1993 → Μονάχα έχουν περάσει 30 χρόνια…
10. – 6.
10. DARKTHRONE “Under A Funeral Moon”
Σας σοκάραμε πέρσι αλλά όχι αρκετά, ε; Πάρτε να ‘χετε λοιπόν την επιτομή του necrohell ήχου, σας έχουμε και πακέτο για το σπίτι. Α, και θα ξεκινήσουμε με ερωτική νεκρομπαλάντα για να μη μας της λένε αυτοί οι μόρτηδες οι Αρκτούροι!
9. PARADISE LOST “Icon”
Επιτέλους, φτάσαμε στο σημείο εκείνο που ο Greg βρίσκει τον απόλυτο ήχο στα riffs του δημιουργώντας κάτι μοναδικό, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα trademarks του 90s metal. Αν έχω ένα (μικρό) «πρόβλημα» με το “Icon” είναι ότι ίσως θα μπορούσαν να λείπουν 2-3 κομμάτια, όχι όμως κάποια συγκεκριμένα ντε και καλά, απλά βρίσκω τα 50 λεπτά μάλλον τραβηγμένα γι’ αυτό που παίξανε τότε. Παρολαυτά πρέπει να πω πως είναι τα λιγότερο «πιασάρικα» κομμάτια που με τραβάνε περισσότερο (“Joys of the Emptiness”, “Colossal Rains”, “Christendom”).
8. ROTTING CHRIST “Thy Mighty Contract”
Μετά από ένα κάρο demo, splits, EPs και 7’’, οι ROTTING CHRIST ξέρουν ακριβώς πια τι θέλουν και πώς να το πετύχουν. Ο ήχος καθαρίζει τόσο όσο αλλά παραμένει αυτό το ζεστό, παχύ βουητό στις κιθάρες με τα καρφώνω-πρόκες-στο-φέρετρο τύμπανα, ο Magus είναι ακόμα εκεί για να δίνει μια έξτρα νοσηρότητα στα κομμάτια, η μπάντα υπογράφει στην Osmose (επίτευγμα για εκείνη την εποχή, credits και στη γαλλική εταιρεία πάντως), το μέλλον είναι όλο δικό τους. Για τα δικά μου γούστα βέβαια το μέλλον είναι το πολύ ένας-δυο δίσκοι ακόμα, παρολαυτά είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι RC δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε έναν κακό δίσκο (και ελάχιστους μέτριους).
7. IMPALED NAZARENE “Ugra Karma”
Στο δεύτερο full-length τους οι βλαμμένοι Φινλανδοί, σχηματοποιούν αυτά που έχουν στο μυαλό τους, καταλήγοντας να παίζουν κάτι σαν πρώιμο blackthrash, ποτισμένο από βλασφημία, χυδαιότητα αλλά και μαύρο χιούμορ. Από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω για να τεστάρει κανείς πόσες μπύρες προλαβαίνει να πιεί όσο διαρκεί ο δίσκος.
6. MONSTER MAGNET “Superjudge”
Το νιώθω για δίσκο πεντάδας, όμως λίγο οι δυο διασκευές, λίγο ότι τα δυο κομμάτια ανάμεσα στις διασκευές τα ψιλοβαριέμαι και λίγο το ότι πλησιάζει η 24η Ιουνίου κι έχω hype-άρει φουλ, βγήκε εκτός στο 90’. Στενοχωριέμαι κυρίως επειδή το ομώνυμο είναι από μεγαλύτερα μουσικά trips που έχουν υπάρξει ποτέ στην ιστορία…
5.
