχε την ατυχία να πέσει σε χρονιά με πολλούς αγαπημένους μου δίσκους, σε άλλες θα έμπαινε σίγουρα πεντάδα. Το σωστό το hard rock το αλανιάρικο, riff-άρες, σολάρες παντού, πιασάρικα ρεφρέν (ποτέ cheesy), πληκτράκια για έξτρα χρώμα, όλα όπως πρέπει. Και μια δόση νότου κυρίως λόγω DNA, δεν προσπάθησαν να ακουστούν βλάχοι. Αν σας αρέσουν σχετικές μπάντες της εποχής (από Black Crowes μέχρι Tesla), εδώ είστε.
7) Screamin’ Cheetah Wheelies - Screamin’ Cheetah Wheelies
Πόσες μπάντες έχουν αδικηθεί σε αυτή τη ζωή. Οι Screamin’ Cheetah Wheelies έπαιζαν southern rock/ bluesy hard rock, με jam τάσεις κι αυτοί. Αλλά ήταν πολύ ενεργητική μουσική, φωτιά οι κιθάρες και τα wah wah. Kαι στα πιο funky θέματα ακούγονταν tight as shit. Συν που ήξεραν να γράφουν σωστά hooks, ξεφεύγοντας από την τυπική blues μανιέρα. Φοβερά κομμάτια από την αρχή ως το τέλος. Τους έφαγε κι αυτούς η μαρμάγκα.
8) Angra - Angels Cry
Απίστευτος δίσκος. Δεν είμαι σίγουρος για το ποιος είναι ο αγαπημένος μου, δεν αποκλείω να είναι το συγκεκριμένο. Δεκάρι σίγουρα. Η μόνη μπάντα ευρωπαϊκού (προσανατολισμού) power metal που στα straight forward σημεία της, έπιανε Helloween-ικά επίπεδα σταθερά. Τι λυρισμός, τι άποψη, progressive αισθητική, απίστευτες κιθάρες και rhythm section (ο Mαριούτι βγάζει μάτια) κι ο Μatos να είναι on top of his game. Μια ποιότητα απαράμιλλη. Και τα τραγούδια όντως, το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, Streets of Tomorrow, Time, Evil Warning, Never Understand… Ανατριχίλες. Από τα μέταλ άλμπουμ που η αίγλη τους δεν έχει ξεθωριάσει καθόλου για μένα που, πλέον, ακούω και σπάνια μέταλ. Αντίθετα, είναι από αυτά τα άλμπουμ και αυτές τις μπάντες που ακόμα σκέφτομαι με δέος και θαυμασμό.
9) The Bottle Rockets - Bottle Rockets
Φοβερή και σημαντική μπάντα για τη διαμόρφωση του alt country ήχου. Η μουσική τους κατά βάση country rock/ alt country, αλλά και με δυναμικά rock τραγούδια με σχεδόν punk ενέργεια, southern rock ή και bluesy στιγμές. O ήχος τους μαγεύει μες στην ωμότητά του (όχι σκληρότητα, απλά είναι “ζωντανός”). Κρίμα που δεν έφτασαν σε ευρύτερο κοινό γιατί ήταν από τους καλύτερους.
Και στιχουργικά είμαστε κομπλέ.
It’s a red, white & blue flag
But it ain’t ours.
10) Phish - Rift
Περιπτωσάρα jam μπάντας. Ξεκινά το εκκεντρικό ομώνυμο, αναρωτιέσαι wtf is going on, up tempo, περίτεχνο παίξιμο, καπάκια στο Fast Enough… όπου ρίχνουν τις ταχύτητες, ακούγονται φουλ μελωδικοί και ουσιώδεις (και pop), Lengthwise, ένα a capella πέρασμα/ εισαγωγή για το οκτάλεπτο Maze, που είναι funky, rocking, με τα σόλο να δίνουν και να παίρνουν. Α ναι, προλαβαίνουν να γίνουν φόλκι, τζάζι, γουοτέβερ, σε ταξιδεύουν σε χίλια σημεία και κάπως βγάζει νόημα λίγες ακροάσεις μετά.
Οφείλω να ομολογήσω πως αν και έχω κενά στη δισκογραφία των Phish, σε κάποια studio album μου ακούγονται ό,τι να 'ναι, στα καλά όμως (όπως το Rift) είναι εκπληκτικοί, πολυσυλλεκτικοί, είναι παικταράδες, σου κρατάνε την προσοχή αμείωτη με ό,τι κι αν καταπιαστούν. Θεοί.