MYSTIFIER “Göetia”
Άκου δω ρε, blackmetal απ’ τη Βραζιλία! Και όχι τίποτα SARCOFAGO τραγίλες, αλλά blackmetal που κινείται πολύ περισσότερο παράλληλα -αν έχετε τον Διάβολό σας!- με την ελληνική σκηνή παρά με οτιδήποτε άλλο. Και μάλιστα με τουλάχιστον ενδιαφέρουσες παραπομπές σε τίτλους κομματιών και στίχους, όσο κι αν η -καταπώς φαίνεται- περιορισμένη γνώση αγγλικών δεν βοηθούσε για ένα πραγματικά ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Παρολαυτά, το κατά βάση θεοσκότεινο heavy metal των MYSTIFIER που κουβαλά μέσα του τις αρχέγονες καταβολές του περήφανου Αφρο-Βραζιλιάνου Beelzeebubth είναι μια ακόμα ιδιαίτερη και original έκφραση της Άλλης Πλευράς από τις πολλές που ξεπηδούσαν τις εποχές εκείνες…
4.
BURZUM “Det Som Engang Var”
Θα είμαι ειλικρινής, το ντεμπούτο του Grishnakh δεν το παλεύω με την καμία -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Εδώ όμως σοβαρεύει το πράγμα, τα riffs και η φωνή δημιουργούν σχολή (την depressive/suicidal που βέβαια θα ξεράσει πολλή σαβούρα, θα παράξει όμως και ορισμένα διαμάντια) και οι ambient σφήνες δίνουν τις απαιτούμενες ανάσες σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε μία ημέρα μετά τη σύλληψη του Varg, ανοίγει με το gong του φρεσκοσφαγμένου Euronymous και (σχεδόν) κλείνει με ένα από τα πιο στοιχειωτικά κομμάτια (“Turn the Sign of the Microcosm”) που ξεπήδησαν από την ταραγμένη εκείνη περίοδο.
3.
NECROMANTIA “Crossing the Fiery Path”
Δεν πρόκειται να διαφωνήσω για τη σημαντικότητα (και την πρωτοκαθεδρία) του “Thy Mighty Contract” εντός του εγχώριου metal, όμως αν βάλουμε τον όρο “black” μπροστά, τα σκήπτρα πάνε ασυζητητί στο ντεμπούτο των NECROMANTIA. Δυσκολοχώνευτο και μεγαλεπήβολο, με 13λεπτο εναρκτήριο κομμάτι, με εκτεταμένα ακουστικά περάσματα, με τον μελοποιημένο Baudelaire του και με ένα φανταστικό comic-άδικο μεν, απόλυτα καθηλωτικό δε, εξώφυλλο από τον Πάνο Σουνά, το ”Crossing the Fiery Path” στα δικά μου αυτιά είναι το “De Mysteriis…” του μη-σκανδιναβικού ήχου.
2.
BEHERIT “Drawing Down the Moon”
Από τα κατσαρόλια των EPs, ως τα σκοτάδια αυτού εδώ, οι BEHERIT διανύουν τεράστια απόσταση και κυκλοφορούν έναν δίσκο (τον τελευταίο για πολλά χρόνια ως κανονική μπάντα) που όμοιός του δεν υπάρχει -αυτό άλλωστε ήταν και το γενικότερο motto της εποχής, το κάθε σχήμα να δημιουργεί κάτι ριζοσπαστικό. Με φωνητικά στο όριο του δαιμονικού ψιθύρου, με τις ταχύτητες ενίοτε να πέφτουν πολύ χαμηλά (“Gate of Nanna” το απόλυτο μαυρομεταλλικό peak τους), περισσότερο απειλητικό παρά επιθετικό (αν και υπάρχουν και αυτές οι στιγμές) το “Drawing Down the Moon” καταλαμβάνει εύκολα στη συνείδησή μου μια από τις κορυφές τους ακραίου ήχου των 90s.
1.