Robert Cray - Shame + A Sin
Αναμενόμενα φοβερός δίσκος από τον Cray που δεν καταλαβαίνει τίποτα από το τι γίνεται γύρω του και συνεχίζει να τραβά το δρόμο του. Αυτή τη φορά βρίσκω κάποια slow blues τραγούδια σαν το Up & Down να δουλεύουν εξίσου καλά ή/ και καλύτερα από τις πιο soul στιγμές του σπουδαίου bluesman. Θρύλος.
Allgood - Uncommon Goal
Το blues/ funk και southern-ίζον rock τους εδώ είναι αρκετά μαζεμένο σε σχέση με το ντεμπούτο αλλά και τα live τους (για του λόγου το αληθές, το live, Kickin’ & Screamin’ του '94 έχει 5 κομμάτια στα οποία οργιάζουν επί σκηνής επί 40 περίπου λεπτά). Σε αυτό το άλμπουμ όμως κρατάνε τα τραγούδια short and to the point, κι έχουν δυνατά hooks. Δίσκαρος.
Sugar - File Under: Easy Listening
Less sugar than the debut (καλό ε?). Ακόμα έχει ισχυρές μελωδίες αλλά είναι κάπως πιο ωμό. Παραμένει φυσικά τρελά πιασάρικο, είναι πολύ “easy listening”, το βάζεις και περνάνε 40 λεπτά νεράκι.
Anthrax - Sound of White Noise
Αν και fan του Bush και των Anthrax, αρνιόμουν για χρόνια να ακούσω αυτό το άλμπουμ. Πολύ κακώς. Η μουσική είναι σίγουρα διαφορετική αλλά διατηρεί πολλά χαρακτηριστικά του παρελθόντος (riff-άρες, groove) αλλά είναι και ξεκάθαρο πως δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την εποχή (alternative rock/ metal, Black Album, etc.). Πλέον μάλλον το άλμπουμ τους που ακούω πιο συχνά. Α και κούντος στον Dan Spitz που εδώ παίζει κάποια από τα καλύτερα solos του.
Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Κάποτε πρέπει να ασχοληθώ πιο σοβαρά με αυτή την μπάντα. Κυρίως γιατί αυτό το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι, υπέρβαρες κιθάρες, ντραμερούκλα, διάχυτη μελαγχολία παντού, όγκος και pop μελωδίες συνδέονται μαγικά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λογίζονταν σαν grunge μπάντα, πέρα των ηχητικών συγγενειών, δεν ήταν από το Seattle… Ε? Όπως και να’χει, από τους δίσκους που μεγαλώνουν ακρόαση με την ακρόαση.
Child’s Play - Long Way
Είναι κάποιοι δίσκοι τόσο απολαυστικοί που, ακόμα κι αν δεν είναι αυστηρά αριστουργήματα, γυρνάω σε αυτούς συχνά. Πάντα σε (ένα από τα) comfort zone μου βέβαια αλλά να έχουν κάτι που με τραβάει. Έτσι και οι Child’s Play. Αμερικανίζον hard rock, ωραία riff, ωραία solos, πιασάρικα, χωρίς πολλές εκπλήξεις αλλά με πολύ μεράκι κι αγάπη γι’ αυτό που έκαναν. Αν θέλει κάποιος απλά hard rock απροβλημάτιστο, να γουστάρει, να περάσει καλά, το Long Way κάνει ακριβώς αυτό. Ειδικά τώρα που έρχεται και καλοκαιράκι…
Conception - Parallel Minds
Αυτό ήταν το soundtrack στην αρχή της προσωρινής μετακόμισής μου στο Λονδίνο πριν 10+ χρόνια. Τα 4 Conception και το νέο τότε, A Dramatic Turn of Events. Αν και με λέει κολλημένο ένας φίλος, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου αυτά τα ξερά κοφτά ριφ στο metal. Μου έβγαζαν πάντα κάτι ψυχρό και δεν με συγκινούσαν. Ο Ostby όμως καταφέρνει να με αγγίξει με τις ιδέες του. Φοβερή ροή από riffs, καταπληκτικές lead κιθάρες, ένα έντονο prog στοιχείο και Η ΦΩΝΗ! Το έβαλα να παίξει σήμερα μετά από χρόνια και στο Water Confines πανηγύριζα, ενώ μέχρι να φτάσω στο Soliloquy είχα ηττηθεί κατά κράτος από το μεγαλείο της μπαντάρας. Απίστευτo.
27 Likes
Έτσι έχει ξεκινήσει και η καλύτερη συναυλία της ζωής μου!
Λατρεύω τα δύο επόμενα, ειδικά το Hoist.
6 Likes
Ναι, ειναι στην κατηγορια που δεν εχω ακουσει τοσο. So much music, so little time…
1 Like
Στο πάνθεον της δεκαετίας ρε
1 Like