ΤΡΥΠΕΣ “9 Πληρωμένα Τραγούδια”
Ό,τι ήταν το “Nevermind” για το αμερικάνικο alternative, είναι τα “9 Πληρωμένα…” για την ελληνική ροκ σκηνή. Υπάρχει το πριν και το μετά. Παρολαυτά εμένα ούτε που με νοιάζει, είτε είχε κάνει το μπαμ είτε όχι, εδώ είναι το σημείο μηδέν όπου βρίσκω τους ήχους και τις λέξεις, που να περιγράφουν βιώματα σύγχρονα με την εποχή που μεγάλωνα και άρχιζα (προσπαθούσα έστω) ν’ αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Δεν έχει σημασία που το άκουσα ολοκληρωμένο αρκετά αργότερα από την κυκλοφορία του, ήταν εκεί και με περίμενε. Και πολλά-πολλά χρόνια μετά, τότε που η απόκρυψη των προσώπων έγινε εμμονή, πόσο αβίαστα βγήκε από το υποσυνείδητο ο στίχος «φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς»…
Υ.Γ.1) Γιάνναρε thanks για την διασκευή στο «Θυμάμαι Ένα Σπίτι» πέρσι τέτοιες μέρες…
Υ.Γ.2) Που κάνω εγγραφή στον σύλλογο «Κάπως-Κατάφερα-Να-Μην-Δω-Τρύπες-Live»;;
Ειδικές Καταστάσεις
-
HELL-AS: Κι ενώ οι CHRIST και NECROMANTIA έχουν ταράξει εγχώρια και διεθνή ύδατα με τα ντεμπούτα full-length τους, μία ακόμα σύμπραξη των Necromayhem και Magus παίρνει σάρκα και οστά. Με τον Gothmog των MORTIFY στα φωνητικά, γεννιούνται οι THOU ART LORD οι οποίοι στο πρώτο τους demo μοιάζουν πράγματι να έχουν πάρει λίγο από την τούπα-τούπα, μονολιθική προσέγγιση των πρώιμων RC και λίγο από την χεβιμεταλλική τρέλα των NM. O καιρός γαρ εγγύς… Οι ίδιοι οι CHRIST πάντως, θα χαρίσουν και ένα ακόμα εξαιρετικό 7άρι, με δύο classic κομμάτια που μάλλον ήταν κομμάτι «άξεστα» για να χωρέσουν στο “Mighty…”. Τέλος μια μικρή αναφορά στους CTHONIUM, το alter ego των OSCULUM INFAME (βλ. ’92) που και αυτοί υπήρξαν μια short-fused αποτύπωση του μαυρομεταλλικού ενεργειακού πεδίου που είχε κατακλύσει τα μέρη μας εκείνες τις εποχές.
-
THOUSAND LAKES: Μπορεί στο “Drawing…” να υπερίσχυσε η ατμόσφαιρα και το απόκρυφο, όμως οι BEHERIT φρόντισαν να μην φύγει το ’93 δίχως κακάσχημο θόρυβο. Το “Messe des Morts” EP χωρίς να απαρνείται πλήρως το μεταλλικό περίβλημα, αγκαλιάζει τα power electronics, οδηγώντας το σχήμα στην επόμενη φάση του… Το κενό που αφήνουν βέβαια έχει ήδη καλυφθεί από το παρθενικό EP των κατσικαραίων ARCHGOAT, μπάντα που αν θέλετε τη γνώμη μου εν τέλει απέκτησε πολύ μεγαλύτερο hype από αυτό που της άξιζε αλλά σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν χαλάστηκε από λίγο ακόμα καρα-blasphemy black/death metal… Κλείνουμε με δυο IMP NAZ σφηνάκια, τα “Sadogoat” και “Satanic Masowhore”, τα οποία πιο πολύ τα βάζω για τις σαλεμένες διασκευές στο “(Ghost) Riders in the Sky” του country artist STAN JONES (!!!) και το “Conned thru Life” των EXTREME NOISE TERROR.
-
MOTHER NORTH: Θυμάστε που σας έλεγα για τον ILDJARN τις προάλλες ε; Στα χνάρια του λοιπόν, αυτά της escapist, μισανθρωπικής φυσιολατρείας, κινήθηκαν στα πρώτα βήματα τους οι FORGOTTEN WOODS, μία ίσως από τις -αδίκως- λιγότερο συζητημένες μπάντες της Νορβηγίας. Από τα δύο demos του ’93 μάλλον το δεύτερο είναι που θα έχει να πει κάποια πράγματα (και ειδικά το 10λεπτο “Into the Witches Cave”), αν και ακόμα είναι πολύ ακατέργαστο το όλο πράγμα… Σε άλλη εντελώς φάση, οι GEHENNA βάζουν μπροστά τη τις μηχανές μια προσέγγισης, η οποία -ειδικότερα στο προσεχές μέλλον- θα οφείλει αρκετά στα keyboards και θα ηχεί σχεδόν μελωδική, χωρίς να χάνει πουθενά σε σκότος.
-
EIRE/ALBION/GERMANIA: Στη γαελική γη κάτι σιγοβράζει στη χύτρα ενός δρυΐδη. Μέσα κοχλάζουν σκανδιναβικό bm, αρκετός CANDLEMASS θρήνος και κάμποσες τζούρες επικού feeling. Ο ήχος δεν βοηθά, αλλά το βασικό είναι ότι οι PRIMORDIAL είναι εδώ… Ωραίος δίσκος το “Turn Loose the Swans…” αλλά όπως έχω ξαναγράψει στους πρώιμους MDB, με συγκινούν περισσότερο τα EPs και το “Thrash of Naked Limbs” (τι τίτλος!) συνεχίζει επάξια τον δρόμο του “Symphonaire…”. Αφήνουμε τα νησιά και πάμε στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η Γερμανία έχει αρχίσει να μπαίνει στον μαυρομεταλλικό χορό, όμως περισσότερο μιμείται παρά ξεχωρίζει. Τη μονοτονία σπάνε οι απίθανοι FULGOR με τα demo τους (εκ των οποίων το “To Be One With the Stars” με διάρκεια full-length) όπου χώνουν μέσα μπόλικες δόσεις ψυχεδέλειας και φτιάχνουν κάτι μοναδικό. Εδώ πραγματικά αξίζει ν’ ασχοληθεί κάποιος… Τέλος, νοτιότερα, χωρίς χαρακτήρα μεν -ακόμα- αλλά με φανατισμό να ξεχειλίζει, κάνουν τα τρανά πρώτα τους βήματα οι ABIGOR…
-
NEW WORLD: Για «φέτος» μόνο DEMONCY και “Faustian Dawn”, USBM που έχει κι αυτό σήμα κατατεθέν τη μονολιθική, επαναληπτική επίθεση (με τα απαραίτητα σημεία παύσης/σερνάμενων riffs) και τα σχεδόν ψιθυριστά a-la BEHERIT (μάλλον τυχαία όμως) λαρυγγίσματα για φωνητικά.
-
ONE MORE FOR THE ROAD (TO ARIZONA…): OST δεν βάζω στις αναφορές μου, ο λόγος είναι ότι σχεδόν πάντα οι μουσικές επενδύσεις στο μυαλό μου ενυπάρχουν μονάχα μέσα στον κόσμο της ταινίας, δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω ως αυθύπαρκτες. Υπάρχει μία εξαίρεση σε αυτόν τον προσωπικό κανόνα και αυτή είναι η μουσική του GORAN BREGOVIC για το “Arizona Dream”, μιας από τις αγαπημένες μου ταινίες γενικότερα. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα τι είναι αυτό που το διαχωρίζει σε μένα απ’ όλα τα υπόλοιπα OSTs, αυτό για το οποίο του βγάζω το καπέλο πάντως είναι ότι κατορθώνει (όπως και το ίδιο το φιλμ) να συγκεράσει υπέροχα την καλλιτεχνική ματιά ενός βέρου Βαλκάνιου με τις ερμηνείες ενός φο-βερού Αμερικάνου.
…
Υ.Γ.1 Για την ταινία και την ιπτάμενη μηχανή της Dunaway περιττό να πω ότι η δική μου άμεση σύνδεση ήταν το “hey Eugene this Henry McClean and I finished my beautiful flying machine…”
…
Υ.Γ.2 Κι ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά με τα themes.
…
Υ.Γ.3 Πάω να την (ξανα)δώ…
…
Εν κατακλείδι, και σε περίπτωση που βαρεθήκατε να διαβάσετε το παραπάνω, η περίληψη είναι «ακούστε FULGOR, δεν χωράνε πουθενά!».
